บทที่284 เยี่ยนจิงสั่นสะเทือน!
หลีชิงเยียนกับเฉินเป่ยต่างฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้อให้กันอยู่ตั้งนาน ทั้งสองคุมเชิงกันนานมาก ความเด็ดขาดของเฉินเป่ย ในที่สุดทำให้หลีชิงเยียนยอมเลิกราไป
เป็นครั้งแรกที่หลีชิงเยียนเจอเฉินเป่ยมีท่าทีแข็งกร้าวขนาดนี้ ไม่ยอมอ่อนข้อให้ ทำให้ในที่สุดเธอไม่มีทางเลือก
ดวงตาคู่นั้นแพร่กระจายความหมายหนาวเหน็บล้ำลึก จ้องมองเฉินเป่ยสักพักหนึ่ง สุดท้ายริมฝีปากแดงขยับ พูดว่า “ดีที่สุดนายอย่ามาเสียใจทีหลัง”
เฉินเป่ยสีหน้าสงบนิ่ง หลังเก็บรูปถ่ายไว้ ถามว่า “พวกคุณพุ่งเข้ามา สรุปอยากทำอะไรกัน?”
“ดูว่านายตายรึยัง หรือว่าหาข้ออ้างหลบหนี” หลีชิงเยียนทำเสียงฮึดฮัด พูดอย่างอารมณ์เสีย
“หลบหนี?” เฉินเป่ยมึนงง ไม่มีการตอบสนองเข้ามาเท่าไร
“วันนี้เป็นวันแรกที่งานพนันเพชรพลอยเปิดงาน งานพนันเพชรพลอยเริ่มไปตั้งนานแล้ว พวกเราพลาดกันแล้ว” ซูเหลยที่อยู่ด้านข้างพูดอธิบาย
จากนั้นเฉินเป่ยถึงมีปฏิกิริยาเข้ามา สีหน้าค้างคา ตนเอง…….หลับไปยี่สิบกว่าชั่วโมง เป็นเช้าวันต่อมาแล้วหรือ?
เวลานี้สมองของเฉินเป่ยยังสะลึมสะลืออยู่บ้าง รู้สึกเพียงแค่ผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงเอง
นึกถึงตรงนี้ เฉินเป่ยหัวเราะอย่างกระอักกระอ่วน “ผมจะหลบหนีอะไรได้ แค่ดื่มเหล้ามากไป……”
เฉินเป่ยยังไม่ทันพูดจบก็ถูกหลีชิงเยียนขัดจังหวะขึ้น “อีกครึ่งชั่วโมง ฉันจะรอหน้าอยู่ที่หน้าประตูโรงแรม”
หลีชิงเยียนชายตามองเฉินเป่ยอย่างเมินเฉยทีหนึ่ง หมุนตัว ใส่รองเท้าส้นสูงที่งดงามอยู่ เดินไปหน้าประตูเสียงดังตึกๆๆ
เฉินเป่ยมองภาพด้านหลังที่อ่อนช้อยสมบูรณ์แบบนั้น เผยอารมณ์ที่น่าหลงใหลเต็มเปี่ยม ทำให้เขาฉีกมุมปากนิดหน่อย……ผู้หญิงที่เย็นชาสมบูรณ์แบบอย่างนี้ ใครไม่อยากพิชิตให้ได้กัน
ตอนนี้หลีชิงเยียนหยิ่งยโส แต่เฉินเป่ยเป็นใคร? ไม่ช้าหรือเร็วจะต้องพิชิตแม่เสือคนนี้ให้ราบคาบ ทำให้เธอสยบยอมตนเองอย่างเชื่อฟังให้ได้
