บทที่187 ตระกูลหวงมาถึงที่
ด้านนอกผับ ซานปิ่ญนอนอยู่ในถังขยะ ทั้งตัวอ่อนยวบไร้แรง สีหน้าเขาอึมครึมราวกับน้ำ
ทั่วทั้งตัวกระดูกหักหลายที่ จึงทำให้เขาใช้แรงไม่ได้
ในถังขยะมีกลิ่นเหม็นเน่าคละคลุ้ง ทำให้เขายากจะรับไหว คนประเทศตี้กั๋วนิสัยสะอาดดีมาก เขายิ่งเป็นผู้รักความสะอาดคนหนึ่ง สำหรับเขานั้นนี่เป็นความทรมานที่เหมือนตายทั้งเป็นอย่างยิ่ง
อยู่ในถังขยะมากอีกสักวินาทีหนึ่ง ความเกลียดที่เขามีต่อคนจีน่าหัวเซี่ยคนนั้นยิ่งเพิ่มมากขึ้นระดับหนึ่ง!
“คนจีน่า……” ซานปิ่ญสีหน้าดุร้าย ความเกลียดชังเต็มเปี่ยม “ต้องมีสักวัน ฉันจะสังหารคนจีน่าในที่รกร้างแห่งนี้……”
รอหลังจากที่ซานปิ่ญออกแรงแบบยากลำบาก ปีนออกมาจากถังขยะอย่างสั่นเทา ทันใดนั้นก็มีภาพคนลอยมาทางด้านข้าง
“แกคงรอไม่ถึงวันนั้นแล้ว”
ภายในซานปิ่ญตกใจ เงยหน้าฉับพลัน มองเห็นชายชุดดำสองคนจ้องเข้าไปด้วยสีหน้าหยอกล้อ
ในมือพวกเขากุมมีดพกสองเล่มที่เปล่งประกายแพร่ออร่าความตายหนาวเย็นออกมา
“คนจีน่า……พวกแกกล้า!” ซานปิ่ญตวาด “ฉันเป็นผู้สืบทอดคาราเต้สายตรงของประเทศตี้กั๋ว……พวกแกกล้าแตะต้องฉัน จะเอาเลือดพวกแกหัวเซี่ยไหลเป็นแม่น้ำแน่!”
เสียงของซานปิ่ญเรียบมีพลัง สั่นสะเทือนที่ว่างเปล่า
ชายชุดดำสองคนนั้นหัวเราะอย่างเหยียดหยาม สายตาดูถูก “มาถึงขั้นนี้แล้วยังจะอวดดี แกสภาพนี้เป็นผู้สืบทอดคาราเต้ได้ ฉันคงก็เป็นจักรพรรดิแล้วล่ะ”
“พวกแก……ต้องตาย!” ซานปิ่ญสีหน้าแดงขึ้น ท่าทางโกรธเคือง ศักดิ์ศรีของเขากำลังถูกเหยียบย่ำอย่างโจ่งแจ้ง
“แม่งเอ๊ย ไม่รู้ท่านโจวได้ยินมาจากไหนว่าเจ้านี่ทำร้ายหญิงสาวไปไม่น้อย แม้กระทั่งบางคนยังเป็นเด็กสาวไม่บรรลุนิติภาวะ” ชายชุดดำอีกคนจ้องซานปิ่ญ พูดแบบเย็นชา
“เชี่ย ไอ้สัตว์นี้ คาดไม่ถึงยังมีชีวิตมาถึงตอนนี้ได้?”
ชายชุดดำสองคนจ้องซานปิ่ญอย่างหนาวเย็น สีหน้าเย็นชา
“มือหนึ่งด้านคาราเต้ประเทศตี้กั๋วของฉันมีนับไม่ถ้วน……ถ้าพวกแกกล้าแตะต้องฉันสักนิด พวกแกต้องชดใช้แบบยากจะจินตนาการได้!” ภายในใจซานปิ่ญผุดความรู้สึกไม่ดีขึ้น ข่มขู่เสียงดุ
“งั้นไม่รู้ว่าแกเคยได้ยินประโยคนี้รึเปล่า” ชายชุดดำคนหนึ่งเอ่ยปาก “คนที่ล่วงล้ำหัวเซี่ยของฉัน ฆ่าแบบไม่ยกโทษให้”
มีดหนึ่งตกลง เลือดพุ่งกระฉูด
ชายชุดดำสองคนมองศพของซานปิ่ญจมสู่ความเงียบงันที่เย็นเฉียบวังเวง “ถึงตอนนั้นจะบอกท่านโจวยังไงกัน?”
