แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
บทที่238 หมดหวังอย่างยิ่ง
บนพื้น ทั้งหมดเป็นศพในกองเลือด แขนขาขาดแหว่งขึ้นๆ ลงๆ อยู่ในกองเลือด โหดร้ายสยองขวัญที่สุด
ในอากาศ กลิ่นคาวเลือดที่เหม็นเน่าตลบอบอวลไปทั่ว ทำให้รู้สึกสะอิดสะเอียนยิ่ง
คนในตระกูลหวังไม่น้อยถอยหลังมองเห็นศพที่นอนจมกองเลือดอยู่มากมาย สายตาเผยความเศร้าเสียใจ
พวกเขาบางส่วนเป็นญาติมิตรในครอบครัวเดียวกัน มีบางส่วนเติบโตมาด้วยกัน…..แต่เวลานี้คนหนึ่งอยู่คนหนึ่งตายไป
ทุกอย่างนี้ล้วนมาจากผู้ชายคนนี้
ทั้งตัวเฉินเป่ยเปื้อนเลือดสีแดงเต็มไปหมด ราวกับมาจากนรก ท่วงท่าเฉยชาน่ากลัว ทำให้คนหนังศีรษะชา
คนในตระกูลหวังไม่น้อยมองทางเฉินเป่ย สีหน้าทั้งตกใจทั้งเดือดดาล
มีสายตาไม่น้อยอยากฉีกเฉินเป่ยออกเป็นชิ้นๆ ใจแทบขาด แต่บางส่วนก็หวาดกลัวเต็มเปี่ยม เฉินเป่ยผู้ที่นำพาการสังหารหมู่ครั้งนี้มานั้น…..พวกเขาคิดจะปล่อยเฉินเป่ยไปได้อย่างไรกัน
เฉินเป่ยเล่นมีดหลงหยาที่ถือไว้ในมืออยู่ หลังเช็ดรอยเลือดบนมีดหลงหยาไป มองทางท่านใหญ่ของตระกูลหวังที่สีหน้าซีดขาว ถามขึ้นนิ่งๆ “ท่านผู้อาวุโส ท่านยังไม่ยอมรับความผิดของท่านอีกเหรอ?”
“ในเมื่อแกไม่ยอม งั้นฉันฆ่าจนกว่าแกจะยอมถึงจะหยุด” เฉินเป่ยเอ่ยปาก ทำให้คนในตระกูลหวังไม่น้อยแค้นเคืองขึ้นอีก…..เฉินเป่ย นี่ไม่เคยเห็นตระกูลหวังอยู่ในสายเลยรึไง
ในสายตาเขาคนในตระกูลหวังถือว่าเป็นอะไร? เนื้อปลาบนเขียงเหรอ? จะให้เขาสับอย่างไรก็ได้?
เฉินเป่ยมองท่านใหญ่ของตระกูลหวังอยู่ สีหน้าเรียบเฉย เจตนาของท่านใหญ่ตระกูลหวัง เขาเดาไม่ออกได้อย่างไรกัน?
ท่านใหญ่ของตระกูลหวังมองทางเฉินเป่ย สีหน้าซีดเผือด……เขาก้าวไปด้านหน้าก้าวหนึ่ง มองทางเฉินเป่ย พร้อมพูดเสียงสั่น “เป็นผมที่ทำผิดแล้ว ไม่ควรใช้บุญคุณกลับไปแก้แค้นคนอื่น ขอท่านให้อภัย”
คำพูดท่านใหญ่ของตระกูลหวังออกไป ชั่วขณะนั้นดึงดูดข้อคิดเห็นของคนในตระกูลหวังมากมาย คนในตระกูลหวังไม่น้อยท่าทางสงสัย……ใช้บุญคุณมาแก้แค้นคนอื่น นี่มันเรื่องอะไรกัน?
“ตอนแรกที่ฉันปล่อยแกไปทีหนึ่ง นึกไม่ถึงแกจะให้โอลิเวอร์มาจัดการฉัน รู้แต่แรกฉันคงไม่ปล่อยแกไปง่ายๆ เด็ดขาด” เฉินเป่ยเอ่ยปากเนิบๆ
ท่านใหญ่ของตระกูลหวังเงียบไม่พูด……ผ่านมาตั้งนานเขาถึงเอ่ยปากบอก “เป็นหลีหงไหว้วานพวกผมมาตรวจสอบผู้สังหารที่ฆ่าหลีเช่าหง……ท่านผู้ยิ่งใหญ่อย่าได้ถือสาผู้น้อยเลย เรื่องนี้เป็นความผิดผมผู้เดียว ขอให้ท่านอย่าลงโทษคนในตระกูลคนอื่นๆ ……”
ซู่!
