บทที่56 ชะตากรรมของผู้เอาตัวรอด!
ภายในบ้านพัก เฉินเป่ยกำลังทำงานบ้านเหมือนทุกวัน บนโซฟา ซูเสี่ยวหยุนกำลังนั่งอ่านนิตยสาร
แต่ขณะที่เฉินเป่ยกำลังเช็ดชุดน้ำชาบนโต๊ะ ทันใดนั้น มีเสียงบางอย่างดังขึ้น
“บุญคุณในงานประมูล นายไม่คิดจะขอบคุณฉันหน่อยเหรอ?”
มือของเฉินเป่ยที่กำลังเช็ดชุดน้ำชาอยู่หยุดชะงักลงทันที จากนั้นหันหลังไป ซูเสี่ยวหยุนวางนิตยสารลง มองเขาราวกับกำลังรู้สึกอะไรบางอย่าง
เฉินเป่ยตะลึง หัวเราะออกมา “แบบนี้เขาเรียกว่าบุญคุณอันใหญ่หลวง ไม่ต้องกล่าวขอบคุณ”
ซูเสี่ยวหยุนหัวเราะ “นายนี่ใช้ได้เลยนะ ปากของนายเนี่ย มิน่าล่ะทำให้เสี่ยวเยียนหมดความอดทนกับนายได้”
“ฉันว่า นายใช้ง่ายเงินของคนอื่น ไม่รู้สึกเสียดายบ้างเลยจริงเหรอ คิดว่าเงินของฉันเป็นทิชชูงั้นรึ เพื่อหน้าตา สองร้อยล้านยังยอมทุ่ม” ซูเสี่ยวหยุนพูดอย่างไม่สบอารมณ์
เฉินเป่ยพูดเอาใจ “ผมก็ทำเพื่อชิงเยียนไงล่ะ เงินสองร้อยล้านนี้ไม่ได้ทำเพื่อหลอกลวงเสแสร้ง แต่ทำเพื่อหน้าตาของชิงเยียน ไม่มีทางยอมให้ไอ้คุณชายหลีเอาเปรียบหรอก… ชิงเยียนมีชื่อเสียงโด่งดังในเมืองเมืองหู้ไห่ขนาดไหน ยังไงแล้วหน้าตาของหล่อนถือเป็นสิ่งสำคัญมากกว่าทุกอย่าง แม้ว่าจะต้องใช้เงินสามสี่ร้อยล้าน ก็ถือว่าคุ้มค่า”
“หึ แล้วนายมีเงินไหมล่ะ? ใช้เงินของฉันอย่างไม่รู้สึกผิด ก็คงมีแต่นายที่จะนิ่งได้ขนาดนี้” ซูเสี่ยวหยุนนั่งสองมือกอดอก หัวเราะขึ้น
“คุณกับชิงเยียนเป็นเพื่อนสนิทกัน เงินสองร้อยล้านนี้ หากคุณเป็นคนเอาไปใช้ ก็ต้องยอมจ่ายแน่นอน” เฉินเป่ยพูดจาคมคาย จนทำให้ซูเสี่ยวหยุนตกตะลึง จากนั้น หล่อนมองไปที่เฉินเป่ย “เรื่องคุณธรรม ไม่มีประโยชน์กับฉันหรอกนะ”
“สองร้อยล้านให้ใช้ก็ใช้ นายนี่ไม่รู้จักประหยัดเงินบ้างเลย” ซูเสี่ยวหยุนพูดด้วยความเจ็บปวดใจ
“พี่ซูเสี่ยวหยุน ในบัตรเครดิตของพี่คงมีเงินเยอะมาก เงินสองร้อยล้านนี้ สำหรับพี่แล้ว คงเป็นเรื่องเล็กน้อย” เฉินเป่ยหัวเราะแหะๆ
“นายรู้ได้ยังไง?” ซูเสี่ยวหยุนทำสีหน้าประหลาดใจ แม้ว่าหล่อนให้เฉินเป่ยยืมบัตรเครดิตไป แต่ทว่า หล่อนไม่เคยบอกยอดเงินในบัตร เฉินเป่ยรู้ได้เช่นไรกัน
