“ ขอบคุณที่รอ…อืม…ขอเวลาให้ข้านานกว่านี้หน่อยนะ”
เลิสค์ ผู้ร่ายมนต์ในชุดสีเทาเพิ่งพูดจบ และก็มีนกฮูกสีน้ำตาลบินเข้ามาจากหน้าต่าง
นกฮูกตัวนี้ไม่ว่องไวเหมือนนกฮูกตัวก่อน ๆ มันชนเข้ากับหัวโต๊ะและไถลจนหยุดชะงัก ขนล่วงไปสองสามเส้น หลังจากกระพือปีกสองสามครั้ง นกฮูกก็ลุกขึ้นยืนอย่างเชื่องช้า ยื่นจดหมายให้กับจอมเวทย์
เขาหยิบจดหมายเก่าที่ผุกร่อน และพบว่าส่วนใหญ่ไม่สามารถอ่านได้อีกต่อไป ตัวอักษรเลือนลางเมื่อเวลาผ่านไป หัวข้อสนทนาที่อ่านแทบไม่ออก“ จากแนวทางเยียวยา วิธีใช้อักษรรูนเพื่อขับไล่วิญญาณแห่งความตาย – หัวข้อสนทนาครั้งที่ 12 โดยสมาคมเพื่อนนกฮูก”
เลิสค์ มองไปที่จดหมายจากนั้นมองไปที่นกแก่ ในฐานะหนึ่งในผู้ร่วมก่อตั้งสมาคมเพื่อนนกฮูก เขารู้สึกขมขื่นกับสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
สังคมของเพื่อนไม่ได้เป็นสังคมอย่างเป็นทางการ เขาไม่มีรายชื่อสมาชิกทั้งหมดด้วยซ้ำ หากเขาต้องการเริ่มหัวข้อสนทนา สิ่งที่ต้องทำคือเขียนคำถามลงบนกระดาษแล้วปล่อยให้นกฮูกส่งต่อให้เพื่อนสมาชิก
จดหมายดังกล่าวจะปรากฏเป็นชุมชนจอมเวทย์ และเมื่อจดหมายมาถึงเขาอีกครั้งจะมีคำตอบมากมายรอเขาอยู่
เป็นไปไม่ได้ที่จะบรรลุคำอภิปรายทางวิชาการที่เหมาะสมโดยใช้วิธีการนี้ แต่เขามีความสุขกับอิสระที่ได้รับ
เนื่องจากการสื่อสารดำเนินไปโดยไม่เปิดเผยตัวตน ทุกคนสามารถพูดบนพื้นฐานที่เท่าเทียมกัน และแสดงความคิดเห็นได้อย่างเปิดเผย
อย่างไรก็ตามการตอบกลับและความคิดเห็นนั้นใช้เวลานานมากในการติดต่อ โดยปกติจะต้องรออย่างน้อยสองเดือนก่อนที่จดหมายจะกลับมาหาเขา
จดหมายที่กลับมาเหล่านี้ถือว่าโชคดี บางครั้งจดหมายไม่เคยกลับมา
ถ้าเขาจำไม่ผิดจดหมายฉบับนี้เป็นหนึ่งในจดหมายฉบับแรกที่ถูกส่งออกไป เต็มไปด้วยการตอบกลับจากจอมเวทย์ทั่วทั้งนอร์แลนด์ แต่กาลเวลาทำให้มันเลือนลางและคำส่วนใหญ่อ่านแทบไม่ออก
เขาถอนหายใจและรู้สึกใจสลาย
“ มาเถอะเพื่อนเก่า…”
ชายชราปลดแถบผ้าออกจากขาของนกฮูก และปล่อยให้สัตว์ชราเกษียณจากหน้าที่ของมัน
นกงอหัวใส่เขาและร้องไห้ด้วยความเศร้าโศก
จอมเวทย์เสื้อคลุมสีเทาขยุ้มขนนกฮูก และอุ้มมันไปที่หน้าต่าง จากนั้นฮูกก็กระพือปีกและจากไป
“ กลับมาทำงานแล้ว ขอโทษที่ให้รอ”
จอมเวทย์ชราเคลียร์โต๊ะทำงานของเขา เชิญโจชัวและชิริมานั่ง
“ ข้าขอถามได้ไหม นกฮูกเหล่านั้นเอาจดหมายมาหาท่านแบบสุ่มหรือเปล่า?”
ก่อนที่พวกเขาจะลงมือทำธุรกิจ โจชัวได้แสดงความสนใจในกระทู้คร่าวๆของจอมเวทย์
“ แน่นอนว่ามันเป็นแบบสุ่ม นกบินตามที่พวกมันต้องการ และไม่เป็นไปตามกำหนดเวลา ทำไมหรอ? เจ้าสนใจที่จะเข้าร่วมสมาคมของเราด้วยหรือ?”
