บทที่ 126 โมโหอับอายและสิ้นหวัง
โม่ถีซือคลายยิ้มอย่างดูดี เหมือนไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวในคำขู่ของเฉินเป่ยเลยสักนิด
เฉินเป่ยทำสีหน้าที่ยืนหยัดในความคิดของตน เขาเหมือนไม่ได้ล้อเล่นกับโม่ถีซือ! เขาพูดได้ทำได้!
ตอนแรก ตอนอยู่ในโลกชั่วร้ายทิศตะวันตก เคยมีเทพเจ้าคนหนึ่งไม่ฟังคำขู่ของเฉินเป่ยให้เข้าหู จนถูกเฉินเป่ยหักแขนไปหนึ่งข้าง!
และการรบครั้งนั้น ทำให้ทั้งแผ่นดินของโลกชั่วร้ายทิศตะวันตกสะทกสะท้าน!
“โม่ถีซือ รีบสั่งให้นักฆ่าพวกนั้นถอยทัพกลับไป! ” เฉินเป่ยออกคำสั่ง และโม่ถีซือกลับเหมือนไม่ได้ยิน แล้วจับจ้องเฉินเป่ยไว้อย่างแปลกใจ
“จะสั่งให้ถอยคงถอยกลับมาไม่ได้แล้วแหละ แค่เป็นเรื่องน่าเสียดาย ผู้หญิงอย่างหลีชิงเยียน สงสารเธอที่ถูกคุณปิดบังมานานขนาดนั้น จนถึงสุดท้ายเธอยังไม่รู้ ว่าเธอต้องตายเพราะคุณ…….” โม่ถีซือเอ่ยพูด เฉินเป่ยทำสีหน้าที่เย็นชา แล้วกำลังเย็นชาขึ้นอย่างฉับพลัน ทันใดนั้น จึงได้ปรากฏตัวตรงหน้าโม่ถีซือ แล้วใช้มือหนึ่งข้างบีบคออันขาวผ่องของโม่ถีซือ!
โม่ถีซือไม่ได้ขัดขืน มือใหญ่ที่เหมือนเสือของเฉินเป่ยบีบคอของโม่ถีซือเอาไว้ นัยน์ตาสองข้างฉายแววแห่งความอาฆาตออกมา!
แค่โม่ถีซือไม่ได้ขัดขืนอย่างน่าแปลก เฉินเป่ยเองก็เกือบจะบีบคอของเธอจนหัก!
“ถ้าเธอเกิดเรื่องอะไรขึ้น ในโลกชั่วร้าย คุณจะไม่มีตัวตนอยู่อีกต่อไป! ” เฉินเป่ยตักเตือนด้วยเสียงเข้ม
“หลง คุณนึกว่านี่เป็นเป้าหมายของฉันหรอ……” โม่ถีซือคลายยิ้มบางๆ แล้วทำให้ภายในใจของเฉินเป่ยสั่นสะเทือนขึ้นมาทันที สีหน้าดูหนักใจขึ้นมาทันใด
โม่ถีซือยกแขนอันเรียวเล็กและขาวผ่องขึ้น มือของเธอเรียวเล็กเหมือนรากบัว จากนั้นเธอก็ผายมือถือในมือไปมา แล้วพูดขึ้น “แค่ฉันมีอันตรายต่อชีวิต ลูกน้องพวกนั้นที่อยู่ในฐานทัพของคุณ ฉันไม่สามารถรับประกันได้ว่าพวกเขาจะปลอดภัย”
เฉินเป่ยทำสีหน้าที่ดูเกร็ง สายตาของเขาจับจ้องไปยังแผนที่ดาวเทียมของโม่ถีซือ ทันใดนั้นเขาจะระเบิดอารมณ์ที่อาฆาตแค้นอย่างน่าตกใจออกมาทันที!
โม่ถีซือกลับได้รับพิกัดฐานทัพของเขา!
ความลับที่เขาปิดบังมาโดยตลอด กลับถูกเปิดโปงออกมาและถูกโม่ถีซือเอามาเป็นข้อต่อรอง!
ตำแหน่งของฐานทัพ สามารถบอกได้ว่าเป็นเส้นลมปราณชีวิตของเขา!
ราชาหลง มีชื่อเสียงน่าเกรงขามในต่างประเทศ ทว่าก็มีศัตรูอยู่มาก ถึงแม้ศัตรูพวกนั้นไม่กล้าจู่โจมหรือแก่งแย่งโดยตรงกับเฉินเป่ย ทว่าก็ยากที่จะรับประกันว่าถ้าพวกเขารู้พิกัดของฐานทัพ จะวางนิวเคลียร์ในแผ่นดินของเขาหรือไม่ แล้วทำให้ฐานทัพถูกระเบิดจนกลายเป็นพื้นราบ!
