แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
บทที่491 รู้จักเอาเอาตัวรอดหน่อย!
“นายกำลังหาที่ตาย! เฉินเป่ย! ฉันขอสาบาน นายจะต้องตายย่ำแย่มาก!” เสียงของจิงเผยความตื่นตระหนกและเดือดดาลถึงขีดสุด
“งั้นเหรอ? งั้นนายกะว่าจะให้ฉันตายยังไง?” เฉินเป่ยพูดๆ อยู่ ยกเท้าของตนเองขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
เฉินเป่ยมองทางจิง มุมปากวาดเส้นรัศมีวงกลมขึ้น นั่นคือรอยยิ้มที่มีเลศนัย ทำให้เขาดูเลียนแบบ เหมือนกับปีศาจร้ายตนหนึ่ง
“อย่า!” จิงเห็นเฉินเป่ยยกเท้าขึ้นอีกครั้งหนึ่ง แววตาหดอย่างแรง รีบอ้อนวอนแบบสั่นเทิ้ม ความหยิ่งยโสความมั่นใจในอดีตหายลับไม่หลงเหลือแม้สักนิด เขาในเวลานี้เปลี่ยนไปสู่สถานะต่ำต้อยเช่นนี้
แต่เดิมทีเฉินเป่ยไม่สนใจคำร้องขอของเขาเลย เหยียบเท้าลงไปทันที เป็นเสียงแตกของโครงกระดูกที่ทำให้คนตกใจ ขาของจิงชั่วขณะนั้นกระดูกหักละเอียด
“กร๊อบแกร๊บ!”
“อะ—อ๊าก!”
ตามมาด้วยเสียงกระดูกร้าว และเป็นเสียงร้องโหยหวนอันน่าตกใจและน่าสังเวช แขนขาทั้งสี่ของจิงแตกละเอียดหมด บนตัวของเขาล้มลงจมกองเลือด ทุกข์ทรมาน ดวงตาแดงก่ำ น่าเวทนาแค่ไหนก็น่าเวทนาแค่นั้น ทั่วตัวกำลังสั่นเทาเจ็บปวด
จิงท่านนี้ที่สั่นสะเทือนทั้งเยี่ยนจิงในเวลานี้ ใครจะไปนึกว่าจะมีสักวันหนึ่งโดนคนเหยียบไว้ใต้เท้าอย่างน่าเวทนาแบบคาดไม่ถึงเช่นนี้ แขนขาพิการ สภาพรันทดระดับนี้ ทำให้สั่นสะท้านไปทั้งเยี่ยนจิงโดยแท้
มือเฉินเป่ยกุมมีดหลงหยาไว้ ใต้เท้ากำลังเหยียบอยู่บนร่างกายของจิง ทำให้ดูขึ้นมาเฉินเป่ยเหมือนปีศาจร้าย เป็นผู้ที่น่าตกใจสยองขวัญประมาณนั้น
“ราชาหลง! ถ้าฉันไม่ฆ่านาย! ฉันสาบานว่าจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด!” ในปากของจิงมีเลือดพุ่งกระฉูด แต่ละคำแต่ละประโยคกล่าวคำด่าทอที่ดุเดือดโหดร้ายที่สุดออกมา เสียงของเขาราวกับปีศาจร้าย ใช้พลังทั้งหมดตะคอกออกมา ดังสะท้อนอยู่ในที่ว่างกลางอากาศ
“งั้นกลัวว่านายต้องยอมแพ้จริงๆ แล้วล่ะ” เสียงเฉินเป่ยหนาวเย็นไร้ที่เปรียบ ชั่วขณะนั้นเท้าข้างนั้นเหยียบลงมาติดๆ
“กึกๆๆ!”
