บทที่430 ฝีมือไม่เก่ง!
“ปึงๆ……”
ภาพเงาดำแต่ละคนแฉลบผ่านอย่างรวดเร็ว ร่างกายวาร์ปหาย ไวดุจฟ้าแลบ
พื้นดินคำรามไม่ขาดสาย เสียงแกร๊กๆ ดังสะท้อน พื้นดินร้าวแยกไม่หยุด
ท่านผู้อาวุโสใหญ่ของชนเผ่าเลือด ปกติมักจะอยู่ในปราสาทเต๋อกุลา ตอนที่ไม่ต้องลงมือ ไม่ได้แสดงความสามารถออกมาเป็นเวลานานแล้ว ย่อมทำให้ท่านผู้อาวุโสมากมายหลงลืมความสามารถสยองขวัญของท่านผู้อาวุโสใหญ่ท่านนี้…และทำให้วินเซนตท์ท่านผู้อาวุโสคนนี้เริ่มเคลื่อนไหวจะก่อการร้าย อยากจะช่วงชิงตำแหน่งอำนาจของท่านผู้อาวุโสใหญ่
จนกระทั่งทุกวันนี้ กองทหารหลงมาโจมตี ท่านผู้อาวุโสใหญ่ถึงได้ลุกออกมา ระเบิดความสามารถที่สยองขวัญแบบนี้ของเขา
ทำให้คนในตระกูลชนเผ่าเลือดมากมายนึกขึ้นได้ หัวหน้าวงศ์ตระกูลของชนเผ่าเลือดไม่อยู่ ท่านผู้อาวุโสใหญ่ก็คือผู้มีความสามารถแข็งแกร่งสุดในชนเผ่าเลือด
พรสวรรค์ของชนเผ่าเลือดเดิมคือความเร็วสูงสุด และพอท่านผู้อาวุโสใหญ่ของชนเผ่าเลือดลงมือ ความเร็วของเขา เทียบกับชนเผ่าเลือดคนอื่น คาดไม่ถึงยังเร็วกว่าเท่าหนึ่งเต็มๆ
“ซู่!”
แม้กระทั่งรูปร่างของท่านผู้อาวุโสใหญ่ ชนเผ่าเลือดมากมายยังยากจะจับต้อง รู้สึกเพียงว่าตรงหน้าพร่าเลือน รูปร่างของท่านผู้อาวุโสใหญ่หายไปจากที่เดิมโดยฉับพลัน
เสือขาวดวงตาหดตัว ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย เอ่ยปากพูดกับตนเอง “น่าสนใจอยู่…”
ความเร็วของท่านผู้อาวุโสใหญ่ทำให้เสือขาวให้ความสนใจขึ้นมา
“วึ้ง!”
พื้นดินที่อยู่ด้านหน้าเสือขาวแยกออกทันใด ชั่วพริบตาเดียวเงาดำนั้นก็ปรากฏตัวตรงหน้าของเสือขาวแล้ว ตามมาด้วยลมที่มีกลิ่นคาวเลือด กระโจนเข้ามาทางด้านหน้าเสือขาว ความรู้สึกวิกฤติอันตรายถึงชีวิตปรากฏขึ้นในหัวใจของเสือขาวอย่างฉับพลัน
ลูกตาของเสือขาวหดลงนิดหน่อย ถอยตัวไปด้านหลังครึ่งก้าวอย่างแปลกประหลาด
และขณะที่ร่างกายเสือขาวขยับ กรงเล็บคู่หนึ่งปรากฏตัวกลางอากาศอย่างไร้เสียง พุ่งไปทางหน้าอกของเสือขาว จับไปอย่างรุนแรง
มุมปากเสือขาววาดเส้นรัศมีวงกลมขึ้น ชั่วพริบตาเดียวยกมีดยาวในมือขึ้นแล้ว
“ชิ้ง!”
กรงเล็บร่วงลงกลางอากาศ ส่วนมีดยาวของเสือขาวร่วงลงทันที ฟันบนกรงเล็บของท่านผู้อาวุโสใหญ่ชนเผ่าเลือดอย่างรุนแรง
“ชิ้งชิ้ง!”