จอมเวทย์ชรารู้สึกภาคภูมิใจในสังคมที่เขาร่วมก่อตั้ง ด้วยนกฮูกนับพันตัวที่บินไปทั่วนอร์แลนด์ จอมเวทย์หลายพันคนถูกนำมารวมกันเพื่อมีส่วนร่วมด้านวิชาการ อย่างไรก็ตามสมาคมนี้เป็นเพียงส่วนเล็ก ๆ ของประชากรชาวนอร์แลนด์
“ ไม่ ข้าแค่รู้สึกว่าวิธีการสื่อสารที่ลำบากนี้สามารถปรับปรุงได้นิดหน่อย” โจชัวกล่าว
“ ปรับปรุง?”
จอมเวทย์ชราเห็นด้วยว่าการใช้นกฮูกส่งจดหมายเป็นกระบวนการที่ลำบาก แต่เป็นวิธีเดียวที่พวกเขาสามารถส่งต่อข้อความจากคนหนึ่งไปยังอีกคนได้ แทนการสนทนาแบบตัวต่อ…จอมเวทย์ระดับต่ำจะไม่มีโอกาสได้พูด
“ เจ้าทำได้แบบนี้”
โจชัวโบกมือ และทันใดนั้นหน้าต่างสีขาวก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา คำพูดของเขาก่อนหน้านี้ปรากฏขึ้นที่หน้าต่าง
จอมเวทย์ชราดูสับสน ไม่เข้าใจความหมายของหน้าต่างนี่
เพื่ออธิบายประเด็นของเขาเพิ่มเติม โจชัวส่งข้อความถึงซิริ
หลังจากนั้นป็องก็ย้ายออกไปจากหน้าต่างแชทของนางเงียบ ๆ และสร้างหน้าต่างที่มีข้อความของโจชัวด้วยเวทมนตร์
“ นี่…นี่คือ…”
เลิสค์ ตะลึงเกินคำบรรยาย นอกจากเป็นผู้ร่วมก่อตั้งสมาคมเพื่อนนกฮูกแล้ว เขายังเป็นผู้ก่อตั้งสำนักงานสิทธิบัตรอีกด้วย ตลอดหลายปีที่ทำงาน เขาได้เห็นสิ่งประดิษฐ์ที่น่าอัศจรรย์มามากมาย
การสาธิตของโจชัวนั้นค่อนข้างธรรมดาเมื่อเทียบกับ“ เครื่องจักรที่ขับเคลื่อนด้วยเวทมนตร์ที่สามารถใช้แทนรถม้าได้”
อย่างไรก็ตามในฐานะผู้ที่กระตือรือร้นในการแลกเปลี่ยนจดหมาย และจอมเวทย์ที่ปรารถนาจะมีส่วนร่วมกับผู้คนที่มีความชื่นชอบเดียวกันเพื่อเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ เลิสค์รับรู้ถึงศักยภาพของหน้าต่างสีขาวของโจชัวในทันที!
“ เป็นสิ่งที่ข้าตั้งโปรแกรมโดยใช้อักษรรูน เมื่อมีเวลามากขึ้นข้าอาจทำให้มีคนเข้าร่วมการสนทนาได้มากขึ้น และบางทีก็ … เก็บประวัติการสนทนาไว้ได้ด้วย”
จอมเวทย์ชราเกือบจะตกจากที่นั่ง เมื่อได้ยินคำอธิบายของโจชัว
“ อย่างไรก็ตามระยะทางสูงสุดจะอยู่ที่ประมาณสองร้อยเมตร ไม่สามารถรับข้อความนอกเหนือจากระยะนี้ได้”
ความคิดเห็นสุดท้ายนั้นเป็นเหมือนน้ำเย็นที่ช่วยดับไฟแห่งความตื่นเต้นที่กำลังเติบโตอยู่ภายในตัวเขา
ไม่กี่ร้อยเมตร…พวกเขาอาจพูดคุยแบบเห็นหน้ากันแทนได้
“ คือ…มีวิธีขยายระยะทางหรือไม่?” เขาถามด้วยความหวัง
“ แน่นอน แต่ข้าต้องการเซิร์ฟเวอร์”
เครือข่ายเวอร์ชันปัจจุบันใช้คลื่นความคิดของโจชัวโดยสมองทำหน้าที่เป็นตัวรับส่งสัญญาณปลายทาง การขยายระยะจะต้องอาศัยบางอย่าง เช่นอินเทอร์เน็ต
อย่างไรก็ตามโจชัวไม่พบผลึกออริจินั่มใด ๆ ที่สามารถจัดการกับการไหลของข้อมูลจำนวนมากในอินเทอร์เน็ตได้
ผลึกออริจินั่มธรรมดาสามารถจารึกด้วยอักษรรูนได้มากถึงร้อยรูน ในขณะที่ออริจินัมระดับสูงกว่าสามารถเก็บได้ถึงหลายหมื่นรูน
อินเทอร์เน็ตเป็นมากกว่านั้น ปริมาณการรับส่งข้อมูลทางอินเทอร์เน็ตบนโลกมีจำนวนมหาศาล และแม้กระทู้จะไม่สร้างปริมาณการรับส่งข้อมูลในระดับนั้น แต่โจชัวก็ไม่พอใจที่จะสร้างเพียงกระทู้บน “อินเทอร์เน็ตใหม่” ของเขา
เซิร์ฟเวอร์อย่าง Ubisoft ก็ไม่เพียงพอ เขาจะต้องมองหาสิ่งที่น่าเชื่อถือกว่านั้น
“ เซิร์ฟเวอร์?”
