บทที่ 84 คุกเข่าลง!
ภายในคฤหาสน์ หลีชิงเยียนพวกเธอกำลังสนุกสนานเพลิดเพลินกับการดูโทรทัศน์
และเฉินเป่ย กำลังปอกผลไม้อย่างเอาอกเอาใจ แม้ว่าหลีชิงเยียนจะแสดงสีหน้าเย็นชาใส่เขา ก็ทำให้เขาเหมือนกับเป็นทากตัวหนึ่ง ที่สะบัดอย่างไรก็สะบัดไม่หลุด
อาจจะเป็นเพราะรายการวาไรตี้ในโทรทัศน์ตลกมาก หรืออาจจะเพราะหลีชิงเยียนอารมณ์ดี จึงได้เห็นรอยยิ้มบางๆปรากฏขึ้นที่มุมปากอยู่เป็นครั้งคราว
เฉินเป่ยที่อยู่ด้านข้างก็มองอย่างคลั่งไคล้ ความหวั่นไหวนั้น ท่านประธานเทพธิดา ยากที่จะมีรอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้า!
แม้จะเป็นสาวๆก็ไม่เคยได้เห็นท่าทางอย่างนี้ของเฉินเป่ย แต่แค่เพียงรอยยิ้มของหลีชิงเยียน ก็สามารถทำให้เฉินเป่ยหวั่นไหวจนกลายเป็นอย่างนี้ไปแล้ว
หากว่าสาวๆในตอนนี้ ได้เห็นฉากนี้ ต้องสงสัยอย่างแน่นอน ว่านี่คือเฉินเป่ยตัวจริงหรือเปล่า
ราชานักสู้ที่เคยสงบเยือกเย็นไม่มีใครต่อกรได้คนนั้น ตอนนี้กลับกลายเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิง ทั้งวันเอาแต่มองหน้าของท่านประธานเทพธิดาอย่างระมัดระวัง……นี่คงเป็นการเล่นตลกครั้งใหญ่จากสวรรค์อย่างแน่นอน!
เฉินเป่ยกำลังปอกผลไม้อยู่ วันนี้ทั้งวัน หลีชิงเยียนไม่สนใจเขาเลย
ท่านประธานเทพธิดาโมโหขึ้นมา ก็ทำให้เฉินเป่ยถึงกับตัวสั่น ไม่กล้าส่งเสียงสักนิด
เปลี่ยนเป็นแต่ก่อนตอนที่เฉินเป่ยยังไม่กลับมาที่หัวเซี่ย ขุนศึกระหว่างประเทศกลุ่มใหญ่เคยล้อเล่นหลังจากดื่มเหล้าครั้งหนึ่ง สามารถทำให้เฉินเป่ยกลัวคนพวกนั้นจนตัวสั่น……คาดว่าคงยังไม่เกิดสินะ!
