บทที่428 กำลังจะตายยังมาโต้กลับ?
ทันใดนั้นเสือขาวเอ่ยปาก ทำให้ภายในใจวินเซนตท์สั่น และไม่รอให้วินเซนตท์ได้คิดอะไร เสือขาวมองทางวินเซนตท์แล้วค่อยๆ พูดว่า “ในฐานะมนุษย์ค้างคาว สัมผัสการฟังของพวกแกเหนือกว่าขนาดนี้ หรือว่าหลับตาแยกเสียงไม่เป็นเหรอ?”
คำพูดประโยคหนึ่งของเสือขาวเสมือนกับดาบคมเล่มหนึ่ง ชั่วพริบตาเดียวทะลุผ่านในใจของวินเซนตท์อย่างแรง
สีหน้าของวินเซนตท์ยิ่งซีดเซียวขึ้น ภายในสายตาที่เขามองทางเสือขาวนั้น เพิ่มความหวาดกลัวที่ยากจะเชื่อขึ้นแล้ว
เขานึกไม่ออกเลย เสือขาวราวกับสามารถมองทะลุในใจของเขาได้ แวบเดียวก็เข้าใจความคิดในใจของวินเซนตท์ได้อย่างทะลุปรุโปร่ง
ส่วนท่านผู้อาวุโสที่อยู่ด้านข้างของวินเซนตท์ได้ยินคำพูดพวกนี้ของเสือขาว ร่างกายสั่น แววตาเผยความหมายที่ตื่นตกใจออกมา ไม่นานสีหน้าของเขาเปลี่ยนแล้ว หลังจากครุ่นคิดครู่หนึ่ง สายตาของวินเซนตท์เผยความฉลาดหลักแหลมนิดๆ ชั่วขณะนั้น
การหลับตาแยกเสียง ต้องอาศัยสัมผัสในการฟังที่แกร่งมากถึงอาจจะทำได้ แต่พรสวรรค์ของชนเผ่าเลือด เหมือนจะเป็นตัวเลือกที่เหมาะสุดในการเชื่อมต่อทักษะนี้
แต่ตอนนี้พรสวรรค์ของชนเผ่าเลือดที่รู้สึกภูมิใจที่สุด เวลานี้กลับโดนเสือขาวเหยียดหยามอย่างบ้าคลั่ง ไม่เห็นอยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ
วินเซนตท์สีหน้าเปลี่ยนยกใหญ่ เสือขาวจับแขนของเขาไว้แน่น ไม่ว่าเขาใช้แรงอย่างไร เสือขาวไม่ได้มีวี่แววจะปล่อยออกแม้แต่น้อย
“ไสหัวไป!”
ดวงตาวินเซนตท์เผยความดุเดือดรุนแรง เขาร้องตะโกนเสียงดุ มืออีกข้างหนึ่งกรีดไปทางหน้าอกเสือขาวอย่างแรง
ร่างกายของเสือขาวตั้งตระหง่านไม่ขยับ จนกระทั่งมือของวินเซนตท์โจมตีบนหน้าอกของเสือขาว ถึงรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรง
ทำให้วินเซนตท์ถึงตอบสนองเข้ามา ก่อนหน้านี้เล็บของตนเองโดนเสือขาวตัดทิ้ง นี่เท่ากับว่าเท้าของเขาถีบอยู่บนแผ่นเหล็ก
“ฆ่า!”
ตอนที่เสือขาวพวกเขาสามคนกำลังไม่ยอมอ่อนข้อให้กันไม่หยุด มีเสียงตะโกนว่าฆ่าสนั่นแก้วหูดังก้องอยู่ที่ว่างกลางอากาศด้านหลัง ทำให้ท่านผู้อาวุโสใหญ่อดมองไปอีกไม่ได้ ในแววตามีความกังวลแวบผ่าน
ในขณะนี้ ชนเผ่าเลือดแต่ละคนพุ่งโจมตีไปยังด้านนอกอย่างบ้าระห่ำ ส่วนนายทหารของกองทหารหลงแต่ละคนลากแนวรบยาวๆ แถวหนึ่งไว้ตั้งแต่แรก โอบล้อมสถานที่แห่งนี้ไว้ เฮลิคอปเตอร์ติดอาวุธปล่อยไฟออกมาสนับสนุนอยู่ด้านหลังนายทหารของกองทหารหลง กองทหารหลงมีความช่วยเหลือของเฮลิคอปเตอร์ติดอาวุธ ก้าวทีละก้าวไปทางชนเผ่าเลือดไม่หยุด ด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้น
“ปังๆๆ!”
