บทที่ 202 ท่าไม้ตาย!
วันนี้ไอรีนแต่งตัวเซ็กซี่มาก เสื้อคลุมสีเบจที่โอบรัดรูปร่างที่งดงามของเธอไว้อย่างสมบูรณ์ มันเพียงพอที่จะทำให้เฉินเป่ยตาค้าง!
ไอรีนเขินจนหน้าแดงจึงได้เหยียบคันเร่ง บีเอ็มดับบิว X1ก็ค่อยๆ เร่งเครื่อง และวิ่งขึ้นไปบนถนน
ที่ชั้นสูงของอาคารตระกูลหลี หลีชิงเยียนยืนอยู่ตรงหน้าต่างจรดพื้น มองดูบีเอ็มดับบิวX1 วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว เมื่อนึกถึงรูปร่างหน้าตาของไอรีนที่ไม่ได้ด้อยไปกว่าตนเอง ใบหน้าที่งดงามของเธอก็เริ่มเย็นลง มุมปากเริ่มมีความไม่พอใจ ถ้าเฉินเป่ยอยู่ตรงนี้…จะตกใจจนตาค้าง แต่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยจริง ๆ …ยอดหญิงงามประธานบริหาร จะมีโมเม้นหึงหวงเป็นด้วย!
ครึ่งชั่วโมงต่อมา บีเอ็มดับบิว X1 ก็ค่อยๆ หยุดจอดข้างทางของถนนเส้นหนึ่ง ไอรีนมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความตกใจ ชี้ไปยังร้านค้าแห่งหนึ่ง พูดอย่างลังเล “คุณแน่ใจหรือ ว่าเป็นที่นี่…”
“ใช่นะสิ” เฉินเป่ยพยักหน้าพร้อมกระตุกมุมปากขึ้นอย่างดูถูก
ไอรีนมองไปยังร้านแห่งนั้นที่เฉินเป่ยพูดถึง มันน่าสงสัยมากที่สุดในชีวิต! ไม่นึกมาก่อนเลยว่า ร้านที่เฉินเป่ยพูดถึง…จะอยู่ริมถนน!
ที่แห่งนี้ถึงกับไม่สามารถจะเรียกได้เลยว่าเป็นแผงลอยริมถนน…บอกได้เพียงว่ามันเป็นรถเข็นสามล้อสำหรับขายอาหาร โต๊ะและม้านั่งเล็กๆ ที่ถูกตั้งไว้ชั่วคราว…สถานที่แบบนี้ ทำให้ไอรีนสงสัยเป็นอย่างมากว่าจะเป็นสถานที่ซึ่งมีอาหารถูกปากของเฉินเป่ยอยู่จริงหรือ!
“ที่นี่ จะกินได้หรือ” ไอรีนสงสัยอย่างหนัก สภาพแวดล้อมของแผงลอยริมถนนที่สกปรกแบบนี้…เธอจึงเป็นกังวลเรื่องของสุขอนามัยของอาหาร!
“วางใจเถอะ แม้ว่าบรรยากาศจะแย่ไปหน่อย เจ้าของร้านมีจรรยาบรรณ แต่วัตถุดิบที่ใช้ล้วนสดใหม่ อีกอย่างไม่ใช้น้ำมันซ้ำด้วย” เฉินเป่ยพูดเบาๆ ถ้าเขาบอกว่าแผงลอยริมถนนแห่งนี้เป็นหนึ่งในสิบของสุดยอดอาหารอร่อยของหู้ไห่ ก็ไม่สามารถจะทำให้ไอรีนเชื่อได้!
ไอรีนคงจะไม่เข้าใจ อาหารที่อร่อยที่สุดของหู้ไห่ ไม่ได้อยู่ในร้านอาหารระดับสูงที่โอ่อ่าตระการตาหรือโรงแรมชั้นนำ แต่กลับอยู่บนถนนและตรอกซอกซอยที่เต็มไปด้วยรสชาติหลากหลาย กลับเป็นที่นิยมอย่างมาก
นำรถบีเอ็มดับบิวX1 จอดไว้ข้างทาง รถของไอรีนเป็นที่ดึงดูดสายตาของคนจำนวนไม่น้อยอย่างรวดเร็ว อันที่จริงอาหารข้างถนนพวกนี้ เป็นเพียงอาหารชั้นเลิศของคนธรรมดาสามัญ มีน้อยคนที่จะขับรถหรูหลายแสนมากินบาร์บีคิวข้างทาง
หลังจากเฉินเป่ยนั่งลง ไอรีนมองไปยังเก้าอี้พลาสติกที่มันเยิ้ม ขมวดคิ้วบอบบางที่งดงามทันที เธอนั่งมันไม่ลงจริงๆ
จนกระทั่งต่อมา ไอรีนก็หยิบกระดาษเช็ดมือแผ่นหนึ่งขึ้นมาอย่างระมัดระวัง วางลงบนเก้าอี้พลาสติก จากนั้นก็ค่อยๆ นั่งลงอย่างระวัง
ไอรีนขยับตัวอย่างระมัดระวัง ใบหน้าที่งดงามนั้น ทำให้บรรยากาศหยุดนิ่งและเย็นเยือก สายตาของลูกค้าที่ทานอาหารอยู่ล้วนแต่จ้องมายังเธอ
“ให้ตายสิ กินบาร์บีคิวมาตั้งหลายครั้ง นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ได้เจอผู้หญิงสวยขนาดนี้!”