เฉินเป่ยยิ่งคิดยิ่งชั่วร้าย มุมปากวาดเส้นรัศมีวงกลมที่อันธพาลอย่างมากขึ้น……
สิบห้านาทีต่อมา เฉินเป่ยเดินออกมาจากในโรงแรม รถบีเอ็มดับเบิลยูสีดำคันหนึ่งจอดที่หน้าประตูโรงแรม ซูเหลยกับหลีชิงเยียนนั่งอยู่ในรถเรียบร้อยแล้ว
เฉินเป่ยก้าวเดินเนิบช้า ตามมาด้วยเสียงหัวเราะเจ้าเล่ห์ทีหนึ่ง รีบเดินเข้าใกล้รถบีเอ็มดับเบิลยู ดึงประตูรถออก นั่งเข้ามาที่นั่งแถวหลัง
หลีชิงเยียนกำลังนั่งเล่นมือถืออยู่แถวหลัง พอเฉินเป่ยนั่งเข้ามา หลีชิงเยียนขมวดคิ้วขึ้นทันที “ไปนั่งข้างหน้า”
แต่เฉินเป่ยกลับเหมือนฟังไม่ได้ยิน นั่งเข้าไปอย่างไม่สนใจ แม้กระทั่งยังขยับเข้าใกล้หลีชิงเยียนอีก
ร่างกายที่อ่อนนุ่มหอมละมุนนี้ไม่นานก็แนบติดไปด้วยกันกับเฉินเป่ย……ผิวหนังและกล้ามเนื้อสัมผัสกันและกัน……ทำให้หลีชิงเยียนขนลุกขึ้นไปทั้งตัวอย่างไม่รู้ตัว
หลีชิงเยียนหดๆ ตัว ได้กลิ่นเหล้าจางๆ ที่หลงเหลืออยู่บนตัวเฉินเป่ย ทำเสียงฮึดฮัด สบถออกมา “ขี้เมา”
ส่วนเฉินเป่ยคุ้นชินกับความรังเกียจเช่นนี้ของหลีชิงเยียนตั้งนานแล้ว นั่งบนเบาะนุ่มสบายอย่างเกียจคร้าน เอ่ยปากบอก “ไปเถอะ”
“นายขยับไปหน่อย” หลีชิงเยียนจ้องเฉินเป่ยด้วยดวงเย็นชา
“ขยับไม่ได้แล้ว ด้านข้างไม่มีที่ว่าง” เฉินเป่ยทำหน้าเรียบนิ่งมาก เป็นการพูดเหลวไหลได้หน้าตาเฉยอย่างยิ่ง หลีชิงเยียนย่อมมองเห็นด้านข้างเฉินเป่ยยังมีที่ว่างอีกตั้งมาก
“หน้าไม่อาย!”
หลีชิงเยียนกัดฟัน ด่าไปคำหนึ่ง เธอยากจะรับได้กับความรู้สึกที่มีสิ่งประหลาดมาแนบชิดตนเองอยู่แบบนี้ แม้กระทั่งเธอยังสามารถได้ยินเสียงลมหายใจของเฉินเป่ยได้
ซูเหลยที่นั่งอยู่แถวหน้าตำแหน่งคนขับ มองสองคนผ่านกระจกมองหลังมา แอบถอนหายใจทีหนึ่ง สีหน้าจำใจอยู่บ้าง แม้แต่หล่อนยังรับรู้ได้ สองคนนี้นับวันยิ่งเหมือนกำลังจีบกัน…….
ระหว่างที่สองคนจีบกันอยู่ รถบีเอ็มดับเบิลยูดำขลับสตาร์ทเครื่องเงียบๆ ขับออกไปอย่างรวดเร็ว……
………….