ชนเผ่าเลือดแต่ละคนส่งเสียงร้องคำรามราวกับสัตว์ป่า พุ่งโจมตีอย่างคลุ้มคลั่งไปทางแนวรบกองทหารหลงที่นายทหารรวมกลุ่มกัน
ทันใดนั้น ชนเผ่าเลือดฝูงหนึ่งหยุดฝีเท้าลง พวกเขามองหน้ากันแวบหนึ่ง ร่างกายสั่นไหวแบบเดียวกันโดยไม่ได้นัดหมาย กลายเป็นค้างคาวตาแดงฝูงใหญ่ ค้างคาวแต่ละฝูงรวมตัวเข้าด้วยกันอย่างว่องไว กลายเป็นพยับเมฆมืดมิดผืนหนึ่งที่ทำให้คนอกสั่นขวัญแขวน
ชั่ววินาทีที่เมฆพยับมืดมิดผืนนี้ปรากฏขึ้น เกือบจะปกปิดทั่วทุกแห่งหน…ปกคลุมท้องฟ้า ทำให้ท้องฟ้ามืดครึ้มลงมาฉับพลัน
ก้อนเมฆสีดำใหญ่ผืนนี้ เพียงแค่มองขึ้นไปแวบเดียว คนที่ใจเสาะคงขาอ่อนยวบ สั่นเทาไม่หยุด
“จี๊ดๆๆ!”
ค้างคาวตาแดงฝูงใหญ่นั้นกระพือปีกอย่างฉุนเฉียว กลายเป็นพายุสีดำ กรูไปทางนายทหารของกองทหารหลง
“ฮาๆๆ…กองทหารหลง ต่อให้พูดไพเราะแค่ไหน ในสายตาพวกฉันชนเผ่าเลือด พวกแกก็เป็นแค่อาหารที่แข็งแกร่งมาบ้างกลุ่มหนึ่งเท่านั้น!” วินเซนตท์มองเห็นฉากนี้ อดหัวเราะเสียงดังอย่างกำเริบเสิบสานไม่ได้ สีหน้าน้ำเสียงล้วนโอหังอย่างที่สุด
เสือขาวตาหดลงอย่างแรง เขามองไปทางพายุสีดำนั้น พลันหรี่ดวงตาขึ้น ทว่าร่างกายกลับไม่ได้ขยับ
“ถึงแม้แกจะรีบเข้าไปตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว คนพวกนั้นของแก ไม่นานจะกลายเป็นอาหารเลือดของพวกฉัน……” วินเซนตท์เผยรอยยิ้มที่ดุร้ายเย็นยะเยือกออกมา มองเสือขาวอย่างหยิ่งผยอง เอ่ยปากบอกนิ่งๆ “ถ้าตอนนี้แกปล่อยฉันไป และเลือกที่จะยอมอยู่ใต้อำนาจของฉัน บางทีฉันอาจจะกรุณากับแก ไม่ถือสาอะไรอีก”
“อาหารเลือด…กรุณา?” เสือขาวกวาดสายตามองอย่างเมินเฉย เขาปล่อยฝ่ามือหนึ่งออกไปดุจสายฟ้าแลบ ตบบนหน้าของวินเซนตท์อย่างแรง
“ป๊าบ!”