เสียงกระทบกันของแข็งที่ดุจเหล็กและหินที่กังวานแหลมคมระเบิดออกทันใด ราวกับอาวุธแหลมคมสองชิ้นฟาดฟันเข้าด้วยกัน ประกายไฟกระจาย ที่ว่างกลางอากาศสั่นสะท้านบิดเบี้ยว
ที่ว่างกลางอากาศสั่นไหวบิดเบี้ยว ตามมาด้วยภาพเงาคนคนหนึ่งปรากฏตัวออกมาอย่างกะทันหัน ภาพเงาคนคนนั้นดูกระเซอะกระเซิงอยู่หน่อย คนคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น คือท่านผู้อาวุโสใหญ่ของชนเผ่าเลือด
“วิชาชนเผ่าเลือดของฉัน แกมองออกได้ยังไงกัน?” ท่านผู้อาวุโสใหญ่รูปร่างดูลำบาก สายตาที่มองทางเสือขาว เพิ่มความตื่นตะลึงและตกใจขึ้นมา
“พวกแกชนเผ่าเลือดยังมีวิชาอะไรให้อวดกันเหรอ?” เสือขาวหันหน้า มองชนเผ่าเลือดที่กำลังต่อสู้กับกองทหารหลงในระยะไกลอยู่แวบหนึ่ง เจ็บปวดดิ้นรนอยู่ในทะเลไฟ สีหน้าสงบนิ่ง
ท่านผู้อาวุโสใหญ่ร่างกายสั่นเทา ชั่วขณะหนึ่งตอบสนองเข้ามาแล้ว ในแววตาเผยความตกใจอันมหาศาล ส่ายหน้าตะโกนไม่หยุด “เป็นไปไม่ได้ หรือว่าพวกแกไขวิชาของชนเผ่าเลือดออกได้แล้ว?”
“ไม่อย่างนั้นแกคิดว่ายังไงล่ะ?” เสือขาวเอ่ยปากอย่างเรียบเฉย บนหน้าไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ออกมาสักนิด
“วิชาชนเผ่าเลือดเป็นสิ่งที่ชนเผ่าเลือดสืบทอดพัฒนามาพันปี เป็นไปไม่ได้เด็ดขาดที่จะโดนพวกแกกองทหารหลงตีความได้!” ท่านผู้อาวุโสใหญ่ตะโกนอย่างเย็นชา ถึงแม้เสียงของเขาจะแน่วแน่ แต่ในใจยังสั่นสะเทือนอย่างยิ่ง
เสือขาวหัวเราะเยาะ “ถ้าไม่ใช่ไขวิชาชนเผ่าเลือดของพวกแกออกได้ พบว่าจุดอ่อนของพวกแกชนเผ่าเลือดอยู่ที่ไฟ ทำไมกองทหารหลงถึงต้องจงใจนำอาวุธพ่นไฟกับน้ำมันมาด้วยล่ะ?”
วินเซนตท์นั่งอยู่บนพื้น จ้องเสือขาวที่อยู่ไม่ไกลนักแบบตาไม่กะพริบ เขาได้ยินบทสนทนาของทั้งสองอย่างชัดเจน ทำให้ร่างกายเขาสั่นเทาอย่างแรง สีหน้าซีดเผือดไปแถบหนึ่ง
นี่เป็นไปได้อย่างไร พรสวรรค์และวิชาที่น่าภาคภูมิใจสุดของชนเผ่าเลือดถูกกองทหารหลงแก้ไขได้ อยู่ต่อหน้ากองทหารหลง ชนเผ่าเลือดไม่มีข้อได้เปรียบเลยสักนิดเดียว
“ฉันไม่เชื่อ นี่เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!” ท่านผู้อาวุโสใหญ่ร้องตะโกนอย่างยากจะเชื่อ มือของเขากลายเป็นกรงเล็บ เริ่มเข้าโจมตีดุเดือดบ้าระห่ำที่สุดไปทางเสือขาวอย่างกับบ้าไปแล้ว
กรงเล็บของท่านผู้อาวุโสใหญ่ไวราวกับฟ้าแลบ คาดไม่ถึงทิ้งภาพวืดเอาไว้ที่ว่างกลางอากาศ เหลือไว้เพียงร่องรอยของกรงเล็บ
