สายเปย์เบอร์หนึ่ง – ตอนที่ 270

บทที่270 สงครามเทพ!

และคำพูดของเฉินเป่ยประโยคนี้เห็นได้ชัดว่ายั่วยุหัวหน้าสาขาของสาขาซ่าหลัวเข้าแล้ว บนหน้าชายล่ำสันคนนี้มีความหมายเย็นยะเยือกขึ้นมา ก้าวเท้าไปทางเฉินเป่ยและซูเหลย พื้นดินใต้ฝ่าเท้าแตกร้าวไม่หยุด

ราวกับว่ามีสัตว์ดุร้ายตัวหนึ่งอยู่ใต้พื้น กำลังของหัวหน้าสาขาทำให้ซูเหลยตกอกตกใจไปหมด

ส่วนเฉินเป่ยยังเรียบเฉยเหมือนช่วงปกติ เหมือนกับว่าหัวหน้าสาขาคนนี้ เขาไม่ได้สนใจในสายตามาตั้งแต่แรก เทียบกับสมาชิกซ่าหลัวพวกนั้นถือว่าไม่มีอะไรต่างกัน

“ตายซะ!”

ทันในนั้นหัวหน้าสาขาก็ทำเสียงฮึดฮัด ความเร็วระเบิดขึ้นฉับพลัน ร่างกายสั่นไหวไม่หยุด

แรงอาฆาตพุ่งทะยานขึ้นฟ้า ปกคลุมไปทางเฉินเป่ย

เหมือนเพราะคำพูดประโยคนั้นของเฉินเป่ยได้กระตุ้นหัวหน้าสาขาเข้าแล้ว เฉินเป่ยรูปร่างเล็กหนึ่งเมตรหกสิบนั้น ทั้งตัวดำมืด กลับพูดคำแบบนั้นออกมา ย่อมยั่วยุหัวหน้าสาขาเข้าให้แล้ว

เฉินเป่ยยืนอยู่ตรงนั้น ทำให้ซูเหลยกังวลครู่หนึ่ง ท่วงทีของหัวหน้าสาขาที่แพร่กระจายออกมาน่าสยอง ความสามารถของเขาแกร่งกว่าสมาชิกซ่าหลัวพวกนั้นอยู่มากโข

แม้แต่ซูเหลยที่เคยเจออะไรมามากมาย ในใจยังอดสั่นสะท้านไม่ได้

“ตึงๆ!” พื้นแตกร้าวสั่นสะเทือนไม่หยุด ความเร็วของหัวหน้าสาขานับวันยิ่งไว ทำให้หลีชิงเยียนที่มองจากไกลๆ รีบลุกขึ้นมาในชั่วขณะหนึ่ง

“อย่า!” หลีชิงเยียนตะโกนเสียงหลง หัวหน้าสาขาช่างแข็งแรง มองจากที่ไกลๆ คล้ายกับภูเขาลูกเล็ก ที่ราวกับยักษ์

คนแบบนี้ ภาพเงาคนนั้นที่เธอสงสัยว่าเป็นของผู้ลึกลับจะต้านทานได้อย่างไร?

หลีชิงเยียนเริ่มเป็นห่วงผู้ลึกลับ เธอกังวลอย่างมากว่าจะเกิดเรื่องไม่คาดคิด

ถึงแม้ผู้ลึกลับจะมีความสามารถเกรียงไกร แต่หัวหน้าสาขาของสำนักซ่าหลัวคนนั้นก็ไม่ได้จัดการง่ายๆ ถ้าไม่อย่างนั้นจะเป็นหัวหน้าสาขาได้อย่างไร?

ทันใดนั้นเฉินเป่ยหัวเราะนิดหน่อย มุมปากเกี่ยวเส้นรัศมีวงกลมขึ้น เขามองทางหัวหน้าสาขา รอยยิ้มเต็มไปด้วยความลุ่มลึก

เขาไพล่มือข้างหนึ่งไว้ด้านหลัง มือขวาถือมีดไว้ ยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ รอหัวหน้าสาขามาฆ่า

ดวงตาทั้งคู่ของหัวหน้าสาขาหดอย่างแรง ลูกตาหดลงเท่าเข็ม เขานึกไม่ถึงว่า……เฉินเป่ยจะพูดจริงทำจริง อยากจัดการเขาด้วยมือข้างเดียวจริงๆ

สายตาของหัวหน้าสาขาตกอยู่บนตัวของเฉินเป่ย เขามองเห็นอย่างชัดเจน จากในดวงตาทั้งคู่ของเฉินเป่ย ปรากฏความหยอกเย้านั้นขึ้นฉับพลัน

“อ๊าก…….”

