บทที่200 รีบไสหัวออกไป
ไอรีนคนงามชั้นเยี่ยมแบบนี้ บอกว่าหล่อนไม่มีคนจีบ คงมีแค่ผีน่ะสิถึงเชื่อ ถึงแม้ไอรีนจะเย็นชาราวน้ำค้างแข็งอย่างกับหลีชิงเยียน เดาว่าคนที่จีบยังสามารถต่อแถวจากอาคารตระกูลหลีไปถึงด้านนอกถนนอยู่หลายแถว
ใบหน้าไอรีนเป็นเอกลักษณ์ สวมชุดกระโปรงยาว ภูเขาสูงตระหง่านที่หน้าอกสั่นไหวเคลื่อนไปตามร่างกาย ทำให้ลูกตาคนยืดจนใกล้จะติดพื้น เลือดอสูรเดือดพล่าน
เพียงแค่ไอรีนยืนอยู่ที่หน้าประตูอาคารตระกูลหลีได้ครู่หนึ่ง ก็มีสายตาพนักงานไม่น้อยตกอยู่บนตัวไอรีน ในใจเคลื่อนไหวเหมือนกำลังจะก่อการร้าย อยากจะเข้าไปจีบก่อน
ผลลัพธ์คือเฉินเป่ยเจ้าหมอนี้ไม่เพียงมาแล้ว แถมยังพูดคุยกับไอรีนจนทำให้คนงงงวยยกใหญ่ ในใจมีไฟไร้ชื่อลุกไหม้โชติช่วง
“แม่งเอ๊ย ตอนนี้คนหน้าตาดูดีตาบอดกันหมดรึไง ทำไมแต่ละคนถึงสนใจคนแบบนั้นกัน!”
“หน้าตายังไม่เท่าฉันเลย สุดท้ายเจ้าหมอนี้ก็ไร้ยางอายจริงๆ ยังไม่พูดถึงว่าคนเดียวยึดครองทั้งประธานหลีกับเลขาฯ หลิน ตอนนี้แม้แต่สาวงามที่มาใหม่คนนี้ก็ไม่ปล่อยผ่าน!”
“ช่างน่าโมโห มีสิทธิ์อะไรกัน ฉันทำงานอยู่ที่บริษัทตระกูลหลีกรุ๊ปมานานขนาดนี้ ยังไม่ค่อยรู้จักสาวงามเท่าไร ปรากฏว่าเขาพึ่งเข้ามาไม่นาน คนที่หน้าตาดีเหล่านั้นล้วนอยากได้วีแชทของเขา!”
พนักงานบริษัทตระกูลหลีกรุ๊ปแต่ละคนค่อยๆ ถกเถียง สายตาที่มองทางเฉินเป่ยเผยความโกรธเคืองและต่อว่า
เฉินเป่ยยืนอยู่ที่นั่น ได้รับคำวิจารณ์ของพนักงานชายสารพัด ทว่ายังสีหน้าเรียบเฉย
ไอรีนขยับเข้ามาใกล้เฉินเป่ยกะทันหัน กดเสียงต่ำลง มุมปากที่แดงชุ่มฉ่ำโค้งรอยยิ้มขึ้น “คุณฟังสิ พวกเขาต่างพูดถึงคุณแหละ”
“คุณว่าถ้าคำพูดพวกเขาถูกประธานหลีของบริษัทตระกูลหลีกรุ๊ปได้ยินเข้า จะเป็นยังไงบ้าง?”
เฉินเป่ยสีหน้าเปลี่ยนทันใด ดำลงมาแล้ว มองทางไอรีน ในใจแอบด่า……ไอรีนใช้ไม้นี้ช่างโหดเหลือเกิน……เขาคาดไม่ถึงโดยสิ้นเชิง เมื่อสักครู่หลีชิงเยียนอารมณ์ไม่ดีนัก ถ้าได้ยินคำวิจารณ์ของพนักงานบริษัทตระกูลหลีกรุ๊ปพวกนี้ เกรงว่าตนเองจะยุ่งยากอย่างแน่นอน
“คุณอยากทำอะไร?” เฉินเป่ยพ่นลมยาวๆ ออก กัดฟันถาม
“ไม่ทำอะไร เป็นการแก้แค้นของฉัน……ใครให้วันนั้นคุณออกไปกะทันหันล่ะ” ไอรีนเสียงฉอเลาะ
เฉินเป่ยพูดอย่างหมดคำจะพูดสุดๆ “คุณไปเข้าห้องน้ำนานขนาดนั้น คนที่ไม่รู้ยังคิดว่าคุณโดนชักโครกดูดไปแล้วซะอีก ยังจะมาว่าผม”
“คุณ……” หลังถูกเฉินเป่ยสะกิดกลางแผล ใบหน้างดงามของไอรีนก็แดงขึ้น “ผู้หญิงเข้าห้องน้ำ ช้าหน่อยไม่ใช่เรื่องปกติมากรึไง……”
เฉินเป่ยมองไอรีน เหมือนยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม “อันนั้นคุณช้าหน่อยจริงเหรอ?”
