บทที่351 ไม่คู่ควรเป็นคน!
“แต๊กๆๆ…”
เปลวไฟกระหน่ำยิง เสียงปืนที่แสบแก้วหูเกือบจะโหมกระพือพายุขึ้นในห้องอาหาร ปืนยิงเร็ว ปืนไรเฟิล……ปืนผาหน้าไม้สารพัดเปิดฉากกราดยิงอย่างบ้าระห่ำ เปลวไฟสยองขวัญโหมพัดเข้ามา โต๊ะและเก้าอี้ถูกกลืนกินฉีกขาดในชั่วพริบตาเดียว
ชั่วขณะนั้น เฉินเป่ยหมุนตัว มือกุมมีดหลงหยาที่ดำขลับไว้ จ้องคนในตระกูลตู้ที่สายตาดุร้าย และยิงมาอย่างบ้าคลั่งเหล่านั้น สายตานั้นราวกับสายตาของปีศาจร้าย
และในเวลานี้ เปลวไฟก็พัดโหมถึงที่สุด
ทันใดนั้นเฉินเป่ยโบกขยับมีดหลงหยาโดยฉับพลัน ฟันตัดสกัดเปลวไฟซึ่งไม่มีที่สิ้นสุด
“ชิ้งๆๆ…….” เสียงปะทะดังชิ้งๆ ที่กังวานเสนาะหู เฉินเป่ยกุมมีดหลงหยาไว้ในมือ การเคลื่อนไหวไวดุจสายฟ้าแลบ เปลวไฟอันไร้ที่สิ้นสุดกระหน่ำยิงโหมพัดเข้ามา ถูกเฉินเป่ยต้านเอาไว้ได้ทั้งหมดแล้ว
ควันดินปืนตลบอบอวล เปลวไฟแต่ละดวงนั้นแยกเป็นสองส่วน ลูกกระสุนตกพื้น ทำให้ลูกตานายใหญ่ตระกูลตู้และผู้อาวุโสชุดดำหดอย่างรุนแรง
“ความเร็วไวขนาดนี้ คาดไม่ถึงจะ……..ต้านกระสุนไว้ได้?” ผู้อาวุโสชุดดำคนนั้นสีหน้าตื่นตกใจ ภายในใจสั่นสะเทือนอย่างแรง ยากจะสงบลงได้
เฉินเป่ยทำให้ในใจของเขาเกิดคลื่นยักษ์ก่อตัวขึ้นมา
ตอนที่นายใหญ่ตระกูลตู้เห็นเฉินเป่ยใช้มีดสกัดลูกกระสุนการกระทำแบบนี้เข้า สีหน้ายิ่งประกายความซีดเซียว มองทางเฉินเป่ย มีความตกใจแบบยากจะเชื่อ
นี่แม่งเป็นคนหรือเปล่า? นี่แม่งทำได้อย่างไรกัน?
นายใหญ่ตระกูลสงสัยถึงสายตาของตนเองจะผิดปกติ แต่ผู้อาวุโสชุดดำด้านข้างคงไม่ได้ตาผิดปกติด้วยหรอกมั้ง?
นายใหญ่ตระกูลตู้นั่งอยู่ที่เดิมค่อยๆ หยิบขวดไวน์ลาฟิตที่อยู่ด้านข้างขึ้น เทไวน์แดงให้ตนเองไปแก้วหนึ่ง
และตอนที่เขาอยากจะยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ ทันใดนั้นกระสุนปืนลูกหลงลูกหนึ่งก็ยิงเข้ามาจากมุมที่นึกไม่ถึง ยิงผ่านแก้วใส เฉียดต้นคอของเขา ก่อนจะยิงทะลุตรงเข้าไปกลางผนังด้านหนึ่ง
นายใหญ่ตระกูลตู้หนังศีรษะชา บนแก้วใสในมือของเขามีรูกระสุนรอยหนึ่งเพิ่มขึ้นมาอย่างกะทันหัน แวบเดียว แก้วใสก็ถูกแรงสั่นสะเทือนมหาศาลสั่นจนแตกละเอียด เศษแก้วหล่นลงดังซู่ ไวน์แดงหกราดทั้งตัวของเขาแล้ว
ที่ต้นคอของนายใหญ่ตระกูลตู้ปรากฏสีเลือดรอยใหญ่ขึ้น…เขาโดนกระสุนลูกหลงถากผิวหนังให้แล้ว
หลังนายใหญ่ตระกูลตู้ตอบสนองเข้ามา ในใจเต้นแรง……กระสุนลูกหลงเมื่อสักครู่นั้น ขอเพียงเอียงอีกนิดสักหน่อย…คงจะยิงทะลุลำคอของเขา
นายใหญ่ตระกูลตู้สูดหายใหญ่เข้าลึกๆ ทีหนึ่ง สูบซิการ์ไป มองเฉินเป่ยที่รูปร่างไม่แจ่มชัดอยู่กลางห้องอาหาร แววตาล้ำลึก ครู่หนึ่ง เขาออกคำสั่งช้าๆ “ไล่ฆ่าสุดกำลัง!”