“พี่ทำงานต่างประเทศ ต้องได้เงินมาเยอะแน่นอน ไม่เช่นนั้นจะยอมกลับมาที่เมืองเล็กๆอย่างเมืองหู้ไห่งั้นเหรอ? คงเก็บเงินมากพอสมควรแล้ว จากความสามารถของพี่ หาเงินเป็นพันพันล้านได้ ผมก็ไม่ตกใจ” เฉินเป่ยพูดอย่างนิ่งขรึม
“ครั้งนี้ ถือว่าผมจะติดหนี้บุญคุณพี่ ต่อไปหากพี่ต้องการผม ผมจะช่วยพี่ทุกอย่างแน่นอน” เฉินเป่ยตบหน้าอกตัวเองอย่างภาคภูมิใจ
“พอแล้ว ฉันต้องติดหนี้บุญคุณนายด้วยเหรอ?” ซูเสี่ยวหยุนส่ายหน้าพลางหัวเราะ
สีหน้าของเฉินเป่ยนิ่งเรียบ ยิ้มเล็กน้อง ไม่สนใจคำพูดของซูเสี่ยวหยุนเท่าไหร่นัก
หล่อนจะทราบได้ยังไง ตอนที่อยู่ต่างประเทศ ผู้มีอำนาจมากมาย ใช้เงินเพื่อแลกกับความสัมพันธ์อันดีกับราชาหลง แต่เฉินเป่ยกลับไม่สนใจแม้แต่น้อย…และน้อยคนมากที่สามารถเป็นหนี้บุญคุณของราชาหลงได้
ราชาหลงไม่เคยทำตามสัญญาใจกับใครได้ง่ายๆ ดังนั้น ผู้มีอำนาจในต่างประเทบางคนเคยกล่าวว่า สัญญาของราชาหลง มีค่านับไม่ถ้วน!
กระทั่ง มีผู้มีอำนาจชั้นผู้น้อย ถือว่าคำสัญญาของราชาหลง ถือเป็นเกียรติสูงสุด!
แต่ตอนนี้ถ้าพวกขุนศึกต่างชาติรู้เข้า ประธานสาวเล็กๆคนหนึ่ง ต้องปฏิเสธคำสัญญาของราชาหลงแน่นอน จนต้องตกใจ กระอักเลือดแน่นอน!
เฉินเป่ยลุกขึ้น เดินออกไปที่สวนดอกไม้ขนาดใหญ่หลังบ้านอันแสนหรูหรา ทันใดนั้น เสียงมือถือดังขึ้น!
เฉินเป่ยหยิบมือถือขึ้นมา สายตาจ้องมองไปที่หน้าจอ สีหน้ายังคงเหมือนเดิม แต่กลับลึกซึ้งมากขึ้น…
เฉินเป่ยรับสาย ถามขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา เบาจนแทบจะฟังไม่ออกว่าเขาพูดอะไร “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
“หัวหน้า แย่แล้วครับ พวกประเทศหมู่เกาะมาแล้ว” เสียงของคู่สาย ฟังดูเคร่งเครียดมาก
“ประเทศหมู่เกาะ…ไม่ยอมอยู่ในดินแดนสงครามนั่นดีๆ มาทำอะไรที่นี่?” เฉินเป่ยพูดขึ้น เขาหรี่สายตาลง ความเฉื่อยชาขี้เกียจที่มีอยู่หายไปทันที กลับถูกแทนที่ด้วยความโหดเหี่ยมราวมีดคมแหลม!
