บทที่ 380 ก้อนหินใต้ภูเขาอู่ตัง
เฉินเป่ยยืนอยู่ตรงกลาง มือถือมีดหลงหยา ดูภาพสั่นไหวอย่างรวดเร็ว สีหน้าทั้งสงบและเยือกเย็น
แต่ท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างยืนอยู่ที่เดิม จ้องมองเฉินเป่ย ดูเย็นชาและดุร้าย ท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างมุมปากยกขึ้น มองเฉินเป่ยจากด้านบน เหมือนชัยชนะอยู่ในกำมือ
“คุณรู้วิธีการต่อสู้ของอู่ตังเป็นอย่างดีไม่ใช่หรือ ค่ายกลนี้ เกิดขึ้นเพื่อฆ่าคุณ” ท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างหัวเราะเสียงดัง สั่นดาบยาวในมือ แสงดาบทแยงมุม เหมือนมังกรเงินเต้นอยู่บนแขนของท่านผู้อาวุโสไท่ซ่าง
“เข้าค่ายกลของฉัน ก็ไม่ต้องคิดว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกแล้ว” ท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างพูด ท่านผู้อาวุโสทั้งสิบสามคนนั้นเคลื่อนตัวเร็วขึ้นเรื่อยๆ สถานที่แห่งนี้เหลือไว้เพียงภาพติดตา
เฉินเป่ยยืนอยู่ตรงกลาง ท่านผู้อาวุโสทั้งสิบสามคนนั้นเคลื่อนตัวเร็วขึ้นเรื่อยๆ แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่คนธรรมดาจะเห็นการปรากฏตัวด้วยตาเปล่า
เฉินเป่ยดวงตาหดเล็กน้อย ทันใดนั้นเขาก็พบว่า ท่านผู้อาวุโสเหล่านี้ปิดล้อมอย่างแผ่วบาง ล้อมรอบเขา
ทันใดนั้น หนึ่งในท่านผู้อาวุโสส่งเสียงดังขึ้น สั่นสะเทือนไปทั่ว “เทียนซูกลับที่”
เมื่อท่านผู้อาวุโสท่านนี้พูดจบ ท่านผู้อาวุโสท่านอื่นๆก็ส่งเสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ “เทียนเสวียนกลับที่”
“เทียนจีกลับที่”
“เทียนฉวน……อวี้เหิง……คายหยางกลับที่”
เสียงของท่านผู้อาวุโสแต่ละคนดังขึ้นทั่วทุกทิศ เต็มไปด้วยความดุเดือดของการฆ่าที่เยือกเย็น
สุดท้าย ท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างก้าวออกมา จ้องมองเฉินเป่ยอย่างเย็นชา ทันใดนั้นตะโกนว่า “เหยากวางกลับที่”
“ตูม”
ท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างพูดจบ ทันใดนั้นพลังอันยิ่งใหญ่ก็ปรากฏขึ้น ทั้งหมดพุ่งไปที่เฉินเป่ย
ท่านผู้อาวุโสไท่ซ่าง ดวงตาเย็นชาและลึกล้ำราวกับท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวอันกว้างใหญ่ จ้องมองเฉินเป่ยอย่างเลือดเย็น ทันใดนั้น ดวงตาของเขาหรี่ลง ความกดดันที่ไร้ขอบเขต ปรากฏขึ้นจากความว่างเปล่า
“สามารถตายในเจ็ดดาวอาร์เรย์ได้ นี่คือความโชคดีของคุณ” ท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างพูดไปทีละคำ หนึ่งในสิบสามท่านผู้อาวุโส ปรากฏตัว พุ่งไปที่เฉินเป่ยเพื่อฆ่า
แสงดาบสิบสามดวงปรากฏขึ้นทีละดวง พุ่งไปที่เฉินเป่ย
มุมของแสงดาบทั้งสิบสามเล่มนี้ดูแปลกและซับซ้อน ปิดกั้นช่องว่างของเฉินเป่ยทั้งหมด ทำให้เขาไม่สามารถหลบหนีได้
เฉินเป่ยหดดวงตาอย่างรุนแรง…….เจ็ดมดาวอาร์เรย์นี้ ทรงพลังน่ากลัวและแปลกประหลาด……เมื่อตอนเขาอยู่ต่างประเทศ เคยได้รับการเรียนรู้
