บทที่210 ออกเดตกับประธานนางฟ้า
ชานเมืองของเมืองหู้ไห่ รถบรรทุกใหญ่คันหนึ่งค่อยๆ จอดที่ข้างทาง
“ลงรถเถอะ” ชิงเหนียนรูปหล่อมองทางไอรีน
หลังไอรีนลงจากรถ เดินตามชิงเหนียนไปที่ข้างโรลส์-รอยซ์แฟนทอมที่จอดอยู่ข้างทางคันหนึ่ง
ไอรีนตะลึง มองทางรถหรูคันนี้แบบไม่เข้าใจอยู่บ้าง ก่อนจะมองทางชิงเหนียนด้วยสีหน้าสงสัย
ชิงเหนียนล้วงมือทั้งคู่ลงในกระเป๋าแล้วเดินไปทางรถหรู ภาพด้านหลังและการกระทำนี้ ทำให้ไอรีนรู้สึกคุ้นตาอยู่บ้าง เหมือนใครบางคนสุดๆ
แต่ยากมากที่ไอรีนจะนึกได้ว่าเหมือนใครกันแน่
“สตาร์ท”
ชิงเหนียนผิวปากทีหนึ่ง บอกกับรถหรู
หึ่มๆๆ
โรลส์-รอยซ์สั่นเพียงเล็กน้อย ตามมาด้วยไฟรถแต่ละดวงที่ถูกเปิดติด เส้นแสงแวววาวแบบหิมะขาวแต่ละสวยค่อยๆ สว่างออก ที่ว่างภายในรถที่หรูหรากว้างขวาง มองทุกอย่างผ่านๆ
ไอรีนตกตะลึง ดวงตางดงามกวาดมองภายในรถ ในใจเกิดคลื่นยักษ์ลูกใหญ่ขึ้น
เธอคาดไม่ถึงว่าโรลส์-รอยซ์แฟนทอมคันนี้จะเป็นของชิงเหนียนรูปหล่อคนนี้ รถหรูที่มีเพียงตัวตนอยู่ในตำนาน มีคนส่วนน้อยที่เคยเห็นคันนี้ เวลานี้กำลังจอดอยู่เงียบๆ ตรงหน้าของเขา
“แฟนทอม รุ่นลิมิเต็ดทั่วโลก คาดไม่ถึงว่าจะอยู่กับคุณที่นี่……” ไอรีนมองทางชิงเหนียนด้วยสีหน้าซับซ้อน ค่อยๆ เอ่ยปาก
ชิงเหนียนหัวเราะนิดหน่อย โรลส์-รอยซ์แฟนทอมนี้ทั้งโลกมีเพียงสิบคัน คันนี้ที่ไอรีนเห็นก็เป็นหนึ่งในสิบคัน
คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ คาดไม่ถึงเป็นผู้ครอบครองโรลส์-รอยซ์แฟนทอมรุ่นนี้
ตอนแรกเธอคิดว่าชิงเหนียนเป็นเพียงลูกน้องของบุคคลยิ่งใหญ่บางคน แต่โรลส์-รอยซ์แฟนทอมคันนี้ เปลี่ยนมุมมองความเข้าใจของเธอเสียใหม่ถึงที่สุด
“สรุปคุณเป็นใคร” ไอรีนมองทางชิงเหนียน
“เห็นรถคันนี้เข้า ยังไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร?” ชิงเหนียนหัวเราะแล้ว “องค์กรของหัวเซี่ยเสื่อมโทรมถึงที่สุดเหลือเกินแล้ว”
“หมายความว่าอะไร?” ไอรีนสีหน้าตะลึง ไม่เข้าใจทั้งหมด
ชิงเหนียนส่ายหน้า หัวเราะแต่ไม่พูด “เข้าไปนั่งเถอะ”
หลังจากไอรีนนั่งลงยังที่นั่งข้างคนขับ ชิงเหนียนก็พูดว่า “คาดเข็มขัดให้ดี เส้นทางต่อไปนี้ค่อนข้างไกล”
“คุณยังไม่ได้บอกเลยว่าพวกเราจะไปที่ไหนกันแน่” ไอรีนมองทางชิงเหนียน ขมวดคิ้วถาม
“องค์กรมังกร” ชิงเหนียนเอ่ยปากนิ่งๆ กลับพูดออกมาให้คนตกใจ ทำให้ร่างอ่อนช้อยของไอรีนสั่นเทา ในดวงตาเผยสิ่งที่ยากจะเชื่อออกมา
องค์กรมังกร สี่คำนี้เป็นตัวแทนอิทธิพลอำนาจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแบบใต้ดินของหัวเซี่ย สมาชิกแต่ละท่านในองค์กรมังกรล้วนเป็นมือหนึ่งชั้นยอดระดับขั้นกว่าที่หัวเซี่ย
ในความฝันไอรีนยังอยากเข้าสู่สถานที่แห่งนั้น ชิงเหนียนที่อยู่ตรงหน้ากลับบอกว่าสามารถพาเธอเข้าไปได้
ไอรีนท่าทางซับซ้อนอย่างยิ่ง เธอไม่มีทางรับได้ ไม่เพียงหลีเช่าหงที่รู้ เฉินเป่ยก็รู้ และแม้แต่ชิงเหนียนยังรู้จักองค์กรมังกรเช่นกัน
ไอรีนเธอไม่เข้าใจ สรุปทุกอย่างนี้เป็นอย่างไรกัน ทำไมถึงเจอแต่ละคนที่รู้จักองค์กรมังกรหมด องค์กรมังกรที่ลึกลับขั้นสูงอย่างนี้ กลายมาเป็นเรื่องที่ทุกคนรับรู้หมดตั้งแต่เมื่อไร?
