บทที่ 176 โม้อะไรของคุณ
“พูดไม่ได้จริงๆ หรอ? ” ซูเหลยทำสีหน้าที่ซับซ้อน แล้วถามด้วยเสียงเบา
“เรื่องนี้มันเกี่ยวกับชีวิตเลยนะ” ไอรีนถอนหายใจ
หลังจากซูเหลยวางสายลง ก็เงยหน้ามองไปนอกหน้าต่าง แล้วทำสีหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่รู้ เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำให้ไอรีนถูกสั่งห้ามขนาดนี้ ไม่สามารถเปิดเผยความจริงออกมาแม้แต่เพียงน้อย!
……
เฉินเป่ยนั่งอยู่ในออฟฟิศ จู่ๆ เสียงของมือถือก็ดังขึ้น เฉินเป่ยกวาดสายตามองไปหน้าจอมือถือ มุมปากกระตุกยิ้มอย่างลุ่มลึกขึ้น
เฉินเป่ยรับสายแล้ว ในสายนั้นมีเสียงของชิงเหนียนดังขึ้น “ลูกพี่ ของเกือบจะมาถึงแล้ว จะให้ไปเก็บที่ไหนครับ? ”
“ส่งเข้าไปในบริษัทก่อนเถอะ ให้หยางเหวินห้าวเปิดโลกกว้างหน่อย” เฉินเป่ยพูดด้วยเสียงต่ำ
“ครับ” เสียงในสายเคล้าด้วยเสียงหัวเราะขึ้นมา เขาสามารถจินตนาการออก ถึงเวลาหยางเหวินห้าวเห็นของล็อตนี้ สีหน้าต้องตกตะลึงและดูไม่เชื่อขนาดไหน!
……
ตอนที่เฉินเป่ยโทรศัพท์ ตรงท่าเรือศุลกากร
หีบห่อของสินค้าถูกขนถ่ายออกจากตู้คอนเทนเนอร์ และถูกวางบนสายพานลำเลียง หีบห่อของสินค้ากำลังผ่านเครื่องตรวจเอกซเรย์
จู่ๆ กล่องกระดาษที่ไม่เป็นที่น่าสนใจที่ผ่านเครื่องตรวจเอกซเรย์เสร็จ ก็มีเสียงเตือนดังขึ้น เสียงที่ร้องขึ้นนั้นแสบแก้วหูมาก ทำให้สะท้อนเสียงจนสั่นสะเทือน!
“ตี๊ดๆๆ …….”
ตำรวจแต่ละคนถือโล่ปราบจลาจลในมือแล้วเดินออกจากรอบทิศ จากนั้นก็ล้อมรอบเครื่องตรวจเอกซเรย์!
บรรยากาศเคล้าด้วยความตื่นเต้น!
ตำรวจคนหนึ่งเดินมาข้างหน้าอย่างระมัดระวังตัว แล้วเปิดห่อหีบสินค้า สีหน้าดูตกตะลึงทันที!
นั่นคือปืนหนึ่งกระบอก! เป็นปืนสีดำที่แผ่รังสีที่เลือดเย็นออกมา เป็นอาวุธในการฆ่าคน! ไม่ใช่ปืนของเล่น!
ตำรวจคนหนึ่งเอามันออกมาอย่างระมัดระวัง ทว่าถุงมือสีขาวคู่นั้นกลับเอาปืนบราวนิงออกมาทันที ทันใดนั้นก็สัมผัสกับท่อนล่างของปืนพก!
“ปัง! ”
จากนั้นก็มีแสงอันแยงตาพุ่งออกจากข้างล่างของบราวนิง จากนั้นก็พุ่งผ่าอากาศที่เต็มไปด้วยความว่างเปล่า แทบจะบิดเบือนบรรยากาศที่ว่างเปล่า แล้วแทบจะแยงตาจนทำให้ตาของทุกคนบอด!
“โอ๊ย! ”
จากนั้นก็มีคนปิดตาแล้วร้องทุกข์ ดวงตาทั้งสองข้างมองไม่เห็นทันที!
รอคนเหล่านี้ได้สติกลับมา ระเบิดที่เปล่งประกายแสงลูกนี้ก็ได้เผาไหม้จนหมดแล้ว!
