บทที่189 เจอคนเก่งกว่าเข้าให้
หวงปิงจ้องมองเฉินเป่ยอย่างเมินเฉย สีหน้ายิ่งเหน็บหนาวเพิ่มขึ้น ในแววตาลึกของเขามีแรงอาฆาตลอยตัวอยู่ล้นหลาม!
ช่างก้าวร้าวเหลือเกิน กำเริบเสิบสาน!
อยู่ต่อหน้าตระกูลหวง ไม่เคยมีใครกล้าพูดจาเหิมเหริมแบบนี้ออกมา เฉินเป่ยเป็นคนแรก
ดวงตาทั้งสองของหวงปิงแข็งทื่อฉับพลัน มองทางเฉินเป่ย ความแหลมคมในดวงตาดุเดือดอย่างไร้ที่สิ้นสุด
นี่คือกำลัง……ยั่วยุเขากับตระกูลหวงต่อสาธารณชน!
มุมปากหวงปิงฉีกรอยยิ้มเย็นชาขึ้น โมโหสุดขีดแต่กลับหัวเราะ “ลูกเขยแต่งเข้าบ้านของตระกูลหลี เป็นพวกในสายตาไม่เห็นหัวใครขนาดนี้เหรอ”
เฉินเป่ยค่อยๆ พ่นควันบุหรี่ออกมา สีหน้าเรียบเฉย มองทางหวงปิง สายตายังมีการยั่วยุดูถูกแบบบางเบา
หวงปิงก้าวเท้าออกมา พื้นสะเทือนแตกร้าว พลังของหวงปิงช่างน่าหวาดกลัว ทั้งตัวมีเสียงเหมือนถั่วระเบิดดังก้อง ท่วงท่าเพิ่มขึ้นไม่หยุด!
เฉินเป่ยสีหน้าสงบ ที่นี่มีแต่เขาที่รู้ประวัติศาสตร์การเปลี่ยนผันของตระกูลหวงแห่งหู้ไห่
ถึงแม้ตระกูลหวงแห่งหู้ไห่จะลดระดับลง แต่ชีวิตนี้หวงปิง……ล้วนเป็นฝีมือชั้นหนึ่ง!
ถ้าไม่ใช่ต่อมามีคำสั่งห้ามของเยี่ยนจิง……ทำให้สี่ตระกูลทองต้องอยู่จำศีล……เมืองหู้ไห่ในปัจจุบันนี้ เกรงว่าคงไม่เป็นอย่างสถานการณ์เช่นทุกวันนี้
หวงปิงสีหน้าเหยียดหยาม เฉินเป่ยเป็นเพียงลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านตระกูลหลี และตระกูลหลีเป็นเพียงตระกูลธุรกิจแห่งหนึ่งเท่านั้น ในสายตาหวงปิงก็อ่อนแอเหมือนมด
เดิมทีเขาไม่ได้เห็นเฉินเป่ยอยู่ในสายตา เขานึกไม่ถึงว่าลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านตระกูลหลีคนหนึ่งยังกล้ารังแกมาถึงหัวหวงหรุงลูกชายตนเองได้
เฉินเป่ยดูดบุหรี่อยู่ สีหน้าสงบเรียบเฉย อำนาจบารมีหวงปิงล้นฟ้า แต่ทว่าเดิมทีไม่ได้ทำให้เขาตกใจสักนิด
ทันใดนั้นสีหน้าหวงปิงดุเดือด ฝ่ามือหนึ่งตบไปบนหน้าเฉินเป่ย สั่นสะเทือนคำรามกลางอากาศ ตบนี้แฝงด้วยแรงสยองขวัญ คนปกติเดิมทีคงรับตบนี้ไม่ไหว!
“ป๊าบ!”
หวงปิงตบบนหน้าเฉินเป่ยไปทีหนึ่ง เสียงดังกังวานกึกก้อง
ในรถ หวงหรุงมองผ่านกระจกรถ จ้องมองฉากนี้จากที่ไกลๆ ด้วยสีหน้าฮึกเหิม หัวเราะฮาๆ พึมพำอย่างดุร้าย “เฉินเป่ย นี่คือผลกรรมที่แกกล้ารังแกฉัน!”