ไอรีนถลึงดวงตางดงามใส่เฉินเป่ยทีหนึ่ง ไม่นานใบหน้าที่สง่างามก็เผยสีแดงระเรื่อขึ้นอย่างรวดเร็ว คาดไม่ถึงยังเขินอายอยู่บ้าง
และพนักงานของบริษัทตระกูลหลีกรุ๊ปโดยรอบเหล่านั้นล้วนมองจนงงไปหมด สายตาแต่ละสายเต็มไปด้วยความโกรธเคืองและความหมายที่หนาวเหน็บทั้งหัวใจ ราวกับปลายมีดคมแต่ละด้าม อยากทะลวงผ่านเฉินเป่ย เป็นรูพรุนมากมาย
พนักงานของบริษัทตระกูลหลีเหล่านี้อิจฉาริษยาเกลียดชัง ต่างใกล้จะคลุ้มคลั่งกันแล้ว เฉินเป่ยกับไอรีนไม่เพียงพูดคุยหัวเราะ ผลปรากฏว่าไอรีนยังเผยรอยยิ้มที่เขินอายออกมาด้วย……นี่สารเลวอย่างยิ่ง!
“ไปเถอะ ขึ้นไปคุยกัน” เฉินเป่ยหันหน้า มองรอบด้านทีหนึ่ง พูดเสียงต่ำ
เฉินเป่ยหวาดกลัวว่าถ้าอยู่กับไอรีนต่อไป ไม่แน่ว่าเดี๋ยวได้ลอยเข้าในหูของหลีชิงเยียนจริงๆ แล้วตนเองจะย่ำแย่เอาได้
ในห้องทำงาน ไอรีนเดินเข้ามาตามเฉินเป่ย ขมวดคิ้วเล็กน้อย บังปากกับจมูกไว้
“กลิ่นบุหรี่แรงมาก” ไอรีนผลักเปิดหน้าต่าง อากาศสดชื่นพัดเข้ามา ผ่านไปสักพักถึงทำให้อากาศในห้องทำงานดีขึ้นมาบ้าง
สายตาไอรีนกวาดผ่านโต๊ะทำงาน พอมองก็ตกอยู่ที่ถาดเขี่ยบุหรี่บนโต๊ะทำงานเฉินเป่ย
“สรุปวันหนึ่งคุณจะสูบกี่มวนกัน?” ไอรีนสีหน้าตกใจ หล่อนมองเห็นขี้บุหรี่ที่กองจนใกล้ล้นออกมาในถาดเขี่ยบุหรี่ของเฉินเป่ย บวกกับกลิ่นบุหรี่ที่เหม็นเมื่อสักครู่นั้นในห้องทำงาน ทำให้หล่อนตกใจกับการติดบุหรี่ของเฉินเป่ยอยู่บ้าง
“ไม่กี่มวนเท่านั้นเอง” เฉินเป่ยยิ้มตอบ แต่ถ้าหลีชิงเยียนอยู่ที่นี่ คงไม่เชื่อคำพูดบ้าบอแบบนี้ของเฉินเป่ยเด็ดขาด ไม่ได้หยุดแค่ไม่กี่มวนเด็ดขาด
“ประธานไอรีนให้เกียรติมาเยือน มาหาผมมีอะไรเหรอ?” เฉินเป่ยนั่งอยู่บนโซฟา นำขาขึ้นพาดบนโต๊ะกระจกอย่างไม่มีท่าทางงดงามเลย
“มาหาประธานหลีของพวกคุณเพื่อคุยเรื่องโครงการสักหน่อย” น้ำเสียงไอรีนชะงักนิดๆ “ครั้งก่อนคุณหนีไปคนเดียว งั้นควรคืนมื้อนั้นให้ฉันด้วยรึเปล่า?”
