บทที่ 258 เขาคาดการณ์ได้?
เลขาพยุงจางเสี้ยวเทียนไว้ เฉินเป่ยลงมือไม่เบา ทั้งเรือนร่างของจางเสี้ยวเทียนแทบจะไม่มีส่วนที่ดีอะไร ทั้งเรือนร่างเขียวช้ำ ดูน่าเวทนาอย่างทนดูไม่ได้
ส่วนจางเสี้ยวเทียน มีลมหายใจที่แผ่วเบาอย่างมาก ทำให้ไม่มีความอัศจรรย์และความหยิ่งผยองเหมือนก่อนหน้านี้เลยสักนิด……เขาในตอนนี้ กลับง่ายที่จะถูกคนทำให้รู้สึกเห็นใจ และรู้สึกสงสารเขาอย่างไม่รู้ตัว
รปภ.แต่ละคนจากไป และเลขาคนนั้นไม่ได้จากไป เขายืนอยู่ข้างหลังจางเสี้ยวเทียน แล้วจางเสี้ยวเทียนก็พูดด้วยน้ำเสียงแหบ “ช่วยฉันเรื่องสุดท้ายได้ไหม? ”
ข้างหลังของจางเสี้ยวเทียน เป็นเลขาคนนั้นที่สวมใส่กรอบแว่นสีทองก็กำลังดันแว่น แล้วสีหน้าดูเลือดเย็น
เขาเห็นกับตาว่าจางเสี้ยวเทียนถูกหลีชิงเยียนไล่ออก และยังต้องถูกเหล่าคณะกรรมการพิจารณาความผิด ยิ่งไปกว่านั้นก็อาจจะมีความเป็นไปได้ที่ถูกฟ้องจนต้องขึ้นศาล ทำให้เกิดความวุ่นวายมากมาย
หมดอำนาจก็ไม่มีคนสนใจ จางเสี้ยวเทียนก็ไม่ได้ควรค่าที่จะให้เขาไล่ตามอีกต่อไป
และจางเสี้ยวเทียนไม่ใช่คนโง่ เขาเหมือนจะเดาความคิดในใจของเลขาออก จึงพูดอย่างช้าๆ “ช่วยฉันจัดการเรื่องเรื่องหนึ่งให้เสร็จ ผลประโยชน์ของนายก็คงไม่น้อยแน่นอน”
“ไปเถอะ ท่านประธานจาง” เลขาพูดด้วยเสียงเรียบ
…….
ตอนที่เฉินเป่ยเพิ่งกลับถึงโรงแรม ตอนนี้ในบริษัทตระกูลหลีกรุ๊ปที่อยู่ไกลถึงหู้ไห่ ในออฟฟิศของคณะกรรมการ หลีหยางยืนอยู่ตรงหน้าต่างบานใหญ่จรดพื้น และกำลังก้มมองแวดวงธุรกิจCBDของหู้ไห่ สีหน้าเคล้าด้วยความนิ่งเฉยและลุ่มลึก
เขายืนโดยที่เอามือวางพาดด้านหลัง แล้วยืนอยู่ตรงนั้น ไม่มีใครเดาออกว่าภายในใจของเขาคิดอะไรอยู่
และในตอนนี้ ประตูออฟฟิศก็ถูกเคาะ เรือนร่างที่ผอมเพรียวคนหนึ่งเดินเข้ามา นั่นก็คือเลขาของเฉินเป่ย หนิงหรัว
เฉินเป่ยกับหลีชิงเยียนไปดูงานต่างถิ่นที่เยี่ยนจิง เธอกับหลินเฉว่ก็ต้องคอยช่วยเหลือหลีหยาง ทันใดนั้นก็รู้สึกกดดันไม่น้อย
ปกติหลีหยางที่ยุ่งจนไปไหนไม่ได้ ตอนนี้กลับนิ่งเฉยอย่างเหนือที่คาดหมาย แล้วมองทิวทัศน์นอกหน้าต่างบานใหญ่ที่จรดพื้นนี้ เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
“ท่านประธานหลีคะ ท่านเรียกดิฉันหรอคะ? ” หนิงหรัวถาม
หลีหยางพยักหน้า แล้วเขาก็หันไป สีหน้าเคล้าด้วยความลุ่มลึกอย่างไร้ที่สิ้นสุด “ไปเรียกหลินเฉว่มา ฉันมีเรื่องสำคัญต้องการให้พวกคุณสองคนไปจัดการ”
“ค่ะ” หนิงหรัวพยักหน้า แล้วรีบไปเรียกหลินเฉว่เข้ามา หลินเฉว่มองหลีหยาง แล้วถาม “ท่านประธานหลี มีเรื่องอะไรหรอคะ? ”
