บทที่352 รับบัญชาสวรรค์มาลงโทษ!
“ปึง!”
ทั้งตัวของนายใหญ่ตระกูลตู้ติดไปบนผนังที่ด้านหลัง เขามองฝ่ามือของตนเองโดนปลายมีดแหลมคมทะลุผ่านอย่างแรง ตรึงเขาไว้บนผนัง ทำให้สีหน้าของเขาตกใจอย่างยิ่ง
ร่างกายนายใหญ่ตระกูลตู้สั่นเทารุนแรง เขามองเฉินเป่ยสังหารหมู่อย่างบ้าระห่ำอยู่ด้วยแรงอาฆาตแค้นอันมหาศาล……ริมฝีปากของเขากระทบสั่นอย่างบ้าคลั่ง
ฝีมือของเฉินเป่ยห่างไกลจากการใช้คำว่าเกรียงไกรมาอธิบายได้ สามารถเรียกได้ว่าสยองขวัญเหลือล้น ทำลายล้างความรู้ความเข้าใจของนายใหญ่ตระกูลตู้ลงโดยสิ้นเชิง
นายใหญ่ตระกูลตู้ แต่ไหนแต่ไรไม่เคยเจอคนที่มีฝีมือเช่นนี้มาก่อน
ออกสู้คนเดียวกับคนในตระกูลตู้ที่มือถืออาวุธหลายร้อย……แรงอาฆาตท่วมท้น
เฉินเป่ยกวาดสายตาหนาวเหน็บมองคนในตระกูลตู้นับไม่ถ้วน สีหน้าเย็นชาฉับพลัน
ปืนในมือของเขากราดยิงอย่างดุเดือด……ร่างกายที่อยู่ด้านหน้าล้มลงจมในกองเลือดไม่ขาดสาย
เลือดเหม็นกระเด็นไม่หยุด เสียงโหยหวนดังก้องอยู่ในอากาศ
คนในตระกูลตู้นับไม่ถ้วนล้มลงบนพื้น ดิ้นรนจนบิดขยับร่างกายด้วยความเจ็บปวด ระเบิดเสียงโหยหวนที่ยากจะจินตนาการออกมา
นี่คล้ายกับฉากของนรกผืนหนึ่ง ภาพสยดสยองที่ยากจะจินตนาการ
“นายใหญ่ ช่วยด้วย!” คนในตระกูลตู้แต่ละคนส่งสายตาไปทางนายใหญ่ตระกูลตู้ พวกเขาหวังว่านายใหญ่ตระกูลตู้จะสามารถช่วยเขาได้
ทว่ากลับตามมาด้วยเปลวไฟแต่ละดวงคำรามเข้ามา เสียงดังกังวานหลายเสียง เปลวไฟระเบิดยิงเข้าที่หน้าผากของพวกเขาแล้ว
ในชั่วแวบเดียวเสียงร้องโหยหวนก็หยุดลง ในมือเฉินเป่ยถือปืนไว้ สายตาตกอยู่ที่คนในตระกูลตู้นับไม่ถ้วน ราวกับยมทูตเทพสังหาร
กลิ่นคาวเลือดอันเข้มข้นและทำให้คนอยากอาเจียนคละคลุ้งเต็มทั่วอากาศ เลือดนองบนพื้น ไหลจนถึงน่องขาตั้งแต่นานแล้ว ราวกับทะเลเลือดค่อยๆ ไหลทะลักไปทางนอกห้องอาหาร
ไม่มีใครนึกถึงว่านั่นเกือบใกล้จะเป็นทะเล ได้เปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มตั้งแต่แรกแล้ว เหนียวข้นอย่างยิ่ง เรียกได้ว่าสยดสยอง
ทั้งห้องอาหารกับโรงฆ่าสัตว์เหมือนไม่มีอะไรแตกต่างกัน ผนัง โต๊ะและเก้าอี้ ทุกที่ล้วนเป็นรูกระสุน รอยเลือดที่หลงเหลือจากเลือดสดพุ่งออกมา
ศพนับไม่ถ้วนที่บนพื้นกองรวมขึ้นมาคล้ายกับภูเขาเล็ก นั่นคือร่างของคนในตระกูลตู้ที่กองเป็นภูเขา ในบรรดาพวกเขา ผู้คนนับไม่ถ้วนยังคงตายตาไม่หลับ จ้องตาเขม็งใส่นายใหญ่ตระกูลตู้ บนหน้ายังมีแรงอาฆาตมหาศาลที่ไม่พอใจ
