บทที่ 473 กลัวจนเหยี่ยวรด
“การเนรเทศตัวเอง หมายความว่าอย่างไร คุณช่วยพูดให้ชัดเจนกว่านี้หน่อย” อวี้เฉิงวั่งขมวดคิ้ว สีหน้าเคร่งเครียด เปลี่ยนไปอย่างน่าเกลียดทันที
“พ่อของคุณเกลียดการแย่งชิงอำนาจในตระกูลอวี้มานานแล้ว โทษตัวเองที่เป็นผู้นำตระกูลแต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงทั้งหมดนี้ได้ ดังนั้นจึงเลือกเนรเทศตนเอง อาศัยในป่าภูเขาอันเงียบสงบ มุ่งเน้นไปศึกษาเกี่ยวกับการพนันเพชรพลอย ไม่ถูกรบกวนจากโลกภายนอก” เฉินเป่ยพูด
อวี้เฉิงวั่งตัวสั่น ท่าทางก็ดูสับสนขึ้นมาทันที มองไปที่เฉินเป่ย “พ่อของฉัน เขาพูดเช่นนี้จริงๆเหรอ”
เฉินเป่ยพยักหน้าซ้ำๆ “ฉันกับเขาพบกันในตอนนั้น เขายังขอให้ฉันนำคำพูดมา หากวันหนึ่งได้พบเจอกับลูกหลานของเขา บอกพวกเขาว่าไม่ต้องไปตามหาเขา เขาเกือบเสียชีวิตเพราะแย่งชิงในตระกูลอวี้ ได้เห็นการแย่งชิงอำนาจเหล่านี้ภายในตระกูล”
“แล้วคุณรู้จักพ่อของฉันได้อย่างไร” อวี้เฉิงวั่งถามอย่างค้างคาใจ ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่เฉินเป่ย เขาไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เฉินเป่ยพูด
“นี่คือความลับของฉัน ช่วงที่พ่อของคุณอาศัยอยู่ในป่า ให้หนังสือล้ำค่าเกี่ยวกับการพนันเพชรพลอยกับฉันหนึ่งเล่ม ความสามารถในวงการพนันเพชรพลอยของเขา ไม่มีใครสามารถเทียบได้แล้ว แม้แต่คุณ ตาสีทองและเทพเมถุนมารวมกันก็สู้ไม่ได้” เฉินเป่ยพูด “หลังจากที่เขาละทิ้งตระกูลอวี้ของพวกคุณ ก็อุทิศตัวเองให้กับการพนันเพชรพลอย ถ้าเขาออกมา วงการพนันเพชรพลอยถึงจะสั่นสะเทือนอย่างแท้จริง……..”
“หนังสือล้ำค่าเล่มนั้นฉันจะให้คนนำมาให้คุณ ที่อยู่ของเขาฉันก็จะบอกคุณด้วย คุณจะไปตามหาเขาหรือไม่ ส่วนนี้เป็นเรื่องของคุณ คำพูดฉันก็ได้นำมาให้แล้ว” เฉินเป่ยพูดจบ ก็ลุกขึ้น เดินออกไปทางประตู ทิ้งอวี้เฉิงวั่งที่กำลังสับสนไว้ นั่งอยู่บนโซฟา ดูเฉื่อยชา แม้จะผ่านไปนาน ก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ……..
