บทที่ 251 ห้องเตียงเดี่ยวสุดหรู
การต้องเผชิญกับการเลือกปฏิบัติของหลีชิงเยียน เฉินเป่ยคลี่ยิ้มบางๆ แน่นอนว่าต้องไม่เรียกร้องอะไรอยู่แล้ว
หลีชิงเยียนไม่รู้ซึ้งถึงฝีมือการขับรถของเฉินเป่ย ทว่าแน่นอนว่าซูเหลยต้องไม่สงสัยในความสามารถของเฉินเป่ย
ตอนนี้ซูเหลยไม่ยอมรับไม่ได้ว่า ก่อนหน้านี้ตัวเองดูถูกเฉินเป่ย
ผู้ชายคนหนึ่งที่สามารถอยู่ข้างๆ หลีชิงเยียนมานานขนาดนั้น แล้วทำให้ตัวเองและไอรีนทั้งสองคนพ่ายแพ้ได้ ก็แค่ฝีมือการขับรถง่ายๆ เขาจะแย่ได้อย่างไร?
ซูเหลยมั่นใจมาก หลีชิงเยียนไม่เข้าใจเฉินเป่ยอยู่แล้ว จึงได้พูดคำพูดแบบนั้นออกมา
ซูเหลยเหลือบตามอง สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจตั้งแต่เริ่มจนถึงตอนสุดท้าย เฉินเป่ยไม่ได้โต้แย้งกลับใดๆ เรื่องนี้คือความจริง
เธอจะไปรู้ได้ยังไง……ในสายตาเฉินเป่ย ฝีมือการขับรถเล็กๆ เท่านั้น……จะดีหรือจะแย่ก็ไม่สำคัญอะไร เขาไม่ได้สนใจอยู่แล้ว
หากพูดถึงฝีมือการขับรถ เกรงว่าก็คงมีแค่ชิงเหนียนเท่านั้นที่รู้ ฝีมือการขับรถที่แท้จริงของเฉินเป่ย มันท้าทายมากแค่ไหน
รถไมบัคที่อยู่บนถนนขับเคลื่อนอย่างบ้าคลั่ง ทันใดนั้น ก็ได้ใกล้กับระยะทางที่ห่างจากสี่แยก!
ตำรวจจราจรท่านนั้นทำม่านตาให้หดเล็กลงทันที วินาทีต่อไป แสงฟ้าแลบสีดำนั้นก็ยังอยู่บนถนนตรงที่ไกลๆ ……วินาทีต่อไป แสงฟ้าแลบสีดำก็ได้มีความเร็วที่ยากจะจินตนาการ จู่ๆ ก็ปรากฏตรงหน้าเขา!
เกินความเร็ว! นี่ต้องเกินความเร็วแน่นอน!
ตำรวจจราจรทำหัวสมองที่โล่งไปหมด รอให้เขาได้สติกลับมา ในหัวสมองก็มีคำๆ แรกผุดขึ้นมา นั่นก็คือเกินความเร็ว!
ตำรวจจราจรทำสีหน้าที่เปลี่ยนไปทันที แล้วเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่ดูเกร็งอย่างมาก เขาจับจ้องรถไมบัคไว้อย่างไม่คลาดสายตา……แม้กระทั่งเขาก็ลืมไปว่าต้องเป่านกหวีด!
และรอให้หลังจากที่เขาเป่านกหวีด ก็มีเสียงที่สะเทือนหูดังขึ้นข้างหูของเขา ทันใดนั้น ก็มีลมมรสุมพัดผ่าน ทำให้หมวกตำรวจของเขา ก็ถูกเปิดออกอย่างง่ายดาย!
“วู่ว! ”
รถไมบัคขับผ่านตามเสียงที่ดังขึ้น รอให้เสียงนกหวีดของเขาดังขึ้น รถไมบัคก็ค่อยๆ ถูกกลบด้วยเสียงที่ดังขึ้นอย่างเบาๆ
ตำรวจจราจรหันไป แล้วมองรถไมบัคที่ขับไปตรงที่ไกลๆ บนถนน เขามองจนตาค้างปากค้าง!
