บทที่447 ช่องโหว่ในกติกา!
ถึงแม้จะเป็นราชาหลง ก็ไม่ใช่ว่าจะรู้ไปทุกอย่าง อย่างเช่นในตอนนี้เป็นต้น
ภายใต้ผ้าสีดำที่คลุมหน้า เฉินเป่ยขมวดคิ้ว กวาดสายตามองสนามแข่งขันที่อยู่ตรงหน้า สายตาของเขาตกอยู่บนตัวจางเป่าเฉิงที่อยู่ไกลๆ ในสายตา ชั่วพริบตาเดียวเพิ่มอะไรมาหน่อยแล้ว
จางเป่าเฉิงยืนอยู่หน้าโต๊ะ มองหินหยาบแต่ละก้อนที่เจ้าหน้าที่นำมาวางบนโต๊ะตัวหนึ่ง กำลังพินิจพิเคราะห์อย่างละเอียดขึ้นมา
ไม่ถึงห้านาที จางเป่าเฉิงก็เลือกหินหยาบที่รูปร่างแปลกประหลาดห้าก้อนออกมาได้ นำหินหยาบห้าก้อนมาวางไว้ด้านหน้าของตนเอง และศึกษาวิจัยขึ้นมาอย่างรอบคอบ
เวลาที่ใช้ไปนี้ ห้านาทีก็ยังไม่ถึง
หลังจากจางเป่าเฉิงดูเพียงช่วงเวลาหนึ่งทว่ายังไม่มากพอ ก็ตัดสินใจได้นำหินหยาบก้อนที่หนึ่ง วางลงไปบนเครื่องตัด กำลังเตรียมตัดลงไป
ในเวลานี้ ใบมีดชะงักกลางอากาศกะทันหัน จางเป่าเฉิงขมวดคิ้วขึ้น เงยหน้า กวาดสายตามองหินหยาบก้อนหนึ่งที่ถูกตนเองคัดทิ้งไปเมื่อก่อนหน้านี้
ทันใดนั้นภายในใจเขาดิ้นรนขึ้นมา ถึงแม้หินหยาบที่เขาเลือกมาก้อนนี้ เงื่อนไขดูเหมือนของดีหายากที่หายสาบสูญไปประเภทหนึ่งแบบในตำนาน แต่หินหยาบที่ถูกเขาคัดทิ้งไปก้อนนั้น ความเป็นจริงก็ไม่ได้แย่เช่นกัน
หินหยาบพวกนี้ จางเป่าเฉิงแทบจะชัดเจนดีเสียยิ่งกว่าผู้เข้าร่วมแข่งขันคนไหนๆ ที่อยู่ในสนาม หินหยาบพวกนี้ล้วนคัดเลือกมาจากคลังสมบัติ และสามารถนำออกมาจากภายในสมาคมการพนันเพชรพลอยได้ย่อมไม่มีที่ไม่ใช่ของธรรมดา
และหินหยาบพวกนี้ยิ่งมีลักษณะพลิกแพลงไม่คงที่ยิ่งกว่าหินหยาบธรรมดาแบบอื่นๆ อาจดูเหมือนทั่วๆ ไป ผลปรากฏว่าตัดออกมาเป็นหยกหายาก เรื่องแบบนี้ จางเป่าเฉิงเห็นมาไม่ใช่เพียงครั้งเดียว
ทันใดนั้นในใจจางเป่าเฉิงสั่นนิดหน่อย ผุดความคิดที่กล้าหาญอันหนึ่งขึ้นมา บางทีมูลค่าของหินหยาบก้อนนั้น อาจจะสูงกว่าก้อนนี้ของตนเองล่ะ?