เฉินเป่ยดูดบุหรี่มวนหนึ่งอยู่ มองไอรีน มุมปากเกี่ยวรอยยิ้มขึ้น “แน่นอนสิ คุณไอรีนคนสวย สามารถเลี้ยงข้าวคุณได้ เป็นเกียรติของผมแน่นอน”
“งั้นก็ตกลงแบบนี้นะ เดี๋ยวตอนเที่ยง คุณจองสถานที่เลย” ไอรีนยิ้มอ่อนๆ เอ่ยปากเสียงเบา หมุนตัวไป ไม่นานร่างกายงดงามก็หายไปจากหน้าประตูห้องทำงานของเฉินเป่ย
มุมปากเฉินเป่ยแขวนยิ้มอันธพาลไว้ จ้องหน้าประตูห้องทำงาน หลังมองภาพเงาไอรีนหายไป ความสงบในดวงตาค่อยๆ ถูกความลุ่มลึกแทนที่……
จนมาถึงช่วงทานอาหาร เฉินเป่ยมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่ชนะเป็นร้อยติดกัน วางเมาส์ลง โทรศัพท์หาไอรีนแล้ว
โทรศัพท์ในสายนั้นมีเสียงสายไม่ว่างลอยมา เฉินเป่ยครุ่นคิดเล็กน้อยครู่หนึ่ง ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องทำงาน ขวางหลินเฉว่ที่กำลังอุ้มเอกสารเดินผ่านมาพอดีเอาไว้
“เลขาฯ หลิน รู้มั้ยว่าประธานหลีกับไอรีนอยู่ที่ไหน?” เฉินเป่ยถามขึ้น
หลินเฉว่ตะลึงนิดหน่อย “ฉันจำได้ว่าพวกเขาอยู่ที่ห้องประชุมมั้งนะ” หลินเฉว่คิดแล้วชี้ไปทางหนึ่ง
หลังเฉินเป่ยหาห้องประชุมเจอก็ไม่ได้เคาะประตู ผลักเปิดประตูเบาๆ เข้าไปอย่างไม่เกรงใจสักนิด
และภายในห้องประชุมนั้น บรรยากาศประหม่าเคร่งขรึม กรรมการสวมชุดสูททางการนับไม่ถ้วน กำลังปรึกษาทิศทางการพัฒนาในอนาคตของบริษัทตระกูลหลีกรุ๊ปกัน
“บริษัทตระกูลหลีกรุ๊ปสร้างศัตรูไว้มากมาย ตอนนี้ทั้งในและนอกประเทศมีผู้มีอำนาจไม่น้อยต่างจ้องสิทธิ์บุกเบิกท่าเรือและสนามบินที่บริษัทตระกูลหลีกรุ๊ปได้มาในช่วงก่อนหน้านี้ เพราะมีความสามารถมีอุดมการณ์ถึงได้รับบาดเจ็บ นี่คือปัญหาที่แก้ยากมากอย่างหนึ่ง พวกเราไม่สามารถเก็บไว้ในมือ แบบนี้ไม่ช้าหรือเร็วจะนำหายนะมาให้บริษัทตระกูลหลีกรุ๊ป” กรรมการท่านหนึ่งเอ่ยปาก ได้รับความเห็นด้วยของกรรมการอื่นไม่น้อยเลย
“ไม่ได้!” หลีชิงเยียนใส่ชุดสูทที่เซ็กซี่เย้ายวนมาก กระโปรงทรงเอทำให้รูปร่างสมบูรณ์แบบของเธอขับเค้าโครงออกมา บวกกับใบหน้าที่สง่างามไร้ตำหนิใบนั้น ทั่วทั้งตัวล้วนแพร่กระจายออร่าที่ยิ่งใหญ่ราวกับราชินี ทำให้คนได้แต่มองไกลๆ แต่ไม่สามารถทำเล่นๆ ด้วยได้
สีหน้าและน้ำเสียงหลีชิงเยียนยืนหยัดอย่างยิ่ง “ท่าเรือและสนามบินเป็นเงื่อนไขจำเป็นของการพัฒนาในอนาคตที่รวดเร็วของบริษัทตระกูลหลีกรุ๊ป ถ้าไม่มีพวกมัน ยากมากที่ในอนาคตบริษัทตระกูลหลีกรุ๊ปจะเปิดตลาดต่างประเทศ”
“ประธานหลี ในใจทุกคนต่างรู้ดี วิกฤติหลายครั้งก่อนที่บริษัทตระกูลหลีกรุ๊ปเผชิญมา ล้วนเป็นเพราะท่าเรือและสนามบินเป็นเหตุ บริษัทตระกูลหลีกรุ๊ปไม่มีความสามารถที่จะครอบครองพวกมัน พวกเรายังไม่อยากให้บริษัทตระกูลหลีกรุ๊ปพังทลายเร็วขึ้น!” กรรมการอีกท่านหนึ่งพูดโต้กลับ
“ถ้าไม่มีมัน บริษัทตระกูลหลีกรุ๊ปก็ต้องเผชิญหน้ากับวิกฤติพวกนั้นเช่นกัน” หลีชิงเยียนไม่ถอยให้สักนิด เวลานี้บรรยากาศฝืดแข็ง เต็มไปด้วยกลิ่นควันระเบิดแบบเข้มข้น
และในเวลานี้เฉินเป่ยผลักประตูเข้ามากะทันหัน ทำลายความสงบชั่วคราวลง
สายตาแต่ละสายค่อยๆ ตกบนตัวเฉินเป่ย ใบหน้าของหลีชิงเยียนฝืดเคือง ชั่วขณะนั้นก็เย็นลงมา สอบถามเสียงเหน็บหนาว “นายเข้ามาได้ยังไง?”