ด้านหลังท่านใหญ่ของตระกูลหวัง ชั่วขณะนั้นคนในตระกูลหวังมากมายสีหน้าเปลี่ยน อย่างไรเสียพวกเขาก็คาดไม่ถึง ท่านใหญ่ของตระกูลหวัง……คาดไม่ถึงกำลังขอร้องกับเฉินเป่ยเพื่อพวกเขา
ปีศาจที่มาจากนรกตนนี้ เมื่อสักครู่ยังฆ่าคนในตระกูลหวังไม่น้อย……
ท่านใหญ่ของตระกูลหวังยังมาขอร้องแทนตระกูลหวัง ทำให้พวกเขาอับอายอย่างมาก
เฉินเป่ยกวาดตามองคนในตระกูลหวังเหล่านั้นที่อยู่ด้านหลังท่านใหญ่ของตระกูลหวังอย่างเย็นชา พูดกับท่านใหญ่ของตระกูลหวังอย่างเมินเฉย “จะตายยังไง แกตัดสินใจเองแล้วกัน”
เฉินเป่ยพูดจบ หมุนตัวเดินไปทางที่ไกลออกไป ภายใต้การจ้องมองของคนในตระกูลหวังมากมาย ไม่นานก็หายลับไปในฉากยามค่ำกว้างสุดลูกหูลูกตา
หลังเฉินเป่ยจากไป ท่านใหญ่ของตระกูลหวังถึงเงยหน้าขึ้น มองทางฉากยามค่ำที่ห่างไกล มุมปากฉีกความหมายหนึ่งที่ขมขื่นขึ้น
“ท่านผู้อาวุโส เฉินเป่ยคนนั้นเขาช่างบ้าคลั่งเหลือเกิน” คนในตระกูลหวังสองสามคนเข้ามาก่อน พยุงท่านผู้อาวุโสขึ้นมาแล้ว
ท่านใหญ่ของตระกูลหวังส่ายๆ หน้า มองคนในตระกูลสิบกว่าคนที่ตายไปนั้นแวบหนึ่ง เสียงแหบแห้งหมดแรง “นำคนในตระกูลเหล่านี้ไปจัดพิธีศพอย่างยิ่งใหญ่……เรื่องนี้เป็นเพราะฉันเอง ความรับผิดชอบทั้งหมด เป็นฉันเอง”
“ท่านผู้อาวุโส เรื่องนี้ทั้งๆ ที่เป็นเฉิน……” คนในตระกูลหนึ่งในนั้นเอ่ยปากอย่างไม่พอใจ ผลสุดท้ายยังไม่ได้พูดออกมา โดนท่านใหญ่ของตระกูลหวังกวาดตามองอย่างเย็นชา “หุบปาก เรื่องนี้ ต่อไปไม่ต้องพูดถึงอีก”
หลังคนในตระกูลหวังคนนั้นหุบปาก ท่านใหญ่ของตระกูลหวังถอนหายใจยาวทีหนึ่ง บอกว่า “รอหัวหน้าตระกูลกับท่านผู้อาวุโสกลับมา ขืนบอกพวกเขา ฉันคงไม่มีหน้าไปเจอบรรพบุรุษของตระกูล ได้แต่ปาดคอตัวเองตาย”
หลังท่านใหญ่ของตระกูลหวังพูดคำนี้จบ เหมือนแก่ลงไปหลายปีทันใด ล้วนไม่มีลักษณะที่มีกำลังวังชาแบบเมื่อก่อนโดยสิ้นเชิง เดินกลับไปทางคฤหาสน์หรูแบบตุหรัดตุเหร่ ภาพด้านหลังเปล่าเปลี่ยว เหมือนคนแก่ที่แบบไม้ใกล้ฝั่งคนหนึ่ง
คนในตระกูลหวังจ้องมองท่านใหญ่ของตระกูลหวังกลับไปถึงที่คฤหาสน์อย่างเงียบๆ ทันใดนั้นเหมือนเข้าใจอะไรขึ้นมาแล้วฮือฮากันไป
ผ่านไปไม่นานเท่าไร ตอนที่คนในตระกูลหวังหลายคนพยายามพังประตูห้องของท่านใหญ่ของตระกูลหวังออก……กลับพบว่าท่านใหญ่ของตระกูลหวังก็ฆ่าตัวเองตายเรียบร้อย
………….