แต่ตอนนี้ เฉินเป่ยราวกับเป็นคนรับใช้ที่อยู่ในครอบครัวของหลีชิงเยียนไปแล้วจริงๆ มองสีหน้าท่าทางของหลีชิงเยียนอย่างระมัดระวัง
จู่ๆ หลีชิงเยียนก็บิดขี้เกียจ แล้วมองไปด้านข้างดูซูเหลยที่อ่อนแอ ถามอย่างเป็นห่วง “ซูเหลย สุขภาพเป็นอย่างไรบ้างแล้ว ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องฝืนนะ ฉันจะช่วยประคองเธอขึ้นข้างบน”
ซูเหลยที่ใบหน้าขาวซีดส่ายหน้า ฝืนยิ้มออกมาอย่างอ่อนเพลีย “ประธานหลี ฉันไม่เป็นไรค่ะ ฉันดูโทรทัศน์อยู่ตรงนี้สักครู่ เดินๆหน่อย เดี๋ยวก็ฟื้นตัวแล้วค่ะ”
“อื้ม”
หลีชิงเยียนพยักหน้า ไม่รู้เลยสักนิดว่า ด้านนอกคฤหาสน์ มียามที่คอยระวังภัยกี่คนแล้ว ที่ล้มลงอย่างน่าเศร้า
และในเวลานี้เฉินเป่ยที่กำลังปอกผลไม้ จู่ๆ มีดปอกผลไม้ของเฉินเป่ยก็หยุดชะงัก เปลือกแอปเปิลที่บางราวกับปีกจั๊กจั่น ขาดออกจากกันทันที
ในดวงตาที่สงบนิ่งทั้งคู่ของเฉินเป่ย จู่ๆก็ปรากฏความหนาวเย็นอย่างบอกไม่ถูก จึงเงยหน้า มองความมืดนอกหน้าต่างที่ทอดยาวอย่างไม่สิ้นสุด มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย
เฉินเป่ยวางแอปเปิลลง มองไปที่หลีชิงเยียน ค่อยๆกล่าวขึ้น “ประธานหลี ผมไปห้องน้ำนะ ครู่เดียวเดี๋ยวกลับมา”
หลีชิงเยียนไม่ได้สนใจเขา เพียงทิ้งด้านหลังแสนสวยที่ทำให้คนหลงใหลเอาไว้เท่านั้น
เฉินเป่ยเดินไปตามบันไดที่วนรอบ ครู่เดียวก็ถึงชั้นสองแล้ว
…………
ด้านนอกคฤหาสน์ โจวโจ้แห่งเชียนเย่กวัดแกว่งดาบยาว กลายเป็นเงาสีดำ ท่ามกลางม่านราตรีสีดำขลับที่ลึกล้ำ ร่างที่ก่อเหตุร้ายกลับเปล่งประกาย!
ความเร็วของโจวโจ้แห่งเชียนเย่รวดเร็วเกินไป แค่พริบตาก็จัดการยามกี่คนนั้นได้อย่างเงียบเชียบ
และในตอนที่โจวโจ้แห่งเชียนเย่เข้าไปใกล้คฤหาสน์ ทันใดนั้น ต้นหญ้าที่อยู่ด้านข้างก็สั่นไหว!
โจวโจ้แห่งเชียนเย่หน้าถอดสี เขาไม่ได้คาดการณ์มาอย่างสิ้นเชิง ว่าที่นี่จะติดตั้งด่านลับเอาไว้!
แต่เดิมเขาคิดว่าที่นี่เป็นจุดลับตาคน จึงสามารถยืมจุดบอดนี้ แอบซ่อนตัวเข้ามาในคฤหาสน์โดยตรง……ผลลัพธ์ กลับไม่คิดว่าจะโดนพบเสียแล้ว!
“ไอ้โง่เอ๊ย!” โจวโจ้แห่งเชียนเย่ตะโกนเสียงต่ำออกมา ดาบยาวในมือแกว่งขึ้นแกว่งลง ตัดทิ้งทันที!
“มีคนบุกรุก!” ยามคนนั้นตะโกนเสียงดังเฉียบขาด เพิ่งจะพูดจบ กลิ่นคาวเลือดก็แพร่กระจายออกมา ร่างโดนแยกเป็นสองท่อน!
“ซวยแล้ว!” โจวโจ้แห่งเชียนเย่ใจสั่น ในทันทีที่ยามคนนั้นส่งเสียงเตือนยามที่ปฏิบัติการตามแต่ละมุมของคฤหาสน์ ก็ทยอยกันถือกระบองไฟฟ้าแรงสูงเข้ามาโจมตีโจวโจ้แห่งเชียนเย่!
โจวโจ้แห่งเชียนเย่กวาดสายตา แล้วชะงักงันทันที!
เดิมที เขาไม่ระวังตัวจึงโดนพบเข้า แต่ คฤหาสน์นี้ในทุกจุดที่ลับตาก็จัดคนเอาไว้แล้ว…… ก็บอกได้ว่า เพียงแค่ตนเองเข้าใกล้คฤหาสน์ ก็ต้องโดนพบเข้าอยู่แล้ว!