“ไปที่นั่นจะมีประโยชน์อะไรกันในเมื่อไม่สามารถเข้าสู่ด้านในได้” ไอรีนเอ่ยปาก
“เข้าร่วมด้านในได้แน่นอน แต่ว่าอย่างแรกเธอต้องละทิ้งสถานะในตอนนี้ก่อน เธอทำได้รึเปล่า?” ชิงเหนียนหันหน้า มองใบหน้างดงามใบนั้นของไอรีนอยู่ มุมปากเผยรอยยิ้มลุ่มลึกออกมา
“คุณ……สามารถทำให้ฉันเข้าไปได้จริงเหรอ?” ในใจของไอรีนยิ่งตระหนกเพิ่มขึ้น มองทางชิงเหนียน ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความมหัศจรรย์ที่เข้มข้น
ชิงเหนียนทำปากยื่น ทั้งยานพาหนะของเขาเป็นโรลส์-รอยซ์แฟนทอม ทั้งตำแหน่งในหัวเซี่ยที่อยู่เหนือผู้ใดโดยหาที่เปรียบไม่ได้ ไอรีนกลับยังสงสัยเขา แม้แต่องค์กรมังกรเล็กๆ แห่งหนึ่งยังเข้าไม่ได้
“ถึงแล้วเธอก็รู้เอง” ชิงเหนียนเอ่ยปาก ภายในทอดถอนใจอยู่บ้าง
อนาคตมีความเป็นไปได้มากว่าหัวเซี่ยจะลดบุคคลทำงานลับเฉพาะแนวหน้าที่ชื่อไอรีนไปคนหนึ่ง ส่วนองค์กรมังกรจะได้นายพลใหม่เพิ่มขึ้น
…………
ในห้องส่วนตัวแบบเพรสซิเดนท์ หลีเช่าหงยืนอยู่หน้ากระจกชมวิว ฟังลูกน้องรายงานอยู่ สีหน้าล้ำลึก เป็นครั้งแรกที่มืดครึ้มดั่งน้ำ ดูไม่สู้ดีมาก
ลูกน้องรายงานไปด้วย พิจารณาคำพูดและสังเกตสีหน้าไปด้วย เห็นคุณชายใหญ่ตระกูลหลีสีหน้าหนาวเหน็บ ในใจยิ่งไม่สงบ
“พวกสวะกลุ่มหนึ่ง”
“เพล้ง”
เสียงแตกเป็นเสียงที่กังวานดังขึ้น แก้วชาในมือของหลีเช่าหงแตกร้าว รอยร้าวละเอียดนับไม่ถ้วนเต็มทั่วทั้งแก้วชา ดวงตาหลีเช่าหงเย็นยะเยือกดุร้าย
หลีเช่าหงพ่นเสียงหนึ่งออกมา ส่วนลูกน้องตกใจจนขวัญหายกันไปหมดตั้งนานแล้ว สั่นเทาไปทั้งตัว เสียงกึกกักคุกเข่าลงที่พื้น โค้งศีรษะคำนับขออภัย “คุณชายหลีไว้ชีวิตด้วยครับ พวกเขาก็คาดไม่ถึงว่าจะมีคนแทรกมากลางทาง นี่เป็นเพียงความผิดพลาดครั้งหนึ่ง”
“ผิดพลาด?” หลีเช่าหงหัวเราะเยาะ “พวกเขาล้วนแล้วแต่เป็นคนทำงานลับเฉพาะแนวหน้าของหัวเซี่ย ฉันจ่ายเงินไปตั้งมาก เลี้ยงพวกเขาไว้เพราะอยากเลี้ยงเสือดุกลุ่มหนึ่ง แต่นี่ไม่ใช่แค่คนไร้น้ำยาเหรอ”
หลีเช่าหงสีหน้ายิ่งหนาวเย็น “แม้แต่ไอรีนยังจับไม่อยู่ พวกเขายังมีหน้ากลับมา”
หลังหลีเช่าหงพูดจบ ค่อยๆ เอ่ยปาก พูดกับตนเอง “ระหว่างหล่อนกับเอ๋อตงเฉินเกิดเรื่องอะไร?”