หลังหวงปิงตบหน้าเฉินเป่ยฉากหนึ่ง ทว่าไม่นานสีหน้าของหวงปิงก็เปลี่ยนไป……เฉินเป่ยไม่ได้ลอยออกไปแบบที่เขาคาดเดาไว้ คาดไม่ถึงเขายังยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อน และปากเสือของหวงปิงชาขึ้น ราวกับฝ่ามือหนึ่งตบไปบนเหล็กกล้าก้อนหนึ่ง
เฉินเป่ยค่อยๆ ลูบผ่านหน้าที่แดงเล็กน้อย ถามแบบนิ่งๆ “นายมีความสามารถแค่นี้เหรอ?”
สีหน้าหวงปิงเหน็บหนาวอัปลักษณ์ทันใด คำพูดนี้ สำหรับเขาเป็นการเสียดสีอย่างใหญ่หลวง
“หาที่ตาย!” หวงปิงตะคอก หมัดคู่หนึ่งจู่โจมไปที่หน้าของเฉินเป่ย สั่นสะเทือนในอากาศ
ทันใดนั้นในดวงตาเรียบเฉยของเฉินเป่ยประกายเหน็บแนมนิดๆ ก่อนที่ร่างกายจะวาร์ปไปทันที ส่วนหวงปิงได้แต่ปล่อยหมัดไปแบบว่างเปล่า
ตอนที่หวงปิงตอบสนองกลับมา ภาพของเฉินเป่ยที่ราวกับภูตผีปรากฏที่ด้านหลังของหวงปิง ตบฝ่ามือหนึ่งออกไป บนไหล่ของหวงปิง
ร่างกายหวงปิงเหมือนโดนฟ้าผ่าจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัวจนถอยหลังไปไกลกว่าสามสิบสี่สิบเมตร ถึงหยุดร่างกายนิ่งได้ สายตาตื่นตระหนก
เฉินเป่ยล้วงมือทั้งสองไว้ในกระเป๋ากางเกง หวงปิงจับไหล่ไว้ ร่างกายครั้งหนึ่งล้วนชาไปหมด ตอนที่เขามองทางเฉินเป่ย สีหน้าหนักหน่วงอย่างยิ่ง
และที่ไกลออกไป หวงหรุงที่นั่งในรถเห็นฉากนี้เข้า ท่าทางแข็งค้าง ไม่อยากเชื่อ!
บิดาของตนเอง……ต่อสู้ไม่ไหว?
หวงหรุงตื่นตกใจ ที่เมืองหู้ไห่ บิดาของตนเองมีคู่แข่งน้อยนิด แต่ไหนแต่ไรพลังแกร่งกล้า ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ราบรื่นทั้งหมด……วันนี้ คาดไม่ถึงจะเจอศัตรูที่แข็งแกร่ง!
หวงปิงสีหน้าหนักหน่วง มองทางเฉินเป่ย “แกไม่ใช่คนหู้ไห่ แกเป็นใคร?”
“เกี่ยวอะไรกับนายด้วย” เฉินเป่ยน้ำเสียงก้าวร้าว คืออันธพาลคนหนึ่งอย่างยิ่ง
เวลานี้พนักงานรักษาความปลอดภัยของบริษัทตระกูลหลีกรุ๊ปเคลื่อนไหวช้าๆ พยุงพนักงานรักษาความปลอดภัยที่ได้รับบาดเจ็บแต่ละคนขึ้น ก่อนจะพาไปที่ตำแหน่งปลอดภัย
“คนคนนั้นเป็นใคร?” พนักงานรักษาความปลอดภัยคนหนึ่งยันตัวขึ้นมาแล้วมองทางเฉินเป่ยที่อยู่ไกลออกไป ถามขึ้น
“ฉันว่าทำไมถึงคล้ายสามีของประธานหลีขนาดนี้” พนักงานรักษาความปลอดภัยอีกคนสีหน้าแปลกใจ
“คือประธานพิการที่สุดของบริษัทตระกูลหลีกรุ๊ปคนนั้น?”