เฉินเป่ยจ้องหน้าโม่ถีซืออย่างอาฆาต แล้วพูดด้วยเสียงแหบพร่า “คุณอยากจะทำอะไรกันแน่? ”
“สิ่งที่ฉันต้องการง่ายมาก……” โม่ถีซือพูดด้วยน้ำเสียงมีเสน่ห์ “ให้ฉันลองคิดดูหน่อย ผู้ที่มีมหาอำนาจที่มีหัวรบนิวเคลียร์ คุณเคยไปผิดใจกับพวกเขาแล้วมั้ง? ”
เฉินเป่ยมองโม่ถีซือด้วยสายตาที่เย็นชา นัยน์ตาสองข้างเปล่งประกายความอาฆาตจนอยากจะถลกหนังอย่างปิดบังไม่อยู่!
โม่ถีซือฉลาดเกินไป และรู้ว่าเฉินเป่ยเป็นคนไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน มีเพียงหลีชิงเยียนและฐานทัพเท่านั้น ที่เขาสนใจ และจะเสียสละทุกอย่างเพื่อไปปกป้องพวกมัน!
นี่เธอถูกยกย่องว่าเป็นเทพธิดาแห่งภูมิปัญญา จึงมีท่าทีที่เจ้าเล่ห์อยู่แล้ว สีหน้าที่ดูมีเสน่ห์และมีหลากหลายอารมณ์ กลับสามารถมองออกว่าในใจของคุณคิดอะไรอยู่แน่นอน และจับจุดอ่อนของคุณได้
“คุณอยากทำอะไรกันแน่? ” เฉินเป่ยสงบสติลง แล้วปล่อยมือที่บีบคอของโม่ถีซือ แล้วถามขึ้นช้าๆ
“ง่ายมาก ฉันต้องการนิวเคลียร์ลูกนั้นที่อยู่ในฐานทัพของคุณ” โม่ถีซือคลายยิ้มบางๆ
“ไม่มีทาง! ” เฉินเป่ยไม่ได้การครุ่นคิดก็ปฏิเสธกลับอย่างไร้เยื่อใย
นิวเคลียร์ลูกนี้สำคัญกับเฉินเป่ยมาก และแทบจะเป็นรากฐานของฐานทัพ……ไม่มีมัน ก็คือยากที่จะทำให้มหาอำนาจที่โง่เขลาพวกนั้นตกตะลึง
ตอนนั้นเพื่อที่เฉินเป่ยจะแก่งแย่งนิวเคลียร์ลูกนี้มา ทำให้เขาถูกคนทั้งสหรัฐไล่ฆ่าอย่างบ้าคลั่ง ทำให้เขาเกือบจะทิ้งชีวิตของตัวเองไปแล้ว!
นี่เป็นสิ่งที่เฉินเป่ยแลกมาด้วยชีวิต และเป็นสิ่งที่ทำให้ฐานทัพสันติสุข มีมันอยู่ จึงจะสามารถทำให้มหาอำนาจที่อยากจะเข้ามาโจมตีฐานทัพต้องล่าช้าและถูกต่อต้าน ไม่มีใครกล้าลงมือ
แต่ตอนนี้ โม่ถีซือกลับเสนอว่าต้องการนิวเคลียร์ลูกนั้น?! แน่นอนว่าเขาไม่มีทางตอบตกลง!
ตอนนี้ฐานทัพสำหรับโม่ถีซือแล้ว แทบจะไม่มีความลับอะไรต้องปิดบังอีก ผู้หญิงคนนี้กลับกุมความลับทั้งหมดของตนเองอย่างไม่รู้ตัว!
เฉินเป่ยก็เพิ่งจะเข้าใจ ทีแรก โม่ถีซือมาหู้ไห่แล้วสร้างเรื่องวุ่นวาย เพื่อที่จะทำให้เฉินเป่ยผลักความสนใจไปทางอื่น แล้วทำความวุ่นวายให้กับเฉินเป่ยอยู่มากมาย สุดท้ายเป้าหมายของเธอกลับเป็นนิวเคลียร์ลูกนั้น!
“คุณไม่ต้องแม้แต่จะคิด นอกจากฉันตายแล้ว ไม่งั้นนิวเคลียร์ลูกนี้ไม่มีทางตกเป็นของคุณ! ” เฉินเป่ยปฏิเสธไปอย่างเด็ดขาด
“ฉันไม่ได้มาเจรจากับคุณ แค่บอกคุณ นิวเคลียร์ลูกนี้ฉันเอาไปแล้ว” โม่ถีซือพูดด้วยเสียงเรียบ กลับทำให้เฉินเป่ยนิ่งงันไปสักพัก
เอาไปแล้วหรอ?!
