บทที่108 แค่ผู้ชายแต่งเข้าบ้านผู้หญิง!!
ชั่วขณะนั้นลูกน้องคนนั้นก็เข้าใจขึ้นมา แต่ภายในก็แปลกใจ
ท่านโจวแตะต้องผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ หวาดกลัวชิงเหนียนที่รูปหล่อสง่าผ่าเผยท่านนั้น ดังนั้นจึงเอาสามีที่เกาะผู้หญิงกินคนนั้นของเธอมาชำแหละ ระบายไฟโกรธ?
ดวงตาทั้งคู่ของท่านโจวคายความหนาวเย็นออกมา “ฉันอยากรู้ข่าวทั้งหมดเกี่ยวกับชิงเหนียนคนนั้น”
“ครับ”
ลูกน้องเดินออกจากในห้อง ท่านโจวรับกระจกมา มองตนเองในกระจก แก้มบวมสูงขึ้น แดงจนน่าเวทนาอย่างยิ่งแล้วร่างกายก็สั่นเทา
จากสถานะในเมืองหู้ไห่ขอบเขา ใครกล้าตีเขาตีจนโหดเหี้ยมขนาดนั้น?
วันนี้เขาได้รับความอัปยศอดสูอย่างใหญ่หลวง!!
สำนักอื้อจูถัง ผู้ทรงเกียรติของถานกงถูกโจมตีแล้ว!
ที่แววตาลึกของท่านโจวประกายความหมายของคาวเลือด มุมปากยกเส้นรัศมีวงกลมล้ำลึกขึ้น
เขาเสียเปรียบต่อผู้หญิงคนนั้น ในคืนนี้จะต้องเอาคืนกับเจ้าสวะคนนั้นเป็นเท่าตัว
เขาสามารถจินตนาการออกได้ หลังจากที่หลีชิงเนียนกลับถึงบ้าน ตอนที่มองเห็นผู้ชายพิการคนหนึ่งล้มลงจมกองเลือดอยู่
มือของท่านโจวลูบรอยแผลเขียวช้ำ ความเจ็บปวดทำให้ความรู้สึกเกลียดภายในใจเขายิ่งเย็นเฉียบไร้ความเป็นมิตร
ม่านราตรีปกคลุม บรรยากาศค่ำคืนของเมืองหู้ไห่เหมือนกับปกติ ไม่สามารถหยั่งรู้เหตุการณ์ได้
และในค่ำคืนนี้กลับยิ่งเย็นครึ้มกว่าปกติ เพิ่มโอกาสในการฆ่าขึ้น
รถยนต์สีดำแต่ละคันขับออกจากในถานกง ขับไปบนถนนห่างไกลอย่างไร้เสียง
ภายใต้การเฮโล เบนซ์สีดำเข้าใกล้ทางคฤหาสน์หรูของหลีชิงเยียนอย่างรวดเร็ว ในรถนั้น บนหน้าท่านโจวถูกผ้าพันแผลสีขาวมากมายพันอยู่ สีหน้าเย็นชาล้ำลึก เขาเทแชมเปญแก้วหนึ่งเพื่อตนเอง ฉลองล่วงหน้ากับการแก้แค้นในคืนนี้ที่จะดำเนินการสำเร็จไปอย่างราบรื่น
สำหรับพวกเขาการไปจัดการสวะคนหนึ่งต้องการเพียงแค่สมาชิกสำนักอื้อจูถังไม่กี่คนก็พอ ยังต้องการอาวุธมากขนาดนี้ที่ไหน
เพียงแค่ท่านโจวกระทำอย่างระมัดระวัง ทำไมฆ่าไก่ต้องใช้ค้อนขนาดใหญ่ ดังนั้นเขาจึงพาลูกน้องมามากมาย
ท่านโจวจิบแชมเปญอึกหนึ่งแล้วหันหน้า สายตามองทางนอกกระจก ล้ำลึกทอดตัวยาว
เขาจะไม่เสียเปรียบอย่างเด็ดขาด เขาเป็นราชาแห่งเมืองหู้ไห่ ถึงแม้จะมีชิงเหนียนคนท่านนั้นอยู่ เขาก็จะไม่ก้มหัว!