นี่พึ่งผ่านมานานเท่าไรกัน พื้นที่ตรงนี้จากที่เป็นความเหี้ยมโหดไร้ขอบเขต กลับเปลี่ยนเป็นความเงียบงันดุจการตาย
คนในตระกูลตู้หลายร้อย…ฝูงชนไร้ที่สิ้นสุดเกือบพันก็เป็นเช่นนี้ จากในห้องอาหาร กองรวมกันเกลื่อนกลาดจนมาถึงด้านนอกห้องอาหาร
“นี่เป็นไปไม่ได้!” นายใหญ่ตระกูลตู้มองฉากนี้อยู่ เบิกดวงตาโต เขาไม่อยากเชื่อฉากที่เกิดขึ้นนี้ แต่ความจริงคือ เขาไม่เชื่อไม่ได้
ฉากตรงหน้านี้ช่างโหดร้ายสั่นสะเทือนเหลือเกิน
นายใหญ่ตระกูลตู้พยายามดิ้นรนขึ้นมา ทันใดนั้นเขาถือโอกาสตอนที่ผู้อาวุโสชุดดำไม่ระวังตัว ดึงอินทรีทรายออกมาจากที่เอวของผู้อาวุโสชุดดำ ระเบิดยิงอย่างบ้าคลั่งไปทางเฉินเป่ย
กระสุนปืนในอินทรีทรายไหลทะลักอย่างคลุ้มคลั่ง เปลวไฟที่พลังน่ากลัวแต่ละดวงยิงไปทางกลางหลังของเฉินเป่ย
ทันใดนั้น ร่างกายเฉินเป่ยวาร์ปหายกะทันหัน หลบผ่านเปลวไฟแต่ละดวงนั้นได้โดยง่ายดาย จากนั้นค่อยๆ หมุนตัวมองทางนายใหญ่ตระกูลตู้
ดวงตาทั้งคู่ของเฉินเป่ยซึ่งแฝงไปด้วยแรงอาฆาตไร้ที่สิ้นสุดปะทะกับนายใหญ่ตระกูลตู้ สายตานายใหญ่ตระกูลหดลง พยายามดิ้นรนรุนแรงขึ้นมาอย่างฉับพลัน
และในเวลานี้ ผู้อาวุโสชุดดำแย่งอินทรีทรายในมือนายใหญ่ตระกูลตู้คืน วิตกจนหนีออกไปจากในห้องอาหารแล้ว
“จางหงเหลียง นายกลับมาเดี๋ยวนี้นะ!” นายใหญ่ตระกูลตู้สีหน้าแข็งทื่อ ตะโกนบอกทางผู้อาวุโสชุดดำ
“คุณช่วยเหลือตัวเองจะยิ่งสุขมากกว่านะ!” จางหงเหลียงทิ้งอินทรีทรายไปด้านหลังแม้แต่หน้ายังไม่หันกลับมา หลบหนีไปอย่างหวาดผวา
นายใหญ่ตระกูลตู้สายตาแหลมคมมือไว มืออีกข้างหนึ่งรับอินทรีทรายที่ตกลงไว้ ค่อยๆ สบายใจขึ้นมาหน่อย จากนั้นเล็งไปทางเฉินเป่ยอย่างไม่ลังเลสักนิด ลั่นไกปืนอย่างบ้าระห่ำ
เสียงปืนดังขึ้นข้างหูไม่หยุด……เปลวไฟแต่ละดวงปลิวหวือยิงออกไปทางหน้าอกของเฉินเป่ย ส่วนเฉินเป่ยในมือกุมมีดหลงหยาไว้ กำลังก้าวบีบเข้าใกล้ทางนายใหญ่ตระกูลตู้ เปลวไฟที่เล็งเป้ายิงมาแต่ละดวงนั้นถูกเฉินเป่ยฟันตัดเป็นสองส่วนทั้งหมด
“แก ไอ้สัตว์!”
แววตาของเฉินเป่ยหนาวเหน็บราวน้ำค้างแข็ง ประกายไฟโกรธอันเย็นชา
เขาจ้องมองนายใหญ่ตระกูลตู้อย่างเมินเฉย ไฟโกรธในใจกำลังลุกไหม้อย่างโชติช่วง ราวกับอยากเขมือบนายใหญ่ตระกูลตู้
“ฟึบ!”
