ตอนที่ 125 รักษา
อันเดธ…ทําไมอันเดธระดับสูงเช่นนี้จึงมาปรากฏตัวที่นี่?
ดาร์คเอลฟ์ต่อต้านความเจ็บปวดจากหัวของนาง และพยายามอย่างเต็มที่ที่จะตั้งสติ
หลังจากที่นางยืนยันว่าลูกศรของนางฆ่าผู้สอบสวนทั้งสอง นางจึงหันไปมองที่ผู้ขโมยวิญญาณที่ลอยอยู่กลางอากาศ
ผู้ขโมยวิญญาณไม่ใช่อันเดธที่สามารถพบเจอได้ในดันเจี้ยน ในทางกลับกัน ผู้ขโมยวิญญาณเป็นอันเดธที่ทรงพลังอย่างมากซึ่งมีศักยภาพที่จะเกิดในสนามรบที่มีจํานวนผู้เสียชีวิตนับหมื่นเท่า
ผู้ขโมยวิญญาณค่อยๆหันหัวไปรอบๆ วิญญาณที่เคลื่อนไหวในดวงตาของเขา ทําให้ดาร์คเอลฟ์รู้สึกเหมือนมีใครมาคว้าหัวใจของนาง
ดาร์คเอลฟ์ไม่ได้ตั้งใจจะต่อสู้กับอันเดธที่อันตราย นางเตรียมที่จะหลบหนี ผู้ขโมยวิญญาณยื่นนิ้วของเขาที่ยาวกว่านิ้วของมนุษย์ถึงสองเท่า และชี้
โรงแรมนกพิราบดําอยู่ในทิศทางที่เขาชี้ไป ความสับสนเกิดขึ้นในใจของดาร์คเอลฟ์ แต่ในไม่ช้า ผู้ขโมยวิญญาณก็หายตัวไปต่อหน้านาง
อันเดธนี่…มันคืออะไรกันแน่…
ดาร์คเอลฟ์กําลังจะครุ่นคิดเกี่ยวกับผู้ขโมยวิญญาณแต่ความเจ็บปวดยังนเวียนอยู่ในหัวของนาง
นางล้มลงกับพื้นและจับหัว เสียงพึมพําของสิ่งมีชีวิตที่ไม่รู้จักดังก้องอยู่ข้างหูของนาง นอกจากนั้นนางยังได้ยินเสียงของบางสิ่งที่เหนียวเหนอะเคลื่อนเข้ามาหานาง
แม้แต่วิสัยทัศน์ของนางก็เปลี่ยนไป จากเงามืด นางมองเห็นสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ ใหญ่มากลืมตาขึ้น
ภาพลวงตา!
ดาร์คเอลฟ์เคยทํางานให้กับศาลนอกรีตมาก่อน นางจึงรู้ดีถึงความน่ากลัวของภาพลวงตาที่ปรากฏตรงหน้านาง
นางต่อต้านความเจ็บปวดอย่างรุนแรงในหัวของนาง และเปลี่ยนร่างของนางเป็นอีกาและ บินขึ้นไปบนท้องฟ้า นางเริ่มบินไปยังที่พักพิงที่ใกล้ที่สุดในถนนกระรอก ซึ่งก็คือโรงแรมนกพิราบ
เมื่อนางเห็นแสงที่ส่องออกมาจากหน้าต่างบนชั้นสองของโรงแรมนกพิราบดํา สติของนางก็เริ่มไม่ลงรอยอีกครั้ง
ด้วยเหตุนี้นางจึงเสียการทรงตัวและยังอยู่ในรูปของอีกา ชนเข้ากับหน้าต่างจนแตกเป็นเสี่ยงๆ จากนั้นนางก็ล้มลงกับพื้นและกลับมาเป็นร่างเอลฟ์
“พันหน้า…เกิดอะไรขึ้น?”