การวางแผนที่รอบคอบสมบูรณ์แบบอย่างนี้……แม้ว่าโจวโจ้แห่งเชียนเย่จะไม่เคยเจอมาก่อน แต่คนวางแผน……จะต้องเป็นมือหนึ่งแน่ๆ!
“คนจีน โดนโจมตีทีเดียวก็ทนไม่ได้แล้ว!” ดวงตาทั้งคู่ของโจวโจ้แห่งเชียนเย่จ้องมอง หน้าตาดุร้ายพุ่งออกมา!
มือทั้งคู่ของเขาที่ถือดาบเอาไว้ ดาบที่กวัดแกว่งออกมาอย่างน่าสะพรึงกลัว ความเร็วของดาบรวดเร็วเกินไป หลบไม่พ้นอยู่แล้ว!
“ตายซะตายซะ!” โจวโจ้แห่งเชียนเย่ตะโกนออกมาอย่างเย็นชา ดวงตาแดงๆทั้งคู่ โดนสวมรอยด้วยความบ้าระห่ำที่สะเทือนขวัญ ความโหดร้ายที่น่ากลัวปะทุออกมาจากทั่วทั้งร่างและความรวดเร็วที่ทำให้ประหลาดใจ!
“ซวบ!”
ดาบพุ่งออกไปอย่างอิสระ ในทันที ที่นี่ก็เหมือนกลายเป็นนรกไปแล้ว!
เสียงร้องอย่างน่าเวทนานับไม่ถ้วนดังขึ้นจากรอบด้าน โจวโจ้แห่งเชียนเย่ยืนอย่างอวดดีอยู่ท่ามกลางพวกเขา ราวกับเป็นปีศาจ!
“เกิดอะไรขึ้น?”
ด้านในคฤหาสน์ หลีชิงเยียนได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวจากด้านนอก มองไปทางซูเสี่ยวหยุนกับซูเหลยด้วยความสงสัย “พวกเธอได้ยินเสียงอะไรไหม?”
“เหมือนจะได้ยินนะ……”ซูเสี่ยวหยุนตั้งใจฟังอยู่ครู่หนึ่ง กล่าวขึ้นอย่างลังเล
แต่ซูเหลย สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย พูดขึ้นอย่างเป็นนัย “แย่แล้ว”
ในทันที ซูเหลยก็ลุกขึ้น แม้ว่าร่างกายที่อ่อนแอจะถ่วงเอาไว้ แต่ก็ไม่ลังเลที่จะรีบเดินไปห้องควบคุมตรวจตรา!
“ซูเหลย ร่างกายของเธอยังอ่อนแออยู่นะ~” หลีชิงเยียนเอ่ยปากอย่างเป็นกังวล เหยียบสลิปเปอร์ตึงๆๆตามหลังไปติดๆ กังวลว่าซูเหลยจะหกล้มอย่างกะทันหัน
ซูเหลยพุ่งเข้าไปในห้องควบคุมตรวจตรา มองไปที่เครื่องติดตามเครื่องหนึ่ง แล้วสีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างมาก!
“นี่……ทำไมถึงเป็นอย่างนี้!” หลังจากที่หลีชิงเยียนเข้ามา เห็นฉากนี้แล้ว ดวงตาสวยๆก็ชะงักงันทันที!
ในเครื่องติดตาม ทุกที่ล้วนแต่เป็นศพกับกองเลือด ยามคนหนึ่งกำลังพุ่งเข้าไปที่ร่างนั้น……แต่กลับพลาดท่าเสียทีอย่างง่ายดาย! โดนฆ่าอย่างรวดเร็ว!
“ผลุบฉึก!”
