บทที่196 รู้มากเกินไปไม่เป็นผลดี
เจ้าหน้าที่ตำรวจสองนายตะลึง มองทางชิงเหนียน ชั่วขณะนั้นในใจผุดไฟโกรธหลายระดับ
“นายยังไม่บอกว่านายเป็นใคร ยังอยากจะพุ่งเข้าไป?” เจ้าหน้าที่ตำรวจโบกกระบองไฟฟ้าแรงสูงในมือสะบัดอย่างเย็นชา
ทันใดนั้นดวงตาทั้งสองของชิงเหนียนก็หดกะทันหัน ยิงแสงดุเดือดออกมา
จากนั้นเขาลงมือราวกับฟ้าแลบ ยื่นไปทางกระบองไฟฟ้าแรงสูงในมือเจ้าหน้าที่ตำรวจ
เวลานี้กระบองไฟฟ้าแรงสูงในมือของตำรวจถูกฟ้าผ่าโดยรอบแบบทำให้คนตกใจ งูไฟฟ้าแต่ละตัวเลื้อยไปบนกระบองไฟฟ้าแรงสูง แพร่กระจายเสียงดังปังๆ ออกมา ทำให้คนจิตใจสั่นสะท้าน
สีหน้าของตำรวจนายนั้นเปลี่ยนไป เขาคิดไม่ถึงว่าชิงเหนียนจะลงมือไวอย่างกะทันหัน
ความเร็วของชิงเหนียนไวเหลือเกิน ชั่วพริบตาเดียวก็กุมกระบองไฟฟ้าแรงสูงด้ามนั้นไว้
ตำรวจสองคนตกใจ สีหน้าตระหนก ตำรวจอีกคนตอบสนองเข้ามาได้ทันเวลา ดึงกระบองไฟฟ้าแรงสูงออกมา ชั่วขณะนั้นโจมตีไปทางชิงเหนียนอย่างแรง
ร่างกายชิงเหนียนวาร์ปทันใด กุมกระบองไฟฟ้าแรงสูงไว้ในมือ สีหน้าเรียบเฉย
แวบเดียวตำรวจก็ถูกชนออกจนล้มลง สะโพกหย่อนลงนั่งบนเก้าอี้ที่ไม่ไกลนัก หายใจเฮือกใหญ่ มองกระบองไฟฟ้าแรงสูงในมือของชิงเหนียนด้วยท่าทางตะลึง
แววตาเขาตกสุดขีด เขานึกไม่ถึงว่าชิงเหนียนจะสามารถกุมกระบองไฟฟ้าแรงสูงได้ด้วยมือเปล่า……คนธรรมดาคงถูกไฟฟ้าเหน็บชาไปทั้งตัวตั้งนานแล้ว แต่ชิงเหนียนกลับเหมือนคนที่ไม่เป็นอะไร
ชิงเหนียนกุมกระบองไฟฟ้าแรงสูง แววตานิ่งเฉย เขาออกแรงกะทันหัน แขนทั้งสองมีเส้นเลือดปูดขึ้น ดุร้ายน่ากลัว!
ทันใดนั้นในสายตาที่เรียบนิ่งของชิงเหนียนเพิ่มความดุเดือด……กระบองไฟฟ้าแรงสูงในมือของเขา คาดไม่ถึงจะถูกหักเป็นสองท่อนตรงๆ
“นี่เป็นไปไม่ได้!”