หลังจากที่เฉินเป่ยเดินออกมาจากห้องเล็กๆ ก็เห็นหลีชิงเยียนกับจางเป่าเฉิงนั่งอยู่บนโซฟา เฉินเป่ยมุมปากโค้งงอ เดินเข้าไปอย่างเหยียดหยาม
“ชิงเยียน พวกคุณทำไมไม่ไปดื่มต่อล่ะ” เฉินเป่ย โน้มตัวไปข้างหน้าและถามอย่างหน้าด้าน
หลีชิงเยียนมองเฉินเป่ย ส่งเสียงอย่างเย็นชา แต่จางเป่าเฉิงที่อยู่ข้างๆหัวเราะเสียงดัง ตอบแทนหลีชิงเยียนว่า “ประธานหลีอยากรู้ ทำไมอวี้เฉิงวั่งถึงได้มาหาคุณ ก่อนหน้านี้อวี้เฉิงวั่งยอมถอนตัวออกจากสุดยอดดาบสามเล่มด้วยตัวเอง คิดว่าน่าจะเกี่ยวข้องกับคุณด้วย”
”คุณไม่ต้องยุ่ง” เฉินเป่ยชำเลืองมองจางเป่าเฉิงอย่างเหยียดหยาม พูดอย่างไม่เกรงใจ ทำให้จางเป่าเฉิงตกตะลึงมากในทันใด
“อวี้เฉิงวั่งมาหาคุณทำไม” ทันใดนั้นท่านประธานเทพธิดาก็พูดขึ้น ดวงตาสวยๆจ้องมองไปที่เฉินเป่ย เหมือนกำลังสืบสวนข้อเท็จจริงเล็กน้อย
“ก็แค่พูดคุยกันทั่วไป” เฉินเป่ยตอบกลับเบา ๆ
ท่านประธานเทพธิดาจ้องมอง คำพูดของเฉินเป่ยเธอไม่มีทางเชื่อ ผู้นำตระกูลอวี้ตั้งใจมาหาขนาดนี้ มาเพื่อพูดคุยกันทั่วไป เชื่อก็โง่แล้ว
หลีชิงเยียนจ้องมองเฉินเป่ยอย่างเย็นชา ผ่านไปสักครู่ เฉินเป่ยรู้สึกว่าแววตาของหลีชิงเยียนดูแปลกๆ ดูเหมือนว่าในใจมีความไม่เชื่อเล็กน้อย จึงรีบแก้คำพูดว่า “เขามาคุยเรื่องปัญหาของการพนันเพชรพลอย”
เฉินเป่ยเพิ่งพูดจบ ประตูห้องเล็กก็เปิดออก อวี้เฉิงวั่งเดินออกมาจากด้านใน โค้งคำนับให้กับเฉินเป่ย กล่าวอย่างเคารพ “คุณเฉิน ขอบคุณมาก บุญคุณในวันนี้ ฉันจะไม่มีวันลืม”
อวี้เฉิงวั่งพูดจบ ก็เตรียมจะกลับไป
และในขณะนี้ หลีชิงเยียนก็เรียกอวี้เฉิงวั่ง ถามเบาๆว่า “ผู้นำตระกูลอวี้ คุณมาหาเฉินเป่ย มีธุระอะไรเหรอ”
อวี้เฉิงวั่งมองไปที่เฉินเป่ย ยิ้มเล็กน้อย ดูเหมือนโล่งใจ “คุณหลี นี่คือความลับ”
อวี้เฉิงวั่งแสร้งทำเป็นลึกลับ และรีบเดินออกจากห้องไป เหลือแค่จางเป่าเฉิงกับหลีชิงเยียนสองคนมองหน้ากันแบบงง ๆ
ผ่านไปสักพัก หลีชิงเยียนหันมามองเฉินเป่ย หลังจากที่เฉินเป่ยสังเกตเห็นท่านประธานเทพธิดากำลังจ้องมาที่ตัวเอง รีบหัวเราะเบา ๆ
ท่านประธานเทพธิดาส่งเสียงเย็นชา ทั้งสามกลับไปที่โต๊ะไวน์ จางเป่าเฉิงอยู่ที่โต๊ะไวน์ ดูโอกาสที่จะพูด “มาๆ มาทานอาหารกันต่อ ดื่มๆ”
ณ ตอนนี้ ทันใดนั้นสายตาของหลีชิงเยียนก็จ้องไปที่โต๊ะข้างๆ ทีวีขนาดใหญ่ที่แขวนอยู่บนผนัง คิ้วขมวด พูดว่า “พวกคุณดูนี่สิ”
หลายคนมองตามที่หลีชิงเยียนบอก รวมไปถึงกลุ่มของเฉินเป่ย จู่ๆก็เห็นข่าวร้อนบนหน้าจอทีวี