และไอรีนที่นั่งอยู่ด้านข้างมองทางเฉินเป่ย มุมปากยกเส้นรัศมีวงกลมขึ้นหลายระดับ สายตามีความสนใจขึ้นมา
เฉินเป่ยมึนงงเล็กน้อย สีหน้ากระอักกระอ่วนอยู่บ้าง แต่ไม่นานก็ฟื้นฟูความนิ่งสงบได้ พูดจาไม่สนใจไยดี “ไฮ ในฐานะรองประธานของบริษัทตระกูลหลีกรุ๊ป ผมก็มีหน้าที่นั่งฟังในห้องประชุมนี้เช่นกัน”
หลีชิงเยียนขมวดคิ้วขึ้น เธอจัดตำแหน่งนี้ให้เฉินเป่ยไปเพื่อกั้นทางพนักงานบริษัทตระกูลหลีกรุ๊ปที่เอ้อระเหยไว้ เฉินเป่ยเป็นรองประธานถึงปัจจุบันนี้ เดิมทีไม่เคยทำคุณูปการให้บริษัทตระกูลหลีกรุ๊ปสักนิด แบบนี้กรรมการถึงต่อว่าอย่างมาก
ตราบใดที่เฉิยเป่ยไม่ปรากฏตัวอย่างเป็นทางการ เธอกับหลีหยางล้วนสามารถกดเรื่องนี้ลงไว้ได้ ผลลัพธ์เฉินเป่ยกลับปรากฏตัวต่อหน้ากรรมการเหล่านี้แล้ว ไม่มีทางอยู่ต่อไปแบบดีๆ ขนาดนั้นได้อีก
ทันใดนั้นหลีหยางก็พยักหน้าแล้วบอกว่า “ประธานเฉินเป็นระดับรองประธานของบริษัทตระกูลหลีกรุ๊ปของพวกเรา มีสิทธิ์เข้าร่วมการประชุมนี้จริง”
“ขอบคุณมากครับพ่อ……ท่านประธานกรรมการหลี” เฉินเป่ยหัวเราะฮาๆ พึ่งหลุดปากพูดออกไป ทันใดนั้นรับรู้ถึงสายตาที่หนาวเย็นด้วยแรงอาฆาตนั้นของหลีชิงเยียนจนสั่นเทาไปทั้งตัว รีบเปลี่ยนคำเรียก
“นั่งลงเถอะ” หลีหยางบอก
“เดี๋ยวก่อน”
ในเวลานี้ กรรมการที่หัวล้านคนหนึ่งเอ่ยปากขึ้น มองทางเฉินเป่ย สีหน้าเย็นชา “ประธานเฉิน ตั้งแต่คุณขึ้นรับตำแหน่งมา ผมเห็นคุณไม่ได้ทำอะไรสักนิด ไม่ทราบว่าคุณเป็นรองประธานนี้กับไม่ได้เป็น มีอะไรแตกต่างกัน?”