ยามคนหนึ่งโดนดาบยาวแทงทะลุ กลิ่นคาวเลือดกระจายไปทั่ว ฉากโหดเหี้ยมที่ทำให้ตื่นตกใจ ก็ซ่อนกล้องวงจรปิดเอาไว้ทันที……
จู่ๆหน้าจอของเครื่องติดตามเครื่องหนึ่งก็ไม่ชัดเจนขึ้นมาอย่างกะทันหัน และหลีชิงเยียน ร่างที่บอบบางกำลังสั่นไหว ใบหน้าสวยๆที่ละเอียดอ่อนขาวซีดขึ้นมาทันที!
“มีศัตรูบุกรุกเข้ามา……” ซูเหลยท่าทางสงบนิ่ง แต่สีหน้าเป็นกังวล
“ยามพวกนั้นจะสามารถรับมือเอาไว้ได้ไหม?” สีหน้าของซูเสี่ยวหยุนเปลี่ยนไป น้ำเสียงสั่นเครือ
“เป็นไปไม่ได้……ศัตรูแข็งแกร่งเกินไป……ยามพวกนี้ คงต้านไว้ได้ไม่นาน……” ดวงตาทั้งคู่ของซูเหลยปรากฏความไม่เชื่อออกมา……ความว่องไวที่น่ากลัวขนาดนั้น เธออยู่ที่หัวเซี่ยแทบจะไม่เคยเจอใครที่สามารถทำได้เลย!
โดยไม่รู้ตัว เธอก็พบว่า มาอยู่ที่ข้างกายของหลีชิงเยียนแล้ว……ราวกับว่าไม่ใช่เรื่องดีตั้งแต่แรก ที่ได้พบเจอกับการมีตัวตนของสัตว์ประหลาด
“นักฆ่า! นี่คงเป็นนักฆ่ามืออาชีพ!” ซูเหลยวิเคราะห์ หันไปมองหลีชิงเยียนกับซูเสี่ยวหยุนอย่างไม่ลังเล “ประธานซู ประธานหลี พวกคุณไปซ่อนตัวที่ห้องใต้ดินก่อน”
“ไม่ ฉันไม่ไป” หลีชิงเยียนส่ายหัว ใบหน้าสวยๆปรากฏความแน่วแน่ออกมา “ถ้าเขาต้องการชีวิตของฉัน ต่อให้ฉันหนีไปจนสุดขอบโลกก็ไม่มีประโยชน์!”
ซูเหลยจ้องมองใบหน้าที่ขาวซีดแต่เด็ดเดี่ยวของหลีชิงเยียนอย่างตรงไปตรงมา ภายนอกที่นุ่มนวลบอบบางของท่านประธานเทพธิดาตอนนี้ ในที่สุดความแข็งแกร่งในใจก็แตกออกมาอย่างไม่ยอมท้อถอย!
“ชิงเยียน ยามที่กำลังวุ่นวายคงต่อต้านไว้ได้ไม่นานเท่าไหร่นะ……” ซูเสี่ยวหยุนโน้มน้าวเธอเบาๆ
หลีชิงเยียนส่ายหัว “เขามาพบฉัน ทำให้เขาพอใจคงจะดีกว่า ฉันก็อยากรู้มากเหมือนกัน ใครกันแน่ ที่อยากจะให้ฉันตายขนาดนั้น……”
หลีชิงเยียนเอ่ยปากเบาๆ ในดวงตาคู่สวยปรากฏความหนักแน่นออกมาอย่างไม่เป็นมิตร
“ไม่ถูกสิ!”
ห้องควบคุมตรวจตราเงียบไปชั่วขณะ ทันใดนั้น สายตาทั้งคู่ของซูเหลยก็ชะงักงัน จ้องอย่างแน่วแน่ ไปที่เครื่องติดตามเครื่องหนึ่ง!
“เกิดอะไรขึ้น?” หลีชิงเยียนหันไปมอง จู่ๆ ดวงตาคู่สวยก็ปรากฏความสงสัยออกมา!