วัยรุ่นสองคนส่งเสียงร้องตกใจ สมองทั้งหมดว่างเปล่า หายใจเร่งถี่ ตั้งนานก็ยังไม่สามารถตอบสนองเข้ามา
ชิงเหนียนเรียบเฉยไร้ที่เปรียบ เขายืนอยู่ที่นั่น กวาดตามองกระบองไฟฟ้าแรงสูงที่ถูกหักเป็นสองท่อนในมืออย่างเหยียดหยามแวบหนึ่ง……เทียบกับการฝึกฝนความกดดันของไฟฟ้าไม่จำกัดที่เขาได้รับในตอนนั้น นี่ก็เหมือนกับเด็กน้อยเล่นแก้คันเท่านั้น
เนื้อของเขาโดนการฝึกฝนปีศาจที่น่าหวาดกลัวนั้นทำให้การต้านทานไฟฟ้าพัฒนาถึงขั้นสูงสุด หนังด้านบนตัวของเขาสามารถหักล้างไฟฟ้าแรงสูงที่น่าสยองได้
สำหรับคนธรรมดาแล้วนี่สามารถเทียบได้กับกระบองไฟฟ้าแรงสูงที่เป็นปีศาจเอาชีวิต แม้กระทั่งแต่ชิงเหนียนเองยังรู้สึกได้ถึงความเจ็บแสบนิดหน่อย
ขณะที่ตำรวจสองนายหน้าตามึนงงอย่างมาก ชิงเหนียนโยนกระบองไฟฟ้าแรงสูงที่ขาดเป็นสองท่อนทิ้ง หมุนตัวเดินไปในสถานีตำรวจ……
เจ้าหน้าที่ตำรวจสองนายนั้นไม่ได้ขวางชิงเหนียนไว้ พวกเขามองอีกฝ่ายอยู่ มองกระบองไฟฟ้าแรงสูงที่หักเป็นสองท่อนนั้น สีหน้าซับซ้อน เต็มไปด้วยความยากจะเชื่อ!
คาดไม่ถึงว่านี่เป็นคนเหรอ? นี่เป็นสัตว์ประหลาดที่มาพร้อมฉนวนกันความร้อนล่ะมั้ง!
“ปัง!”
ชิงเหนียนถีบเท้าเปิดประตูใหญ่ของห้องทำงานผู้กำกับออก มองเห็นผู้กำกับที่ทำหน้ามึนงงตกใจ
“นายเป็นใคร!” ผู้กำกับสีหน้าระแวง มองทางชิงเหนียน ซึ่งเต็มไปด้วยการเตรียมพร้อมป้องกัน
มือของเขาวางอยู่บนปืนพกที่ข้างเอว ขอเพียงชิงเหนียนมีความพยายามทำร้าย เขาจะลั่นไกปืนอย่างไม่ลังเลสักนิด
ฝีเท้าของชิงเหนียนช้าลงมา รองเท้าหนังวัวที่สั่งทำมือเป็นพิเศษ ภายใต้การสะท้อนกลับของแสงไฟ แพร่กระจายความมันวาวแวววับ
เสียงที่รองเท้าหนังกระทบบนพื้นกังวานเหลือเกิน ทำให้ใจผู้กำกับยิ่งประหม่าขึ้น
“ผมมาประกันตัวคนหนึ่ง” ชิงเหนียนเดินมาถึงด้านหน้าผู้กำกับ ทันใดนั้นผู้กำกับชักปืนทันใด เล็งไปที่ชิงเหนียนแล้ว
หลังจากชิงเหนียนตะลึงเล็กน้อยก็ยิ้มบอก “อย่าเล็งเลย วางลงเถอะ ของนี้……ใช้ประโยชน์กับคนอย่างผมไม่ได้”
ในใจผู้กำกับสั่นเทา ชิงเหนียนเรียบเฉยเกินเหตุไปแล้ว แม้กระทั่งยังยกเท้าอย่างเฉิดฉายมาก ดันบนโต๊ะทำงานไว้
“สรุปนายเป็นใคร ทำไมถึงพุ่งเข้ามาที่ห้องทำงานของฉัน” ผู้กำกับถามเสียงทุ้ม
ชิงเหนียนหัวเราะเล็กน้อย “ลูกน้องของคุณไม่รู้จักกฎเกณฑ์อยู่บ้าง ผมเลยช่วยสั่งสอนพวกเขาไปหน่อย ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก”
ในใจผู้กำกับสั่น เห็นได้ชัดว่าคำพูดนี้ของชิงเหนียนกำลังแจ้งเตือนเขา……คนด้านนอกกลุ่มนั้นถูกชิงเหนียนเก็บกวาดเรียบร้อย
“ก่อนหน้านี้ลูกน้องของคุณไม่ยอมให้ผมมาหาคุณ ผมไม่มีทางเลือก เลยได้แต่ใช้วิธีเลวแบบนี้” ไม่นานชิงเหนียนก็ฟื้นฟูกลับมามีมารยาทสุภาพเรียบร้อย “รบกวนชั่วคราว ขออภัยมากหน่อย”
ผู้กำกับไม่ได้พูดอะไร สายตาจ้องชิงเหนียนแน่น ในดวงตามีความระแวง ไม่ได้หายไปสักนิด
ส่วนชิงเหนียนควักกล่องซิการ์ออกมาจากในสูทชั้นสูงอย่างไม่สนใจ วางลงบนโต๊ะ หลังดึงซิการ์มวนหนึ่งออก เลื่อนเข้าไปทางผู้กำกับ “เอาสักมวนไหม?”
