แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
บทที่ 57 ความผิดพลาดของคุณชายหลี
เหล่าเงามืด ต่างพากันหันไปมองหลีชิงเยียน หายใจหอบ
“สาวสวย…เยี่ยมมาก…ไม่ได้เจอหญิงสาวที่สวยขนาดนี้มานานแล้ว…” มีคนพูดจาดิบเถื่อนด้วยภาษาหัวเซี่ยขึ้น
หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ยิ้มอย่างเย็นชา หากเทียบสาวสวยชั้นนำของประเทศหมู่เกาะกับหลีชิงเยียนแล้ว ต่างกันราวฟ้ากับเหว!
เหมือนกับใบชากับดอกกุหลาบ หลีชิงเยียนเปรียบดังดอกกุหลาบ ส่วนพวกผู้หญิงเหล่านั้น เป็นเพียงแค่ละอองเกสร!
“ไปเถอะ รอให้กลับไปก่อน พวกนายคิดไว้เลยว่าจะจัดการยังไง!” หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่เดินออกจากห้องVIP เมื่อเห็นซูเหลยที่นอนสลบไป สายตาของเขาเหลือบมองหล่อนด้วยความหื่นกาม
หุ่นของซูเหลยทรวดทรงดี หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ส่ายหน้า ท้องของหล่อนโดนแทง จึงสลบไปเพราะเสียเลือดมาก
ผู้หญิงแบบนี้ หากจะเล่นก็เล่นไม่ได้
พวกเขาเดินออกมาที่ทางเดิน ออกมาจากลิฟต์ และกำลังจะเดินออกจากประตูอย่างด้วยท่าทางป่าเถื่อน
บรรยากาศภายในโรงแรมเงียบสงัด นอกจากแขกในห้องVIP ทั้งโรมแรมในตอนนี้ คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวเลือด!
มีศพนอนเกลื่อนทุกที่ มีทั้งโดนตัดแขน ตัดขา…กลายเป็นทะเลเลือดอันแสนน่ากลัว!
ทั้งหมดนี้ เป็นผลงานชิ้นโบว์แดงของลูกน้องสำนักเสี่ยวเชียนเย่แห่งประเทศหมู่เกาะ
ในสายตาพวกเขา พวกคนในเมืองล้าหลังตกต่ำพวกนี้ สมควรตายให้หมด!
ทันใดนั้น! มีเงาของใครบางคน หยุดยืนอยู่ที่ประตูโรงแรม
หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่หยุดชะงักลง สายตามองไปด้วยความน่ากลัว เงามืดที่จู่โจมมาอย่างกะทันหัน จนทำให้เขาแทบไม่รู้สึกอะไร!
“ใคร!” หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ตะโกนลั่น กงจักรในมือถูกขว้างออกไปทันที!
เมื่อเงามืดนั้นโผล่ออกมาพร้อมดวงไฟ ขณะเดียวกันนั้นกระแทกกับดาบของเขาอย่างจัง!
ดวงไฟตกลงบนพื้น หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ก้มหน้าลง ทันใดนั้น สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที!
นั่นคือก้นบุหรี่! แต่กลับปัดดาบกงจักรอันแหลมคมตกลงบนพื้นได้!
“เจ้า เป็นใครกันแน่?” หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่เดินก้าวขึ้นมา ท่าทีเหี้ยมโหด แฝงไปด้วยความอาฆาตแค้น เดินตรงไปกดดันเฉินเป่ยอย่างเรียบนิ่ง!
เขาคือปรมาจารย์แห่งเป่ยเฉินอีตาวหลิว หัวหน้าของสำนักเสี่ยวเชียนเย่ พวกเขาฆ่าชีวิตผู้คนไปนับไม่ถ้วน!
เขาคือฆาตกรที่น่ากลัวมากที่สุด!
“ปล่อยภรรยาของฉันลงเดี๋ยวนี้” เงามืดของคนนั้น ค่อยๆเอ่ยปากพูดขึ้น น้ำเสียงนิ่งเรียบ
“ภรรยา?” หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่เหลือบตามองหลีชิงเยียนที่เมาจนไม่มีสติด้านข้าง เขาหัวเราะเยาะ “หล่อนเป็นภรรยาของนาย?”
