บทที่364 หมอฝีมือเยี่ยม
“หัวหน้าคุณฟื้นแล้วเหรอครับ? รู้สึกเป็นยังไงบ้างครับ?” ผู้ทำงานลับเฉพาะแต่ละคนล้อมอยู่ข้างกายหัวหน้าหลี่ซึ่งนอนอยู่บนเตียง ใบหน้าเผยความห่วงใยออกมา
ไม่มีใครไปสนใจผู้เชี่ยวชาญท่านนั้นและแมงป่องแล้ว ผู้เชี่ยวชาญยังคงยืนอยู่ที่เดิม สีหน้าอึมครึมไม่สงบ ดูแย่เอามากๆ
ผู้เชี่ยวชาญจ้องเฉินเป่ยตาเขม็ง ในดวงตายากจะซ่อนความตกใจอันล้นหลาม ในใจของเขายากจะสงบลง
เขาชำเลืองมองหัวหน้าหลี่ที่นอนอยู่บนเตียง บนตัวหัวหน้าหลี่มีเข็มทองคำปักไว้มากมาย ทำให้ดูขึ้นมาทั้งตัวเขาสะดุดตาเหมือนกับเม่น
แต่ที่ทำให้ผู้เชี่ยวชาญและแมงป่องไม่มีทางรับได้คือ…หัวหน้าหลี่ฟื้นขึ้นมาจริงๆ…เมื่อสักครู่เขาใช้ทุกวิถีทางแล้ว ทว่ากลับไม่สามารถทำให้หัวหน้าหลี่มีปฏิกิริยาใดๆ…ส่วนเจ้าหนุ่มผู้เชี่ยวคนนี้ปักเข็มลงไปง่ายๆ ไม่กี่เล่มก็ทำให้หัวหน้าหลี่ฟื้นขึ้นมา
นี่เป็นไปได้อย่างไรกัน อย่างไรเสียผู้เชี่ยวชาญก็ไม่อาจรับได้
“คนหลอกลวง เป็นหมอฝีมือดีได้ยังไงกัน” ในใจผู้เชี่ยวชาญไม่พอใจถึงที่สุด ตะโกนเสียงดุ
เฉินเป่ยมองผู้เชี่ยวชาญอย่างหยอกเย้าแวบหนึ่ง สีหน้าเรียบนิ่ง ค่อยๆ เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงสงบ แต่กลับเผยการเย้ยหยันที่น่าประหลาดใจ “พวกหลอกลวง? นายมีสิทธิ์อะไรมาบอกว่านี่คือการหลอกลวง สิทธิ์ของนายในฐานะหมอชั้นยอดที่ทำให้เขาฟื้นไม่ได้ แต่ฉันใช้เข็มทองคำแค่ไม่กี่เล่มก็ทำให้เขาฟื้นได้แล้ว นายอิจฉางั้นเหรอ?”
ผู้เชี่ยวชาญจ้องมองเฉินเป่ยอย่างเย็นชา คำพูดนี้ของเฉินเป่ยที่เหมือนไม่สนใจไยดีมากนัก กลับเหมือนเข็มทองคำเล่มหนึ่ง ทิ่มแทงหัวใจของเขาอย่างลึกจนเจ็บ
หน้าของผู้เชี่ยวชาญเจ็บแบบร้อนแผดเผา เขาจ้องมองเฉินเป่ยอย่างเมินเฉย ถึงแม้เขาจะแค้นเคืองต่อเฉินเป่ย และเกลียดเข้ากระดูก…แต่เขาก็ยิ่งอับอาย คาดไม่ถึงแม้แต่ลูกไม้หลอกลวงบางอย่างของเจ้าหมอนี่ กลลวงเด็กน้อยก็ยังดูไม่ออก เขาเสียหน้าอย่างมาก
ภายใต้การมองอย่างโกรธแค้นหนาวเหน็บของผู้เชี่ยวชาญ เฉินเป่ยค่อยๆ หมุนตัว เดินมาที่ด้านข้างของหัวหน้าหลี่