หลังครุ่นคิดครู่หนึ่ง หลีเช่าหงลุกขึ้นทันทีแล้วบอกว่า “เตรียมรถ พวกเราไปหาเอ๋อตงเฉิน ตั้งใจคุยกันเรื่องเก่าหน่อย”
…………
เวลานี้ ภายใต้ฉากยามค่ำคืน ไมบัคสีดำค่อยๆ ขับบนถนนอย่างเงียบเชียบ เฉินเป่ยขับรถช้ามาก หลีชิงเยียนนั่งอยู่ที่นั่งด้านหลัง เห็นได้น้อยมากที่จะไม่เล่นมือถือ สายตาสะท้อนออกไปทางนอกหน้าต่าง ในใจไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
เฉินเป่ยพินิจพิเคราะห์หลีชิงเยียนผ่านกระจกมองหลังไม่ขาดสาย ในใจตื่นเต้นอย่างยิ่ง……เพราะนี่คือครั้งแรกที่หลีชิงเยียนติดเฉินเป่ยหนึบไม่หยุด อยากออกเดตกับเฉินเป่ยเอง
หลังจากหลีชิงเยียนพูดขึ้นตรงหน้าประตูห้องประชุม พอเลิกงาน หลีชิงเยียนก็ไล่ให้ซูเหลยกลับบ้าน จากนั้นเดินเข้ามาห้องทำงานของเฉินเป่ยเอง ให้เฉินเป่ยเก็บข้าวของ ออกไปทานข้าวด้วยกัน
“มองอะไรล่ะ?”
สายตาที่เร่าร้อนของเฉินเป่ยกวาดไปกวาดมาบนร่างอ่อนช้อยของหลีชิงเยียนอยู่ไม่หยุด ในที่สุดก็ทำให้ประธานนางฟ้าทนไม่ไหว ดุเสียงเบา
เฉินเป่ยสีหน้าแข็งตัว ไอแห้งๆ อย่างกระอักกระอ่วน หัวเราะแล้ว “ประธานหลี ออกเดทไม่ใช่แบบนี้ที่คุณมองผม ผมมองคุณหรอกเหรอ?”
เฉินเป่ยจงใจเน้นหนักที่คำว่า “ออกเดท” สองคำนี้ ทำให้ใบหน้างดงามของหลีชิงเยียนแข็งตัว ดวงตาเผยความเย็นออกมา เสียงสูงขึ้นหลายระดับ “นายพูดอะไร? ใครออกเดทกับนาย ก็แค่พานายมากินข้าวปกติ ดีที่สุดอย่าคิดมาก”
หลีชิงเยียนเอ่ยปากเย็นชา เฉินเป่ยรีบพยักหน้ารับปาก
เมืองหู้ไห่ยามพลบค่ำ เมืองหู้ไห่ที่อาคารบ้านเรือนแน่นขนัดถูกแสงไฟที่สะดุดตาระยิบระยับสารพัดปกคลุม สีสันหลากหลายที่ผสมผสานอยู่ในเมือง เส้นแสงนับไม่ถ้วนทำให้เมืองหู้ไห่ในยามค่ำคืนส่องสว่างจนราวกับเป็นช่วงกลางวัน
เทียบกับเมืองหู้ไห่ช่วงกลางวันที่รถยนต์วิ่งขวักไขว่สวนกันไม่ขาดสาย ตอนกลางคืนกลับกลายเป็นเมืองที่ไม่หลับใหล คนนับไม่ถ้วนอยู่ในเมืองที่สว่างไสวในด้วยแสงสียามราตรี เติมความว่างเปล่าและเปลี่ยวเหงา
ดวงตางดงามของหลีชิงเยียนมองทางร้านค้าแต่ละแห่งที่ถอยกลับด้านนอกหน้าต่าง ดวงตาแฝงความหมายซับซ้อนไม่สุขแบบยากจะเห็นออกมา
เธออดครุ่นคิดขึ้นๆ ลงๆ ไม่ได้ หวนนึกถึงตอนที่ยังเด็ก เยี่ยนจิงก็เป็นฉากเจริญรุ่งเรืองอย่างเช่นตอนนี้
และไม่รู้ว่าปัจจุบันนี้ที่เยี่ยนจิงนั้นจะเป็นอย่างไรบ้าง
เมืองหู้ไห่ ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่บ้านของตนเอง ไม่ใช่รากของตนเอง ไม่ใช่สถานที่ที่ตนเองเติบโตมาตั้งแต่เด็ก ถึงแม้หลีชิงเยียนจะใช้ชีวิตที่นี่มานานแค่ไหน ยังสามารถรู้สึกได้ถึงความห่างเหินแบบรู้สึกงงงวยอยู่
หลีชิงเยียนที่นั่งอยู่ในรถแถวหลังเหมือนคิดอะไรอยู่ ถามเฉินเป่ยว่า “นายเป็นคนที่ไหน?”
