ตอนที่ 3 ภารกิจยังไม่เสร็จ
เมื่อพิมพ์ลดาได้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลานี้ จิตใจของเธอ สับสนขึ้นมาครั้งหนึ่ง เพราะเธอรู้สึกดูเหมือนตนเองเจอเขา ที่ไหน แต่ชั่วขณะกลับจำไม่ได้ว่าพบเจอที่ไหน
“โอ้ ๆ…จึงได้แต่จ้องมองเขาอย่างเซ่อซ่า พิมพ์ลดาอดไม่ ได้ส่งเสียงหัวเราะแบบโง่งมออกมา
จิรฐาเพิ่งขึ้นอาคารมา หมุนตัวกลับก็ถูกผู้หญิงคนนี้ชนจน เข้ามาสู่อ้อมอกตนเอง บอกตามตรงว่าเขาตั้งใจดีโอบเธอไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้เธอล้มลง แต่มันไม่ได้หมายความว่าเธอ สามารถจ้องมองใบหน้าของเขาอย่างหลงใหลน้ำลายหก
ละสายตาที่ประสานกับเธอ จิรฐาประคองร่างพิมพ์ลดาให้ ตรง ก็เตรียมจะอ้อมผ่านเธอมุ่งเดินไปข้างหน้าต่อไป แต่เมื่อ มือของเขาคลายออก เธอกลับจับแขนของเขา
เห็นผู้ชายแต่งตัวดี หน้าตาไม่ธรรมดาละสายตาพร้อมจะ เดินจากไป สมองน้อย ๆ ของพิมพ์ลดาก็แจ้งสัญญาณเตือนว่า “ภารกิจนี้ยังไม่เสร็จสมบูรณ์” ขึ้นมาทันที
ไหน ๆ ก็ออกมาแล้ว คนก็ชนเข้าไปแล้ว เธอก็ทำเรื่อง ทั้งหมดให้ครบเสร็จสมบูรณ์ไปซะเลย จะได้ไม่ต้องถูกลงโทษ ให้ดื่มเหล้าหลังจากกลับไป ต้องรู้ว่าเธอ เป็นนักสร้างสรรค์ งานโฆษณาที่เก่ง แต่การดื่มเหล้านั้นเป็นเรื่องของระดับของ เด็กอนุบาลล้วน ๆ
ผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ตรงหน้า จิรฐาจำได้ วันนั้นที่รีสอร์ทริม ทะเลฝืนขึ้นรถของเขา ขอให้พวกเขาพาเธอกลับไปในเมือง ก็เป็นเธอไม่ใช่หรือ? ดังนั้นเมื่อเธอดึงเขาไว้อีก เขาอัดไม่ได้ ต้องใช้สายตาสงสัยจับจ้องเธอ แต่คำพูดต่อมาของเธอนี้ ทำให้ความสงสัยของเขาเปลี่ยนเป็นช็อคตกใจ
“คุณค่ะ ฉันชอบคุณค่ะ” พิมพ์ลดาขยิบตาทั้งคู่พยายาม ควบคุมตนเองให้สงบที่สุดยามกล่าวคำพูดนี้ที่ก่อนหน้านี้เป็นคำ กล่าวที่ก่อให้หัวใจของเธอเกิดมรสุมปั่นปวน
เธอเห็นจิรฐาค่อยๆย่นคิ้วขึ้นอย่างชัดเจน แต่เมื่อเทียบกับ สายตาของเพื่อนร่วมงานเหล่านั้นซึ่งอยู่ข้างหลังที่จดจ่อจ้อง เธอราวกับกินคนได้แล้ว เธอรู้สึกเหมือนว่าชายคนที่อยู่ต่อหน้า คนนี้ยังจัดการได้ง่ายกว่า
แน่นอน เกี่ยวกับความคิดที่ตนเองเข้าใจว่าจีรฐาเป็นผู้ชาย ที่จัดการได้ง่ายกว่านี้ หลังจากนั้นไม่นาน พิมพ์ลดาต้องกัดลิ้น ปฏิเสธอย่างสิ้นเชิง
ก็เพราะตอนนี้เธอรู้สึกว่าจัดการเขาได้ง่าย เธอจึงกล่าว เพิ่มอีกประโยคอย่างไม่กลัวตายว่า “ขอกรุณาให้หมายเลข โทรศัพท์มือถือของคุณแก่ฉันด้วยค่ะ !”
พอพิมพ์ลดากล่าวคำพูดประโยคที่สองออกมา จิรฐาก็ยิ่ง แสดงสีหน้าที่คาดเดาได้ยากมากขึ้น
พิมพ์ลดาได้พยายามทำให้ตัวเองดูแล้วโคตรน่าสงสารจัง เธอยังพยายามที่จะให้เขารู้ว่าเธอกำลังเล่นเกมและหวังว่าเขา จะช่วย แม้แต่ให้เบอร์ปลอมก็โอเค
แต่จิรฐาดูสีหน้าที่เธอคิดว่าทำให้คนสงสารนั้น กลับอดกลั้น
ไม่ได้ต้องยิ้มออกมา
โน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย เขากระซิบที่ข่างหูของพิมพ์ ลดา ด้วยเสียงที่มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้นได้ยิน กล่าวว่า “คุณครับ คุณใช่ไม่ใช่…” เขายกมือเคาะศีรษะเธอ “ที่นี่มี ปัญหาหรือ?”
เมื่อพิมพ์ลดาได้สติกลับมา จิรฐาก็ได้อ้อมผ่านเธอไปนาน
แล้ว
“เฮี่ย! คุณถึงมีปัญหาทางสมองซิ! ทั้งครอบครัวคุณต่างมี ปัญหาทางสมอง!”
ยืนอยู่ที่เดิม พิมพ์ลดาขบเขี้ยวเคี้ยวฟันทักทายทุกคนใน ครอบครัวจริฐาถ้วนหน้าแล้วจึงปรับสภาพอารมณ์หันกายกลับ ไป
ด้านหลังเธอไม่ไกลนักที่ห้องจัดเลี้ยงนั้น ยังมีฝูงชนกลุ่ม หนึ่งที่รอให้เธอกลับไปจะสับเธอเป็นลูกชิ้นปลาสักตั้ง
พิมพ์ลดารู้ เมื่อกี้ทุก ๆ ฉากนั้น เพื่อนร่วมงานที่รักเพื่อนร่วม งานฝูงนั้นต้องได้เห็นทะลุปรุโปร่งแล้วผ่านซอกประตูไปนาน แล้วแน่ ๆ แต่พวกเขาไม่ได้ยินว่าเธอกับผู้ชายคนนั้นพูดว่า อะไรกันบ้าง
พิมพ์ลดายิ้มจาง ๆที เดินก้าวอาด ๆกลับห้องจัดเลี้ยงมา
ส่วนชื่อและเบอร์มือถือที่เธอบอกพวกเขาหลังจากนั้นฮ่า ๆ แน่นอนทั้งหมดล้วนเป็นการเสกสรรปั้นแต่ง
เพื่อนร่วมงานก็แค่อยากสนุกกับการสารภาพของพิมพ์ลดา ในช่วงนั้น แน่นอนไม่มีใครจะโทรไปยืนยันจริงๆ