“เป็นคนของพวกเป่ยเฉินอีตาวหลิว” คำพูดของคู่สาย ทำให้เฉินเป่ยหรี่ตาลงเล็กน้อย
เป่ยเฉินอีตาวหลิวนั่นคือนักฆ่าฝีมือฉกาจอันดับต้นๆของประเทศหมู่เกาะ! ฝึกฝนฝีมือการใช้ดาบชั้นยอดของประเทศหมู่เกาะ! นักฆ่าทุกคนของเป่ยเฉินอีตาวหลิวล้วนแล้วแต่เป็นขั้นปรมาจารย์ มีเลือดนักฆ่าโดยกำเนิด!
“เจ้านายของสำนักเสี่ยวเชียนเย่ หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่มานำทัพด้วยตัวเอง เป้าหมายคงไม่ธรรมดา!” เมื่อชิงเหนียนพูดจบ สีหน้าของเฉินเป่ยเปลี่ยนไปทันที คุณชายหลี! ต้องเป็นฝีมือของเขา!
เฉินเป่ยเข้าใจขึ้นมาทันที ว่าทำไมคนของเป่ยเฉินอีตาวหลิวถึงมาที่เมืองหู้ไห่ ต้องเป็นคำสั่งของคุณชายหลีแน่นอน เป้าหมายของเขา ก็คือตัวเองและหลีชิงเยียน!!
“คนตระกูลหลี กล้าแตะต้องผู้หญิงของฉัน แกต้องตาย!” สีหน้าของเฉินเป่ยเผยความเป็นสุภาพบุรุษขึ้นมา พร้อมรอยยิ้มอันเยือกเย็น คลุมเครือจนมองไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไร…
เฉินเป่ยคิดไม่ถึงเลยว่า คุณชายหลีจะกล้าสมรู้ร่วมคิดกับพวกนั้น เพื่อโจมตีหลีชิงเยียน!
เฉินเป่ยกำหมัดแน่น เส้นเลือดที่แขนของเขาปูดขึ้นมา ราวกับมังกรอันแสนดุร้าย!
ท่าทีของคุณชายหลีครั้งนี้ ทำให้เฉินเป่ยโมโหมาก เท่ากับว่าเขาถูกบันทึกลงในบัญชีดำของเฉินเป่ย!
เฉินเป่ยเดินออกไป มีเงาสีดำเคลื่อนผ่านหลังอย่างรวดเร็ว ราวสายฟ้าแลบ!!
…
ภายในโรงแรม
หน้าอันขาวนวลของหลีชิงเยียน มีสีแดงฝาดขึ้นมาชวนหลงใหล กลิ่นตัวอันหอมหวนแผ่ซ่านไปทั่ว ดึงดูดใจใครหลายคน รวมไปถึงจิตวิญญาณ
แต่คุณหลีกลับหลงใหลจนตาหยาดเยิ้ม สบตาให้หลีชิงเยียน อดไม่ได้ที่จะคิดถึงเรื่องแบบนั้นออกมาอย่างเปิดเผย
ไม่นานนัก มืออันใหญ่หนาของเขาโอบกอดไปที่เอวสุดเซ็กซี่ของหล่อน มืออีกข้างหนึ่ง จับเนื้อที่สะโพกของหล่อน ค่อยๆเลื่อนขึ้นไปจนถึงยอดด้านบน…
ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติทั่วไป หลีชิงเยียนไม่มีทางให้เฒ่าหัวงูผู้นี่แตะต้องหล่อนเด็ดขาด แต่ตอนนี้หลีชิงเยียนเริ่มมึนงง แม้ว่าหล่อนจะถูกลากขึ้นไปเปิดห้อง แต่เมื่อตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น คงไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น…
ในขณะที่มือของคุณหลีกำลังลูบไล้ด้วยความหื่นกาม กำลังจะสัมผัสกับยอดเขาคู่นั้น ทันใดนั้น กระจกในห้องVIPพังแตกเป็นเสี่ยงๆ!
บรรดาเงามืดกระโดดเขามาในห้อง จนทำให้คุณหลีถึงกับตกใจตะลึง เบิกตากว้าง!