“ผู้หญิงสวยดุจเทพธิดายังมาอุดหนุนแผงลอยขายบาร์บีคิว แสดงว่าบาร์บีคิวร้านนี้มันจะต้องเยี่ยมมากแน่ ๆ!”
“สวยกว่าดาราดังๆ เสียอีกนะ! ถุงน่องตาข่ายนี่ ฉันอดใจไม่ไหวจริง ๆ!
เมื่อได้ยินคำพูดของแขกที่กำลังทานอาหารอยู่โดยรอบเข้ามาในหู เฉินเป่ยก็ยกมุมปากขึ้น จ้องมองไปยังไอรีน ทันใดนั้นก็พูดขึ้นมา “คุณสวยมากเลย”
ไอรีนส่งเสียงอุทานขึ้นมา เมื่อได้ยินคำพูดนั้นของเฉินเป่ย แม้ว่าเธอจะหันหน้าไปอย่างทะนงตน แต่กลับมีรอยยิ้มเกิดขึ้นอย่างเงียบๆ
“เถ้าแก่ เอาเหล้ามาหนึ่งลัง” เฉินเป่ยก็พูดขึ้น หลังจากเถ้าแก่บาร์บีคิวแผงลอยนำถาดย่างมาวางบนโต๊ะ
เถ้าแก่บาร์บีคิวแผงลอย กวาดสายตาไปมองเฉินเป่ยอย่างประหลาดใจ “น้องชาย เหล้าหนึ่งลัง นายจะดื่มหมดหรือไง”
เฉินเป่ยมองไปยังไอรีนอย่างมีนัย “ดื่มหมดแน่นอน”
หลังจากเหล้าหนึ่งลังถูกนำมาเสิร์ฟบนโต๊ะแล้ว ไอรีนก็สูดกลิ่นหอมของบาร์บีคิวที่เสียบไม้อยู่ กะพริบดวงตาคู่งาม ความอยากอาหารจึงถูกกระตุ้นด้วยกลิ่นหอมที่โชยมานั้นอย่างเห็นได้ชัด
“กินกันเถอะ เถ้าแก่ทำบาร์บีคิวมาสิบกว่าปีแล้ว รสชาติของบาร์บีคิวเสียบไม้ เป็นอาหารอันดับหนึ่งในหู้ไห่” จากนั้นเฉินเป่ยก็ยื่นให้ไอรีนหนึ่งไม้
ไอรีนขมวดคิ้วแล้วรับบาร์บีคิวเสียบไม้ที่น้ำมันเยิ้มมา กลืนน้ำลาย ก้มศีรษะลงแล้วกัดเนื้อไปหนึ่งชิ้น ดวงตาอันสดใสก็ได้กะพริบขึ้น เผยให้เห็นประกายที่เปล่งออกมา
ชิ้นเนื้อย่างสีทองเข้าไปละลายอยู่ในปาก ชิ้นเนื้อนั้นไม่ทำให้รู้สึกเลี่ยนเลยสักนิด แต่กลับรู้สึกหอมมาก รสชาตินั้นติดค้างอยู่ในคอไม่รู้จบสิ้น
“กินคู่กับเหล้ายิ่งอร่อย” เฉินเป่ยยื่นเหล้าขวดหนึ่งให้กับไอรีน
ไอรีนต่างจากหลีชิงเยียน ที่ได้รับการศึกษาและความคิดของชนชั้นสูงตั้งแต่เล็ก ถ้าหลีชิงเยียนอยู่ตรงนี้ ไม่มีทางจะยอมรับวิธีการกินแบบนี้เด็ดขาด การทำบาร์บีคิวเป็นความท้าทายที่ยากมากสำหรับเธอ
แต่ไอรีนไม่เหมือนกัน รสชาติที่อร่อยของบาร์บีคิวเสียบไม้ทำให้เธอปรับตัวเข้ากับการกินบาร์บีคิวได้อย่างรวดเร็ว เพียงไม่นานก็กินหมดทั้งจาน ราวกับจะรวดเร็วปานความเร็วลม ทำให้เฉินเป่ยต้องประหลาดใจ
“ตอนนี้ คุณจะบอกฉันได้ไหมว่าคุณวางแผนจะขายสินค้าชุดนั้นอย่างไร” ไอรีนเรอออกมาอย่างไม่ถือตัว ดูแล้วน่ารักจริง ๆ
เฉินเป่ยยิ้มโดยไม่พูดอะไร เขาจ้องมองไปยังไอรีน ในสายตาของเขาลึกๆ มีความหมายที่ลึกซึ้ง
…………..
