บทที่ 480 การต่อสู้ที่ดุเดือด
ออร่าแห่งการสังหารพุ่งออกมาจากร่างกายของเฉินเป่ย แต่สีหน้าของจิงกับหู้นิ่งเล็กน้อย กลับมาไม่แยแสอย่างรวดเร็ว
จิงเหมือนจงใจ แกล้งพูดว่า “อย่างไร หรือว่าฉันพูดผิด หลีหยางถูกหลีหงไล่ออกจากบ้าน หลีชิงเยียนก็ไม่ได้รับการยอมรับจากตระกูลหลี คุณยังถูกหลีชิงเยียนเรียกใช้ นี่ก็คือการโค่นล้มราชาหลงในต่างแดน”
หู้ก็ยิ้มเยาะเย้ย “ไม่ต้องกังวล หลังจากที่ฆ่าคุณแล้ว พวกเราจะดูแลเธออย่างดี ด้วยรูปลักษณ์ของเธอ จะให้เธอกลายเป็นดอกไม้ยอดนิยมของหัวเซี่ยเลย มีเพียงผู้นำของหัวเซี่ยเท่านั้นที่จะได้เชยชม……..”
หู้ยังไม่ทันพูดจบ ทันใดนั้น แสงดำก็ผ่านมาอย่างรวดเร็ว หู้ตาลาย หนังศีรษะชาทันที ความรู้สึกความตายเกิดขึ้นในใจ ร่างกายของเขาหลบด้วยสัญชาตญาณ
(เสียง) สาด
แสงดำตัดผ่านไป ในพริบตา บนหน้าของหู้มีคราบเลือด จากหูซ้ายของเขา กระจายไปที่มุมปากขวา ราวกับว่าใบหน้าทั้งหมดถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน
ความเร็วของแสงดำเร็วมาก แม้แต่จิงกับหู้ก็ยังไม่ทันสังเกต จนมีรอยแผลเกิดขึ้น เลือดไหลออกมาในสองสามวินาที
วินาทีนั้น หู้ตัวเย็นชาไปทั่วเหมือนตกอยู่ในถ้ำน้ำแข็ง
ความรู้สึกที่เฉินเป่ยให้กับเขาน่ากลัวเกินไป หู้เชื่อว่า ถ้าเมื่อครู่ช้าไปแม้แต่ก้าวเดียว แสงดำคงจะบาดหน้าของเขา ที่แสงดำจะบาด ก็คงเป็นคอของตัวเอง
หู้มองไปที่เฉินเป่ย เห็นเฉินเป่ยสีหน้าดูเย็นชาราวกับน้ำค้างแข็ง จ้องมองหู้อย่างเย็นชา “ว่าฉันได้ แต่ถ้าว่าผู้หญิงของฉัน พวกคุณกำลังรนหาที่ตาย”
“เอ๋อตงเฉิน…….”
ตัวของหู้สั่นขึ้นมาทันที คราบเลือดบนหน้า มีเลือดไหลล้นอย่างบ้าคลั่ง ภาพที่หู้เห็นนั้นถูกย้อมเป็นสีแดงเลือด
“คุณรนหาที่ตาย”
หู้เอามือสัมผัสใบหน้า เมื่อเขาก้มดู ก็เต็มไปด้วยเลือดแล้ว ใบหน้าของเขา กลายเป็นสิ่งที่น่ากลัวทันที
หน้าหล่อนั่น ถูกเฉินเป่ยทำลายในพริบตา รูปลักษณ์ที่หล่อเหลาของเขา หายไปในทันที
ทั้งหมดนี้ เป็นเพราะเฉินเป่ย
“นี่คือบทลงโทษสำหรับคำพูดที่คุณพูดเมื่อครู่” เฉินเป่ยตอบเบาๆ
หู้เงยหน้าขึ้นฟ้าแล้วตะโกน ร่างกายของเขาดูเหมือนจะมีพลังที่น่ากลัวตื่นขึ้นมา ทำให้เขาดูน่ากลัวมาก ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้