และเวลานี้ เฉินเป่ยทุ่มกำลังโบกสะบัดมีดหลงหยาในมือ สกัดเปลวไฟที่ระเบิดยิง และพัวพันเข้ามาอย่างคลุ้มคลั่ง ความเร็วก้าวหน้าขึ้น
ในเวลานี้ กระสุนลุกหนึ่งยิงมาจากมุมที่นึกไม่ถึง ร่างกายเฉินเป่ยวาร์ปหาย เปลวไฟไล่จู่โจมอย่างบ้าคลั่ง เขาพยายามสกัดกั้นโจมตีสุดชีวิต แต่กลับไม่ได้คาดการณ์ถึงการมีอยู่ของกระสุนลูกนี้โดยสิ้นเชิง
ความสนใจของเขาอยู่ที่เปลวไฟที่พัวพันแบบไม่มีที่สิ้นสุดด้านหน้า เพิกเฉยกระสุนที่ไม่สำคัญนั้นเลย
“เฮือก!” กระสุนลูกหนึ่งยิงเข้าร่างกายของเฉินเป่ยฉับพลัน เกิดสายเลือดที่กระจายขึ้น
“ปัง!”
เฉินเป่ยส่งเสียงฮึดฮัด กระสุนลูกนี้ทำให้การกระทำของเขาหยุดชะงัก ชั่วพริบตาเดียว เปลวไฟที่ระเบิดยิงแบบหาที่สุดไม่ได้ก็จู่โจมมาอย่างเต็มที่
“ปังๆ!” เปลวไฟทะลุผ่านร่างกายของเฉินเป่ยหลายลูกติดต่อกัน เลือดสดไหลทะลักออกมา
เสื้อคลุมสีแดงตัวนั้นของเขายิ่งสีสันสดเพิ่มขึ้น เลือดสดด้านบนนั้นนับวันยิ่งเปื้อนเพิ่มขึ้น ราวกับจะย้อมมันให้เป็นเสื้อคลุมเลือดตัวหนึ่ง
ร่างกายเฉินเป่ยสั่นเทา คนในตระกูลตู้นับไม่ถ้วนหัวเราะอย่างอัปลักษณ์
เพราะเฉินเป่ยบาดเจ็บแล้ว เขาไม่ใช่เทพเจ้าแห่งสงครามที่ไร้ศัตรู หรือยอดมนุษย์ เขาโดนยิงแล้ว และอยู่ไม่ไกลจากความตาย
นายใหญ่ตระกูลตู้เห็นฉากนี้ ดวงตาทั้งคู่แข็งตัวเล็กน้อย ตามมาด้วยลูกตาดำที่ล้ำลึกค่อยๆ เผยรอยยิ้มออกมา
“วอนหาที่ตาย รอดูว่าแกจะทนไปได้นานแค่ไหน” ผู้อาวุโสชุดดำมองทางเฉินเป่ย หัวเราะเยาะ รอยยิ้มมีเลศนัย
“เอ่อ……” เฉินเป่ยพ่นเลือดสดออกมา มือซ้ายคลำไปทางท้องน้อย กลางฝ่ามือเป็นเลือดสดสีเข้ม…….
