ตอนที่ 1 ถูกแม่ไล่ตาม
“นังตัวดี แกไปไหนนั่น !” เสียงโศกเศร้าระคนโกรธขึ้งขอ งอรัญญาผสานเสียงฝีเท้าวิ่งดังมาจากข้างหลัง
ได้ยินเสียงตะคอกที่คุ้นเคยนี้ พิมพ์ลดาชะงัก หันกลับไป มองที่ “ไม่น่ะ! ยังไล่ตามออกมาหรือ?” พบว่าท่านแม่ผู้ยิ่งใหญ่ ของเธอใกล้จะไล่ตามมาทันแล้ว พิมพ์ลดารีบคว้ากระเป๋าถือ ในมือไว้แน่น เร่งฝีเท้าออกวิ่ง เมื่อสักพักในห้องจัดเลี้ยง เธอ อ้างมาเข้าห้องน้ำแจ้นหนีมานึกว่าจะสามารถหลบหนีออกมาได้ ราบรื่น ใครจะรู้ว่าสัญชาติญาณคุณแม่เธอกลับตื่นตัวยิ่งกว่าแมว ยังคงออกมาตรวจดูสถานการณ์ได้
ไม่นะ เธอพิมพ์ลดาตีให้ตายจะไม่กลับไปที่นั่นอีก
วันนี้ถ้าไม่ใช่แม่เธอซึ่งใช้ท่าทีทั้งอบอุ่นและร้อนรนหลอก เธอว่า ทั้งครอบครัวสามคนมาพักผ่อนวันหยุดเทศกาลไหวั พระจันทร์ที่รีสอร์ทเปิดใหม่ริมทะเล เธอก็จะไม่ละทิ้งวันหยุดที่ จะได้นอนพักผ่อนบิดขี้เกียจอันหายากนี้ เดินทางไกลมาตากลม ทะเลที่นี่
ชายคนนั้นในห้องจัดเลี้ยง เล่ากันว่าอายุเพิ่งได้ 35 ปี ทำงานที่สำนักงานเทศบาล แต่เธอพิมพ์ลดาดูอย่างไรก็ไม่ได้ รู้สึกว่าเขาอายุแค่สามสิบห้า !
ชายวัยกลางคนอายุสามสิบห้าปี เป็นไปได้หรือที่มีผมทรง ทุ่งหมาหลงแถมตีนกาเต็มหางตา?
ข้าราชการคนหนึ่งทำงานที่สำนักงานเทศบาล แม้ว่าวันนี้ จะไม่ได้เข้างาน แต่เห็นแก่วันนี้เป็นวันนัดดูตัวอย่างไรเสียก็น่าจะแต่งองค์ทรงเครื่องเรียบ ๆ ร้อย ๆซะบ้าง อย่าได้สวมใส่ชุดที่ มีขนาดใหญ่หลวมโพรกกว่ารูปร่างเขาถึงสองเบอร์ ทั้งยังเป็น เสื้อเชิ้ตลายดอกที่คัดออกจากตลาดขายส่ง!
พอเห็นลุงชายวัยกลางคนนั้นฉีกยิ้มให้ตนเอง พิมพ์ลดาก็กิน ข้าวไม่ลงแล้ว นี่วันข้างหน้าถ้าต้องใช้ชีวิตร่วมกันกับเขาตลอด หล่อนก็ต้องอดตายไม่ช้าก็เร็วแน่ !
“แม่ !” พิมพ์ลดาวิ่งออกมาจากประตูใหญ่ของโรงแรมแล้ว หันกลับมาตะโกนว่า “คุณอรัญญา ท่านโปรดอย่าไล่ตามฉันอีก ได้ไหม?”