หัวหน้าหลี่ลืมตาขึ้น ถึงแม้เขาจะฟื้นขึ้นมาแล้ว แต่สีหน้ายังคงซีดเซียว…พูดจายิ่งยากลำบากมาก น้ำเสียงเผยความรู้สึกไร้เรี่ยวแรง
“คุณมาแล้ว” หัวหน้าหลี่มองเห็นเฉินเป่ย ในสายตาเผยความปลื้มใจออกมา
เฉินเป่ยพยักหน้า ทันใดนั้นล้วงหลอดฉีดยาอันหนึ่งออกมา ด้านในบรรจุของเหลวสีม่วงไว้เต็มเปี่ยม…มีแสงสีม่วงเปล่งประกาย เผยความสูงส่งล้ำลึกอย่างน่าประหลาด
“นายอยากจะทำอะไร?” มือของเฉินเป่ยลูบคลำบนแขนที่ผอมแห้งดุจท่อนฟืนของหัวหน้าหลี่อยู่ ครู่เดียวก็ถูกผู้ทำงานลับเฉพาะด้านข้างห้ามไว้
“ช่วยหัวหน้าของพวกนายไง” เฉินเป่ยเอ่ยปากนิ่งๆ
“ในนี้คือของอะไรกัน คงไม่ใช่อะดรีนาลีนหรอกมั้ง?” ผู้ทำงานลับเฉพาะหนึ่งในนั้นแววตาประกาย เอ่ยปากถาม
“พวกนายไม่มีสิทธิ์รู้ว่ามันคืออะไร พวกนายแค่ต้องรู้ว่า…มีเพียงมันที่สามารถช่วยหัวหน้าของพวกนายได้” เฉินเป่ยกวาดตามองผู้ทำงานลับเฉพาะเหล่านั้น ก่อนจะค่อยๆ เอ่ยปาก ทำให้อากาศแข็งตัวฉับพลัน
ผู้ทำงานลับเฉพาะเหล่านั้นสีหน้าแข็งทื่อ…คำพูดนี้ของเฉินเป่ยช่างโอหังเหลือเกิน นี่เดิมทีไม่เห็นพวกเขาอยู่ในสายตาเลย
“ไม่ได้ ไม่บอกส่วนประกอบด้านในนี้ให้ชัดเจน จะเอามาฉีดให้หัวหน้ามั่วๆ ไม่ได้!” ทันใดนั้นแมงป่องที่อยู่ด้านข้างเอ่ยปากบอก
“พวกเราให้ผู้เชี่ยวชาญท่านนั้นมาตรวจประเมินสักหน่อยว่านี่มีส่วนประกอบอะไรก็ไม่ได้แล้วเหรอ ไม่ต้องให้นายมาบอก” ผู้ทำงานลับเฉพาะคนหนึ่งที่ด้านข้างพูดขึ้น
“ตรวจประเมิน?” เฉินเป่ยตะลึง จากนั้นเผยรอยยิ้มที่เยาะเย้ยออกมา
ยาหลอดนี้ ถึงแม้จะเป็นห้องทดลองของหัวเซี่ยที่มีวิสัยทัศน์กว้างไกล และได้รับการรับรองให้ดำเนินการตรวจสอบทดสอบทางเคมี…ล้วนแล้วแต่มีน้อยนิดมากๆ หาไม่ได้สักกี่ที่…และ ถ้าผู้เชี่ยวชาญตรงหน้าอยากทดสอบยาหลอดนี้ เห็นได้ชัดว่ายังห่างไกลมาก ไม่ผ่านเกณฑ์ตั้งแต่แรกแล้ว
ราคาของยาหลอดนี้ยิ่งไม่มีทางประเมินค่าได้…ตอนแรกบริษัทยาชีวภาพนับไม่ถ้วนที่ต่างประเทศต่างใกล้จะถล่มธรณีประตูของเฉินเป่ย…เพื่อจ่ายเงินในราคาที่สูงลิบ เพื่อมาแลกกับยาหลอดเล็กขนาดนี้ในมือเฉินเป่ยไป เฉินเป่ยไม่ได้หวั่นไหวเลยสักนิดเดียว…ยิ่งไปกว่านั้นผู้ทำงานลับเฉพาะเหล่านี้ยังอยากเอาไปทำการทดสอบตรวจสอบ…นี่จะเป็นไปได้อย่างไรกัน?