จิงมองไปที่หู้ ใจสงบและไม่หวั่นไหวกับสิ่งภายนอก ความสงสารฉายผ่านดวงตาที่ลึกซึ้ง แล้วมองไปที่เฉินเป่ย ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
จิงไม่ดูถูกเฉินเป่ย ในนามราชาหลงต่างแดนวางอยู่ตรงนั้น เขาจะประมาทต่อศัตรูได้อย่างไร
จิงกับหู้รู้อยู่เต็มอก คำพูดเมื่อครู่เพื่ออยากจะยั่วยุเฉินเป่ยให้ลงมือ ให้เขาแสดงข้อบกพร่องของเขาออกมาก่อน แต่คิดไม่ถึงว่ามีดบินของเฉินเป่ยจะน่ากลัวขนาดนี้ และยังทำให้หู้เสียโฉมอีก
จิงมองไปที่เฉินเป่ย เขามีข้อมูลของเฉินเป่ย แต่ข้อมูลเหล่านั้นเป็นข้อมูลของหลายปีที่แล้ว และข้อมูลหลายอย่างก็เลยเวลาแล้ว ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเฉินเป่ยในตอนนี้ เขาไม่มีเลยแม้แต่นิดเดียว
หลายปีผ่านไป จิงกับหู้ก็กลายเป็นคนโด่งดังแล้ว และเฉินเป่ยก็กลายเป็นผู้ชายที่สร้างความปั่นป่วนในต่างแดน
เขา แข็งแกร่งแค่ไหน
ดวงตาลึกของจิงจ้องมองไปที่เฉินเป่ย เขาไม่สามารถมองทะลุเฉินเป่ยได้ ดูเหมือนว่าเฉินเป่ยจะลึกเกินกว่าเขา แม้หู้จะเสียโฉม จิงก็ยังมองเฉินเป่ยไม่ออก
“แม้วันนี้คุณจะเป็นราชาหลงก็ตาม วันนี้ฉันก็จะเป็นผู้ฆ่ามังกรเอง” หู้มองไปที่เฉินเป่ย ดูเย็นชาและดุร้าย พูดไปทีละคำด้วยน้ำเสียงที่ดัง
หู้ในวินาทีนี้ ไม่มีรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูดี ดูน่ากลัวและน่าเกลียดกว่าปกติ
เฉินเป่ยเก็บมีดหลงหยา จ้องมองที่หู้ กลืนเมฆคายหมอกไปด้วย จ้องมองจิงกับหู้ไปด้วย พูดเบาๆ น้ำเสียงค่อนข้างแดกดัน “ผู้ฆ่ามังกร พวกคุณนี่นะ”
เฉินเป่ยน้ำเสียงนิ่งและไม่แยแส ไม่รู้สึกหงุดหงิดกับสิ่งที่หู้พูดเลย เขาไม่มีแม้แต่ร่องรอยของความโกรธ เฉินเป่ยหัวเราะ การแสดงออกบนใบหน้า ตกอยู่ในสายตาของหู้กับจิง ดูเยาะเย้ยมาก
“รนหาที่ตาย”
หู้ที่กำลังโกรธเริ่มทนไม่ไหว ทันใดนั้นเขาก็เก็บดาบที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา พุ่งไปที่เฉินเป่ยทันที
ในเวลาเดียวกัน จิงก็เคลื่อนตัวด้วย
ความอ่อนโยน มีปืนพกเหมือนหยกเจียระไนปรากฏอยู่ในมือของเขา ปืนพกนั้นไม่มีอะไรเทียบได้ ปืนกระบอกนั้นทำจากหยกที่สวยงาม ปากกระบอกปืนขาวราวกับหิมะ เหมือนกระดูกของสัตว์ร้ายบางชนิด
สายตาของเฉินเป่ยจ้องไปที่ปืนกระบอกนั้น ตาสองข้างหรี่ลงเล็กน้อย
ปืนพกงาช้าง ทันทีที่เฉินเป่ยเห็นปืนกระบอกนั้น ก็มองออกทันที