และตอนที่เฉินเป่ยเงยหน้าอีกครั้ง ดวงตาทั้งคู่ภายใต้หน้ากากถูกลักษณะบิดเบี้ยวแดงฉานเข้าแทนที่
เขาในวินาทีนี้ ทั่วทั้งตัวแพร่กระจายกลิ่นอายที่สยดสยองอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ราวกับอยากให้สิ่งมีชีวิตทั้งหมดสั่นเทา
ความโกรธของราชาหลง……นี่คือราชาหลงโกรธโดยแท้จริง ทำให้ต่างประเทศสั่นสะเทือน
พอราชาหลงโกรธ……ศพลอยอืดท่วมท้น
พอราชาหลงโกรธ……เลือดไหลทะลัก
ที่ต่างประเทศ ขุนศึกชั้นยอดนับไม่ถ้วน และกลุ่มนายทุนเหนือชั้น ทุกคนต่างรู้ซึ้งถึงคำพูดประโยคนี้กัน นั่นคือสิ่งที่บรรยายอยู่ในเวลานี้
“ตระกูลทอง…ป่าเถื่อนโหดร้าย…เหี้ยมโหดไร้มนุษยธรรม ในเมื่อกฎหมายของหัวเซี่ยทำอะไรพวกแกไม่ได้ งั้นปล่อยให้ฉัน…เป็นสวรรค์มาลงโทษ ทำตามหลักการสวรรค์!” เฉินเป่ยแหงนหน้ามองฟ้าแล้วคำราม หลังจากเขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ก็ทำให้ที่ว่างในอากาศล้วนใกล้จะบิดเบี้ยวไปหมด
แวบหนึ่ง แสงดำระเบิดยิง คมมีดสั่นสะเทือนลั่นกลางอากาศ ราวกับมังกรคำรามอย่างแจ่มแจ้งยิ่งใหญ่
ทันใดนั้นแสงดำกะพริบอย่างว่องไว ชั่วขณะหนึ่ง แสงดำตัดเปลวไฟที่ไม่สิ้นสุดออก ทะลุผ่านหน้าอกคนในตระกูลตู้ที่ถือปืนกราดยิงไปคนหนึ่งแล้ว
ส่วนเฉินเป่ย ชั่วพริบตาเดียวก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าของคนในตระกูลตู้อีกคนหนึ่ง ปัดปืนในมือของเขาออก ใช้ท่ายกทุ่มข้ามไหล่ที่สมบูรณ์แบบว่องไว ทำให้คนในตระกูลตู้คนนั้นศีรษะกระแทกพื้นอย่างรุนแรง ประหนึ่งเสียบต้นหอมลง ร่างกายครึ่งท่อนปักเข้าในพื้นแล้ว
ส่วนเฉินเป่ยแม้แต่มองยังไม่มองสักนิด รับปืนหนาวเย็นกระบอกนั้นที่บินวนลงมาจากกลางอากาศเอาไว้
นายใหญ่ตระกูลตู้เห็นฉากนี้เข้า หัวใจแน่นหนึบขึ้นอย่างฉับพลัน ดวงตาตาแข็งตัว เขาลุกขึ้นมาทันที เพราะเขามีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีสุดๆ อย่างหนึ่ง
เขาให้เฉินเป่ยได้ปืนไปแล้ว
ทั้งโลกต่างรับรู้หมดว่าพรสวรรค์ของราชาหลง คือการหมางเมินบนโลกนี้…แต่กลับไม่มีศัตรูรู้ว่าการที่เฉินเป่ยกุมปืนไว้ นั่นต่างหากที่เป็นจุดเริ่มต้นของหายนะฉากหนึ่ง
ถ้าบอกว่ามีดหลงหยาราวกับเป็นแขนของเฉินเป่ย กลายเป็นส่วนหนึ่งของเฉินเป่ยไปแล้ว เช่นนั้นปืนก็คงเป็นชีวิตของเขา
ราชาหลงมีปืนแล้ว นั่นเท่ากับว่าให้เขี้ยวแหลมกับกรงเล็บแหลมคมกับมังกรตัวหนึ่ง
เมื่อสองอย่างรวมเข้าด้วยกัน นั่นคือหายนะน่ากลัวที่ไม่มีทางจินตนาการได้ฉากหนึ่ง
ภายใต้หน้ากาก ใบหน้าของเฉินเป่ยหนาวเหน็บราวกับน้ำค้างแข็ง แต่ละครั้งที่เขายกปืน จะต้องมีเลือดนองและศพแบบไม่มีขอบเขตจำกัด
ฉากสยองขวัญในอดีตได้ปรากฏขึ้นบนโลกอีกรอบหนึ่ง
“ปังๆๆ……” ปากกระบอกปืนประกายเปลวไฟอย่างบ้าคลั่ง เปลวไฟดุร้ายกำลังปล่อยออกมหาศาล เปลวไฟนับไม่ถ้วนระเบิดยิงออกมาจากในปากกระบอกปืนของเฉินเป่ย สกัดเปลวไฟที่คนในตระกูลตู้นับไม่ถ้วนยิงออกมา
คนในตระกูลตู้นับไม่ถ้วนต่างตกตะลึงพรึงเพริด สีหน้าตระหนกอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ แม้กระทั่งพวกเขายังสงสัยสายตาของตนเอง นี่แม่งคาดไม่ถึงว่าจะใช้ลูกกระสุนตีลูกกระสุนลงมา? นี่แม่งทำได้อย่างไรกัน?
