เนื่องจาก ACC Google Drive บินไปหลาย Email
เราจะทยอยไล่แก้ให้ยามว่างอยากให้แก้เรื่องไหนคอมเมนต์ไว้นะคะ
แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
บทที่381 เสร็จงานแล้วจากไป
คำพูดของเฉินเป่ย เรียกได้ว่าแทงใจดำมาก พูดจุดอ่อนของเจ็ดดาวอาร๋เร่ย์ตรงไปตรงมา เฉินเป่ยทำแบบนี้มันกำลังเหยียดหยามงานที่ตัวเองทำแบบไม่หลับไม่นอน…!
จากการวิจัยและแก้ไขของเขา ได้ค่ายกลที่รู้สึกภูมิใจอย่างมาก แต่พอเฉินเป่ยพูดแบบนี้ ก็กลับกลายเป็นเศษขยะชิ้นหนึ่งเท่านั้น!
ที่ทำให้ท่านอาวุโสไท่ซ่างโกรธมากก็คือ เฉินเป่ยไม่เพียงแต่ดูถูกเขาเรื่องเจ็ดดาวอาร์เร่ย์ และมิหนำซ้ำยังเอาเรื่องที่ท่านอาวุโสไท่ซ่างเคยแพ้ให้กับเขามาพูดอีก เหมือนกับการเปิดแผลและสาดเกลือลงไปอีกครั้ง!
ท่านอาวุโสไท่ซ่างมองเฉินเป่ยด้วยความแค้น สายตาเย็นชาดั่งหยาดน้ำแข็ง ดูเขาจะแค้นมาก……
“จะตายแล้วยังจะปากแข็งอีก!” ท่านอาวุโสไท่ซ่างพูดเสียงดุ พุ่งไปทางเฉินเป่ยอย่างเร็ว
ในขณะเดียวกัน ท่านผู้อาวุโสตระกูลอวี้ทั้งสิบสามที่อยู่ข้างๆ ในมือถือกระบี่เล่มยาวไว้ ร่ายไปมาไม่หยุด จนระเบิดแสงสว่างตาออกมา เฉกเช่นแสงอาทิตย์แรงที่สาดส่องมาเป็นระยะ แสงกระบี่วาบหวิว ส่องไปทั่ว เหมือนดั่งมังกรสีเงินเป็นตัวๆ โจมตีเฉินเป่ยอย่างดุดันและรวดเร็ว!
“ในเมื่อฉันรู้ค่ายกลนี้แล้ว ก็ต้องรู้วิธีการแก้ค่ายกลนี้ด้วย!” เฉินเป่ยพูดอย่างเรียบเฉย ทันใดนั้น ข้อมือเขากระตุกอย่างแรง มีดหลงหยาในมือก็มีเสียงดังออกมาเล็กน้อย กลายเป็นแสงสีทองที่ส่องออกไป!
และเฉินเป่ยรับแรงโจมตีของท่านอาวุโสไท่ซ่างเพียงคนเดียว สีหน้าสงบ เหมือนว่าเขาไม่ได้ต่อสู้กับท่านอาวุโสไท่ซ่างอย่างจริงจังเท่าไหร่
ท่านอาวุโสไท่ซ่างเห็นเฉินเป่ยดูถูกตัวเองแบบนี้ ก็ยิ่งโกรธมากกว่าเดิม จึงโจมตีหนักขึ้นเรื่อยๆ!
กระบี่ยาวในมือของท่านอาวุโสไท่ซ่าง พุ่งไปทางหน้าอกของเฉินเป่ย แทงไปอย่างแรง!
ครั้งนี้ ท่านอาวุโสไท่ซ่างใช้แรงทั้งหมดที่ตัวเองมี พลังนี้ช่างน่ากลัวมาก หลบไม่ได้จริงๆ!
นี่เป็นการโจมตีที่ท่านอาวุโสคิดมานาน!
ในตอนที่ท่านอาวุโสพุ่งมา สีหน้าเฉินเป่ยยังคงสงบนิ่ง ยิ่งไปกว่านั้นเหมือนยังไม่รีบหลบอีกด้วย มีดหลงหยาในมือของเขาหายไปแล้ว ตอนนี้เขากำลังเจออันตราย ไม่สามารถโต้ตอบได้เลย!