“เข็มทองคำเพียงแค่กระตุ้นกำลังชีวิตของเขา…ถ้าไม่มียาหลอดนี้…ชีวิตหัวหน้าของพวกนายก็ยังคงอยู่ในอันตราย” เฉินเป่ยพูดแบบเรียบนิ่ง
“ว่าตามที่นายพูด เข็มทองคำพวกนี้ของนายเป็นการทำเกินไปต่อร่างกายของเขา…ถึงแม้นายจะช่วยให้รอดได้แต่เขาก็จะบาดเจ็บถึงรากฐานของเขา พลังชีวิตบาดเจ็บหนัก อย่างหนักจะทำให้เกิดอาการแทรกซ้อนภายหลังสารพัดแบบที่ไม่ทางจินตนาการได้!” ในเวลานี้ ผู้เชี่ยวชาญมีการตอบสนองเข้ามาทันใด พูดประณามเฉินเป่ยเสียงดุ
เฉินเป่ยชายตามองผู้เชี่ยวชาญท่านนั้น พูดตอกกลับไปด้วยคำพูดสบายๆ “งั้นนายล่ะ ในฐานะผู้เชี่ยวชาญชั้นยอดของวงการการแพทย์ของหู้ไห่ แค่ช่วยให้คนฟื้นขึ้นมาให้ได้ก่อน แล้วค่อยว่ากันเถอะ”
“นาย!” ผู้เชี่ยวชาญจ้องมองเฉินเป่ยอย่างโมโห…เขาได้รับเกียรติยศและชื่อเสียงนับไม่ถ้วน เกียรติยศชื่อเสียงพวกนี้รวมกันขึ้นมาแล้ว นับอย่างไรก็นับไม่ถ้วน
แต่ตอนนี้ เขาอยู่ต่อหน้าเฉินเป่ย กลับเสียศักดิ์ศรีไปหมด เฉินเป่ยช่างก้าวร้าวเหลือเกิน ทำให้เขาโกรธแทบแย่เลย
ผู้เชี่ยวชาญทั้งเคืองทั้งอาย…เขาอยากประณามเฉินเป่ยมาก แต่พอเฉินเป่ยพูดคำพวกนั้นออกมา ก็ทำให้เขาหมดแรงตอบโต้
“พวกนายอยากดูหัวหน้าตายไปแบบนี้กันเหรอ?” สายตาของเฉินเป่ยกวาดมองผ่านผู้ทำงานลับเฉพาะเหล่านั้น ถามประโยคหนึ่งด้วยสีหน้าเหยียดหยาม เหมือนยังโจมตีแบบมีพลังมากที่สุดต่อท่าทีของผู้ทำงานลับเฉพาะเหล่านั้น
“ฉีดเถอะ ผมไว้ใจคุณว่าจะไม่เป็นอะไร” ในเวลานี้หัวหน้าหลี่เอ่ยปากอย่างกะทันหัน ในสายตาที่มองทางเฉินเป่ยยังเผยความหมายที่เชื่อใจอยู่
เฉินเป่ยพยักหน้าแล้ว หลังหาเส้นเลือดบนแขนของหัวหน้าหลี่เจอ เข็มที่เรียวราวค่อยๆ แทงเข้าไปในเส้นเลือด
ภายในห้องเงียบสงบ ผู้ทำงานลับเฉพาะในเหตุการณ์หยุดหายใจกันหมด มองของเหลวสีม่วงที่มีความลึกลับถูกเข็มค่อยๆ ฉีดเข้าในร่างกายของหัวหน้าหลี่อย่างเงียบๆ
“สีม่วงเป็นสีของความสูงส่งอย่างหนึ่ง จะเปลี่ยนจากร้ายเป็นดีได้หรือไม่ ต้องดูโชคของคุณแล้ว” เฉินเป่ยก้มหน้า มองหัวหน้าหลี่อยู่ เอ่ยปากพูดอย่างช้าๆ
หลังเฉินเป่ยพูดจบ ทันใดนั้นหัวหน้าหลี่สีหน้าแข็งทื่อ ร่างกายของเขาสั่นเทาขึ้นมาอย่างรุนแรงโดยฉับพลัน