ตอนที่นายใหญ่ตระกูลตู้ลั่นไกปืนอีกครั้งหนึ่ง แสงดำจากในมือเฉินเป่ยก็แฉลบผ่านด้วยความรวดเร็ว
“ตึง!”
มีเสียงดังปะทะกันกังวานกลางอากาศ ตามมาด้วยลูกกระสุนร่วงลงพื้น และแสงดำแนบผ่านจากข้างหูของนายใหญ่ตระกูลตู้ไป เลือดสดพุ่งกระหน่ำ นายใหญ่ตระกูลตู้เจ็บปวดจนร้องโหยหวน
ฝั่งครึ่งขวาของศีรษะนายใหญ่ตระกูลตู้มีเลือดสดไหลอาบ ใบหูของเขาถูกแสงดำที่แหลมคมตัดลงอย่างง่ายดาย
นายใหญ่ตระกูลตู้เจ็บปวดถึงที่สุด เกือบจะบิดเบี้ยวแล้ว
“อ่า…….” แสงดำกลับไปอยู่ในมือของเฉินเป่ยอีกครั้ง นายใหญ่ตระกูลตู้เจ็บปวดจนต้องนั่งยองลงมา จับฝั่งขวาของศีรษะไว้ เจ็บทรมานจนร้องโหยหวน ทำให้คนขนลุกขนพอง
“ถึงแม้ว่าแกจะเป็นคนที่ทีมดูแลความปลอดภัยในประเทศเชิญมา ก็ยากจะรอดพ้นการลงโทษของตระกูลจางได้!” นายใหญ่ตระกูลตู้ตะโกนใส่ มองเฉินเป่ยอย่างอาฆาตแค้นสุดๆ สีหน้าเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมและดุร้าย
“ตระกูลจาง เดี๋ยวฉันจะไปเยี่ยมทีหลัง” เฉินเป่ยเอ่ยปากแบบเรียบนิ่ง แต่ละคำกลับเต็มไปด้วยความหฤโหดอันไร้ขีดจำกัด
นายใหญ่ตระกูลตู้ในใจสั่นอย่างแรง คำพูดประโยคนี้ของเฉินเป่ย เขาเข้าใจดีอย่างยิ่งว่าหมายความว่าอะไร……เขาไม่เพียงไม่ไว้ชีวิตตระกูลตู้ แม้แต่ตระกูลจางก็มีจุดจบเดียวกัน
“ตึงๆๆ…….” เฉินเป่ยก้าวเท้าแต่ละก้าวบีบชิดไปทางนายใหญ่ตระกูลตู้……ทุกย่างก้าวของเขาล้วนทำให้กระเบื้องหินอ่อนที่สง่างามมีระดับแตกร้าว แต่ละก้าวแฝงไปด้วยพลังอันน่าหวาดกลัวอย่างมาก
“พวกแกตระกูลตู้ทำเรื่องที่เลือดเย็น แต่ยังอยากมีชีวิตรอด” เฉินเป่ยเดินไปทางนายใหญ่ตระกูลตู้ทีละก้าว “ในเมื่อกฎหมายของหัวเซี่ยจัดการพวกแกไม่ได้ งั้นก็ปล่อยให้ฉันมาจัดการแล้วกัน”
“แกนึกว่าตัวเองเป็นใครกัน มีสิทธิ์อะไร! มีสิทธิ์อะไรมาดำเนินการแทนสวรรค์! พระเจ้ายังไม่กล้ามาจัดการฉันเลย แกเอาสิทธิ์มาจากไหน!” นายใหญ่ตระกูลตู้หัวเราะเสียงดังอย่างอัปลักษณ์ตะคอกใส่ เขาไม่พอใจ ไม่ยินยอมอย่างดุเดือด
“ตอนที่แกยกมีดขึ้นก็น่าจะรู้ว่าตัวเองต้องตายอยู่ใต้มีด!” เฉินเป่ยเดินไปถึงตรงหน้าของนายใหญ่ตระกูลตู้ จ้องมองไปก่อนจะเอ่ยปากช้าๆ
“ไปตายซะ!”