ท่านอาวุโสสีหน้าบ้าคลั่งมาก! แม้ครั้งนี้เขาต้องเสียผลประโยชน์หรือต้องรับบทลงโทษ เขาก็ไม่สนใจแล้ว ขอแค่เฉินเป่ยตาย……ขอแค่เฉินเป่ยตายก็พอ!
และพอกระบี่ของท่านอาวุโสกำลังจะถึงตัวเขา ทันใดนั้น เฉินเป่ยยื่นมือออกไป สองมือประกบกัน!
ความเร็วของเฉินเป่ยเร็วจนน่าตกใจ ขนาดท่านอาวุโสไท่ซ่างยังคิดไม่ถึงว่าเฉินเป่ยจะเร็วแบบนี้! เขาใช้สองมือที่ไม่มีการป้องกันอะไรเลย หนีบกระบี่ของท่านอาวุโสไท่ซ่างไว้
ท่านอาวุโสไท่ซ่างมองตาโต เขามองเฉินเป่ย สายตาเต็มไปด้วยความตกใจและความทึ่ง!
นี่เป็นไปได้ยังไงกัน! ท่านอาวุโสไท่ซ่างตกใจอย่างมาก
สายตาท่านอาวุโสไท่ซ่างจ้องกับเฉินเป่ย สังเกตได้ว่า เฉินเป่ยแสยะยิ้มมุมปากเล็กน้อย และสายตาที่เต็มไปด้วยความดูถูก!
ท่านอาวุโสไท่ซ่างอยากจะดึงกระบี่ออกมา แต่กลับสายไปเสียแล้ว เฉินเป่ยหนีบกระบี่ด้วยสองมือแน่น ไม่ให้โอกาสเขาเลยแม้แต่น้อย!
และในตอนนี้เอง เสียงร้องโหวกเหวกอย่างทรมานของท่านอาวุโสตระกูลอวี้ดังขึ้น!
ท่านอาวุโสไท่ซ่างตกใจ รีบหันหน้ากลับไปมอง ก็เห็นท่านอาวุโสตระกูลอวี้คนหนึ่ง ยืนอยู่ตรงนั้น…กระบี่ของเขาถูกหักทิ้งเป็นครึ่ง เขายืนอยู่แบบนั้น สองตาตะลึง มองท่านอาวุโสไท่ซ่างอย่างตกใจ พอเขาร้องขึ้นอีกครั้ง กลับเห็นว่า เขาออกเสียงไม่ได้อีกแล้ว!
คอของเขา มีรอยกรีดเลือดเป็นเส้น จากรอยเลือดนั้น มีเลือดพุ่งออกมา เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองถูกปาดคอ เพราะมีดหลงหยานั่น เร็วและคมเกินไป ทำให้เขาไม่รู้ตัว แต่แค่ออกเสียงไม่ได้!
ไม่เพียงเท่านี้……ตรงหน้าของท่านอาวุโสไท่ซ่าง มีแสงหนึ่งพุ่งมาอย่างรวดเร็ว ในความว่างเปล่านั้นมีเสียงดังกึ่งก้อง พอหลังจากแสงนั้นผ่านหน้าอาวุโสทุกคน ไม่นาน คอของท่านอาวุโสทุกคนก็มีรอยเลือดหนึ่งเส้น! ร่างกายของทุกคนเย็นเฉียบขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายหัวก็ตกพื้นทั้งหมด
“ไม่นะ!” ท่านอาวุโสไท่ซ่างมองด้วยความโกรธแค้น เขารับไม่ได้จริงๆ รับไม่ได้ที่ท่านอาวุโสมือเก่งทุกคน กลับจบชีวิตด้วยเหตุการณ์แบบนี้!
