บทที่ 476 หู้กำลังรนหาที่ตาย
ในระหว่างที่นักฆ่าเหล่านั้นยังหนีไปไม่ไกล ทันใดนั้นเฉินเป่ยก็หรี่ตาลง มีดหลงหยาในมือ ก็กลายเป็นสายฟ้าสีดำ ระเบิดออกไป
“พู พู พู”
ฝีเท้าของนักฆ่าหยุดนิ่งทีละคน อกของพวกเขา มีหลุมเลือดปรากฏขึ้น ร่างล้มลงไปทีละคน
นักฆ่าบางคนหันกลับมาด้วยความสยดสยอง เห็นแสงดำผ่านไป และเพื่อนนักฆ่าของตัวเอง ล้มลงทีละคน สายฟ้าดำนั่น กลายเป็นดาบมรณะ
และนักฆ่าเหล่านั้น สายตาจับจ้องไปที่ดาบมรณะเล่มนั้น แสดงความกลัวอย่างมาก
ความเร็วของแสงดำเร็วเกินไป ยากที่จะหลบเลี่ยงและต่อต้าน
ในพริบตา แสงดำก็มาถึง นักฆ่าคนสุดท้ายที่ยังมีชีวิตอยู่
นักฆ่าคนนั้นมองไปที่เฉินเป่ย หน้าซีด ตะโกนพูดว่า “ปีศาจ……คุณไม่ใช่คน คุณเป็นปีศาจ”
นี่เป็นครั้งแรกที่นักฆ่าเจอกับสถานการณ์ที่น่ากลัวเช่นนี้ ที่นี่ เหมือนนรกที่นองเลือด และทั้งหมดนี้ เป็นฝีมือของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า
แม้แต่นักฆ่าหน้ากากแดงคนนั้น เจอลมและคลื่นมากมายนับไม่ถ้วน มีความแข็งแกร่งเจออันตรายมานับไม่ถ้วน แต่ก็ยังถูกชายคนนี้ฆ่าอย่างง่ายดาย
เขาเป็นใครกันแน่ ต้นกำเนิดมาจากไหน นี่ไม่ใช่คนเลย จะต้องเป็นปีศาจอย่างแน่นอน
นักฆ่าคนนั้นมีเลือดเต็มมือ แต่เขามองเฉินเป่ยด้วยสายตาที่ประหลาดใจมาก ร่างกายของเขาสั่นสะท้านอย่างรุนแรง พวกเขาถูกชายคนนี้ทำลายในพริบตา นี่คือสิ่งที่ทุกคนไม่กล้าฝันมาก่อน
“เวิง”
แสงดำไม่ได้เอาชีวิตของพวกเขา แต่หลังจากหมุนสักพักก็กลับไปที่มือของเฉินเป่ย
เฉินเป่ยมือถือแสงดำ เดินมาอย่างช้าๆ เดินไปบนพื้นดินที่มีชิ้นส่วนของกระดูกและกองเลือด เฉินเป่ยเดินมาอย่างนิ่งๆ รอบกายเขาเต็มไปด้วยร่างกายที่ตายอย่างเย็นชา
เหมือนที่นักฆ่าพูดไว้ เฉินเป่ย เหมือนราชาปีศาจ ดูเหมือนว่าเขาเป็นคนกำหนดความเป็นความตาย
นักฆ่าจ้องมองไปที่เฉินเป่ย เฉินเป่ยยิ่งเดินยิ่งใกล้ ลมหายใจของนักฆ่าเร็วขึ้นเรื่อย ๆ เขามองไปที่เฉินเป่ย มีแต่ความไร้เรี่ยวแรงและสิ้นหวังในใจ ……ศัตรูแบบนี้ ตัวเองแทบจะไม่มีโอกาสชนะได้เลย
ทันใดนั้น ขาที่สั่นของนักฆ่าก็อ่อนแรง คุกเข่าลงพื้นดังโครม
นักฆ่าก้มหน้า สั่นไปทั้งร่าง เมื่อเฉินเป่ยเข้าใกล้เหมือนสัมผัสได้ถึงความเย็นและเจตนาฆ่า
ทันใดนั้น เฉินเป่ยเดินมาถึงตรงหน้าของนักฆ่า แล้วหยุดเดิน
เฉินเป่ยก้มหน้า จ้องมองไปที่นักฆ่าอย่างเย็นชาสักครู่ มีดหลงหยาในมือ แตะเบา ๆ ที่คางของนักฆ่า ยกคางของนักฆ่าขึ้นมา