จางเป่าเฉิงยากจะแน่ใจ เขาวางเครื่องตัดในมือลง วางหินหยาบสองก้อนวางไว้ด้วยกัน ดำเนินการเปรียบเทียบอย่างละเอียดถี่ถ้วน
ผ่านไปตั้งนาน จางเป่าเฉิงถึงเช็ดเหงื่อเม็ดเล็กบนหน้าผาก นำหินหยาบก้อนนั้นที่คัดออกไปก่อนหน้านี้ วางไว้บนเครื่องตัด สายตาเผยความเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ ก่อนจะตัดลงไปทีหนึ่ง
หลังจากนั้นครู่เดียว รอยมีดของหินหยาบก้อนนั้นยิ่งลึกลง ทันใดนั้น แสงสว่างสีน้ำตาลสาดส่องออกมาจากในรอยมีด
ภายในใจจางเป่าเฉิงสั่นนิดหน่อย ตอนที่มองเห็นแสงสว่างสีน้ำตาลนี้ เห็นได้ชัดว่าบนหน้าของเขามีความดีใจแวบผ่าน เผยความหมายที่ตื่นเต้นออกมา
ที่แท้นี่เหมือนกับที่เขาคาดเดาไว้ไม่มีผิด สอดคล้องกันโดยสิ้นเชิง ด้านในหินหยาบ ที่แท้เป็นหยกที่หายสาบสูญไปประเภทหนึ่งจริงๆ ด้วย
ถ้าการประเมินของตนเองไม่ผิด หยกด้านในหินหยาบก้อนนี้สัดส่วนสูงมาก
ความกังวลที่หนักหนาในใจของจางเป่าเฉิงถือว่าผ่อนคลายลงมาแล้ว ประคองหินหยาบก้อนนี้ไว้ กวาดตามองคนอื่นโดยรอบทีหนึ่ง
ปรากฏว่าเนื่องจากระยะห่างที่ไกลเกิน จางเป่าเฉิงจึงมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น เขาได้แต่ก้มหน้าดูหินหยาบก้อนหนึ่งอย่างซื่อสัตย์ต่อไป
ที่จางเป่าเฉิงไม่รู้คือ การกระทำของเขาเมื่อสักครู่นี้ล้วนถูกกล้องถ่ายเข้าไป ฉายลงบนจอยักษ์ เวลานี้บนที่นั่งผู้ชม คนดูนับไม่ถ้วนกำลังถกเถียงถึงจางเป่าเฉิงกันไปทั่ว
“เขากำลังทำอะไร คนอื่นใกล้ไปถึงก้อนที่สามแล้ว ทำไมเขาพึ่งตัดก้อนที่หนึ่งเสร็จ” หลีชิงเยียนนั่งอยู่บนที่นั่งผู้ชม ขมวดคิ้วแน่น เธอย่อมไม่เข้าใจว่าเป็นเพราะจางเป่าเฉิงรู้มากเกินไป ดังนั้นถึงกดดันได้มากกว่า
ส่วนผู้เข้าร่วมแข่งขันคนอื่น เดิมทีไม่ได้มีความกังวลแบบจางเป่าเฉิง ดังนั้นถึงผ่อนคลายหน่อย
ตอนที่หลีชิงเยียนเหงื่อตกเพราะจางเป่าเฉิง บนที่นั่งผู้ตัดสิน ผู้อาวุโสสองสามคนกำลังพูดคุยถึงผู้แข่งขันสิบกว่าคนที่สนามนี้
“จางเป่าเฉิงคนนี้ ที่แท้ตกหลุมแล้ว จากท่าทีนี้ของเขา รอให้เวลาแข่งขันจบลง คงไม่อาจตัดหินหยาบได้หมดห้าก้อนอย่างเด็ดขาด ความสามารถแบบนี้ของเขา ถ้าไม่ใช่ตอนนั้นฉันมุ่งมั่นศึกษาวิจัยหินแปลกโบราณที่หายสาบสูญไป จะมีเขามาเป็นหัวหน้าสมาคมนี้ได้ที่ไหน!” ผู้อาวุโสหนึ่งในนั้นมองการกระทำของจางเป่าเฉิงอยู่ ยิ้มพูดเสียดสีอย่างดูถูก
