แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
บทที่438 สุดยอดดาบสามเล่ม!
“เพล้ง!”
เสียงแตกละเอียดกังวานเสียงหนึ่งแจ่มแจ้งอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ แก้วชาในมือของหู้ คาดไม่ถึงปรากฏรอยร้าวที่ชัดเจนขึ้นฉับพลัน
“แก้วชาพวกนี้ อยู่ที่หัวเซี่ยถือว่าเป็นของดีหายาก นายทำมันพังแบบนี้เลย?” เสียงที่ลุ่มลึกสงบของจิงค่อยๆ ลอยเข้าในหูของหู้ ทำให้ในใจหู้สั่น ใจเย็นลงมากแล้ว
หู้หายใจออกยาวๆ ทีหนึ่ง เขาค่อยๆ วางแก้วชาลง เอ่ยปากพูดนิ่งๆ “ฉันจะจ้างคนมาซ่อมมันเอง”
“นายสามารถหาคนมาซ่อมมันให้เหมือนเดิมได้จริง แต่มันเคยแตกไปแล้ว ราคาหักลดไปมาก” จิงพูดด้วยอารมณ์เรียบนิ่ง เหมือนเทียบกันกับจิงขึ้นมา นิสัยของหู้ยังห่างไกลอยู่ระดับหนึ่ง ไม่ได้สงบนิ่งขรึมขนาดนั้นเท่าจิง
หู้ทำเสียงฮึดฮัด พูดอย่างเย็นชา “นายรู้บุญคุณความแค้นระหว่างฉันกับราชาหลง”
“แน่นอน” จิงพยักหน้าแล้ว “ราชาหลงไม่เพียงมีบุญคุณความแค้นกับนาย พวกเรามากมายล้วนอยากตามหาเขาเพื่อคิดบัญชี เพียงแต่ไม่มีความสามารถนี้เท่านั้นเอง”
“นายอยากบอกอะไร?” หู้จ้องจิงอยู่ เห็นได้ชัดว่าจิงมีความหมายแฝงในคำพูด
“ข่าวที่ฉันได้รับมา คนที่สังหารเผ่าเลือดก็คือราชาหลง กองทหารหลงแสดงแถลงการณ์ที่ต่างประเทศแล้ว พวกเขารับผิดชอบต่อการกระทำครั้งนี้” จิงค่อยๆ เอ่ยปาก ทันใดนั้นหมัดของหู้กุมแน่น
ผ่านไปแล้วสักพักหนึ่ง หมัดของหู้จึงคลายออก แววตาเผยสีที่เย็นเฉียบออกมา เอ่ยปากบอกอย่างเย็นชา “ช่างกำเริบเหลือเกิน กองทหารหลงกับราชาหลงก็เหมือนกัน ก้าวร้าวใช้อำนาจบาตรใหญ่!”
“กองทหารหลงเป็นราชาหลงที่ฝึกฝนออกมาเองกับมือ ย่อมมีสไตล์ที่เข้มข้นของราชาหลงเป็นธรรมดา”
“แต่นี่แล้วยังไงกัน สถานที่ที่กองทหารหลงอยู่ อิทธิพลมากเท่าไรกำลังตามหามาตลอด แต่ไร้ผลมาโดยตลอด” หู้พูดขึ้น
จิงพยักหน้าแล้ว “งั้นทำไมพวกเราต้องลงมือกับกองทหารหลง ที่มีบุญคุณความแค้นกับพวกเราคือราชาหลง ไม่ใช่กองทหารหลง”
หู้ตะลึงเล็กน้อย จากนั้นเขาหัวเราะอย่างกะทันหันแล้ว สายตาที่เขามองทางจิงมีการเย้ยหยันที่เข้มข้นขึ้น “ราชาหลงปลดเกษียณแล้ว พวกเราแม้แต่กองทหารหลงยังหาไม่เจอ คิดอยากหาราชาหลงงั้นเหรอ? เป็นไปไม่ได้!”
