บทที่427 หายนะของชนเผ่าเลือด!
แวบหนึ่ง ทันใดนั้นภาพเงาของเสือขาวก็หายตัวไปจากที่เดิม ชั่วพริบตาเดียว เขาก็ปรากฏตัวด้านหน้าของวินเซนตท์
วินเซนตท์เงยหน้า แวบหนึ่งมองเห็นเสือขาวกำลังจ้องเขาอย่างเย็นชา
หลังเห็นวินเซนตท์ตอบสนองเข้ามา เสือขาวโบกขยับมีดยาวทันใด
วินเซนตท์หนังศีรษะชา ความเร็วของเสือขาวที่จริงไวเหลือเกิน ต้องรู้ว่าข้อได้เปรียบใหญ่สุดของชนเผ่าเลือดคือในด้านความเร็ว เรียกได้ว่าว่องไวมาก
แต่ตอนนี้ล่ะ อยู่ตรงหน้าของเสือขาว ข้อได้เปรียบด้านความเร็วที่วินเซนตท์ภูมิใจที่สุดกลับมลายหายไปหมดสิ้น
วินเซนตท์สีหน้าเปลี่ยน แสงมีดที่สยองขวัญน่าตกใจเส้นหนึ่งจู่โจมเข้ามา วิกฤตอันตรายถึงชีวิตที่รุนแรงปรากฏอยู่ในหัวใจของวินเซนตท์อย่างกะทันหัน
เหมือนอย่างที่เฉินเป่ยพูดไว้ ในสายตาของกองทหารหลง เดิมทีชนเผ่าเลือดไม่มีสักคนถือว่าเป็นคนได้ ในสายตาของทหารหลง ชนเผ่าเลือดพวกนี้ก็เป็นเพียงสัตว์ป่าที่เอาร่างคนบังไว้ กลับทำพฤติกรรมป่าเถื่อนไร้อารยธรรม สัตว์ป่าที่โหดร้ายทารุณแบบนี้ ลางสังหรณ์เกี่ยวกับวิกฤตเป็นหรือตายมักจะรุนแรงมากกว่าคนปกติทั่วไป
เกือบจะชั่วขณะหนึ่ง วินเซนตท์ไม่ทันได้พิจารณาอะไรมากมาย ตอนที่ความรู้สึกวิกฤติถึงชีวิตนั้นปรากฏขึ้นในใจ ร่างกายของวินเซนตท์ก็ถอยหลังไปด้วยความรวดเร็วอย่างไม่ลังเลสักนิด ทำให้แสงมีดที่ขาวโพลนนั้นร่วงลงสู่ความว่างเปล่า
วินเซนตท์ถอนหายใจยาวๆ ทีหนึ่ง…คนที่เมื่ออยู่ในวิกฤตเร่งด่วน มักจะแสดงกำลังแฝงที่ไร้ขอบเขตออกมา สำหรับลางสังหรณ์ของวิกฤติอันตรายถึงชีวิต คือหนึ่งในนั้น
อดีต ผู้ยิ่งใหญ่ของยาชีวภาพขนาดใหญ่ที่ต่างประเทศผ่านการทดสอบและยืนยันแล้ว ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือสัตว์ป่า สำหรับวิกฤติอันตรายถึงชีวิตล้วนมีลางสังหรณ์อย่างหนึ่ง นี่คือปฏิกิริยาที่ร่างกายผ่านการคำนวณเป็นระบบออกมา เพียงแต่สมองของคนเรายากจะตีความเท่านั้นเอง
เมื่อสักครู่ถ้าวินเซนตท์ไม่ได้มีลางสังหรณ์แบบนั้น เขาในเวลานี้คงโดนคมมีดในมือของเสือขาวฟันขาดเป็นสองท่อนไปแล้ว
“ตายซะเถอะ!”
“แม้แต่ราชาหลงยังไม่ได้ลงมือด้วยตัวเอง แกคิดจะพึ่งกำลังคนเดียวฆ่าฉัน เพ้อฝันรึไง!” วินเซนตท์หลบอย่างกระเซอะกระเซิงไม่หยุดพลางตะโกนใส่
“สำหรับมนุษย์ค้างคาวอย่างพวกแก ลูกพี่บอกแล้วว่าพวกปลาซิวปลาสร้อยแบบนี้ไม่ถึงขั้นต้องแจ้งเขา ฉันคนเดียวก็สามารถกำจัดพวกแกทั้งหมดได้” น้ำเสียงของเสือขาวหนาวเหน็บ เขาโบกมีดผ่านทันใด ดวงตาของวินเซนตท์หดลงทันที ชั่วขณะนั้นหลบแวบไม่ทันอยู่บ้าง
“แกร่ก!”