“ตำแหน่งหัวหน้าสมาคมการพนันเพชรพลอยนี่เป็นง่ายขนาดนั้นหรือไง พอนั่งที่ตำแหน่งนั้น ทุกวันต้องเหนื่อยล้ากับสารพัดเรื่อง ยังมีจิตใจไปศึกษาวิจัยการพนันเพชรพลอยที่ไหน…….พรสวรรค์ของจางเป่าเฉิงไม่เลว น่าเสียดาย เขาเดินผิดทางแล้ว ระดับความรู้ลึกซึ้งในด้านการพนันเพชรพลอยของเขาหยุดลงตอนที่เขาขึ้นรับตำแหน่งหัวหน้าสมาคมนี้ตั้งนานแล้ว” อีกคนหนึ่งพยักหน้า พลางพูดขึ้น
“รอบนี้ ยังเป็นสายตาของเทพเมถุนที่เด็ดจริง” ผู้อาวุโสที่ก่อนหน้านี้ถากถางเฉินเป่ยท่านนั้นเอ่ยปากบอก คนอื่นๆ มองทางเทพเมถุน พยักหน้าติดๆ กัน
“ในบรรดาสิบหกคนตรงนี้ ความเร็วของเทพเมถุนยึดครองอันดับหนึ่งไปขาดลอย แม้แต่ก้อนที่สามนี้ยังใกล้ตัดเสร็จแล้วด้วย”
“ดูแล้วความรู้ในด้านการพนันเพชรพลอยของเขายิ่งลึกซึ้งเพิ่มขึ้นแล้ว ตำแหน่งรอยมีดที่ตัดออกของหินแต่ละก้อนล้วนแม่นยำไม่มีพลาด เดิมทีจะไม่ทำลายหยกที่อยู่ภายใน”
“ในนี้คนที่มีความสามารถและความหวังมากที่สุด ดูแล้วก็เป็นเทพเมถุนนี่แหละ” ผู้ตัดสินทุกท่านต่างแสดงความคิดเห็น ไม่นานก็ได้ข้อสรุปออกมาแล้ว มีเพียงเฉินเป่ยที่นั่งไขว่ห้างอยู่ ไม่ได้พูดอะไรสักคำตั้งแต่ต้นจนจบ
ทันใดนั้น ผู้ตัดสินท่านหนึ่งมองทางเฉินเป่ย เอ่ยปากตะโกนกะทันหัน “นี่ เจ้าหนุ่ม นายไม่ใช่ผู้ตัดสินพิเศษที่ปี้หย่วนเอามาเซอร์ไพรส์เหรอ? นายก็พูดหน่อยสิ”
เฉินเป่ยกวาดตามองผู้ตัดสินท่านนั้นนิ่งๆ เอ่ยปากบอก “การแข่งขันยังไม่สิ้นสุด พูดมากไปก็ไม่มีประโยชน์ ทุกอย่างไม่มีผลสรุป จะมาตัดสินเรื่อยเปื่อยได้ยังไง?”
เฉินเป่ยถามกลับไปประโยคหนึ่งตรงๆ ชั่วขณะนั้นทำให้ผู้ตัดสินคนอื่นโกรธเคืองไปด้วย สีหน้าค่อยๆ เปลี่ยน จากนั้นเริ่มตำหนิเฉินเป่ยขึ้นมา
คำพูดประโยคนี้ของเฉินเป่ย ความหมายช่างชัดแจ้งเหลือเกิน นั่นคือกำลังเสียดสีพวกเขาอยู่
“ทำตัวลึกลับก็แล้วไป แต่พูดจาแบบนี้ แม้กระทั่งการสั่งสอนจากที่บ้านยังไม่มีด้วยเหรอ?” ผู้อาวุโสที่โมโหเฉินเป่ยก่อนหน้าคนนั้นเอ่ยปากพูดอย่างเย็นชา
“พวกเราเพียงแค่ศึกษาพิจารณา กลับกลายเป็นนายมาบอกว่าด่วนตัดสิน ไม่รู้เรื่องก็เงียบปากไปซะ!”