“ก็บอกว่าเขาสู้ขัดขืน พวกเราเพียงแค่ป้องกันตัว” ชายชุดดำหนึ่งในนั้นเอ่ยปากนิ่งๆ “ถ้าท่านโจวได้ยินคำพูดทั้งหมดของเขาเมื่อกี้ คงไม่ปล่อยเขารอดเหมือนกัน”
…………
ภายในผับ ท่านโจวนั่งอยู่บนโซฟา มองมีดเปื้อนเลือดที่วางอยู่บนโต๊ะ ฟังคำสาธยายของชายชุดดำสองคน ดวงตาภายใต้แว่นดำทั้งคู่ล้ำลึกอย่างยิ่ง
“คนประเทศตี้กั๋วคนนั้นพูดแบบนี้จริงเหรอ?” ท่านโจวค่อยๆ ถามขึ้น
ชายชุดดำสองคนพยักหน้า “จริงแท้แน่นอนครับ ไม่กล้าหลอกลวงท่าน คนประเทศตี้กั๋วคนนั้น พูดจากำเริบใหญ่โต ยังมีใจคิดอาฆาตพวกเราด้วย พวกผมทนไม่ไหวเลยได้แต่ลงมีดไปครับ”
สายตาท่านโจวที่ล้ำลึกตกบนตัวชายชุดดำทั้งสอง สายตาราวกับสามารถมองทะลุร่างกายของคนสองได้ ทำให้ทั้งสองคนตัวสั่นเทา ภายในใจประหม่าขึ้นมาฉับพลัน
เวลานี้มุมปากท่านโจวเพิ่มความเย็นชืด “ที่จริงอยากไว้ชีวิตเขาสักครั้ง มอบให้คุณเฉินจัดการ แต่เขาอยู่ในดินแดนของหัวเซี่ยกลับมาพูดโอหัง ตายแล้วก็ตายไป”
หลังจากท่านโจวพูดจบ มองทางคนตระกูลหวงสองคนนั้นที่โดนต่อยสภาพน่าเวทนา ส่งเสียงฮึดฮัด เอ่ยปากพูด “เอาพวกเขาไปโยนไว้ข้างทาง ให้ตระกูลหวงแห่งหู้ไห่มารับตัวไป”
หวงหรุงนอนอยู่บนพื้น เดิมทีย่ำแย่สภาพไม่ไหว เป็นสภาพที่ช่างน่าสังเวชเสียจริง!
ทั้งใบหน้าเขาบวมเหมือนกับหัวหมู ข้างหนึ่งสูงข้างหนึ่งต่ำ หน้าตาน่าตลกสุดๆ
หวงหรุงจ้องท่านโจวและคนอื่นอย่างโหดเหี้ยม เผยความเกลียดแค้นเคืองที่เข้มข้น แต่กลับไม่กล้าเอ่ยปาก……เขารู้เหตุผลหนึ่งลึกๆ คนที่อยู่ในชายคาบ้านไม่ก้มหัวไม่ได้
ในใจหวงหรุงแน่วแน่ในความคิดหนึ่ง รอกลับถึงตระกูลหวงแล้ว เขาจะต้องสังหารถานกง! ต้องให้ถานกงเลือดไหลนอง!
