บทที่ 474 รนหาที่ตาย
“ปัง”
เฉินเป่ยเตะที่ก้นของจางเป่าเฉิง ไม่ได้ใช้แรงทั้งหมด แต่ก็ออกแรงไม่น้อย ทำให้จางเป่าเฉิงลอยขึ้นทันที สุดท้ายก้นกระแทกกับประตูห้อง
เฉินเป่ยสีหน้าดูน่ากลัว หัวหน้าสมาคมการพนันเพชรพลอยเยี่ยนจิงที่ยังไม่ตอบสนอง แล้วกล่าวว่า “วิ่งตามซูเหลยไป ยิ่งไกลออกไปยิ่งดี”
ชายคนนั้นตอบสนองจากความตื่นตระหนก รีบดึงจางเป่าเฉิงขึ้นมาจากพื้น ประคองจางเป่าเฉิง ทั้งวิ่งทั้งคลานออกจากห้องไป
เฉินเป่ยเห็นจางเป่าเฉิงก็ออกจากห้องไป ในห้องไม่มีคน ในที่สุดดวงตาของเขาก็แสดงความรู้สึกเย็นชาและเฉียบคมราวกับใบมีดอารมณ์ของคนทั้งคน ทันใดนั้นก็เกิดการเปลี่ยนแปลงที่สั่นสะเทือนของโลก
และในขณะนี้ หน้าต่างของห้อง ก็แตกเป็นชิ้นๆแล้ว เงาแต่ละตัวติดอยู่บนสลิง พุ่งเข้ามาทางหน้าต่าง
“พัฟ”
ทันใดนั้น ระเบิดควันตกลงบนพื้น ควันขาวเต็มไปหมดทั้งห้องอย่างรวดเร็ว
แต่เฉินเป่ย เมื่อเห็นระเบิดควันนี้ มุมปากก็โค้งเล็กน้อย
ทันใดนั้น แสงสีขาวพราวตัดผ่านความว่างเปล่า สับไปที่ตำแหน่งของเฉินเป่ย
หนึ่งในนั้น ในมือถือดาบยาว ฟันมาที่เฉินเป่ยอย่างโหดเหี้ยม มีดที่คมฟันลงโต๊ะข้างเฉินเป่ยออกเป็นสองส่วน
“ปัง”
ก่อนที่จะเห็นเฉินเป่ยด้วยแสงของดาบนั้น เฉินเป่ยขยับตัว ทันใดนั้นก็หายไป
วินาทีต่อมา หลังร่างนั้น ก็เกิดพลังที่น่าสะพรึงกลัว ระเบิดเขาลอยออกไป
เสียงดังก้องฟ้า ร่างนั้นบินกลับหัวออกไป กระแทกบนผนังกำแพงในห้อง มีหลุมลักษณะของคนปรากฏขึ้น
แต่เฉินเป่ย แววตาดูถูกเหยียดหยามปรากฏขึ้นในดวงตา ค่อยๆหดขาและเท้าของตัวเองกลับ……..
“ตาย”
หลังจากที่คนกลุ่มนั้นยืนอย่างมั่นคงในห้องแล้ว ล็อกตำแหน่งเฉินเป่ยอย่างรวดเร็ว แสดงเจตนาฆาตกรรมที่น่าตกใจกวาดไปทั่วบริเวณ
“ฆ่ามัน”
แสงดาบตัดผ่านความว่างเปล่า พุ่งไปที่เฉินเป่ย ดูดุเดือดน่ากลัว
เฉินเป่ยกวาดสายตาไปรอบๆ ดูนิ่งสงบ ขณะที่แสงดาบที่แหลมคมและน่ากลัวกำลังจะปะทะกับเฉินเป่ย ทันใดนั้น เฉินเป่ยขยับเท้าเล็กน้อย เอียงตัวไปข้างๆ แสงดาบนั้นผ่านไหล่ของเฉินเป่ยไป
“เป็นไปได้อย่างไร”
เงาสีดำเหล่านั้น เห็นเฉินเป่ยยืนอยู่กับที่อย่างปลอดภัย ดวงตาหดลงอย่างดุเดือด
เฉินเป่ยยืนอยู่ตรงนั้น เหมือนไม่มีการขยับเลย ที่เงาเหล่านั้นเข้ามาทีละคนมองเห็นได้อย่างชัดเจน เผชิญหน้ากับการสกัดกั้นของพวกเขาที่มีจำนวนมาก การโจมตีที่รุนแรงนับไม่ถ้วน เฉินเป่ยแค่ขยับตัวเล็กน้อย ก็สามารถหลบได้อย่างง่ายดาย