“เรื่องอะไรกัน? นายฉีดอะไรไปให้เขาแล้ว?” หัวหน้าหลี่เกิดปฏิกิริยาเช่นนี้ขึ้นมา ทำให้ผู้ทำงานลับเฉพาะคนอื่นฮือฮาทันที สายตาแต่ละคู่เฉียดผ่านแล้วตกลงบนตัวของเฉินเป่ย
“ต้องไม่ใช่ของดีอะไรแน่ สรุปหัวหน้าเป็นอะไรกัน?” ในเวลานี้แมงป่องพูดเสียงดุ
ภายในห้อง ผู้ทำงานลับเฉพาะเกือบทั้งหมดพุ่งความสนใจไปที่ตัวของหัวหน้าหลี่…พวกเขาบางคนจิตใจร้อนรุ่มกระสับกระส่าย บ้างขมวดคิ้วแน่น เป็นห่วงความปลอดภัยของหัวหน้าหลี่อย่างมาก
มีเพียงเฉินเป่ยที่ยังยืนอยู่ตรงนั้นด้วยหน้าตาเรียบเฉย คล้ายว่าทุกอย่างไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ กับตนเอง
“สรุปนายฉีดอะไรให้หัวหน้าหลี่แล้ว ถึงทำให้หัวหน้าหลี่เปลี่ยนเป็นสภาพแบบนี้ได้…ชัดเจนว่ามีเจตนาร้ายแอบแฝง!” ในเวลานี้ แมงป่องชี้นิ้วไว้สั่นเทารุนแรงไปทั้งตัว เบิกดวงตาโต แมงป่องที่ท่าทางดุร้ายจ้องเฉินเป่ยด้วยสีหน้าคับแค้น
เฉินเป่ยชายตามองเขาทีหนึ่ง ตอบกลับแบบเรียบง่าย “ผ่านพ้นความทุกข์ยากได้ เริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง”
“แม้แต่อะดรีนาลีนยังไม่มีผลข้างเคียงที่ร้ายแรงและอาการของโรคชัดเจนขนาดนี้…ฉันไม่เคยเห็นยาอันไหนเป็นแบบตัวนี้ของนายมาก่อนเลย” ผู้เชี่ยวชาญจ้องเฉินเป่ยแน่น ต่อว่าอย่างหนาวเหน็บ
“ทุกคน ไม่สู้จับเขาไว้ในตอนนี้ สอบสวนอย่างหนักสักรอบ พวกเราจำเป็นต้องรู้ว่าเขาฉีดอะไรให้หัวหน้าหลี่กันแน่!” แมงป่องถือโอกาสพูดจายุยง ปลุกปั่นให้คนอื่นทำเรื่องแบบไม่หยุด
แมงป่องกับผู้เชี่ยวชาญสองคนให้ความร่วมมือซึ่งกันและกัน ค่อยๆ ทำให้ผู้ทำงานลับเฉพาะที่ยืนอยู่ข้างกายหัวหน้าหลี่ มองมาทางเฉินเป่ยไม่เลิก สายตาค่อยๆ หนาวเย็นขึ้น
ทันใดนั้นผู้ทำงานลับเฉพาะคนหนึ่งเอ่ยปากพูดกับเฉินเป่ย “ถ้านายอธิบายมาว่ายาเข็มเมื่อกี้นั้นมันคืออะไรกันแน่ พวกเราจะเลือกไม่ลงมือได้…”
เฉินเป่ยชายตามอง ส่งเสียงหัวเราะ “ฉันบอกไปแล้วว่าของสิ่งนี้แม้แต่ท่านผู้เฒ่ายังไม่มีสิทธิ์รับรู้ พวกนายอย่ายุ่งดีกว่า”
คำพูดประโยคนี้ของเฉินเป่ย ทำให้ผู้ทำงานลับเฉพาะมากมายสีหน้าเปลี่ยนแปลงทันที และผู้ทำงานเฉพาะคนนั้นขี้เกียจพูดอะไรกับเฉินเป่ยอีก จึงลงมือเหี้ยมหาญทางเฉินเป่ยด้วยความรำคาญ
พรึบ!
