บทที่426 ท่านเสือขาว!
เฮลิคอปเตอร์ติดอาวุธแต่ละลำนั้น ไม่มีใครนับได้ครบว่าสรุปมีเท่าไรกัน เพราะความเป็นจริงช่างมากเหลือเกิน เดิมทีไม่มีทางนับได้
ทะเลสีดำผืนหนึ่ง เกือบจะยึดครองครึ่งหนึ่งของท้องฟ้าไป ดุจกระแสน้ำที่ไหลทะลักเข้ามา แทบจะบดบังท้องฟ้าทั้งหมด
ฝูงเครื่องบินรวมตัวอยู่ด้วยกัน ราวกับเมฆดำผืนหนึ่ง ทำให้คนจิตใจสั่นเทาขึ้นเองอย่างคุมไม่ได้ ตื่นตกใจอย่างยิ่ง
เฮลิคอปเตอร์ติดอาวุธพวกนี้มาฆ่าด้วยลักษณะท่าทางดุดัน ทำให้ชนเผ่าเลือดมากมายสับสนแล้ว บนหน้ายังมีความไม่อยากเชื่อหลงเหลืออยู่
“กองทหารหลง! พวกเขาคือกองทหารหลง!”
ชนเผ่าเลือดมากมายลูกตาหดลงฉับพลัน สีหน้าเผยความตกใจหวาดกลัวสุดๆ
พวกเขาเป็นอิทธิพลอันดับหนึ่งที่ต่างประเทศ กองทหารหลงที่เป็นของราชาหลง
พวกเขาข้ามน้ำข้ามทะเลมา โจมตีปราสาทเต๋อกุลาอย่างกะทันหัน
ต่อให้เป็นอังกฤษ ก็ไม่มีทางขัดขวาง
กองทหารหลงมาแล้ว นำความพังพินาศและสังหารหมู่ที่ไร้ขอบเขตมาด้วย
ท่านผู้อาวุโสที่ดูหดหู่สีหน้าดูแย่ถึงขั้นสุด ท่านผู้อาวุโสแต่ละคนค่อยๆ มองทางเขา สอบถามว่า “วินเซนตท์ คุณไม่ได้บอกว่ากองทหารหลงจะไม่มาฆ่าเหรอ ถึงแม้มาฆ่า พวกเราก็สามารถจัดการพวกเขาได้!”
“ปราสาทเต๋อกุลาก็พังพินาศสูญหายไปแล้ว ไม่รู้ว่าคนในตระกูลมากเท่าไรโดนทับตาย ครั้งนี้กองทหารหลงทุ่มกำลังโจมตี พวกเราจะเอาอะไรไปสู้กองทหารหลงกัน!”
“วินเซนตท์ คุณพูดอะไรบ้างสิ ก่อนหน้านี้ไม่ใช่สาบานพูดอย่างจริงใจเหรอว่าพอกองทหารหลงมาแล้ว พวกเราจะรับมือยังไง?”
ท่านผู้อาวุโสแต่ละท่านมองทางวินเซนตท์ สอบถามด้วยเสียงดุ
ท่านผู้อาวุโสสีหน้าหดหู่ที่ถูกเรียกว่าวินเซนตท์ท่านนั้นกัดฟันอยู่ ทันใดนั้นเอ่ยปากบอก “นี่เป็นการซุ่มโจมตีของกองทหารหลง ความสามารถคนในตระกูลของพวกเราเปลี่ยนแปลงไปมากกว่าในอดีต ไม่ต้องเกรงกลัวกองทหารหลงเล็กๆ นี้หรอก!”
เผชิญหน้ากับการปลุกระดมของวินเซนตท์อยู่สักพัก ท่านผู้อาวุโสเหล่านั้นจึงดีขึ้นมาบ้าง สีหน้าถึงผ่อนคลายลงไปมาก
ในเวลานี้ ท่านผู้อาวุโสใหญ่ของชนเผ่าเลือดก้าวเท้าออกมา เดินออกจากฝูงชน มองไปทางฝูงเครื่องบินที่แผ่ปกคลุมมาเต็มนั้น กัดฟันพูดจาด้วยเสียงที่หนาวเหน็บ “กองทหารหลง หยุดลง นี่คืออาณาจักรชนเผ่าเลือดของฉัน!”
“วึ้งๆๆ…….”