“ใช่ ปล่อยหล่อนเดี๋ยวนี้ จากนั้นเขาหายไปจากตรงนั้นทันที” เฉินเป่ยเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงนิ่งขรึม ราวกับกำลังพูดเรื่องธรรมดาทั่วไป
“ไม่รู้จักตายเสียแล้ว” สีหน้าของหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่เยือกเย็น ในขณะเดียวกัน บรรดาเงามืดที่อยู่ด้านหลังของหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ก้าวเดินออกมา ถือมีดดาบในมือ เดินบุกตรงเข้าหาเฉินเป่ย!
หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่จดจ้องมองเฉินเป่ย เขาเป็นหัวหน้าของสำนักเสี่ยวเชียนเย่ จะยอมฟังคำสั่งของคนในเมืองต้อยต่ำแบบนี้ได้อย่างไร!
“ปั้ง!” เงามืดพวกนั้นปรากฏอยู่ตรงหน้าของเฉินเป่ยอย่างรวดเร็ว เขาเพิ่งจะชักดาบยาวออกมา ทันใดนั้น เฉินเป่ยรีบกระโดดเตะหน้าอกของพวกนั้นเต็มแรง!
เงามืดพวกนั้นกระเด็นออกมา ราวกับว่าวที่ถูกตัดสายออก จนไปกระแทกกับตู้ลิ้นชัก แรงอันน่ากลัว ทำให้ตู้ลิ้นชักแตกหักทันที
หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่หันหลังไป หลังจากเห็นพวกเงามืด ใจของเขาสั่นด้วยความแค้น มือฆ่าผู้นั้นตาเหลือกขึ้น เห็นได้ชัดว่าถูกถีบจนจุกตาย!
พลังมหาศาลนี่ช่างน่ากลัวเหลือเกิน! ใครกันที่ทำได้แบบนี้?!
“เจ้าเป็นใครกันแน่?” หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่สีหน้าเคร่งเครียด ถามขึ้น
“ลูกเขยของตระกูลหลี สามีของหลีชิงเยียน” เฉินเป่ยหยิบก้นบุหรี่ขึ้นมา ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
“ฆ่ามัน” หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่หยิบดาบในมือขึ้นมา เหล่าเงามืดบุกเข้ามาด้วยท่าทางอันเหี้ยมโหด ปรี่ตรงไปกดดันเฉินเป่ย!
บรรดาเงามืดวิ่งเข้ามาไม่หยุด บรรยากาศเต็มไปด้วยความเยือกเย็นและหื่นกระหายที่จะฆ่า!
เฉินเป่ยอยู่ตรงกลางที่ถูกล้อมรอบด้วยพวกนักฆ่าอันน่าเกรงขาม เหมือนอยู่ในวงพายุดาบแหลมคม!
แต่ทว่า เฉินเป่ยยังคงเย็นชา ไม่มีท่าทีเกรงกลัว…กลับดูถูกพวกเขาด้วยซ้ำ!
ทันใดนั้น! ด้านหลังของเฉินเป่ย มีเงาของใครบางคนปรากฏขึ้นมา มือถือดาบยาว เล็งตรงมาที่เฉินเป่ย!
ดาบแทงเข้ามาอย่างเงียบนิ่ง ไม่มีแม้แต่เสียงลมปะทะ เบาดุจเสียงลมธรรมชาติ!
เฉินเป่ยหันไปทางด้านข้าง ฟาดหมัดไปที่ใบหน้าของชายผู้นั้น เสียงแตกหักของกระดูกดังขึ้น ดั้งจมูกของคนนั้น หักจนนิ่มราวเต้าหู้!
“ตาย!”
เฉินเป่ยลงมือเสร็จพริบตาเดียว อีกด้านหนึ่งมีเงามืดของใครบางคนปรี่ตรงเข้ามาอย่างรวดเร็ว บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงตะโกนอย่างอาฆาตแค้น!
เฉินเป่ยผลักเขาลงไปบนพื้นอย่างเต็มแรง ร่างของคนนั้นขวางอยู่ตรงหน้าเขา กงจักรแทงเข้าที่อกเขาอย่างเต็มแรง
“ปั้ง!” เฉินเป่ยโต้กลับอย่างโหดเหี้ยม เข่าใส่นักฆ่าคนนั้นไปที่ท้องอย่างเต็มแรง เครื่องในภายในท้องถูกกระแทกอย่างรุนแรงจนแตกเป็นเสี่ยงๆ!