หวงหรุงกำลังคิดไปด้วย ทันใดนั้นชายชุดดำคนหนึ่งเดินมาใกล้ ถีบเท้าข้างหนึ่งไปบนตัวเขา
หวงหรุงเจ็บจนร้องเสียงฟึดฟัด ชายชุดดำมองเขาแบบเย็นชา บอกว่า “มัดพวกเขาสองคนรวมกัน โยนไว้ที่ถนนใหญ่”
“อะไร? พวกแกกล้าเหรอ! ไม่ได้นะ!” สมองหวงหรุงเสียงปัง ในแววตาเผยความไม่อยากเชื่อออกมา อย่างไรเสียเขาก็คิดไม่ถึงว่าถานกงจะทำกับเขาด้วยวิธีแบบนี้!
“ฉันเป็นคนของตระกูลหวงแห่งหู้ไห่ พวกแกรู้ผลกรรมที่ทำแบบนี้มั้ย? พวกแกรับไม่ไหวหรอก!” หวงหรุงพูดเสียงสั่น นี่คือความอัปยศที่เปลือยเปล่าที่สุดสำหรับเขา!
นี่เท่ากับว่าเหยียบย่ำและดูถูกต่อชื่อเสียงศักดิ์ศรีของตระกูลหวงแห่งหู้ไห่ด้วย!
หวงหรุงโมโหจนปอดแทบจะระเบิด สถานะเขาสูงส่ง ตำแหน่งที่เมืองหู้ไห่ก็ไม่ธรรมดา ผลสุดท้ายกลับถูกถานกงใช้วิธีแบบนี้มาเหยียดหยามแบบตบตา
“ตระกูลหวงแห่งหู้ไห่ถือว่าเป็นอะไร” ชายชุดดำสองคนนั้นไม่รู้ที่มาของตระกูลหวงแห่งหู้ไห่ หัวเราะเยาะทีหนึ่ง ฝ่ามือหนึ่งพุ่งเข้าไป โบกหวงหรุงจังๆ จนสลบไป
หลังจากที่หวงหรุงฟื้นมา ถานกงออกไปจากผับตั้งนานแล้ว ส่วนตนเองกับคนตระกูลหวงอีกคนหนึ่ง ถูกมัดมือไขว้หลังโยนไว้ข้างทาง รอบล้อมเต็มไปด้วยคนเดินถนนที่มุ่งดูชี้มือทางพวกเขา
“ถานกง!” หวงหรุงกัดฟัน โกรธแบบขึ้นๆ ลงๆ
…………
ในห้องชุดของโรงแรม หลีเช่าหงยื่นที่ข้างหน้าต่าง จิบไวน์ลาฟิตอึกหนึ่ง จ้องมองตึกสูงใหญ่ของเมืองหู้ไห่นอกหน้าต่าง ในใจสงบล้ำลึก
ทันใดนั้นไอรีนก็พุ่งเข้ามาในห้องชุดด้วยฝีเท้ารีบเร่ง พูดเสียงร้อนใจ “คุณชายหลีคะ ในผับแห่งหนึ่ง ผู้สืบทอดคาราเต้สายตรงของประเทศตี้กั๋วถูกฆ่าค่ะ ส่วนคนตระกูลหวงแห่งหู้ไห่ถูกโยนไว้บนถนนใหญ่”
“แล้วไงล่ะ?” หลีเช่าหงก้มหน้า แกว่งไวน์แดงในแก้วอยู่ ถามแบบนิ่งๆ น้ำเสียงไอรีนชะงัก พูดเสียงต่ำ “มีผู้คนมากมายบอกว่ามีชายหญิงคู่หนึ่งออกมาจากผับ และการบรรยายของพวกเขา เหมือนคนหนึ่งมาก……”
มือของหลีเช่าหงหยุดเล็กน้อย ในแววตาแทนที่ด้วยความเย็นชาที่ลุ่มลึก “เป็นเขาเหรอ?”
“ถนนบริเวณนั้นไม่มีวงจรปิด เลยตัดสินไม่ได้ค่ะ” คำพูดไอรีนเปลี่ยนไป “แต่วงจรปิดของถนนเส้นอื่นพิสูจน์ว่าเขากับผู้หญิงอีกคนเคยผ่านถนนเส้นนั้นค่ะ”
ดวงตาของหลีเช่าหงประกายขึ้นทันใด มุมปากโค้งเส้นรัศมีวงกลมขึ้น “ติดต่อประเทศตี้กั๋ว รีบโทรศัพท์หาตระกูลหวงแห่งหู้ไห่……ฉันอยากสุมไฟเพิ่ม”
“ค่ะ!”