เฮลิคอปเตอร์หยุดลงมาจริงด้วย ทันใดนั้น บนเฮลิคอปเตอร์ที่เป็นผู้นำลำหนึ่งในนั้น มีภาพเงาคนคนหนึ่งกระโดดลงมาทันที
“ตึง!” ภาพเงาคนคนนั้นร่วงลงบนพื้น พื้นดินถูกแรงเฉื่อยที่สยองขวัญระเบิดเป็นหลุมยุบขนาดใหญ่ออกมาอย่างฉับพลัน
ฝุ่นฟุ้งกระจาย เผยภาพเงาที่สูงใหญ่แข็งแรงคนนั้นออกมาแล้ว
ถึงแม้คนคนนั้นจะใส่เสื้อผ้าพรางตา ก็ยากที่จะปกปิดกล้ามเนื้อแต่ละก้อนที่สยองขวัญอย่างชัดเจนซึ่งอยู่บนตัวเขานับไม่ถ้วน
“หยุดลง? พวกนายชนเผ่าเลือดยังมีถิ่นฐานอยู่อีกเหรอ?”
ฝีเท้าของภาพคนนั้นหยุดชะงัก กวาดสายตามองฝูงชนแวบหนึ่ง สายตาที่หนาวเย็นนั้น ทำให้ในใจผู้คนมากมายสั่นอย่างควบคุมตนเองไม่ได้ และการหยอกเย้าของภาพคนสูงใหญ่นั้น ทำให้สายตาผู้คนมากมายโกรธเคืองเป็นพิเศษ
“ปราสาทของพวกนายไม่มีแล้ว ยังมาพูดถึงเขตอิทธิพลอะไรกับฉันอีก?”
ท่านผู้อาวุโสใหญ่กัดฟัน มือกุมหมัดแน่น ถามด้วยเสียงเย็นชา “กองทหารพังปราสาทฉัน ทำร้ายคนในตระกูลฉัน สรุปอยากจะทำอะไรกันแน่!”
ภาษาหัวเซี่ยของท่านผู้อาวุโสใหญ่คล่องแคล่วมาก ชนเผ่าเลือดแต่ละคนต่างผ่านการฝึกฝนการศึกษาระดับสูงมาหมด แต่ยังคงเปลี่ยนแปลงความกระหายเลือดสดที่อยู่ในจิตใจและความหายนะโหดร้ายที่ประทับลงอยู่ใต้จิตวิญญาณลึกของพวกเขาไม่ได้
“ไม่ทำอะไร พวกนายชนเผ่าเลือดไม่เคารพข้อตกลง พวกฉันกองทหารหลงเลยไม่มีความจำเป็นต้องปฏิบัติตามแล้ว”
เสือขาวเอ่ยปากนิ่งๆ เขาค่อยๆ ก้าวเดินออกมาจากทางฝูงคนของชนเผ่าเลือด แต่ละก้าวของเสือขาวเชื่องช้าอย่างยิ่ง เต็มไปด้วยพลังและความสง่างาม แต่ละก้าวย่างที่ลงบนพื้น สามารถทำให้พื้นดินสั่นสะเทือนไม่น้อย
และท่วงท่าของเสือขาวเพิ่มสูงไม่ขาดสาย แค่เขาคนเดียวใกล้เข้ามา กลับทำให้ฝูงคนที่ชนเผ่าเลือดนับไม่ถ้วนรวมกลุ่มกันอยู่ตรงข้ามรู้สึกได้ถึงพลังกดดันที่กระโจนมาตรงหน้า
ท่านผู้อาวุโสใหญ่หัวใจสั่น ในแววตาลึกมีความตกใจที่คนอื่นมองเห็นยากแวบผ่านไป……เดิมทีเขาทำแบบที่เสือขาวทำนี้ไม่ได้ เพียงคนเดียวสะกดชนเผ่าเลือดฝูงหนึ่งไว้
ความสามารถของเสือขาวช่างน่าสยองเหลือเกิน ท่านผู้อาวุโสใหญ่เผชิญหน้ากับเสือขาวอยู่ ถึงแม้ระยะห่างของสองคนจะไกลกันมาก แต่ท่านผู้อาวุโสใหญ่ยังรู้สึกชาหนังศีรษะ
“พวกนายกองทหารหลงได้คืบอย่าเอาศอกให้มันเกินไปนัก ชนเผ่าเลือดคนนั้นเป็นแค่หนึ่งในคนทรยศของพวกฉัน…เป็นราชาหลงของพวกนายถือโอกาสอยากจะหาเรื่อง ฝ่าฝืนข้อตกลง!”
