บทที่ 468 คุณคือของมือสอง!
จากนั้น เฉินเป่ยเหลือบมองมาที่เขาแล้วหันมองไปอีกข้างและพูดว่า “ไปกันเถอะ ไปดำเนินเรื่องนี้ให้เสร็จสิ้น ประธานหลีรอเราอยู่”
จางเป่าเฉิงมองเฉินเป่ยจากด้านหลัง เขารู้สึกงุนงง ทันใดนั้นเขารู้สึกว่าเฉินเป่ยที่ถอดหน้ากากออกไม่ได้เย่อหยิ่งเหมือนตอนสวมหน้ากากเลย
สรุปเขาเป็นคนยังไงกันแน่?
สายตาของจางเป่าเฉิงที่มองเฉินเป่ยนั้นไร้อคติอีก เขาเป็นถึงตำนานผู้ไร้พ่ายในโลกแห่งการพนันเพชรพลอย ก่อนหน้านี้แม้จางเป่าเฉิงจะเดิมพันกับเขาด้วยชีวิต แต่ก็ไม่ทิ้งร่องรอยความสงสัยให้ใครเลย ผู้ชายคนนี้……มันลึกลับขนาดไหนกัน?
จางเป่าเฉิงมองเฉินเป่ยอย่างสงสัย ประธานหลีจะรู้ไหมนะ? จางเป่าเฉิงคิดว่าแม้แต่ประธานหลีก็ไม่รู้จักตัวตนของเฉินเป่ยเหมือนกัน
หลง…..ชื่อนี้เพียงพอที่จะเขย่าโลกแห่งการพนันเพชรพลอยได้ หลายปีก่อนเขาเคยสร้างความวุ่นวายครั้งใหญ่ให้กับวงการพนันเพชรพลอยมากแล้ว และวันนี้เขาก็ทำเช่นนั้นอีกครั้ง!
การปรากฏตัวของเขากระทั่งทำให้ตำนานผู้ไร้พ่ายอีกคนต้องตกจากแท่นบัลลังก์ไป! ซึ่งเหตุนี้เพียงพอที่จะพริกประวัติศาสตร์ของโลกแห่งการพนันเพชรพลอยได้อย่างง่ายดาย!
จางเป่าเฉิงหายใจเข้าลึกๆ ในขณะนี้เขามองไปที่เฉินเป่ยด้วยสายตาเคร่งขรึม
“หลง……” จางเป่าเฉิงบ่นพึมพำกับตัวเอง เขาจดจำชื่อนี้ได้อย่างลึกซึ้งและจะตราตรึงอยู่ในส่วนลึกของจิตวิญญาณของเขาตลอดไป!
สองมือของจางเป่าเฉิงสั่นอย่างไม่หยุด เขาไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นเพราะความตื่นเต้นของเขาหรือเป็นเพราะความเหลือเชื่อหลังจากที่ได้รู้จักตัวตนของเฉินเป่ย
ในขณะนี้มีร่างหนึ่งเดินเข้ามาปรากฏอยู่ตรงหน้าเฉินเป่ยพร้อมกับรอยยิ้มที่ประจบ “ท่านจะพักผ่อนก่อนไหมครับ หรือว่าให้ผมพาสองท่านเข้าไปพักผ่อนในออฟฟิศของผมก่อน รอถึงเวลาประกาศท่านทั้งสองค่อยออกมาก็ได้นะครับ?”
เป็นน้ำเสียงที่ประจบประแจง เมื่อจางเป่าเฉิงมองไปที่เขาก็หมดคำบรรยาย เขาคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นประธานสมาคมการพนันเพชรพลอยของเยี่ยนจิง
สมาคมการพนันเพชรพลอยเยี่ยนจิงเป็นสาขาหนึ่งของสมาคมหัวเซี่ย ตามกฎแล้วประธานควรปฏิบัติตามคำสั่งของจางเป่าเฉิง
แต่ตอนนี้มันกลับกันโดยสิ้นเชิง ประธานคนนี้ไม่สนใจในการดำรงอยู่ของจางเป่าเฉิงและยังมองข้ามเขาแทนที่จะฟังคำสั่งจากเขา
จางเป่าเฉิงกลายเป็นอากาศในทันที เขากลับถูกคนอื่นมองข้าม!