และคำพูดของหู้พึ่งจบ จิงหัวเราะนิดหน่อย ทันใดนั้นยื่นมือปรบมือไปสองที ตามมาด้วยชายชุดดำสองคนเดินเข้ามา ยื่นซองเอกสารชุดหนึ่งให้อย่างนอบน้อม
จิงนำซองเอกสารนี้ยื่นให้หู้ หู้เทรูปถ่ายแต่ละใบออกจากในซองเอกสาร สีหน้ายิ่งตื่นตกใจแล้ว นั่นคือภาพถ่ายเลือดสาดแต่ละรูป
“รูปพวกนี้ถ่ายจากที่โรงแรมแห่งหนึ่ง คนนี้เป็นหนึ่งในเผ่าเลือด เพียงแต่ว่าสถานะยังยืนยันไม่ได้” จิงเอ่ยปากบอก “เผ่าเลือดเข้าสู่ดินแดนหัวเซี่ยของพวกเรา พวกเราไม่ได้สังเกตถึงสักนิด”
“เขา……ตายแล้ว” หู้เงยหน้า ภาพถ่ายแต่ละใบนี้เป็นการถ่ายร่างเผ่าเลือดคนนี้แบบชัดพิเศษ บนหน้าเผ่าเลือดยังมีความตกใจกลัวอย่างยากจินตนาการหลงเหลืออยู่ ดวงตาทั้งคู่ถลึงโตไม่ขยับ เห็นได้ชัดว่าค่อนข้างผิดปกติ ศพตายตาไม่หลับ พอจะทำให้คนกลัวจนสั่นได้
“ใช่ นี่คือเผ่าเลือดคนแรกที่ตายอยู่ที่หัวเซี่ยของพวกเรา ฆาตกรฝีมือแกร่งมาก โดยเฉพาะโจมตีทีเดียวถึงตาย เว้นแต่ว่าจะเข้าใจเผ่าเลือดดีมาก ไม่อย่างนั้นเดิมทีคงจัดการเผ่าเลือดแบบง่ายดายขนาดนี้ไม่ได้” จิงมองรูปถ่ายแต่ละใบนั้นที่อยู่บนโต๊ะ เอ่ยปากบอก
“เข้าใจดีมาก……” หู้เหมือนคิดอะไรอยู่ จิงนำรูปถ่ายอีกใบออกมา ยื่นให้หู้แล้ว
และสายตาของหู้ ชั่วขณะที่ตกอยู่บนรูปถ่ายใบนี้ แข็งทื่อฉับพลัน
รูปถ่ายใบนี้…สายตาของหู้แข็งทันใด ตามมาด้วยดวงตาหดตัวลง
หู้จ้องคนในรูปถ่ายนั้นตาไม่กะพริบ แม้กระทั่งลมหายใจยังเร่งถี่ขึ้นมา
คนนั้นในภาพถ่ายไม่ใช่ใครอื่น คือผู้ชายที่มีความคล้ายคลึงกับเฉินเป่ยในระดับหนึ่ง
หู้เงยหน้าขึ้นทันที มองทางจิง ถามด้วยเสียงทุ้ม ในเสียงมีความซับซ้อนที่น่าประหลาดเพิ่มเข้ามา “แน่ใจเหรอ? แน่ใจว่าเป็นเขาเหรอ?”