แต่จางเป่าเฉิงเมื่อเห็นข่าว ร่างกายสั่นในทันใด แสงแห่งความสยดสยองฉายในดวงตาของเขา
“เทพเมถุน ตายแล้ว” หลีชิงเยียนพึมพำ
ร่างของเทพเมถุน ถูกพบในห้องน้ำของโรงแรมแห่งหนึ่ง ผลการสอบสวนเบื้องต้นบอกว่าเทพเมถุนหัวใจวาย ตายกะทันหันในห้องน้ำ
“เสียชีวิตหลังจากการแข่งขัน หรือว่าเขายอมรับผลการแข่งขันไม่ได้เหรอ หัวใจรับไม่ไหว” จางเป่าเฉิงขมวดคิ้ว แล้วพูด
หลีชิงเยียนไตร่ตรองอยู่สักครู่ พยักหน้าซ้ำๆ “อาจจะ”
ทันใดนั้นความสนใจหลีชิงเยียนกับจางเป่าเฉิงก็ย้ายไปจากข่าว เฉินเป่ย แทะน่องไก่ไปด้วย และจ้องดูข่าวร้อนทางทีวีไปด้วย ดวงตาของเขาฉายแสงลึกซึ้งยากที่คนอื่นจะตรวจจับได้
และในขณะนี้ นอกโรงแรม มีขบวนรถหนึ่งขบวน วิ่งมาที่โรงแรมอย่างร้อนรน
หน้าประตูโรงแรม ตอนนี้ดึกแล้ว รปภ.สองคน กำลังปฏิบัติหน้าที่อยู่ที่ประตู
ทันใดนั้น รปภ. คนหนึ่งมองตรงไปข้างหน้า ดวงตาสั่นไหวอย่างดุเดือด
“คุณดู” รปภ.คนนั้นชี้ไปข้างหน้า รปภ.ทั้งสองมองไป ดวงตาหดลงอย่างรวดเร็ว
ห่างออกไปไม่ไกล มีรถคันหรูกำลังแล่นเข้ามา ไม่มีการชะลอตัว
“รีบแจ้งหัวหน้าเร็ว” รปภ.ทั้งสองเพิ่งจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา หนึ่งในรถMaybachที่ได้รับหารปรับแต่ง พุ่งเข้ามาอย่างดุเดือด ชนราวกระจัดกระจาย พุ่งเข้าในโรงแรม
“หนีเร็ว” รปภ.ทั้งสองกำลังจะวิ่งหนี ทันใดนั้นก็มีเงาชุดดำอาศัยความมืดของตอนกลางคืนปรากฏตัวตรงหน้าของพวกเขา
ตามมาด้วย ในขณะที่ทั้งสองยังไม่ได้ตอบสนอง แสงดาบสีขาวพราว ทันใดนั้นก็ตัดผ่านความว่างเปล่า
(เสียง) ปะทะ
สั่นอย่างว่างเปล่า แสงดาบนั้นเร็วเกินไป ความว่างเปล่าดูเหมือนจะถูกแบ่งออก
แต่ รปภ.ทั้งสองตกใจกะทันหัน วินาทีถัดไป คราบเลือดปรากฏบนร่างกายของพวกเขา ถูกตัดด้วยแสงดาบนี้ “บุกเข้าไป ถ้าพบผู้ไม่เกี่ยวข้องจงฆ่าอย่างไร้ความปรานี ถ้าพบเป้าหมาย ให้จับเป็นเท่านั้น”
รถคันหนึ่งที่อยู่ภายใต้การคุ้มกันของรถคันอื่นๆ ค่อยๆขับเข้าไปที่หน้าประตูลานหน้าโรงแรม จิงที่นั่งอยู่ด้านหลัง ค่อยๆลูบแหวนหยกที่นิ้วก้อยของเขา ก็ออกคำสั่งทันที
“ได้”
คนเสื้อดำค่อยๆพุ่งออกมาจากรถทีละคน กลายเป็นสายฟ้าสีดำ พุ่งเข้าโรงแรมในพริบตา หลังจากนั้นไม่นาน กลิ่นเลือดพร้อมกับเสียงกรีดร้องก็ดังขึ้น ออกมาจากโรงแรมอย่างช้าๆ
“เอ๋อตงเฉิน ปล่อยให้คุณหนีไปเมื่อห้าปีที่แล้ว ห้าปีต่อมา ฉันได้สร้างแหฟ้าตาข่ายดิน ดูว่าคุณจะหนีมือฉันพ้นหรือไม่” จิงพึมพำ ดวงตาลึกมองออกไปนอกหน้าต่าง อย่างไม่มีที่สิ้นสุด……….