จางเป่าเฉิงกัดฟันแล้วจ้องหน้าประธานคนนั้นอย่างดุเดือด เขาคิดในใจว่าเขาควรไล่ประธานคนนี้ออกจากตำแหน่งแล้วหาคนใหม่ที่ไว้ใจได้มาแทนที่ดีไหม?
เฉินเป่ยเหลือบมองไปที่ประธานคนนั้น จากนั้นหันไปมองที่จางเป่าเฉิง หลังจากที่เห็นใบหน้าแข็งกระด้างของจางเป่าเฉิงแล้วเขาก็ยิ้มพูดกับประธานคนนั้นว่า “คุณจะถามผมทำไม คุณต้องถามหัวหน้าสมาคมจางสิครับ”
“ครับๆ ๆ หัวหน้าสมาคมจางมีอะไรให้รับใช้ไหมครับ?” ประธานคนนั้นเดินเข้าไปหาจางเป่าเฉิงแล้วฝืนยิ้มออกมา
สีหน้าของจางเป่าเฉิงดีขึ้นไม่น้อย แต่ก่อนที่เขาจะพูด จู่ ๆ ก็มีเสียงคนคนหนึ่งพูดแทรกเขา “ไม่ต้องเข้าไปออฟฟิศแล้ว เรากลับไปที่หอประชุมเลยดีกว่า เดี๋ยวการมอบรางวัล คุณให้จางเป่าเฉิงไปคนเดียวก็พอ ผมไม่อยากไปมอบรางวัลแล้ว”
จางเป่าเฉิงหยุดชะงักด้วยสีหน้าบูดเบี้ยวทันที!
เขาหันมองไปที่เฉินเป่ยทันที เฉินเป่ยต้องจงใจแกล้งเขาแน่เลย! ไอ้หมอนี่จงใจแกล้งเราชัดๆ! เราเป็นถึงหัวหน้าสมาคมแห่งหัวเซี่ย แต่กลับไม่มีอำนาจเท่าเขา!
“แล้วใครจะเป็นผู้มอบล่ะครับ……” ประธานคนนั้นถามอย่างลำบากใจ
“หาใครก็ได้ เป็นคณะกรรมการก็พอ ถ้ากานหนิงฟื้นแล้วก็ให้เขาไปเลย สมาคมการพนันเพชรพลอยไม่ได้เสียเงินจ้างพวกเขามานั่งพักนะ” เฉินเป่ยทิ้งประโยคสุดท้ายที่เย็นชาแล้วจากไป ปล่อยให้ประธานคนนั้นยืนซื่ออย่างทำตัวไม่ถูก
มุมปากของประธานคนนั้นกระตุกอย่างรุนแรง ความหมายของเฉินเป่ยนั้นชัดเจนว่าเขากำลังแก้แค้นอยู่!
จะให้กานหนิงเป็นผู้มอบรางวัลให้กับจางเป่าเฉิง? นี่มันจงใจแกล้งกานหนิงอีกครั้งชัดๆ!
และจางเป่าเฉิงในขณะนี้รู้สึกสั่นไหว สายตาที่มองเฉินเป่ยก็เปลี่ยนไป หลังจากได้ยินคำพูดของเฉินเป่ยแล้วเขาถึงกับเหงื่อแตก เฉินเป่ยคนนี้จะใจดำเกินไปแล้ว นี่มันไม่เหลือความเป็นมนุษย์เลย
ใจดำจริงๆ จางเป่าเฉิงเริ่มมองเฉินเป่ยด้วยสายตาอคติเล็กน้อย เขาไม่คิดเลยว่าเฉินเป่ยจะใจดำเช่นนี้! นั่นไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์เขาทำกัน!
ในไม่ช้า จางเป่าเฉิงก็ตามประธานสมาคมการพนันเพชรพลอยเยี่ยนจิงออกจากเวที หลีเช่าเทียนในที่นั่งวีไอพี เขายังคงยืนอยู่หน้าราวบันไดด้วยสีหน้าเศร้าหมอง
คุณชายตระกลูหลีผู้หล่อเหลายืนอยู่ที่เดิม เขากำหมัดแน่นๆ ด้วยสายตาเย็นชา ร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อยและในใจเต็มไปด้วยความโกรธ!
“เอ๋อตงเฉิน……” จากนั้นสักพัก หลีเช่าเทียนถึงค่อยๆ พูดขึ้นมาสามคำด้วยสายตาเย็นชา! เขาไม่คิดเลยว่าจะเป็นเอ๋อตงเฉินคนนี้จะเป็นคนทำลายทุกอย่างของเขาอีกแล้ว!