ผู้จัดการของโรงแรมนกพิราบดบังเอิญกําลังทําความสะอาดชั้นสอง เมื่อเขาเห็นดาร์คเอลฟ์ ฟังหน้าต่างและชนเข้ากับผนังอีกด้านของโถงทางเดิน พริกก็ทิ้งไม้กวาดที่เขาถืออยู่ทันทีและรีบวิ่งไปหาดาร์คเอลฟ์
เขาไม่เคยเห็นดาร์คเอลฟ์ในสภาพที่น่าสงสารแบบนี้มาก่อน
นับตั้งแต่ที่นางปรากฏตัวที่ถนนกระรอก อํานาจขององค์กรใต้ดินของถนนกระรอกก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
นางใช้เวลาเพียงสองสามวันและสามารถควบคุมนกพิราบดําได้อย่างสมบูรณ์…
แต่ตอนนี้นางดูเหมือนคนปวยหนักใกล้จะตาย นางอยู่บนพื้นและหอบหายใจ
“ดอก ดอกไม้…”
เสียงของนางฟังดูรีบเร่งและหงุดหงิด…นางขบเขี้ยวเคี้ยวฟันและต่อสู้กับภาพลวงตาที่ปรากฏขึ้นต่อหน้านาง
“นําดอกไม้ทั้งหมดในโรงแรมมาที่นี่!”
พริกตระหนักถึงความจริงจังของเรื่องนี้ เขาลุกขึ้นทันทีและเริ่มค้นหาดอกไม้ที่ใช้ได้ทั้งหมดในโรงแรม
ผ่านไปสองสามนาที่พริกกลับมาหาดาร์คเอลฟ์พร้อมช่อดอกไม้มากมาย
เนื่องจากดอกไม้เหล่านั้นเป็นเพียงเครื่องประดับในโรงแรม จึงไม่สดมากนัก
สายตาของดาร์คเอลฟ์หันไปทางดอกไม้หลากสีเหล่านั้น กลิ่นหอมจาง ๆ จากดอกไม้ทําให้นางรู้สึกเบิกบานเล็กน้อย ความรู้สึกปีตินั้นช่วยให้นางกระจายความคิดที่บ้าคลั่งในจิตใจออกไปเล็กน้อย
แต่มันก็ยังไม่มากพอ…ช่อดอกไม้เหล่านั้นไม่สามารถเปลี่ยนความสนใจของนางได้ ไม่เพียงพอที่จะปลุกความรู้สึกอื่นๆ ในใจของนาง และช่วยให้นางเอาชนะเสียงพึมพําในใจได้
หากเป็นเช่นนี้ต่อไป จิตใจของนางจะถูกกลืนกินโดยเสียงบ้าๆ เหล่านั้น และนางจะสูญเสียความรู้สึกทั้งหมด
นางต้องรีบหาบางสิ่งที่สามารถนําความสุขมาสู่นางได้อย่างรวดเร็ว
แต่การหาสวนที่เต็มไปด้วยดอกไม้สดคงเป็นไปไม่ได้ในสถานที่อย่างถนนกระรอก แต่แล้วเงินล่ะ?
ภาพลวงตาที่นางเห็นเปลี่ยนไปอีกครั้ง นางเห็นทั้งโรงแรมลุกเป็นไฟ นอกจากนี้นางยังได้ยินเสียงที่คุ้นเคยจากหูของนาง
นั่นคือเสียงจากเผ่าดาร์คเอลฟ์ของนาง เสียงคร่ำครวญของญาติของนาง
ภาพลวงตาของญาติของนางที่กําลังจะตายทําให้นางโกรธมาก เพื่อระบายความโกรธ นางเริ่มต่อยกําแพงข้างหลังนาง…
เปลวไฟลวงตาไม่ได้ทําให้นางร้อน ในทางกลับกันอุณหภูมิร่างกายของนางก็ค่อยๆ ลดลง กลิ่นอายเย็นเยียบนั้นพุ่งออกมาจากทั่วร่างกายของนาง
ในไม่ช้าประกายแสงก็ปรากฏขึ้นในสายตาของนาง แสงนั้นกระจายภาพลวงตาในใจของนาง
“กอดตัวเองไว้ ข้าไม่ต้องการให้หัวหน้านักข่าวสถานีโทรทัศน์ในอนาคตของข้าเสียสติในที่แบบนี้”