“ความเร็วของเขา เรี่ยวแรงของเขาช่างน่ากลัวเหลือเกิน! ราวกับเป็นเทพ!” หนึ่งในนักฆ่าทำสีหน้าตกใจ พวกเขาเป็นถึงนักดาบ ความเร็วของเขาถือได้ว่าเป็นยอดฝีมือ ไม่มีใครเทียบเทียมได้ แต่สำหรับเฉินเป่ยแล้ว การโจมตีอันรุนแรงของพวกเขา ถือว่าอ่อนหัดมาก!
ความไวของเฉินเป่ย แทบจะฝืนกฎธรรมชาติ พวกเขาไม่มีทางคาดถึงได้แน่นอน!
ชั่วพริบตาเดียว พวกเงามืดที่อยู่ด้านข้างหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ต่างทยอยล้มลงบนพื้น ทั้งหมดนี้ใช้เวลาเพียงไม่ถึงหนึ่งนาที!
สีหน้าของหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่แย่ลงทันที คนที่เขาพามาครั้งนี้ล้วนแล้วแต่เป็นนักฆ่ายอดฝีมือระดับแถวหน้า สุดท้ายเมื่ออยู่ต่อหน้าเฉินเป่ยกลับรับมือไม่ไหว!
เขา…คือใครกันแน่! คนแบบนี้ ถึงแม้ว่าจะอยู่ที่ต่างประเทศ ก็มีไม่มาก!
หัวเซี่ย พื้นดินที่เต็มไปด้วยความสกปรก มีคนที่ฝีมือขั้นเทพ…อยู่ได้อย่างไรกัน!
“แก…เป็นใครกันแน่!” หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่สีหน้าตกตะลึง ลูกน้องของเขา ล้มตายกันหมดแล้ว!
“ขนาดหัวหน้าแก๊งของพวกนายอย่างโจวโจ้แห่งเชียนเย่ ยังไม่กล้ามาเผชิญหน้าฉัน” เฉินเป่ยพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ เย็นชาขึ้นมาก
ตัวของหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่สั่นเทา เฉินเป่ยจ้องมองเขาอย่างลึกซึ้ง ค่อยๆพูดขึ้น “แตะต้องผู้หญิงของฉัน นายเคยคิดผลที่จะตามมาหรือไม่?”
เฉินเป่ยพูดพลาง หยิบกริชที่อยู่ในมือ เล็งขว้างใส่หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่อย่างรวดเร็ว
หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่รับไว้ได้ทัน สายตาจดจ้องด้วยความตกใจ!
มีดเล่มนี้มีไว้สำหรับผ่าตัดท้อง เมื่อหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่เห็นเข้า สองขาของเขาแทบทรุดลงไปกองที่พื้น เขามองด้วยความเหลือเชื่อ!
มีดกรีดท้องเล่มนี้ หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ไม่เคยเห็นมาก่อน แต่กลับเคยเห็นผ่านหนังสือนับครั้งไม่ถ้วน!
มีดเล่มนี้ ไม่ได้นำมากรีดท้องแบบธรรมดาทั่วไป ตอนนั้นโจวโจ้แห่งเชียนเย่ หัวหน้ากลุ่มหลิวจู่ เล่าลือกันมาว่ามีคนลึกลับคนหนึ่งแลกลีวิตกลับมาด้วย มีดเล่มนี้
ในตำนานกล่าวว่าหากใครที่มีมีดเล่มนี้ สามารถสังหารได้ทั้งตระกูลเชียนเย่ และตระกูลเชียนเย่ก็ไม่สามารถต่อต้านได้อีกด้วย!
แต่มีเพียงคนตระกูลเชียนเย่เท่านั้นที่จะรู้เรื่องนี้…ทั้งหมดนี้เป็นเพราะผู้ที่ครอบครองมีดเล่มนี้ จะไม่มีใครทำอะไรเชาได้! ตอนนั้นเพื่อที่จะมีชีวิตอยู่รอด โจวโจ้แห่งเชียนเย่จึงยอมให้มีดเล่มนี้ไป เพื่อแลกกลับความสุขสงบของลูกหลานรุ่นต่อไป และจะไม่เกิดเรื่องวุ่นวายอีก! !