“มี” หลีหยางพยักหน้า “ต่อไปสิ่งที่พวกคุณได้ยิน ตะกลายเป็นความลับขั้นสูงสุดของบริษัทตระกูลหลีกรุ๊ป ต่อให้เป็นคณะกรรมการ ก็จะไม่มีทางรู้”
หนิงหรัวและหลินเฉว่ได้ยินคำพูดของหลีหยางก็นิ่งงัน และต่างก็มองหน้ากัน หลินเฉว่ขมวดคิ้วเอ่ยถาม “ท่านประธานหลี เรามีศีลธรรมและความสามารถอะไร ถึงมีสิทธิ์รู้เรื่องที่มีความลับขั้นสูงสุดแบบนี้คะ”
“ไม่มีชิงเยียนคอยช่วยฉัน ตอนนี้คนที่ฉันสามารถเชื่อใจได้ ก็คือพวกคุณ” หลีหยางพูดขึ้น แล้วพูดคำคำนี้ออกมาจนทำให้หนิงหรัวและหลินเฉว่ต่างก็รู้สึกแปลกใจ
ทั้งบริษัทตระกูลหลีกรุ๊ปมีคนมากมาย สุดท้ายหลีหยางกลับบอกว่าสามารถเชื่อใจแค่พวกเธอที่เป็นเลขาสาวสองคน……เป็นสิ่งที่เหลือเชื่อจริงๆ
“ฉันจะกวาดล้างคณะกรรมการใหญ่ กวาดล้างให้สิ้นซากครั้งใหญ่ เป็นเวลาที่ควรเริ่มแล้ว” หลีหยางหมุนตัว แล้วหันหลังใส่หนิงหรัวและหลินเฉว่ หลินเฉว่หนิงหรัวก็ไม่เคยเห็น ในนัยน์ตาคู่นั้นขอหลีหยาง เปล่งประกายความทุกข์ทรมานออกมา
หนิงหรัวและหลินเฉว่ กลับไม่ใช่พยานที่เติบโตมาตลอดทางของบริษัทตระกูลหลีกรุ๊ป พวกเธอก็ไม่รู้ ตอนนี้ในเหล่าคณะกรรมการ มีไม่น้อย ที่ต่างก็เป็นผู้บุกเบิกของบริษัทตระกูลหลีกรุ๊ป
ส่วนปัญหาภายในที่แบ่งแยกพรรคพวกกันในเหล่าคณะกรรมการ ก็เพราะว่าผู้บุกเบิกเหล่านี้ก็ต้องการแตกแยก จึงทำให้บริษัทตระกูลหลีกรุ๊ปที่ภายนอกดูเหมือนเย็นชาและนิ่งเฉย จริงๆ แล้วกำลังเกิดคลื่นใต้น้ำอยู่
โดยเฉพาะในคณะกรรมการ ใครก็ไม่สามารถคาดการณ์ได้ เรื่องภายในคณะกรรมการต่อจากนี้ จะเกิดสถานการณ์อะไรขึ้น
และสิ่งที่ทรมานที่สุด ไม่ได้เหนือกว่าหลีหยางที่เป็นคนก่อตั้งบริษัทตระกูลหลีกรุ๊ปเลย……พอมองเหล่าคณะกรรมการที่เคยร่วมแรงร่วมใจด้วยกันกลับหักหน้ากลายเป็นศัตรูกัน และเขาก็เพื่อส่วนร่วม เพื่อบริษัทตระกูลหลีกรุ๊ป ไม่ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดไม่ได้……สำหรับเขาแล้ว นี่ก็ต้องเป็นเรื่องที่ทรมานที่สุดอยู่แล้ว
เขารู้ดี การล้างผลาญคณะกรรมการ ต้องทำให้เหล่าคณะกรรมการผู้บุกเบิกหลายๆ คนเสียผลประโยชน์
ทว่าเขาไม่ทำแบบนี้ไม่ได้ ช่วงนี้การรายงานทางการเงินของบริษัทตระกูลหลีกรุ๊ป ก็ถูกการมีปัญหาภายในระหว่างคณะกรรมการกระทบ จนกลายเป็นสิ่งที่ดูไม่ดีมาก
เขาต้องทำการตัดสินใจอย่างเด็ดขาด นี่จึงเป็นเหตุผลที่เขายอมให้หลีชิงเยียนตามเฉินเป่ยไปเยี่ยนจิงด้วย
การสร้างโอกาสหนึ่ง เป็นโอกาสที่ดีที่สุดในการล้างผลาญเหล่าคณะกรรมการ จะได้ไม่ล่าช้าในเวลา!