หลีเช่าเทียนกัดฟันไว้แน่นๆ เขาเกลียดเฉินเป่ยจนเข้ากระดูกดำ! เพราะเฉินเป่ยทำลายแผนการของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า!
เฉินเป่ยเป็นเหมือนความเฮงซวยของเขา ทำให้เขาล้มเหลวครั้งแล้วครั้งเล่า! แล้วเขาจะอยู่นิ่งเฉยได้อย่างไร!
“เอ๋อตงเฉิน นายจำไว้!” หมัดที่สั่นสะท้านของหลีเช่าเทียนค่อยๆ หลั่งเลือดออกมาอย่างช้าๆ เขาบีบกำปั้นด้วยสุดแรงจนทำให้เล็บแทงเข้าไปที่ฝ่ามือของเขา!
นัยน์ตาของหลีเช่าเทียนฉายแววแห่งความโกรธออกมา เขาจำท่าทางยั่วยุครั้งสุดท้ายของเฉินเป่ยที่มีต่อเขาได้อย่างชัดเจน!
ในขณะนี้ ลูกน้องคนหนึ่งของเขาเดินเข้ามาพูดด้วยความเคารพ “คุณชายครับ เทพเมถุนกลับมาแล้วครับ ให้ผมส่งพวกเขาไปที่โรงแรมไหมครับ?”
หลีเช่าเทียนพูดอย่างเย็นชา “ทำหน้าที่ล้มเหลว แถมหักหลังเราไปช่วยเอ๋อตงเฉินด้วย……คนแบบนี้เก็บไว้ก็ไร้ประโยชน์……”
“จะเก็บพวกมันไว้ทำไม? ทิ้งมันลงข้างถนนซะ!”
หลีเช่าเทียนพูดอย่างเย็นชา ด้วยอารมณ์ที่โมโหของเขาทำให้ลูกน้องต้องผวา!
ลูกน้องของเขาถึงกับตัวสั่น คุณชายหลีที่กำลังโกรธอยู่ในขณะนี้คงไม่ฟังเหตุผลอะไรอีกแล้ว!
“รับทราบครับ ผมจะจัดการเดี๋ยวนี้ครับ” ลูกน้องรีบขานตอบ
หลีเช่าเทียนพยักหน้า แล้วพูดเสริมว่า “หามืออาชีพมา ต้องทำให้สมจริงกับอุบัติเหตุ ถ้าผิดพลาดพวกนายต้องรับผิดชอบ” หลีเช่าเทียนหันไปมองลูกน้องคนนั้นด้วยสายตาเย็นชา ทำให้ลูกน้องของเขาหวาดกลัวจนสั่นไปทั้งตัว
“ครับนาย” ลูกน้องขานตอบแล้วจากไปทันที
“เอ๋อตงเฉิน เยี่ยนจิงเป็นถิ่นของข้า……ข้ามีครอบครัวที่จะคอยช่วยข้าอยู่แล้ว นายกับนางตัวแสบหลีชิงเยียนไม่มีทางหนีรอดไปได้หรอก……” หลีเช่าเทียนมองไปที่สนามแข่งขันจากที่ไกล ดวงตาเป็นกายด้วยแสงลึกลับและเย็นชาอย่างที่สุด
ไม่เพียงแค่นั้น ณ ที่นั่งวีไอพีในขณะนี้ มีร่างชายคนหนึ่งที่ดูเย็นชาปรากฏขึ้น
เขาลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในอีกมุมของที่นั่งวีไอพีแล้วพูดกับชายคนหนึ่งที่มีบอดี้การ์ดชุดดำล้อมรอบหลายคน “นายยังไม่ลงมืออีกเหรอ นายกับข้าก็เห็นเหมือนกันแล้ว เขาคือราชาหลง!”
ชายคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นหู้ เจ้าแห่งธุรกิจของหัวเซี่ย!