“ตาย”
หนึ่งในเงาเหล่านั้น เคลื่อนไหวก่อน ในมือถือดาบยาว ดึงดอกดาบออกมา ตรงไปที่เฉินเป่ย
เฉินเป่ยสีหน้านิ่งสงบ ใบหน้าดูเหมือนถูกปกคลุมไปด้วยน้ำค้างแข็งบาง ๆ ทำให้เขาดูเหมือนว่ากำลังถูกห่อหุ้มด้วยอันตราย
ทันใดนั้น เฉินเป่ยก็ขยับตัว หลบพ้นจากคมดาบนั้น ตามมาด้วย เขากำหมัดทันที
“กร๊อบ กร๊อบ กร๊อบ……”
เฉินเป่ยกำหมัด เสียงที่คมชัดดังขึ้น ในร่างกายของเขา มีเสียงเหมือนถั่วทอดดังขึ้น วินาทีต่อไป แขนล่ำๆหนึ่งข้าง ทันใดนั้นเส้นเลือดทั้งหมดก็เห็นชัดขึ้น เป็นเส้นๆเหมือนงูเขียว
ถ้าคนธรรมดาอยู่ที่นี่ จะต้องตกตะลึงแน่นอน นี่ยังเป็นแขนของมนุษย์อยู่หรือไม่ นี่คงเป็นแขนของสัตว์ร้าย
“เฮอ—“
เฉินเป่ยร้องลั่น ระเบิดออกเหมือนฟ้าผ่า
“ปัง”
เฉินเป่ยปล่อยหมัดไปที่หน้าอก ในพริบตา ชายคนนั้นบินออกไปเหมือนลูกกระสุนปืนใหญ่ บินออกไปจากหน้าต่างโรงแรม พร้อมกับเสียงกรีดร้อง ร่างนั้นล้มลงและอ่อนแออย่างบ้าคลั่ง
“รนหาที่ตาย”
การสิ้นสุดของหนึ่งในนั้น ทันใดนั้นก็กระตุ้นเจตนาฆ่าอย่างบ้าคลั่งของคนอื่น ๆ หลายคน ดาบยาวตีกัน ปิดกั้นการล่าถอยทั้งหมดของเฉินเป่ย
นี่คือคืนที่น่ากลัว โรงแรมแห่งนี้ มีชะตากรรมจะถูกล้างด้วยเลือด
……
แต่ ณ เวลานี้ ตรงทางเดินของโรงแรม
ซูเหลยแบกหลีชิงเยียนไว้ด้านหลัง ด้านหลังตามมาด้วยจางเป่าเฉิงกับหัวหน้าการพนันเพชรพลอยเยี่ยนจิง ทั้งสองตามหลังซูเหลยกลัวจนเหยี่ยวรด ทั้งด้านหน้าและด้านหลังของพวกเขา นักฆ่าที่ถือดาบยาวปรากฏตัวขึ้นทีละคน เพื่อฆ่าพวกเขาทั้งหมด
จางเป่าเฉิงแม้ว่าจะอยู่ในกลุ่มคนชั้นสูง รู้จักกับผู้มีอำนาจมากมาย แต่เขาไม่เคยเห็นสถานการณ์เช่นนี้
เขาในตอนนี้ หากไม่ใช่เพราะศักดิ์ศรีเล็กน้อยที่เหลืออยู่ ไม่เช่นนั้นก็คงกลัวจนฉี่แตกไปแล้ว
ซูเหลยแบกหลีชิงเยียนไว้ มุ่งไปที่ห้องของหลีชิงเยียน ทันใดนั้น ซูเหลยช้าลงหน่อย สุดทางเดิน มีเงาพุ่งมาสามคน ขวางทางของซูเหลยไว้
ซูเหลยกัดฟัน เด็ดขาดมาก ตะโกนบอกสองคนหลังว่า “ตามติดฉันให้ดี”
ทันใดนั้นซูเหลยแบกหลีชิงเยียน พุ่งตรงไปที่ร่างนั้น
“ตาย”
ร่างนั้นเผยให้เห็นแค่ดวงตาหนึ่งคู่ ด้วยสายตาที่เย็นชา พุ่งเข้าหาซูเหลย
นักฆ่าคนนั้นในมือถือดาบยาว สีหน้าน่ากลัว ในพริบตาก็มาถึงตรงหน้าซูเหลย ดาบยาวเกือบจะตัดศีรษะและคอทิ้งของซูเหลย