ในคฤหาสน์หรูตระกูลหลี เฉินเป่ยก้มหน้ามองเสื้อที่กลิ่นคาวเลือดเข้มข้นเต็มไปหมดตัวนี้อยู่ ครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะวางมันไว้ใต้สุดของตู้เสื้อผ้าแล้ว
โทรศัพท์ดังขึ้น เฉินเป่ยรับสายโทรศัพท์ ในสายนั้นเสียงตะโกนของชิงเหนียนดังขึ้น “โรลส์-รอยซ์ของผมโดนพี่ชนจนกลายเป็นอะไรแล้วเนี่ย…..รถของคนอื่นเอาไปขับไม่รู้จักทะนุถนอม นี่พี่เอาโรลส์-รอยซ์ไปชนเข้าในโถงใหญ่ของโรงแรม…..ทั้งรถต้องซ่อมชุดใหญ่หมดเลย”
ความแค้นเคืองของชิงเหนียนไม่ได้ทำให้เฉินเป่ยเกิดความซาบซึ้งใจ แต่ว่าพูดไปนิ่งๆ “ไปเพิ่มเงินบำเหน็จให้ตระกูลหวังพวกนั้นที่ตายไปหน่อย ใช้บัญชีนิรนาม ไม่ต้องเปิดเผย”
ชิงเหนียนตะลึง พูดถากถาง “โอ๊ะ ลูกพี่ นี่พี่เริ่มมีจิตใจเมตตาตั้งแต่เมื่อไรกัน?”
เฉินเป่ยทำเสียงฮึดฮัด ถามว่า “บริษัทเป็นยังไงบ้าง?”
“ก็เข้าสู่แนวทางที่ถูกต้องแล้ว ก่อนหน้านี้ไปเข้ากลุ่มเจ้านายใหญ่มาไม่น้อย ตอนนี้ยาล็อตนั้นก็อยู่ในธุรกิจระดับสูง แพร่ออกไปในสังคมชั้นสูงแล้ว ผลลัพธ์ดีมาก…..” ชิงเหนียนชะงักไป แล้วพูดต่อ “บริษัทอัญมณีนั้นค่อนข้างวุ่นวาย ช่วงนี้ไม่มีโอกาสเติบโตอะไร”
“ฉันมี เดี๋ยวอีกไม่นานก็มีโอกาสอันนี้” เฉินเป่ยพูดขั้น
“หา? โอกาสอะไร?” ชิงเหนียนในสายนั้นเห็นได้ชัดว่าสนใจมาก
“อาทิตย์หน้าฉันต้องไปเยี่ยนจิงสักหน่อย ทางนั้นมีงานพนันเพชรพลอยงานหนึ่ง” เฉินเป่ยพูดอธิบาย
“งานพนันเพชรพลอย งั้นก็ดีกับบริษัทอัญมณีของพวกเรามากเลยสิ พอดีเลยถือโอกาสในงานพนันเพชรพลอยครั้งนี้ ประกาศโฆษณาดีๆ สักตั้ง”
หลังวางสายโทรศัพท์ เฉินเป่ยมองเมืองหู้ไห่ด้านนอกหน้าต่างทีหนึ่ง ดูป่าคอนกรีตที่ไกลออกไปเหมือนพบเจอกับฉากยามค่ำอยู่ แสงไฟระยิบระยับ ราวกับกลายเป็นดวงดาวบนท้องฟ้า
และในคฤหาสน์ ที่ห้องรับแขก หลีชิงเยียนกับซูเสี่ยวหยุนนั่งเรียงกันอยู่ ขาสวยเรียวยาวทั้งคู่พาดบนโต๊ะน้ำชา ในโทรทัศน์กำลังฉายรายการวาไรตี้ที่ได้รับความนิยมที่สุดในตอนนี้
“เธอบอกว่าเขาหายตัวไปกะทันหัน?” ใบหน้าที่มีเสน่ห์ของซูเสี่ยวหยุนนั้นประกายความสงสัยผ่านไป
หลีชิงเยียนทำเสียงฮึดฮัด บอกว่า “พวกคนเห็นแก่ตัวคนหนึ่ง ถือว่าฉันตาบอด มองเขาผิดไป ถ้าแน่จริงชาตินี้เขาอย่าได้กลับมาเลย ถ้ากลับมาฉันก็จะไล่เขาออกไป”
ใบหน้างดงามของหลีชิงเยียนสงบนิ่ง ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่พูดคำพวกนี้ด้วยหน้าตาโกรธเคือง……เห็นได้ชัดว่าเธอผิดหวังต่อเฉินเป่ยอย่างยิ่ง
ซูเสี่ยวหยุนที่ระมัดระวังมาแต่ไหนแต่ไร หล่อนควักมือถือออก แอบส่งข้อความไปหาเฉินเป่ย บอกท่าทีของหลีชิงเยียนออกมาแล้ว
เฉินเป่ยที่กำลังอยู่ในห้องนอน มองเห็นข้อความที่ซูเสี่ยวหยุนส่งมา ตะลึงทันใด จากนั้นสีหน้าแข็งทื่อ
ซวยแล้ว เขาลืมหลีชิงเยียนไปเลย……ตอนนี้นางฟ้าเริ่มโกรธแล้ว
นี่เขาพึ่งนึกขึ้นได้……ตอนนั้นเพื่อค้นหาตามโจมตีโอลิเวอร์และตระกูลหวัง……ลืมนางฟ้าที่อยู่ในรถไปเลย
เฉินเป่ยตบศีรษะไปที ทันใดนั้นเสียใจอย่างยิ่ง