คนเหล่านี้กลับไม่ได้สติกลับมา ในช่วงเวลาสั้นๆ เครื่องตรวจเอกซเรย์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง และมีกล่องที่ลึกลับหนึ่งกล่อง และกำลังจะถูกลำเลียงมาบนสายพาน สายตาของตำรวจทุกคนต่างก็ถูกระเบิดที่เปล่งประกายแสงและบราวนิงดึงดูด จึงไม่ทันได้สังเกตเห็นกล่องๆ นั้น
การถูกเบี่ยงเบนความสนใจ วิธีนี้ถ้าถูกเฉินเป่ยเห็น ต้องอุทานแน่นอน แผนการร้ายของชิงเหนียนยิ่งอยู่ยิ่งลึกลับแล้ว
ตำรวจที่ไม่รู้พวกนี้ เกรงว่าคงไม่รู้ว่าตนเองได้ถูกใครบางคนวางแผนแล้วถูกหลอก
…….
ช่วงบ่าย หยางเหวินห้าวนั่งอยู่ในออฟฟิศ สีหน้าดูแย่ หลายวันนี้เขาโทรหาชิงเหนียนหลายครั้ง ทั้งหมดก็ทำให้เขาได้รับคำตอบที่รอคอยไว้ด้วยความอดทน
“แม่งเอ่ย ไอ้บริษัทขี้หมานี้มีคนไม่กี่คน ยังคิดจะมีเล่ห์เหลี่ยมกับฉัน นี่มันคนโกหก! ” หยางเหวินห้าวทุบโต๊ะอย่างแรง แล้วก่นด่าด้วยเสียงเข้ม
หยางเหวินห้าวกลับไม่รู้ในตอนแรก รอจนกว่าเขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของบริษัท แล้วเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าบริษัทนี้มีคนแค่ไม่กี่คน ปกติแทบจะไม่มีโปรเจคอะไร เท่ากับว่าเป็นบริษัทที่มีแค่เปลือกนอก เขาอยู่ด้านใจ หาเงินไม่ได้สักบาท!
หยางเหวินห้าวยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกตัวเองถูกหลอก ถ้าไม่ใช่เพราะว่าคนนั้นชิงเหนียนเอาไฟล์ของเขาในมือ ทำให้เขาตกใจไม่น้อย หยางเหวินห้าวไม่มีทางอดทนต่อไปได้
“ท่านประธานหยาง มีพัสดุมาครับ” เวลานี้ ลูกน้องคนหนึ่งผลักประตูเข้าออฟฟิศ แล้วพูดขึ้น
“พัสดุ? ” หยางเหวินห้าวขมวดคิ้ว ทั้งบริษัทมีคนแค่ไม่กี่คน พวกเขากลับยังมีอารมณ์มารับพัสดุ?!
หยางเหวินห้าวที่กำลังโมโห เขารีบเดินออกจากออฟฟิศ แล้วเดินออกจากบริษัท พอเห็นรถบรรทุกคันใหญ่หนึ่งคันจอดอยู่ตรงหน้าประตูบริษัท พนักงานส่งของสองคนกำลังขนสินค้าด้วยใบหน้าและหัวที่เต็มไปด้วยเหงื่อ
“นี่ใครเป็นคนสั่งพัสดุ? ” หยางเหวินห้าวขมวดคิ้ว แล้วมองพัสดุแต่ละกล่องที่ใหญ่มาก ภายในใจจึงมีไฟที่ไร้นามลุกโชนขึ้น
“ไอ้ชั่วคนไหนสั่ง ที่นี่มีแต่คนทำงานหาเงิน สั่งของพวกนี้มันเล่นอะไรอยู่! ”
“ของอะไรถึงแตะต้องไม่ได้! ” พนักงานส่งของขวางหยางเหวินห้าวไว “ข้างบนมีสติ๊กเตอร์ระวังแตก ต้องระวังให้มาก”
“ใครสั่งพัสดุ วันนี้ฉันจะไล่มันออก! ” หยางเหวินห้าวก่นด่าอย่างโมโห
และในเวลานี้ มือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงของหยางเหวินห้าวก็ดังขึ้น
หยางเหวินห้าวรับสาย มือถือก็มีเสียงของชิงเหนียนส่งมา “พัสดุถึงหรือยัง? ”
หยางเหวินห้าวทำสีหน้าที่ตกตะลึง แล้วพยักหน้า “ถึงแล้ว”