“เป็นไปได้ยังไง…นาย! !” สายตาอันน่าเกรงขามที่เหลืออยู่ของหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่เยือกเย็นลงทันที
“ตอนนั้น พวกนายหลิวจู่สาบานไว้ว่าจะไม่ก่อเรื่องอะไรอีก ทายาทของเชียนเย่จะไม่ออกจากประเทศหมู่เกาะแม้แต่ก้าวเดียว…เห็นทีฉันคงใจดีเกินไป” เฉินเป่ยพูดด้วยน้ำเสียงเนิบนิ่ง สายตาจดจ้องหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่มองอย่างเยือกเย็น จนทำให้สีหน้าของเขาแย่ลงไปทันที
“เป็น…เป็นไปไม่ได้….” หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ส่ายหน้า เขาไม่มีทางเชื่อว่าคนที่อยู่ต่างประเทศคนนั้น จะมาปรากฏตัวอยู่ที่หัวเซี่ย… ทั้งยัง…ทั้งยังเป็นลูกเขยของตระกูลหลี!!
“นายไม่มีทางเป็นเขา…นายเป็นตัวปลอม” หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง
“ยังไม่ตายใจ? งั้นฉันก็จะให้นายตายใจให้สิ้นซาก…” สายตาของเฉินเป่ยเยือกเย็น กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง พรั่งพรูขึ้นมาจากตรงหน้าของเขา!
หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่กลังขึ้นมาทันที สายตาของเฉินเป่ย ดุร้ายราวสัตว์เลือดเย็น แฝงไปด้วยความอาฆาตแค้น ที่น่ากลัวกว่าตัวเองเหลือล้น!
นี่ต้องทำศึกสงครามใหญ่จนต้องให้เลือดนองเป็นแม่น้ำจึงจะทำสำเร็จตามเป้าหมาย?
ความอาฆาตแค้นเช่นนี้ ใครสามารถเลียนแบบได้?
มีเพียงแต่เขาคนนั้น!!
“อะเฮือก!” ใจของหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่แตกสลาย เขาล้มทรุดจนลงไปนั่งคุกเข่าจนแตก…
เฉินเป่ยยังคงยืนอยู่ที่เดิม มองดูสีหน้าจะเป็นจะตายอย่างเย็นชาและเย่อหยิ่งของหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่
“เป็นเพราะฉันหน้ามืดตามัว…เรื่องนี้เป็นการกระทำของฉันเพียงคนเดียว…เพราะฉันนำตระกูลออกมา…ฉันแค่อยากให้ตระกูลของพวกเรามีอำนาจและชื่อเสียงที่โด่งดังที่สุด ขอร้องล่ะ อย่าโค่นล้มตระกูลเลย…”
หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่สั่นไปหมดทั้งตัว สุดท้ายเค้ารู้สึกหมดหวัง…เข้ารู้ดีว่าตัวเองก่อเรื่องบาดหมางใหญ่หลวง…ตัวเองต้องเฝ้ารอขอร้องให้มีชีวิตอยู่…ทุกอย่างเป็นเพราะทำตัวเองทั้งนั้น!
หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่มาเสียใจภายหลัง ถ้ารู้เบื้องหลังของหญิงสาวผู้นี้มาก่อน เขาจะกล้ารับภารกิจนี้ได้อย่างไร!
ในใจของเขา เกลียดและเคียดแค้นคุณชายหลีมาก…ต้องเป็นความตั้งใจของเขาแน่นอน! ต้องเป็นฝีมือของคุณชายหลี! อยากจะทำร้ายตัวเขา!