ดวงตาที่หวาดกลัวของนักฆ่ามองดวงตาที่นิ่งของเฉินเป่ย ร่างของนักฆ่าสั่นอย่างรุนแรง เขาเห็นในดวงตาของเฉินเป่ยอย่างชัดเจน เห็นความลึกของการแพร่กระจายที่ไม่มีที่สิ้นสุด เป็นความเย็นชาที่ทำให้ใจเขาสั่น
“กลับไปบอกเจ้านายของคุณ ถ้าเขาคิดว่าเศษสวะของเขาพวกนั้นสามารถฆ่าฉันได้ ก็ส่งมาได้เลย ไม่ต้องกักไว้” เฉินเป่ยพูดอย่างช้าๆ มองไปที่นักฆ่าคนนั้น สายตาเฉยเมยและเย็นชา
“ได้” นักฆ่ากลืนน้ำลายซ้ำๆ ร่างที่สั่นพยักหน้าอย่างยากลำบาก
“ไปซะ” เฉินเป่ยพูดเบาๆ เมื่อเขาหันหลัง นักฆ่าได้หนีออกจากห้องที่เหมือนนรกนี้แล้วอย่างทุลักทุเล
หลังจากที่นักฆ่าหนีออกไปแล้ว เฉินเป่ยหันมา นั่งบนเก้าอี้ตัวเดียวที่เหลือ ข้างหน้าต่าง มองไปนอกหน้าต่าง ดูทางเข้าโรงแรมไม่เป็นระเบียบ สีหน้าลึกเท่าท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวในยามค่ำคืน
ไม่มีใครรู้ว่า เขาในตอนนี้ กำลังคิดอะไรอยู่
………
ริมถนนด้านนอกโรงแรม ภายในรถหรู จิงกับหู้นั่งอยู่ในพื้นที่หรูหราสุด ๆ ที่ได้รับการออกแบบใหม่ จิงหยิบแชมเปญขึ้นมาอย่างช้าๆ เทไวน์ให้หู้กับตัวเอง
“สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง” หู้หนุ่มกว่าจิงนิดหน่อย และดูไม่ใช่คนน้ำนิ่งไหลลึกเหมือนจิง มีลักษณะที่เป็นอันตรายอย่างยิ่ง
“กำลังดำเนินการตามแผนที่วางไว้” จิงพูดช้าๆ
“คนเหล่านั้นที่คุณส่งไป เกรงว่าไม่สามารถจัดการเขาได้” หู้พูด
จิงมีรอยยิ้มที่มุมปากเงียบๆ เขามองหู้ เหมือนยิ้มแต่ยิ้มแล้วพูดว่า “แน่นอน”
“เช่นนั้นทำไมคุณถึงส่งพวกเขาไป” หู้สงสัยไม่เข้าใจ
“แค่ตรึงเอาไว้ ฉันส่งพวกนั้นเข้าไป เพราะเธอ” จิงหยิบถุงกระดาษสีเหลืองออกมาจากข้างๆ ยื่นให้หู้
หู้หยิบคำตอบและภาพถ่ายออกมา มองดู ส่งเสียงเฮ้ยมาหนึ่งคำ “แซ่หลี……น่าสนใจ”
ในสถานะของหู้ นามสกุลที่สามารถกระตุ้นความสัมพันธ์ของเขา ที่หัวเซี่ย น่าจะมีน้อยมาก
“ใช่ เธอเป็นหลานสาวของหลีหง” จิงพยักหน้าซ้ำๆ ดวงตาเผยความหมายลึกซึ้ง
“หลานสาวของหลีหง” หู้ขมวดคิ้ว “หลีหงมีหลานสาวแค่คนเดียวไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงมีหลานสาวโผล่ขึ่นมาอีกคน”
จิงส่ายหัวซ้ำๆ “หลีชิงเยียน เป็นลูกสาวของหลีหยาง”
“หลีหยาง” หู้ตะลึง จากนั้นร่างของเขาก็สั่นเล็กน้อย ผ่านไปสักพักจึงตอบสนอง “หลีหยางเหรอ นั่นไม่ใช่เจ้าของธุรกิจที่นี่ของฉันเหรอ……หรือว่าเขาคือ…….”