“ย้ายของไปในโกดังของบริษัท” ชิงเหนียนที่อยู่ในสายพูดขึ้น
ภายในใจของหยางเหวินห้าวรู้สึกสงสัย ทว่ากลับไม่พูดอะไร เขากะจะรอให้ชิงเหนียนกลับมาที่บริษัท แล้วค่อยพูดความคิดคัดแค้นของตนเอง
“เรียกคนข้างในออกมา ย้ายเข้าไปในหมด” หยางเหวินห้าวบอกให้ลูกน้องคนนั้น
ลูกน้องคนนั้นทำสีหน้าที่ตกตะลึง พวกเขาไม่เข้าใจ ทำไมหยางเหวินห้าวได้รับสายๆ เดียวก็เปลี่ยนความคิดทันที
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป โรลส์-รอยซ์ แฟนท่อมคันหนึ่งกำลังขับมาจากที่ไกลๆ เหมือนเป็นม้าลำพองตัวหนึ่งที่หลุดออกจากบังเหียนม้า แล้วทำให้มันร้องคำรามเหมือนดั่งธนูที่หลุดจากสาย ดูโหดเหี้ยมและดุร้าย
โรลส์-รอยซ์ แฟนท่อมขับเคลื่อนเข้าใกล้บริษัท จู่ๆ ก็ลดความเร็วให้ช้าลง สุดท้ายคนหนึ่งก็เป็นการล่องลอยที่สมบูรณ์แบบนี้ แล้วจอดอยู่ตรงประตูบริษัท
“เจ้านายมาอีกแล้ว” พนักงานในบริษัทที่เหลือแค่ไม่กี่คนก็สีหน้าที่ตะลึง พวกเขารู้ หยางเหวินห้าวที่เป็นท่านประธานของบริษัทคนนี้ ยังเป็นเป็นเศรษฐีที่ร่ำรวย พวกเขาเดาว่าเป็นเจ้านายใหญ่ต้องคอยสนับสนุนและดำเนินงานของบริษัท
โรลส์-รอยซ์ แฟนท่อมคันนี้ เป็นสัญลักษณ์ที่ใหม่และโดดเด่น พวกเขาไม่เคยเห็น คนในเมืองหู้ไห่ก็ไม่มีใครมีปัญญาขับรถโรลส์-รอยซ์ แฟนท่อม
หยางเหวินห้าวนั่งอยู่ในออฟฟิศ และกำลังว่างไม่มีอะไรทำ จู่ๆ ก็ได้ยินข้างนอกออฟฟิศเต็มไปด้วยเสียงอันวุ่นวาย จึงรีบลุกขึ้นแล้วมองไปนอกหน้าต่าง
แค่เห็นใต้ตึกบริษัท ประตูรถเปิดออก จากนั้นก็มีชิงเหนียนที่หล่อเหลาสวมใส่ชุดสูทอันสง่าลงจากรถ มือข้างหนึ่งสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แล้วควักบุหรี่ซิการ์ออกมา จากนั้นก็เดินเข้าไปในบริษัทด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย
พนักงานหลายคนกำลังคอยมองอยู่ข้างๆ ในที่ไกลๆ บรรยากาศเคล้าด้วยความเงียบเหมือนกับจักจั่นในยามหน้าหนาว แล้วมองชิงเหนียนเดินเข้าไปในออฟฟิศของท่านประธาน
“คุณมาสักที” หยางเหวินห้าวนั่งอยู่บนเก้าอี้ออฟฟิศ แล้วมองเห็นชิงเหนียนเข้ามา จึงทำเสียงเย็นชาในลำคอ
ชิงเหนียนกระตุกยิ้มตรงมุมปากขึ้น “ฉันมีเวลาไม่มาก แค่มาดูคุณแป๊บเดียว ช่วงนี้บริษัทดำเนินถึงไหนแล้ว? ”
หยางเหวินห้าวแสยะยิ้ม แล้วดูหมิ่นด้วยความพิลึก “ยังจะเป็นยังไงได้อีก บริษัทที่คุณให้ผม แน่นอนว่าต้องเป็นหนึ่งในห้าร้อยธุรกิจที่แกร่งที่สุดของโลก……แม้แต่โปรเจคเดียวยังไม่มี เงินเดือนเดือนหน้ายังไม่รู้จะเอาไหนมาแจก”
หยางเหวินห้าวมองชิงเหนียน สีหน้าดูเลือดเย็น “สิ่งที่คุณหลอกล่อผม ก็แค่เรื่องที่คุณโม้ขึ้นดั่งที่คาดไว้”