เฉินเป่ยตะลึง “ผม?”
หลีชิงเยียนพยักหน้าแล้ว ดวงตางดงามจ้องเฉินเป่ยที่อยู่ในกระจกมองหลังพลางบอกว่า “นายอย่าบอกฉันว่านายเป็นคนหู้ไห่”
เฉินเป่ยอึดอัดไปครู่หนึ่ง ดวงตาหลีชิงเยียนมันวาวแหลมคมราวกับปลายมีด เหมือนสามารถมองทะลุเขาได้
“ผมมาจาก……เยี่ยนจิง” เฉินเป่ยชะงัก แววตาลึกๆ มีความลึกล้ำก่อหวอดขึ้น
เขาพยายามแยกความสัมพันธ์อย่างชัดเจนระหว่างตนเองกับเยี่ยนจิงมาตลอด……แต่จนมาถึงวันนี้ แต่ละรอบที่พูดถึงเยี่ยนจิง ในใจของเฉินเป่ยยังคงรู้สึกเจ็บ
“นายเป็นคนเยี่ยนจิง?” ครั้งนี้กลายเป็นหลีชิงเยียนที่ตกใจแล้ว ใบหน้างดงามเขียนความไม่อยากเชื่อเต็มๆ มองทางเฉินเป่ย ในดวงตางดงามประกายความสงสัยเข้มข้นอยู่
“ใช่สิ มีอะไรเหรอ?” ในใจเฉินเป่ยสั่นไหว แต่ภายนอกยังไม่เปลี่ยนแปลง
ดวงตาหลีชิงเยียนจ้องมองเขาอยู่สักพัก และสอบถามปัญหาเกี่ยวกับเยี่ยนจิงบางอย่างไปอีก เฉินเป่ยตอบอย่าลื่นไหล ไร้พิรุธสักนิด ทำให้หลีชิงเยียนจนปัญญา
“ถึงแล้ว”
ไมบัคจอดอยู่ที่ข้างทาง เฉินเป่ยมองผ่านกระจกรถ กวาดตาไปที่ร้านอาหารแบบตะวันตกแห่งนี้ทีหนึ่ง
“ไปเถอะ”
หลีชิงเยียนเปิดประตูรถออก ลงรถแล้วเดินไปทางร้านอาหารตะวันตกแห่งนี้อย่างช้าๆ
เฉินเป่ยมองภาพด้านหลังของหลีชิงเยียนที่งดงามมีเสน่ห์ สายตามองตามเค้าโครงเย้ายวนที่สมบูรณ์แบบอยู่ต่ำลงตลอดทาง ได้อารมณ์อย่างมาก
รอเฉินเป่ยเดินเข้าไปในร้าน สังเกตรอบด้านรอบหนึ่ง สุดท้ายก็หาหลีชิงเยียนที่อยู่ตรงมุมหนึ่งเจอ
หลีชิงเยียนหน้าตาสวยสด รู้จักเลือกที่ที่ไม่ง่ายต่อการดึงดูดความสนใจที่สุด ถ้าไม่อย่างนั้นอาหารมื้อนี้คงมีคนไม่น้อยเข้ามาพูดตีสนิทอย่างแน่นอน และทำให้อาหารมื้อนี้ไม่สงบสุข
มุมปากเฉินเป่ยโค้งรอยยิ้มอันธพาลขึ้น ล้วงกระเป๋ากางเกงเดินเข้าไป หย่อนก้นนั่งลงมา บอกว่า “ชิงเยียน วันนี้ดูไม่เหมือนสไตล์ของคุณเลยนะ?”