“ไปบอกคนตระกูลหลีด้วยล่ะ อีกไม่นาน…ฉันจะไปเด็ดหัวเขามา” เฉินเป่ยพูดโอ้อวดต่อหน้าหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่
“หลังจากที่จัดการเรื่องทุกอย่างจบ นายก็กรีดท้องตัวเองแล้วกัน” เสียงของเฉินเป่ยค่อยๆเลือนหายไป เมื่อหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่เงยหน้าขึ้นมา เงาของเฉินเป่ยก็หายไปนานแล้ว
…
เฉินเป่ยเดินเข้าไปภายในโรงแรม อุ้มหลีชิงเยียนที่ดื่มจนเมาไม่มีสติขึ้นมา เมื่อเดินไปถึงริมถนน มีรถโรลส์-รอยซ์สีเงินกระพริบไฟ จอดอยู่ตรงหน้าของเฉินเป่ย
ประตูรถถูกเปิดออก ใบหน้าอันหล่อเท่ห์ของเฉินเป่ยปรากฏขึ้น
“หัวหน้า ผมไม่ได้มาสายใช่ไหม” ชิงเหนียนหนุ่มหล่อถามพลางเคี้ยวหมากฝรั่ง
“ซูเหลยยังอยู่ด้านใน นายข้าไปดูก่อน” เฉินเป่ยวางหลีชิงเยียนลงที่เบาะหลัง พลางพูดขึ้น
“โอเค” ชิงเหนียนลงจากรถ วิ่งเข้าไปในโรงแรมอย่างรวดเร็ว
ผ่านไปไม่นาน ชิงเหนียนอุ้มร่างของหญิงสาวออกมาถึงข้างรถ จากนั้นเปิดท้ายรถหากล่องพยาบาบ หยิบอุปกรณ์ห้ามเลือดออกมา หลังจากรักษาแผลเบื้องต้นเสร็จ จึงพูดขึ้น “หล่อนโดนแทงหนึ่งที่ บาดแผลห่างจากหัวใจเพียงนิดเดียวเท่านั้น อีกนิดเดียวคงไม่รอด ยังโชคดีที่สมรรถภาพร่างกายดี จึงยังมีชีวิตอยู่รอด”
“หัวหน้า ฝีมือการใช้มีดเด็ดเดี่ยวขนาดนี้ ต้องเป็นพวกเป่ยเฉินอีตาวหลิวแน่นอน” ชิงเหนียนถามขึ้นด้วยความสงสัย
เฉินเป่ยพยักหน้าลง “ไปส่งฉันที่บ้านก่อน”
“ไม่ไปโรงพยาบาลเหรอ?” ชิงเหนียนตกใจ
“โรงพยาบาลคนเยอะ ไม่ปลอดภัย” เฉินเป่ยพูดอย่างมีเหตุผล เขากลัวว่าคุณชายหลีจะเล่นแง่กับเขาอีก เกรงว่าจะเกิดอันตรายกับชิงเยียนและซูเหลย
“เป่ยเฉินอีตาวหลิวไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว? กล้ามาแตะต้องพี่สะใภ้ ดินแดนระเบิดตรงนี้ ขอเพียงแค่ยิงกระสุนแรกออกไป ก็สามารถดับชีวิตเขาได้ทุกเมื่อ!” ชิงเหนียนกัดฟันพูดขึ้น สีหน้ามองอย่างเฉียบแหลม
“คนตระกูลหลี ฉันจะจัดการพวกนายอย่างสาสม” เฉินเป่ยพูดขึ้นอย่างช้าๆด้วยความเคียดแค้น
…
ไม่ไกลจากโรงแรม รถBMสีดำคันหนึ่งแล่นอยู่บนถนน กำลังตรงไปที่โรงแรม ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ของคุณชายหลีดังขึ้น
คุณชายหลีก้มหน้าลง หยิบมือถือออกมา ยิ้มอย่างสะใจ เป็นสายเรียกเข้าจากหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ แผนทุกอย่างคงสำเร็จลุล่วง
“คุณเชียนเย่ ได้หัวของคนที่ผมต้องการแล้วใช่ไหม?” คุณชายหลีรับสาย พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“หัว? เพราะแก ทำให้ทั้งตระกูลสำนักเสี่ยวเชียนเย่ต้องตายอย่างราบคาบ!” ทันใดนั้น เสียงของหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ตะคอกใส่ด้วยความโมโหดุร้าย!
“ราบ…ราบคาบบ?” คุณชายหลีไม่เข้าใจ! เขาไม่เข้าใจว่าหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่กำลังพูดเรื่องอะไรอยู่!
“คุณชายหลี มีคนฝากบอกแกว่า เขาบอกว่า…อีกไม่นานเขาจะไปเด็ดหัวแก” น้ำเสียงของหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่เย็นชา สีหน้าของคุณชายหลีเจื่อนไปทันที
“เขาคือใคร?” คุณชายหลีถามด้วยน้ำเสียงนิ่งขรึม
“ลูกเขยตระกูลหลี”
“ตู๊ด!”
จู่ๆถูกตัดสาย คุณชายหลีที่นั่งอยู่ภายในรถ กำมือถือแน่น สีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดผวา!
นี่มันดูถูก! เหยียดหยายาม! ตอบโต้อย่างเหี้ยมโหดมากไปแล้ว!!
เขาที่คุมเกมอย่างรอบคอบมาได้ดีโดยตลอด ตอนนี้ สีหน้าของเขาโมโหจนเลือดขึ้นหน้า น่าละอายใจเหลือเกิน!