ตั้งแต่เด็กมาพิมพ์ลดาก็เป็นคนเกียจคร้าน ถ้านอนได้ก็จะไม่ นั่ง ถ้านั่งได้ก็จะไม่ยืน ดังนั้นหน้าสี่วหน้าขวานตอนนี้ เธอหวัง ว่าจะสามารถเดินได้ก็จะไม่วิ่งแน่นอน เพียงแต่ว่าท่านหญิง ท่านนี้ไม่คิดจะปล่อยเธอไปแบบนี้ “นังตัวดี หยุดวิ่งให้ฉันเดี๋ยว นี้
หยุดวิ่งให้ท่าน? แม่แก่ท่านคิดว่าลูกสาวของท่านข้าโง่นัก
หรือ? ในใจกำลังคิด พิมพ์ลดาได้วิ่งมาถึงขอบถนน
รีสอร์ทตากอากาศริมทะเลแห่งนี้อยู่ห่างจากตัวเมือง S มี ระยะทางรถวิ่งประมาณสี่สิบหรือห้าสิบนาที ปกติมีเพียงรถ ขนส่งสาธารณะในเมืองและรถนำเที่ยวทัวร์รีสอร์ทผ่าน เรียก แท็กซี่ไม่ได้
“ทำอย่างไรดี?ทำอย่างไรดี?” พิมพ์ลดากระวนกระวาย
โลดเต้น หันไปมองข้างหลัง แม่แก่ของเธอก็ได้ห่างจากตนเอง มีระยะทางไม่ถึงห้าเมตรแล้ว
ขณะที่เธอเตรียมจะสงบจิตปลงสังเวชกับชะตากรรมอันแสน เศร้าของตนเองในวันนี้ ก็ได้ยินเสียงรถสตาร์ทวิ่งมา
จิรฐาไม่ค่อยดื่มสุรา ดื่มสุรายิ่งไม่เก่ง วันนี้พร้อมด้วยเพื่อน โรงเรียนเก่าหลายๆคนร่วมงานเลี้ยงที่รีสอร์ทริมทะเล ถูกบังคับ ให้ดื่มสองแก้ว ตอนนี้เวียนศีรษะสาหัส จนต้องให้เลขาปรัณมา รับเขา
แค่เขาขึ้นรถแล้วหลับตาลงคิดจะพักผ่อนสักครู่ ก็ได้ยิน เสียงประตูรถข้าง ๆ ตัวถูกเปิดออก
“คุณค่ะ กรุณาขับรถพาฉันไปสักระยะค่ะ”
เขาลืมตาขึ้นมาก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งขึ้นรถของเขาแล้ว ตามมาด้วยกระแทกปิดประตูรถดังปัง ท่าทีเคลื่อนไหวได้ คล่องแคล่วมาก
และคำพูดของเธอที่ว่า “คุณค่ะรบกวน กรุณาขับรถพาฉัน
ไปสักระยะค่ะ” นี่ไม่ได้พูดกับเขา แต่พูดกับปรัณคนขับที่นั่งข้าง หน้า
ผู้หญิงคนนี้ที่จู่ ๆ ก็ปรากฏขึ้นทำให้ปรัณนิ่งขึง ส่องผ่าน กระจกมองหลังที่อยู่ข้างหน้ารถ เขามองดูสีหน้าอ้อนวอนของ พิมพ์ลดาแล้วมองไปที่จิรฐาซึ่งอยู่ข้างหลังตนเอง
“ในเมือง…”
“ออกรถ”
ได้ยินเสียงผู้ชายข้างๆตัวดังขึ้น พิมพ์ลดาจึงพบว่าแท้จริงเบาะหลังของรถ นอกจากเธอแล้วยังมีคนอีกหนึ่งคน
พอเขาสั่งปีบ รถ BMW ก็ได้วิ่งห่างออกจากที่เดิมทันที ก่อนหญิงเฒ่าน้อยบ้านเธอไล่ตามมาถึงเพียงเสี้ยววินาทีเดียว
เมื่อหันไปมองข้างหลัง คุณอรัญญามือเท้าสะเอว กระหืด กระหอบ ท่าที่ไม่แคร์ยืนอยู่ที่ขอบถนน พิมพ์ลดาพี่มพำออกมา เบาๆ “ขอโทษค่ะ ท่านแม่ !”
เสียงของเธอแม้จะเบาแต่ก็ยังเล็ดลอดเข้าไปสู่หูของชายที่ อยู่ข้างกาย
จิรฐาไม่สนใจเธอ เพียงหลับตาพักผ่อน แม้ว่าวันนี้เป็น วันหยุดพัก แต่ช่วงบ่ายเขายังต้องการกลับเข้าไปในเมืองเพื่อ เตรียมการงานบางอย่าง จึงต้องสร่างเมาให้ได้ก่อน
พิมพ์ลดาสงบจิตใจตนเองอันเนื่องจากตื่นเต้นหลังออก กำลังอย่างรุนแรงเมื่อครู สักพักจึงคิดขึ้นมาได้ว่าตนเองยังไม่ ได้ขอบคุณเขา
เพิ่งขึ้นรถ เธอไม่ทันสังเกตคนรอบข้าง แค่คิดว่าใครนั่งอยู่ ในที่นั่งคนขับ รถนั้นก็ต้องเป็นของใครคนนั้น
แต่เมื่อสักครู่นี้ คนที่นั่งอยู่ในที่นั่งคนขับได้ฟังคำของคุณที่ อยู่ข้างกายของตนแล้วจึงออกรถ ถ้างั้น…นายใหญ่ควรเป็นเขา จึงถูกใช่ไหม?