เสียงดังหนักอึ้งชุดหนึ่งและเสียงโหยหวนดังก้องในอากาศ ร่างกายของจิงกระเพื่อมขึ้นลงรุนแรง กระอักเลือดออกจากปาก
“ฉันพูด…ฉันพูดแล้ว!” ในที่สุดจิงทนความเจ็บปวดไม่ไหว ตะโกนบอก
เฉินเป่ยค้างเท้าไว้กลางอากาศ หลังจิงหายใจเฮือกใหญ่ๆ สักพัก มองทางเฉินเป่ย พูดว่า “ปีที่แล้ว พวกเขาปรากฏตัวขึ้นที่นี่ แต่ฉันกำลังอยากจะจับพวกเขาไว้ ก็มีคนอื่นช่วยพวกเขาหนีไปแล้ว”
“มีคนอื่น?” สายตาเฉินเป่ยแข็งทื่อเล็กน้อย
“ความสามารถในการเฝ้าระวังของคนคนนั้นแกร่งที่สุด ทำได้อย่างแน่นหนามาก ไม่มีเบาะแสใดๆ ทิ้งเอาไว้ ฉันสะกดรอยตามไม่ได้ว่าพวกเขาไปที่ไหนแล้ว” ตอนจิงเอ่ยปาก แววตามีความเคียดแค้นแวบผ่าน ถ้าครอบครัวของเฉินเป่ยอยู่ในมือเขา เขาจะมาตกอยู่ในสภาพนี้ได้อย่างไร
“งั้นก็หมายความว่านายกำลังปั่นหัวฉัน?” เฉินเป่ยหัวเราะเย้ยทีหนึ่ง กระทืบเท้าหนึ่งลงไปอย่างแรงทันที
“ปึง!” หน้าอกของจิงสั่นสะเทือนยุบลง บนอกของเขาปรากฏรอยรองเท้าที่ชัดเจนเสียเหลือเกินขึ้นแล้ว
……
รถไมบัคหยุดลงที่ไกลออกไป หู้นั่งอยู่ที่เบาะด้านหลังด้านในรถ จิตใจสับสนวุ่นวาย ยากจะสงบ
เขามองเห็นกับตาตนเองว่าจิงถูกโยนออกจากรถ และเวลานี้ ด้วยตำแหน่งนี้ของเขา เดิมทียากจะมองชัดเจน
ทันใดนั้น ในค่ำคืนที่เงียบงัน มีเสียงลมหายใจที่หนักหน่วงถี่เร่งลอยมาจากด้านนอก หู้หันหน้ามองทางด้านนอกกระจกรถ ในเสียงนั้นยังมีเสียงเดินย่ำของรองเท้าหนังปะปนมา ในยามค่ำที่เงียบงันนี้ เห็นได้ชัดว่าแจ่มชัดเป็นพิเศษ
หู้ได้ยินเสียงฝีเท้านั้น สายตาเปลี่ยนไปเคร่งขรึมขึ้นมาในชั่วขณะหนึ่ง
ส่วนลูกน้องที่ขับรถคนนั้น ลงรถแล้วมองไปด้วยความตื่นตกใจ
“เฮือก!”
ลูกน้องคนนั้นเพิ่งลงจากรถ ก็มีแสงดำเส้นหนึ่งแวบผ่านไป ตามมาด้วยคนคนนั้นล้มลงไปพร้อมเสียงที่ดังขึ้น
หู้ที่ด้านในรถมองเห็นลูกน้องที่ล้มลงพื้นคนนั้น สีหน้าสั่นเทานิดหน่อย เขาฝืนกลั้นความเจ็บปวดไว้ด้วยความยากลำบาก เดินออกจากในรถ มองทางในระยะไกลอย่างลำบาก
ภายใต้ฉากยามค่ำคืนที่ล้ำลึก มีเพียงเสาไฟข้างถนนที่ริบหรี่ไม่กี่ดวง ส่องแสงไฟที่สลัวลงมา ผู้ชายที่มีเลือดอาบไปทั่วตัวคนหนึ่งใส่รองเท้าหนังเดินอยู่ ค่อยๆ ก้าวฝีเท้าเข้ามา ภาพเงาของคนคนนี้ดูคุ้นเคยขนาดนั้น ทำให้หู้ไม่มีทางลืมเลือนไปตลอดกาล เขาไม่ใช่ใครอื่น นี่คือเฉินเป่ย!
ที่อยู่ในมือของเฉินเป่ย ยังคงลากร่างกายที่อ่อนแรงและคาวเลือดร่างหนึ่งไว้ ร่างนั้นเต็มไปด้วยเลือดทั่วตัว เดิมทีมองลักษณะหน้าตาไม่ชัด มีเพียงเสื้อสูทที่สูงค่าสั่งตัดเป็นการส่วนตัวที่สวมอยู่บนร่างกายนั้น บ่งบอกถึงสถานะของเขา จึงจำแนกแยกแยะได้กระจ่างแจ้ง นี่คือจิง!