พนักงานรักษาความปลอดภัยหลายคนมองหน้ากัน ตั้งแต่เฉินเป่ยนั่งตำแหน่งของรองประธาน ผู้คนมากมายแอบตั้งฉายาให้เขาว่าเป็นประธานพิการที่สุดคนหนึ่ง เพราะเฉินเป่ยเกือบไม่ต้องทำเรื่องอะไรเลย คนมากมายต่างคิดเหมือนกันว่าเฉินเป่ยใช้ความสัมพันธ์ของตระกูลหลีเลื่อนตำแหน่งขึ้นมา แม้แต่ศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายต่างสะบัดทิ้งไปหมด
ดวงตาหวงปิงลุ่มลึก ฝ่ามือเดียวโจมตีเขาจนถอยกรู……ความสามารถของเฉินเป่ยลึกจนไม่สามารถเดาได้ ทำให้เขากลัวอย่างยิ่ง
“เรื่องของลูกชายฉัน จะปล่อยไปแบบนี้ไม่ได้” หวงปิงเริ่มเปลี่ยนคำ ท่าทีไม่ได้แข็งกร้าวขึ้นมาอีก
เฉินเป่ยพยักหน้า “ไม่ผิด เรื่องของลูกชายนาย ปล่อยไปแบบนี้ไม่ได้”
“ให้ลูกชายนายกลิ้งเข้ามา คำนับหัวให้ฉันสามที ถ้าไม่อย่างนั้นต่อให้ขึ้นฟ้าลงดิน ฉันก็จะให้พวกนายตระกูลหวงแห่งหู้ไห่ไม่ได้สงบสุข!” เฉินเป่ยเอ่ยปากนิ่งเรียบ เสียงไม่ดังนัก กลับทำให้หวงปิงสีหน้าเปลี่ยนแปลง ถูกแรงอาฆาตหนาวเหน็บปกคลุม
นี่คือกำลังประกาศศึก เห็นพวกเขาตระกูลหวงแห่งหู้ไห่เป็นอะไรกัน? ลูกพลับอ่อนเหรอ? และมายั่วยุครั้งแล้วครั้งเล่า
“หาที่ตาย!” หวงปิงตะคอก ก้าวเท้าออกมา ในที่สุดก็ไม่อ้อมมืออีกต่อไป สังหารไปทางเฉินเป่ย!
ความเร็วของเฉินเป่ยไวเหลือเกิน ทำให้พวกเขาพนักงานรักษาความปลอดภัยหลายคนต่างยากจะจับภาพร่างของเขาได้ทัน
“ปัง!” เฉินเป่ยปล่อยหมัดหนึ่งออกไป ความมืดหน่วงหนืด หวงปิงร้องฮึดฮัด กระอึกเลือดสดออกมา
เฉินเป่ยโจมตีเข้าให้ กระบวนหมัดชุดหนึ่งดุเดือดเหี้ยมโหด ทำให้พนักงานรักษาความปลอดภัยคนหนึ่งในนั้นที่อยู่ไม่ไกลนักสีหน้าฝืดแข็ง เผยความตกใจออกมา
“นี่……นี่คือมวยจูนถี่!” พนักงานรักษาความปลอดภัยร่างกายสั่นสะท้าน สายตาเผยความยากจะเชื่อออกมา!
พนักงานคนอื่นๆ ตัวสั่นเทา มองทางเสียงของเฉินเป่ยที่อยู่ไกลออกไป ในใจสั่นสะท้าน พวกเขาไม่มีทางเชื่อ ประธานพิการที่สุดของบริษัทตระกูลหลีกรุ๊ป คาดไม่ถึงว่าจะเป็นมวยจูนถี่ด้วย!
นี่ช่างสั่นสะเทือนจนเกือบเป็นเรื่องมหัศจรรย์!