แสงพวกนั้น หมุนรอบตัวท่านอาวุโสทั้งสิบสาม มีเสียงพรึ่บๆเบาๆ ต่อมาก็บินกลับมาในมือเฉินเป่ยอีกครั้ง
เฉินเป่ยจับมีดหลงหยาเอาไว้ กวาดสายตามองท่านอาวุโสทั้งสิบสามที่เบิกตากโพลงโตช้าๆ
ไม่นานหลังจากนั้น ร่างกายของท่านอาวุโสทั้งสิบสามก็ล้มลงพื้นกันอย่างช้าๆ ภาพสลดจนทนดูไม่ได้!
“เพี้ยงๆๆ!”
ท่านอาวุโสไท่ซ่างมองดูท่านอาวุโสทั้งสิบสามคนถูกฆ่าไปต่อหน้าต่อตา……ร่างกายก็ทรุดลงไปทันที ดวงตาเต็มไปด้วยความแค้น! เขารับไม่ได้เลย ที่ท่านอาวุโสทั้งสิบสามคนต้องถูกฆ่า! เขารับไม่ได้จริงๆ
“ฉันบอกแล้วไง ฉันรู้วิธีการแก้ค่ายกลกระบี่นี้ นายยังอยากใช้เจ็ดดาวอาร์เรย์มาฆ่าฉันอีก นายโง่หรือไง?” เสียงของเฉินเป่ยลอยเข้าไปในหูของท่านอาวุโสไท่ซ่างช้าๆ ทำเอาเขาเงยหน้าพรึ่บขึ้นมาทันที
“ไม่มีวันตายบ้าอะไรกัน เจ็ดดาวอาร์เรย์ทำให้พวกนายร่วมมือทั้งใจและกายเข้าหากัน……ขอแค่มีหนึ่งคนที่ตาย ทุกคนที่เหลือก็จะตายตามไปด้วย……” เฉินเป่ยหัวเราะออกมา ท่านอาวุโสไท่ซ่างฟังแล้วเป็นคำที่ดูถูกอย่างยิ่ง ทำเอาเขาหูแดงหน้าชาไปหมด!
ท่านอาวุโสไท่ซ่างมองค้อนเฉินเป่ยอย่างนั้น เขาทำหน้าไม่อยากจะเชื่อมาก! เขารับไม่ได้ที่เขาต้องพ่ายแพ้อีกครั้ง และยังแพ้แบบไม่มีวันหวนกลับอีก!
“ฉันไม่พอใจ ฉันไม่มีทางแพ้ ฉันต้องไม่แพ้สิ!” ท่านอาวุโสไท่ซ่างสีหน้าบูดเบี้ยว มองค้อนเฉินเป่ย “ฉันไม่เชื่อ ทำไมนายถึงรู้เรื่องเจ็ดดาวอาร์เรย์เยอะขนาดนี้…จุดอ่านของเจ็ดดาวอาร์เรย์ ขนาดในหนังสือฉันยังไม่เคยเห็นเลย!”
ทันใดนั้น ท่านอาวุโสอาร์เรย์ตะคอกออกมาเสียงดัง
เฉินเป่ยมองดูท่านอาวุโสไท่ซ่างอย่างเย็นชา ท่านอาวุโสไท่ซ่างจะรู้ได้ยังไง เมื่อก่อน เฉินเป่ยต้องเผชิญกับกลุ่มกองกำลังโพ้นทะเลที่มีคนเชื้อสายจีนจัดตั้งขึ้น ตอนนั้นเฉินเป่ยต้องเจอกับกลุ่มคนโพ้นทะเล เทียบกับท่านอาวุโสไท่ซ่างแล้วโหดร้ายกว่านั้นมาก ความสามารถของทุกคนต่างแข็งแกร่งกันทั้งนั้น และพวกเขารู้เรื่องเจ็ดดาวอาร์เรย์ดีกว่าที่ท่านอาวุโสไท่ซ่างรู้เสียอีก!
ตอนนั้นเฉินเป่ยไม่มีประสบการณ์เลย จึงตกลงไปในกับดักของพวกนั้น เกือบถูกพวกนั้นใช้เจ็ดดาวอาร์เรย์ฆ่าตาย!