หัวหน้าสาขาเดือดเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมากะทันหัน เจ้าหมอนี้เหน็บแนมอย่างกำเริบเสิบสาน ในที่สุดก็กระตุ้นความโกรธลูกใหญ่ของเขาแล้ว

ความเร็วของหัวหน้าสาขาไวจนเกือบจะเร็วที่สุดแล้ว ชั่วพริบตาเดียวปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของเฉินเป่ย

เขายกมีดขึ้นสูง บนมีดนั้นมีรอยเลือดสีดำแทรกอยู่ ช่างแจ่มชัดเหลือเกิน

“ตายซะเถอะ!” หัวหน้าสาขาสายตาหนาวเย็น เขามองทางเฉินเป่ย ราวกับกำลังมองศพที่ตายไปอย่างหนาวเหน็บร่างหนึ่ง

“ไม่!”

หลีชิงเยียนส่งเสียงตะโกน ไม่รู้ทำไมตอนที่เธอมองเห็นหัวหน้าสาขากำลังลงมือ ภายในใจเจ็บปวดแบบสุดจะทนได้ เจ็บจนทำให้เธอใกล้หายใจไม่ออก

หลีชิงเยียนไม่รู้จักภาพเงาคนคนนี้ แม้กระทั่งเธอยังแค่สงสัยว่าภาพเงาคนคนนี้เป็นผู้ลึกลับที่ช่วยเหลือตนเอง แต่อย่างไรเธอก็ไม่รู้ เป็นเพียงแค่ความสงสัยเท่านั้น

แต่ตอนที่เธอมองเห็นมีดฟันลงไปกลางภาพเงาคนคนนี้ กลับมีความเจ็บแสบในใจอย่างน่าประหลาด ความเจ็บแสบที่พูดไม่ถูก

หลีชิงเยียนเบิกดวงตาโต ใบหน้ายิ่งซีดเซียว……

ในอากาศที่ว่างมีเสียงหัวเราะกำเริบดุร้ายของหัวหน้าสาขาดังก้อง ทั้งยังมีเสียงร้องตะโกนอันเศร้ารันทดของหลีชิงเยียน

แต่ตอนที่มีดนี้ฟันลงมา ทันใดนั้นดวงตาที่สงบของเฉินเป่ยก็สั่นไหวฉับพลัน

ทันใดนั้นเขาเคลื่อนไหวแล้ว…….ร่างกายที่ตรงดิ่งราวกับต้นสน หายแวบไปทางด้านข้างอย่างกะทันหัน และมองเห็นมีดนั้นผ่ากลาง……อย่างหวุดหวิด เกือบจะผ่าโดนตัวเขาแล้ว

ดวงตาชายล่ำสันหดลงทันที……เห็นได้ชัดว่าเขาคิดไม่ถึงว่าเฉินเป่ยจะสามารถหลบช่วงเวลาที่จำกัดแบบนี้ไปได้

หัวหน้าสาขาทำเสียงฮึดฮัด ในมือมองเห็นท่วงทีที่ทำให้รู้สึกยำเกรง การเคลื่อนไหวของมีดรวดเร็ว กรีดตรงที่ว่างกลางอากาศ แสงมีดขาวจ้าตา ราวกับพังเสียหายไปหมด

“ตาย!” หัวหน้าสาขาตวาด มีดในมือระเบิดความหมายหนาวเหน็บทำให้คนตกใจออกมา ผ่าฟันไม่หยุดยั้ง

ส่วนเฉินเป่ยหลบหนีถอยออกมาไม่หยุด มีดของหัวหน้าสาขาแหลมคมแค่ไหนก็ยากจะฟันโดนเฉินเป่ย

มือซ้ายของเฉินเป่ยไขว้หลังไว้ เรียบเฉยอย่างยิ่ง ในสายตาที่มองทางหัวหน้าสาขายังมีการหยอกล้อนิดๆ แบบชัดเจน

“แกมีฝีมือแค่นี้เหรอ?” เห็นหัวหน้าสาขาเหนื่อยล้าอยู่บ้าง หอบนิดหน่อย หน้าผากมีเหงื่อผุดออก เฉินเป่ยเอ่ยปากนิ่งๆ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความยั่วเย้า

ซู่!

