บทที่ 58 ความสามารถของคนไร้ประโยชน์
คุณชายหลีกำมือถือไว้ หรี่ตาลง สายตาทั้งสองเต็มไปด้วยความเคียดแค้นและเยือกเย็น!
“คนไร้ประโยชน์ บังอาจกล้ามาท้าทายชีวิตฉัน แกมันไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้!” คุณชายหลีพูดด้วยความเย็นชา บรรยากาศเต็มไปด้วยความน่าสะพรึงกลัว!
“คุณชายหลี ไอ้คนไร้ประโยชน์นั่นกำเริบเสิบสานมากไปแล้ว” ลูกน้องที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้น
คุณชายหลีหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง พูดด้วยน้ำเสียงเลือดเย็น “ไป พาฉันไปหาหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ ไปรับเขากลับมา”
สีหน้าของคุณชายหลีย่ำแย่มาก…เขารับไม่ได้ แผนที่เขาตั้งใจคิดขึ้นมา…กลับถูกเฉินเป่ยทำลายลงอย่างง่ายดาย!
แผนการที่เขาตั้งใจสร้างขึ้น…ไม่มีแม่แต่ช่องโหว่ ครั้งนี้กลับพลาด!
เป็นแบบนนี้ได้ยังไง…ตอนที่เขาอยู่ที่เยี่ยนจิงเป็นบุคคลที่มีอำนาจ ไม่เคยสูญเสียประโยนช์เหมือนตอนที่อยู่เมืองเมืองหู้ไห่
ดูเหมือนว่า…หลังจากที่ได้เจอกับหลีชิงเยียนและเฉินเป่ย ลูกเขายของตระกูลหลี ดวงชะตาของเขาก็เริ่มเปลี่ยนไป
เขาเป็นถึงราชาแห่งเยี่ยนจิง แต่ในเมืองหู้ไห่เขากลับถูกคนดูถูกเหยียดหยามไม่ไว้หน้า!
สีหน้าของคุณชายหลีเย็นชา เฉินเป่ยป่าวประกาศว่าจะมาเด็ดหัวเขา เรื่องนี้ทำให้เข้าไม่มีทางรับได้ ราวกับถูกตบหน้าเข้าอย่างจัง!
…
กลางดึก ณ ท่าเรื่องแห่งหนึ่งในเมืองเมืองหู้ไห่
รถคันหนึ่งค่อยๆจอดลง ใครบางคนรีบลงจากรถ วิ่งตรงไปที่เรือลำหนึ่งในท่าเรือ
เขาคือหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ ตอนนี้เขาไม่มีอำนาจมหาศาลเหมือนตอนที่เพิ่งเดินทางมาถึงเมืองหู้ไห่ เย่อหยิ่งจองหอง
เขารู้ดีว่าตัวเองก่อเรื่อง สร้างความเสียหายใหญ่โตมาก จะกล้าอยู่ที่เมืองหู้ไห่ต่อได้เช่นไร ต้องรีบออกจากหัวเซี่ย ยิ่งไกลเท่าไหร่ยิ่งดี
หัวเซี่ย ในสายตาของเขา เป็นเพียงแค่สถานที่ตกต่ำ เป็นจุดรวมความอ่อนแอทางเศรษฐกิจและสังคม จะมีคนยอดฝีมือเช่นนี้ได้เช่นไร…เดิมทีเขาคิดว่าจะสามารถใช้ชีวิตในหัวเซี่ยได้อย่างมีความสุข แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่า หัวเซี่ยจะมีมังกรซ่อนเล็บอยู่!