วินเซนตท์อุดแก้มไว้ จ้องเสือขาวตาไม่กะพริบอย่างดุร้ายและปวดร้าว
กลับคาดไม่ถึงว่าทันใดนั้นเอง เสือขาวจะตบมาอีกรอบหนึ่ง
“ป๊าบ!”
บนแก้มทั้งสองด้านของวินเซนตท์มีรอยฝ่ามือที่แดงเลือดเพิ่มขึ้นมาสองรอยมาแล้ว
รอยฝ่ามือสองรอยนี้เป็นเหมือนตราประทับบนหน้าของวินเซนตท์ อย่างไรเสียงก็ลบไม่ออก
วินเซนตท์สั่นเทาไม่หยุด…เสือขาวช่างน่ากลัวเหลือเกิน คือปีศาจร้ายสุดๆ เป็นภูตผีปีศาจตนหนึ่ง
วินเซนตท์ยิ่งรู้สึกถึงความอัปยศสุดๆ อย่างหาที่เปรียบไม่ได้…ตนเองซึ่งเป็นทายาทตระกูลผู้ดีที่มีชื่อเสียงน่าเกรงขามคนหนึ่ง เวลานี้คาดไม่ถึงจะโดนตบอย่างบ้าระห่ำจนไม่เหลือภาพลักษณ์สักนิด
ศักดิ์ศรีของตนเองถูกเสือขาวเหยียบไว้ใต้เท้าอย่างไร้ความปรานี
หลังโดนตบหน้าสองที ในใจวินเซนตท์ถอนหายใจออกยาวๆ และในเวลานี้ ทันใดนั้น เสือขาวตบมาอีกทีหนึ่งอย่างคาดไม่ถึง
“ป๊าบ!”
เสียงฝ่ามือนั้น ที่จริงช่างกังวานเหลือเกิน
ทั้งตัวของวินเซนตท์กระเด็นลอยออกไปกลางอากาศ กระอักเลือดแทบบ้า ฟันหลายซี่ถูกเสือขาวตบจนร่วงลงอย่างจัง
หลังจากวินเซนตท์ปีนออกมาจากซากปรักหักพังของปราสาทเต๋อกุลา หน้าทั้งใบเปลี่ยนไปสยดสยองอย่างยิ่ง เดิมทีดูไม่ออกว่านี่คือวินเซนตท์
“วินเซนตท์…..”
หลังท่านผู้อาวุโสใหญ่มองเห็นวินเซนตท์ พลันตะลึงไปพักหนึ่ง วินเซนตท์ในเวลานี้ พูดให้ถูกต้องยิ่งเหมือนตัวประหลาดที่หัวเป็นหมูตัวเป็นคน
หลังวินเซนตท์ปีนขึ้นจากซากปรักหักพัง จ้องเสือขาวตาไม่กะพริบ สายตาโหดร้ายนั้น เหมือนจะอยากเขมือบเสือขาว
ส่วนเสือขาวไม่สนใจไยดีสายตาของวินเซนตท์สักนิดเดียว เพียงแค่กวาดตามองอย่างเย็นชาแวบหนึ่ง จากนั้นหมุนตัวทันใด ก้าวขาทั้งคู่กระโดดไปทางชนเผ่าเลือดกลุ่มนั้น
“ไม่ได้!”
ท่านผู้อาวุโสใหญ่สีหน้าเปลี่ยน นี่เขาพึ่งตอบสนองเข้ามา เห็นได้ชัดว่าเสือขาวอยากจะลงมือทางชนเผ่าเลือดพวกนั้น
“หยุดนะ!”
ท่านผู้อาวุโสใหญ่ร้องตะโกน ร่างกายสั่นไหว กลายเป็นค้างคาวตาแดงฝูงใหญ่ ตามไปทางเสือขาวอย่างรวดเร็ว
“ชนเผ่าเลือด สมควร!”