หลังจากดื่มเหล้าเข้าไปได้ครึ่งลัง ใบหน้าอันงดงามของไอรีนก็แดงก่ำ กลิ่นหอมอ่อน ๆ ทั้งร่างคละคลุ้งกับกลิ่นเหล้าอ่อน ๆ
เหล้าครึ่งลัง ทำให้ไอรีนยิ่งดูมีเสน่ห์กว่าปกติมาก ทำให้แขกที่กำลังทานอาหารโดยรอบเห็นแล้วต้องมีความอิจฉาอยู่ในดวงตาอย่างแข็งแกร่ง
หลังจากรับประทานเสร็จสิ้น จึงได้ลุกขึ้นไปเดินเล่นในสวนสาธารณะบริเวณนั้น เพื่อเป็นการย่อยอาหาร
“เฉินเป่ย คุณกอดฉันหน่อยได้ไหม” ไอรีนมองไปยังเฉินเป่ย ภายใต้สายตาที่งดงามมีความปรารถนาปรากฏอยู่เล็กน้อย ทำให้คนรู้สึกสงสารและเอ็นดูเป็นอย่างยิ่ง
เฉินเป่ยถึงกับผงะ “มีอะไรหรือ”
“เปล่า ก็แค่การทำงานหนักในเมืองใหญ่อย่างหู้ไห่ มันทำให้รู้สึกเหงา และเหนื่อย” ไอรีนเรอออกมา กลิ่นเหล้าคลุ้งเต็ม ราวกับดวงตาที่งดงามดุจสายน้ำในฤดูใบไม้ร่วง ได้เผยให้เห็นความเจ็บปวดและสับสน
เฉินเป่ยหยิบบุหรี่หนึ่งมวนออกมาจุด แล้วพูดว่า “เมืองใหญ่ก็แบบนี้แหละ อีกอย่างสภาพครอบครัวของคุณมันก็ทำให้คนอิจฉาแล้ว”
ไอรีนถอนหายใจ “แบบนี้แล้วจะยังไง คนคอยจีบฉันมีมากมายแล้ว แต่พวกเขาก็ต่างมีจุดประสงค์ที่หลากหลาย ฉันมองเห็นทะลุปรุโปร่ง…”
ไอรีนพูดจบ ดวงตาที่งดงามน้ำก็เริ่มมีละอองน้ำ นำศีรษะซบลงบนไหล่ของเฉินเป่ย “อยู่ที่นี่ ฉันรู้สึกเหงามาก ถึงขั้นไม่พบเจอใครที่สามารถพูดคุยด้วยได้…ไม่มีแม้แต่ผู้ชายที่จะพาฉันไปดื่มเหล้า…”
“วางใจเถอะ ก็มีผมอยู่นี่ไม่ใช่หรือ” เฉินเป่ยลูบศีรษะของไอรีนและพูดเบาๆ
เสียงของเฉินเป่ยหยุดลง ทันใดนั้น ไอรีนก็ทำบางอย่างที่คาดไม่ถึง!
ขณะที่เฉินเป่ยกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เงาหนึ่งก็พุ่งเข้ามาหาเฉินเป่ย วินาทีถัดมา สัมผัสที่สมบูรณ์พร้อมได้ทำให้สมองและจิตใจของเฉินเป่ยว่างเปล่า！
ริมฝีปากแดงของไอรีนได้จูบเฉินเป่ยอย่างแน่น!
เฉินเป่ยตกตะลึง ทั่วทั้งรูปร่างอันเย้ายวนของไอรีนได้เข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเฉินเป่ย ร่างกายของหญิงสาวที่นุ่มนวลหอมหวน และลมหายใจที่อบอุ่นที่กระทบใบหน้า ทำให้เฉินเป่ยไปมึนงงทำอะไรไม่ถูก!