ในมือเฉินเป่ยกุมปืนไว้ เปลวไฟแต่ละดวงนั้นราวกับเป็นกรงเล็บแหลมคมของเทพแห่งความตาย ร้องคำรามขยำไปทางคนในตระกูลตู้ที่รวมตัวกันเป็นฝูงชนตรงนั้น
ภายใต้หน้ากาก สีหน้าของเฉินเป่ยหนาวเหน็บดุร้าย…ไฟโกรธของเขาเกิดขึ้นเพราะพวกคนกินคน เกิดขึ้นเพราะหญิงท้องที่ตายอย่างน่าเวทนา เกิดขึ้นเพราะตระกูลทองของหู้ไห่ที่ทำลายโลกนี้ และโหดร้ายไร้มนุษยธรรม
ไฟโกรธของเขามีเพียงใช้เลือดสดของคนพวกนี้ ลบล้างความผิดของพวกเขา ถึงจะสามารถสงบลงได้
ความโกรธแค้นของราชาหลงไหลทะลักอย่างคลุ้มคลั่ง การสังหารเลือดที่เลวร้ายยังคงต้องทำที่นี่ให้เป็นนรก
เปลวไฟที่ระเบิดยิงออกมาจากปากกระบอกปืนในมือเฉินเป่ย ชั่วพริบตาเดียวยิ่งทำให้ฝูงชนที่แน่นขนัดกลุ่มใหญ่ล้มลงไปตามๆ กัน ราวกับตัดกุยช่าย
เลือดนองเต็มไปหมด ที่นี่กำลังจะกลายเป็นทะเลเลือดผืนหนึ่ง
“นี่…” นายใหญ่ตระกูลตู้ลุกยืนขึ้นแล้ว เบิกดวงตาโต ในสายตาเป็นภาพที่เฉินเป่ยกระหน่ำสังหาร ทำให้เขาตกใจจนสั่นเทาไปทั้งตัว
คนในตระกูลตู้ล้มลงไปตามๆ กัน ศพกองสะสมดุจภูเขา เลือดสดสีแดงฉานทำให้คนอกสั่นขวัญแขวนกลายเป็นทะเลเลือด ท่วมท้นไปทั้งในห้องอาหาร และทะลักไปด้านนอก
ส่วนข้างนอกห้องอาหารยังคงมีคนในตระกูลตู้นับไม่ถ้วนกุมอาวุธไว้ในมือกำลังพุ่งเข้ามา พวกเขากล้าหาญไม่กลัวตาย พุ่งเข้ามาเหมือนแมลงเม่าบินเข้ากองไฟ พวกเขารู้ว่าพวกเขาหาเรื่องเทพสังหารท่านหนึ่งเข้าให้แล้ว แต่พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น มีเพียงกำจัดเทพสังหารท่านนี้ทิ้ง
ที่ว่างในอากาศสั่นสะเทือน เสียงร้องคำรามแต่ละเสียงดังก้อง นั่นคือเสียงของเปลวไฟแต่ละดวงนั้นที่ทะลุผ่านที่ว่างกลางอากาศไป
กลิ่นคาวเลือดอันเข้มข้นตลบอบอวลไม่หยุด เต็มไปทั้งภายในห้องอาหาร เกือบจะทำให้คนสะอิดสะเอียนกันไปหมด ทำให้รู้สึกอยากอาเจียน นายใหญ่ตระกูลตู้และผู้อาวุโสชุดดำมองเฉินเป่ยกำลังกระหน่ำสังหารอยู่ในห้องอาหารแห่งนี้ เกือบจะทำให้ที่นี่เปลี่ยนเป็นโรงฆ่าสัตว์ของเขา
แม้กระทั่งขาทั้งคู่ของนายใหญ่ตระกูลตู้ยังสั่นเทาไปหมด ขาสองข้างของเขากำลังสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่
ผู้มีฝีมือยอดเยี่ยมของตระกูลตู้มากขนาดนี้ คนเยอะขนาดนี้ ล้วนไม่สามารถมีวิธีใดจัดการเขาได้ ทว่ากลับเป็นการมาตายถึงที่ คนที่ทีมดูแลความปลอดภัยในประเทศเชิญมานี้แม่งยังเป็นคนอยู่เหรอ? นี่แม่งเป็นปีศาจร้ายบนโลกล่ะมั้ง