“ไม่แน่ใจ แต่นายคิดว่านอกจากเขาแล้ว ใครยังสามารถเป็นราชาหลงในตำนานคนนั้นได้อีก?” จิงหัวเราะนิดหน่อย รอยยิ้มเต็มไปด้วยความลึกลับลุ่มลึกที่น่าประหลาดใจ
“ราชาหลง…” หู้พึมพำกับตนเอง เกิดใจลอยขึ้นอย่างเห็นได้น้อย ส่วนจิงพูดต่อไปอีก “กล้องโดยรอบของโรงแรมถูกล้วงเข้ามาปรับแก้การสังเกตการณ์และควบคุมทั้งหมด มีเพียงกล้องในระยะไกลตัวเดียวที่ถ่ายหน้าด้านข้างของคนคนหนึ่งเอาไว้ได้แบบมืดมัว”
“ถ้าเป็นแบบนี้จริง…สถานะของราชาหลง ความจริงโดนเปิดเผยออกมาหมดแล้ว” ไม่นาน ดวงตาหู้เผยแสงกระสว่าง “นึกไม่ถึงราชาหลงจะเป็นเขา…”
“ตอนนี้เขาก็อยู่ที่เยี่ยนจิง” จิงค่อยๆ ยกแก้วชาใบหนึ่งขึ้น จิบอึกหนึ่ง เอ่ยปากบอกช้าๆ
“นายเตรียมจะทำยังไง?” หู้ถามขึ้น
“แน่นอนว่าจับเป็นน่ะสิ ตอนนั้นฉันโดนเขาเหยียบย่ำจนไปไม่เป็น ครั้งนี้ฉันจะเปิดเผยสถานะแท้จริงของเขาต่อสาธารณชน จากนั้นเอาหนังราชาหลงของเขาชั้นนี้ ถลกลงมาให้ถึงที่สุด……” เสียงของจิงสงบมาก ไม่มีความโกรธและความเกลียดสักนิด แต่ความเย็นชาของน้ำเสียง กลับทำให้คนหนังศีรษะชาอย่างน่าประหลาด ราวกับตกลงไปในหลุมน้ำแข็ง
“ได้ยินว่าผู้หญิงของเขาหน้าตาไม่เลว นายไม่ได้เก็บสะสมสาวงามดีที่สุดไว้เหรอ ลงมือแทนฉันสักครั้ง ฉันจะยกผู้หญิงของเขาให้นาย” จิงพูดขึ้น
“ตกลง” หู้พยักหน้าแล้ว ตอบรับไปอย่างไม่ลังเลสักนิด
“ราชาหลง..น่าสนใจจริง นึกไม่ถึงเขาจะเป็นราชาหลงคนนั้น……” จิงส่งเสียงหัวเราะ น้ำเสียงมีความหมายเสียใจอยู่
“ราชาหลงแล้วยังไง ต่อให้เขาเป็นมังกรเทพบนสวรรค์ ฉันจะให้เขาได้สัมผัสกับรสชาติของการโดนฉีกขาด!” หู้นอกจากหนาวเหน็บ ยังเผยพลังเย็นเฉียบด้วย
ส่วนจิงหันหน้า ตะโกนไปทางด้านนอก “รวบรวมคนทั้งหมด นำกำลังทหารแถวนี้มารวมตัวให้หมด รวมตัวที่เยี่ยนจิง!”
“ครับ!”
หลังชายชุดดำคนหนึ่งตอบรับ รีบเดินออกไปทางด้านนอก คำสั่งเรื่องนี้ เพียงพอที่จะเปลี่ยนแปลงทั้งรูปแบบของเยี่ยนจิงในปัจจุบันได้ แม้กระทั่งกระตุ้นความวุ่นวายที่หัวเซี่ยขึ้นไม่น้อย
และในเวลานี้ เฉินเป่ยไม่ได้รู้สึกตัวสักนิดเดียว โดยรอบตนเองกำลังเจอวิกฤติรอบด้าน หายนะที่พุ่งเป้ามายังตนเองฉากหนึ่ง มาถึงที่หัวตัวเองได้ทุกเมื่อ
ทั้งเยี่ยนจิงไม่สงบเพราะตนเอง บุคคลยิ่งใหญ่ที่เรียบง่ายจำศีลอยู่สองท่านได้ขยับตัว อยากจะสังหารตนเองทิ้ง
แม้กระทั่งยังต้องการให้เขาชื่อเสียงเหม็นฉาวโฉ่ หายนะส่งผลถึงหลีชิงเยียนที่ไร้ความผิดและทั้งตระกูลหลีด้วย
เฉินเป่ยไม่รู้ถึงทุกอย่างที่เกิดขึ้นในเวลานี้ เขากับหลีชิงเยียนกำลังเดินเล่นอยู่ในงานพนันเพชรพลอย
ซูเหลยตามอยู่ด้านหลังของหลีชิงเยียน และมีจางเป่าเฉิงอยู่ด้านข้าง อยากพิสูจน์ความสามารถของตนเองต่อหลีชิงเยียนมาโดยตลอด เล่าธรรมเนียมและกฎที่ไม่ได้บันทึกไว้เกี่ยวกับงานพนันเพชรพลอยมากมายให้หลีชิงเยียนฟังอย่างไม่หยุดหย่อน
“วันนี้น่าจะเป็นวันสุดท้ายแล้ว วันนี้เป็นการแข่งขันระดับสูงสุดท้ายสุดครับ” จางเป่าเฉิงพูดขึ้น
หลีชิงเยียนพยักหน้าแล้ว “คือสุดยอดดาบสามเล่มเหรอคะ?”