ผู้กำกับกวาดตามอง สายตาเปลี่ยนแปลงไป จับกล่องซิการ์ที่งดงามนั้นขึ้น ก้มหน้าดมเบาๆ
กลิ่นหอมของไม้หอมประหลาดและซิการ์ผสมรวมกันเกิดเป็นกลิ่นหอมกรุ่น ทะลุเข้าจมูกของผู้กำกับ
ผู้กำกับสีหน้าประทับใจ “กล่องซิการ์อันนี้……”
“วัสดุไม้ชั้นเยี่ยมค้นหามาจากที่พื้นเมืองคิวบาเอามาทำเป็นกล่อง ไม่เพียงรักษาซิการ์ได้ ยังสามารถทำให้รสสัมผัสของซิการ์ได้อย่างดีเลิศ” ชิงเหนียนจุดไฟแช็ก ค่อยๆ สูบทีหนึ่ง พ่นควันบุหรี่ออกมา
ผู้กำกับมองทางชิงเหนียน ท่าทางไม่พอใจได้มลายหายไป แต่ทว่ามีความเคารพเพิ่มขึ้นมา เมื่อสักครู่การกระทำของชิงเหนียนบอกเป็นนัยอย่างชัดเจนที่สุด กล่องซิการ์นี้พอที่จะพิสูจน์ความไม่ธรรมดาของสถานะชิงเหนียน
“ผมมาหาคุณต้องการคนคนหนึ่ง”
“ใคร?” หลังผู้กำกับจุดไฟซิการ์ พอดูทีหนึ่ง ไม่นานความไม่พึงพอใจที่มีต่อชิงเหนียนก็ลดลงไม่น้อย
สำหรับผู้ชายแล้ว บุหรี่กับเหล้าเป็นของที่แก้ไขความขุ่นเคืองก่อนหน้าได้ดีที่สุด
“คนที่พึ่งขังเข้าไปเมื่อคืน” ชิงเหนียนหัวเราะนิดหน่อย “เฉินเป่ย”
ผู้กำกับขมวดคิ้วขึ้น หลังเขาสูบซิการ์ไปหลายที จุ๊ๆ ปาก “เรื่องนี้เกรงว่าจะมีความยุ่งยากนิดหน่อย……”
“สำหรับผู้กำกับแล้ว แค่เรื่องยกหูโทรศัพท์ ยากตรงไหนกัน?” ชิงเหนียนหัวเราะนิ่งๆ นำกล่องซิการ์บนโต๊ะเลื่อนเข้าไปทางผู้กำกับ “เป็นของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ไม่พอเกียรติของคุณ”
“ไม่ได้” ในใจผู้กำกับสั่นไหว……ตอนที่ซิการ์เข้าปาก เขาก็เดาออกว่าซิการ์พวกนี้ราคาแพงและไม่ธรรมดา แต่ชิงเหนียนอยากมอบซิการ์กล่องนี้ให้เขา……นั่นเป็นของที่ราคาหลายแสนหยวนเลยนะ
“ผมแค่อยากรู้ว่ายากตรงไหน?” ชิงเหนียนถามขึ้น
ผู้กำกับถอนหายใจเบาๆ บอกว่า “ไม่เพียงคุณต้องการคน……คนคนนี้เป็นคนในมือตระกูลหวงแห่งหู้ไห่ ผมเพียงแค่ดูแลแทน……”
“ผมกลัวว่าจะไม่มีขอบเขตอำนาจ……” ผู้กำกับพูดช้าๆ
“ฮาๆๆ ……” ทันใดนั้นชิงเหนียนก็หัวเราะฮาๆ เสียงดัง ทำให้ผู้กำกับตะลึงค้าง มองทางชิงเหนียน
“ผมคิดว่าเป็นเรื่องยากอะไรกัน นี่ถือว่าเป็นความยุ่งยากตดหมาอะไรกัน ขอบเขตอำนาจเท่านั้น……” ชิงเหนียนเอ่ยปากนิ่งๆ “คุณรีบเอาคนมาให้ผม ขอบเขตอำนาจของผมเป็นสิ่งที่คุณไม่มีทางจินตนาการได้”
ผู้กำกับกำลังสูบซิการ์ พ่นควันโขมง พอได้ยินชิงเหนียนพูดขนาดนี้ ชั่วขณะนั้นก็อึ้งค้าง ไออย่างแรงยกหนึ่ง มองทางชิงเหนียนอย่างคาดไม่ถึง “พึ่งคุณ?”