และหลินเฉว่ได้ยินคำพูดของหลีหยางแล้ว เรือนร่างผอมบางจึงสั่นอย่างแรง ทันใดนั้นก็นิ่งอยู่กับที่ นัยน์ตาคู่สวยเคล้าด้วยความตกตะลึง!
เธออยู่ข้างหลีชิงเยียน ช่วยหลีชิงเยียนมาไม่น้อยแล้ว หนิงหรัวเพิ่งจะเข้าบริษัทได้ไม่นาน ไม่รู้ว่าคำพูดของหลีหยางหมายความว่าอะไร นี่เป็นเรื่องปกติมาก ทว่าเธอแทบจะเข้าใจในจุดประสงค์ของหลีหยางในพริบตาเดียว!
หลีหยาง ไหนๆ ก็อยากจะล้างผลาญคณะกรรมการ! คณะกรรมการเหล่านี้จะถูกกวาดล้างครั้งใหญ่!
และเธอดูๆ แล้ว หลีหยางแทบจะเป็นบ้า!
แม้ว่าหลีหยางจะเป็นท่านประธานบริษัทตระกูลหลีกรุ๊ป เป็นคนรักษาคำพูดมาตลอด ทว่าการมีอยู่ของเหล่าคณะกรรมการมีไว้เพื่อบังคับหลีหยาง!
ทว่าตอนนี้หลีหยางกลับอยากจะตั้งต้นใหม่ และผ่าตัดกรรมการบางส่วน นี่เป็นเรื่องที่แทบจะเป็นไปไม่ได้ ถ้าป่าวประกาศออกไป คาดว่าไม่ต้องพูดถึงว่าเป็นเหล่าคณะกรรมการ ทั้งบริษัทตระกูลหลีกรุ๊ปคงจะระเบิด!
และหนิงหรัวไม่รู้ ทว่าตอนเธอเห็นสีหน้าของหลินเฉว่ดูกระวนกระวาย ก็สามารถเดาอะไรบางอย่างออก สีหน้าดูจริงจังขึ้นมาทันที
หลีหยางหันไป แล้วมองหลินเฉว่และหนิงหรัว สีหน้าดูเคร่งขรึมและจริงจัง แล้วถามด้วยเสียงเรียบ “พวกคุณเข้าใจแล้วใช่ไหม ทำไมบริษัทถึงต้องรักษาความลับที่สูงที่สุดแบบนี้”
สีหน้าหลินเฉว่ขาวซีด แล้วพยักหน้า สีหน้าเผยความหนักแน่นออกมา “ท่านประธานคะ วางใจเถอะค่ะ เราสองคนจะไม่เปิดเผยอยู่แล้วค่ะ”
“ไปเถอะ ถ้าต้องการความช่วยเหลือแล้วผมจะเรียกพวกคุณเอง” หลีหยางพยักหน้า รอให้หลินเฉว่และหนิงหรัวถอยออกจากออฟฟิศ เขาเงยหน้าแล้วมองท้องฟ้าของเมืองหู้ไห่เพียงพริบตาเดียว
วันนี้ท้องฟ้าของหู้ไห่ดูแย่มาก ถูกเมฆดำก้อนใหญ่ปกคลุมไปทั่วฟ้า ท้องฟ้าดูต่ำ เหมือนสามารถแล้วมือสัมผัส ทั้งเมืองหู้ไห่ ถูกปกคลุมไปด้วยบรรยากาศที่อึมครึม
หลีหยางถอนหายใจเล็กน้อย สีหน้าเคล้าด้วยความซับซ้อน แล้วพึมพำขึ้น “หรือว่าถึงขั้นนี้จริงๆ แล้วหรอ…….”
……..