เพราะ โจวโจ้แห่งเชียนเย่ที่อยู่ในเครื่องติดตาม ดาบยาวชะงักค้างอยู่กลางอากาศในทันที
“นี่เกิดอะไรขึ้น?” หลีชิงเยียนถาม
ซูเสี่ยวหยุนส่ายหัว ซูเหลยไม่ส่งเสียงเลย ดวงตาจ้องไปที่เครื่องติดตามอย่างแน่วแน่ ร่างกายสั่นไหวเล็กน้อย
ด้านนอกคฤหาสน์ ดาบยาวของโจวโจ้แห่งเชียนเย่ชะงักค้างอยู่กลางอากาศ เขามีความรู้สึกเหมือนเห็นภาพลวงตา ราวกับเมื่อครู่……มีเงาร่างหนึ่งพัดผ่านหน้าไป!
เป็นไปได้อย่างไร?
โจวโจ้แห่งเชียนเย่ขมวดคิ้วแน่น ทันทีทันใด ก็มีพละกำลังขนาดใหญ่ซึ่งมองไม่เห็นจู่โจมเข้ามาที่หน้าอกของเขาอย่างกะทันหัน!
“พลั่ก!”
โจวโจ้แห่งเชียนเย่กระเด็นลอยออกไปอย่างรุนแรง!
อย่างรวดเร็ว ในตอนที่เขากำลังจะกวัดแกว่งดาบ แขนของเขาก็เจ็บขึ้นมาทันที ทำให้เขาต้องปล่อยมือที่ถือดาบไว้!
“พลั่ก!”
เงาดำปรากฏผ่านด้านหน้าของโจวโจ้แห่งเชียนเย่อย่างไม่ชัดเจนเพียงชั่วครู่ ตามมาด้วย ร่างกายที่ลอยขึ้นไปบนอากาศ!
“ใคร! เป็นใคร!”
ในที่สุดโจวโจ้แห่งเชียนเย่ก็ลนลานแล้ว ดวงตาทั้งคู่ปรากฏความลุกลี้ลุกลนออกมา ภาพด้านหน้าเหมือนฟ้าที่หมุนเคว้งคว้าง แล้วเขาก็ร่วงลงมาอย่างรวดเร็ว!
ด้วยฐานะนักดาบคนแรกของประเทศหมู่เกาะ จนถึงตอนนี้ เขายังไม่รู้เลยว่าสิ่งที่โจมตีตนเองอยู่คืออะไร!
หัวเซี่ย เป็นขี้โรคแห่งเอเชียที่เขาสบประมาท แต่ตอนนี้กลับทำให้เขาหวาดกลัวอย่างยิ่ง!
โจวโจ้แห่งเชียนเย่โบกมือไปรอบๆอย่างมือไม้อ่อนไปหมด จู่ๆ ก็มีมือใหญ่มาจับที่ด้านหลังของเขาเอาไว้ จับเขาขึ้นมาแน่นๆ
“พลั่ก!”
หลังคาของคฤหาสน์ ร่างหนึ่งตกลงมาจากท้องฟ้า แล้วกระแทกลงไปบนหลังคา
“อั๊ก!”
แรงสั่นสะเทือนขนาดใหญ่ทำให้โจวโจ้แห่งเชียนเย่กระอักเลือดออกมา สายตาของเขาปรากฏความตกตะลึง……ดาบของเขา ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหนแล้ว……
“โจวโจ้แห่งเชียนเย่ นายน่ารำคาญ……จริงๆเลยนะ……” เสียงที่สุขุมแต่กลับเต็มไปด้วยความเยือกเย็นลอยมาจากด้านหลัง โจวโจ้แห่งเชียนเย่ปีนขึ้นมาอย่างโซซัดโซเซ เห็นเฉินเป่ยที่ท่าทางสงบนิ่ง
“นายเป็นใคร……ขี้โรคแห่งเอเชีย จะเป็นไปได้อย่างไรที่จะมีผู้เก่งอย่างนาย!” ในใจของโจวโจ้แห่งเชียนเย่สั่นเทิ้ม เขาหวาดผวาที่พบว่า ตนเอง……ไม่นึกว่าจะมองเฉินเป่ยไม่ออก!
