บทที่ 349 ธำรงคุณธรรม!
ในบ้านตระกูลตู้ นายท่านของตระกูลตู้นั่งอยู่ในห้องรับแขก มีผู้หญิงสองคนที่ใส่ชุดกี่เพ้าที่มีกลิ่นอายโบราณ กำลังถอดเสื้อผ้าชั้นนอกที่เปียกโชกให้กับนายท่านตระกูลตู้และผู้เฒ่าชุดดำ แล้วใช้ไดย์เป่าผมที่เปียกของทั้งสองท่านที่เป็นผู้สูงส่ง
หลังจากทำทุกอย่างเสร็จ นายท่านตระกูลตู้ถึงจะยืนขึ้นมา แล้วเดินไปในห้องครัว แล้วเดินไปหาเฉินเป่ยที่เหมือนกำลังกินข้าวอยู่
นายท่านตระกูลตู้ทำสีหน้าที่นิ่งเฉยและลุ่มลึก ฝีเท้าสาวได้อย่างนิ่งสงบ ไม่มีอาการใดๆ ปรากฏ ฝีเท้าแผ่วเบามาก เหมือนกำลังค่อยๆ ทอดยาวติดต่อกัน แล้วกำลังสะท้อนในวิลล่าที่หรูหรานี้
เขาเดินถึงตรงโต๊ะอาหารฝั่งตะวันตกที่นั่งหลักของ แล้วจับจ้องเฉินเป่ยไว้
บรรยากาศยิ่งสงบไป แค่ความสงบนี้ ทำให้คนขนหัวลุก!
นายท่านตระกูลตู้ค่อยๆ นั่งลง สายตาไม่ได้ละไปจากเรือนร่างของเฉินเป่ยแม้แต่เพียงน้อย
และทั้งตัวของเขาแผ่ซ่านความคาดคิดไม่ถึงออกมา ความลุ่มลึกที่อยู่ภายนอก ทำให้คนมองไม่ออกว่าลึกหรือตื้น
ไม่นาน ผู้เฒ่าชุดดำก็เดินไป แล้วนั่งลงข้างๆ นายท่านตระกูลตู้ แล้วมองเฉินเป่ย มุมปากเผยความเหยียดหยามขึ้นเล็กน้อย
บรรยากาศจู่ๆ ก็เงียบกริบ
เฉินเป่ยนั่งอยู่ตรงนั้น แล้วไม่ขยับแม้แต่น้อย ทั้งเรือนร่างเหมือนดั่งหุ้นแกะสลัก มีเพียงในหน้ากาก นัยน์ตาคู่นั้น ยิ่งอยู่ยิ่งลุ่มลึกเลือดเย็น
“หัวหน้าหลี่อยู่ไหน? ” เฉินเป่ยพูดขึ้น
“ไม่ต้องรีบ กินข้าวมื้อนี้ก่อน แกได้เจอเขาแน่นอน” ตระกูลตู้พูดด้วยเสียงเรียบเฉย มุมปากกระตุกยิ้มออกมา ยิ่งอยู่ยิ่งเจ้าเล่ห์
เขามองเฉินเป่ย มุมปากยังคงกระตุกยิ้มลุ่มลึก เหมือนเป็นนักล่าสัตว์คนหนึ่ง แล้วกำลังมองสัตว์ป่าของตนเอง
จู่ๆ เขายื่นมือตบไป แล้วพูดขึ้น “เริ่มกินข้าวเถอะ”
และในตอนนี้ ผู้เฒ่าชุดดำหัวเราะอย่างแปลกพิลึก แล้วมองนัยน์ตาของเฉินเป่ยที่เคล้าด้วยความการหยอกล้อ
แสงไฟรอบๆ ดับลงทันที สภาพแวดล้อมมืดมัวลง และสาวใช้ไม่กี่คนก็เดินมาข้างหน้า จากนั้นก็ตั้งเทียน แล้วแสงไฟที่สว่างสลัวๆ กำลังส่องโต๊ะอาหาร
แสงไฟอันอบอุ่น ทว่าภายใต้บรรยากาศแบบนี้ กลับไม่ได้สัมผัสได้ถึงความโรแมนติกเลย กลับทำให้ภายในใจของคนรู้สึกไม่สบายใจ
และนอกวิลล่า ยังคงมีฝนตกหนัก เหมือนฝนที่เทลงมาจากฟ้าอย่างแรงและกำลังทำความสะอาดบ้านสุดหรู และในบ้าน กลับแตกต่างจากข้างนอกที่เกิดเสียงวุ่นวะวุ่นวาย
ในห้องอาหารของในบ้านสุดหรู เต็มไปด้วยบรรยากาศที่เงียบสงบ มีแต่เสียงอันเงียบกริบ แม้กระทั่งเงียบจนน่าแปลก
และนายท่านตระกูลตู้เทไวน์ลาฟิตให้ตนเองหนึ่งแก้ว มือจับมีดส้อมไว้ แล้วเริ่มหั่นเนื้อแกะสุดหรู
ผู้เฒ่าชุดดำ ยิ่งกินหอยเป๋าฮื้ออย่างซึ่งๆ หน้า
และตอนที่เขากิน สายตากลับไม่ได้หยุดอยู่ที่โต๊ะอาหาร กลับจับจ้องสาวสวยไว้ตลอด นัยน์ตาเร่าร้อน เหมือนสาวสวยคนนั้นอยู่ตรงหน้าเขา ไม่ได้ใส่เสื้อผ้า
นี่มันง่ายมากที่จะทำให้คนคิดไปเรื่อยเปื่อย เขาอยากกินหอยเป๋าฮื้อแบบไหนกันแน่!