นายใหญ่ตระกูลตู้ระเบิดขึ้นโดยฉับพลัน กุมหมัดไว้แน่น ปล่อยหมัดโจมตี
เฉินเป่ยยืนอยู่ตรงหน้านายใหญ่ตระกูลตู้ ตอนที่นายใหญ่ตระกูลตู้ปล่อยหมัดเข้ามาด้านหน้าของเฉินเป่ย แสงดำสายหนึ่งก็ประกายผ่านกลางอากาศด้วยความรวดเร็ว
เสียงร้องคำรามที่เสนาะหูดังสะท้อนอยู่ในที่ว่างกลางอากาศ…แสงดำแวบผ่าน ภายในใจนายใหญ่ตระกูลตู้เกิดความรู้สึกไม่ดีอย่างรุนแรงขึ้น
“ซู่!”
เลือดเหม็นคาวพุ่งกระหน่ำ นายใหญ่ตระกูลตู้ส่งเสียงโหยหวนที่ไม่เหมือนคน มือที่มีเลือดสดอาบชุ่มข้างนั้นของเขาติดอยู่บนพื้น ดวงตาทั้งคู่หดกะทันหัน
มือของเขาถูกเฉินเป่ยตัดขาดไปดื้อๆ
แสงดำบินวน ถูกเฉินเป่ยคว้าเก็บไว้ มีดหลงหยาที่ดุร้ายเย็นยะเยือกร้องเบาๆ บินรอบนิ้วของเฉินเป่ย ประกายแสงดำที่หนาวเหน็บผิดปกติ
เฉินเป่ยที่ยืนอยู่กับนายใหญ่ตระกูลตู้นั้น คล้ายกับปีศาจร้าย ทำให้นายใหญ่ตระกูลตู้ทั้งตกใจทั้งโมโห
นายใหญ่ตระกูลตู้กัดฟันไว้ มืออีกข้างหนึ่งของเขากำลังอยากเตรียมลั่นไกใส่เฉินเป่ย ทันใดนั้นแสงดำก็แฉลบผ่านด้วยความว่องไวอีกครั้ง……จากนั้นเขาก็พบเข้าทันทีว่าอินทรีทรายที่แข็งแรงเป็นพิเศษในมือของตนเองถูกตัดลำกล้องปืนลงไปดื้อๆ
สายตาของนายใหญ่ตระกูลตู้ตกอยู่ที่มีดหลงหยาในมือของเฉินเป่ย ในใจเกิดความปั่นป่วนมหาศาลขึ้น เห็นได้ชัดว่ามีดเล่มนี้แหลมคมอย่างยิ่ง
นายใหญ่ตระกูลตู้พิงอยู่ที่กำแพง หายใจยกใหญ่ ลูกตาดูหวาดผวาตกใจ มือที่ขาดข้างนั้นของเขา เลือดกำลังไหลไม่หยุด ทำให้สีหน้าเขาซีดขาว ยากจะแยกออกว่าสรุปแล้วเป็นเพราะเขาเสียเลือดมาก หรือตกตะลึงเกินไป
“แกไม่สมควรเป็นคน พวกเจตนาอันตราย ทั้งตระกูลตู้ล้วนควรโดนทำลาย” เสียงของเฉินเป่ยดุจปีศาจร้าย แต่ละคำ น้ำเสียงแต่ละอัน ล้วนทำให้นายใหญ่ตระกูลตู้หวาดกลัวตื่นตระหนกอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
“แกไม่สมควรอยู่บนโลกใบนี้ เตรียมตัวตายซะเถอะ” เฉินเป่ยค่อยๆ เอ่ยปาก เขาจ้องมองนายใหญ่ตระกูลตู้ คำพูดประโยคนี้ของเขา ราวกับประกาศคำตัดสินประหารชีวิต
“แก……เป็นใครกันแน่?” นายใหญ่ตระกูลตู้จ้องมองเฉินเป่ยอย่างตื่นตกใจ น้ำเสียงยังมีความหมายที่สั่นเครือ…เขาคิดไม่ออกว่าที่ตนเองหาเรื่องนี้คือบุคคลแบบไหนกัน ถึงทำให้ทั้งตระกูลตู้ย่อยยับ
สายตาของเฉินเป่ยจ้องมองนายใหญ่ตระกูลตู้ เอ่ยปากชัดถ้อยชัดคำ “ฉันคือ ราชา——หลง”
ซ่า!
ทันใดนั้นบรรยากาศเงียบสนิท นายใหญ่ตระกูลตู้สีหน้าเปลี่ยนยกใหญ่
พอคำเรียกราชาหลงปรากฏขึ้น ทำให้นายใหญ่ตระกูลตู้สั่นไปทั้งตัว สายตาเผยความไม่เชื่ออย่างรุนแรง เข่าทั้งคู่อ่อนยวบ หัวเข่ากระแทกลงบนพื้นไปอย่างแรง
“ตึง!”