มีดยาวในมือของเสือขาวกรีดผ่านในทันใด กรีดเสื้อคลุมยาวสีแดงเลือดของวินเซนตท์ออกอย่างง่ายดาย เศษผ้าเสื้อคลุมยาวสีแดงแต่ละชิ้นหล่นลงซู่
วินเซนตท์ยืนอยู่ตรงนั้น ท่าทางของเขาในเวลานี้ดูขึ้นมากระเซอะกระเซิงสุดจะทน
เสือขาวจ้องมองวินเซนตท์อย่างเมินเฉย บนไหล่ของเขาแบกมีดยาวไว้ ส่วนวินเซนตท์อย่างกับขอทานที่มอมแมม เสื้อผ้าที่หรูหราชุดนั้น หลังโดนเสือขาวหยอกเย้าปั่นหัวรอบหนึ่ง ก็เปลี่ยนไปสะบักสะบอมสุดจะทน
วินเซนตท์เห็นได้ชัดผ่านสายตาของเสือขาว รู้สึกได้ว่าเสือขาวกำลังหยอกล้อปั่นหัวเขาอยู่ ทำให้ในใจเขาเดือดพล่าน ถึงตนเองจะไม่ดีอย่างไรก็เป็นถึงท่านผู้อาวุโสชนเผ่าเลือดที่น่าเกรงขาม แต่อยู่ต่อหน้าเสือขาว ยังถูกเหยียบย่ำทำร้าย สามารถพูดได้ว่าสภาพน่าเวทนาอย่างยิ่ง
“แกกำลังแกล้งฉัน……” ชั่วขณะนั้นสีหน้าของวินเซนตท์เย็นลงมา เขาจ้องเสือขาวอย่างเมินเฉย ในน้ำเสียงเพิ่มความไม่พอใจและความหมายหนาวเหน็บขึ้น
“คนที่แกล้งก็คือแก……” ที่เกินความคาดหมายคือเสือขาวพยักหน้าแล้วส่งเสียงหัวเราะเยาะ เอ่ยปากพูดนิ่งๆ “ทำไม ไม่แกล้งแกจะแกล้งใคร? พวกแกชนเผ่าเลือดทำกับสัตว์เลือดเหล่านั้น ไม่ใช่เหยียบย่ำทีละนิดไปจนตายเหรอ ฉันเพียงแค่ให้บางคนได้ลิ้มลองสิ่งที่ตัวเองทำกับคนอื่นดูบ้าง……”
“แก!”
วินเซนตท์มองเสือขาวอย่างเย็นชา เวลานี้ในใจของเขามีไฟโกรธกำลังลุกไหม้โชติช่วง
“หุบปาก!”
ในเวลานี้ มีเสียงตะโกนที่ดุร้ายเสียงหนึ่งจากด้านข้าง ขัดจังหวะของเสือขาวและวินเซนตท์แล้ว ทั้งสองหันหน้า มองเห็นท่านผู้อาวุโสใหญ่ก้าวเดินมาเนิบๆ ในแววตาของท่านผู้อาวุโสใหญ่เปล่งประกายความล้ำลึกไร้จุดสิ้นสุด
สีหน้าท่านผู้อาวุโสใหญ่เผยความสงบที่พูดไม่ถูกอยู่ เผชิญหน้ากับความโกรธแค้นของวินเซนตท์ ท่านผู้อาวุโสใหญ่เหมือนไม่ได้โกรธสักนิด แต่ทว่าตอนมองทางเสือขาว ดวงตาคู่นั้นราวกับแฝงซ่อนดวงดาวมหาศาลไว้
ถึงแม้ภายนอกของเสือขาวจะเงียบสงบไม่พูดจา แต่ภายในใจยังสั่นอยู่เล็กน้อย แววตาที่มองทางท่านผู้อาวุโสใหญ่มีความหมายตื่นตัวแบบที่คนอื่นยากสังเกตเห็นแวบผ่าน
ท่านผู้อาวุโสใหญ่คนนี้ เห็นได้ชัดว่าไม่ธรรมดา อย่างน้อยเมื่อเทียบกับวินเซนตท์แล้ว ท่านผู้อาวุโสใหญ่คงมีความฉลาดหลักแหลมมากกว่า
“ตำแหน่งในกองทหารหลงของท่านคือ……” ท่านผู้อาวุโสใหญ่เดินมาถึงที่ที่ไม่ไกลจากเสือขาวนัก ถามอย่างเกรงใจ
เสือขาวกวาดตามองท่านผู้อาวุโสใหญ่อย่างเมินเฉยแวบหนึ่ง เอ่ยปากตอบอย่างท่าทางไร้อารมณ์ “เสือขาว”
“เสือขาว!”