ในตอนที่นายท่านตระกูลตู้และผู้เฒ่าชุดดำกำลังกินอย่างเอร็ดอร่อยเต็มที่ ส่วนเฉินเป่ยกลับนั่งอยู่บนเก้าอี้ ไม่ขยับอะไรเลย สายตาของเขาจับจ้องไปยังโต๊ะอาหาร ไม่มีความรู้สึกหิวเลยสักนิด
ถ้าเปลี่ยนเป็นเขาในปกติ ต้องกินอย่างไม่สิ้นเปลืองแน่นอน กลืนหมาป่าและเสือที่กำลังกลืนกินอย่าตะกละโดยไม่หวาดกลัวอะไรเลย แต่ตอนนี้ เขานั่งอยู่ตรงนี้ แล้วไม่มีความต้องการทางอาหาร ภายในใจของเขา มีความคิดการเข่นฆ่าอย่างไม่สิ้นสุดแผ่ซ่านออกมา
“ทำไมไม่กิน? ” นายท่านตระกูลตู้จับมีดส้อมไว้แล้วชะงักไป เขามองเฉินเป่ยที่ไม่อยากอาหาร จึงยิ้มจางๆ แล้วถามขึ้น
เฉินเป่ยหันไป แล้วเหลือบตาอย่างเย็นชา พลางพูดขึ้น “ทำได้แย่เกินไป ไม่อยากอาหาร”
ผู้เฒ่าชุดดำทำนัยน์ตาที่ตกตะลึง……สีหน้าดูไม่พอใจขึ้นมา แล้วเหยียดหยามขึ้น “สามารถกินก็กินหน่อยเถอะ ถือว่าเป็นอาหารมื้อสุดท้าย วันหลังแกอยากกินก็ไม่มีโอกาสแล้ว”
ผู้เฒ่าชุดดำพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา เหมือนมั่นใจยิ่งนัก เดี๋ยวจะเกิดอะไรขึ้น
“เปลี่ยนเมนูอาหารให้เขา” นายท่านตระกูลตู้ไม่ได้ทำสีหน้าเปลี่ยนแปลง เขาดีดนิ้ว สาวใช้คนหนึ่งเดินหน้ามา แล้วเปลี่ยนเป็นเมนูหูฉลาม
ถาดถูกสาวใช้ยกมา แล้ววางลงตรงหน้าเฉินเป่ย
เฉินเป่ยกวาดสายตามองไปยัง ฝาบนถาดยังไม่ได้เปิด มีกลิ่นแรงๆ ส่งมาตรงจมูกของเฉินเป่ย
จมูกของเฉินเป่ยถูกกระตุ้น กลิ่นแรงๆ นั้น ทำให้นัยน์ตาของเขาลุ่มลึก นัยน์ตาเปล่งประกาย รสชาตินี้ เขาคุ้นเคยมาก
“นี่ เคยกินไหม? ” นายท่านตระกูลตู้จับจ้องเฉินเป่ยด้วยการหยอกล้อ แล้วถามขึ้น
เฉินเป่ยไม่ได้ตอบกลับใดๆ นัยน์ตาใต้หน้ากาก ยังคงเลือดเย็น
“กินดู” นายท่านตระกูลตู้กระตุกมุมปากแล้วเผยโค้งอันแปลกประหลาดออกมา และยิ้มขึ้นมาทันที
เขามองไปยังรอยยิ้มของเฉินเป่ยที่แปลกประหลาดมาก เหมือนนักล่าที่จับจ้องสัตว์ป่าของตนและพิจารณาอย่างถี่ถ้วน นัยน์ตาแบบนี้ ไม่ได้ทำให้คนรู้สึกสบายเลย
นายท่านตระกูลตู้ดีดนิ้ว สาวใช้ที่ยืนอยู่ข้างหลังเฉินเป่ยเดินหน้าอย่างไม่มีเสียง แล้วกำลังจะเปิดฝาให้กับเฉินเป่ย
“เพี๊ยะ! ”
ฝาๆ นั้นถูกสาวใช้เปิดออกด้วยความระมัดระวัง ไอร้อนสีขาวพุ่งออกมา แล้วกำลังแพร่กระจายไปยังอากาศ
นัยน์ตาของเฉินเป่ยหดเล็กลง…….นี่คือมองหูฉลาม!