คฤหาสน์หรูตระกูลหลี แสงไฟสว่างไสว
ซูเสี่ยวหยุนกลับมาถึงบ้านตั้งนานแล้ว ไม่เหมือนกับหลีชิงเยียนที่ทำงานลำบากตรากตรำทุกวัน ทุกวันซูเสี่ยวหยุนดูเหมือนว่าจะสบายมาก เข้างานเลิกงานตรงเวลา แม้กระทั่งบางครั้งไม่ไปบริษัท อยู่ที่บ้านเฉยๆ ไม่อย่างนั้นก็ไปเดินช็อปปิ้งที่ห้างสรรพสินค้าแถวนี้
ซูเสี่ยวหยุนนอนอยู่บนโซฟา ขาสวยใส่ถุงน่องคู่หนึ่งวางบนโซฟา ใบหน้างดงามเป็นผู้ใหญ่เย้ายวนใจใบนั้นกำลังก้มหน้าอ่านนิตยสารอย่างตั้งอกตั้งใจ
เฉินเป่ยมองเห็นซูเสี่ยวหยุนว่างขนาดนี้ จึงอดถามไม่ได้ “พี่ซู คุณว่างขนาดนี้ บริษัทของคุณทำเงินได้เหรอ?”
ซูเสี่ยวหยุนพูดอย่างไม่สนใจเต็มที่ “ฉันมาอยู่ที่บ้านเสี่ยวเยียนแล้ว ยังจะกลัวอะไรอีก อย่างมากถ้าขาดทุนก็แค่ขอข้าวขอที่อยู่เอา”
เฉินเป่ยตะลึง ซูเสี่ยวหยุนไม่ได้มีภาระในใจใดๆ เหมือนวางแผนเรียบร้อยนานแล้ว
“นี่คุณเตรียมตัวมาพร้อมตั้งแต่แรกสินะ?” เฉินเป่ยถามขึ้น
ซูเสี่ยวหยุนเงยหน้า ชายตามองเฉินเป่ยอย่างเหยียดหยาม ร่างอ่อนช้อยที่ห่อหุ้มด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวแนบแน่นบิดขยับ “สาวสวยสองคนอยู่ด้วยกัน นายได้ดูทุกวัน ไม่สบายตาสบายใจหรือไง?”
“ไม่ใช่ๆ เป็นบุญตามากเลย” เฉินเป่ยยิ้มตอบเอาใจ
“งั้นก็ไม่ดีรึไง” มุมปากที่งดงามแดงฉ่ำของซูเสี่ยวหยุนโค้งเส้นรัศมีวงกลมขึ้น ยิ้มบางๆ อย่างมีเสน่ห์
ทันใดนั้นเฉินเป่ยที่ก้มหน้าทำงานบ้านสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย เงยหน้าแบบไม่สนใจไยดี กวาดตาดำไปทางนอกหน้าต่าง ลูกตาแฉลบความหมายลุ่มลึกนิดๆ ผ่านไป
ที่ไม่ไกลจากคฤหาสน์หรู เวลานี้กำลังมีรถยนต์สีดำแต่ละคันขับเข้ามา! ท่วงท่าโหดเหี้ยม ผู้ที่มาไม่เป็นมิตร!
หลังจากเสียเปรียบเมื่อกลางวันที่ถานกง ช่วงค่ำคืนคืบคลานเข้ามา พวกเขาพาไฟโกรธคลื่นยักษ์มาด้วย อยากนำไฟโกรธมาระบายที่นี่ทั้งหมด!
“เอี๊ยด!”
เสียงที่เสียดหูปรากฏขึ้น นั่นคือเสียงที่ล้อรถกับพื้นเสียดสีกันอย่างรวดเร็ว จู่โจมแหลมปรี๊ดในท้องฟ้ามืดมิด
รถยนต์สีดำแต่ละคันดริฟต์รถจอดลง คนชุดดำแต่ละคนจากถนนฝังตรงข้าม มือจับท่อเหล็ก ล้อมรอบไปทางคฤหาสน์หรูด้วยแรงอาฆาต!