ในเวลานี้ วินเซนตท์เอ่ยปากพูดมากะทันหัน เขาย่อมไม่มองชนเผ่าเลือดจมสู่จุดจบที่ไม่ชอบไปต่อหน้าต่อตาได้ ไม่สู้ย้อนเล่นงานอีกฝ่าย ทำให้กองทหารหลงไม่ชอบธรรมก่อน
เสือขาวกวาดตามองวินเซนตท์แวบหนึ่ง หัวเราะเยาะเย้ย “คนทรยศ? คนทรยศคนนั้นของพวกนายบอกทุกอย่างออกมาหมดแล้ว…ราชาหลงงัดข้อมูลทั้งหมดออกมาจากในปากของเขาได้ตั้งแต่แรกแล้ว…และรู้แผนการชั่วร้ายของพวกนายหมดแล้ว!”
เสือขาวพูดเรื่องนี้ออกไป ชั่วขณะนั้นทำให้ท่านผู้อาวุโสเหล่านั้นค่อยๆ เปลี่ยนไปมาก มองทางท่านผู้อาวุโสใหญ่และวินเซนตท์ ถามด้วยเสียงดุ “ไม่ใช่บอกกับเท่อน่าแค่ส่วนที่เขาต้องจัดการเหรอ? หรือว่าพวกคุณบอกผลกระทบของสิ่งต้องห้ามกับเท่อน่าไปด้วย?”
“ซู่!”
ดวงตาของเสือขาวหดตัว ฉีกรอยยิ้มที่แปลกประหลาดขึ้น ดวงตาแข็งทื่อ “ของต้องห้าม…ใครเป็นคนบอกผลกระทบพวกนาย?”
“นายกำลังหลอกพวกฉัน?”
ท่านผู้อาวุโสใหญ่ตอบสนองเร็วสุด ตะโกนทันใด หน้าผากมีเส้นเลือดปูดขึ้นมา
พอเขาฟังเสือขาวพูด ที่จริงสับสนไปหน่อยหนึ่ง คิดว่าเท่อน่าไม่รู้ว่าใช้วิธีอะไรแล้ว ถึงสามารถรู้ทั้งแผนการได้……แต่เมื่อกี้ประโยคหนึ่งของเสือขาวกลับทำให้เขาได้สติฉับพลัน……นี่ชัดเจนว่าเสือขาวกำลังหลอกเหล่าท่านผู้อาวุโสที่ไม่รู้เรื่องเหล่านั้น
“แน่นอนว่าตอนนี้เหตุผลที่จะจัดการพวกนายเพียงพอแล้ว ชนเผ่าเลือดโหดเหี้ยมไร้มนุษยธรรม กระหายเลือดเป็นนิสัย ฆ่าฟันมนุษย์ที่ไร้ความผิดนับไม่ถ้วนถือเป็นสัตว์เลือด…ให้อภัยไม่ได้!” เสือขาวเบิกดวงตาทันใด พูดตะโกน
“ฆ่า!!”
บนเฮลิคอปเตอร์ติดอาวุธแต่ละลำด้านหลังของเสือขาว ภาพเงาแต่ละคนพุ่งออกมาจากด้านในเฮลิคอปเตอร์ติดอาวุธ รวมตัวกันเป็นคลื่นมหาชนที่แน่นขนัด ตะโกนฆ่าเสียงดังกระหึ่ม
“ราชาหลงไม่ได้มา อย่างพวกแกยังอยากจะกำจัดพวกฉันงั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ!”
ทันใดนั้น วินเซนตท์ตะโกนอย่างเย็นชา
เสือขาวหันหน้า กวาดตามองวินเซนตท์แวบหนึ่ง สายตาเผยการเยาะเย้ย ในมือกุมมีดยาวขนาดใหญ่เล่มหนึ่ง ชี้ไปทางวินเซนตท์ ลักษณะท่าทางแข็งแกร่ง “พวกสัตว์ประหลาด อยู่มาได้นานขนาดนี้ คงดูดเลือดของสัตว์เลือดพวกแกนั้นไม่น่าจะน้อยมั้ง? งั้นคนแรกเริ่มจากแกเลยแล้วกัน”
วินเซนตท์สีหน้าเปลี่ยน เขาส่งเสียง แต่เขาคาดไม่ถึงว่าจะต้องต่อสู้อย่างดุเดือดกับเสือขาว
ความสามารถของวินเซนตท์ที่จริงเกรียงไกรกว่าคนในตระกูลคนอื่นมาก ไม่อย่างนั้นคงไม่มีสิทธิ์นั่งอยู่ตำแหน่งของท่านผู้อาวุโส แต่หลายปีมานี้เขาไม่ได้ลงมือเลย ประสบการณ์การต่อสู้จึงติดขัดจนแทบไม่ไหวไปตั้งนานแล้ว
ส่วนเสือขาวมาฆ่าอย่างท่วงท่าแข็งแกร่ง ดูจากลักษณะท่าทาง วินเซนตท์ก็แพ้ไปก่อนยกหนึ่งแล้ว
วินเซนตท์อ้าปากแล้ว ยังไม่ได้พูดอะไร เสือขาวกุมมีดยาวไว้ในมือ ร่างกายสั่นไหวไม่หยุด ภาพวืดแต่ละภาพวาร์ปไป ชั่วพริบตาเดียวก็ปรากฏตัวอยู่ด้านหน้าของวินเซนตท์แล้ว
วินเซนตท์สีหน้าแข็งค้าง ถึงพูดว่าฝีมือการต่อสู้ตก แต่โดยเฉพาะอย่างยิ่งยังเป็นสัตว์ประหลาดมาหลายปี เห็นเสือขาวโจมตีมากะทันหัน ดวงตาของเขามีความดุร้ายเด็ดเดี่ยวแวบผ่าน ยกแขนทั้งคู่ขวางกั้น
“แค่ก!”