ในเวลานี้ เหมือนเสียงฟ้าผ่าดังกระหึ่ม เสียงคำรามที่สนั่นเสียดแก้วหู ลอยเข้าในหูของชนเผ่าเลือดนับไม่ถ้วนแล้ว
ชนเผ่าเลือดมากมายเงยหน้า เสียงของเสือขาวดังก้องหู สะท้อนในที่ว่างกลางอากาศ
ท้องฟ้ามืดครึ้ม ส่วนเสียงของเสือขาวประหนึ่งกำลังดังก้องวนซ้ำไม่หยุดที่พื้นดินแห่งนี้ ราวกับระฆังยักษ์ ทำให้ชนเผ่าเลือดนับไม่ถ้วนจิตใจสั่นอย่างรุนแรง พวกเขาเงยหน้ามองฟ้า เสียงของเสือขาวราวกับลางบอกเหตุของสวรรค์
“ราชาหลงไม่อยู่ งั้นให้ฉันเสือขาว…ควบคุมการสังหารแทนราชาหลง!”
“ฆ่า!”
กลางอากาศสูง เสือขาวตะโกนอย่างเฉียบพลัน มีดยาวในมือเขาหมุนวนอย่างว่องไว นับวันความเร็วยิ่งไวขึ้น ดุจดังพระจันทร์ดวงหนึ่งปล่อยแรงอาฆาตแค้นมหาศาลออกมา
เสือขาวตามมาจากด้านบนลงล่าง ร่วงลงมาอย่างฉับไวมาก เหมือนฝนดาวตกรูปคนดวงหนึ่ง โจมตีเข้ามา
“ตึง!”
เสือขาวกลายเป็นดาวตกรูปคน ร่วงลงจากบนท้องฟ้าสูง กระแทกลงบนพื้นอย่างแรง เขาม้วนเข้าไปด้วยพลังน่าสยองขวัญไร้ขอบเขต กระแทกจนพื้นดินเป็นหลุมลึกขนาดใหญ่แบบยากจะจินตนาการทันใด
หลุมลึกครึ่งวงกลมนั้นเหมือนดาวบริวารขนาดเล็กชนออกมา เกือบจะเป็นพลังสยองขวัญที่ทำลายล้าง
“ไม่!”
ท่านผู้อาวุโสใหญ่เห็นฉากนี้ ดวงตาหดอย่างแรง ร้องจนเสียงหลง
ในหลุมลึกขนาดใหญ่นั้น ร่างกายสิบกว่าร่างแตกเป็นเสี่ยงนอนอยู่…เป็นที่สยดสยอง ชนเผ่าเลือดพวกนี้ก่อนตายยังไม่ทันได้ใช้วิชาป้องกันตัวออกมา ก็โดนฆ่าตายในชั่วพริบตาเดียว
“ฆ่า!”
เสือขาวราวกับพระเจ้ามาเยือน ชั่วขณะหนึ่งนำการปลุกระดมยิ่งใหญ่มาสู่ทั้งกองทหารหลง
กองทหารหลงฮึกเหิมอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ขวัญกำลังใจเพิ่มขึ้นมาก ร้องตะโกนดังก้องแสบหู
“ปังๆๆๆ……”
เปลวไฟนับไม่ถ้วนกราดยิงฉับไว กลายเป็นห่ากระสุนปืนผืนใหญ่ แพร่กระจายพลังทำลายล้างอันน่าสยองขวัญ
นายทหารของกองทหารหลงแต่ละนายลั่นไกปืนอย่างบ้าระห่ำ เปลวไฟนับไม่ถ้วนกระหน่ำกราดยิง ชนเผ่าเลือดชุดแล้วชุดเล่าค่อยๆ ล้มลง
“ชนเผ่าเลือดทั้งหมด จัดการเฮลิคอปเตอร์!”
สายตาท่านผู้อาวุโสใหญ่หดลง เวลานี้เขาไม่มีวิธีการใดๆ หากเป็นแบบนี้ต่อไปอีก ไม่ช้าหรือเร็วชนเผ่าเลือดคงถูกกำจัดเกลี้ยงเป็นแน่
ปราสาทเต๋อกุลาล้มลงครืน ทำให้พวกเขาสูญเสียชนเผ่าเลือดส่วนใหญ่ไป เขาไม่อาจให้ชนเผ่าเลือดที่โชคดีเหลือรอดมาเหล่านี้ถูกเสือขาวสังหารเกลี้ยงทั้งหมด
“พึ่บๆๆ!”