เป็นมังกร…พอที่จะเขย่าขวัญไปทั่วต่างแดน มังกรเทพแห่งโลกมืด
เฉินเป่ยให้เขากรีดท้องตัวเอง เขาจะปิดชีวิตตัวเองแบบนั้นได้เช่นไร แม้ว่าเฉินเป่ยจะเป็นคนน่ากลัวมาก…เขาทำอะไรไม่ได้ ก็ไม่ได้หมายความว่าจะหลบหนีไม่ได้
แค่อยู่ห่างจากหัวเซี่ย และประเทศหมู่เกาะ ไปใช้ชีวิตในต่างแดน ปกปิดตัวตนของตัวเองไว้ เขาจึงจะมีชีวิตอยู่รอดต่อได้
ทันใดนั้น หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ค่อยๆหยุดเดิน จ้องมองไปยังเงาของใครที่ปรากฏตัวขึ้นในที่ห่างออกไปไม่ไกล สายตาเต็มไปด้วยความเย็นชา!
ท่าเรือปิดตั้งแต่ตอนหัวค่ำแล้ว หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่กระโดดข้ามรั้วกั้นไปหลบอยู่ด้านใน
เงาของคนนั้น เมื่อหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่เห็นเข้า เขารู้สึกสะพรึงกลัวจนควบคุมตัวเองไม่ได้!
เพราะเงามืดนั้น ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองตกอยู่ในอันตราย!
หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่สายตาเต็มไปด้วยความกลัว! หัวเซี่ยมีมังกรซ่อนอยู่เล็บอยู่แล้วหนึ่งคน…ทำไมยังมีคนยอดฝีมือเช่นนี้อีก?!
หัวเซี่ย…ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ใจสั่นกลัว ชักดาบยาวออกมา กัดฟันวิ่งปรี่ตรงไปหาเงามืดนั้น!
ดาบกวัดแกว่งปะทะอากาศ จนเกิดสียงแหลมดังสะท้านหู พริบตาเดียว เงามืดนั้นกลับปรากฏอยู่ด้านหลังเขา
แต่ทันใดนั้นเอง เงามืดนั้นกลับหายไปจากที่เดิม มีดเล่มนั้นหล่นลง จนทำให้หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ประหลาดใจเป็นอย่างมาก!
ฝีมือการใช้ดาบของเขาถือเป็นฝีมือขั้นสูงสุด แม้ว่าตอนนี้เขาคิดว่าไม่จำเป็นต้องใช้ดาบ แต่สำหรับเขาแล้ว ดาบถือเป็นสิ่งที่เขาเก่งกาจที่สุดแล้ว
ความเร็วของมีดเล่มนั้น ไวจนทำให้เขาหลบไม่ทัน!
นอกเสียจากว่า คนที่มีความสามารถมากกว่าเขา จึงจะสามารถหลบได้!
หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่เคร่งเครียด รู้สึกกลัวเป็นอย่างมาก!
หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ตัวสั่นเดินกลับหลังหัน มองไปที่เงามืด เขาคือชิงเหนียนหนุ่มรูปหล่อที่สนิทกับเฉินเป่ย
ชิงเหนียนหนุ่มรูปหล่อยืนอย่างมั่นใจอยู่ที่เดิม พลางสูบซิการ์ กลิ่นหอมของซิการ์คละคลุ้งไปทั่ว จนทำให้สีหน้าของหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ย่ำแย่
“หัวหน้าบอกให้ฉันมาติดตามนาย แต่คิดไม่ถึงเลยว่า นายยังจะกล้าลงมืออีก” ชิงเหนียนหนุ่มรูปหล่อจุดไฟแช็ก แสงไฟอันน้อยนิด สะท้อนให้เห็นหน้าตาอันหล่อมีเสน่ห์ของเขา
“หัวหน้าของนาย คือใคร?” หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ถามขึ้นช้าๆ
“นายคิดว่าไงล่ะ หัวหน้าให้นายกรีดท้อง แต่นายแอบหนีมาที่ท่าเรือ คิดจะทำอะไร?” สีหน้าของชิงเหนียนเยือกเย็น พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งขรึม ยิ้มเย้ยขึ้น “หนี? นายคิดว่าจะหนีพ้นเหรอ?”
“เหอะ” หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ทำท่าทางเด็ดขาด ดุร้ายเยือกเย็น หยิบดาบยาวออกมา ความอาฆาตเยือกเย็นเข้าปกคลุม!