นั่นคือถนนที่แออัดไปด้วยรถ……รถไมบัคกลับยังใช้ความเร็วอันน่ากลัวขับผ่านไป!
หลังจากหนึ่งนาทีเท่านั้น ในสนามบินหงเฉียว
ในค่ำคืนที่ลุ่มลึก ถนนทั้งสองข้างก็มีแสงไฟสว่างระยิบระยับ แล้วมองไปที่ไกลๆ ก็เหมือนเป็นถนนสองข้าง และมีคริสทัลสีทองจำนวนนับไม่ถ้วนประดับประดาด้วยแสงที่เจิดจ้า
และตอนนี้ รถไมบัคที่ขับเคลื่อนด้วยความเร็วสูงก็ชะลอความเร็วลง สุดท้ายก็จอดอยู่ตรงหน้าประตูของสนามบิน
ประตูเปิดออก เฉินเป่ยเดินไปที่กระโปรงหลังรถ แล้วเอากระเป๋าเดินทางลงมา
ส่วนหลีชิงเยียน ก็เดินเข้าไปในสนามบินทันที ซูเหลยก็ติดตามอยู่ข้างหลังหลีชิงเยียนไปติดๆ นัยน์ตากวาดมองไปทั้งสี่ทิศ แล้วมองทุกอย่างที่มีท่าทีว่าจะเกิดการจู่โจมเข้ามาในสายตา
ตั้งแต่ที่ลงจากรถ หลีชิงเยียนก็ตกอยู่ในสถานการณ์ที่อาจจะเกิดอันตรายได้ นักฆ่าคนร้าย มีความเป็นไปได้ที่จะแฝงตัวอยู่ และอาจจะวางกับดักไว้แล้วก็ได้
ส่วนเฉินเป่ยก็มองเรือนร่างด้านหลังของหลีชิงเยียนและซูเหลยเพียงชั่วพริบตา ทันใดนั้นก็รู้สึกไร้คำบรรยาย……ตนเองมักจะได้ทำงานที่ออกแรงหนักๆ ซูเหลยที่เขาให้ชิงเหนียนตามหา ถึงแม้จะเคยผ่านการฝึกฝนที่ยากลำบากมามาก ทว่าดูๆ แล้วก็ไม่ใช่คนที่ยอมทนกับความลำบากได้
เฉินเป่ยถอนหายใจ แล้วส่ายหัว ช่างเถอะช่างเถอะ…….ใครให้หลีชิงเยียนเป็นผู้หญิงของเขาล่ะ……..
เฉินเป่ยจึงหิ้วกระเป๋าเดินทางสี่ห้าอัน แล้วรีบตามให้ทัน…..
…….
สองชั่วโมงผ่านไป ยามค่ำคืนของเยี่ยนจิง
มีเรือนร่างหลายๆ คนออกจากในสนามบิน เมืองที่เต็มไปด้วยความเจริญ ก็ได้ปรากฏอยู่ตรงหน้า
ระดับความเจริญของเยี่ยนจิง ไม่แพ้หู้ไห่ แม้กระทั่งเพราะว่าเหตุผลบางคนทางประวัติศาสตร์ เมื่อเทียบกับหู้ไห่ที่เพิ่งก่อตั้งขึ้นใหม่ ก็ถือว่าโดดเด่นกว่าเล็กน้อย
และไม่เหมือนกับสี่ตระกูลทองของหู้ไห่ เยี่ยนจิงมีตระกูลเบียดเสียดกันมากมาย มีคนใหญ่คนโตมากมาย อย่างเช่นตระกูลหลี ก็คือรากฐานของเยี่ยนจิง
ไม่เพียงแต่แบบนี้ ตระกูลของหัวเซี่ยที่อยู่ในสถานที่อื่นๆ ก็ได้มาตั้งหลักปักฐานอยู่ที่เยี่ยนจิงมามาก…นี่เป็นเป้าหมายเดียวกันของตระกูลเหล่านั้น
ทว่าตั้งแต่โบราณจนถึงตอนนี้ มีตระกูลเพียงน้อยเดียวที่จะสามารถทำได้ อยากจะเข้าเยี่ยนจิง ยากเหมือนเสด็จขึ้นฟ้า
ตระกูลที่มีสิทธิ์ตั้งหลักปักฐานอยู่ที่เยี่ยนจิง ต้องมีภูมิหลังที่ไม่เล็ก……เคยว่ากันว่า ต่อให้เป็นตระกูลเล็กๆ ที่ธรรมดาๆ ของเยี่ยนจิง ก็ยังสามารถโดดเด่นกว่าตระกูลส่วนมากของหัวเซี่ยที่อยู่ในสถานที่อื่น!