ฝูงค้างคาวกลุ่มใหญ่ที่กลายเป็นเมฆสีดำนั้นได้รับการชี้แนะของท่านผู้อาวุโสใหญ่แล้ว ชั่วขณะนั้นเปลี่ยนทิศทาง กระโจนเข้าไปทางเฮลิคอปเตอร์ติดอาวุธ
ถึงแม้ว่านายทหารของกองทหารหลงมากมายจะหมุนเปลี่ยนกระบอกปืนยิงไปทางฝูงค้างคาว ทว่าไม่มีประโยชน์อันใด
“ตื๊ดๆๆ!”
เฮลิคอปเตอร์แต่ละลำค่อยสตาร์ทเครื่อง ปืนที่อยู่บนเฮลิคอปเตอร์เปิดฉากกราดยิงอย่างบ้าคลั่ง ล็อกไว้ที่เมฆสีดำที่ทำให้คนหนังศีรษะชาผืนนั้น แต่แม้ว่าปืนบนเฮลิคอปเตอร์นี้จะมีกำลังมากแค่ไหน ก็ยากจะทำลายฝูงค้างคาวขนาดใหญ่เช่นนี้ได้
วินเซนตท์มองเห็นฉากนี้ ถือว่าสงบจิตใจลงได้ หลังเห็นเมฆสีดำนั้นเข้าใกล้เฮลิคอปเตอร์ ฉากนี้ทำให้เขารู้สึกสะใจจริงๆ ได้ระบายความแค้นออกมาเต็มๆ
“ทำได้สวย ใช้เฮลิคอปเตอร์ของพวกมันไปฆ่ากองทหารหลงเลย!” วินเซนตท์ร้องตะโกน ทำให้ค้างคาวเหล่านั้นช่วงชิงสิทธิ์ควบคุมของเฮลิคอปเตอร์ แล้วทำให้กองทหารหลงหายไปสิ้นซาก
วินเซนตท์พูดไปด้วย ยังมองเสือขาวแวบหนึ่งไปด้วย ไม่ได้พูดอะไร แต่ว่าหัวเราะเยาะเย้ย
สิ่งที่ทำให้วินเซนตท์และท่านผู้อาวุโสใหญ่แปลกใจคือเสือขาวมองค้างคาวผืนใหญ่นั้นอยู่ สีหน้าสงบเกินความคาดหมายอย่างยิ่ง แม้กระทั่งบนหน้ายังไม่มีการขยับสักนิด
เหมือนว่า…เขารู้ล่วงหน้าว่าสถานการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้น……
ท่านผู้อาวุโสใหญ่จ้องเขาตาไม่กะพริบ ในใจกระสับกระส่าย เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเสือขาวถึงเรียบเฉยขนาดนี้
ทันใดนั้น เสือขาวมองเฮลิคอปเตอร์ทางนั้น มุมปากวาดเส้นรัศมีวงกลมแปลกประหลาดขึ้น
ท่านผู้อาวุโสใหญ่มองไปตามสายตาของเสือขาว ชั่วขณะนั้นมองเห็นจากในเฮลิคอปเตอร์ว่ามีของเหลวผืนใหญ่พ่นยิงไปทางฝูงค้างคาว
ในเวลานี้เอง ในใจท่านผู้อาวุโสสั่นอย่างแรง ความรู้สึกที่ไม่ดีอย่างหนึ่งปรากฏขึ้นในจิตใจของเขาเฉียบพลัน
ท่านผู้อาวุโสใหญ่เอ่ยปากตะโกนทางค้างคาวฝูงใหญ่นั้นอย่างไม่ลังเลสักนิด “รีบกลับมา อย่าเข้าใกล้!”
แต่ทว่าสายไปเสียแล้ว