“ พูดง่ายๆก็คือข้าต้องการต้นกำเนิดที่สามารถเก็บรูนได้จำนวนมาก”
ออริจินั่มที่มีคุณภาพสูงกว่าถูกขายในราคาแพงกว่าผลึกออริจินั่มที่สามารถเก็บรูนได้เพียงไม่กี่รูน ผลึกที่สามารถเก็บรูนได้เป็นร้อยรูนอาจมีราคามากกว่าหนึ่งร้อยเหรียญ
นอกจากนี้ผลึกออริจินั่มมือสองที่จารึกอักษรรูนไว้แล้วนั้นแทบจะไร้ค่า เว้นแต่พวกมันจะเก็บงำเวทมนตร์อันทรงพลังไว้
“ เรากำลังพูดถึงเท่าไหร่?”
จอมเวทย์ชราเคยเห็นผลึกออริจินั่มระดับสูงมาก่อนที่สามารถเก็บรูนได้ถึงแสนรูน
“ ร้อยล้านน่าจะดี แต่เราจะเริ่มต้นด้วยแสน”
อันที่จริงโจชัวอยากจะพูดถึงรูนหนึ่งพันล้านรูน แต่แล้วก็ปรับมันลง เขาจำได้ว่าผลึกออริจินั่มที่ไร้ที่ติสุดที่เจ้าชายสามเป็นเจ้าของสามารถเก็บรูนได้มากแค่สามหมื่นรูน
“ นั่นค่อนข้างมากเกินไป” จอมเวทย์ชราผลักแว่นของเขาและพูดว่า
ความจริงก็คือผลึกออริจินัมที่สามารถเก็บรูนได้ถึงหมื่นรูนสามารถใช้เป็นฐานของประตูมิติขนาดใหญ่สำหรับประเทศใหญ่ๆได้ แน่นอนราคาก็จะยิ่งสูงมากเช่นกัน
“ นี่คือสิ่งที่เจ้าต้องการขอรับสิทธิบัตรหรอกหรือ?”
“ ไม่ มันคืออย่างอื่น”
จอมเวทย์ดูเหมือนไม่กระตือรือร้นที่จะสนใจเรื่องนี้ต่อ ดังนั้นโจชัวจึงเลิกพูด ท้ายที่สุดพวกเขาเป็นเพียงคนแปลกหน้าซึ่งกันและกัน และเป็นเพียงเรื่องนั้นที่ดึงดูดความสนใจของเขา
หลังจากที่โจชัวจดสิทธิบัตร และถ่ายรูปเสร็จ เขาออกจากห้องไปแล้ว จอมเวทย์ชราเคาะโต๊ะของเขาอย่างครุ่นคิด หลังจากนั้นไม่นานเขาก็หยิบปากกาขึ้นมาและเริ่มเขียนจดหมายใหม่
“ ถึงสมาชิกทุกคนขอสมาคมเพื่อนนกฮูก: วิธีรับผลึกออริจินั่มไร้ที่ติ- เลิสค์”
เมื่อเขาอธิบายปัญหาเป็นลายลักษณ์อักษรเสร็จแล้ว เขาก็พับจดหมายและไปที่หน้าต่าง
เขารู้วิธีที่จะได้มาซึ่งผลึกไร้ที่ติ จดหมายฉบับนี้เขียนขึ้นเพื่อรับความคิดเห็นจากผู้ร่วมก่อตั้งคนอื่น ๆ ในสมาคมเท่านั้น
นกฮูกสีดำร่อนลงบนขอบหน้าต่าง รับจดหมายและมุ่งหน้าไปยังอาคารที่สูงที่สุดในนอร์แลนด์ หอคอยนักปราชญ์