อีกฝั่งของเมืองหู้ไห่ ในห้องนอนเล็กๆ ห้องหนึ่ง กำลังติดตั้งและวางอุปกรณ์ที่กระชั้นชิดมากมาย
สายลับที่ได้เรื่องแต่ละคน กำลังควบคุมอุปกรณ์ต่างๆ ด้วยความคล่องแคล่ว ในโน๊ตบุ๊คบางส่วน ก็ปรากฏภาพในกล่องวงจรเป็นภาพๆ ไป
และคอมพิวเตอร์ที่อยู่อีกข้าง มีหูฟังวางอยู่ไม่กี่เครื่อง
หัวหน้าหลี่มองสายลับที่กำลังยุ่งกับงาน สีหน้าดูจริงจัง
“ทุกท่าน ครั้งนี้เราจับตามองสองตระกูลใหญ่ของหู้ไห่ พวกเขาต่างก็เป็นหนึ่งในสี่ตระกูลทอง เป็นสองตระกูลที่มีภูมิหลังอันยิ่งใหญ่…….ต้องระวังอย่างมาก การจับตามองของเราไม่สามารถให้พวกเขารู้ตัวเด็ดขาด” หัวหน้าหลี่พูดด้วยเสียงเข้ม ทั้งตัวแผ่ซ่านความแข็งแรงของทหารออกมา
มีคนรู้น้อยมาก หัวหน้าหลี่ ทีแรกก็ไม่ใช่เป็นหนึ่งในองค์กรอยู่แล้ว แค่ในบางครั้งบางคราวที่จะมาจากการป้องกันสงครามมาอยู่ในองค์กร
เขามีข้อกำหนดในชีวิตการทำงานและพักผ่อนได้ที่แข็งแรง นิสัยการทำงานและความเคยชินนั้นดำเนินไปอย่างรวดเร็วและเฉียบขาด ไม่นานก็ได้รับการชื่นชมจากเบื้องบน
ทว่าภารกิจครั้งนี้ แตกต่างจากหลายครั้งก่อน
ในสี่ตระกูลทองของหู้ไห่ ตระกูลตู้และตระกูลจางลึกลับที่สุด ในยุคปัจจุบัน แม้กระทั่งคนบนโลกนี้บางคนก็เกือบจะลืมตระกูลใหญ่ทั้งสองตระกูลนี้
ทว่าข้อมูลของทีมดูแลความปลอดภัยในประเทศของหัวเซี่ยนั้นละเอียดที่สุด แน่นอนว่าเขาได้รับข้อมูลมาไม่น้อย ความสามารถหรือภูมิหลังของตระกูลตู้และตระกูลจาง เป็นสิ่งที่อีกสองตระกูลไม่สามารถเทียบได้
ข้อบ่งชี้ต่างๆ แสดงให้เห็นว่า เมื่อหลายปีที่ผ่านมา ความแข็งแกร่งของทั้งสองตระกูลนี้ได้รับการอนุรักษ์ไว้อย่างดีที่สุด แม้ว่าจะไม่ทำตัวโอหัง แต่พวกเขาก็ได้ทำให้ทีมดูแลความปลอดภัยในประเทศทำลายตระกูลชนชั้นสูงไปหลายตระกูลแล้ว
ไม่งั้น พวกเขาก็คงไม่สมรู้ร่วมคิดกับต่างชาติ ทำข้อตกลงยาเสพติดที่ทำให้ผู้คนและเทพเจ้าโกรธแค้น!
ข้อตกลงแบบนี้ เป็นข้อห้ามแทบทุกประเทศ…….ผลที่ตามมาคือถูกฆ่าสังหารโดยไม่ต้องพูดถึง!
ทว่าความสามารถของทั้งสองตระกูลนั้นยิ่งใหญ่มาก และไม่เคยสนใจถึงผลที่ตามมา
ทีแรกเขาหวังว่ามีเฉินเป่ยลงไม้ลงมือ ทุกอย่างก็จะง่ายขึ้น ทว่าใครจะรู้ ท่านนี้แค่เป็นบุคคลที่มีอยู่ในตำนานเท่านั้น และเลือกที่จะหลบเลี่ยง แค่สามารถทำให้เขายอมทิ้งแผนการต่างๆ และใช้วิธีที่อยู่ตรงหน้า
จึงดำเนินการเก็บหลักฐานก่อน หลังจากที่ได้หลักฐานมาครอบครอง จะได้จับกุมได้จริง!
หัวหน้าหลี่กำลังครุ่นคิด มีลูกน้องท่านหนึ่งเดินมา แล้วพูดด้วยเสียงต่ำ “หัวหน้าหลี่ เฉินเป่ยพวกเขาเพิ่งจะกลับโรงแรม”
หัวหน้าหลี่พยักหน้า “ผมรู้แล้ว”
เขาไม่เคยคิดจะปล่อยเฉินเป่ยตลอดมา เพราะว่าหัวหน้าเฉินเป่ย…….โอกาสที่เขาจะชนะ ก็จะยิ่งใหญ่มากขึ้น
“ไอ้หมอนี่ ขอให้อย่าแตะต้องคนของฉันก็พอ” จู่ๆ หัวหน้าหลี่เหมือนจะนึกอะไรได้ สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย และพูดเองเออเองด้วยเสียงต่ำ
…….