และผู้ที่ทำให้คนรู้จักกันมากที่สุด ก็คือบุคคลที่อยู่ระดับต้นๆ ของหัวเซี่ย ต่างก็อาศัยอยู่ในเยี่ยนจิง……โดยเฉพาะคนนั้นๆ ที่มีความเป็นอยู่ที่ถูกคนนับไม่ถ้วนเคารพและยำเกรง
“มาถึงที่นี่อีกแล้ว” เฉินเป่ยกระตุกริมฝีปากให้เป็นทรงโค้ง
ถึงแม้น้ำเสียงและสีหน้าของเฉินเป่ยจะผ่อนคลาย ทว่าหลีชิงเยียนและซูเหลย ต่างก็ยากจะมองออกถึงนัยน์ตาคู่นั้นของเฉินเป่ย พวกเธอจะรู้ได้ยังไง ส่วนลึกของดวงตาของเฉินเป่ย ตอนนี้กำลังเคล้าด้วยความซับซ้อนและลุ่มลึก อีกทั้งยังสั่นสะเทือน……
ส่วนหลีชิงเยียนที่อยู่ข้างๆ ก็ยืนอยู่ตรงนั้น เธอยืนอย่างสง่า แล้วปรายตามองเฉินเป่ย ความคิดของเธอกำลังจับความผิดปกติในคำพูดของเฉินเป่ยอยู่
“แต่ก่อนนายเคยมาที่นี่? ” หลีชิงเยียนพูดขึ้น เธอจำได้เฉินเป่ยคือคนหู้ไห่
ซูเหลยที่อยู่ข้างๆ หลีชิงเยียน ก็หันไปมองเฉินเป่ยเพียงชั่วพริบตา นัยน์ตาของเธอเปล่งประกาย เหมือนจะสามารถจับผิดอะไรบางอย่างได้
หรือว่า เฉินเป่ยเคยมาเยี่ยนจิง……งั้นตอนนั้นเคยเกิดอะไรขึ้น?
ซูเหลยรู้ว่าเฉินเป่ยมีที่มาที่ยิ่งใหญ่มาก และเธอดูๆ แล้ว ตอนนั้นเฉินเป่ยไปเยี่ยนจิง ต้องไม่มีทางเป็นการมาท่องเที่ยวธรรมดาๆ แน่นอน ต้องมีเป้าหมายอย่างอื่น
หรือว่า สามารถยึดด้านนี้มาค้นพบ ฐานะของเขา อาจจะมีเบาะแสอะไรบางอย่างก็ได้
ภายในใจของซูเหลยกำลังครุ่นคิด
และส่วนเฉินเป่ย นัยน์ตาเปล่งประกายแสงที่ไม่อาจจะสังเกตเห็น มันสามารถกลับสู่ความนิ่งสงบอย่างว่องไว และยิ้มอย่างร่าเริง “แค่แต่ก่อนบังเอิญได้มาที่นี่……ตอนนั้นไม่ใช่ว่าหางานทำทุกที่ไง……”
เฉินเป่ยจึงใช้เรื่องไร้สาระมาทำให้เรื่องราวดูไม่มีอะไร ทำให้หลีชิงเยียนทำเสียงเย็นชาในลำคอ แม้แต่หลีชิงเยียนที่ไม่รู้อะไรสักอย่าง ก็ยังไม่เชื่อในคำพูดที่หลอกลวงของเฉินเป่ย!