จิงพยักหน้าซ้ำๆ ยิ้มเหมือนมีอะไร เขามองไปที่หู้ ยิ้มเล็กน้อย “นี่คือบุคคลที่อยู่ในเขตอำนาจของคุณ แม้แต่คุณก็ไม่ทราบเหรอ”
หู้ส่ายหน้าซ้ำๆ ยิ้มแล้วพูด “ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาฉันสนใจแต่การแสวงหาอำนาจ ความวุ่นวายเหล่านี้ในโลกธุรกิจ ฉันให้ความสนใจน้อยมาก”
“หลีหยางทรยศตระกูลหลี โดนตระกูลหลีขับไล่ออกไป แต่เหตุผลที่ทรยศ แม้แต่ฉันก็ไม่รู้” จิงจิบแชมเปญหนึ่งคำแล้วพูด
“ไม่คิดว่าลูกหลานของตระกูลหลีจะอยู่ที่เมืองหู้ไห่ของฉันมานานขนาดนี้ แต่ฉันก็ยังไม่รู้ ฉันประมาทเกินไปแล้ว” หู้พึมพำแล้วพูด
“ดังนั้น หลีชิงเยียนตายไม่ได้ ฉันยังต้องการลูกหลานของตระกูลหลี ยับยั้งหลีหง” จิงตอบเบาๆ
“ในที่สุดก็วางแผนจำ จะจัดการกับหลีหงแล้ว” หู้ขมวดคิ้ว เหมือนว่าเขาจะรู้มาก่อนแล้วว่าจิงคิดจะทำอะไร
“ยังไม่พร้อม แต่ก็ไม่สามารถปล่อยให้หลีหงปิดแผ่นฟ้าด้วยมือเดียวได้” จิงตอบเบาๆ
“ได้ยินมาว่าหลีชิงเยียนดูดีทีเดียว เป็นที่รู้จักในนามเทพธิดาวงการธุรกิจหู้ไห่” จิงมีความสนใจขึ้นในทันใด มองหู้แล้วหยอก เลียริมฝีปากซ้ำๆ
หู้พยักหน้าซ้ำๆ “เคยเจอหนึ่งครั้ง ก็ไม่เลว”
“พอดีเลยเดี๋ยวพามาให้ฉันเปิดหูเปิดตาหน่อย” จิงน้ำเสียงแปลกๆ
“คุณต้องการรวบหัวรวบหางเธอ ในนามเทพธิดาเยี่ยนจิงถูกคุณเก็บเข้าไปในกระเป๋า แล้ว ถ้ามาอีกคน คุณแน่ใจเหรอ”
หู้มองไปที่จิง ทันใดนั้น มีรอยยิ้มที่มีความหมายที่มุมปากของเขา
“ฉันจะไม่คืนให้หลีหงด้วยความสมบูรณ์แน่นอน สำหรับสัตว์เลี้ยงไม่ถือว่ามากเกินไป”
ณ ขณะนี้ ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งวิ่งมาที่รถด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว คุกเข่าลงเสียงดังโครม “ท่าน แย่แล้ว”
“เกิดอะไรขึ้น ฉันบอกพวกคุณตลอดว่าต้องใจเย็นๆ” จิงตอบอย่างเย็นชา
“ใช่…….” ผู้ใต้บังคับบัญชาคนนั้นศีรษะกระแทกพื้น สั่นไปทั้งตัว
“เกิดอะไรขึ้น” จิงถาม
“ทีมที่ท่านส่งไป ข้าน้อยไม่ได้รับเสียงตอบรับของพวกเขาเป็นเวลานาน จึงเข้าไปดู…….” ผู้ใต้บังคับบัญชาคนนั้นพูดด้วยความสั่นสะเทือนของความสยองขวัญ “ข้าน้อยเห็นศพของพวกเขา…….ในพวกเขามีเพียงหนึ่งคนที่มีชีวิตรอด แต่เขาก็เสียสติไปแล้ว……..”
“เสียสติไปแล้ว” จงขมวดคิ้ว ในดวงตา ตกตะลึงมาก…….
“นักฆ่าเหล่านั้นล้วนเป็นฝีมือดีๆทั้งนั้น ความสามารถเหนือคนธรรมดา มือสัมผัสกับเลือดมานับไม่ถ้วน ทำไมถึงเสียสติไปได้” หู้ที่อยู่ข้างๆถามด้วยความสงสัย
จิงส่ายหัวซ้ำๆ มองไปที่ผู้ใต้บังคับบัญชาคนนั้น แล้วพูดว่า “คนคนนั้นอยู่ที่ไหน พาฉันไป”
“อยู่ข้างเตียงด้านหน้า” ผู้ใต้บังคับบัญชาคนนั้นรีบลุกขึ้น เปิดประตูรถด้วยความเคารพ พาจิงกับหู้สองคน เดินไปที่รถคันหนึ่งที่จอดอยู่ด้านหน้า
นักฆ่าคนนั้น พิงอยู่ที่รถคันหนึ่ง ดวงตาเปิดกว้าง ทั้งร่างสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ การแสดงออกบนใบหน้าของเขาเหมือนเจออะไรบางอย่างที่ไม่น่าเชื่อ ราวกับเห็นผี
จิงเดินไปถึงตรงหน้านักฆ่าคนนั้น มองนักฆ่าคนนั้น ถามช้าๆว่า “ทำไมถึงมีแค่คุณที่รอดออกมาได้”