…………
ในเมืองหู้ไห่ที่เจริญรุ่งเรือง มีคฤหาสน์สไตล์สถาปัตยกรรมแบบโบราณจีนหลังหนึ่ง หลบซ่อนระหว่างป่าไม้ตึกสูงที่สร้างแบบเสริมคอนกรีตผสมผสานกันออกมา
มีน้อยคนนักที่จะรู้จักสถานที่แห่งนี้ แต่จากในคฤหาสน์สถาปัตยกรรมสแห่งนี้ ยังเคยมีบุคคลยิ่งใหญ่มีชื่อเสียงของหู้ไห่เดินออกมามากมาย
ทายาทของหวงจินหรุง ตระกูลหวงแห่งหู้ไห่……หนึ่งในตระกูลทองของเมืองหู้ไห่!
คฤหาสน์สไตล์เซี่ยงไฮ้หลังนี้ไม่เหมือนกับสถาปัตยกรรมสไตล์เซี่ยงไฮ้ที่เก่าพังแคบทั่วไป ที่พักอาศัยของตระกูลหวงแห่งหู้ไห่เป็นสถานที่ธรรมดาได้เหรอ?
ภายในอาคารมีสวรรค์แบบหนึ่งอยู่ มีความกว้างหลายร้อยตารางเมตรเต็มๆ รับเอาโครงสร้างการออกแบบของศิลปวัฒนธรรมทางตะวันตกมา ไม่เกรงใจคฤหาสน์หรูตระกูลหลีสักนิด
ภายในห้องรับแขก บนโต๊ะไม้แดงปูกระดาษคุณภาพสูงที่บางราวปีกจักจั่น ชายวัยกลางคนท่านหนึ่ง มือจับพู่กัน บนกระดาษ เขียนหมึกดำ
ด้านข้าง หญิงรับใช้ที่หน้าตาสง่างามคนหนึ่งกำลังถือภาพวาดม้วนหนึ่งที่เขียนเสร็จเรียบร้อย ยืนด้านข้างอย่างสงบ
ทันใดนั้นมีภาพคนที่รีบร้อนพุ่งเข้ามาห้องรับรองแขกจากด้านนอกคฤหาสน์หรู เสียงกุกกักคุกเข่าลงตรงหน้าของชายวัยกลางคน สีหน้าหวาดหวั่นตระหนก “ไม่ดีแล้วครับนายท่าน……เกิดเรื่องแล้ว เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”
พู่กันในมือชายวัยกลางคนสั่นเล็กน้อย เงยหน้า น้ำเสียงเรียบนิ่งไม่สามารถคาดเดาได้ “เป็นอะไรไป?”
“คุณชาย คุณชายถูกคนรังแกแล้ว!” ลูกน้องคนนั้นบอก
ชายวัยกลางคนสีหน้าประกายความรำคาญนิดๆ “เจ้าสารเลวนั้นวันๆ เอาแต่ขลุกอยู่ด้วยกันกับเพื่อนแย่ๆ พวกนั้น นี่เขาก็สมควรโดน!”
“เขายังโดนมัดเอาไว้……โยนที่ข้างถนน โดนคนผ่านไปมามุงดูด้วย”
ชั่วขณะนั้นมือที่กุมพู่กันของชายวัยกลางคลายออก พู่กันลื่นตก กระทบกับกระดาษบางราวปีกจักจั่นแล้ว
ชายวัยกลางคนเงยหน้า สีหน้าเย็นเฉียบ ท่าทางไม่ได้โกรธ แต่ดูน่าหวาดหวั่น เขาก้มหน้ากวาดตามองกระดาษ ทั่วทั้งตัวเต็มไปด้วยความหมายดุเดือด อบอวลในห้องรับแขก
ชายวัยกลางคนเดินออกจากห้องรับแขก เอามือไพล่หลัง พูดเรียบเฉย “ชื่อเสียงศักดิ์ศรีของตระกูลหวง ห้ามล่วงเกิน”
สาวใช้ที่สั่นเทาหลังเห็นชายวัยกลางคนออกไป จากนั้นถึงรวบรวมความกล้าเข้าไป หลังมองเห็นคำหนึ่งบนกระดาษ ตกใจจนร่างกายสั่นสะท้าน เกือบทำกระดาษในมือร่วงลง!