“วิธีแก้เจ็ดดาวอาร์เรย์ที่ดีที่สุด นั่นก็คือใช้พลังแก้ ยิ่งไปกว่านั้น พลังเดียวลดสิบครั้ง นายไม่เคยได้ยินเหรอ?” เฉินเป่ยพูดอย่างเรียบเฉย
คำพูดที่เฉินเป่ยพูดมา ท่านอาวุโสไท่ซ่างฟังแล้วกลับเป็นคำดูถูก!
ท่านอาวุโสไท่ซ่างก้มหน้าลง ตัวเขาสั่นเทาขึ้นมา เขารับไม่ได้ เขารับไม่ได้กับการพ่ายแพ้นี้!
เขาเป็นศิษย์อู่ตัง ตอนนี้กลับถูกผู้ชายที่ดูท่าทางเหมือนนักเลงข้างถนนดูถูกเหยียบย่ำ! เรื่องนี้ทำให้เขารับไม่ได้เป็นอย่างมาก
“อวี้ย้งเซวียนทำฉันก่อนเอง ใครใช้ให้นายมาออกตัวแทนกัน……” เฉินเป่ยหัวเราะ “นายคิดอยากจะฆ่าฉัน แต่กลับทำหลายชีวิตที่บริสุทธิ์ต้องตายไปเหรอ?”
ท่านอาวุโสไท่ซ่างตัวสั่นเทา คำพูดของเฉินเป่ย ทุกคำพูดเขาไม่มีวันลืมแน่นอน!
“ฉันบอกแล้วไง นายจะไม่มีชีวิตอยู่อีก” น้ำเสียงเฉินเป่ยเรียบสงบ เหมือนกำลังทำเรื่องเล็กเรื่องหนึ่ง
เหมือนการตายของท่านอาวุโสไท่ซ่าง เป็นชะตาชีวิตของเขาอย่างนั้น
“ไปตายซะ!” ท่านอาวุโสไท่ซ่างตัวสั่นเทาแรงขึ้น สายตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง สองมือกำหมัดไว้ ชกไปทางเฉินเป่ยอย่างแรง!
นี่เป็นการโต้ตอบก่อนตายของเขา! ท่านอาวุโสไท่ซ่างรู้ดีกว่าตัวเองกำลังจะตาย…แม้เขาจะไม่มั่นใจว่าตัวเองจะหนีออกไปได้ แต่ว่า เขาจะไม่ให้เฉินเป่ยได้ดีแน่!
“ย๊า” ท่านอาวุโสไท่ซ่างกำหมัดแน่น ชกออกไปอย่างแรง!
พลังหมัดของท่านอาวุโสไท่ซ่างแกร่งมาก พุ่งมาด้วยความเร็วสูง ชกมาทางเฉินเป่ยอย่างแรง!
ความเร็วของท่านอาวุโสไท่ซ่างเหมือนดั่งฟ้าผ่า แต่เฉินเป่ยเร็วกว่า ในพริบตาเดียว แสงดำในมือของเฉินเป่ยก็พุ่งออกไป แสงดำผ่านไปอย่างเร็ว สองมือของท่านอาวุโสไท่ซ่าง ถูกตัดลงมาทันที!
“นายจะฆ่าฉันไม่ได้นะ ฉันเป็นคนของอู่ตัง!”
ท่านอาวุโสไท่ซ่างร้องอย่างตกใจ เขาร้องและกระเสือกกระสนหนีไปด้วย ตะคอกเฉินเป่ยไปด้วย คิดหวังจะทำให้เฉินเป่ยกลัว ให้เขาไม่กล้าทำอะไรตัวเอง
แต่ว่าเฉินเป่ยกลับไม่กลัวอะไรเลย ท่านอาวุโสไท่ซ่างทนกับความเจ็บปวด ขยับถอยหลังไปช้าๆ และเฉินเป่ย ในมือจับมีดหลงหยาไว้ กำลังขยับเข้ามาใกล้ทีละนิด
“นายจะฆ่าฉันไม่ได้นะ ถ้าฉันตาย ตระกูลอวี้ไม่ปล่อยนายไว้แน่ พวกเขาจะทำทุกวิธีฆ่านายซะ!” ท่านอาวุโสไท่ซ่างเห็นสีหน้าที่เย็นชาของเฉินเป่ย รู้สึกตกใจอย่างมาก เขากลัวแล้วจริงๆ!