ไม่เพียงแค่รถยนต์ของหลีชิงเยียนที่รีบไปงานพนันเพชรพลอย เช้าวันนี้ เยี่ยนจิงก็เปลี่ยนไปคึกคักเป็นพิเศษ
โรงแรมหรูหราระดับสูงใหญ่ๆ แต่ละที่ของเยี่ยนจิงค่อยๆ ครึกครื้นขึ้นมา บอดี้การ์ดแต่ละคนเดินออกมาจากในโรงแรม นั่งเข้าไปในรถยนต์แต่ละคัน คุ้มครองรถหรูคันหนึ่งในนั้นไว้ ขับไปที่งานพนันเพชรพลอย
ทั่วทุกด้านของงานพนันเพชรพลอยล้วนมีรถหรูขับเข้ามาด้วยความรวดเร็ว
ภายในรถหรูแต่ละคัน ต่างมีบุคคลยิ่งใหญ่แต่ละท่านนั่งอยู่
บุคคลยิ่งใหญ่เหล่านี้ ปกติจะแค่ควบคุมอยู่เบื้องหลังอย่างเงียบๆ ดำรงอยู่แบบดูแลด้านใหญ่ๆ ……ยิ่งมีสถานะลึกลับ ยิ่งมีเพียงคนจำนวนน้อยมากของหัวเซี่ยที่รับรู้
ถ้าเปลี่ยนเป็นช่วงปกติ ในบรรดาบุคคลยิ่งใหญ่นี้ ไม่ว่าท่านไหน สถานะล้วนพอที่จะทำให้เยี่ยนจิงสั่นสะเทือน ทำให้เกิดความสนใจขึ้น
และเวลานี้ การดำรงอยู่เหล่านี้ยิ่งใหญ่มาก กรูกันไปทางงานพนันเพชรพลอยอย่างบ้าคลั่ง
ยากจะทำให้คนจินตนาการได้มากเหลือเกินว่าสรุปแล้วงานพนันเพชรพลอยมีอะไรกัน ถึงทำให้บุคคลยิ่งใหญ่เหล่านี้มาอย่างไม่หนีความยากลำบาก รีบมาทางงานพนันเพชรพลอยด้วยตนเอง……นี่ต้องมีเสน่ห์ดึงดูดมากแค่ไหน
ทั้งเยี่ยนจิงเกิดแผ่นดินสั่นไหวยกใหญ่ แต่ละตระกูลแต่ละบ้านล้วนถูกเตือนว่าดีที่สุดอย่าออกจากบ้าน บนถนนมีเสียงไซเรนของตำรวจคำรามดังก้อง ถนนแต่ละเส้นมีเจ้าหน้าที่ตำรวจรับผิดชอบรักษาความเป็นระเบียบเรียบร้อย
แม้กระทั่งโดยรอบงานพนันเพชรพลอยยังดำเนินการปิดทางแล้ว เดิมทีคนธรรมดาไม่สามารถเข้าใกล้งานพนันเพชรพลอยเขตนั้นได้
………..
ภาพเงาคนหนึ่งเดินออกมาจากในโรงแรม นั่นคือหนุ่มที่ใส่เสื้อคลุมสีขาวคนหนึ่ง
“คุณชายหนิง รถเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วครับ” ผู้อาวุโสคนหนึ่งยืนอยู่หน้ารถ ทำความเคารพอย่างนอบน้อม
ชายหนุ่มที่ใส่เสื้อคลุมขาวพยักหน้าแล้ว ทั่วทั้งตัวเขาล้วนแพร่กระจายกลิ่นอายสูงศักดิ์ออกมา ราวกับเกิดมาก็มีความรู้สึกที่สูงศักดิ์อยู่แล้ว
“งานพนันเพชรพลอยครั้งนี้ ได้ยินว่ามีผู้มีความสามารถพิเศษ ยิ่งได้ยินมาว่ามีบุคคลยิ่งใหญ่จากตะวันตกท่านหนึ่ง มาถึงที่นี่ เพื่องานพนันเพชรพลอยในครั้งนี้ แสดงออกแบบสงบนิ่ง ความจริงมีความคิดซ่อนเร้นอยู่ รอต่อสู้ขึ้นมา จะรุนแรงยิ่งกว่าอดีตอีก” ผู้อาวุโสเอ่ยปาก