“ตอนนั้นราชาหลงกับพวกแกชนเผ่าเลือดทำข้อตกลงไว้ คงรู้ว่าต้องมีสักคนทำลายข้อตกลงนี้ลง ดังนั้นราชาหลงเลยรวบรวมคนกลุ่มหนึ่ง ศึกษาวิจัยทั้งวันทั้งคืน ตั้งแต่ประวัติศาสตร์ชนเผ่าเลือดของพวกแกจนถึงยีนของพวกแก…เพื่อที่คงมีสักวันหนึ่ง ตอนที่ข้อตกลงนี้โดนทำลายลง และกองทหารหลงไม่มีทางขัดขวางได้อีก ให้สามารถจับพวกแกไว้ได้ทั้งหมด” เสือขาวสีหน้าราวกับปกคุลมด้วยน้ำค้างแข็งชั้นหนึ่ง เขาถือมีดยาวไว้ในมือ เอ่ยปากอย่างเย็นชา
แต่ละคำพูดของเสือขาวลอยเข้าหูของชนเผ่าเลือดทุกคนที่อยู่บริเวณนั้น ทำให้พวกเขาสีหน้าเปลี่ยนกะทันหัน ยากจะยอมรับ
“แกคิดว่าทำไมฉันถึงใช้ระเบิดไฟถล่มปราสาท ทุกอย่างนี้พิจารณาทำขึ้นมาเพื่อพวกแก พวกแกจะได้ตายอย่างไม่เสียใจ” เสือขาวเอ่ยปากชัดถ้อยชัดคำ ทำให้ชนเผ่าเลือดมากมายสีหน้าเปลี่ยนไปซีดขาวขึ้นมาหมด
ท่านผู้อาวุโสใหญ่มือทั้งคู่กุมหมัดแน่น ทั่วตัวสั่นเทาไปอย่างแรงเพราะความฮึกเหิม
“ชนเผ่าเลือดไม่มีวิชาแล้ว เท่ากับเสือที่สูญเสียเขี้ยวแหลมคมไป พวกแก…ยังมีโอกาสอะไรอีก?” ในคำพูดของเสือขาวเพิ่มน้ำเสียงที่เย้ยหยันเข้ามาอีก
ท่านผู้อาวุโสใหญ่หน้าม่อยคอตก เขาค่อยๆ หันหน้า มองไปทางระยะไกล ในมือนายทหารของกองทหารหลงนับไม่ถ้วนถือปืนไว้ ปากกระบอกปืนเปล่งประกายแสงไฟ เปลวไฟแต่ละดวงพ่นออกอย่างบ้าคลั่ง พ่นยิงเต็มกำลัง
เปลวไฟที่สยดสยองไร้ขอบเขต ประสานกันเป็นตาข่ายขนาดใหญ่ ชนเผ่าเลือดนับไม่ถ้วนแล่นผ่านในห่ากระสุนปืน ต่อให้แปลงร่างเป็นค้างคาว ก็ยากจะหนีผ่านพลังไฟอันเฉียบพลันน่ากลัวเช่นนี้ได้
“ปังๆๆๆ……”
เสียงปืนดุเดือดดังสุดขอบฟ้า ราวกับสามารถสะท้านไปถึงท้องฟ้า
ค้างคาวแต่ละตัวที่ชนเผ่าเลือดแปลงร่างไปโดนเปลวไฟยิงอย่างไม่ที่สิ้นสุด ร่วงลงจากท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว
บนพื้นคือทะเลเลือดผืนหนึ่ง ทุกที่เป็นร่างของชนเผ่าเลือดที่หนาวเย็น
ถึงแม้จะมีท่านผู้อาวุโสชนเผ่าเลือดที่ความสามารถยิ่งใหญ่พวกนั้นอยู่ ก็ไม่มีประโยชน์
ถึงแม้ท่านผู้อาวุโสชนเผ่าเลือดจะมีความเร็วไวเป็นพิเศษ ชั่วพริบตาเดียวสามารถเข้าใกล้กองทหารหลงได้ แต่เฮลิคอปเตอร์ที่ด้านหลังนายทหารของกองทหารหลง เดิมทีไม่ใช่จัดวางไว้เฉยๆ
ขอเพียงมีท่านผู้อาวุโสชนเผ่าเลือดเข้าใกล้ เฮลิคอปเตอร์แต่ละลำนั้นจะพ่นยิงเปลวไฟแต่ละแถวออกมา เผาท่านผู้อาวุโสเหล่านี้ให้กลายเป็นขี้เถ้า