“คนของอู่ตัง ภูมิใจมากเลยเหรอ?” เฉินเป่ยก้าวไปข้างหน้า มาอยู่ตรงหน้าของท่านอาวุโสไท่ซ่าง ทุกคำพูด “
ขนาดหน้าของอู่ตังฉันยังกล้าตบเลย นายเป็นแค่ศิษย์นอกของอู่ตัง ฉันจะไม่กล้าฆ่างั้นเหรอ?”
น้ำเสียงของเฉินเป่ยนิ่งจนยากที่จะเชื่อ พอท่านอาวุโสไท่ซ่างได้ยินแล้ว กลับหน้าซีดเผือดทันที รู้สึกกลัวอย่างมาก!
เฉินเป่ยในสายตาของท่านอาวุโสไท่ซ่าง ตอนนี้ก็เหมือนกับปีศาจ! น่ากลัวอย่างมาก!
“ก้อนหินล่างเขาอู่ตังก้อนนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะตาแก่นั่น ฉันทุบทิ้งไปนานแล้ว นายคิดว่าอู่ตังชื่อนี้จะปกป้องนายได้เหรอ? เป็นแค่สำนักต่อสู้ ไม่ใช่ตระกูลใหญ่อะไรเสียหน่อย” เฉินเป่ยพูดเสียงเบา แต่ทุกคำพูด กลับซึมเข้าในใจท่านอาวุโส ทำเอาเขาต้องคิดใหม่ทันที!
ท่านอาวุโสไท่ซ่างเบิกตาโต เขาจ้องมองเฉินเป่ยอยู่อย่างนั้น พูดเสียงสั่นว่า “ก้อนหินเขาอู่ตังที่สลักชื่อสำนักไว้ รอยหมัดด้านบนนั้น……เป็นของนายเหรอ?”
น้ำเสียงของท่าอาวุโสไท่ซ่างมีความตกใจอย่างหนัก คำพูดของเฉินเป่ย ทำให้เขานึกขึ้นได้ ตอนนั้นที่ล่างเขาอู่ตัง ก้อนหินใหญ่ที่สลักชื่ออู่ตังไว้ มีรอยหมัดอยู่บนนั้น…แม้จะผ่านไปหลายปีฝนตกลมพัดตากแดดยังไง หินก้อนนั้นก็ไม่เคยสกปรกหรือล่มเลย แต่รอยหมัดกลับเห็นได้ชัดเจน…เขาเคยถามศิษย์อู่ตังคนอื่นๆ…สุดท้ายไม่มีใครรู้ที่มาของรอยหมัดนี้เลย……เพราะนี่เป็นสิ่งต้องห้ามของอู่ตัง!
“เป็นไปไม่ได้……นายจะเกี่ยวข้องกับรอยหมัดบนก้อนหินของเขาอู่ตังได้ยังไง!” ท่านอาวุโสไท่ซ่างส่ายหน้าไม่หยุด เขาไม่อยากจะเชื่อเรื่องนี้เลย!
แต่เขาก็รู้สึกความจริงอยู่แล้ว……ชายตรงหน้าคนนี้ รู้ซึ้งดีเกี่ยวกับการต่อสู้ของอู่ตัง เรียกได้ว่าอยู่ในระดับสูงเลยด้วยซ้ำ……มีประสบการณ์มากมาย ความสามารถน่าเกรงขาม นอกจากเขาแล้ว ยังมีใครที่ทิ้งรอยหมัดที่ก้อนหินล่างเขาอู่ตังได้!
“นายรู้มากเกินไปแล้ว……” เฉินเป่ยมองไป เสียงเย็นชาขึ้นมา สายตาเต็มไปด้วยการฆ่า
แสงดำในมือเฉินเป่ยระเบิดออกมา พุ่งไปทางท่านอาวุโสไท่ซ่าง หวังอยากจะจบชีวิตท่านอาวุโสไท่ซ่างเสีย!