ซูเหลยมองเฉินเป่ย ในนัยน์ตาเปล่งประกายความซับซ้อนออกมา…….เธอไม่รู้ที่มาของเฉินเป่ย ทว่าเฉินเป่ยปิดปกมากเกินไป ทำให้เธอยิ่งอยู่ยิ่งรู้สึกแปลกใจในเฉินเป่ย
บุคคลอะไรกันแน่……กลับสามารถมีความสัมพันธ์กับเยี่ยนจิง!
ซูเหลยมองเฉินเป่ย เธอมองเฉินเป่ยไม่ออก ทั้งเรือนร่างของเฉินเป่ยเหมือนถูกหมอกควันปกคลุม ทำให้เธอทำสีหน้าที่สงสัย
“ฟ้าก็มืดมากแล้ว เรารีบหาที่นอนกับเถอะ” เฉินเป่ยเงยหน้ามองไปยังท้องฟ้ามืดมัวด้วยสายตาที่ลุ่มลึก แล้วพูดขึ้น
หลีชิงเยียนทำเสียงเข้ม “ฉันให้หลินเฉว่จองโรงแรมไปแล้ว”
“งั้นก็ดี” เฉินเป่ยเลิกหัวคิ้วขึ้น แล้วแสดงความตื่นเต้นดีใจออกมา
ไม่นาน ทั้งสามก็ปรากฏอยู่ในโรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่ง
พนักงานหญิงตรงหน้าฟร้อนท์ตรวจเช็คดูแล้ว ก็ส่งยิ้มให้กับหลีชิงเยียน พร้อมกับอธิบายขึ้น “ทั้งสามท่านคะ ในคอมปรากฏข้อมูลว่า พวกท่านแค่จองห้องพักเตียงเดี่ยวสองห้องเท่านั้น”
“อะไรนะ? ไม่ได้จองสามห้องหรอ? หนึ่งห้องเป็นเตียงคู่ และอีกห้องเป็นเตียงเดี่ยวก็ดี” เฉินเป่ยนิ่งงัน แล้วพูดขึ้น
พนักงานหญิงหน้าฟร้อนท์จึงส่ายหน้า “ข้อมูลในคอมของทางโรงแรมไม่ผิดแน่นอนค่ะ”
เฉินเป่ยทำหน้างงงวย เขาไม่เข้าใจว่า นี่มันเกิดอะไรขึ้น?!
และในตอนนี้ หลีชิงเยียนก็พูดด้วยเสียงเข้มขึ้นมาทันที แล้วพูดขึ้น “ช่วงนี้ทางบริษัทมีงบประมาณไม่พอ นายไปหาที่นอนเองเถอะ ฉันกับซูเหลยจะไปพักผ่อนก่อนแล้ว”
หลีชิงเยียนพูดจบ ก็มองเฉินเป่ยอย่างขี้เล่น สายตาเคล้าด้วยความหมายบางอย่าง
ทั้งเรือนร่างของเฉินเป่ยสั่นเทาขึ้นมาทันที……ทันใดนั้นก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา……แม่งเอ้ย……นี่กำลังท้าทายตนเองอยู่หรอ!
เฉินเป่ยเข้าใจอยู่แล้ว หลีชิงเยียนกำลังท้าทายเขา
เฉินเป่ยที่ใส่เสื้อผ้าเลอะเทอะ แล้วมองหลีชิงเยียนที่จากไปด้วยความเซ็กซี่และสวยไร้ที่ติ เขารู้สึกเครียดจนปอดใกล้จะระเบิด!