ในรถเบนซ์สีดำ ท่านโจวมองเห็นฉากนี้ผ่านกระจกรถ มุมปากยกขึ้น
คนชุดดำรวดเร็วมาก ไม่นานก็ได้เข้าใกล้คฤหาสน์หรูแล้ว
“ใครกัน?” บอดี้การ์ดลาดตระเวนหน้าประตูมองเห็นพวกนี้ สมาชิกของสำนักอื้อจูถัง สีหน้าเปลี่ยน ก่อนจะตะคอกไป
“ฆ่า!” สมาชิกสำนักอื้อจูถังนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าไป ตะโกนเสียงฆ่าสนั่นฟ้า!
ชั่วขณะนั้นสมาชิกสำนักอื้อจูถังเกือบร้อยคนล้อมรอบคฤหาสน์หรู เข้าจู่โจมอย่างบ้าคลั่ง!
บอดี้การ์ดที่ยืนเวรลาดตระเวนแต่ละคนออกโจมตีและขัดขวาง!
“เรื่องอะไรกัน?” ซูเสี่ยวหยุนได้ยินความผิดปกติด้านนอก วางนิตยสารลง ใบหน้างดงามมีเสน่ห์เผยสีหน้าสงสัยออกมา
“ไม่แน่ใจ แต่ด้านนอกมีบอดี้การ์ดคุ้มครองแล้ว คงไม่มีอะไร” เฉินเป่ยพูดปลอบใจ
ซูเสี่ยวหยุนพยักหน้า วางใจลงมา
ด้านนอกคฤหาสน์หรู ฉากที่ชุลมุน ทุกที่ล้วนเป็นการต่อสู้พัลวัน
ในเบนซ์สีดำ ท่านโจวมองทางการเข้าตะลุมบอนด้วยอาวุธที่ไกลออกไป ขมวดหัวคิ้วขึ้นพลางถามว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
“ท่านโจว ด้านนอกมีบอดี้การ์ดปกป้องอยู่ บอดี้การ์ดพวกนี้ฝีมือแข็งแกร่งมากครับ เหล่าพวกพ้องของเรากำลังจัดการพวกเขา แต่ยังแก้ยากอยู่หน่อยครับ”
“พวกสวะกลุ่มหนึ่ง!” ท่านโจวตะโกนอย่างเย็นชา เขานึกไม่ถึงว่าเหล่าพวกพ้องสำนักอื้อจูถังของตนเองที่มากขนาดนี้จะถูกบอดี้การ์ดไม่กี่คนมาขัดขวางไว้!
เขาเปิดประตูรถออก จากบนรถเบนซ์สีดำ รองเท้าหนังข้างหนึ่งเหยียบที่พื้น ราวกับกระทบที่หัวใจของทุกคน
“ต๊อกๆๆ……”
เสียงกังวานของรองเท้าหนังกระทบพื้นดังสะท้อนในอากาศที่คฤหาสน์หรู ภาพคนผู้หนึ่ง ค่อยๆ เดินเข้าใกล้คฤหาสน์หรู
แสงจันทร์ส่องบนภาพคนผู้นั้น ดึงเขาให้ยาวขึ้นอย่างไม่ชัด ราวกับดาบที่แหลมคม ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า
ท่านโจวยืนอยู่ที่ไม่ไกล สายตากวาดผ่าน สีหน้าลุ่มลึกเปลี่ยนไปเล็กน้อย
บอดี้การ์ดแต่ละคนของที่นี่มีความสามารถแข็งแกร่งมาก ยื่นมือไกลกว่าเหล่าพวกพ้องสำนักอื้อจูถังของตนเองเหล่านี้
ท่านโจวหรี่ตาทั้งคู่ ดูแล้วนังคนต่ำนั้นยังยอมลงทุนเพื่อคุ้มครองสามีสวะคนนี้จริงๆ ด้วย
“ทั้งหมดฟังคำสั่ง ไม่จำเป็นต้องออมมือ ฆ่าปิดปากที่นี่ให้หมด!” ท่านโจวตะโกนเสียงดุ สีหน้าเปล่าเปลือยดุร้ายขึ้นมา