“พวกแกเป็นใคร!” คุณหลีมองไปที่คนพวกนั้น ทั้งตกใจทั้งโมโห แต่เขาอยู่ในเมืองเมืองหู้ไห่มานานหลายปี กลับไม่เคยเจอเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน ไม่นานนัก ทุกอย่างนิ่งสงบลง “พวกนายต้องการเท่าไหร่? พวกนายต้องการอะไร ฉันให้ได้ทั้งหมด!”
พวกเงามืดเงียบไม่พูดอะไร สายตาจดจ้องไปที่ คุณหลีด้วยความเยือกเย็น
ทันใดนั้น ทางเดินภายนอกห้อง มีเสียงวิ่งเข้ามาด้วยความรวดเร็ว!
ชายคนหนึ่งบุกเข้ามาในห้องVIP ถือดาบยาวในมือ ตวัดแกว่งกลางอากาศ ชุ่มไปด้วยเลือดสีแดงสด
เมื่อคุณหลีเห็นดาบยาวในมือของชายคนนั้น สายตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว กระวนกระวายใจ
“พวกแกเป็นใครกันแน่? ต้องการอะไร ฉันให้ได้ทุกอย่าง” คุณหลีพยายามตั้งสติให้ใจเย็นลง
เขาคิดไม่ถึงเลยว่า มื้ออาหารอันแสนธรรมดา จะทำให้ต้องเสี่ยงชีวิตขนาดนี้!
บรรยากาศเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด สายตาของคุณหลีเฉียบแหลม มองดูก็รู้ว่า คนพวกนี้ ไม่ใช่พวกโจรกระจอกแน่นอน!
มีความเป็นไปได้มากว่าเป็นมือสังหารที่ถูกศัตรูสั่งมา
หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่กวาดสายตามอง เมื่อเห็นหลีชิงเยียนที่อยู่ในอ้อมอกของคุณหลี สายตาของเขาเร่าร้อนขึ้นมาทันที
ผู้หญิงที่คุณชายหลีบอก คงเป็นหล่อน
“ฆ่าคนของเธอ” หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ไม่ได้หันไปตั้งใจมองคุณหลี พูดขึ้นด้วยเสียงนิ่งขรึม
เมื่อพูดจบ ฆาตกรชุดดำเหล่านั้นยืนล้อมคุณหลีไว้ เดินเข้าไปหนึ่งก้าว!
“หยุด!” คุณหลีตกใจ ตะคอกขึ้นอย่างเยือกเย็น “พวกแกรู้รึเปล่าว่าฉันเป็นใคร?”
ทันใดนั้น พวกชายชุดดำหยุดชะงักลงทันที
“ฉันเป็นราชาแห่งเมืองเมืองหู้ไห่…” คุณหลียังไม่ทันพูดจบ มีดอันแหลมคมที่อยู่ในมือของหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ พุ่งทะลุไปที่หัวใจของเขาทันที!
นั่นคือกงจักร! คุณหลีเบิกตาโตกว้าง เลือดไหลออกจากปากของเขา…เขาคาดไม่ถึงเลยว่า คนพวกนี้ จะไม่สนใจชื่อเสียงและฐานะของเขา!
“เมืองอันล้าหลังอ่อนแอ” หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่พูดด้วยเสียงเนิบนิ่ง สายตามองด้วยความไม่สบอารมณ์ จากนั้นมองไปที่หลีชิงเยียนที่กำลังเคลิบเคลิ้มจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ ถามขึ้น “คุณชายหลีบอกว่ายังมีผู้ชายอีกคนหนึ่ง พวกนายเห็นรึเปล่า?”
“ไม่เห็นครับ เห็นเพียงแค่บอดี้การ์ดผู้หญิงที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู ถูกพวกเราจัดการไปเรียบร้อยแล้ว” ลูกน้องคนหนึ่งพูดขึ้น
“ไปเถอะ ฉันพาพวกนายไป รีบทำงานรีบออกไป” หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่จ้องมองหลีชิงเยียนที่ส่ายเอวเซ็กซี่ตลอดเวลา เขายิ้มขึ้นอย่างมีเลศนัย!