หัวหน้าสาขาสีหน้าเปลี่ยนทันใด กุมมีดไว้แน่น จ้องเฉินเป่ยอยู่ ตวาดเสียงดุ “แกแกร่งกว่าคนพวกนั้นที่ฉันเคยเจอ……แต่ไม่ใช่แค่คนต่ำต้อยหรอกเหรอ ฉันจะฆ่าแก!”

คำพูดหัวหน้าสาขาพึ่งจบลง เฉินเป่ยหัวเราะเย็นเฉียบ เสียงของเขาดังก้องในอากาศ “ถึงตาฉันแล้ว!”

พอคำพูดนี้ของเฉินเป่ยออกไป มีดของหัวหน้าสาขาเตรียมพร้อมเรียบร้อย ฟันไปทางศีรษะเฉินเป่ยตรงๆ

หาได้น้อยมากที่เฉินเป่ยจะไม่ได้หลบหลีก แต่ว่ายืนอยู่ตรงนั้น ทำให้หัวหน้าสาขาเผยยิ้มเยาะดุร้ายออกมา

“ครั้งนี้ ฉันจะดูว่าแกจะหลบยังไง!” เวลานี้ มีดด้ามนี้ตกลง เฉินเป่ยหลบไม่ได้แล้ว

และในเวลานี้ซูเหลยมองเห็นฉากนี้เข้า สีหน้าก็เปลี่ยนไปแล้ว…….นี่เกือบจะเป็นมีดสังหารขั้นสุด เฉินเป่ยจะหลบอย่างไร เดิมทีแทบหลบไม่ได้เลย

มีดนี้ ซูเหลยได้แต่ถามตนเอง หล่อนเองก็ไม่มีวิถีทาง มีแต่เต็มไปด้วยความหมายที่หมดหวัง

“จบสิ้นแล้ว” หลังมองเห็นมีดนั้นลงมา เลขาฯ ที่อยู่ในรถอาวดี้ก็โล่งอกไปทีหนึ่ง ส่วนจางเสี้ยวเทียน ฉีกรอยยิ้มหนาวเย็นขึ้นที่มุมปาก

เขาดับก้นบุหรี่ลง โยนไปด้านนอกหน้าต่าง เอ่ยปากนิ่งๆ การสังหารหมู่ฉากนี้ถือว่าปิดฉากลงแล้ว

ที่แท้ความสามารถของหัวหน้าสาขาของสำนักซ่าหลัวดียิ่งกว่าที่คิด เขาจ่ายหนึ่งล้านนี้ ไม่ถือว่าเสียเปรียบ

“ยินดีด้วยครับประธานจาง แก้แค้นครั้งใหญ่ได้แล้ว” เลขาฯ ที่อยู่ด้านข้างยิ้มพลางเอ่ยปาก

จางเสี้ยวเทียนพยักหน้าแล้วมองทางด้านนอกหน้าต่าง บอกว่า “ฆ่าเขาได้แล้ว กำจัดความแค้นในใจฉันไปได้ดี ส่วนผู้หญิงคนนั้น…….

สายตาของจางเสี้ยวเทียนตกอยู่บนตัวหลีชิงเยียน มุมปากโค้งอย่างขบคิดขึ้น สายตาเร่าร้อน

รูปร่างของหลีชิงเยียนไม่เลวเลยทีเดียว ทำให้ในใจจางเสี้ยวเทียนผุดความคิดหนึ่งขึ้น……ผู้หญิงที่สวยงาม ที่แท้กลายมาเป็นของเล่นของผู้มีพรสวรรค์พิเศษ

ทันใดนั้นอากาศเกิดการสั่นสะเทือนร้องคำราม เพลงมังกรบทหนึ่งปรากฏขึ้นดังก้องในอากาศทันใด

“ชิ้ง!”