เฉินเป่ยมองโม่ถีซือแล้วพูดด้วยเสียงเรียบเฉย แต่ภายในใจของเขากำลังบ้าเลือด แล้วความโมโหกำลังพุ่งกระฉูดขึ้นมา เขาแทบจะไม่สามารถยอมรับไว้ได้!
“หัวรบนิ้วเคลียร์ใหญ่ขนาดนั้น คุณกลับเคลื่อนย้ายมันไปจากฐานทัพ? เป็นไปไม่ได้” เฉินเป่ยตะคอกอย่างโมโห โม่ถีซือยิ้มอย่างสวยงาม ริมฝีปากแดงดูงดงามจริงๆ “ฉันมีวิธีของฉัน วางใจเถอะ ฉันแค่ยืมมันแค่ระยะหนึ่งเท่านั้น ใช้เสร็จจะคืนคุณเอง”
พูดจบโม่ถีซือกูหันหลัง เดินออกไปข้างนอก
“โม่ถีซือ! ให้ตายเถอะ! คืนหัวรบนิวเคลียร์ของกูกลับมาเดี๋ยวนี้!” เฉินเป่ยอดทนไม่ไหว แล้วร้องอย่างโมโหและใจร้อน ผลของความบ้าคลั่งของเขา ทำให้เสียงของเขาสะท้อนไปทั่วห้อง
เฉินเป่ยแทบจะเป็นบ้า เขานึกไม่ถึงจริงๆ แล้วหัวรบนิวเคลียร์ของตัวเอง กลับถูกผู้หญิงคนนี้ขโมยไปอย่างไม่รู้ตัว!
คนที่ใครๆ ต่างก็เห็นว่าราชาหลงที่ต่างชาติ กลับสะดุดล้มลงต่อหน้าผู้หญิงคนนี้อีกครั้ง!
เรื่องนี้หากถูกเผยแพร่ออกไป กองกำลังต่างชาติเหล่านั้น และประเทศมหาอำนาจ แล้วยังมีผู้นำที่มีอิทธิพลและอำนาจที่ยิ่งใหญ่ คงจะรู้สึกตกตะลึงจนเกิดสถานการณ์วุ่นวาย!
ราชาหลงผู้ยิ่งใหญ่ กลับถูกผู้หญิงปั่นหัวเล่น!
เฉินเป่ยจับจ้องเรือนร่างของโม่ถีซือเอาไว้ เท้าหนึ่งข้างเหยียบออกไป แล้วกำลังพุ่งตัวไปยังโม่ถีซือ!
จู่ๆ โม่ถีซือก็หันหลังแล้วใช้สเปรย์ป้องกันตัวพ่นใส่เฉินเป่ย!
“ปัง! ”
เฉินเป่ยจึงปัดสเปรย์ป้องกันตัวออก แล้วโอบเอวเล็กของโม่ถีซือเอาไว้ จากนั้นก็ได้กลิ่นหอมที่เข้ามาในจมูกของเฉินเป่ย เขายังคงโอบเอวคอดเล็กไว้ และใบหน้าที่สะสวยของโม่ถีซือ ทำให้ภายในใจของเฉินเป่ยสั่นเทาทันที
เฉินเป่ยจับมือของโม่ถีซือเอาไว้ แล้วขี่ขึ้นเรือนร่างของโม่ถีซือโดยตรง จากนั้นก็ตักเตือนด้วยเสียงเย็นชา “โม่ถีซือ ถ้ายังไม่คืนนิวเคลียร์ให้กู เชื่อไหมว่ากูจะนั่งเครื่องไปทำลายล้างผลาญแผ่นดินโลกชั่วร้ายของพวกแกเดี๋ยวนี้!! ”
“แกยังมีกำลังอีกหรอ” โม่ถีซือพูดอย่างใจเย็น แล้วยิ้ม จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงที่มีความหมายโดยนัย
เฉินเป่ยยังไม่ทันได้ตอบสนองใดๆ จู่ๆ ตาทั้งสองข้างจึงมืดมน ทั้งตัวไร้เรี่ยวแรงทันที
“แกทำอะไรไป? ” เฉินเป่ยถามด้วยเสียงเข้ม
“ยาโป๊สุ้ย ยาชนิดนี้แกคงไม่รู้สึกแปลกหูแปลกตาใช่ไหม? ” โม่ถีซือแสยะยิ้มอย่างสะใจ
“แกใช้มันงั้นหรอ?! ” เฉินเป่ยทำสีหน้าที่แปรเปลี่ยนไปทันที “ยาโป๊สุ้ย” เป็นยาพิษชนิดหนึ่งที่ถึงขั้นตาย แค่ได้ดม ก็จะออกฤทธิ์ทันที แล้วสามารถทำพิษจนตาย!