ก่อนหน้าชิงเหนียนลงมือหรูหรา ผู้กำกับคิดว่าเขาเป็นคุณชายบ้านรวยคนหนึ่ง ผลสุดท้ายตอนนี้คนรวยรุ่นสองคนนี้กลับพูดจาหรูหราอวดขอบเขตอำนาจของตนเองว่ายังจะสูงกว่าตระกูลหวง
นี่จะเป็นไปได้อย่างไร ชิงเหนียนหนุ่มขนาดนี้ ไม่อาจจะครอบครองขอบเขตอำนาจที่สูงขนาดนั้นเด็ดขาด
ผู้กำกับไม่เชื่อโดยธรรมชาติ และชิงเหนียนก็ไม่รีบ เอ่ยปากนิ่งๆ “เดี๋ยวคุณก็รู้เอง”
ชิงเหนียนพาดขาทั้งสองไว้บนโต๊ะทำงาน ทั้งสองสูบซิการ์ภายในควันบุหรี่คละคลุ้งพักหนึ่ง บนโต๊ะทำงานสีดำ โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง
ผู้กำกับรับสายโทรศัพท์สายนั้น มีเสียงที่ทุ้มเคร่งขรึมลอยมา “ฉันคือรองหัวหน้าที่สำนักงานตำรวจเยี่ยนจิง ตอนนี้ฉันขอสั่งนาย รีบปล่อยตัวคน!”
ผู้กำกับสีหน้าฝืด ได้ยินเสียงในสายนั้น แม้กระทั่งรู้สึกว่าไม่ใช่ความจริงทั้งหมด
สมองเขาดังหึ่ง……เขานึกไม่ถึงว่าเฉินเป่ยจะทำให้ทางเยี่ยนจิงออกหน้าคุ้มครอง!
ผู้กำกับร่างกายสั่นเทา ทันใดนั้นแววตาเขาหมุนคว้าง ตกอยู่บนตัวชิงเหนียนที่สีหน้าเรียบเฉย
“เป็นคุณ!” ผู้กำกับชั่วขณะนั้นตอบสนองเข้ามาแล้ว ดวงตาทั้งสองเผยความตระหนก……เขาตกใจจนตาค้างปากหวอ!
อย่างไรเสียเขาก็คาดไม่ถึงว่าชิงเหนียนจะทำได้จริงด้วย เขามีขอบเขตอำนาจที่สูงขนาดนี้จริงๆ
“รองหัวหน้า……คนคนนั้นเป็นตระกูลหวงแห่งหู้ไห่……” ผู้กำกับเอ่ยปากอย่างระมัดระวัง คำพูดเขายังไม่ทันจบ ก็โดนท่านนั้นในสายโทรศัพท์ตัดสายจัดจังหวะอย่างหยาบคาย “ฉันไม่สนว่ามีความเกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลหวงแห่งหู้ไห่ ตอนนี้นายรีบปล่อยคนให้ฉัน……นายสร้างเรื่องใหญ่ให้ฉันแล้ว!”
ในห้องทำงานห้องหนึ่งที่เยี่ยนจิงเวลานี้ ชายวัยกลางคนใส่เครื่องแบบตำรวจท่านหนึ่งด่าจบแล้วนั่งลง ถอนหายใจยาวๆ
ข้างหูของเขายังเป็นคำพูดที่ชิงเหนียนเคยพูดกับเขาดังก้องกังวานอยู่
หลังวางสายโทรศัพท์ ผู้กำกับมองทางชิงเหนียน สีหน้าเต็มไปด้วยความหนักหน่วงและเคารพนอบน้อม
ชิงเหนียนไม่ได้หลอกเขา……ขอบเขตอำนาจของชิงเหนียน ที่จริงใหญ่ถึงขั้นยากจะจินตนาการ อย่างไรเสียผู้กำกับก็คาดไม่ถึงว่าชิงเหนียนจะทำให้รองหัวหน้าที่เยี่ยนจิงโทรศัพท์มาขอให้ปล่อยคนโดยเฉพาะ!