มีดเล่มนั้นที่ฟันมาค้างฉับพลัน เห็นเพียงมีดเล่มหนึ่งขวางมีดยาวที่ฟันลงมาด้ามนี้ไว้

เฉินเป่ยโบกขยับหลงหยา ปะทะกับมีดยาวอย่างรุนแรง

ดวงตาทั้งคู่ของซูเหลยสั่นไหว สายตาที่เสียใจหมดหวังถูกความตื่นตกใจเข้าแทนที่ทันที

“นี่เป็นไปไม่ได้!” ซูเหลยลุกพึ่บขึ้นมาแล้ว ถลึงตาจ้องมีดในมือของเฉินเป่ยตาไม่กะพริบ ความรู้สึกตกใจปิดบังไม่มิดอีกแล้ว ส่งเสียงร้องตกใจ

ในช่วงเวลาที่สำคัญที่สุด เฉินเป่ยโบกสะบัดหลงหยาในมืออย่างแรง ดักมีดยาวเล่มนี้ไว้ดื้อๆ

แม้แต่หัวหน้าสาขาที่ในมือกุมมีดไว้ยังมึนงง อย่างไรเสียเขาก็นึกไม่ถึงว่าเฉินเป่ยจะต้านไว้ได้อย่างไร?

ต้องรู้ว่าตั้งแต่เฉินเป่ยดึงมีดออก ถึงจะต้านมีดยาวไว้ ก็ทำได้เพียงชั่วพริบตาเดียว

ดูแบบนี้แล้ว ความเร็วที่เฉินเป่ยโจมตียังทำให้คนยากจะจินตนาการ

“นี่……” ซูเหลยหายใจเร่งรีบ หล่อนจ้องเฉินเป่ยตาเขม็ง ในใจยากจะสงบลง

ซูเหลยรู้อะไรมากกว่าหัวหน้าสาขาคนนี้ เมื่อสักครู่หล่อนใช้ตาเปล่ามองยังมองออกว่าเฉินเป่ยทำลายขีดจำกัดของร่างกายคนสุดๆ

ถึงความไวในการโจมตีของร่างกายผู้คนจะไวแค่ไหน ก็ไม่อาจทำได้เพียงชั่วพริบตาเดียวสั้นๆ ตั้งแต่การตัดสินใจจนลงมือดึงมีด จนกระทั่งต้านทานมีดทั้งหมดไว้ได้สำเร็จ นี่เหมือนจะเป็นเรื่องที่ไม่อาจเป็นไปได้

แต่ซูเหลยประเมินเฉินเป่ยต่ำไป ตอนแรกหล่อนไม่เข้าใจเฉินเป่ย หล่อนย่อมไม่รู้ว่า……อยู่ต่างประเทศ ราชาหลงล้วนสามารถทำให้ผู้คนมากมายเคารพเลื่อมใสอย่างร้อนแรง…….เป็นเพราะราชาหลงสร้างความมหัศจรรย์ไว้ครั้งแล้วครั้งเล่า

ราชาหลงแบกความมหัศจรรย์ไว้นับไม่ถ้วน ความเป็นไปไม่ได้แบบนี้ เทียบกับเรื่องราวของราชาหลงแล้ว ความจริงไม่ถือว่าเป็นอะไรเลย

โลกชั่วร้ายทิศตะวันตกที่เคยโดนคนเรียกว่าที่ต้องห้ามของชีวิต ไปไม่ได้กลับ และเป็นแหล่งความชั่วทั้งปวง…..แหล่งนักฆ่าที่อันตรายหนักซึ่งแฝงไปด้วยความสยดสยอง…….พวกนี้ล้วนถูกเรียกว่าเป็นสถานที่แห่งความตาย ใครก็ตามที่เคยไปที่พวกนี้ นับจากนี้จะหายเข้ากลีบเมฆ เป็นหรือตายก็ไม่มีใครรู้

แต่มีเพียงคนเดียวที่ทำลายความเป็นไปไม่ได้ทุกอย่างในตำนาน…….นั่นก็คือราชาหลง มีเพียงราชาหลงที่มีชีวิตเดินออกมาจากสถานที่พวกนี้ได้

จุดกำเนิดของความมหัศจรรย์แต่ละเรื่อง ตั้งแต่เริ่มต้นฮือฮากันในต่างประเทศ ถึงตอนท้ายได้ยินว่าราชาหลงเป็นผู้สร้างต้นกำเนิดความมหัศจรรย์นี้ อิทธิพลมากมายล้วนไม่กล้าฮึกเหิมอีก แม้กระทั่งไม่เคลื่อนไหวด้วย

ผู้ชายคนหนึ่งที่มักจะสร้างเรื่องมหัศจรรย์ สร้างปาฏิหาริย์ นั่นยังเรียกว่าเรื่องเหลือเชื่ออีกเหรอ? ปาฏิหาริย์เดิมหมายถึงเรื่องที่ไม่อาจจะทำได้ ตอนที่โดนทำลายครั้งแล้วครั้งเล่า นั่นก็ไม่ถือว่ามหัศจรรย์แล้ว

ความเร็วในการโจมตีชั่วพริบตาเดียวนี้ สำหรับเฉินเป่ยแล้ว ย่อมไม่ถือว่าเป็นอะไร…….ทำได้อย่างง่ายดาย

“ตายๆๆ!”