“หาที่ตาย!” สายตาของชิงเหนียนโหดเหี้ยม หันข้าง เดินปรี่เข้าไปแทงตรงหน้าอกของหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่อย่างเต็มแรง!
“ฉึบ!” เสียงร้องดังก้องกังวาน หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ตกใจกับแรงมหาศาลที่ถาโถมเข้าใส่จนต้องถอยหลังไปไกล! เขาไอเป็นเลือดไม่หยุด สายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“นายเป็นใครกันแน่?” หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ถามด้วยเสียงแหบแห้งและไม่เต็มใจ
“นายไม่มีสิทธิ์รู้” ชิงเหนียนพ่นควันออกมา สายตาเหี้ยมโหด
“ฉันมาทำตามคำสั่งของราชาหลง…ลงมือเถอะ” น้ำเสียงของชิงเหนียนเยือกเย็น
หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ตัวสั่น หัวเราะอย่างร้ายกาจและบ้าคลั่ง…เขาไม่เคยคิดเลยว่า ตัวเองยังไม่ทันได้แสดงฝีมือ กลับถูกเตะออกไปที่แผ่นเหล็กเสียก่อน!
ลูกเขยของตระกูลหลี…ถ้าเขารู้ตัวตนที่แท้จริงของลูกเขยตระกูลหลีผู้นี้ก่อน…เขาไม่มีทางก้าวเข้ามาในเขตหัวเซี่ยแม้แต่นิดเดียว! ถ้าเห็นหัวเซี่ยก็จะหลีกเลี่ยงไป!
คำสั่งของราชาหลง…ไม่มีใครกล้าขัด! เขากลับโง่คิดว่าตัวเองจะหนีการควบคุมของราชาหลงได้! เข้าข้างตัวเองสิ้นดี!
หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่หยิบมีดของหลิวจู่ขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเทา สีหน้าเต็มไปด้วยความหมดหวัง จากนั้นแทงเข้าไปที่ท้องของตัวเอง!
“พรึ่บ” หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่กระอักเลือดออกมา ชิงเหนียนลุกขึ้นเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ พูดขึ้น “หัวหน้ายังบอกฉันว่า เขารู้อยู่แล้วว่านายจะไม่กรีดท้องตัวเอง และจะหนีไปทางเรือ จึงส่งฉันมารอที่นี่โดยเฉพาะ”
“ตระกูลเชียนเย่ของพวกนาย ก่อนหน้านี้มาก่อศึกสงครามฆ่าคนล้มตายจำนวนมากที่หัวเซี่ย…เขายังจำได้ไม่ลืม…แม้ว่าหลายปีที่ผ่ามานี้ พวกนายทำเรื่องสกปรกกับหัวเซี่ยมากมาย แต่เขายังจำฝังใจ…สิ่งที่เป่ยเฉินอีตาวหลิวติดค้างเขาไว้มากมายนับไม่ถ้วน ยังไม่ได้ถูกจัดการ…”
เสียงของชิงเหนียนทะลุผ่านหูของหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ที่กำลังจะตาย จนทำให้เขาเบิกตาโตกว้าง
ที่แท้ มังกรซ่อนเล็บผู้นี้ไม่เคยคิดจะปล่อยเป่ยเฉินอีตาวหลิว…นี่คงเป็นสิ่งที่เขาเก็บสะสมมานาน วางแผนไว้เนิ่นนานแล้ว?
ดูเหมือนว่า เรื่องทั้งหมดนี้ เขาจัดเตรียมไว้หมดแล้ว
“เขาถอนตัวไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไม…ทำไม!” หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง แต่เพราะเสียเลือดมาก ทำให้เขาอ่อนแอลงเรื่อยๆ
“ตอนนี้เขาเป็นแค่ลูกเขยของตระกูลหลี เป็นเพราะพวกนายสำนักเสี่ยวเชียนเย่รนหาที่ตายเอง” ชิงเหนียนกล่าว
“เฮือก!”
หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่เบิกตากว้าง ความเยือกเย็นข้ามผ่านหน้าเขาแวบหนึ่ง ตามมาด้วยเลือดสีแดงสดที่ปกคลุมไปทั้งหน้าของเขา!
หัวหน้าของหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่….ตายคาหัวเซี่ย!
…
คฤหาสน์ตระกูลหลี
มองดูหลีชิงเยียนที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียง เฉินเป่ยจึงรู้สึกสบายใจขึ้น จากนั้นเดินออกจากห้องนอน
ทางเดินหน้าประตูห้องนอน สีหน้าของซูเสี่ยวหยุนยืนกระวนกระวายอยู่หน้าประตู เมื่อเฉินเป่ยเดินออกมา หล่อนจึงรีบถามหลีชิงเยียนด้วยความร้อนใจ
“หล่อนไม่เป็นอะไรแล้ว นอนหลับสบาย” เฉินเป่ยตอบตามความเป็นจริง
“บอดี้การ์ดของหล่อนเจ็บหนักขนาดนั้น ไม่ไปส่งโรงพยาบาบเหรอ?” ซูเสี่ยวหยุนขมวดคิ้วถามขึ้น
“ไม่ได้ ตอนนี้มีคนจ้องจะฆ่าพวกหล่อน ถ้าไปโรงพยาบาลจะเสี่ยงเกิดอันตรายมากขึ้น” เฉินเป่ยครุ่นคิดสักพัก จึงพูดขึ้ร
“ฉันจะไปหาหมอที่เก่งที่สุดในเมืองเมืองหู้ไห่ตอนนี้” ซูเสี่ยวหยุนพูดขึ้น ที่ซูเหลยต้องบาดเจ็บสาหัสเพราะคอยคุ้มครองความปลอดภัยให้หลีชิงเยียน
“ไม่เป็นไร ผมจัดการแผลหล่อนแล้ว ถึงตอนนี้ไปหาหมอ ก็ไม่รู้ว่าพวกเขาจะยอมมารึเปล่า” เฉินเป่ยพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งขรึม
ในความเป็นจริง ตอนนี้ซูเหลยไม่จำเป็นต้องหาหมอแล้ว เพราะเฉินเป่ยและชิงเหนียนได้ช่วยชีวิตหล่อนไว้ตั้งแต่อยู่ภายในรถแล้ว สิ่งที่ต้องทำตอนนี้คือให้หล่อนพักผ่อน
“ไม่ได้ นายไม่ใช่หมอซะหน่อย นายเข้าใจวิธีรักษาเหรอ?” ซูเสี่ยวหยุนเหลือบตามองบนใส่เฉินเป่ย
สีหน้าของเฉินเป่ยเรียบนิ่ง ซูเสี่ยวหยุนไม่มีทางรู้แน่นอนว่า ทักษะทางการแพทย์…แม้ว่าการแพทย์ของทางตะวันตกจะเป็นระดับสุดยอดของโลก แต่สำหรับเฉินเป่ยแล้ว ยังต้องคารวะให้เขา!
หน่วยงานทางการแพทย์นับไม่ถ้วน เครื่องจักรผลิตยาต่างๆ บริษัทผลิตยาชั้นนำ…ต่างต้องเอาใจเฉินเป่ยเพื่อขอเส้นสายหรือช่องทางต่างๆ
ในวงการแพทย์ชื่อเสียงของเฉินเป่ยถือเป็นอันดับสอง แล้วทำไม…ถึงไม่กล้าเรียกว่าอันดับหนึ่งล่ะ!