“ท่าน เป็นใครกันแน่?” ผู้กำกับท่าทางจริงจัง ถามแบบลองเชิงด้วยความระมัดระวัง
“คุณไม่ต้องรู้เรื่องพวกนี้ รู้มากเกิน……ไม่มีผลดีต่อคุณ” ชิงเหนียนหัวเราะนิดหน่อย ลุกขึ้นเดินไปด้านนอกห้องทำงาน
…………
เวลานี้เฉินเป่ยนั่งอยู่ในห้องขัง ผู้คุมหลายคนดูเขาอยู่ ยิ่งไม่อดทนขึ้นอีก
เฉินเป่ยนั่งอยู่ในห้องขัง นอกจากนอนหลับแล้วก็นอนหลับ……ถึงแม้ตำรวจผู้คุมเหล่านี้จะด่าเขาแรงแค่ไหน เฉินเป่ยล้วนไม่มีการตอบสนองสักนิด!
“แม่งเอ๊ย เจ้าหมอนี้หูหนวกรึไง ด่าว่าขยะยังทำหน้าไร้ความรู้สึกอยู่อีก!” ตำรวจที่เฝ้านายหนึ่งทนไม่ไหว พูดขึ้น
“อธิบายได้ว่าเขายอมรับว่าตัวเองเป็นขยะน่ะสิ”
“จริงด้วย ขยะจะพูดได้ยังไงกัน!”
ตำรวจหลายคนหัวเราะเสียงดัง พวกเขาเปลี่ยนวิธีการเหยียดหยามเฉินเป่ยให้ตนเองสนุกเฮฮา
“แกยังมีเวลาอีกสิบห้านาที แกก็ต้องโดนคนของตระกูลหวงพาตัวไป ไอ้ขยะ แกยังมีความคิดอะไรมั้ย?” ตำรวจนายหนึ่งผิวๆ ปากไปทางเฉินเป่ย
เฉินเป่ยหันหลังให้ตำรวจหลายคนอยู่ พ่นเสียงหนึ่งออกมาจากในปากของเฉินเป่ย “พาฉันไป? พวกเขามีสิทธิ์นี้เหรอ?”
เฉินเป่ยเผยน้ำเสียงที่มีความหมายอิสระก้าวร้าวอย่างเข้มข้น แรกสุดทำให้ตำรวจหลายนายตะลึง จากนั้นรอยยิ้มยิ่งเสียดสีขึ้นมา “สิทธิ์? แกโดนขังเข้ามาอยู่ในนี้ยังต้องการสิทธิ์อะไร? จะพูดให้เข้าใจนะ แกไม่ใช่เนื้อปลาที่อยู่บนเขียงที่ใครๆ ก็เหยียบได้รึไง”
คำพูดเย้ยหยันที่เสียดหูลอยเข้าหูของเฉินเป่ยไม่ได้ทำให้สีหน้าเขามีการเปลี่ยนแปลงมากเท่าไร ในใจยิ่งแน่นิ่งมาก
ทันใดนั้นเขาลืมตาขึ้น มุมปากโค้งความหมายกำกวมขึ้น
เฉินเป่ยนั่งขึ้นมาทันใด ทำให้ตำรวจคนนั้นตะลึงไปก่อน พูดเสียดสีต่อไป “ดูท่าคงเตรียมพร้อมจะโดนตระกูลหวงพากลับไปทรมานแล้วสิ?”
เฉินเป่ยกวาดตามองตำรวจคนนั้นนิ่งๆ “รอฉันออกไป คนแรกก็คือแก”
ตำรวจคนนั้นมึนงง หลังตอบสนองเข้ามาว่าตนเองถูกเฉินเป่ยข่มขู่ อับอายจนโมโห พูดเสียงเย็นยะเยือก “อย่างแกยังอยากจัดการฉัน? แม้แต่กรงเหล็กแกยังออกมาไม่ได้เลย!”
“ออกไม่ได้เหรอ?” เฉินเป่ยหัวเราะแล้วลุกขึ้นทันที!