วินเซนตท์ที่อยู่ด้านข้างเสือขาว หลังจากได้ยินเสือขาวบอกชื่อลับของตนเองออกมา ในใจสั่นเทาอย่างแรงฉับพลัน
อย่างไรเสียเขาก็นึกไม่ถึงว่าผู้ชายที่อยู่ข้างกายคนนั้นคือทหารฝีมือเยี่ยมของราชาหลง…….เสือขาว
“ท่านคือท่านเสือขาว?” หลังท่านผู้อาวุโสใหญ่ได้ยินเสือขาวเอ่ยปาก สีหน้าเปลี่ยนไปกะทันหันเช่นกัน
น้ำเสียงของท่านผู้อาวุโสใหญ่เปลี่ยนพลิกไป ตอนพูดจากับเสือขาว น้ำเสียงระมัดระวังขึ้นมาด้วย
“แล้วจะยังไง?” เสือขาวทำเสียงเยาะเย้ย
สีหน้าของท่านผู้อาวุโสใหญ่ซีดเซียวมากขึ้น เดิมทีเขาโอบกอดความคิดที่จะเจรจาไว้ ลองให้กองทหารหลงถอยทัพ แต่ตอนนี้คนที่ยืนอยู่ด้านหน้าเขาคือเสือขาว โหดเหี้ยมกว่าราชาหลงเสียอีก และดื้อรั้นมากๆ
ศัตรูของเสือขาวที่ต่างประเทศยังมากกว่าของราชาหลง เกือบจะเป็นการมีตัวตนที่ได้รับทั้งโลก ไม่รู้อิทธิพลมากเท่าไรที่พูดถึงเสือขาว ต่างก็เกลียดเขาอย่างมากกันหมด
อิทธิพลเหนือชั้นที่เรียกชื่อออกมาได้เหล่านั้น ไม่มีใครไม่พัวพันกับเสือขาว….แทบจะมีความแค้นทั้งหมด
ดังนั้นต่อมาเสือขาวก็ก่อความเดือดร้อนวุ่นวายใหญ่โต ตอนที่เจอผู้มีอิทธิพลเหนือชั้นหลายด้านรวมตัวเตรียมกำจัดทิ้ง ท้ายที่สุดเสือขาวยังอ้างถึงชื่อของราชาหลง ได้รับความดูแลของราชาหลง ถึงทำให้อิทธิพลเหนือชั้นที่รวมตัวกันเหล่านั้นยกเลิกแผนการลง
หากไม่มีการช่วยเหลือของราชาหลง มีความเป็นไปได้มากว่าเสือขาวคงไม่ได้มีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้ไปตั้งนานแล้ว
ในใจของท่านผู้อาวุโสสั่นสะเทือนอย่างบ้าคลั่ง อย่างไรเสียเขาก็นึกไม่ถึงว่าผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ด้านหน้าคนนี้ เป็นคนที่อยู่ในตำนาน คือเสือขาวที่สังหารโหดพันคนยังไม่กะพริบตาเลยคนนั้น
“ท่านเสือขาว…ความจริงแล้วนี่เป็นการเข้าใจผิด พวกเราชนเผ่าเลือดผ่านการปรึกษาหารือแล้ว ขอเพียงกองทหารหลงสามารถปล่อยชนเผ่าเลือดไป…ถึงแม้เหลือแค่เชื้อเพลิงดวงเดียว ชนเผ่าเลือดก็ยินยอมชดใช้ทุกอย่างให้หมดเลย!” ท่านผู้อาวุโสใหญ่เอ่ยปากบอก
ด้านหลังท่านผู้อาวุโสใหญ่ คนในชนเผ่าเลือดที่กรูกันเข้าล้อมวงเหล่านั้นมองทางเสือขาว ในสายตามีความหวาดกลัวแบบน่าประหลาดใจ
เสือขาวกวาดสายตาอย่างเย็นชาแวบหนึ่ง ทันใดนั้นมุมปากฉีกเส้นรัศมีวงกลมขึ้น…เสียดสีอย่างหนาวเหน็บ “ชดใช้ทุกอย่าง? หึๆๆ……”
ภายในใจของท่านผู้อาวุโสใหญ่และวินเซนตท์สั่นเทาอย่างบ้าคลั่ง เสือขาวพูดเสียงเย็นชาแบบฉับพลัน “ราชาหลงมีคำสั่ง ไม่ให้เหลือชีวิตชนเผ่าเลือดสักคน…แกคิดว่าฉันจะฝ่าฝืนคำสั่งของราชาหลง แล้วเจรจากับแกเหรอ?”