“คุณต้องเชื่อวิธีรักษาของผม” เฉินเป่ยยักไหล่ขึ้น ถอนหายใจออก
“พอเถอะ” ซูเสี่ยวหยุนเหลือบตามองบนใส่เขา จากนั้นหันหลังเดินไปที่ห้องนอนของตัวเอง
กระทั่งถึงกลางดึก หลังจากที่เฉินเป่ยทำงานบ้านทุกอย่างเสร็จ จึงกลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขากดรับ คู่สายเป็นเสียงของชิงเหนียน “หัวหน้า เรียบร้อยแล้วครับ ไอ้เชียนเย่ หนีไปที่ท่าเรือจริงด้วย แต่ถูกผมจัดการไปอย่างราบคาบแล้ว”
“เดือนนี้ที่ฉันหายตัวไป พลังจากต่างแดนค่อยเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา คงถึงเวลาต้องเชือดไก่ให้ลิงดูแล้วล่ะ” เฉินเป่ยพูดด้วยสายตาเย็นชา
“มีคนมากมายคอยจดจ้องบริษัทตระกูลหลี อยากได้กรรมสิทธิ์พัฒนาท่าเรือและสนามบิน ถ้าพวกเขาได้กรรมสิทธิ์นี้ไป… เมืองหู้ไห่และหัวเซี่ยทั้งหมด ต้องเกิดความวุ่นวายโกลาหล!” เฉินเป่ยพูดขึ้นช้าๆ
“เข้าใจแล้วครับ ผมจะไปดำเนินการเดี๋ยวนี้” หลังจากที่ชิงเหนียนวางสาย จากนั้นเขากดโทรออกข้ามประเทศ
ชิงเหนียนที่เพิ่งจะกดวางสาย ขณะเดียวกัน ที่ที่ไม่มีคนรู้จักในเกาะแห่งหนึ่ง มีเปลวไฟลุกขึ้น พาดผ่านชั้นอากาศ แตกกระจายเต็มท้องฟ้า!
นั่นคือขีปนาวุธ!
ขีปนาวุธ…มีเพียงประเทศมหาอำนาจไม่กี่ประเทศที่มีสิทธิ์ครอบครอง…เพราะอาวุธชนิดนี้ น่ากลัวมาก สามารถทำลายล้างข้ามประเทศได้ ดังนั้นความขัดแย้งระหว่างสองประเทศ จึงมีการใช้ขีปนาวุธเป็นอาวุธน้อยมาก
แต่ก็ไม่มีใครคาดคิด ในเมืองที่ไม่มีใครรู้จักในเกาะแห่งนี้ จะมีขีปนาวุธซ่อนอยู่ ถ้าข่าวนี้ถูกแพร่ออกไป คงจะหวาดกลัวไปทั่วทุกที่!
หัวเซี่ยที่อยู่ห่างออกไปไกลล หลังจากที่คนลึกลับคนหนึ่งออกคำสั่ง ตอนกลางดึก มีขีปนาวุธพุ่งขึ้นฟ้ามากมายนับไม่ถ้วนบนเกาะนิรนามแห่งนั้น พุ่งไปในหลากหลายทิศทางและรวดเร็ว
พื้นที่ว่างเปล่าแตกแยกกระจัดกระจาย พลังอำนาจของขีปนาวุธช่างน่าสะพรึงกลัวเหลือเกิน!
ผ่านไปไม่นาน เมื่อโลกฝั่งตะวันตกเงียบสงบลง กลับเกิดการสั่นสะท้านอีกครั้ง!
ขีปนาวุธเหล่านี้ ทำลายความเงียบสงบของราชาหลงที่หลับใหล ตอนนี้ประเทศมหาอำนาจต่างๆ ได้รับข่าวสารกันหมดแล้ว!
ตอนนี้ ในห้องทำงานประธานาธิบดีในทำเนียบเขา โทรศัพท์ตั้งโต๊ะสีดำดังขึ้น ด้วยเสียงแหลมบาดหู!
ประธานาธิบดีที่กำลังวุ่นอยู่กับงาน มองไปที่โทรศัพท์สีดำอันลึกลับ สีหน้าแย่ลงทันที
เพราะ โทรศัพท์ตั้งโต๊ะสีคำเครื่องนี้…แม้แต่ประธานาธิบดียังหวาดผวา!
ประธานาธิบดีรับโทรศัพท์ คู่สายพูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชาและไม่สบอารมณ์ “คืนนี้ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น นี่คือ…คำพูดจากปากคนนั้น