อากาศเกาะตัวขึ้นทันใด ดวงตาเฉินเป่ยหดตัว มีความหมายนองเลือดเย็นยะเยือก สาดส่องออกมาจากในดวงตาทั้งคู่ของเฉินเป่ย
มือของผู้ทำงานลับเฉพาะคนนั้นยกขึ้นไปคว้าคอเสื้อของเฉินเป่ย แต่ทันใดนั้นมือของเขาก็ต้องหยุดค้างกลางอากาศ
ผู้ทำงานลับเฉพาะตะลึงนิดหน่อย เห็นเพียงฝ่ามือใหญ่ข้างหนึ่งของเฉินเป่ยจับข้อมือของเขาไว้ราวกับคีบหนีบ ทำให้ขยับไม่ได้
หลังผู้ทำงานลับเฉพาะตอบสนองเข้ามา ทำเสียงฮึดฮัด พลังที่ข้อมือระเบิดขึ้นทันที อยากจะสะบัดเฉินเป่ยออกสักที…แต่แวบเดียว…สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปแล้ว…เพราะไม่ว่าเขาจะใช้แรงเพียงใด…มือข้างที่เฉินเป่ยจับข้อมือเขาไว้นั้นกลับไม่ขยับเลยสักนิด…ร่างกายของเฉินเป่ยแข็งแกร่งดั่งหินผา สีหน้าเรียบนิ่งจนน่ากลัว
ผู้ทำงานลับเฉพาะเงยหน้า มองทางเฉินเป่ย เฉินเป่ยเหมือนคนไม่เป็นอะไรเลย…พริบตาเดียวก็จุดไฟโกรธของผู้ทำงานลับเฉพาะให้ลุกไหม้
แต่ผ่านไปสักพักหนึ่ง ผู้ทำงานลับเฉพาะคนนั้นหน้าแดงขึ้น ดิ้นไม่หลุด…ส่วนเฉินเป่ยสีหน้าปกติ แม้กระทั่งไม่เกิดการสะเทือนสักนิด
ในที่สุดสายตาที่เขามองทางเฉินเป่ยก็เปลี่ยนไป ข้อมือของเขาถูกเฉินเป่ยบีบไว้แน่น…แม้กระทั่งบนข้อมือของเขายังเผยรอยแดงที่เป็นเพราะใช้แรงมากเกินเหตุขึ้นมา
“ระหว่างฉันกับหัวหน้านายมีมิตรภาพกันอยู่บ้าง ดังนั้นฉันถึงลงมือช่วย…แต่คนที่ฉันช่วยคือหัวหน้าพวกนาย และไม่ใช่พวกนาย” หลังเฉินเป่ยพูดจบ จึงปล่อยมือออกทันใด ผู้ทำงานลับเฉพาะคนนั้นไม่ทันตอบสนองเข้ามา จับข้อมือของตนเองไว้ ถอยหลังตึกๆๆ ไปยี่สิบกว่าก้าว…ก่อนจะพิงอยู่ที่ผนัง ถึงหยุดฝีเท้าลง
สายตาที่เขามองไปยังเฉินเป่ย เพิ่มความตกใจขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
แมงป่องได้รับบาดเจ็บ ตอนแรกเขาไม่ได้สนใจอะไร คิดว่าความสามารถของแมงป่องอ่อนหัดเกินไป ถึงได้กระเซอะกระเซิงเช่นนี้…แต่เมื่อสักครู่เฉินเป่ยได้ใช้ความเป็นจริงตบหน้าของเขามาอย่างแรงแล้ว
เฉินเป่ยครอบครองพลังสยองขวัญ ทำให้เขาตื่นตกใจ พอที่จะทำให้ในใจของเขาเกิดความปั่นป่วนมหาศาลได้
“หัวหน้า หัวหน้า!”
ในตอนนี้ ผู้ทำงานลับเฉพาะที่ล้อมหัวหน้าหลี่ไว้เหล่านั้นร้องตะโกนขึ้นมากันแล้ว เฉินเป่ยก้มหน้ากวาดตาดู ได้ยินเพียงผู้ทำงานลับเฉพาะหนึ่งในนั้นพูดเสียงสั่น “ลมหายใจของหัวหน้ากำลังลดลงอย่างเร็ว…ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้!”
“เพราะนาย! นายฉีดอะไรให้หัวหน้ากันแน่!” มุมปากแมงป่องวาดยิ้มเยาะขึ้น พูดเสียงดังขึ้น
ชั่วขณะนั้นผู้ทำงานลับเฉพาะนับไม่ถ้วนล้วนมองทางเฉินเป่ย สีหน้าเย็นยะเยือกราวน้ำค้างแข็ง
สภาพอาการของหัวหน้าอ่อนแออย่างรวดเร็ว ทำให้พวกเขาโกรธแค้น อยากระบายที่ตัวเฉินเป่ยให้ถึงที่สุด
แมงป่องมองทางเฉินเป่ย มุมปากฉีกรอยยิ้มที่มีเลศนัยขึ้น เขาจ้องเฉินเป่ยไปตรงๆ อย่างสงบ สีหน้ามีความมั่นใจว่าจะได้ชัยชนะแน่