ชั่วพริบตาเดียวการโจมตีของคนชุดดำพวกนั้นก็เปลี่ยนไปเป็นเหี้ยมโหดขึ้นมา กระบองเหล็กในมือประกายวิบวับ ชูมืออย่างบ้าระห่ำ
ถึงแม้บอดี้การ์ดเหล่านั้นจะฝีมือแข็งแกร่งอย่างไร พอเผชิญหน้ากับคนร้ายที่มีอาวุธพวกนี้ ย่อมไม่มีทางรับไหว ไม่นานจึงตกเป็นเบี้ยล่าง
ไม่นานเสียงร้องโหยหวนติดกันดังขึ้น บอดี้การ์ดของคฤหาสน์หรูถูกตีจนหนังถลอกเนื้อแตก เสียงกระดูกแตกดังกังวาน
“เกิดเรื่องอะไรกัน?” ในคฤหาสน์หรู ซูเสี่ยวหยุนเผยสีหน้าตกใจออกมา ไม่สบายใจขึ้นมา
“ไม่มีอะไร รออยู่ที่เดิม ผมจะออกไปดูหน่อย” เฉินเป่ยปลอบใจซูเสี่ยวหยุนที่หวาดกลัว
ซูเสี่ยวหยุนพยักหน้า หลังเฉินเป่ยเดินออกคฤหาสน์ ท่วงท่าทั้งตัวเปลี่ยนไปทันที!
ทันใดนั้นท่วงท่าที่สงบลุ่มลึกถูกแทนที่ด้วยแรงอาฆาตที่หนาวเย็น!
“ไม่รู้จักที่ตาย!” เฉินเป่ยตวาดเสียงเบา กวาดผ่านสมาชิกสำนักอื้อจูถังพวกนั้นอย่างเย็นชา
“ตายซะ!” สมาชิกสำนักอื้อจูถังคนหนึ่งพุ่งเข้ามา เต็มไปด้วยแรงอาฆาต
“ปัง!”
เฉินเป่ยถีบขาทั้งคู่ ราวกับลูกธนูที่พุ่งออกจากสายธนูระเบิดยิงทางไกล
ชั่วขณะนั้นเสียงร้องโหยหวนดังขึ้น คนชุดดำหลายคนอุดไว้กระเด็นออกไปอย่างโหดเหี้ยม ราวกับว่าวสายขาด
“หืม?” ท่านโจวที่มองสถานการณ์สู้รบอยู่ หันหน้าทันใด สายตามองไปทางที่ไกลออกไป
เห็นเพียงภาพคนคนหนึ่งก้าวเท้าออกจากหน้าประตูคฤหาสน์หรู
“นายยังกล้าออกมา?” ท่านโจวหัวเราะเยาะ เขานึกไม่ถึงว่าเฉินเป่ยยังกล้าเอาตัวเองมาตกหลุมพรางก่อน
เฉินเป่ยดูดบุหรี่อยู่ ดวงตาเย็นชาอาฆาต ราวกับยมทูตตนหนึ่ง!
อุณหภูมิอากาศที่ล้อมรอบเขาลดลงฉับพลัน ทุกอย่างเปลี่ยนมาเป็นแปลกประหลาดยากหยั่งถึง
“สวรรค์มีทางให้ไปนายกลับไม่ไป นรกไร้ทางนายดันเข้ามา” เฉินเป่ยเอ่ยปากอย่างสงบ จ้องมองท่านโจวเหมือนกับกำลังมองศพร่างหนึ่ง
คำพูดของเฉินเป่ยทำเอาท่านโจวโกรธแล้ว สีหน้าเขาเยือกเย็น เอ่ยปากอย่างเดือดดาล “หลบอยู่หลังผู้หญิงคนหนึ่งยังกล้ามาปากดี”
“เป็นผู้ชายที่แต่งเข้าบ้านผู้หญิง ใครให้ความมั่นใจกับนายมากำเริบเสิบสานต่อหน้าฉัน ผู้หญิงนายฉันแตะต้องไม่ได้ แต่บีบนายที่เป็นคนธรรมดาอย่างนายให้ตายนั้นมีเหลือเฟือ” ในลูกตาที่ล้ำลึกราวกับดาบคู่นั้นของท่านโจวมีคาวเลือดดุร้ายยิงออกมา!