หลังจากหัวหน้าสาขาตะลึงสองสามวินาทีถึงตอบสนองกลับมา มือยังกุมมีดเอาไว้ แรงอาฆาตทั่วทั้งตัวพุ่งทะยาน แขนข้างที่กุมมีดเอาไว้นั้น กล้ามเนื้อแต่ละมัดปูดขึ้น เส้นเลือดนูนชัดเจน ราวกับมีงูเขียวเลื้อยอยู่ใต้ผิวหนัง จากนั้นฉีกผิวหนังออกมาแล้ว

ท่วงท่าทั้งตัวของหัวหน้าสาขาระเบิดและทะยานขึ้นทันที เหมือนสัตว์ร้ายที่บ้าคลั่งตัวหนึ่ง

เขาจ้องเฉินเป่ยอย่างโหดร้าย ดวงตาที่ราวกับสายตาของสัตว์ดุร้ายคู่นั้นเต็มไปด้วยความดุดัน

มีดในมือของเขาปะทุความเร็วเต็มกำลังออกมา โบกสะบัดไม่หยุด มีภาพวืดมากๆ ปรากฏขึ้น

เวลานี้แม้แต่ซูเหลยยังงงงวยอยู่บ้าง ความสามารถของหัวหน้าสาขาเกินกว่าที่หล่อนคาดการณ์ไว้

ภาพวืด…….นี่เป็นความเร็วที่ไวมาแค่ไหน ถึงจะสามารถปรากฏภาพวืดออกมาได้

บวกกับสิ่งที่อยู่ในมือของหัวหน้าสาขา คือมีดยาวที่หนาและหนักเล่มหนึ่ง

“ชิ้ง!”

หลงหยาในมือของเฉินเป่ยคำรามออกมา กรีดฉีกที่ว่างในอากาศ มีเสียงคำรามดังราวระเบิดดังขึ้น

ดวงตาหัวหน้าสาขาเผยแสงแปลกใจ เขาจ้องมองหลงหยาในมือของเฉินเป่ย วัสดุของหลงหยาด้ามนี้พิเศษมาก มีดยาวของเขาทำขึ้นจากเหล็กกล้า แข็งแรงไม่ธรรมดา แหลมคมอย่างมาก

ส่วนหลงหยา คาดไม่ถึงไม่มีหักลง แต่ทว่ายังต้านทานไว้ได้

“ฝีมือแค่นี้เหรอ? ไม่มีลูกไม้อย่างอื่นก็รีบไสหัวกลับไป” มุมปากเฉินเป่ยยกขึ้น เอ่ยปากหยอกเย้า

สีหน้าซูเหลยแข็งทื่อ…….ชั่วขณะนั้นหมดคำจะพูดอยู่บ้าง มองเฉินเป่ยอยู่ ไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี

เจ้าหนุ่มคนนี้ยังอยากยั่วยุคนอื่น หรือว่านี่ยังไม่ใช่ความสามารถทั้งหมดของเขา?

ซูเหลยยิ่งสงสัย นี่สรุปใช่เฉินเป่ยหรือไม่?

ตามองเห็นเฉินเป่ยกับเขาตีเสมอกัน หัวหน้าสาขาคนนั้นเห็นได้ชัดว่าบ้าไปแล้ว ดวงตาทั้งคู่แดงเดือด เต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอย

ลูกน้องสมาชิกเหล่านี้ของเขาจะตายเปล่าไม่ได้

วันนี้ เฉินเป่ยต้องตาย!

หลีชิงเยียนมองฉากนี้อย่างอึ้งทึ่ง หายใจผิดจังหวะ ตาค้างแล้ว

ใครจะไปคิดว่าประธานนางฟ้าที่แต่ไหนแต่ไรฉลาดหลักแหลม จะมีช่วงเวลาที่เงอะงะแบบนี้ด้วย

นี่เป็นสงครามเทพล่ะมั้ง