“คิดไม่ถึง คุณยังสามารถรู้ค่ายกลสังหารแบบนี้ได้……” เฉินเป่ยพูดขึ้นกะทันหัน ในคำพูดมีความแปลกที่อธิบายไม่ถูก
ท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างหัวเราะอย่างเย็นชา น้ำเสียงเย็นชาและภาคภูมิใจ “แม้ว่ามันจะเป็นเพียงเศษเสี้ยว แต่ฆ่าคุณ ก็เพียงพอ”
เฉินเป่ยก้าวออกไปอย่างช้าๆ สีหน้าเข้มขึ้นเรื่อยๆ ทั่วร่างเต็มไปด้วยอารมณ์ลึกลับ เหมือนอเวจี ทำให้ผู้คนจิตใจสั่นสะเทือน แต่ไม่สามารถหยั่งรู้เฉินเป่ย
ในดวงตาของเขาค่อยๆปรากฏความซับซ้อน มือถือมีดหลงหยา จ้องไปที่แสงดาบสิบสามเล่มนั้น ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่
เมื่อแสงดาบสิบสามเข้าใกล้ ทันใดนั้น เฉินเป่ยสีหน้าเย็นชา ก้าวเท้าออกไป แสงสีแดงสว่างวาบในดวงตา
เฉินเป่ยศักยภาพเพิ่มขึ้นอย่างฉับพลัน พื้นดินสั่นสะเทือน
และในขณะนี้ แสงดาบเล่มแรกได้ถูกลอบสังหารแล้ว
แสงดาบเยือกเย็น มันมีการฆ่าที่ไม่อาจพรรณนาได้ ทำให้ผู้คนรู้สึกหนาวสั่น
ท่านผู้อาวุโสตระกูลอวี้ท่านนั้นมีความว่องไวมาก ไวเหมือนผี เหมือนวาบหวิวตรงหน้าเฉินเป่ย
ณ ตอนนี้ เฉินเป่ยขยับมีดหลงหยาทันที เพื่อสกัดกั้น
“ตัง”(เสียงโลหะกระทบกัน)
ทันใดนั้นพลังที่น่ากลัวก็ระเบิดออกมา คลื่นอากาศที่มองไม่เห็นระเบิดออกมา ในพริบตาทำให้ท่านผู้อาวุโสตระกูลอวี้กระเด็นออกไป
แต่เฉินเป่ยนั่งยอง อาศัยพลังในตัว รับการระเบิดนี้
เพิ่งรับแรงจากแสงดาบนี้ เฉินเป่ยยังไม่ได้ตอบสนอง แสงดาบที่สองก็ตามมาแล้ว
“ฮึด——“แสงดาบที่สองแทงมาจากบนลงล่างอย่างรุนแรง
แสงดาบคมชัด แสงดาบที่ตัดเหล็กเหมือนโคลน ด้วยพลังที่น่ากลัวยิ่งกว่าครั้งแรก กำลังพลนั้นยากที่จะสั่นคลอน
ปัง”(เสียงตกลงบนพื้น)
เฉินเป่ยไม่ขยับ เหมือนหินทื่อ นิ่งมาก
เสียงคำรามก้อง ความว่างเปล่าสั่นสะท้าน ราวกับว่าโลกกำลังจะถูกบดบัง
เฉินเป่ยพื้นใต้เท้าแตกเป็นบริเวณกว้าง ดูเหมือนว่าจะไม่สามารถต้านทานแรงที่น่ากลัวเช่นนี้ได้
แต่มันไม่ใช่แค่นี้ ดาบที่สามดาบที่สี่…….แสงดาบตามมาติดๆ ไม่ให้โอกาสเฉินเป่ยได้หายใจเลย
“ปัง ปัง ปัง”
แสงดาบทั้งสิบสามเล่มก็เฉือนออกไป พร้อมกับแสงเหมือนกับสายรุ้ง
ควันและฝุ่นฟุ้งกระจาย หลังจากนั้นไม่นาน ท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างจ้องมองเข้าไปในฝุ่น ฝุ่นออกไปหมด เฉินเป่ยยืนอยู่ในหลุม เหมือนหิน ร่างครึ่งหนึ่งจมลงไปใต้พื้นดิน เลอะเทอะดูน่าอายมาก
เฉินเป่ยออกจากหลุมลึก คลานออกมาด้วยมือและเท้า ร่างกายเต็มไปด้วยฝุ่นเหมือนออกมาจากบ่อโคลน
เหมือนถูกขุดออกมา
“เป็นเจ็ดดาวอาร์เรย์ที่อยู่ในตำนานจริง” เฉินเป่ยไอแห้งๆสองสามครั้ง พูดเบาๆ
ท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างเดินเข้ามาอย่างช้าๆ “เจ็ดดาวอาร์เรย์ไม่มีที่สิ้นสุด ผ่านการปรับปรุงให้ดีขึ้น ไม่ว่าคุณจะแข็งแกร่งแค่ไหน ไม่ช้าก็เร็วจะต้องทนทุกข์ทรมานและตายในนั้น”