วินาทีถัดมา เสื้อผ้าของเฉินเป่ยก็เริ่มถูกปลดด้วยมือที่ขาวราวกับหยกอย่างคล่องแคล่ว มือของหญิงงามในอ้อมแขนเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวก็ขึ้นมาคร่อมร่างของเฉินเป่ย
เฉินเป่ยกวาดสายตามอง ที่นี่คือสวนสาธารณะ…ถ้าเป็นเวลากลางคืนเฉินเป่ยก็คงจะมีความสุขโดยธรรมชาติ เพราะมันเป็นวิธีเล่นที่น่าตื่นเต้นมาก แต่นี่เป็นเวลาเที่ยงวัน กลางวันแสก ๆ …มันไม่ค่อยจะเหมาะกับบรรยากาศจริง ๆ
ดวงตาของเฉินเป่ยเผยให้เห็นถึงความชัดเจน เขาจับมือเรียวหยกของไอรีนเอาไว้ และกระซิบว่า “ที่นี่คือสวนสาธารณะ ไม่ค่อยสะดวก…”
“พวกเราไปโรงแรมกันดีกว่า” ไอรีนพูดโพล่งออกมาด้วยความรู้สึกและท่าทางที่เร่าร้อนในดวงตา
…………..
สิบห้านาทีต่อมา ณ โรงแรมแห่งหนึ่งไม่ไกลจากสวนสาธารณะ
ในห้องส่วนตัวของโรงแรม มีแสงไฟสลัว เตียงสปริงที่อ่อนนุ่ม ชายหญิงคู่หนึ่งกำลังกลิ้งไปมาอย่างดุเดือด
ในขณะเดียวกันนี้ ดวงตาอันงดงามของไอรีนพร่ามัว จู่ๆ ก็มีประกายวิบวับคมชัด มือขวาของเธอ ฉวยโอกาสช่วงที่เฉินเป่ยไม่ทันระวัง ค่อยๆ ยื่นไปยังกระเป๋า LVที่อยู่ด้านข้าง
ไอรีนเคลื่อนไหวอย่างนุ่มนวล ดึงดูดความสนใจของเฉินเป่ยได้น้อยมาก ในไม่ช้า ก็หยิบมีดสั้นขนาดเท่าฝ่ามือออกมา
ไอรีนถือมีดสั้นเอาไว้ ชี้ไปที่คอของเฉินเป่ย
หัวใจของเธอสงบและลุ่มลึก…เธอรอคอยช่วงเวลานี้มานานแสนนาน!
นี่เป็นภารกิจที่หลีเช่าหงมอบให้เธอ…เฉินเป่ยละโมบอยากได้ความงดงามนั้น จึงให้เธอใช้ประโยชน์จากตนเองเพื่อเอาความเหนือกว่านี้เข้าใกล้เฉินเป่ย สภาพการณ์ที่ผ่อนคลายที่สุดในช่วงเวลาแบบนี้สำหรับผู้ชายแล้ว มันเป็นไม้ตายที่ได้ผลที่สุด!
“อืม…” ใบหน้าที่งดงามของไอรีนแดงระเรื่อ เสียงที่เปล่งออกจากริมฝีปากสีแดงนั้น ทำให้ความคิดมากมายผุดขึ้นมาไม่หยุด
ทั้งสองคนยังไม่ทันจะได้ทำอะไรกัน แต่การเคลื่อนไหวต่างนิ่งลง ทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนจะจบสิ้นแล้ว
เฉินเป่ยหอบหนัก นอนทับบนร่างของไอรีน ไอรีนคล้อยตามเขาไปอย่างใจเย็น การแสดงขั้นสุดยอดเล่นได้อย่างประทับใจ
ในขณะเดียวกันนี้เอง สายตาอันงดงามของไอรีนก็ฉายแววแห่งการฆ่า สีหน้าเยือกเย็น มีดสั้นในมือก็แทงเข้าไปที่คอของเฉินเป่ยราวกับสายฟ้าฟาด!
ความเคลื่อนไหวของไอรีนรวดเร็วเป็นอย่างมาก และจู่โจมเข้าอย่างเงียบๆ ในกะทันหัน โดยเฉินเป่ยไม่ทันได้เตรียมตัว จนเหมือนเรียกได้ว่าฆ่าได้ในพริบตาเดียว!
แต่ทันทีที่มีดสั้นของไอรีนกำลังจะแทงเข้าไปยังคอของเฉินเป่ยนั้น ทันใดนั้น สีหน้าของไอรีนก็ชะงัก แขนอันทรงพลัง ได้คว้าแขนดุจรากบัวที่อ่อนนุ่มของไอรีนเอาไว้!
ไอรีนสะดุ้งอยู่ในใจ สีหน้าเผยให้เห็นความเหลือเชื่อ!