“มวยจูนถี่ชุดนี้ช่างได้มาตรฐาน เหมือนเป็นขั้นสุดยอดราวกับในตำรา” พนักงานรักษาความปลอดภัยคนนั้นจ้องเฉินเป่ยตาไม่กะพริบ พ่นเสียงหนึ่งออกมา มวยจูนถี่ของเฉินเป่ยทำให้พนักงานรักษาความปลอดภัยที่ปลดประจำการมารู้สึกไม่ดีพอ
พนักงานรักษาความปลอดภัยหลายคนมองเฉินเป่ยตาค้าง งงงวยไปทั้งตัว
หวงปิงกุมหมัดทั้งสองแน่น แขนทั้งสองข้างมีเส้นเลือดปูดขึ้น ราวกับมีมังกรเขียวจะทะลุออกมา ทั่วทั้งตัวเป็นท่วงท่าหายนะ
“ตายซะ……” หวงปิงหมัดหนึ่งปล่อยร่วงลงมาจากด้านบน
เฉินเป่ยสีหน้าสงบ แววตาลึกๆ มีความเย็นชาก่อตัว……เขาไม่ได้หลบหลีก ปล่อยหมัดหนึ่งออกไป
“ปัง!”
หมัดทั้งสองปะทะกัน สั่นสะท้านบ้าคลั่งกลางอากาศ เฉินเป่ยราวกับเหล็กเสริมคอนกรีต ส่วนหวงปิง ร่างกายสั่นเทา กระเด็นออกไปอย่างรับการควบคุมไม่อยู่!
“เฮือก!”
หวงปิงสีหน้าซีดเซียว พ่นเลือดสดออกมา สายเลือดพุ่งตกลงในอากาศ และหวงปิงราวกับม้าป่าที่บังเหียนหลุด กระแทกบนพื้นอย่างแรง กลิ้งไปแบบบ้าระห่ำ
“เป็นไปไม่ได้!” ที่ไกลออกไป หวงหรุงที่นั่งอยู่ในรถร้องเสียงหลง ท่าทางตื่นตระหนก เขาไม่เชื่อว่าบิดาของตนเองจะแพ้……ในความทรงจำของเขา บิดาฝีมือเหนือชั้น ไม่มีใครสามารถต้านได้!
หวงหรุงจ้องมองเฉินเป่ยที่ยืนอยู่ที่เดิม หายใจเร่งถี่สับสน……ผู้ชายลึกลับที่ก่อนหน้าทำตัวญาติดีกับถานกงคนนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านของตระกูลหลี สวะที่สื่อสำนักข่าวพยายามรายงาน……คาดไม่ถึงจะแข็งแกร่งขนาดนั้น!
หวงปิงร่างกายสั่นเทา ดิ้นรนปีนขึ้น……เขามองทางเฉินเป่ย มีความหวาดกลัวมหัศจรรย์ใจอยู่
เขา……พ่ายแพ้แล้ว!
เฉินเป่ยล้วงมือในกระเป๋ากางเกง เดินไปทางเขาแบบนิ่งเฉย แม้กระทั่งลมหายใจยังไม่มีลนลาน ไม่ได้ใช้แรงออกไปมากเท่าไรนัก
“ฝีมือไม่เข้าขั้นแบบนายนี้……ยังจะกล้ามาหาเรื่องที่ตระกูลหลี” เฉินเป่ยพ่นควันบุหรี่ออกมา ทิ้งก้นบุหรี่ลง เอ่ยปากนิ่งๆ น้ำเสียงเพิ่มการเสียดสี “ฉันแค่มือเดียวก็ต่อยตายได้สิบคน”
หวงปิงตัวสั่นไปหมด นี่คือการเหยียดหยาม……เขาเป็นมือหนึ่งที่ขึ้นชื่อของตระกูลหวง ในเวลานี้กลับโดนเฉินเป่ยเหยียบย่ำศักดิ์ศรี!