จางเป่าเฉิงพยักหน้า “คนที่สามารถเข้าสุดยอดดาบสามเล่มได้ ไม่มีใครที่ไม่ได้ครอบครองพรสวรรค์ชั้นเลิศหรือว่าเป็นบุคคลมีบารมีสูงของวงการพนันเพชรพลอย…เพราะการปรากฏตัวของผู้ชนะเลิศสุดยอดดาบสามเล่มแต่ละครั้งนั้น หมายความว่าคลังสมบัติที่เก็บสะสมหินหยาบของสมาคมการพนันเพชรพลอยจะเปิดออกอีกครั้ง ให้ผู้ชนะเลิศได้เลือกสรร”
“ต่อให้เป็นผม ผมก็จะไม่ปฏิเสธความเย้ายวนของสุดยอดดาบสามเล่ม” จางเป่าเฉิงเสริมอีกประโยคหนึ่ง จากนั้นหันหน้ามองเฉินเป่ยแวบหนึ่ง สายตามีความหมายดูถูกและยั่วยุหลายระดับ เหมือนเขากำลังเสียดสีเฉินเป่ยอย่างเงียบๆ เพียงแต่กลัวผู้เชี่ยวชาญสารพัดในสุดยอดดาบสามเล่มจะตีตกจนไปไม่เป็นและปฏิเสธให้เข้าร่วมการแข่งขัน
เพราะเฉินเป่ยคือคนแรกในประวัติศาสตร์ที่ปฏิเสธเข้าร่วมสุดยอดดาบสามเล่ม คือพวกแปลกประหลาดอย่างยิ่ง
ในเวลานี้เอง เฉินเป่ยเอ่ยปากพูดกะทันหัน “ผู้เฒ่า คุณเป็นหัวหน้าสมาคมของสมาคมการพนันเพชรพลอย ทั้งคลังสมบัติไม่ใช่คุณไปมาได้อิสระเหรอ มีอะไรให้น่าอิจฉากัน?”
จางเป่าเฉิงส่ายหน้า เอ่ยปากบอก “ถึงแม้ฉันจะเป็นหัวหน้าสมาคมการพนันเพชรพลอย ฉันก็ไม่มีสิทธิ์ยักย้ายหินหยาบในคลังสมบัติได้ตามใจชอบ การกระทำของฉันจะมีคนมากมายเหลือเกินจับจ้องไว้ มีหลายๆ ครั้งที่ฉันอยากเลือกเอาหินหยาบคุณภาพสูงแต่ละก้อนไปจากคลังสมบัติ ของล้ำค่าที่ใกล้แค่เอื้อมพวกนี้ฉันกลับไม่มีสิทธิ์ แม้กระทั่งไม่มีโอกาสไปแตะต้อง เดิมทีพวกนายไม่เข้าใจความรู้สึกแบบนั้น”
“หินหยาบในคลังสมบัติพวกนั้น…ราคาสูงเท่าไรกัน?” หลีชิงเยียนถามขึ้นอย่างอดไม่ไหว
จางเป่าเฉิงเงยหน้า ตอบด้วยหน้าตาภาคภูมิใจมาก “ต่อให้เป็นราคาที่ต่ำสุดด้านในนั้น ยังเป็นหินหยาบชั้นยอด ของมากมายยังคงเป็นประเภทสูญหาย ทั้งยังด้วยเส้นสนกลในหลายร้อยปีของสมาคมการพนันเพชรพลอย จนสามารถหาของพิเศษชิ้นเดียวเจอ”
“ถึงพวกมันจะไม่ผ่านกระบวนการตรวจสอบ เพียงแค่วางไว้ที่นั่น ก็พอจะมีราคาสูงค่าได้ แบบที่ไม่มีทางจินตนาการได้”
เฉินเป่ยเบ้ๆ ปาก “ไม่ใช่แค่ก้อนหินไม่กี่ก้อนเหรอ ก้อนหินแบบนี้ อย่างมากก็เอามารองเหยียบ สูงส่งขนาดนั้นที่ไหน..