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่ใช่แค่มาจากต่างประเทศเหรอ ครั้งนี้ฉันยิ่งต้องไปเหยียบย่ำปรมาจารย์ทั้งหมดพวกนั้น” ชายหนุ่มเอ่ยปากนิ่งๆ มือทั้งคู่ไพล่หลัง ก้าวเท้าไปด้านนอกโรงแรม
ผู้อาวุโสสีหน้าค้างนิดหน่อย ไม่นานตอบสนองเข้ามา ตามหลังชายหนุ่มไปอย่างเคารพ
อีกด้านของเยี่ยนจิง ชายวัยกลางคนท่านหนึ่งยืนอยู่ที่ด้านนอกห้องประชุม มองฝูงชนมากมายที่เต็มไปหมดด้วยความสงบนิ่ง
ด้านข้างของเขา มีสองคนยืนอยู่ สองคนนี้ต่างเป็นประธานบริษัทที่มีชื่อเสียงโด่งดังในเยี่ยนจิง
และตอนนี้กลับยืนอยู่สองข้างของชายวัยกลางคนอย่างไม่บ่นสักคำ
หัวหน้าสมาคมของสมาคมประเมินราคาหัวเซี่ย……ปรมาจารย์ประเมินราคาอัญมณีระดับสูง ศึกษาวิจัยในด้านการพนันเพชรพลอย ประธานบริษัทสองท่านนี้กับหัวหน้าสมาคมบรรลุการร่วมงานกันแล้ว พอนึกถึงว่าอีกเดี๋ยวพนันเพชรพลอย ปรมาจารย์ประเมินราคาอัญมณีชั้นสูงท่านนี้จะสามารถนำผลตอบแทนราคาสูงมาให้พวกเขาสองคนได้ ในใจพวกเขาก็แอบตื่นเต้นกันจนกลั้นไม่ไหว
ในเวลานี้ ชายวัยกลางคนเอ่ยปาก น้ำเสียงดูทอดถอนใจ “งานพนันเพชรพลอยของปีนี้ ที่จริงไม่เหมือนกับสมัยก่อน คาดไม่ถึงโอ่อ่ามากขนาดนี้”
“หัวหน้าสมาคม นึกไม่ถึงว่าท่านจะมาเยือนด้วยตัวเอง” ในเวลานี้ เสียงที่ประหม่าเป็นอย่างยิ่งลอยมาจากด้านข้าง เห็นเพียงคนคนหนึ่งรีบร้อนวิ่งเข้ามา บนหน้ายังมีความตื่นตกใจ
คนคนนี้ดูเหมือนสับสนลนลาน แต่เขากลับเป็นผู้จัดหลักของงานพนันเพชรพลอยครั้งนี้ หัวหน้าสมาคมของสมาคมผู้ค้าอัญมณีเยี่ยนจิง
ถึงแม้จะเป็นหัวหน้าสมาคม แต่ตำแหน่งของสมาคมกลับต่างกันอย่างมาก
ท่านหนึ่งเป็นเพียงระดับเมือง อีกคนหนึ่งเป็นระดับประเทศ…….นั่นคือแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน
“อืม มาดูหน่อย” ชายวัยกลางคนพยักหน้า สีหน้าผ่อนคลาย เขานิ่งไป พูดชมเชย “นึกไม่ถึงว่างานพนันเพชรพลอยของคุณจัดได้ไม่เลวเลย…..”
คนคนนั้นหัวเราะอย่างกระอักกระอ่วน พูดอธิบาย “หัวหน้าสมาคม ท่านอย่าชมผมเลยครับ ไม่ใช่ท่านไม่รู้ ครั้งนี้ เป็นเพราะบุคคลยิ่งใหญ่มา……”
“บุคคลยิ่งใหญ่?” ชายวัยกลางคนสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย ชั่วขณะนั้นสีหน้าหวาดกลัวขึ้นมา
“ตามผมเข้าไปดูหน่อยเถอะครับ” ชายวัยกลางคนก้าวเท้าไปข้างในช้าๆ
…………..