จัดแจงเผ้าผมยาวอันยุ่งเหยิงไปบ้างจากการวิ่งหนีอย่าง รวดเร็ว พิมพ์ลดากล่าวกับจิรฐาว่า “คุณค่ะ ขอบคุณที่ช่วยพาฉัน กลับเข้าในเมืองค่ะ
มีเพียงเสียงของรถวิ่งบนถนนที่ตอบสนองต่อพิมพ์ลดา
เงยหน้าขึ้นมองมือทั้งคู่นี้ที่กอดอก หลับตาพักผ่อนงีบสักครู่ แต่คิ้วยังขมวดเล็กน้อยของชายหนุ่ม พิมพ์ลดาเบ้ปาก หันหน้า กลับไม่หาเรื่องให้ตนเองต้องถูกหมิ่นประมาทอีก
ทว่า ผ่านการสังเกตเมื่อสักครู่ พิมพ์ลดาพบว่าชายข้าง กายตนเองคนนี้มีสภาพผิวชั้นหนึ่ง รูปร่างเพรียวในชุดสูทที่ ตัดอย่างเหมาะสมลักษณะ กลิ่นอายของผู้ชายที่ประสบความ สำเร็จ
ถ้าแม่แก่ของเธอจัดนัดบอดให้หนุ่มเหล่านั้นมีเค้าร่างสัก ครึ่งของชายหนุ่มคนนี้ รับรองได้ว่าเธอพิมพ์ลดาจะไม่วิ่งหนี หรอก
คิดถึงตรงนี้ พิมพ์ลดาเผลอหัวเราะออกมา
ได้ยินเสียงหัวเราะของเธอ ปรัณเหลือบขึ้นมองกระจก มองหลังเพื่อมองดูสีหน้าของจิรฐา เห็นเขาไม่ตอบสนอง จึง กระซิบถามว่า “คุณผู้หญิง คุณต้องการจะลงที่ไหนครับ?”
ได้ยินปรัณพูด พิมพ์ลดาจึงสังเกตเห็นว่ารถได้เข้ามาในเมือง แล้ว “ให้ฉันลงตรงสี่แยกที่ถัดไปนั้นก็ได้แล้วค่ะ”
พิมพ์ลรู้ว่าตนเองหน้ายังไม่ด้านพอที่จะให้คนแปลกหน้า
ใจดีส่งตนเองกลับถึงบ้าน ยิ่งกว่านี้ นายใหญ่ข้างกายคนนี้ดู
ราวกับไม่ได้สนใจใยดีเธอสักนิด
วันนี้เธอหนีจากงานเลี้ยงดูตัว คุณอรัญญาผู้มีจิตใจคับแคบ ของบ้านเธอคงไม่ปล่อยผ่านเธอง่ายๆแบบนั้น เพื่อรักษาชีวิต ให้ครบบริบูรณ์สามารถสร้างคุณูปการแก่ประเทศชาติบ้านเมือง ต่อไป เชอะ ไม่ได้ยิ่งใหญ่ขนาดนั้นหรอก! พิมพ์ลดาตัดสินใจ ว่าตนเองต้องรีบกลับเข้าบ้านก่อนคุณอรัญญา และรีบเก็บข้าว ของย้ายไปอยู่บ้านคุณสไปรท์สักพัก รอจนคุณอรัญญาหาย โกรธ ค่อยหาโอกาสกลับมา ในบ้านยังมีคุณพ่อที่เมตตาใส่ใจ และอดทนมากของเธอ ท่านนั้นอยู่ เธอไม่กังวลว่าจะเกิดอะไร ขึ้นกับแม่แก่ของเธอเด็ดขาด
“คุณผู้หญิง ขอให้เดินดีๆน่ะครับ ! ” ปรัณกล่าวอย่างสุภาพ เมื่อเห็นคุณพิมพ์ลดาลงจากรถ
พิมพ์ลดาพยักหน้าเล็กน้อย กล่าวว่า “ขอบคุณ!” หลังจากนั้น แล้วค่อย ๆปิดประตูให้เขา
รถกลับวิ่งออกสู่ถนน จิรฐาค่อยๆลืมตาขึ้นและเอียงศีรษะ มองไปตรงที่ที่พิมพ์ลดาเพิ่งนั่งอยู่เมื่อสักพัก
ต่างหรูปหัวใจสีแดงดวงหนึ่งนอนนิ่งสงบอยู่ที่นั่น ทำให้เขา อดไม่ได้ที่จะเอื้อมไปหยิบขึ้นมา
รูปหัวใจหรือ?
มองต่างหูในใจกลางฝ่ามือ จิรฐาขยับยกมุมปากขึ้นแล้วกำ
มือแน่นวางลง