วินเซนตท์นั่งอยู่ที่พื้น เขาสีหน้าอึ้งค้างไปตั้งนานแล้ว ฉากนี้สั่นสะท้านเขาไปแต่แรก…ชนเผ่าเลือดที่น่าเกรงขาม อยู่ต่อหน้านายทหารของกองทหารหลงเวลานี้ กลับไม่มีแรงเอาคืนสักนิด นี่คือกองทหารหลง กองทหารหลงที่เดิมทีก่อนหน้านี้เขาไม่เคยเห็นอยู่ในสายตาเลย
ดวงตาท่านผู้อาวุโสใหญ่เผยความหมดหวัง มองไปทางระยะไกล ในขณะนี้แต่ละวินาทีต่างมีร่างของชนเผ่าเลือดคนหนึ่งร่วงลงจากกลางอากาศอย่างแรง……จำนวนของชนเผ่าเลือดลดลงอย่างฉับไว นี่พึ่งผ่านมานานเท่าไรเอง คนในตระกูลชนเผ่าเลือดที่เหลืออยู่ยังไม่ถึงห้าสิบคน
ตระกูลมีชื่อเสียงของยุโรปที่สืบทอดมาพันปีอย่างน่าเกรงขาม…มองดูการสังหารเลือดไปต่อหน้าแบบนี้…ตายสิ้นซากทั้งหมด
“ทำไม พวกฉันชนเผ่าเลือดทำอะไรแล้ว ถึงต้องได้รับการลงโทษแบบนี้!” ท่านผู้อาวุโสใหญ่ดวงตาแดงก่ำ ตะโกนถามอย่างประสาทเสีย
“พวกแกชนเผ่าเลือดเคยทำอะไร ในใจตัวเองรู้ดีที่สุดไม่ใช่เหรอ” เสือขาวตอบกลับอย่างเย็นชา
“หึๆๆๆ…..” ในเวลานี้ วินเซนตท์หัวเราะขึ้นฉับพลัน วินเซนตท์ลุกขึ้นมาแล้ว เดินไปทางเสือขาวทีละก้าว
“พวกฉันชนเผ่าเลือดเกิดมาไม่เหมือนกับมนุษย์ทั่วไป ถูกลิขิตมาให้สูงกว่ามดอย่างพวกแกระดับหนึ่ง… กลายเป็นความผิดอย่างหนึ่งไปตั้งแต่เมื่อไรกัน? แกจะไปสนใจมดที่แกเหยียบไว้ใต้ดีนเหรอ? ถ้าเหยียบมดตายก็คือความผิดอย่างหนึ่ง งั้นแกกับพวกฉันจะมีอะไรแตกต่างกัน?” วินเซนตท์เข้าใกล้เสือขาว ขาสองข้างของเขากำลังสั่นเทาอย่างแรง แต่สายตาของเขากลับยิ่งเต็มไปด้วยความหมายเกลียดชังดุร้ายที่ยากจะจินตนาการ
“พวกแกคู่ควรเป็นคน? สัญชาตญาณสัตว์ป่าในจิตใจยังไม่หายไปเลย ยังมีสิทธิ์อะไรคิดว่าตัวเองสูงกว่าคนอื่น?” เสือขาวหัวเราะเสียงดัง สีหน้าหนาวเหน็บเยาะเย้ยอย่างยิ่ง
“ในเมื่อชนเผ่าเลือดพังแล้ว พวกแกกองทหารหลงก็จะไม่สงบสุขเหมือนกัน…ราชาหลงถอดวิชาของชนเผ่าเลือดฉันได้ แต่เขารู้ไหมว่าวิชาที่แข็งแกร่งที่สุดของพวกฉันชนเผ่าเลือดคือเลือดพิษ?” รอยยิ้มท่านผู้อาวุโสใหญ่บ้าคลั่ง เต็มไปด้วยความแปลกประหลาดที่พูดไม่ถูก ความแปลกแบบนี้ ทำให้ในใจเสือขาวสะดุ้งฉับพลัน
ภายนอกเสือขาวยังคงสีหน้านิ่งเฉย ไม่ขยับเขยื้อน แต่ในใจกลับไม่ไหวอยู่บ้าง เขารู้ว่าวิชาของชนเผ่าเลือดมากมาย แต่เพียงแค่เลือดพิษอย่างเดียว ที่เขาไม่เข้าใจสักนิด
นี่ชนเผ่าเลือดกำลังเผชิญความตายแล้วจึงโต้กลับ…คือจะให้เผชิญความตายไปด้วยกันอย่างนั้นเหรอ?