หลีชิงเยียนตั้งใจไม่จองห้องให้เฉินเป่ย คือให้เขาเป็นตัวตลก……คือจะให้เขาทำอะไร? ให้นอนข้างถนนหรอ?
เฉินเป่ยมองเรือนร่างข้างหลังของหลีชิงเยียนด้วยความโมโห……เขานึกไม่ถึงจริงๆ ว่าตอนนี้จะมีสถานการณ์แบบนี้!
เฉินเป่ยมองไม่เห็น มุมปากของหลีชิงเยียนกระตุกเป็นทรงโค้งเบาๆ ……
ซูเหลยตามอยู่ข้างหลังหลีชิงเยียนไปติดๆ เธอหันไปมองเฉินเป่ยเพียงชั่วพริบตา นัยน์ตาเปล่งประกายความเฝ้ารอคอย…..เธอรู้สึกแปลกใจมาก ในสถานการณ์แบบนี้ เฉินเป่ยจะแก้ยังไง…….
ซูเหลยและหลีชิงเยียนหายไปจากทางเดินที่หักมุม ผ่านไปสักพัก เฉินเป่ยก็กลับสู่สภาวะที่นิ่งสงบ แล้วหันไปมองพนักงานบริการ แล้วพูดด้วยเสียงเรียบ “เปิดห้องเตียงเดี่ยวหนึ่งห้อง เอาห้องที่อยู่ตรงข้ามกับพวกเธอ”
พนักงานนิ่งงัน แล้วเธอก็มองสังเกตมองเฉินเป่ยอย่างสงสัย เหมือนไม่อยากจะเชื่อ ลูกน้องเหมือนเฉินเป่ย กลับจะเปิดห้อง!
และเธอดูๆ แล้ว เฉินเป่ยน่าจะเป็นลูกน้องของหลีชิงเยียน ตามฐานะของเขา แล้วเหมาะกับการพักโรงแรมหรูๆ แบบนี้ด้วยหรอ?
ถึงแม้พนักงานจะรู้สึกแปลกใจ ทว่าเธอก็ยังบอกว่า “คุณผู้ชายคะ แนะนำให้ท่านสามารถเลือกห้องนอนราคาถูกได้นะคะ”
“ไม่ จะเอาห้องเตียงเดี่ยวที่หรูหรา” เฉินเป่ยพูดขึ้น
พนักงานหญิงคนนั้นจึงกวาดสายตามองเฉินเป่ย แล้วน้ำเสียงเรียบเฉยไปไม่น้อย “คุณผู้ชายคะ จะชำระเงินสดหรือรูดบัตรคะ? ”
เฉินเป่ยคลายยิ้มบางๆ แล้วก็ควักบัตรธนาคารสีดำออกจากกระเป๋าตังค์หนึ่งใบ บัตรธนาคารมีขอบทอง ทำให้เธอว่ามันไม่ใช่แบบธรรมดา
และพนักงานหญิงคนนั้นก็กวาดสายตามองบัตรธนาคารใบนั้นเพียงชั่วพริบตา ทันใดนั้นก็นิ่งงันไป แล้วสายตาจับจ้องบัตรสีดำนี้ไว้ นัยน์ตาเคล้าด้วยความไม่น่าเชื่อ!
“นี่เป็น…..แบล็คการ์ด? ” พนักงานหญิงทำน้ำเสียงที่สั่นเทา เธอเคยพบเห็นไม่มาก ทว่าแบล็คการ์ด ใครจะไม่รู้?!
ต่อให้เป็นชาวบ้านที่ฐานะธรรมดาๆ ก็รู้จักแบล็คการ์ด นี่มันเป็นแค่สิ่งของที่มีอยู่ในตำนานเท่านั้น
แบล็คการ์ดแสดงให้เห็นถึงฐานะและตำแหน่งของบุคคลที่ถือ!