นี่คือปืนพกที่ออกแบบโดยนักออกแบบชั้นนำของโลก ได้ออกแบบปืนพกที่โด่งดังพอ ๆ กับปืนของจอห์นมาแล้วนับไม่ถ้วน แล้วเหมือนปืนพกงาช้าง เขาออกแบบเพียงครั้งเดียว
เพราะปืนพกงาช้างมีข้อกำหนดของวัสดุที่มากเกินไป ในโลกปัจจุบัน วัสดุไม่ที่สามารถตอบสนองมีไม่กี่อย่างแล้ว
งาช้างเพียงชิ้นเดียวที่ตรงตามความต้องการ อย่างน้อยก็หลายสิบล้าน
ปืนพกเป็นสีขาวและอ่อนโยน แสงจันทร์ที่สาดส่องมาที่ปืนพก ก็มีแสงสีเขียววาบขึ้นมา แสดงให้เห็นถึงความพิเศษของปืนพกนี้
“พู”
จิงนิ้วดึงไก ปากกระบอกปืนสว่างวาบขึ้น เปลวไฟ พุ่มไปที่เฉินเป่ยอย่างรวดเร็ว
เพราะวัสดุ ทำให้กระสุนปืนนี้อ่อนมาก เรียกได้ว่าเป็นอาวุธสังหาร
เห็นได้ชัดว่าจิงไม่ต้องการรบกวนผู้คนในบริเวณนี้ ก่อให้เกิดความตื่นตระหนก มันจะยากที่จะจบลง
เฉินเป่ยตาโต จ้องมองเปลวไฟที่กำลังยิงมาที่ตัวเขา
“เฮอ”
เฉินเป่ยสีหน้าดูน่าเกรงขาม ชักมีดหลงหยาออกมา วาดไปอย่างกะทันหัน
เปลวไฟนั่น ขณะที่กำลังจะโจมตีเฉินเป่ย แสงดำก็ผ่านมาอย่างกะทันหัน เปลวไฟนั่น ถูกผ่าออก เป็นสองส่วน
“ ตัง (เสียงโลหะกระทบกัน)”
เศษกระสูนหล่นลงบนพื้น และในขณะนี้ แสงดาบฟาดไปเพื่อฆ่า ฟาดไปที่คอของเฉินเป่ย
เฉินเป่ยมีความรู้สึกถึงชีวิตและความตายที่น่ากลัว หู้มาพร้อมกับเจตนาฆ่าที่ไม่มีที่สิ้นสุด มาเพื่อฆ่าเขา
“ ตัง (เสียงโลหะกระทบกัน)”
เฉินเป่ยฟาดมีดหลงหยาทันที เฉือนไปอย่างดุเดือด
ประกายไฟกระเซ็น เฉินเป่ยกับหู้มีพลังที่แตกต่างกันพุ่งออกมาอย่างกะทันหัน ทันใดนั้น หู้โดนเตะถอยหลังไปหลายก้าว จึงตั้งหลังได้
ในขณะที่หู้เงยหน้าขึ้นมองเฉินเป่ย ทันใดนั้นก็เห็น เฉินเป่ยยืนอยู่กับที่ ไม่ได้เคลื่อนย้าย ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เฉินเป่ยจ้องมองเขา ดวงตานิ่ง ยิ่งทำให้หู้โกรธมากขึ้น โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
หู้ในมือถือมีดยาว ปากเสือของเขาชา พลังของเฉินเป่ยแข็งแกร่งเกินไป การโจมตีของเขาเมื่อครู่นี้ ดูเหมือนว่าเฉินเป่ยใช้พลังเพียง 70% เท่านั้น
“คุกเข่าขอโทษ ฉันจะไว้ชีวิตพวกคุณสองคน” เฉินเป่ยพูดอย่างนิ่งๆ
หู้ตะลึง หัวเราะเสียงดัง “ให้พวกเราขอโทษคุณ เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้”
หู้กับจิงเป็นใคร เป็นบุคคลที่ดำรงอยู่จุดสูงสุดของหู้ไห่และเยี่ยนจิง ให้พวกเขาขอโทษเฉินเป่ย เกรงว่าท้องฟ้าจะแปรปรวนแล้ว