สาวใช้เก็บกระดาษขึ้นด้วยความระมัดระวัง บนกระดาษนั้น……คือคำว่า “ฆ่า” ที่เต็มไปด้วยแรงอาฆาตอันหนาวเหน็บ
…………
ข้างทาง หวงหรุงกำลังโดนฝูงชนนับไม่ถ้วนมุงชี้ดู ไม่รู้ว่ามีคนจงใจปล่อยข่าวออกไปหรือเปล่า ข่าวที่หวงหรุงเป็นทายาทของหวงจินหรุงเรื่องนี้จึงแพร่กระจายไปไวราวกับดวงไฟโดนน้ำมัน
“หวงจินหรุงเคยเป็นผู้ยิ่งใหญ่ของเมืองหู้ไห่เลยนะ คาดไม่ถึงทายาทของเขากลับถูกคนมัดไว้แล้วเอามาโยนที่ถนนใหญ่”
“น่าสงสารความน่าเกรงขามและชื่อเสียงของหวงจินหรุงนะ ทายาทของเขาช่างไร้ประโยชน์เหลือเกิน นี่เป็นการทำให้บรรพบุรุษขายขี้หน้า”
“ตระกูลหวงแห่งหู้ไห่ก็แค่เท่านี้เอง!”
หวงหรุงทนรับคำเล่าลือที่นับไม่ถ้วน เสียงหัวเราะเยาะเย้ยหยัน โมโหจนใกล้จะกระอักเลือดแล้ว!
และในเวลานี้ทันใดนั้น ที่ไกลๆ มีรถยนต์คันหนึ่งคำรามเข้ามา ทำฝูงชนแตกกระเจิง
รถยนต์ลดความเร็วลงทันใด จอดอยู่ที่ข้างทาง ประตูรถเปิดออก ชายวัยกลางคนที่สีหน้าอึมครึมท่านหนึ่งเดินลงมาแล้ว
ชายวัยกลางคนสีหน้าไม่สู้ดีเอามากๆ หน้าราวกับน้ำค้างแข็ง หลังจากที่เขามองเห็นสภาพอนาถของหวงหรุง แววตามีแรงอาฆาตเต็มเปี่ยม
ลูกน้องสองคนเข้ามาก่อนแก้เชือกบนตัวหวงหรุงออก ชายวัยกลางคนก้าวขึ้นมา พยุงหวงหรุงขึ้น ถามเสียงทุ้ม “หรุงเอ๋อ นี่สรุปว่ามันเรื่องอะไรกัน?”
“พ่อ พ่อต้องช่วยผมแก้แค้น! ถานกง! ถานกงมัดผมไว้แล้วเอามาทิ้งที่นี่!” หวงหรุงไม่ได้รับความเป็นธรรมที่สุด ในเบ้าตาล้วนเต็มไปด้วยม่านหมอก!
ชายวัยกลางคนมองเห็นหวงหรุงโดนคนรังแกครั้งแรกจนจะร้องไห้แล้ว ไฟโกรธในใจยิ่งลุกไหม้ “เพียงแค่อันธพาลกลุ่มหนึ่ง กล้ากำเริบขนาดนี้เลย!”
“ไม่ ยังมีอีกคนหนึ่ง เขาสามารถสั่งลูกน้องท่านโจวถานกงได้ เขายังให้คนตีผมให้ตายด้วย!” หวงหรุงบอกไป
ชายวัยกลางคนสีหน้ายิ่งเย็นเฉียบขึ้น “ดูแล้วตระกูลหวงแห่งหู้ไห่ธรรมดามานานเกินไป คนคงหลงลืมตระกูลหวงมากเกินไป!”