คนก่อนตายก็เหมือนหลับไป ทว่ากลับไม่มีโอกาสได้รอดชีวิต
ยาพิษที่ทำให้คนถึงขั้นตายนั้นสามารถบดบังฤทธิ์ยาอันร้ายแรงได้สูงเกินไป ทำให้ยาพิษนี้ถูกผลิตออกมาได้ไม่นานจึงถูกต่างประเทศสั่งให้หยุดขาย!
ตอนแรก คำสั่งห้ามยังผ่านมือเฉินเป่ย นึกไม่ถึงว่าวันนี้เฉินเป่ยจะโดนวางยาโป๊สุ้ย!
“ตอนแรกปริมาณยาน้อยเกินไป คงไม่สามารถฆ่าแกให้ตายได้ แต่ครั้งนี้ปริมาณยากลับสามารถฆ่าแกที่รวมตัวกันเป็นสี่คนตายได้ ฉันจะดูว่าแกจะต่อต้านยังไง! ” โม่ถีซือพึมพำด้วยเสียงเย็นชา มุมปากกระตุกยิ้มอันเลือดเย็นออกมา ทำให้โม่ถีซือที่ดูมีเสน่ห์ชวนหลงใหล วันนี้กลับดูตื่นเต้นขึ้นมา
บนใบหน้าสวยงามของโม่ถีซือเต็มไปด้วยอาฆาตแค้น……เธอจำได้อย่างชัดเจน ตอนนั้นเพราะว่ายาโป๊สุ้ยมีปริมาณน้อยเกินไป เธอเลยถูกเฉินเป่ยแก้แค้น และถูกกดตัวแนบชิดกับเตียง ทำให้เธอทรมานไปทั้งคืน!
ความรู้สึกเจ็บปวดที่ถูกฉีกเลือดฉีกเนื้อและการถูกข่มเหงแบบนั้น ทำให้เธอไม่เคยลืม และภาพจำนั้นชัดเจนขึ้นทุกวี่ทุกวัน!
เธออดทนมาถึงทุกวันนี้ แล้วขโมยหัวรบนิวเคลียร์ของเฉินเป่ย แล้วยังจะแก้แค้นเฉินเป่ยอย่างสาสม!
ดวงตาสองข้างของเฉินเป่ยมืดมัวลง เขาอยากจะคลานลุกขึ้น ทว่ากล้ามเนื้อกลับปวดเมื่อยไม่มีแรง ไม่สามารถลุกขึ้นได้
เฉินเป่ยกัดฟันแล้วมองโม่ถีซือ “แกกล้าฆ่าฉัน! สหายของฉันที่อยู่ฐานทัพ จะต้องทำลายล้างโลกชั่วร้ายของแกแน่นอน! ”
โม่ถีซือมองเขาด้วยความเย็นชาแล้วไม่พูดไม่จา
“ตอนนั้นฉันใจดีมากเกินไป ที่ปล่อยให้พวกแกมีทางรอด” เฉินเป่ยพูดด้วยเสียงแหบ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความอาฆาต และพยายามจะต้านทานความเหนื่อยล้าของกล้ามเนื้อ
“ลูกน้องในฐานทัพของแกจะตายเป็นเพื่อนแกเอง” โม่ถีซือลุกขึ้น แล้วเดินไปตรงระเบียง แล้วหยุดฝีเท้าลง “ผู้หญิงคนนั้น ก็จะลงนรกเป็นเพื่อนแก ฉันจะให้พวกแกอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา”
ฉึ่ก!
เฉินเป่ยขึงตาโตทันที แล้วเห็นแสงที่ทำให้จนแยงตาประกายออกมา!
โม่ถีซือจึงรู้สึกเย็นหลังจนเย็นเข้าถึงกระดูก เธอหมุนตัว แล้วมองเฉินเป่ยที่กำลังทำนัยน์ตาที่โมโหและบ้าคลั่งอย่างโหดเหี้ยม จากนั้นก็พุ่งชนเข้ามาที่เธอ!
“ทำไมแก……ยังขยับได้” โม่ถีซือถอยไปด้านหลัง ดวงตาคู่สวยฉายแววแห่งความน่ากลัวออกมา เธอคาดไว้อย่างแม่นยำ ตอนนี้เฉินเป่ยคงจะสลบไปแล้ว สุดท้ายตอนนี้กลับพุ่งกระฉูดมาหาเธอ!