“ตอนนี้ไม่ขอโทษ เกรงว่าจะสายเกินไปที่จะเสียใจในภายหลัง” เฉินเป่ยตอบกลับด้วยเสียงเบา ทันใดนั้นก้าวเท้าออกไป ทักษะก่อการจลาจล
“เฮอ—อ้า—” หู้สับไปทางเฉินเป่ย สุดท้ายมีแต่ความว่างเปล่า
นั่นเป็นเพียงเงาที่น่ากลัวของเผฉินเป่ย
จิงจ้องมองไปรอบๆ เฉินเป่ยตัวกะพริบ ความเร็วของเขาน่ากลัวมาก แม้ปฏิกิริยาของจิง ก็ยังไม่สามารถเทียบได้
จิงกับหู้เดิมคิดว่าความเร็วของตัวเองเหนือมนุษย์ทั่วไปแล้ว แต่วันนี้ การปรากฏตัวของเฉินเป่ย ได้ล้างความคิดของพวกเขาใหม่
นี่ไม่ใช่คน นี่ไม่ใช่ความเร็วที่มนุษย์ทั่วไปควรมี
ทันใดนั้น จิงตัวสั่น วิกฤตชีวิตและความตายที่แข็งแกร่งปรากฏในใจ ทำให้เขากะพริบตัว ออกจาสถานที่นั้นทันที
และในขณะนี้ เฉินป่ยก็ปรากฏขึ้นด้านหลังของเขา แสงดำพุ่งไปที่จุดเดิมของเขา
“จับคุณได้แล้ว คุณไม่มีทางหนีไปได้แล้ว” จิงตะโกนอย่างเย็นชา ปากกระบอกปืนในมือของเขาล็อกเฉินเป่ยไว้ เขาเหนี่ยวไกอย่างเมามันและไฟก็พุ่งออกมา
“ ตัง ตัง ตัง (เสียงโลหะกระทบกัน)”
เปลวไฟบินออกไปในอากาศที่ว่างเปล่าทีละนัด เสียงที่คมชัดไม่มีที่สิ้นสุด กระสุนแต่ละนัด ถูกดักตีกลับ ตกลงบนพื้น
“ฉันจะไปสกัดกั้นตำแหน่งของเขา คุณมาจัดการ” จิงตะโกนขึ้นมาทันที ยิงไปหลายๆที่อย่างดุเดือด
“(เสียงของกระสุนที่บินไปในอากาศอย่างรวดเร็ว)” กระสุนตกลงพื้นทีละนัด จิงกะพริบตัวอย่างรวดเร็ว เล็งปืนอย่างแม่นยำ ทำให้หู้ใจสั่นอย่างต่อเนื่อง
จิงพยายามซ่อนความแข็งแกร่งเอาไว้ หู้รู้ดีอยู่ในใจ ปกคลุมด้วยอำนาจในการยิงที่มีความรุนแรง ตัวเองไม่สามารถจะยึดไว้เป็นเวลานาน
ทันใดนั้น หู้สีหน้านิ่ง เขาจ้องมองไปที่ที่ไหนสักแห่งที่ว่างเปล่า ทันใดนั้น ฟ้าผ่าเหมือนเสือชีต้าตัดออกด้วยดาบเดียว
“ ตัง (เสียงโลหะกระทบกัน)”
ความเร็วของเฉินเป่ยลดลง ทักษะของเขา ถูกหู้มองทะลุแล้ว
“คราวนี้คุณจะหนีไปได้อย่างไร” หู้ตะโกนแล้วพูด
ในเวลาเดียวกัน จิงยกมุมปากขึ้น ปากกระบอกปืนล็อกเฉินเป่ยทันที
“ราชาหลง เจอที่นรก” จิงหัวเราะเยาะ เหนี่ยวไกทันที
“(เสียงของกระสุนที่บินไปในอากาศอย่างรวดเร็ว)”
ปืนจ่อไปที่สมองของเฉินเป่ย เตรียมยิงไปที่เฉินเป่ย
เฉินเป่ยสีหน้าเย็นชา จิงเจ้าเล่ห์ อาวุธเหล่านี้สกัดกั้นทางหนีของเขาไว้หมดแล้ว ทำให้เขาไม่สามารถหลบหนีได้