ด้านหน้าวินเซนตท์มีลมแรงพัดผ่าน ตามมาด้วยภายใต้การจ้องมองที่กลั้นลมหายใจของคนนับไม่ถ้วน มีดยาวในมือของเสือขาวโบกผ่าน เล็บมือสองข้างของวินเซนตท์ตัดขาดอย่างฉับพลัน
เล็บมือทั้งสิบนิ้วถูกฟันขาดทั้งหมด
วินเซนตท์ยกมือทั้งคู่ขึ้น มองทางเสือขาวด้วยสายตาตกใจ
ส่วนเสือขาวก้าวเท้าออกมาระเบิดจู่โจมทันที
“ปึง!”
ความเร็วการตอบสนองของวินเซนตท์ไวมาก แต่ความเร็วของเสือขาวไวยิ่งกว่า การกระทำทั้งหมดช่างเป็นธรรมชาติและลื่นไหล ราวกับเขาคาดเดาการกระทำแต่ละอย่างของวินเซนตท์มาล่วงหน้าแล้ว
ทั้งตัวของวินเซนตท์ดุจลูกกระสุนปืนใหญ่ กระเด็นลอยออกไปโดยตรง
“ปึง!”
ทั้งตัวของวินเซนตท์ลอยออกไปไกลสามสิบกว่าเมตรเต็มๆ ศีรษะปักเข้าไปในซากปรักหักพังของปราสาทที่ถล่มลง
“แค่กๆๆ…”
ผ่านไปสักพักหนึ่ง วินเซนตท์ถึงไอเป็นเลือดออกมาใหญ่ ปีนขึ้นมาจากพื้นอย่างกระเซอะกระเซิงสุดจะทน
พลังเท้าข้างนั้นของเสือขาวช่างสยดสยองเกินไปแล้ว เพียงแค่เท้าเดียวก็ทำให้วินเซนตท์กระเด็นลอยออกไปแล้ว เสื้อผ้าทั้งชุดขาดรุ่งริ่ง ไม่มีลักษณะของตระกูลผู้ดีแห่งยุโรปสักนิด
ท่านผู้อาวุโสโดยรอบไม่น้อยมองเขาอย่างเย็นชา บนสีหน้าเผยความหมายเสียดสีและเห็นใจไม่มากก็น้อยออกมา
เพราะก่อนหน้านี้วินเซนตท์แสดงออกอย่างคุยโวโอ้อวด ขอเพียงกองทหารหลงกล้ามา เขาจะทำให้กองทหารหลงโดนอยู่ฝ่ายเดียว
แต่ตอนนี้ล่ะ แค่เท้าเดียวของเสือขาวก็ทำให้เขาเป็นสภาพสุดจะทนเช่นนี้ ครั้งนี้ในกองทหารหลง ราชาหลงไม่ได้เข้ามาด้วยซ้ำ
ถ้าเมื่อสักครู่เป็นเท้าที่อมความโกรธของราชาหลง ไม่รู้ว่าวินเซนตท์จะยังสามารถลุกขึ้นมาดีๆ ได้หรือไม่
เสือขาวใช้มือยกมีดยาวขึ้น เห็นวินเซนตท์เดินออกซากปรักหักพัง ทำเสียงฮึดฮัด ร่างกายของเขาหายไปจากที่เดิมอย่างกะทันหันภายในแวบเดียว