นี่ทำให้เธอคาดคิดไม่ถึง สภาพร่างกายของเฉินเป่ยนั้นแข็งแกร่งจนน่ากลัว กลับสามารถต้านยาพิษที่ร้ายแรงขนาดนี้ได้!
“โม่ถีซือ วันนี้กูจะสู้กับมึง! ” เฉินเป่ยตะคอกเสียงต่ำ แล้วใช้แรงแขนทั้งสองข้างจับโม่ถีซือมากดไว้บนเตียง
“แกคิดจะทำอะไร? ” โม่ถีซือรู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมาทันที นัยน์ตาสองข้างของเฉินเป่ย ตอนนี้กำลังเปล่งประกายความโหดเหี้ยมออกมา เหมือนเป็นดาบยาวด้ามหนึ่ง
“แกทำให้ฉันกับผู้หญิงของฉันต้องตาย ฉันจะให้แกตายทั้งเป็น! ” เฉินเป่ยก้มหน้าลง แล้วกัดริมฝีปากแดงที่เย้ายวนของโม่ถีซือ!
จากนั้นก็มีกลิ่นคาวเลือดไหลเข้าไปในปากของพวกเขาสองคน ใบหน้าที่ดูสวยของโม่ถีซือบิดไปบิดมา เธอถูกไอ้หมอนี่กัดริมฝีปากแดง!
“แกอยากทำอะไร! ”
เสียงใสหนึ่งดังขึ้นอย่างชัดเจน ชุดเดรสของโม่ถีซือถูกเฉินเป่ยฉีกให้ขาด!
ใบหน้าสวยของโม่ถีซือเปลี่ยนไป เธอคุ้นเคยกับเหตุการณ์นี้ เหมือนตอนนั้นเด๊ะ!
ไอ้หมอนี่ ทำไมถึงยังขยับได้? หรือว่าเขายังคิดจะแกล้งละครฉากอันเศร้าโศกเหมือนตอนนั้น?
โม่ถีซือจำได้อย่างชัดเจน ตอนนั้นจนถึงเวลากลางดึก ตอนที่เธอกำลังหลับใหลไป หนึ่งเดือนหลังจากนั้น เธอแทบจะเดินไม่ได้
เฉินเป่ยโหดเหี้ยมเกินไป เหมือนสัตว์ป่าน่ากลัวที่ออกจากกรง แล้วทำทุกอย่างพังทลาย เดือนนั้น โม่ถีซือเกลียดเฉินเป่ยจนใจจะขาด!
ในใจโม่ถีซือสั่นเทา เธอรู้สึกใจไม่ดีเลยสักนิด!
เฉินเป่ยกัดฟันกรอด ตอนนี้เขากำลังสะลึมสะลือ แล้วอาจจะหลับตาสลบไป……เขาพยายามต่อต้านฤทธิ์ยา และจับจ้องโม่ถีซือไม่ปล่อย จากนั้นก็ยกฝ่ามือขึ้นตบลงไปแรงๆ
“โอ๊ย! ”
เฉินเป่ยตบบั้นท้ายเธอแรงๆ ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดเหมือนมีคลื่นยักษ์ซัดเข้ามา……ยากที่จะอธิบายออกมา!
โม่ถีซือกรีดร้อง ใบหน้าสวยแดงก่ำขึ้น เธอจับจ้องเฉินเป่ยไว้ ทั้งโมโหอับอายและสิ้นหวัง!
“ให้ฉันตาย แกยังไม่มีสิทธิ์! ” เฉินเป่ยตะคอกเสียงต่ำ แล้วตบฝ่ามือลงไปอีกครั้ง!
เสียงที่ชัดเจนดังสนั่นไปทั่วห้อง แล้วยังมีเสียงกรีดร้องของผู้หญิงดังขึ้นอย่างอับอายและโมโห
“แตะต้องผู้หญิงของฉัน แกมันไม่กลัวตายจริงๆ! ” เฉินเป่ยจู่โจมบั้นท้ายทั้งสองข้างของเธออย่างรุนแรง ตบจนเรือนร่างผอมบางของโม่ถีซือสั่นสะเทือน และอยากจะฆ่าตัวตาย!
เป็นถึงเทพธิดาแห่งภูมิปัญญาแห่งโลกชั่วร้ายทิศตะวันตก ตอนนี้อยู่ในห้องวีไอพีนี้ กลับถูกคนอื่นตบก้น……ตบจนหน้าแดงก่ำ ทำให้เธอรู้สึกโมโหอับอายและสิ้นหวัง