“ความสามารถแบบนายนี้ ยังจะมาเป็นผู้ตัดสินอะไร ตอนนี้ปี้หย่วนนับวันยิ่งไร้ยางอาย แค่ยัดเงินก็เอามาเป็นผู้ตัดสินได้แล้วเหรอ?”
ผู้ตัดสินเหล่านั้นตำหนิเฉินเป่ยพักหนึ่งเสร็จ ไม่ได้สนใจเฉินเป่ยแล้ว
เฉินเป่ยเบ้ริมฝีปากนิดหน่อย เขาขี้เกียจสนใจผู้ตัดสินที่หยิ่งยโสจนสุดจะทนกลุ่มนี้อีก ก่อนหน้านี้พวกเขาให้เฉินเป่ยแสดงความคิดเห็น หลังเฉินเป่ยเสนอออกไป กลับให้เฉินเป่ยหุบปาก
เวลาผ่านไปแต่ละวินาทีแต่ละนาที ตอนที่จางเป่าเฉิงตัดหินหยาบก้อนที่สี่เสร็จ เวลาผ่านไปเกือบสี่สิบนาทีแล้ว เหลือเวลาเพียงยี่สิบนาที
ผู้เข้าแข่งขันคนอื่นๆ ที่เหลือเหล่านั้น เลือกหินหยาบห้าก้อนเสร็จไปตั้งนานแล้ว วางไว้บนแท่น ก่อนจะค่อยๆ ออกไปพักผ่อนกัน เหลือเพียงไม่กี่คนที่อยู่ในสนามแข่งขันอันว่างโล่ง ตัดหินหยาบก้อนที่ห้าต่อไปแบบแข่งกับเวลา
และระดับของจางเป่าเฉิงช้าที่สุด เขามองหินหยาบกองใหญ่ที่เหลืออยู่ ไม่รู้ว่าด้านหลังของเขามีเฉอะแฉะสุดจะทน เหงื่อเปียกชุ่มเสื้อผ้าตั้งแต่เมื่อไรกัน
จางเป่าเฉิงหายใจแรง การพนันเพชรพลอยไม่ใช่กิจกรรมใช้กำลังอะไร แต่เปลืองพลังสมองจิตใจไปมหาศาล ยิ่งไปกว่านั้น ทุกครั้งที่ตัดสินใจเลือก ทำให้จางเป่าเฉิงยากลำบากอย่างยิ่ง ราวกับผ่านศึกใหญ่เป็นพิเศษครั้งหนึ่งเลย
และตอนที่จางเป่าเฉิงกำลังดูอยู่ อยากจะตัดสินใจเลือก ทันใดนั้นอวี้เฉิงวั่งที่อยู่ด้านหน้าจางเป่าเฉิงวางหินหยาบก้อนที่ห้าลงตึง กดปุ่มสีแดงที่บนโต๊ะลงแล้ว
จากนั้นอวี้เฉิงวั่งค่อยๆ หมุนตัว มองทางจางเป่าเฉิง มุมปากวาดรอยยิ้มที่ผิดปกติขึ้นมา มีความหมายเยาะเย้ย จางเป่าเฉิงมองทางอวี้เฉิงวั่ง อวี้เฉิงวั่งโบกมือฉับพลัน นำฝ่ามือวางไว้ระหว่างลำคอ ค่อยๆ ทำท่าทางปาดคอ
หลังทำเสร็จ อวี้เฉิงวั่งรีบเดินออกไป ไม่นานก็หายตัวไปแล้ว
จางเป่าเฉิงที่สีหน้าดูแย่อยู่บ้างก้มหน้าลงมองหินหยาบพวกนี้ ฉากการกระทำเมื่อสักครู่ของจางเป่าเฉิงนั้นประทับตราในสมองของเขา ทำให้ความคิดเขาซับซ้อนอย่างยิ่งชั่วพริบตาหนึ่ง
“ยังมีเวลาอีกยี่สิบนาที”