“วินเซนตท์ ยังรออะไรอีกล่ะ ถ้าราชาหลงมา ครั้งนี้ที่ติดกับก็คงไม่ใช่แค่เสือขาวที่กระจอกคนนี้แล้ว” ร่างกายท่านผู้อาวุโสใหญ่แวบผ่าน ชั่วพริบตาเดียว คาดไม่ถึงกลายเป็นค้างคาวฝูงใหญ่ ทั้งตัวเป็นสีเลือด พุ่งเข้าไปทางเสือขาวแล้ว
ส่วนวินเซนตท์พยักหน้าแล้ว หรือว่าเห็นด้วยกับท่านผู้อาวุโสใหญ่ เขาก้าวเท้าออกมา ทั้งตัวกลายเป็นค้างคาวสีเลือดกลุ่มหนึ่ง กระโจนไปยังเสือขาว
เสือขาวยืนอยู่ที่เดิม มองค้างคาวสองกลุ่มนี้ เป็นครั้งแรกที่ในใจของเขาเกิดวิกฤติอันตรายถึงชีวิตใหญ่มากขึ้น…เขาจ้องค้างคาวสองกลุ่มนี้แน่น กุมมีดยาวแน่นอย่างไม่รู้ตัว หวนกระโจนเข้าใส่ก่อนจะตาย น่ากลัวที่สุด
“กองทหารหลง…ฆ่าชนเผ่าเลือดยกครัว นี่คือการแก้แค้นของฉัน!”
ที่ว่างกลางอากาศ เสียงที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังไร้ขอบเขตของท่านผู้อาวุโสใหญ่ดังก้อง ลอยเข้าในหูของแต่ละคน ทำให้นายทหารของกองทหารหลงแต่ละนายที่อยู่ในเหตุการณ์ ภายในใจสั่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
เสือขาวเงยหน้า ค้างคาวสองฝูงนั้นบินขึ้นท้องฟ้าสูงทันใด เกือบจะปกคลุมท้องฟ้าทั้งผืน
“ระเบิดยิงปกคลุม!” เสือขาวสีหน้าเผยท่าทางเคร่งขรึมแบบเห็นได้น้อย ตะโกนเสียงดุ
บนพื้นดิน ปากกระบอกปืนส่วนใหญ่ของนายทหารของกองทหารหลงค่อยๆ เปลี่ยนหมุน ยิงอย่างแรงไปบนท้องฟ้า เปลวไฟกระหน่ำยิง ทว่าได้ผลน้อยมาก มีเพียงค้างคาวไม่กี่ตัวที่ถูกยิงลงมา
เสือขาวกุมด้ามของมีดยาวไว้แน่น ในใจเขายิ่งเกิดความไม่สงบ
ทันใดนั้นค้างคาวที่ท้องฟ้าสูงค่อยๆ ระเบิดออก ซากศพของค้างคาวนับไม่ถ้วน ค่อยๆ ร่วงลงจากท้องฟ้ามา
“ปรี๊ดๆๆ!”
เลือดของค้างคาวพวกนั้นที่ระเบิดออกกลางอากาศสาดกระเซ็น พลาสมาปริมาณมาก สุดท้ายราวกับหยาดฝน ค่อยๆ ตกลง
ฝนเลือดฉากหนึ่งเทลงมาปานฟ้ารั่ว
ในเวลานี้เอง ฝนหยดหนึ่งหยดลงบนตัวของเสือขาวทันใด เกิดความเจ็บปวดราวกับไฟไหม้ เสือขาวหันหน้าฉับไว พบว่าเสื้อผ้าที่ไหล่ของตนเองถูกกัดกร่อนอย่างไวชั่วพริบตาเดียวเกิดรูปใหญ่ขึ้นมา
เสือขาวตอบสนองเข้ามาฉับพลัน ลูกตาหดลงเท่าเข็ม
นี่คือการแก้แค้นของชนเผ่าเลือด
เสือขาวหันหน้ามา นายทหารของกองทหารหลงแต่ละนายส่งเสียงร้องโหยหวนอย่างเศร้าสลดและแหลมคม
การกัดกร่อนในฝนเลือด ชั่วขณะนั้นทำให้นายทหารของกองทหารหลงมากมายสูญเสียกำลังสู้รบแล้ว…แม้กระทั่งมีบางคนหน้าตาเลือนราง ถูกฝนเลือดทำหน้าเสียโฉม แต่ละที่ทั่วตัวล้วนมีควันขาวขึ้นมา