ขาทั้งคู่ของนายใหญ่ตระกูลตู้สูญเสียการควบคุมแล้ว เขาคุกเข่าลงฉับพลัน
“ท่าน……เป็นราชาหลง?” นายใหญ่ตระกูลตู้น้ำเสียงสั่นเครืออย่างหนัก
ต่อให้เขาตายก็ยังคิดไม่ได้ว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขา คาดไม่ถึงจะเป็นผู้ชายที่อยู่ในตำนานคนนั้น
บรรยากาศเงียบงันอย่างถึงที่สุด
นายใหญ่ตระกูลตู้สีหน้าแข็งทื่อ ใกล้จะกลายเป็นหินแล้ว
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง นายใหญ่ตระกูลตู้ถึงตอบสนองเข้ามา จ้องมองเฉินเป่ยตาแน่น ส่ายหน้าตะโกนไม่หยุด “เป็นไปไม่ได้ นี่เป็นไปไม่ได้!”
“ถึงแม้ว่าแกจะเป็นราชาหลงก็ต้องตาย!” ทันใดนั้นนายใหญ่ตระกูลตู้อาละวาดขึ้น เผยแสงเย็นเฉียบออกมาจากในแขนเสื้อเขา แทงไปทางเฉินเป่ย
นี่คือการเดิมพันหมดตัวของเขา มีเพียงเฉินเป่ยตาย เขาถึงรอดได้
“ชิ้ง!” เข็มเงินในมือของนายใหญ่ตระกูลตู้ถูกมีดหลงหยาของเฉินเป่ยตัดขาดก่อน
“ฮ่าๆๆ ฉันเป็นหนึ่งในตระกูลทองของหู้ไห่ที่น่าเกรงขาม……คาดไม่ถึงจะมาทำลายในมือของฉัน ฉันไม่ยอม ฉันไม่ยอมหรอก!” นายใหญ่ตระกูลตู้มองเข็มเงินครึ่งนั้น สีหน้าบิดเบี้ยวเสียสติ หัวเราะแบบบ้าไปแล้ว
“ไม่ผิด ฉันใจอำมหิต ฉันเป็นคนทำเรื่องชั่วร้ายทุกอย่างของตระกูลตู้……แกคิดว่าทารกในท้องคนหนึ่งรับไม่ได้มาก ทารกคนหนึ่งถือว่าเป็นอะไรกัน เดิมทีแกไม่เคยลิ้มรสความงดงามของร่างกายสาวพรหมจรรย์ยี่สิบต้นๆ…….” ร่างกายนายใหญ่ตระกูลตู้สั่นเทือน หัวเราะเสียงดังอย่างไร้สติอัปลักษณ์
“หลังเล่นเสร็จก็เสวยสุขอีก ความสดใหม่งดงามที่สุด ความรู้สึกแบบนี้เดิมทีแกคงไม่เคยได้สัมผัส……” รอยยิ้มของนายใหญ่ตระกูลตู้ดุร้ายบ้าคลั่ง ไม่เหมือนรอยยิ้มคนโดยสิ้นเชิง ยิ่งเหมือนรอยยิ้มของปีศาจร้าย
“หุบปาก!” ลูกตาเฉินเป่ยหดลง ไฟโกรธมหาศาลระเบิดออกฉับพลัน
“ใจอำมหิต สมควรตัด!” เฉินเป่ยตะโกนอย่างโมโหเดือดดาล เขากุมหมัดทันใด จู่โจมไปยังหน้าอกของนายใหญ่ตระกูลตู้
“ปึง!”
ร่างกายนายใหญ่ตระกูลตู้สั่นสะเทือนอย่างแรง จากนั้นกระตุกอย่างคลุ้มคลั่ง พลังที่สยองขวัญของเฉินเป่ยระเบิดในร่างกายเขา เขาพ่นเลือดสดออก เส้นเลือดฝอยในร่างกายระเบิดออกทั้งหมด
หน้าอกของนายใหญ่ตระกูลตู้บุบลงเป็นหลุมใหญ่ จนได้ยินเสียงกระดูกแตกหักดังกังวาน แม้กระทั่งหน้าอกของเขายังสามารถมองเห็นรอยนิ้วมือทั้งห้าได้