“ชิมดู ทุกเมนูเป็นเชฟมิชลินทำขึ้นมาเอง เป็นอาหารมื้อสุดท้ายของแก ดีกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว กินพวกนี้ไปหน่อย แกจะได้…….ตายแบบไม่เสียใจอะไร” นายท่านตระกูลตู้ยิ่งอยู่ยิ่งเลือดเย็น แล้วเผยการข่มขู่ที่ทรงพลังอันยิ่งใหญ่ออกมา…….เขาจับจ้องเฉินเป่ยไว้อย่างเย็นชา เหมือนเวลาตายของเฉินเป่ยมาถึงแล้ว!
“แกก็รู้……หูฉลาม เป็นอาหารที่ผิดกฎหมายของหัวเซี่ย! ” เฉินเป่ยทำนัยน์ตาที่สงสัย แล้วค่อยๆ เงยหน้าเอ่ยถาม
“อาหารเมนูหนึ่งเท่านั้น” นายท่านตระกูลตู้เม้มปากจิบไวน์แดงหนึ่งคำ แล้วพูดด้วยเสียงเรียบ “ตระกูลทองหู้ไห่ เมื่อไหร่ที่เคยใส่ใจเรื่องกฎหมาย? ”
เฉินเป่ยจับจ้องนายท่านตระกูลตู้ด้วยความเลือดเย็น ใต้หน้ากาก มุมปากกระตุกเป็นทรงโค้ง “นี่ก็คือเหตุผลพวกแก……ร่วมมือกับอำนาจของต่างประเทศค้ายาเสพติด แล้วทำร้ายหัวเซี่ย? ”
เฉินเป่ยกระตกมุมปากแล้วเผยความเหยียดหยามออกมาเล็กน้อย เขาดูถูกนายท่านตระกูลตู้มากๆ คนแบบนี้เกิดเป็นคนหู้ไห่ คนที่อยู่ในหู้ไห่ กลับยังทำเรื่องที่ทำร้ายหู้ไห่!
ผู้เฒ่าชุดดำที่อยู่ข้างๆ หัวเราะเสียงเบา แล้วพูดขึ้น “ก็แค่หูฉลามเท่านั้น แหกกฎหน่อยแล้วจะทำไม? สี่ตระกูลทองของหู้ไห่ แกเห็นตระกูลทองอันไหนที่ทำตามกฎระเบียบอย่างซื่อตรงล่ะ? ”
“กินมันให้หมด ฉันจะได้พาแกไปเจอหัวหน้าหลี่ จากนั้นก็ส่งพวกแกสองคนพร้อมกัน” นายท่านตระกูลตู้พูดด้วยเสียงนิ่งสงบ
นายท่านตระกูลตู้ทำสีหน้าที่ลุ่มลึกและนิ่งสงบ เหมือนเขามั่นใจว่าเฉินเป่ยต้องพังในกำมือของตัวเอง นายไม่ควรก้าวเข้ามาในบ้านตระกูลตู้ พอเข้ามาในบ้านตระกูลตู้แล้ว อวสานของเขาก็คือต้องตาย!
“หูฉลามทั้งแห้งทั้งเกรียม แล้วยังมีกลิ่นคาว หมายังไม่กินเลย พวกแกชอบกินขนาดนี้เลยหรอ? ” เฉินเป่ยเอามีดและส้อมเสียบลงไปในหูฉลาม แล้วกวาดสายตามองไป จากนั้นก็วางลง แล้วพูดด้วยเสียงเรียบ
และเวลานี้ ผู้เฒ่าชุดดำนั่นจับหูฉลามไว้ แล้วกินอย่างดื่มด่ำ พอได้ยินคำพูดนี้ที่เรียบเฉยของเฉินเป่ย ทำให้เขาทำสีหน้าที่เกร็งขึ้นมา
ผู้เฒ่าชุดดำวางหูฉลามลง สีหน้าไม่พอใจ แล้วมองเฉินเป่ยพลางพึมพำขึ้น “มื้อสุดท้าย ยังกินได้พิถีพิถันขนาดนั้น รนหาที่ตายจริงๆ ”
นายท่านตระกูลตู้จับจ้องร่างของเฉินเป่ยไว้ ทันใดนั้น เขากระตุกมุมปากแล้วกลายเป็นทรงโค้ง พลางพยักหน้า “อาหารมื้อสุดท้าย ถ้าหากไม่อยากกินมัน งั้นฉันคงทำได้เพียงเสิร์ฟมื้ออาหารโอ่อ่าให้แกแล้ว”
มื้ออาหารโอ่อ่า อะไรคือมื้ออาหารโอ่อ่า?