สายตาของหู้ตกอยู่บนตัวของจิงแล้วหดโดยฉับพลัน
เฉินเป่ยลากร่างกายคนนั้นขนาดนี้เลย ลากเขามาตลอดทางที่ไปทางหู้
เขาลากจิงที่หายใจแผ่วเบาไว้ เดินมาถึงด้านหน้าของรถไมบัคแล้ว
“ตึง!” เฉินเป่ยโยนจิงขึ้นบนฝากระโปรงของรถไมบัคอย่างรุนแรง
“ดูให้ดี นี่คือจุดจบที่มาคิดร้ายและมาลงมือกับฉัน” เสียงเฉินเป่ยเรียบนิ่งไร้ที่เปรียบ ชี้จิงเอาไว้แล้วค่อยๆ เอ่ยปาก ทำให้หู้สั่นสะท้านไปทั้งตัวไม่เลิก สีหน้าซีดเผือด
เขาถลึงตาโต ตื่นตระหนกตกใจขั้นสุด เขาจ้องร่างกายสั่นเทามีเลือดเต็มตัวที่บนพื้นร่างนั้นตาเขม็ง
ในดวงตาของเขามีความตกใจมหาศาล คนบนพื้นนี้…นี่เป็นจิง ผู้นำของเยี่ยนจิงแห่งนี้
ผู้นำของเยี่ยนจิง…เวลานี้คาดไม่ถึงทั่วตัวเต็มไปด้วยเลือด โดนเฉินเป่ยลากเดินไปเดินมาบนพื้น ราวกับหมาตัวหนึ่ง จนกระทั่งลากมาถึงด้านหน้า
ภาพเหตุการณ์ฉากนี้ทำให้หัวใจของหู้สั่นเทารุนแรง หลังจากคืนนี้ไป เยี่ยนจิงจะต้องวุ่นวายใหญ่ถึงที่สุด
จิงผู้น่าเกรงขาม บุคคลใหญ่โตเหนือชั้น ถูกคนทำจนบาดเจ็บหนัก พิการในที่เกิดเหตุ นี่…นี่ทำให้หู้ไม่มีทางยอมรับการโจมตีระดับนี้ได้
เฉินเป่ยยืนอยู่ที่เดิม ราวกับปีศาจร้ายตนหนึ่ง ความหมายที่อยากสังหารทำให้อากาศโดยรอบอุณหภูมิลดลงเฉียบพลัน
ร่างกายของจิงล้มลงนอนอยู่บนพื้น คาวเลือดตลบอบอวลแถบหนึ่ง มือเท้าของเขาโดนตัด เขาในเวลานี้ เห็นได้ชัดว่าน่าเวทนาผิดปกติเช่นนี้…เหลือเพียงลมหายใจที่แผ่วเบากำลังหล่อเลี้ยงสัญญาณชีพของเขา
บุคคลเหนือชั้นท่านนี้ ในอดีตมีตัวตนน่าสยองขวัญที่เที่ยวใช้อำนาจบาตรใหญ่ในเมืองแห่งนี้…เขาที่เคยควบคุมความเป็นความตายคนนับไม่ถ้วน เวลานี้กลับเหมือนได้ลิ้มรสกรรมที่สังหารโหดนั้น กรรมตามสนอง…นี่ บางทีก็คือกรรมตามสนองของจิง
ดวงตาทั้งคู่ของจิงในเวลานี้กำลังสั่นเทา ลมหายใจแผ่วเบา เขามีลมออกไม่มีลมเข้าแล้ว…ดวงตาเหมือนลืมไม่ขึ้นเลย…เดิมทีเขาคงนึกไม่ได้…แม้แต่ฝันยังคิดไม่ถึง ตนเองหาเรื่องการมีตัวตนแบบไหนเข้าให้กัน?