เฉินเป่ยคิ้วกระตุก มีความประชดในน้ำเสียง “จุ๊ๆ(การทำเสียงจุ๊ปาก) ก่อนหน้านี้ยังคิดจะฆ่าฉันด้วยหมัดเดียว ตอนนี้มาอ้างวิธีอะไร ถ้าไม่คุยโม้คุณจะตายไหม”
ความว่างเปล่าก็เงียบลงทันที น้ำเสียงของเฉินเป่ยเต็มไปด้วยน้ำเสียงที่เหยียดหยาม มีความหยิ่งผยองและเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งจองหองมาก
ความทระนงของเฉินเป่ยทำให้ท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างขุ่นเคือง ทันใดนั้นท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างก็นึกถึงประสบการณ์ที่เจ็บปวดก่อนหน้านี้
ท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างส่งเสียงเย็นชา ก้าวออกมา ตะโกนอย่างเย็นชา “เปลี่ยน”
สวบ(เสียงที่เฉล็บไปอย่างรวดเร็ว)
ท่านผู้อาวุโสตระกูลอวี้ทั้งสิบสามที่อยู่รอบๆร่างกะพริบอย่างรวดเร็ว เปลี่ยนแปลงอาร์เรย์ แต่ท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างเข้าไปอยู่ในอาร์เรย์ ปรากฏตัวตรงหน้าเฉินเป่ย ในมือถือดาบยาว ฉวัดเฉวียนแทงออกไป
“ตัง ตัง ตัง” ”(เสียงโลหะกระทบกัน)
ดาบยาวในมือท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างบินอย่างดุเดือดและฟาดฟัน…..เฉินเป่ยใช้มีดหลงหยาสกัดกั้นสองสามท่า ทันใดนั้น ท่านผู้อาวุโสตระกูลอวี้สิบสามท่านที่อยู่รอบๆ ออกมือพร้อมกัน
“เอื๊อก”
เฉินเป่ยหลีกเลี่ยงไม่ได้ แสงดาบอันแหลมคมสว่างวาบผ่านไป ในพริบตา เฉินเป่ยเสื้อผ้าของเฉินเป่ยก็ขาด หลังมีบาดแผลน่าตกใจ เลือดไหลออกมา
เฉินเป่ยส่งเสียงเบื่อออกมา แต่ท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างเหมือนได้รับชัยชนะแล้ว หัวเราะด้วยความภาคภูมิใจ “เอ๋อตงเฉิน วันนี้คุณจะต้องถูกฝังอยู่ที่นี่”
ท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างในดวงตาแสดงถึงความเกลียดชังเย็นชา จ้องไปที่เฉินเป่ย “ฉันจะไม่ฆ่าคุณทันที ฉันจะค่อยๆทรมานคุณให้ตาย”
“เพียงเพราะคุณใช้ชีวิตเกือบทั้งชีวิต แต่พ่ายแพ้ให้กับฉัน” เฉินเป่ยพูดเบาๆ ถากถางด้วยคำพูด “คนตระกูลอวี้ ยอมรับไม่ได้ขนาดนี้เลยเหรอ”
คำพูดของเฉินเป่ยทิ่มแทงใจท่านผู้อาวุโสไท่ซ่าง ความไม่พอใจของท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างก็ดุเดือด ในพริบตาแสงดาบก็ตกลงบนร่างของเฉินเป่ย
“เอื๊อกๆ”
บนร่างเฉินเป่ย มีเลือดพุ่งออกมา
เฉินเป่ยส่งเสียงอย่างน่าเบื่อ ร่างกายแข็งแรงสั่น ราวกับว่าทนทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดอย่างมาก
“กำลังจะตาย ยังจะปากแข็งอีก” ท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างยิ้มเยาะ “เจ็ดดาวอาร์เรย์เป็นสิ่งที่ฉันเตรียมไว้เพื่อคุณ ไม่ว่าคุณจะแข็งแกร่งแค่ไหน ถ้าเข้ามาในเจ็ดดาวอาร์เรย์ มีอยู่ทางเดียวก็คือตาย”
โดยรอบของเฉินเป่ย ท่านผู้อาวุโสตระกูลอวี้ท่านหนึ่งเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว ระดับของแสงดาบถึงสุดขีด ขอแค่เฉินเป่ยเคลื่อนตัวช้าอีกนิดเดียว หากตามไม่ทัน ก็จะถูกโจมตีด้วยดาบยาวหลายเล่ม