หลีชิงเยียนพลิกดูรายการอาหารอยู่ พนักงานด้านข้างยืนแบบนอบน้อม ประธานนางฟ้าได้ยินคำพูดประโยคนี้ของเฉินเป่ย อดมองบนอย่างน่าดึงดูดไม่ได้ ทำให้เธองดงามเซ็กซี่ เวลานี้เพิ่มความน่ารักหลายระดับ
หลังสั่งอาหารเสร็จ หลีชิงเยียนอยากสั่งไวน์ลาฟิตสองขวดเป็นพิเศษ
แต่พนักงานคนนั้นแสดงสีหน้าเสียใจพร้อมบอกว่า “ขอโทษครับ คุณผู้หญิง ร้านนี้ไม่มีไวน์ลาฟิตให้ครับ”
หลีชิงเยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย “งั้นก็เครื่องดื่มธรรมดาแล้วกัน”
หลังสเต๊กเนื้อสองชุดยกเข้ามา เฉินเป่ยมือกุมมีดกับส้อม หั่นสเต๊กเนื้อ การกระทำที่สง่างามล้วนเป็นเหมือนสุภาพบุรุษที่แท้จริงคนหนึ่ง
หลีชิงเยียนจ้องเขาอย่างมีความสนใจ ส่งเสียงพูด “ถ้าปกตินายเป็นแบบนี้ก็ดีสิ”
ตอนนี้เฉินเป่ยบุคลิกดีมาก ล้วนไม่มีท่าทางคนพาลแบบปกติ ทั่วทั้งตัวแพร่กระจายท่วงท่าสุภาพบุรุษแบบคนที่ได้รับการอบรมบุคลิกมาสูง ทำให้หลีชิงเยียนชอบมาก
หลังจากที่สองคนทานได้สักพัก หลีชิงเยียนเอ่ยปากกะทันหัน “วันนี้นายทำได้ดีมาก สามพันล้าน……เพียงพอให้บริษัทตระกูลหลีกรุ๊ปมีขนาดใหญ่โตได้อีกรอบ พ่อฉันสามารถค่อยๆ สถาปนาสิทธิ์ของประธานหวงผ่านเรื่องนี้ นำคณะกรรมการมาควบคุมไว้ในมือของเขา”
หลีชิงเยียนนิ่งแล้วถอนหายใจทีหนึ่ง “เรื่องนี้นายอย่าเก็บไปใส่ใจ ตอนแรกประธานหวงก็เป็นหนึ่งในคนก่อตั้งที่สร้างบริษัทมือเปล่าร่วมกับพ่อฉัน เพียงแต่ว่าตอนนี้เปลี่ยนไปแบบโดนความละโมบเข้าครอบงำจิตใจบ้าง ลูกชายเขาก็แค่คนเสเพลอย่างแท้จริง ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ในบริษัทก็เอาแต่คุกคามฉันมาตลอด ต่อมาได้พ่อฉันเตือน เขาถึงเก็บอาการไปพอสมควรแล้ว”
“ยุคสมัยเปลี่ยนไปแล้ว คนก็ต้องเปลี่ยน” เฉินเป่ยพูดปลอบใจ “เพียงแต่ว่าหวงเฟยเจ้านั่นผมลงมือเบาเกินไป ตอนแรกน่าจะตีเขาให้เป็นอัมพาตครึ่งซีก ไม่อย่างนั้นไม่รู้ว่าจะมีเด็กน้อยหญิงสาวมากเท่าไรถูกเขาทำร้ายไป” เฉินเป่ยพูดขึ้น
หลีชิงเยียนจ้องเฉินเป่ยอย่างนึกสนุก ใบหน้างดงามยากจะจริงจังแล้วบอกไป “นายทำให้ฉันเกินคาดจริงๆ ฉันนึกไม่ถึงว่านายจะทำการพนันนี้ให้สำเร็จได้จริง ของร้อยชุดนั้น นายขายออกไปได้จริง……”
หลีชิงเยียนนิ่งไป น้ำเสียงเพิ่มการชื่นชมหลายระดับ “ที่ฉันนึกไม่ถึงที่สุด เป็นนายที่สามารถร่วมงานกับไห่ซือกรุ๊ปได้!”