“มือหนึ่งตระกูลหวงมีนับไม่ถ้วน ต้องมีสักคนที่จัดการแกได้” หวงปิงกัดฟัน พูดเสียงทุ้ม
เฉินเป่ยหัวเราะแบบดูถูกทีหนึ่ง “ยุคของหวงจินหรุงได้ผ่านไปแล้ว ตระกูลหวงแห่งหู้ไห่ก็เป็นอดีตไปนานแล้ว……”
เท้าขยี้ดับก้นบุหรี่ น้ำเสียงของเฉินเป่ยไม่เป็นที่สงสัยใดๆ แล้วเพิ่มอีกระดับ “ให้ลูกชายนายไสหัวเข้ามาขอโทษ……ไม่อย่างนั้น ตาย!”
เฉินเป่ยแววตาแข็งฉับพลัน แรงอาฆาตคาวเลือด ยิ่งทะลุออกไป ทำให้ขาที่สั่นทั้งสองข้างของหวงปิงกลั้นต่อไปไม่ไหว เกิดความคิดที่จะคุกเข่าขอขมา
“แกกล้า!” หวงปิงกัดฟัน เขาเป็นทายาทตระกูลหวง ครอบครองอำนาจและศักดิ์ศรีที่ดื้อรั้นของตระกูลหวงไว้
“ฉันไม่เพียงแค่กล้า ฉันยังกล้าทำให้พวกนายตระกูลหวงยอมอยู่ใต้อำนาจ!” เฉินเป่ยเอามือไขว้หลังไว้ ดวงตาจ้องมองราวกับสัตว์ดุร้าย ความหมายอยากฆ่าเต็มเปี่ยม เสียงดังลั่นปกคลุม
“ปึง!” หัวเข่าทั้งคู่ของหวงปิงกระแทกที่พื้น ทำเอาพื้นแตกเป็นเสี่ยงๆ ……ในที่สุดหวงปิงก็ยอมศิโรราบ……ในที่สุดเขาก็เชื่อว่าเฉินเป่ยไม่ได้กำลังพูดเล่น!
เขาสัมผัสได้ถึงแรงอาฆาตคาวเลือดที่ไร้จุดจบ เฉินเป่ยเป็นบุคคลที่เดินออกมาจากภูเขาศพทะเลเลือดคนหนึ่งอย่างแน่นอน……เขาประมาทแล้ว นี่เป็นพวกสวะที่เกาะผู้หญิงกินที่ไหนกัน นี่คือราชาหลงเหนือขั้นที่หลบจำศีลอยู่!
หวงหรุงที่นั่งด้านในรถมองเห็นฉากนี้ผ่านหน้าต่างรถ ในใจสั่นอย่างแรง เกือบจะหยุดหายใจ!
“ไม่!” หวงหรุงพุ่งออกมาจากรถ เดินไปข้างกายหวงปิง อยากพยุงเขาขึ้น
“หวงหรุง คุกเข่าลง!” หวงปิงสีหน้าซีดเซียว พูดเสียงดุ
“พ่อ……” หวงหรุงมึนนงง ราวกับได้ยินเรื่องที่ตะลึงไปทั่วโลกอะไรเข้าให้
“คุกเข่าลง ยอมรับผิดซะ” หวงปิงเอ่ยปาก น้ำเสียงแน่วแน่ ไม่มีสงสัยใดๆ
หวงหรุงมองเฉินเป่ยที่สีหน้านิ่งเฉยแวบหนึ่ง ในใจสั่นสะเทือน ยากจะสงบ อย่างไรเสียเขาก็ไม่เชื่อ แม้แต่หวงปิงบิดาของตนเอง อยู่ต่อหน้าเฉินเป่ยยังต้องคุกเข่า!
“คุณเฉิน……ผมผิดไปแล้ว!” หวงปิงกัดฟัน “เป็นผมที่ละเลยอบรมลูกชาย……ขอให้ท่านโปรดเมตตา ปล่อยลูกชายผมด้วย”
หวงปิงกำหมัดแน่น เล็บมือจิกเข้าเนื้ออย่างลึก เลือดสดไหลออกมา……แต่ละคำที่เขาพูดออกไป อัปยศอดสูจนทนไม่ไหวอยากจะมุดเข้าในรูทันที
“ตึง!” หวงหรุงสีหน้าซีดเซียว คุกเข่าลงมาตาม นี่คือหวงปิงกำลังขอชีวิตแทนเขา!