“กฎระเบียบบริษัทของบริษัทตระกูลหลีกรุ๊ปต้องใส่ชุดทางการเข้าออกงาน แล้วที่คุณใส่นี่คืออะไร พักร้อนชายทะเลเหรอ?” กรรมการอีกคนเอ่ยปากมาติดๆ ท่อนล่างของเฉินเป่ยใส่กางเกงชายทะเลขาสั้นสีฟ้า ท่อนบนก็สวมเสื้อเชิ้ตสีชมพู มองขึ้นมาช่างน่าตลกที่สุด
“ตอนแรกที่ประธานหลีกับประธานกรรมการเสนอให้คุณขึ้นตำแหน่ง พวกเราก็พนันกันแล้ว พนันว่าคุณคงทำได้แค่ออกแรงอยู่ในแผนกรักษาความปลอดภัย เป็นยามคนหนึ่ง ให้คุณเป็นรองประธานบริษัทตระกูลหลีกรุ๊ป ไม่เพิ่มความวุ่นวายก็ดีมากแล้ว”
กรรมการหลายคนค่อยๆ เอ่ยปาก ทำให้หลีหยางสีหน้าฝืด เขานึกไม่ถึงสักนิดว่ากรรมการเหล่านี้จะพุ่งเป้ามาที่เฉินเป่ยอย่างบ้าคลั่ง!
แม้แต่หลีชิงเยียนยังสีหน้าเปลี่ยนแปลงเช่นกัน เธอก็คาดไม่ถึงว่ากรรมการเหล่านี้จะมารวมกันโจมตีเฉินเป่ยกะทันหัน
หลีชิงเยียนขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่ากรรมการเหล่านี้ไม่คิดจะปล่อยเฉินเป่ยไปอย่างง่ายๆ เธออ้าริมฝีปากแดงเล็กน้อย กำลังอยากอธิบายแทนเฉินเป่ย ทันใดนั้นเฉินเป่ยก็เอ่ยปากแล้ว
“งั้นพวกคุณอยากทำยังไง?”
เฉินเป่ยล้วงมือในกระเป๋ากางเกง กวาดตามองกรรมการเหล่านี้ ไม่กลัวกรรมการเหล่านี้สักนิด
“ง่ายมาก พิสูจน์ตัวคุณเองสักนิดสิ” กรรมการคนหนึ่งในนั้นพูดหัวเราะเยาะ “ช่วงนี้บริษัทตระกูลหลีกรุ๊ปมีอัญมณีร้อยชุด ตอนที่นำเข้ามาจากต่างประเทศมีความผิดพลาดบางอย่าง ถูกคนสับเปลี่ยน อัญมณีพวกนี้ล้วนเป็นของปลอม ถ้าคุณสามารถขายออกไปด้วยราคาของจริงได้ งั้นพวกเราก็ไม่มีคำจะพูด แต่ถ้าคุณทำไม่ได้ ก็รีบไสหัวออกไปจากตำแหน่งรองประธานทันที ไปเป็นยามที่แผนกรักษาความปลอดภัยเถอะ”
อากาศเงียบสงบลงฉับพลัน ดวงตางดงามของหลีชิงเยียนหดอย่างแรง มองทางกรรมการเหล่านี้ เธอถึงเข้าใจขึ้นมาว่ากรรมการเหล่านี้ร่วมมือกันลับๆ ตั้งแต่แรก เพื่อจัดการกับเฉินเป่ย!
หลีหยางล็อกหัวคิ้วแน่น กรรมการพวกนี้รวมตัวขึ้นมา อำนาจในมือมากกว่าหลีหยางไปไกล แม้แต่เขายังไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร
“ได้ ผมรับปาก”
ทันใดนั้นมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา ดังก้องในห้องประชุม แม้แต่เข็มตกยังได้ยิน
เฉินเป่ยหัวเราะนิดหน่อย น้ำเสียงเต็มไปด้วยความมั่นใจ ราวกับนี่คือเรื่องที่ง่ายดายอะไรอย่างยิ่ง
เดิมทีกรรมการพวกนี้คาดไม่ถึงว่าเฉินเป่ยจะตอบรับสบายใจขนาดนี้ หลังท่าทางเซ่อซ่าไปแวบหนึ่ง จึงพูดอย่างอยู่เหนือชั้น “งั้นก็ตกลงตามนี้ พวกเราให้เวลาคุณหนึ่งเดือน ถ้าของร้อยชุดนี้ขายไม่ออก ตัวเองก็ต้องไปเป็นยามคนหนึ่งแบบซื่อสัตย์”
“หนึ่งเดือน นานเกินไปมั้ง?” มุมปากเฉินเป่ยโค้งความหมายอันธพาลขึ้น ทำให้กรรมการพวกนั้นมุมปากเป็นตะคริว
กรรมการคนอื่นต่างมองทางเฉินเป่ย ในอากาศเงียบงัน
เจ้าหมอนี้อวดอ้างความสามารถอะไรกัน? สินค้าพวกนี้ต่อให้ปีหนึ่งยังยากที่จะขายออกไป คาดไม่ถึงเขายังรังเกียจว่าเวลาหนึ่งเดือนมากเกินไป?