พนักงานหญิงมองเฉินเป่ยด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปทันที…..ก่อนหน้านี้ยังเย็นชาและดูหมิ่นเธอ ทันใดนั้นก็กลายเป็นว่าเคารพนับถือเขาอย่างมาก ท่าทีเปลี่ยนไปร้อยแปดสิบองศา!
พนักงานหน้าฟร้อนท์คนนี้ ท่าทีก่อนหน้านี้และตอนหลังเปลี่ยนแปลงและแตกต่างกันมากเกินไปแล้ว…..เหมือนกลายเป็นคนละคน!
ส่วนเฉินเป่ยก็ทำสีหน้าที่นิ่งเฉย แบล็คการ์ดแบบนี้……ในสายตาของหน้าฟร้อนท์……ถือว่าทรงเกียรติมาก ทว่าในมือของเฉินเป่ยกลับมีมากเกินไป……เป็นปึกๆ คิดว่าถ้าพนักงานหญิงหน้าฟร้อนท์คนนี้เห็นเขา คงจะถูกทำให้ตกใจจนเป็นลม!
“ขอโทษด้วยนะคะ ดิฉันจะรีบจองห้องพักให้ท่านเดี๋ยวนี้” พนักงานหญิงหน้าฟร้อนท์พูดด้วยเสียงเสนาะหู จากนั้นก็โค้งลำตัว ใช้นิ้วมือสั่นเทาช่วยเฉินเป่ยจองห้องพัก!
……
ในห้องนอน หลีชิงเยียนพิงอยู่ตรงระเบียง แล้วนึกถึงสีหน้าที่มึนงงของเฉินเป่ยเมื่อกี้นี้ ภายในใจรู้สึกสะใจมาก
เฉินเป่ยคงจะนึกไม่ถึง หลีชิงเยียนจะรออยู่ที่นี่ แล้วจะตกกับดักของเธอ
พอมองทิวทัศน์ตอนกลางคืนตรงนอกหน้าต่าง ตอนที่ก็หัวรุ่งแล้ว จู่ๆ ภายในใจของหลีชิงเยียนก็ค่อยๆ รู้สึกผิดขึ้นมา
เธอนึกถึงไอ้หมอนั้นที่คอยตามประกบรับใช้ตัวเอง ตัวเองเหมือนดั่งเทพธิดาที่อยู่ข้างหน้า เฉินเป่ย ต้องลากกระเป๋าเดินทางเป็นสี่ห้าใบอย่างลำบาก…..และตัวเองกลับยังทำแบบนี้กับเขา……
ใบหน้าของหลีชิงเยียนจึงแดงระเรื่อเพราะละอายใจ…..เธอจึงรีบควักมือถือออกจากกระเป๋า แล้วโทรออก
จากนั้น สายที่โทรไม่มีคนรับ
หลีชิงเยียนค่อยๆ ตื่นเต้นขึ้นมา เธอจึงกังวลขึ้นมาเล็กน้อย เฉินเป่ยจะเกิดเรื่องอะไรไหม
พอนึกถึงแบบนี้ หลีชิงเยียนก็ได้โทรหาเบอร์หลายๆ ครั้ง
ทุกครั้งก็ไม่มีคนรับสาย สุดท้ายหลีชิงเยียนก็รู้สึกกระวนกระวาย แล้วออกจากห้องส่วนตัวอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ลงไปชั้นล่างทันที แล้วสอบถามพนักงานหญิงที่อยู่หน้าฟร้อนท์ แล้วเจอเฉินเป่ยไหม
“มีคนแบบนี้……” พนักงานหญิงตรงหน้าฟร้อนท์ครุ่นคิด นัยน์ตาเปล่งประกาย “เขาอยู่ตรงข้ามห้องของท่านค่ะ เป็นห้องพักเตียงเดี่ยวที่หรูหราที่สุดค่ะ”
“ห้องพักเตียงเดี่ยวที่หรูหรา? ” หลีชิงเยียนทำสีหน้าที่เปลี่ยนไป ทันใดนั้นก็หยุดชะงักไป!