ในดวงตาของท่านโจวเหมือนกับแฝงไปด้วยภูเขาศพทะเลเลือดไว้ แรงอาฆาตคลื่นยักษ์ระเบิดจากบนตัวเขา พอที่จะทำให้คนธรรมดาแข้งขาอ่อนได้
“หลีชิงเยียนเป็นเมียฉัน ฉันอยากทำอะไรก็ทำ เกี่ยวอะไรกับนายด้วย แตะต้องฉัน นายคู่ควรแล้วเหรอ?” มุมปากเฉินเป่ยรอยยิ้มเหยียดหยาม น้ำเสียงถากถางที่สุด
ในที่สุดท่านโจวก็ระเบิดแล้ว ตอนกลางวันได้รับความอัปยศอดสูและความแค้นเคือง ขณะนี้ระเบิด ระบายอารมณ์อย่างบ้าคลั่ง
ท่านโจวยื่นมือมา ลูกน้องด้านข้างต่างนอบน้อมประคองดาบแวววาวด้ามหนึ่งด้วยสองมือก่อนจะมอบให้!
“เดิมทีอยากเหลือชีวิตต่ำๆ ของนายไว้ ตอนนี้ดูแล้วคงไม่จำเป็น” ท่านโจวกุมดาบไว้ เดินไปทางเฉินเป่ยทีละก้าว แต่ละก้าวเหยียบที่บนอิฐ แบ่งเป็นเสียงแกรกๆ แตกร้าวแบบใยแมงมุม เต็มไปทั้งรอบด้านอย่างรวดเร็ว
ชิงเหนียนท่านนั้นเพียงแค่ต้องการปกป้องหลีชิงเยียน กลับไม่เคยบอกเกี่ยวกับความปลอดภัยของเฉินเป่ย ถึงแม้ท่านโจวจะฆ่าปิดปากคน เกรงว่าชิงเหนียนคนนั้นคงไม่สนใจความเป็นตายของผู้ชายแต่งเข้าบ้านผู้หญิงคนนี้
แต่ละก้าวของท่านโจว ทั่วตัวล้วนมีท่วงท่ามั่งคงเพิ่มขึ้น ลูกน้องด้านข้างสีหน้าเคารพยำเกรง ท่านโจว……เคยเป็นเพียงแค่บุคคลเล็กๆ ที่ไร้ชื่อเสียงคนหนึ่ง ซึ่งพึ่งดาบเล่มนี้ในมือของเขา คนคนหนึ่งที่ถือดาบเพียงเพียงเล่มเดียวฆ่าจนถนนเส้นหนึ่งของเมืองหู้ไห่เปรอะเปื้อนสีแดงไปหมด เลือดไหลทะลัก!
ตั้งแต่เข้าพักที่ถานกง นานมากแล้วที่เขาไม่ได้แสดงฝีมือดาบอันน่าสยองขวัญของเขาออกมา
การใช้ดาบของเขามีเพียงไม่กี่คนในวงการใต้ดินของเมืองหู้ไห่ในปัจจุบันที่เคยเห็น
และตอนนี้ท่านโจวอยู่ต่อหน้าผู้ชายแต่งเข้าบ้านผู้หญิงของตระกูลหลีคนนี้ กำลังใช้ดาบแวววาวเล่มนี้
คนไม่น้อยค่อยๆ มองทางเฉินเป่ย แค่ผู้ชายแต่งเข้าบ้านผู้หญิงตระกูลหลีคนหนึ่ง คุ้มค่าให้ท่านโจวใช้อาวุธต่อสู้เหรอ?
สวะแบบนี้ให้พวกเขาจัดการก็พอ ให้ท่านโจวลงมีดด้วยตนเอง ถึงแม้เขาต้องตาย ก็น่าจะรู้สึกตื้นตันและเป็นเกียรติ!