ในโรงแรม ประตูห้องของเฉินเป่ย ถูกคนเคาะปังๆ
“ใคร ฉันได้ยินแล้ว อย่าเคาะแล้ว” เฉินเป่ยไปเปิดประตูอย่างไม่พอใจ แล้วเห็นซูเหลยยืนอยู่ตรงหน้าประตู
“แหม คุณนี่เอง” เฉินเป่ยนิ่งงันเล็กน้อย แล้วเผยยิ้มออกมา
ซูเหลยกกวาดสายตามองข้างหลังของเฉินเป่ยเพียงพริบตาเดียว แล้วพูดด้วยเสียงเรียบ “ห้องของคุณไม่มีคนใช่ไหม ฉันเข้าไปได้ไหม? ”
“ได้สิ” เฉินเป่ยกระตุกมุมปากขึ้นอย่างเย้ยหยัน แล้วหลีกทาง
หลังจากที่ซูเหลยเข้าไปในห้องของโรงแรม ก็นั่งลง สีหน้าดูเคร่งขรึมขึ้นมาทันที “เมื่อกี้ฉันสังเกตเห็นว่ามีคนสะกดรอยตามพวกเรา อีกอย่างเป็นคนที่เชี่ยวชาญ การสะกดรอยตามนั้นล่องหน แม้แต่ฉันก็เกือบจะไม่ทันได้สังเกตเห็นแล้ว” ซูเหลยหยุดชะงัก แล้วพูดขึ้น “ฉันบอกประธานหลีแล้ว ความหมายของเธอคือให้ฉันถามคุณว่าจะทำยังไง”
“แล้วจะทำยังไงได้ สลัดเย็นน่ะสิ” เฉินเป่ยนอนบนเตียง แล้วดูหนัง เขาดูชิวไม่ไหวแล้ว
สีหน้าทำหน้าจับตัวเป็นก้อน แล้วมองท่าทางที่ดูชิวของเฉินเป่ย ดูเหมือนไม่มีอะไรที่เขาคาดคิดไม่ถึง จู่ๆ ภายในใจก็มีความคิดที่กล้าหาญผุดขึ้นมา
ซูเหลยทำสีหน้าที่แปลก จู่ๆ ก็ถามขึ้น “คุณรู้ตั้งนานแล้วใช่ไหม”
เฉินเป่ยยิ้มบางๆ ไม่ได้ตอบกลับ……เฉินเป่ยเขาไม่เพียงแต่รู้ตั้งนาน……ตั้งแต่ตอนแรกที่คนพวกนั้นสะกดรอยตาม ก็ถูกเฉินเป่ยสังเกตเห็นแล้ว
คนพวกนั้นสะกดรอยตามได้อย่างมืออาชีพ ทว่าก็ถูกเฉินเป่ยมองออกในชั่วพริบตาเดียว
ซูเหลยมองเฉินเป่ย “ไหนๆ คุณรู้ตั้งนานแล้ว ทำไมไม่บอก? ”
เฉินเป่ยพูดขึ้น “พวกเขาไม่ได้มีเจตนาจะฆ่าพวกเรา อีกอย่างแค่เพื่อที่จะเสร็จสิ้นภารกิจ ทำไมต้องทำให้พวกเขาลำบากใจด้วย”
ถึงแม้เฉินเป่ยจะไม่พูดแบบนี้ ทว่าภายในใจยังคงบ้าบิ่น ผู้เฒ่าคนนั้นที่มีแซ่ว่าหลี่ กลับกล้าสั่งให้คนไปสะกดรอยตามเขา แล้วยังทำลายความน่าเกรงขามของราชาหลง!
“คุณรู้ได้ยังไงว่าพวกเขาไม่ใช่นักฆ่า? ” ซูเหลยเลิกคิ้ว
เฉินเป่ยมองซูเหลย สีหน้าดูลุ่มลึก “วิธีการสะกดรอยตามของพวกเขา มันแข็งทื่อและกะทันหันเกินไป ดูก็รู้ว่าเป็นทีมดูแลความปลอดภัยในประเทศ”
“ทีมดูแลความปลอดภัยในประเทศ? ” ซูเหลยทำสีหน้าที่เปลี่ยนไป