บนที่นั่งผู้ชม หลีชิงเยียนกุมหมัดแน่น เธออยู่บนที่นั่งผู้ชม มองเห็นอย่างชัดเจนมาก ที่สนามแข่งขันที่โล่งกว้าง ผู้เข้าแข่งขันที่เสร็จสิ้นออกไปนับวันยิ่งมาก แม้แต่ผู้เข้าร่วมแข่งขันที่ยังไม่เสร็จเหล่านั้นยังเลือกหินหยาบก้อนที่ห้าแล้ว ใช้งานเครื่องตัด กำลังคิดว่าจะใช้มันตัดออก
แต่จางเป่าเฉิง แม้แต่หินหยาบก้อนที่ห้ายังไม่ได้เลือกให้เรียบร้อย
บนที่นั่งผู้ชม เห็นได้ชัดว่ามีคนจำนวนไม่น้อยจำสถานะของจางเป่าเฉิงได้ ชั่วขณะหนึ่ง จางเป่าเฉิงเป็นที่พูดถึงกันในบรรดาผู้ชม
“นึกไม่ถึงว่าจางเป่าเฉิงจะมาเข้าร่วมสุดยอดดาบสามเล่มด้วย เขาเป็นหัวหน้าสมาคมนะ ทำแบบนี้ดีจริงเหรอ?”
“นี่มีอะไรไม่ดีกัน ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นหัวหน้าสมาคมการพนันเพชรพลอย แต่นายดูผู้ตัดสินที่เชิญมาในครั้งนี้ ถ้าฉันจำไม่ผิด ด้านในนี้มีสองคนที่เมื่อก่อนมีบุญคุณความแค้นกับจางเป่าเฉิง…จะให้พูดอีกที่สนามมีคนดูมากขนาดนี้อยู่ งานพนันเพชรพลอยก็เป็นพาดหัวข่าวของเยี่ยนจิง ถึงแม้หัวหน้าสมาคมจางเขาจะอยากโกง กลัวว่ายังยากอยู่มาก!”
“ทำไมตอนนี้จางเป่าเฉิงถึงไม่เลือกหินหยาบก้อนที่ห้าให้เสร็จ การกระทำช้าเกินไปรึเปล่า?” มีคนหนึ่งเอ่ยปากอย่างไม่พอใจ
“จริงด้วย ฉันรอจะดูรอบต่อไปแล้วเนี่ย ทำไมเขายังเลือกไม่ได้อีก! เสียแรงที่เขาเป็นหัวหน้าสมาคม กลับมาช้าสุดในสุดยอดดาบสามเล่มครั้งนี้!”
“ก่อนหน้านี้สุดยอดดาบสามเล่มมีเวลาเพียงสิบนาที ครั้งนี้เพิ่มมาให้เป็นหกสิบนาที เขายังทำไม่เสร็จอีก คงไม่ใช่เป็นหัวหน้าสมาคมหลายปีเกินไป จนลืมเทคนิคการพนันเพชรพลอยไปหมดแล้วมั้ง?”
แต่ละเสียงในที่นั่งผู้ชมเวลานี้ดังขึ้นมาฉับพลัน จางเป่าเฉิงยืนอยู่ด้านหน้าหินหยาบสองก้อน จ้องหินหยาบสองก้อนนี้ตาไม่กะพริบ หน้าผากมีเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดออกมาอย่างไม่รู้ตัว
“สรุปเลือกก้อนไหนดี……” จางเป่าเฉิงเหงื่อไหลเป็นทาง ด้านหลังเปียกชื้นตั้งนานแล้ว ทั่วตัวหนาวเย็น
หกสิบนาที เพียงพอทำให้แรงกดดันเขาเพิ่มสองเท่า หินหยาบสองก้อนนี้ จางเป่าเฉิงเลือกมาตั้งแต่แรก แต่เขายังคงลังเล เป็นเพราะหกสิบนาทีนี้