เฉินเป่ยไม่ได้ตอบกลับ แค่ภายใต้หน้ากาก สีหน้ายิ่งอยู่ยิ่งเลือดเย็น
“เอาของสะสมอันล้ำค่าของฉันออกมาให้คุณผู้ชายคนท่านนี้” นายท่านตระกูลตู้บอกกับสาวใช้ไม่กี่คน
“คนที่รู้จักสินค้า แม้แต่หูฉลามยังไม่เข้าตา เกรงว่ามีแค่เขาเท่านั้น ที่จะสามารถทำให้แกยอมแพ้” นายท่านตระกูลตู้พูดขึ้น สาวใช้สองคนก็ได้ทำตามคำสั่ง ออกจากห้องอาหาร
ผ่านไปไม่นาน สาวใช้สองคนจึงได้ร่วมแรงกันยกถาดอันใหญ่มาหนึ่งอัน แล้วค่อยๆ เดินมาอย่างระมัดระวัง
มื้ออาหารโอ่อ่า! ความใหญ่ของถาดๆ นี้ มันมากกว่าอันเมื่อกี้สี่เท่า!
เฉินเป่ยมองไปยังถาดๆ นั้นที่สาวใช้ถือ สีหน้าดูสงสัยอย่างมาก!
ตอนที่เขาเห็นถาดๆ นี้ ทำให้เขามีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีอย่างหนึ่ง!
เฉินเป่ยยิ่งอยู่ยิ่งทำสีหน้าที่เลือดเย็น ใต้หน้ากาก สีหน้าของเขาดูไม่ดีเลย!
แม้กระทั่งตอนที่สาวใช้สองคนนี้ยกถาดมา หัวใจของเฉินเป่ยเต้นรัว การเต้นของหัวใจ เพิ่มเร็วมากยิ่งขึ้น!
เฉินเป่ยกอดอก แล้วมองถาดๆ นั้น ค่อยๆ เข้ามาใกล้โต๊ะอาหาร มือข้างหนึ่งของเขากำลังจับอีกข้างไว้แน่นๆ เล็บของเขาแทงเข้าไปในเนื้อของแขนอีกข้าง!
ถาดๆ นั้นสุดท้ายก็วางอยู่ตรงหน้าเฉินเป่ยอย่างเบาๆ สองแขนของเฉินเป่ยสั่นเทาเล็กน้อย ม่านตาหดเล็กลงอย่างมาก!
“คนแซ่ตู้ แกอยากทำอะไรกันแน่? ” ภายใต้หน้ากาก เฉินเป่ยกำลังเอ่ยถามด้วยความเลือดเย็น
ภายในใจของเขามีความรู้สึกไม่ดีนั้นยิ่งอยู่ยิ่งร้ายแรงขึ้น หัวใจของเขาเหมือนกำลังจะกระโดดออกมา!
“ไม่ได้ทำอะไร ไหนๆ อาหารเยอะขนาดนี้แกไม่ชอบ ฉันคงทำได้เพียงเอาของสะสมที่ล้ำค่าที่สุดของฉันออกมา ให้แกกินมื้อนี้อย่างสบายใจ จากนั้นก็สามารถตายไปกับทีมดูแลความปลอดภัยในประเทศอย่างสุคติ” น้ำเสียงเรียบเฉยและจริงใจของนายท่านตระกูลตู้ ไม่มีแม้แต่ความเสแสร้งแกล้งทำ เหมือนจริงจังและจริงใจมาก ทว่าเฉิน สามารถมองนัยน์ตาของเขาออกมาอย่างชัดเจน แล้วสัมผัสได้ถึงความแปลกพิลึกเล็กน้อย และเป็นลมหายใจที่ทำให้เขาขนหัวลุก
“แกลองเดาดูก็ได้ นี่มันคืออะไร” นายท่านตระกูลตู้กระตุมปากเผยทรงโค้งที่แปลกประหลาดออกมา แล้วเอ่ยถามขึ้น
เฉินเป่ยนั่งอยู่ตรงหน้าโต๊ะอหาร เขาโน้มตัวไปใช้จมูกดมกลิ่นที่ออกจากช่องว่างของถาด……รสชาตินี้ ทำให้ทั้งเรือนร่างของเขาสั่นอย่างควบคุมไม่ได้! นัยน์ตาหดเล็กลงอย่างแรง แล้วเผยความตกตะลึงออกมา!