เป็นครั้งแรกที่นายใหญ่ตระกูลตู้ผู้มีประสบการณ์ความรู้โชกโชนถึงกับรู้สึกเวียนหน้าหมดเรี่ยวแรง…….บุคคลที่สยองขวัญไร้ที่ขีดจำกัดแบบนี้ เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ซึ่งเขาก็ไม่กล้าจินตนาการด้วยว่าจะมีการคลุกคลีอะไรกับบุคคลระดับนี้…….และในตอนนี้เขาเจอเข้าแล้ว เพียงแต่ว่าเขาจุดไฟโกรธของท่านผู้นี้ถึงที่สุดแล้ว
ในที่สุดนายใหญ่ตระกูลตู้ก็สำนึกได้…….คนในตระกูลตู้มากแค่ไหน ล้วนจัดการปัญหาอะไรไม่ได้
เพราะท่านผู้นี้ทรงพลังจนเกินกว่าความรู้ความสามารถของพวกเขา นี่แม่งคือเทพสังหารชัดๆ
และบุคคลประเภทนี้ นายใหญ่ตระกูลตู้ได้แต่นึกถึงสถานที่หนึ่งขึ้นมา ถึงมีความเป็นไปได้ว่าคือแหล่งที่มาของบุคคลสยองขวัญแบบนี้——เยี่ยนจิง
นอกจากเยี่ยนจิงแล้ว เขานึกไม่ออกว่ามีเมืองไหนบ้างที่สามารถจะปรากฏให้เห็นถึงการมีตัวตนประเภทนี้ได้
“รีบออกไป ไปหลบที่ตระกูลจางของผมก่อน จากนั้นพวกเราจะออกนอกประเทศ!” ผู้อาวุโสชุดดำคนนั้นทำให้นายใหญ่ตระกูลตู้ตอบสนองเข้ามาทันใด…….ตระกูลจาง ใช่แล้ว เขายังมีไพ่อีกใบ นั่นคือพึ่งพิงตระกูลจาง ตระกูลจางยิ่งใหญ่กว้างขวางกว่าตระกูลตู้ บวกกับถ้าเขาหนีไปต่างประเทศ นั่นไม่ใช่บนโลกที่กว้างใหญ่นี้ คนเราสามารถไปไหนได้อย่างอิสระเหรอ? ถึงตอนนั้นเขาก็ปลอดภัยแล้ว
นายใหญ่ตระกูลตู้รีบพยักหน้าไม่หยุด เหมือนคว้าฟางช่วยชีวิตเส้นหนึ่งเอาไว้ได้ ตอนนี้ เขามีเพียงการพึ่งพิงตระกูลจาง ส่วนคนในตระกูลพวกนี้ของตระกูลตู้ จะช่วยเขาช่วงชิงเวลาอันมีค่าไว้ นี่เป็นสิ่งที่พวกเขาสมควรทำ
นายใหญ่ตระกูลตู้ไม่สนใจพวกคนในตระกูลตู้เหล่านั้นสักนิดเดียว ทั้งสองคนปรึกษากัน นายใหญ่ตระกูลตู้รีบวิ่งหนีไปนอกห้องอาหารกับผู้อาวุโสชุดดำ
ด้านนอกคฤหาสน์ตระกูลตู้มีพาหนะรออยู่ยี่สิบสี่ชั่วโมงตั้งแต่ต้นจนจบ ขอเพียงพวกเขาหนีออกไปก็ปลอดภัยแล้ว
และในเวลานี้ แสงดำสายหนึ่งร้องคำรามระเบิดยิงออกมาจากด้านข้างอย่างกะทันหัน ชั่วพริบตาเดียวทะลุผ่านฝ่ามือของนายใหญ่ตระกูลตู้ ทำเขาติดอยู่บนผนังแล้ว
“สูญเสียความเป็นมนุษย์ไปแล้ว แม้แต่สัตว์แกยังสู้ไม่ได้ พวกแกตระกูลตู้หนีไม่รอดกันสักคนหรอก ตระกูลทอง กำหนดมาให้ตาย!” เสียงของเฉินเป่ยดังก้องในอากาศ ราวกับเสียงปีศาจร้าย ทำให้พอนายใหญ่ตระกูลตู้ได้ยินถึงกับตกตะลึงพรึงเพริด
แม้กระทั่งเป้ากางเกงของเขายังค่อยๆ เปียกชื้นเป็นวงหนึ่ง……เขาตกใจจนฉี่ราด
หนึ่งในผู้นำตระกูลของตระกูลทองที่น่าเกรงขาม คาดไม่ถึงจะกลายมาเป็นกระเซอะกระเซิงเช่นนี้