น้ำเสียงของเสือขาวถากถางอย่างยิ่ง ทำให้สีหน้าของท่านผู้อาวุโสและวินเซนตท์ซีดเผือดดูแย่กัน
ในใจท่านผู้อาวุโสใหญ่สั่นสะเทือนอย่างบ้าระห่ำ ทันใดนั้น เขาเงยหน้าทันที ดวงตาที่ล้ำลึกดุจดาวบนท้องฟ้า จากนั้นทำการตัดสินใจอย่างเด็ดขาดอย่างยิ่ง
ตอนที่ท่านผู้อาวุโสมองทางเสือขาว ความล้ำลึกในแววตาเขาเลือนหายไป เข้าแทนที่ด้วยความหนาวเหน็บที่ทำให้ในใจคนเย็นยะเยือก ความเย็นที่เสียดกระดูก
“ลงมือ!”
ท่านผู้อาวุโสใหญ่ตะโกนเสียงดังอย่างกะทันหัน สายตาของเขาเปลี่ยนไปหดหู่โหดร้าย หนาวเหน็บราวกับดวงตาของงูพิษ
ท่านผู้อาวุโสใหญ่ตะโกนมาขนาดนี้ ชนเผ่าเลือดที่อยู่ด้านหลังเขาเหล่านั้นค่อยๆ พุ่งไปทั่วทิศทางอย่างคลุ้มคลั่ง
มีชนเผ่าเลือดหยิบดาบขึ้นมา พุ่งไปทางนายทหารคนหนึ่ง…มีชนเผ่าเลือดแปลงร่างเป็นค้างคาวนับไม่ถ้วน ค้างคาวฝูงใหญ่หนีกระเจิง ชนเผ่าเลือดพวกนี้แบ่งออกอย่างรู้ดีมากเพื่อไปต้านทานกองทหารหลงส่วนหนึ่ง อีกส่วนหนึ่งถือโอกาสอยากจะหนีไป
และกองทหารหลงรมกันเป็นกลุ่ม ชั่วขณะนั้นโดนชนเผ่าเลือดพวกนี้ตีกระจัดกระจาย
วินเซนตท์มองฉากซึ่งจมสู่ความวุ่นวายในชั่วพริบตาเดียวนี้อยู่ มุมปากฉีกยิ้มเยาะขึ้นแล้ว…เห็นได้ชัดว่านี่เป็นแผนการของท่านผู้อาวุโสใหญ่ที่จัดเตรียมไว้ก่อนหน้ามาเรียบร้อย ถ้าสามารถเจรจากับเสือขาวย่อมดีที่สุดเป็นธรรมดา แต่ถ้าเจรจาล้มเหลว ท่านผู้อาวุโสใหญ่คงใช้แผนการอันนี้ ให้คนในตระกูลตนเองช่วงชิงเวลา
“ซวบ!” ร่างกายท่านผู้อาวุโสใหญ่วาร์ปอย่างรวดเร็ว หายไปจากที่เดิม สิ่งเข้าแทนที่ด้วย คือค้างคาวกลุ่มใหญ่ พุ่งเข้าไปทางเสือขาวแล้ว
“พึ่บๆๆๆ!”