มองจิงที่นอนหายใจแผ่วเบาอยู่ที่พื้น หู้หัวใจสั่นสะเทือนอย่างมาก ฉากในวันนี้ทำเอาสั่นสะเทือนไปถึงสวรรค์
โลกผืนนี้จะต้องสั่นสะท้าน
แม้กระทั่งทำเอาทั้งหัวเซี่ยเกิดความวุ่นวายใหญ่โตขึ้น
จิงสีหน้าซับซ้อนโกรธเคือง ถลึงตามองร่างกายที่สั่นเบาๆ ที่พื้นนั้นไม่ขยับ…เจตนาอยากฆ่าในตากำลังบ้าคลั่งเต็มเปี่ยม
ก่อนหน้านี้เขาคิดหาทุกวิถีทางเพื่ออยากจะกำจัดเฉินเป่ย แต่ตอนนี้น่าตลกมากแค่ไหน
เฉินเป่ยยืนอยู่ด้านข้าง ค่อยๆ จุดไฟบุหรี่มวนหนึ่ง
“เขาตัดสินใจเรียบร้อยแล้ว ถึงตานายแล้ว” เสียงของเฉินเป่ยสงบเรียบเฉย แต่ตอนนี้เขาที่ดุจปีศาจร้ายพูดคำนี้ออกมา กลับเหมือนเสียงที่มาจากนรก
ร่างกายของหู้สั่นสะท้าน ในใจตื่นตระหนกตกใจ ในที่สุดก็มาแล้ว การเลือกที่ปวดร้าวอันนี้ ในที่สุดก็มาเยือนจนได้
ทันใดนั้นหู้ก้มหน้าลง เผชิญหน้ากับเฉินเป่ย จากนั้นเข่าทั้งคู่กระแทกลงพื้นทันใด
เขาฝืนกลั้นความเจ็บปวดไว้ คุกเข่าลงพื้นที่ด้านหน้าเฉินเป่ย
“ผมผิดไปแล้ว ขอให้ท่านไว้ชีวิตผมด้วย! ให้ผมทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น แต่ตายไม่ได้!” หู้คุกเข่าลงที่พื้น เสียงสั่นเครือและเคร่งขรึม
แขนของเขามีความเจ็บปวดลอยมาอีกครั้ง…แต่หู้ไม่กล้าเคลื่อนไหวสักนิดเดียว รีบคุกเข่าลงบนพื้น คำนับศีรษะลงทันใด
ในที่สุดเขาก็เข้าใจขึ้นมาแล้ว พลังบางอย่าง ตนเองยากที่จะต้านทาน
เฉินเป่ยค่อยๆ พ่นควันบุหรี่ออกมา กวาดสายตาอย่างเย็นชาแวบหนึ่ง “ไว้ชีวิตนายไปสักครั้ง? ได้ แต่ขาทั้งสองของนายจำเป็นต้องโดนตัด”
หู้สั่นไปทั่วตัว นี่คือการชดใช้ที่เขาร้องขอ
“นายจะยอมไหม?” เฉินเป่ยไม่ได้สนใจเขา ยังคงพูดประโยคนั้นใหม่อีกรอบด้วยเสียงนิ่งสงบดุจน้ำ
หู้สั่นแรงไปทั้งตัว ทั้งตกใจทั้งโมโห แต่เขากลับไม่มีวิธีใดๆ
เขาถอยไปด้านหลังแบบร่างกายสั่นเทา เขาไม่ยินยอมรับผลสรุประดับนี้
“นายหนีไม่พ้นหรอก จะยอมหรือไม่ยอมล้วนมีจุดจบเหมือนกัน นี่คือกรรมตามสนองของนาย” เสียงเฉินเป่ยดังก้องอยู่ในยามค่ำคืน
“กร๊อบ!” เสียงดังชัดทีหนึ่ง ตามมาด้วยเสียงร้องโหยหวนที่น่ารันทดใจ หู้โดนทำให้ใช้การไม่ได้ถึงที่สุด กระดูกขาสองข้างถูกเฉินเป่ยเหยียบลงมาอย่างจังทีหนึ่ง กระดูกหักจนแหลกละเอียดถึงที่สุด ชีวิตหลังจากนี้ของเขามีความเป็นไปได้ยากมากที่จะลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง
ในใจหู้สั่นเทารุนแรง ส่วนเสียงของเฉินเป่ยค่อยๆ ลอยเข้าในหูของเขา “ไว้ชีวิตพวกนายสองคนไป เห็นแก่คุณูปการที่พวกนายสองคนทำไว้ให้สองเมืองนี้ ไม่อย่างนั้นต้องตายสิ้นซาก!”
สายตาเฉินเป่ยล้ำลึก มองทางระยะไกล “นี่คือการเลือกของพวกนาย ต่อไปฉันไม่อยากเห็นพวกนายอีก”
เฉินเป่ยพูดจบ ตามมาด้วยเสียงเหยียบย่ำของรองเท้าหนัง ค่อยๆ จากไปแล้ว ส่วนหู้ลุกขึ้นอย่างยากลำบาก มองภาพด้านหลังของเฉินเป่ยด้วยสายตาเคียดแค้น ทว่ากลับหมดเรี่ยวแรง