“ไม่”
สองคนด้านหลังของซูเหลยหัวใจห้อยอยู่ในลำคอ
ณ ตอนนี้ ซูเหลยยกขายาวๆขึ้น เร็วกว่านักฆ่าคนนั้น เตะเข้าที่หน้าอกชายคนนั้น
“ปัง”
เสียงกระดูกแตกดังกึกก้อง ดาบยาวของชายคนนั้นล้มเหลว เดินโซซัดโซเซถอยหลังไปสองสามก้าวอย่างไม่สามารถควบคุมได้ กระอักเลือดออกมาเต็มปาก
ซูเหลยหรี่ตาลงเล็กน้อย แม้ตัวเธอเองก็ยังรู้สึกประหลาดใจ เธอไม่เคยคาดหวังว่าขาของเธอจะทรงพลังขนาดนี้ เกินความคาดหมายของตัวเองโดยสิ้นเชิง
แต่หลังจากที่นักฆ่าคนนั้นถอยออกไป ตามมาติดๆ มีนักฆ่าอีกสองวิ่งออกมาจากบันได พุ่งไปที่ซูเหลย
“ออกไป”
ทันใดนั้นซูเหลยก็ตะโกนเสียงดัง ชกหมัดออกไป หนึ่งในนักฆ่ากรามแตก นักฆ่าอีกคนยิ่งแย่กว่า ขาสองข้างถูกซูเหลยตัดด้วยมีดพก
“กรีดร้อง”
จางเป่าเฉิงทีอยู่ด้านหลังของซูเหลย มองไปที่ซูเหลยที่กล้าหาญและดุร้าย อดไม่ได้ที่จะหายใจเข้า หนาววาบไปทั้งตัว
ซูเหลยทำหน้าที่เป็นบอดี้การ์ดของหลีชิงเยียน แอบอยู่ข้างกายหลีชิงเยียนมาโดยตลอด ดูต่ำต้อยมาก หลายครั้งที่จางเป่าเฉิงมองข้ามเธอไป ความประทับใจที่มีต่อเธอก็จืดจางมาก
แต่ตอนนี้ จางเป่าเฉิงมองซูเหลย ร่างกายว่องไวเหมือนเสือชีต้า หมัดเท้าเต็มไปด้วยพลังที่น่ากลัว เหมือนนักฆ่า ทำให้จางเป่าเฉิงกลัวจนตัวสั่นเป็นลูกนก ในใจระแวดระวังต่อซูเหลยมาก
คนเช่นนี้ ไม่สามารถขัดใจได้ ฝีมือเช่นนี้ แม้แต่จางเป่าเฉิงที่เห็นโลกมาเยอะ ก็ยังรู้สึกใจสั่น จางเป่าเฉิงไม่มีทางรู้ว่า ฝีมือของซูเหลยจะน่ากลัวเหมือนวันนี้ จะต้องเป็นความดีความชอบของเฉินเป่ยอย่างแน่นอน
ถ้าเขารู้ ระดับความสามารถของเฉินเป่ย สีหน้าจะต้องตื่นเต้นกว่านี้มาก
“เฮอ”
ทันใดนั้น นักฆ่าที่ถือดาบยาวอยู่ด้านหลังของจางเป่าเฉิง ก็พุ่งเข้ามา
จางเป่าเฉิงตัวสั่นอย่างรุนแรง ความหนาวเย็นที่เจาะเข้ากระดูก ทำให้เขาหนาวเย็นไปทั่วกาย
จางเป่าเฉิงคิดจะหนี แต่ขาและเท้าของเขาสั่นจากความกลัว ไม่สามารถขยับได้เลย
นักฆ่าสองสามคนที่อยู่ตรงหน้าจางเป่าเฉิง แสดงเจตนาฆ่าที่ไม่สิ้นสุด ในพริบตา ก็ถล่มเข้ามา
“ไม่”
จางเป่าเฉิงตาโต ดวงตาจ้องไปที่ดาบยาวในมือของพวกเขา ฟันมาที่คอของตัวเอง
ณ ขณะนี้ จางเป่าเฉิงแสงวาบผ่านหน้าไป มีร่างปรากฏต่อหน้าเขา พุ่งเข้าหานักฆ่าด้วยหมัด
“ปัง”
พรมทางเดินในโรงแรมสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง พื้นใต้พรมแตกร้าว คลื่นอากาศที่มองไม่เห็น กวาดไปรอบ ๆ