“ร้อนใจไปทำไมล่ะ” ชิงเหนียนพ่นควันบุหรี่ออกมา “ฉันไม่ได้พาคุณมาหาเงินหรือไง? ”
“หาเงิน? คุณอย่ามาโกงเงินก็ดีแล้ว! ” หยางเหวินห้าวทำสีหน้าที่ยิ่งอยู่ยิ่งเลือดเย็น น้ำเสียงเคล้าด้วยความโมโห “นายอย่าขับรถโรลส์-รอยซ์ แฟนท่อมข้างนอกเลย ฉันว่าทุกอย่างคือความเท็จ! ”
“ใช่เรื่องเท็จหรือไม่ ตามด้วยความสามารถในการมองของคุณ คุณไม่รู้หรือไง? ” ชิงเหนียนยิ้ม แล้วเหมือนไม่เห็นว่าหยางเหวินห้าวเพิ่งจะโมโห
จากนั้น ชิงเหนียนก็ลุกขึ้น แล้วเดินออกจากออฟฟิศ “ไปเถอะ ผมจะพาคุณไปเปิดหูเปิดตาหน่อย”
“เปิดหูเปิดตา? ” หยางเหวินห้าวกอดอกไว้ แล้วมองด้านหนังของชิงเหนียน จากนั้นก็แสยะยิ้มอันเย็นชา
แต่ก่อนเขาเป็นผู้บริหารระดับสูงของบริษัทตระกูลหลีกรุ๊ป คนอะไรบ้างที่เขาไม่เคยพบปะ และตอนนี้ ชิงเหนียนกลับพูดจาบ้าคลั่ง จากนั้นก็เกลี้ยกล่อมเขาว่าจะพาเขาไปเปิดหูเปิดตา ทำให้เป็นการดูหมิ่นที่ใหญ่หลวงจริง!
หยางเหวินห้าวเพิ่มฝีเท้าให้เร็วขึ้น แล้วตามออกไปติดๆ อย่างเร่งรีบ เขากลับจะดูว่าชิงเหนียนคิดจะเล่นตลกอะไรอยู่!
ในโกดัง ชิงเหนียนและหยางเหวินห้าวกวาดสายตามองไปพัสดุขนาดใหญ่หลายกล่อง หยางเหวินห้าวจึงแสยะยิ้มขึ้น “ทำไม คุณคิดว่าจะพึ่งพาของพวกนี้เพื่อที่จะทำให้บริษัทอยู่รอดหรอ? ”
ก่อนหน้านี้หยางเหวินห้าวก็เคยตรวจสอบแล้ว พัสดุพวกนี้ ข้างในมีพวกเครื่องดื่มที่เป็นของเหลวมีสี อยากจะช่วยให้บริษัทนี้รอด เป็นเรื่องที่ยากแล้วยากมาก! เป็นภารกิจที่ไม่สามารถสำเร็จได้!
ชิงเหนียนพูดขึ้นอย่างนิ่งเฉย “งั้นคุณรู้ว่านี่เป็นอะไรไหม? ”
“ก็พวกเครื่องดื่มไง” หยางเหวินห้าวพูดขึ้น
“ใช่ คือพวกเครื่องดื่ม” ชิงเหนียนพยักหน้า แล้วหลังจากที่หยางเหวินห้าวทำหน้ามึนงง ก็พูดดูหมิ่น “คุณอยากจะพึ่งพาเครื่องดื่มไม่กี่ขวดมาทำให้บริษัทอยู่รอด? ”
“อย่างลืมสิ บริษัทเราคือบริษัทอะไร” ชิงเหนียนพูดด้วยเสียงเรียบ “ชีวภาพทางการแพทย์”
หยางเหวินห้าวยิ้มได้ดูหมิ่นมากกว่าเดิม “คุณอยากจะสร้างแพคเกจจิ้งให้ดูเป็นสินค้าเพื่อสุขภาพแล้วขายออกไป? อย่าคิดเลย อยากจะให้บริษัทๆ หนึ่งอยู่รอด มันจะง่ายเหมือนที่คุณคิดได้ยังไง! ”
“คุณเป็นทายาทเศรษฐีร่ำรวยไปเถอะ ต้องมาดำเนินแรงงานและเงินทุนในที่แย่แบบนี้ แล้วยังบอกว่ามีนายใหญ่คอยสนับสนุน ทำไมฉันถึงไม่เคยเห็นเขาปรากฏตัว? ” หยางเหวินห้าวเยาะเย้ยอย่างไร้เยื่อใย น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเลือดเย็น!
ชิงเหนียนหยุดชะงักไป แล้วกระตุกมุมปากเผยยิ้มอย่างน่าแปลกออกมา “เจ้านายงานยุ่งมาก คุณไม่ได้เจอเขาก็คือเรื่องปกติ”
หยางเหวินห้าวยิ้มอย่างเย็นชา “ยุ่งมาก? ไปช่วยกู้โลกทั้งวันหรือไง โม้อะไรของคุณ! “