ในที่สุด เฉินเป่ยไอเป็นเลือด หลังเปียกไปด้วยเลือด แย่มาก
เฉินเป่ยค่อยๆเช็ดรอยเลือดออกจากมุมปาก มองไปที่ท่านผู้อาวุโสไท่ซ่าง พูดช้าๆว่า “ไม่เสียชื่อที่เป็นเจ็ดดาวอาร์เรย์ มีของจริงๆ”
“ฉันปรับปรุงค่ายกลกระบี่ เพื่อเพิ่มกำลังรองรับสิบสามคน ไม่หลับไม่นอนเป็นเวลาหลายคืน คุณคิดว่า ค่ายกลกระบี่นี้เป็นค่ายกลหมูๆหมาๆเหรอ” ท่านผู้อาวุโสไท่ซ่าง เย้ยหยันอย่างเหยียดหยาม ยกศีรษะสูงขึ้นแล้วมองเฉินเป่ยจากด้านบน
ในสายตาของเขา เฉินเป่ยคือเต่าในโกศที่สามารถเชือดได้
ทันใดนั้น เฉินเป่ยหัวเราะเยาะเย้ย มองท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างแล้วถามว่า “ที่แท้ก็เช่นนี้เอง แค่นี้ก็ทำให้คุณหยิ่งผยองได้แล้ว”
“เจ็ดดาวอาร์เรย์ที่แท้จริง ที่เรียกว่าไม่มีที่สิ้นสุด ซึ่งหมายความว่าการโจมตีจะไม่หยุดเป็นช่วง ๆ ให้เป้าหมายในอาร์เรย์ถูกโจมตีตลอดไป บดเป้าหมายให้ตายทีละนิด” เจ็ดดาวอาร์เรย์อาจจะไม่ทรงพลังมาก แต่สามารถทำให้คนสิ้นหวังไม่รู้จบ ให้เขาเลิกต่อต้าน”
คำพูดของเฉินเป่ยทำให้ท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างใจสั่นเล็กน้อย เห็นเฉินเป่ยดวงตาจ้องมาที่ท่านผู้อาวุโสไท่ซ่าง พูดว่า “ที่คุณเรียกว่าเจ็ดดาวอาร์เรย์นี้ แต่กลับละทิ้งบทบาทที่สำคัญที่สุดของเจ็ดดาวอาร์เรย์ไป เพิ่มพลังขึ้นแล้วยังไง…….. เสร็จสิ้นการโจมตี คุณสามารถตีต่อไปได้หรือไม่”
เฉินเป่ยเพิ่งพูดจบ สีหน้าท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างเปลี่ยนทันที มองไปที่เฉินเป่ยดวงตาเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน
ในความเป็นจริง ประโยคนี้ของเฉินเป่ย ตีจุดเจ็บปวดของท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างพอดีเลย ทำให้ท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างหัวใจสั่นอย่างรุนแรง
ท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างดวงตาจ้อมมองเฉินเป่ย เขาไม่เคยคิดเลย เฉินเป่ยจะเห็นจุดอ่อนของค่ายกลกระบี่นี้ได้เร็วขนาดนี้
“รุ่นเจ็ดดาวอาร์เรย์ปรับปรุงที่คุณเรียกนี้ ก็แค่ขยะ” คำพูดไม่กี่ประโยคของเฉินเป่ย เหมือนค้อนตอกลงไป ทำให้สีหน้าท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างดูเย็นชาทันที ถือดาบยาว ออกตัวราวฟ้าผ่าอย่างรุนแรง “ฆ่า”
“ตัดมังกร” เฉินเป่ยมือถือมีดหลงหยา ก้าวออกไปอย่างกะทันหัน เหยียบพื้นอย่างแรง พื้นสั่นสะเทือนราวกับแผ่นดินไหว
พื้นดินสั่นสะเทือน แสงเย็นที่กระหายเลือดฉายผ่านดวงตาของเฉินเป่ย พูดเบาๆว่า “ครั้งที่แล้วฉันเคยบอกแล้วว่า คุณหนีไม่พ้นหรอก ไม่คิดว่าคุณจะส่งตัวเองถึงประตูเร็วขนาดนี้……”
“หุบปาก” ท่านผู้อาวุโสไท่ซ่างโกรธมาก พร้อมกับท่านผู้อาวุโสสิบสามท่านในมือถือดาบยาว โจมตีอย่างบ้าคลั่ง
แต่คำพูดของเฉินเป่ย เม้งเอ้ย ชัดเจนเกินไป นี่คือการฉีกแผลเป็นของเขาอย่างเปลือยเปล่า คือการสะกิดจุดเจ็บปวดของเขา