และในขณะนี้ ในห้องของโรงแรม ยังคงคึกคักเหมือนเดิม
หลังคว้าแชมป์สุดยอดดาบสามเล่ม บริษัทตระกูลหลีกรุ๊ปได้รับผลประโยชน์อย่างไม่สิ้นสุด หลีชิงเยียนอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ทันใดนั้น ก็ดื่มไวน์หลายแก้วในคราวเดียว
ใบหน้าที่สวยงามและบอบบางของหลีชิงเยียน หลังจากที่ดื่มไวน์ไปหลายแก้ว แดงยั่วเย้ามาก แม้แต่คอหยกที่ขาว ยังแดง
กลิ่นหอมอันเย้ายวนของไวน์ผสมกับกลิ่นหอมบนร่างของท่านประธานเทพธิดาผสมกัน ทำให้ผู้ชายคนไหนๆก็ควบคุมตัวเองได้ยาก พร้อมที่จะโดนโจมตี
“คุณหลี วันนี้คุณดื่มมากเกินไปแล้ว……..” จางเป่าเฉิงเตือน
หลีชิงเยียนส่ายหน้าซ้ำๆ มุมปากที่แดงก่ำและบอบบางเกิดรอยยิ้มเล็กน้อย ริมฝีปากสีแดงมีลมหายใจกลิ่นหอมเหมือนกล้วยไม้ และมีกลิ่นไวน์อ่อนๆ “วันนี้ฉันมีความสุข ให้ฉันดื่มอีกนิด”
“นี่…….” จางเป่าเฉิงกับหัวหน้าสมาคมการพนันเพชรพลอยเยี่ยนจิงที่อยู่ข้างๆ ต่างมองหน้ากัน
ในเวลาเดียวกัน ทันใดนั้นเฉินเป่ยก็ยืนขึ้นทันที ดุด่า “แม่งเอ้ย อย่าแตะต้องเธอ กล้าแตะต้องผู้หญิงของฉันเหรอ”
จางเป่าเฉิงกำลังจะเอื้อมมือไปที่หลีชิงเยียนก็รีบดึงกลับมาทันที เฉินเป่ยเดินไปข้างๆหลีชิงเยียน อุ้มเธอขึ้น หันหลัง มองไปที่ซูเหลย น้ำเสียงเคร่งขรึมมากขึ้น “พาเธอกลับไปที่ห้อง อย่าลืมดูแลความปลอดภัยของเธอด้วย”
“ได้” ซูเหลยสีหน้าตกตะลึง เธอไม่เข้าใจ ทำไมเฉินเป่ยมีปฏิกิริยาที่เปลี่ยนไปมากขนาดนี้ แต่เธอก็พยักหน้าซ้ำๆ
“ที่นี่ปลอดภัยมาก ไม่จำเป็นต้องมีบอดี้การ์ด ด้านนอกห้องยังมีบอดี้การ์ดอีกสี่คน ทางเดินของทั้งชั้นไม่มีคนนอกเข้ามา” จางเป่าเฉิงลูบหน้าอกแล้วกล่าว
แต่เฉินเป่ยหันศีรษะไป มองที่จางเป่าเฉิง สีหน้าแสดงการเยาะเย้ยเล็กน้อย……ปลอดภัยจริงๆเหรอ เฉินเป่ยมองออกไปนอกหน้าต่างที่มืดมิด สีหน้าเผยให้เห็นถึงความเยือกเย็น
“พวกคุณก็ไปกับซูเหลยด้วย ไม่เช่นนั้นถ้าฉันหักแขนหักขาภายหลังจะมาโทษฉันไม่ได้นะ” เฉินเป่ยหยิบบุหรี่ออกมาหนึ่งมวล พูดเบาๆ
“คุณคิดจะทำอะไรกันแน่” ในที่สุด จางเป่าเฉิงก็ขมวดคิ้วและอดไม่ได้ที่จะถาม เขามีสิทธิ์ที่จะรู้ ทำไมเฉินเป่ยต้องทำเช่นนี้
ในขณะที่จางเป่าเฉิงเพิ่งพูดจบ ทันใดนั้น ก็มีเสียงดังขึ้นข้างหูเขา
“ปัง ปัง ปัง”
กระจกในห้องพักของโรงแรมแตกเป็นชิ้น ๆ เงาปรากฏขึ้นนอกห้อง บุกเข้ามาจากหน้าต่างด้านนอก
“รีบออกไป” เฉินเป่ยตาและร่างของเขากะพริบ ทันใดนั้นก็ปรากฏอยู่ด้านหลังของจางเป่าเฉิง ขาข้างหนึ่งเตะบนก้นของเขา
และตัวของเฉินเป่ย ในขณะนั้น มีการเปลี่ยนแปลงแบบเกิดใหม่อย่างสิ้นเชิง