บ้านหลี
กลางสวน หลีเช่าเทียนวางหมากดำลง มองกระดานหมากอยู่ หมากขาวหมากดำเต็มแน่น ไม่มีที่ให้วางหมากลงอีกแล้ว เขาตะลึงเล็กน้อย ตามมาด้วยถอนหายใจทีหนึ่ง
ในตอนนี้ ภาพเงาคนหนึ่งพาคนจำนวนมากรีบเดินเข้ามาจากด้านนอก
“เช่าเทียน ถึงเวลาแล้ว” หลีหงมองทางหลีเช่าเทียน พูดเสียงทุ้ม
หลีเช่าเทียนพยักหน้าแล้วลุกขึ้น มองทางหลีหง สีหน้าสงบนิ่งผิดปกติ
หลีหงพูดกับหลีเช่าเทียน ด้วยเสียงทุ้ม “หลานเป็นความหวังของตระกูลหลี ครั้งนี้ยิ่งเป็นการปรากฏตัวครั้งแรกของหลานด้วย ทำได้เพียงประสบความสำเร็จ ห้ามล้มเหลว”
“ครับ” หลีเช่าเทียนพยักหน้า
หลีหงหันหน้า มองทางบอดี้การ์ดด้านหลังที่ใส่ชุดสูท พูดเสียงดังชัดเจน “ครั้งนี้ถ้าเช่าเทียนประสบความสำเร็จ จะมีผลประโยชน์ของพวกนายไม่น้อย ถ้าเช่าเทียนเกิดเรื่องอะไร พวกนายต้องโดนลงโทษเช่นกัน”
“ครับ!”
หลีหงมองทางผู้อาวุโสสองท่านนั้น พูดอย่างเคารพ “รบกวนทั้งสองท่านแล้ว”
ผู้อาวุโสสองท่านพยักหน้า เหมือนว่าจิตวิญญาณเชื่อมถึงกันและกัน เอ่ยปากเป็นเสียงเดียวกัน “นายใหญ่วางใจได้ ครั้งนี้พวกเรารับงานเพื่อช่วยเหลือคุณชายหลี ประกาศตัวไปที่งานพนันเพชรพลอย สั่นสะเทือนเยี่ยนจิง!”
และเวลานี้ หลีเช่าเทียนเงยหน้า มองทางท้องฟ้า สายตาล้ำลึก ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่บ้าง
สายตาของเขา ราวกับสามารถมองทะลุชั้นเมฆได้ สายตาของเขาประกายแสงประหลาด เขาแอบมีความรู้สึกบางอย่าง เอ๋อตงเฉิน……น่าจะไม่พลาดงานพนันเพชรพลอยครั้งนี้มั้ง?
…………
เวลานี้ อาคารสูงที่สุดแห่งหนึ่งในเยี่ยนจิง ในห้องทำงานชั้นหนึ่งที่สูงหกร้อยกว่าเมตร ผู้ชายท่านหนึ่งฟังรายงานในสายโทรศัพท์ด้วยสีหน้าสงบ
เขายืนอยู่หน้ากระจกชมวิว มองชั้นเมฆหนาที่ด้านนอกหน้าต่าง มองท้องฟ้าน้ำเงินเข้มที่ไร้ขอบเขต ดวงตาทั้งคู่ลุ่มลึก……..ราวกับสามารถดึงดูดจิตใจคนได้
เขาใส่ชุดสูทรีดเรียบ ทั้งเยี่ยนจิงเกือบไม่มีใครรู้จักชื่อของเขา…….เพราะคนที่รู้จักเขา เรียกเขาเพียงว่า…….จิง!
“เยี่ยนจิงสงบเรียบร้อยดีมากครับ ไม่มีปัญหาใดๆ เกิดขึ้นเลย” ในโทรศัพท์ มีเสียงหนึ่งลอยออกมา
“ฉันรู้แล้ว ตรวจดูต่อไป รักษาความปลอดภัยของทุกการมีตัวตน” ผู้ชายท่านนั้นเอ่ยปากช้าๆ
พอวางสายโทรศัพท์ ผู้ชายมองทางชั้นเมฆ ทันใดนั้นสายตาเปลี่ยนไปจนสามารถทะลุผ่าน ราวกับอยากจะทะลุผ่านชั้นเมฆไป
ถ้าฟังอย่างละเอียด สามารถได้ยินที่เขาพึมพำ……. “งานชุมนุมของเยี่ยนจิง……..จะเกิดเหตุไม่คาดคิดใดๆ ไม่ได้เด็ดขาด…….”
ทันใดนั้น เขาหัวเราะนิ่งๆ รอยยิ้มเต็มไปด้วยความมั่นใจ “ถิ่นของฉัน ใครกล้ามาก่อกวน?