“พัฟ”
นักฆ่าคนนั้นถูกหมัดของซูเหลยลอยออกไป ซูเหลยหันศีรษะมา หายใจหอบแล้วตะโกนให้จางเป่าเฉิงว่า “ยังไม่รีบหนีไปอีก”
จางเป่าเฉิงกวาดสายตาไปรอบๆ ถูกซูเหลยตะโกนใส่ จึงมีสติขึ้นมามาก เขาชำเลืองมองหลีชิงเยียนที่อยู่ด้านหลังซูเหลย ในใจรู้สึกกลัวซูเหลยมากขึ้น………. ทำไมเขานึกไม่ถึง ซูเหลยแบกหลีชิงเยียนไว้หลัง ยังมีพลังน่ากลัวมากมายขนาดนี้
ยังเป็นมนุษย์อยู่เหรอ นี่ไม่ใช่มนุษย์แล้ว
นักฆ่าที่เหลือพุ่งเข้าฆ่าซูเหลยอย่างดุเดือด ซูเหลยกวาดสายตาไปรอบๆ ไม่กล้าสู้ต่อ จึงรีบพาพวกจางเป่าเฉิงวิ่งลงบันไดไป ระหว่างทางมีนักฆ่านับไม่ถ้วนโจมตีและสกัดกั้นอย่างบ้าคลั่ง ทั้งหมดถูกซูเหลยจัดการหมด ทำให้นักฆ่าเหล่านั้นไม่สามารถเข้าใกล้ได้ ในใจสั่นตลอด
นักฆ่าเหล่านี้ไม่คาดคิด มีผู้หญิงคนหนึ่งที่มีพลังที่น่ากลัวพุ่งออกมาในอากาศ นี่เป็นสิ่งที่เหนือความคาดหมายของพวกเขาโดยสิ้นเชิง
“ปัง”
ซูเหลยรีบวิ่งไปที่หน้าห้องของตัวเอง หลังจากนั้นหยิบบัตรออกมารูด เตะประตูเปิดด้วยเท้าข้างเดียว แล้วนำพวกจางเป่าเฉิงเข้าไปในห้อง
หลังจากที่ซูเหลยแบกหลีชิงเยียนเข้าไปในห้องนอน จึงปิดประตูห้องนอน วางหลีชิงเยียนไว้บนที่นอนนุ่มๆ ถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เธอสู้อย่างเอาเป็นเอาตายมาตลอดทาง ดำเนินโดยแบกหลีชิงเยียนไว้บนหลังตลอด สิ่งนี้สำหรับคนธรรมดา ไม่มีทางทำได้แน่นอน
เพียงไม่กี่นาที ทำให้ซูเหลยหมดพละกำลังไปไม่น้อยเลย
หลังจากที่พวกจางเป่าเฉิงตามซูเหลยเข้าไปในห้อง ทรุดลงกับพื้นโดยตรง เมื่อครู่ผ่านความเป็นความตายมา พวกเขาไม่ได้กลัวจนฉี่ลาด ก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมมีนักฆ่ามาตามฆ่าพวกเรา” จางเป่าเฉิงหน้าซีด พูดด้วยเสียงสั่น
ซูเหลยเหลือบไปเห็นจางเป่าเฉิงยังอยู่ในอาการตกใจอยู่ ตอบเบาๆว่า “นี่ก็เป็นเรื่องปกติ ประธานหลีเป็นคนมีชื่อเสียง เป็นที่รู้จักกันดี คนที่มาด้วยความชื่นชมนับไม่ถ้วน ในอนาคตคุณจะได้เห็นคนที่โหดร้ายกว่านี้”
จางเป่าเฉิงตัวสั่น ประโยคนี้ของซูเหลย ในขณะนี้พูดอะไรไม่ออกเพราะความตกใจ แทบพูดไม่ออก
อะไรคือเป็นที่รู้จักกันดี นี่คือการมาด้วยความชื่นชมชื่อเสียงเหรอ
นักฆ่าเหล่านี้น่ากลัวแล้ว แต่ประโยคที่ซูเหลยพูดโหดร้ายกว่านี้หมายความว่าอย่างไร