นักสาวข่าว? ดาร์คเอลฟ์รู้สึกเหมือนนางเคยได้ยินคําศัพท์แปลก ๆ นี้มาก่อน อย่างน้อยก็มีจุดสนใจบางอย่างกลับมาที่ดวงตาของนาง นางเห็นโจชัว เขาคุกเข่าต่อหน้านาง
”เจ้า…”
“ก่อนจะว่าอะไร บอกวิธีรักษาร่างกายและจิตใจให้มั่นคงมาก่อน”
โจชัวพักอยู่ในโรงแรมนกพิราบดําเพื่อประมวลผลการบันทึกภาพยนตร์ที่พวกเขาทําในระหว่างวัน ระหว่างที่อยู่ที่นี่ เขาได้เรียกเหล่าอันเดธมาลาดตระเวนที่ถนนกระรอก
เมื่อไม่นานนี้ ผู้ขโมยวิญญาณที่ถูกโจชั่วเรียกตัวมาทําภารกิจเสร็จและกลับไปยังอาณาเขตของดยุคแห่งกระดูก
วิญญาณทั้งสี่กําลังลอยอยู่รอบๆ ดาร์คเอลฟ์ พวกนางเป็นตากล้องหญิงสี่คนนั้น
แสงสีขาวนวลอยู่ในมือของวิญญาณสาวกลางวันทั้งสี่ส่องลงมาที่ดาร์คเอลฟ์ที่อยู่บนพื้น
นับตั้งแต่ปีศาจเหล่านี้ละทิ้งความขุ่นเคืองในอดีต พวกนางได้พัฒนาเป็นชุดพลังงานแสงอาทิตย์ชนิดพิเศษ
ในระหว่างวันพวกนางจะนอนอาบแดดและดูดซับพลังงานจากแสงแดด ด้วยพลังงานจากดวงอาทิตย์ พวกนางสามารถดํารงอยู่ได้
ในเวลากลางคืน หากจําเป็นพวกนางสามารถปลดปล่อยแสง และความอบอุ่นที่กักเก็บไว้ได้
น่าเสียดายที่โจชัวไม่ใช่นักวิทยาศาสตร์ เขาไม่เข้าใจว่าหลักการที่อยู่เบื้องหลังความสามารถของพวกนางว่าคืออะไร นอกจากนี้แม้ว่าเขาจะเป็นนักวิทยาศาสตร์ เขาก็อาจจะต้องเป็นเนโครแมน เซอร์ด้วยเพื่อให้สามารถเข้าใจสรีรวิทยาของวิญญาณสาวกลางวันได้อย่างชัดเจน
ด้วยความช่วยเหลือจากวิญญาณสาวกลางวันดาร์คเอลฟ์ก็เริ่มมีสติมากขึ้น
“พวกเอลฟ์ไม่ควรอยู่ในสภาพแบบนี้ เจ้าจะฟื้นเลือดด้วยการกินดอกไม้ใช่ไหม? ข้าหมายถึงอาการบาดเจ็บของเจ้าสามารถรักษาด้วยพืชใช่ไหม?”
โจชัวหยิบดอกไม้ที่ร่วงโรยจากพื้น ก่อนหน้านี้โจชั่วเห็นว่าพริกหาดอกไม้ทั่วโรงแรม
เขามาพบดาร์คเอลฟ์นอนอยู่บนพื้นเมื่อเขาเดินตามพริกมาที่ชั้นสอง
“ร่างกายของข้าไม่มีอะไรผิดปกติ…ข้าต้องการสิ่งที่น่าสนใจ บางสิ่ง…ที่สามารถจุดประกายความสุขในใจข้าได้”
ดาร์คเอลฟ์พยุงตัวเอง และพยายามบังคับตัวเองให้ยืนขึ้น แต่นางทําไม่ได้ แสงแดดสามารถทําให้นางรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยเท่านั้น แต่มันไม่สามารถลบเสียงพึมพําที่วุ่นวายในใจของนางได้
ด้วยความสิ้นหวัง นางจึงร้องขออย่างไม่มีความหวังใด ๆ ว่าโจชัวจะสามารถช่วยนางได้
เป็นเวลาหลายปีแล้วที่นางรู้สึกว่ามีแต่อะไรน่าขัน
Click to Hide Advanced Floating Content