ค้างคาวฝูงใหญ่ปกคลุมวิสัยทัศน์ของเสือขาว ค้างคาวตาแดงแต่ละตัวกระพือปีกสุดชีวิต ทำเสือขาวลืมตาทั้งคู่ไม่ขึ้น
“ในตอนนี้ เร็ว!” ทันใดนั้น ค้างคาวฝูงใหญ่นั้นหายตัวไป ท่านผู้อาวุโสใหญ่รีบร้อนตะโกนไปทางวินเซนตท์
วินเซนตท์ราวกับตื่นจากฝัน แวบเดียวตอบสนองกลับมา รีบดึงมีดเล่มหนึ่งออกจากด้านในเสื้อคลุมสีดำ แทงไปทางเสือขาวอย่างแรง
วินเซนตท์และท่านผู้อาวุโสใหญ่ให้ความร่วมมือกันอย่างสมบูรณ์แบบมาก คนหนึ่งเริ่มคนหนึ่งตาม ทั้งสองเว้นระยะเกือบจะไม่เกินหนึ่งวินาที ระยะที่สั้นขนาดนี้ เห็นได้ชัดว่าอยากให้เสือขาวไม่มีโอกาสโต้กลับ
มีดในมือของวินเซนตท์กลายเป็นแสงเย็นเส้นหนึ่ง ปาดไปทางหน้าอกของเสือขาวอย่างจัง…ขอเพียงความเร็วของวินเซนตท์ไวกว่านี้อยู่บ้าง คงสามารถกรีดหัวใจของเสือขาว สังหารเสือขาวในชั่วพริบตา
พอเสือขาวตาย ราชาหลงจะสูญเสียคนสำคัญในกองทหารไป คนมีอำนาจล้มลงคนที่ติดตามก็แตกกระเจิงตาม ย่อมถูกตีแตกพ่ายเป็นธรรมดา เหตุผลข้อนี้ แทบจะเข้าใจกันทุกคน
ตอนที่เห็นว่ามีดของวินเซนตท์จะแทงเข้าหน้าอกของเสือขาว ทันใดนั้น เสือขาวยื่นมือหนึ่งออกมาอย่างคาดไม่ถึง ยื่นออกไปดุจสายฟ้าแลบ จับข้อมือของวินเซนตท์ไว้แล้ว
“นี่เป็นไปได้ยังไง!”
ดวงตาวินเซนตท์กดอย่างแรง เขามองทางเสือขาว ทั้งที่เสือขาวหลับตาอยู่ กลับสามารถขวางการโจมตีของวินเซนตท์ได้อย่างแม่นยำ
ในใจวินเซนตท์สั่นสะท้าน ส่วนท่านผู้อาวุโสใหญ่คนนั้นสีหน้าเปลี่ยนเฉียบพลัน
เห็นได้ชัดว่าเขาก็นึกไม่ถึงว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงอันน่าประหลาดแบบนี้เกิดขึ้น
วินเซนตท์อยากจะดิ้นหลุดจากมือที่เหมือนคีบหนีบข้างนั้นของเสือขาว แต่วินเซนตท์ดิ้นรนอยู่ตั้งนาน สีหน้าก็ยิ่งดูไม่ดีซีดเผือด
เพราะเขาพบเข้าอย่างกะทันหัน เดิมทีตนเองยากจะดิ้นหลุด แขนข้างนั้นของเสือขาวมีพลังแข็งแรง ตอนที่จับมือของวินเซนตท์ แม้กระทั่งวินเซนตท์ยังมองเห็นได้อย่างแจ่มแจ้ง บนแขนเสือขาวเป็นกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่งดุจหินผาแต่ละก้อน ทั้งยังมีเส้นเลือดสีเขียวนูนขึ้นราวกับงูเขียวแต่ละเส้นนั้น
นี่ยังเป็นแขนของคนอยู่เหรอ?
วินเซนตท์ถลึงดวงตาโต แต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยเจอแขนที่น่าสยองขวัญกำยำเช่นนี้
“พึ่บ!”
ในเวลานี้ เสือขาวลืมตาขึ้นแล้วทันใด มองทางวินเซนตท์ เผยสายตาหยอกเย้า “แม้แต่ลมหายใจตัวเองยังเก็บซ่อนไม่เป็น ยังอยากลอบฆ่า?”
เสือขาวตอบกลับอย่างเย็นชา รอยยิ้มเยาะเย้ยอย่างยิ่ง