และชายผู้ที่นั่งอยู่ในท่ามกลางผู้ชม ร่างที่เฝ้ามองอยู่เงียบๆ ก็ลุกขึ้นอย่างช้าๆ เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น ใบหน้าที่หล่อเหลาไม่แพ้หู้ ซึ่งเพียงพอที่จะทำให้สาวๆ ทุกคนหลงใหล การวางตัวของเขาคล้ายกับหู้ และสถานะของเขาในเมืองนี้ก็ไม่แพ้หู้ด้วยเช่นกัน
“จิง คนของนายพร้อมแล้วยัง?” หู้ถามเขา
“แน่นอน ทุกหน่วยเตรียมพร้อมแล้ว รอแค่คำสั่งของข้าก็จะสังหารมันทันที” จิงพูดเบาๆ
“แล้วจะรออะไรอีก?” หู้ถามอย่างเย็นชา
จิงเหลือบมองหู้แล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “ที่นี่คนเยอะ รอให้นกกลับรังก่อนค่อยลงมือ”
จิงบีบก้นซิการ์ในมือด้วยสายตาเย็นเยือก
ท้องฟ้ามืดลงในทันใด บรรยากาศแห่งความอัดอั้นปกคลุมไปทั่วสถานที่ของสมาคมการพนันเพชรพลอย และลางร้ายจางๆ ปกคลุมหัวใจของทุกคน
“ไปกันเถอะ” จิงเงยหน้ามองท้องฟ้า จากนั้นก้มหน้าแล้วเดินหายไปในท่ามกลางฝูงชนอย่าง
……
และในขณะนี้ เฉินเป่ยกับจางเป่าเฉิงก็กลับมาในหอประชุมอีกครั้ง ทันทีที่เดินกลับมาในหอประชุม เฉินเป่ยก็สังเกตเห็นร่างที่งดงามยืนอยู่ข้างราวบันได ใบหน้าอันบอบบางและสวยงามที่เต็มไปด้วยความซับซ้อนกำลังมองมาที่เฉินเป่ย
เฉินเป่ยยิ้มจางๆ จากนั้นเดินเข้ามาหาหลีชิงเยียนอย่างไม่แยแส
ดวงตาที่ซับซ้อนของหลีชิงเยียนมองไปที่เฉินเป่ย จากนั้นสักพักเธอถึงเอ่ยปากถามเขา “คุณยังมีความลับอะไรอีกไหม?”
เฉินเป่ยรู้สึกตกใจและถามเธอว่า “ชิงเยียน ผมมีความลับต่อคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ นี่คุณพูดเหมือนผมกำลังโกหกคุณเลยนะ……”
“ทำไมคุณไม่เคยบอกฉันมาก่อนว่าคุณเก่งเรื่องการพนันเพชรพลอย คุณแกล้งทำเป็นไม่รู้มาโดยตลอด……ฉันก็คิดว่าคุณไม่รู้เรื่องจริงๆ ถ้าฉันรู้ตั้งแต่แรกนะ……” คำพูดของเฉินเป่ยได้จุดประกายความโกรธของหลีชิงเยียน จนทำให้ท่านประธานเทพธิดาคนนี้ระเบิดอารมณ์และพูดด้วยความโกรธ ใบหน้างดงามของเธอเย็นชาอย่างสุดขีด
น้ำเสียงของเธอฟังดูขึงขังผิดกับใบหน้าอันงดงามของเธออย่างยิ่ง และตอนนี้เธออดไม่ได้ที่จะหั่นเฉินเป่ยเป็นชิ้นๆ!
มุมปากของเฉินเป่ยยกขึ้น เขายิ้มจางๆ แล้วอธิบายว่า “ชิงเยียน ผมไม่เคยบอกคุณว่าผมไม่เป็นเลยนะ คุณคิดไปเองมากกว่า แต่หัวหน้าสมาคมจางคนนี้สิที่คิดว่าผมไม่เป็นมาโดยตลอด”
“คุณ!” เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินเป่ยแล้ว หลีชิงเยียนคนนี้ถึงขั้นพูดไม่ออก แต่จางเป่าเฉิงที่ได้ยินคำพูดนั้น เขากลับสะดุ้งและชักสีหน้าบูดเบี้ยวขึ้นมาทันที
จางเป่าเฉิงแอบนิทาเฉินเป่ยในใจ ไอ้หมอนี่โยนความผิดมาให้เราอีกแล้ว!
แต่จางเป่าเฉิงกลับปฏิเสธไม่ได้ เพราะสิ่งที่เฉินเป่ยพูดนั้นเป็นความจริง เขาควรรู้ทันเฉินเป่ยในช่วงการพนันด้วยความเป็นความตายก่อนหน้านี้แล้ว แต่เขากลับไม่ยอมรับความจริง
สิ่งที่เฉินเป่ยพูดนั้นถูกทุกประการ แม้จางเป่าเฉิงจะรู้สึกเจ็บปวดในใจ แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้