“เปิดฝา” นายท่านตระกูลตู้กระตุกมุมปากขึ้น แล้วดีดนิ้ว
เสียงดังชัดเจน สาวใช้สองคนเดินหน้าไป แล้วเปิดถาดๆ นั้น!
มีกลิ่นแรงอย่างหนึ่งลอยขึ้นมาบนอากาศ กลิ่นๆ นี้แรงกว่ากลิ่นของหูฉลาม และแปลกพิลึกอย่างแรง……เพราะว่าในกลิ่นๆ กลับเป็นกลิ่นคาวเลือด!
กลิ่นแรงนี้ฟุ้งกระจายในห้องอาหาร ผู้เฒ่าชุดดำในมือกำลังจับมีดส้อมแล้วกำลังหั่นหูฉลาม ยังต้องนิ่งงันไป!
“นี่……” ผู้เฒ่าชุดดำมองไปยังของในถาด สีหน้าตะลึงงันเล็กน้อย!
ทำให้เห็นอย่างชัดเจน แม้แต่เขายังนึกไม่ถึง ของชิ้นนี้ เหนือการคาดหมาย!
จังหวะที่เปิดฝา เวลาและอากาศเหมือนได้หยุดไปทันที!
สาวใช้ทั้งสองร่วมแรงกันเปิดฝา ทำให้เห็นถึงของที่อยู่ในถาด สีหน้าขาวซีดทันที ทั้งเรือนร่างสั่นเทาอย่างแรง แล้วจับจ้องของในถาด อึ้งไป และตกตะลึง…….
สาวใช้สองคนเหมือนตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง พวกเธอนึกไม่ถึงเลย นายท่านตระกูลตู้กลับให้พวกเธอเอาของแบบนี้ มาวางบนโต๊ะอาหาร!
“โอ้พระเจ้า! ” สาวใช้หนึ่งคนปิดปากตัวเองไว้ด้วยความตกตะลึง แล้วส่ายหัวไม่หยุด แทบจะเป็นบ้า!
สาวใช้อีกคนยิ่งรู้สึกขาทั้งสองข้างอ่อนแอ เธอหลับตาลงอย่างสนิท แล้วร้องด้วยเสียงแหลม!
สาวใช้สองคนเห็นอาหารมื้อโอ่อ่าจนแทบเป็นบ้า บ้าไปแล้ว!
“เสียงดัง” นายท่านตระกูลตู้ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่พอใจในท่าทีของสาวใช้สองคนนี้ จึงตบโต๊ะแรงๆ ทันใดนั้น ก็มีชายร่างกำยำสองคนเดินเข้ามาจากข้างนอก แล้วกำลังลากตัวสาวใช้สองคนออกไป!
“ฉันไม่อยากตาย……” สาวใช้สองคนตะโกนอย่างสิ้นหวัง แล้วขัดขืน……..แต่ไม่มีประโยชน์เลย เล็บของพวกเธอถูไถไม่หยุดจนเปลี่ยนรูปไป และไม่สามารถทิ้งร่องรอยบนพื้นกระเบื้องชั้นดีได้…….
และสาวใช้สองคนนี้กรีดร้อง แล้วไม่สามารถกระทบกับเฉินเป่ย นัยน์ตาใต้หน้ากากของเฉินเป่ย จับจ้องมื้ออาหารโอ่อ่าไว้ ทั้งเรือนร่างของเขาสั่นเทา! การสั่นที่ไม่สามารถควบคุมได้!
เวลานี้ อากาศเหมือนถูกมื้ออาหารโอ่อ่าในถาดนี้ทำให้ตกตะลึงจนเปลี่ยนรูป!
อาหารในถาดนั้น……กลับเป็นรกในครรภ์! ในเยื่อหุ้ม……สามารถเห็นชัดเจนว่ากำลังเป็นรูปเป็นร่าง……สองมือที่สั้นและเล็ก…….ขานั้น และยังสามารถเห็นถึงดวงตาที่ปิดไว้และใบหน้าเล็กๆ!
นี่แม่ง นี่แม่งอยากกินตัวเป็นๆ นี่