“ฉันคิดมาตั้งแต่แรกแล้วว่าเป่ยเฉินอีตาวหลิวคงไม่ยอมเลิกล้มความตั้งใจ ที่จะส่งคนมา……แต่ที่ฉันคิดไม่ถึง เป็นนายนั่นเองที่มา” เฉินเป่ยทอดถอนใจ ก้มหน้า หยิบบุหรี่ออกมามวนหนึ่ง
“นายนั่นเองที่เป็นคนทำ!” สีหน้าท่าทางของโจวโจ้แห่งเชียนเย่เปลี่ยนเป็นดุร้ายทันที ตะโกนออกมาอย่างเฉียบขาด
“ที่ฉันทำลงไปก็เป็นการตอบโต้เพื่อป้องกันตัว เป็นหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่นั่นแหละที่โง่เองโดนคนหลอกใช้เป็นปืน……” เฉินเป่ยยิ้มเย็นชา “ทำไม? สำนักเสี่ยวเชียนเย่เก่งแล้วสินะ เพียงแค่พวกนายตัดฉัน ก็ไม่ยอมให้ฉันกลับไปแตะแล้ว?”
“คนจีน! ตายซะ!” โจวโจ้แห่งเชียนเย่ตะโกนออกมา มือทั้งคู่กำหมัดแน่น หันไปไล่ฆ่าเฉินเป่ย!
“แค่นาย?” สายตาของเฉินเป่ยปรากฏความเหยียดหยามหยอกเย้าเล็กน้อย ร่างกายสั่นเทิ้ม หลบการโจมตีของโจวโจ้แห่งเชียนเย่อย่างผ่อนคลาย
“โจวโจ้แห่งเชียนเย่ ตั้งแต่แรกก็ไม่ควรไว้ชีวิตนายเลย ตอนนี้ยังคิดมาทำร้ายฉันให้ตายอีก ใครเป็นคนให้ความมั่นใจกับนายกัน? เหลียงจิ้งหรูเหรอ?”
ด้านหลังของโจวโจ้แห่งเชียนเย่ มีเสียงที่หยิ่งผยองอวดดีลอยเข้ามาทันที ร่างของโจวโจ้แห่งเชียนเย่ จึงหยุดนิ่งอย่างกะทันหัน
ร่างของโจวโจ้แห่งเชียนเย่ เกือบจะสั่นไหวขึ้นมา ค่อยๆหันตัวไป มองเฉินเป่ย สีหน้าตื่นตระหนกตกใจ!
“นายพูดอะไร?” โจวโจ้แห่งเชียนเย่เอ่ยปากอย่างไม่กล้าจะเชื่อ เขาถึงกับคิดว่าตนเองหูแว่วไปแล้ว
“ถอดหน้ากาก ก็จำฉันไม่ได้แล้วเหรอ? ตอนแรกที่ฉันให้นายจดจำเอาไว้ เป็นเสียงของฉันนะ” เฉินเป่ยพูดอย่างวางเฉย
“เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นนาย……เป็นไปได้อย่างไร……เป็นไปไม่ได้เด็ดขาดที่จะเป็นนาย!” โจวโจ้แห่งเชียนเย่ส่ายหัวไม่หยุด พึมพำซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เขานึกขึ้นมาได้อย่างทันที คนๆนั้นเมื่อหลายปีก่อน……จะเป็นไปได้อย่างไรที่จะลืม!
“คุกเข่าลง!” เฉินเป่ยตะโกนออกมาอย่างเย็นชาทันที โยนกริชสีดำขลับเล่มหนึ่งไปที่ด้านหน้าของโจวโจ้แห่งเชียนเย่
“กริช!” ม่านตาของโจวโจ้แห่งเชียนเย่หดตัวลง สีหน้าเปลี่ยนไปมาก ดวงตาทั้งคู่เบิกโพลง หวาดผวาอย่างถึงที่สุด!
