บทที่ 478 คงจะใช้ชีวิตจนเบื่อแล้ว
หู้จ้องเฉินเป่ยอยู่นาน จากนั้นก็หัวเราะเยาะ ความเย็นบนใบหน้าของเขายิ่งเย็นลง พูดว่า “ดีมาก”
แต่สายตาของเฉินเป่ย มองไปรอบๆตัวของหู้ ในที่สุดก็อยู่ที่แขนที่ห้อยของหู้ แล้วพูดเบาๆว่า “คุณเป็นพิการเหรอ แขนข้างนี้เมื่อกี้แค่แตะก็หักเองเลยเหรอ”
“ผู้ชายร่างใหญ่เช่นนี้ คงไม่บอบบางเหมือนสาวน้อยมั่ง” เฉินเป่ยหัวเราะ ในที่สุดก็จุดไฟความโกรธของหู้ขึ้น
ด้วยสถานะของหู้ รับรู้ได้ตั้งแต่ประโยคแรกของเฉินเป่ยแล้ว ผู้ชายคนนี้ จงใจปั่นป่วน บีบให้ตัวเองลงมือ
แม้ว่าหู้รู้ว่าไม่ควรติดกับดัก แต่ด้วยความเหนือกว่าของหู้ ทำให้เขาไม่สามารถรับได้ ในฐานะที่ตัวเองเป็นผู้นำของหู้ไห่ วันนี้ ได้รับ
การดูถูกที่ต่างเมือง
ศักดิ์ศรีของตัวเอง จะอดทนต่อการดูถูกของผู้อื่นได้อย่างไร
เฉินเป่ยอ้าปาก กำลังจะพูด ทันใดนั้น หู้ก็ตะโกนออกมา โบกแขนซ้ายอีกข้าง พุ่งไปทางเฉินเป่ยอย่างกะทันหัน
ความเร็วของหู้เร็วเกินไป ภาพติดตามของเขายังอยู่ที่เดิม แต่ในขณะที่เขาตะโกน ร่างของเขาก็พุ่งมาอยู่ตรงหน้าของเฉินเป่ยแล้ว กำปั้นนั้น เหมือนจะตกลงตรงหน้าอกของเฉินเป่ยแล้ว
ความเร็วของหู้เร็วอย่างไม่น่าเชื่อ ความเร็วที่น่ากลัวปรากฏขึ้นต่อหน้าเฉินเป่ย แต่พลังของเขา ไม่ควรประมาท
ณ ตอนนี้ ในดวงตาของเฉินเป่ยมีแสงที่น่ากลัวผ่านไป วินาทีต่อมา ในขณะที่หมัดของหู้ชกไปที่ใบหน้าของเฉินเป่ยอย่างรุนแรง ทันใดนั้น เฉินเป่ยขยับเท้า ร่างสั่น ในท่าทางที่แปลก ๆ หลบหมัดของหู้ได้
หมัดนั้นของหู้ล้มเหลว ดวงตาของหู้มีแสงวาบผ่านอย่างน่าตะลึง เขาไม่เคยคิดว่าเฉินเป่ยจะหลบทันได้
“คุณมีความสามารถแค่นี้หรือ”
ข้างหลังของหู้ ทันใดนั้นก็มีเสียงเงียบๆ หู้หันกลับไปดู เห็นเฉินเป่ยซึ่งไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ปรากฏตัวขึ้นข้างหลังเขาอย่างประหลาด ในดวงตาที่นิ่ง มีความโหดร้ายซ่อนอยู่
“เป็นเพียงการทดสอบเล็ก ๆ นี่คงไม่ใช่ความสามารถทั้งหมดของคุณใช่ไหม” เฉินเป่ยมองหู้ ทันใดนั้นรอยยิ้มก็แฝงความหมายเล็กน้อย
หู้ส่งเสียงเย็นชา ขยับมือขวา วินาทีถัดไป ในมือของหู้ก็มีมีดที่แหลมคมปรากฏขึ้น จ้องมองเฉินเป่ยอย่างเย็นชา “ครั้งนั้นให้คุณหนีไปได้ วันนี้จะไม่พลาดอีกแล้ว ตอนนี้คุณถูกล้อมรอบแล้ว ตายแน่”
หู้เพิ่งพูดจบ ทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกนขึ้น มีดในมือ ก็พุ่งเข้าหาเฉินเป่ยทันที
เฉินเป่ยดวงตาหดลงทันใด มีดในมือของหู้รวดเร็วมาก นี่ไม่เหมือนความสามารถที่สามารถทำได้หลังจากแขนหัก
เฉินเป่ยตกตะลึง หรือว่าเมื่อครู่นี้หู้แสร้งทำ ความแข็งแกร่งของเขายังคงซ่อนอยู่
เฉินเป่ยหรี่ตาเล็กน้อย หลายปีผ่านไป ความแข็งแกร่งของหู้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาในตอนนี้ สามารถเบียดเข้ามาในกลุ่มยอดฝีมือหัวเซี่ยได้อย่างสบายเลย
“หายใจออก”
ทันใดนั้นเสียงทะลุอากาศก็ดังขึ้น หู้ในมือถือดาบ โบกสะบัดตามสายลม ความหนาวเย็นทำให้หนังศีรษะของเฉินเป่ยรู้สึกเสียวซ่า
ดาบธรรมดาเล่มหนึ่ง อยู่ในมือหู้ เกิดมุมที่แปลกตา คมเหมือนฟันงู
ในพริบตา มือข้อมือของหู้ขยับ ความเร็วก็พุ่งพรวด แทงไปที่หน้าอกของเฉินเป่ย
เงาที่น่ากลัวปรากฏขึ้นในอากาศ นั่นคือหู้ถือดาบ ในช่วงเวลาสั้น ๆ แทงไปหลายครั้งอย่างต่อเนื่องจนปรากฏเป็นเงาที่น่ากลัว
โชคดีที่เฉินเป่ยสามารถหลีกเลี่ยงได้ทัน ถ้าคนธรรมดาเจอ รับรองอกจะต้องถูกเจาะเป็นตะแกรง
ในช่วงเวลาวิกฤตนี้ ดวงตาของเฉินเป่ยจ้องมองทันที ตามมาด้วย เมื่อเห็นมีดสีขาวราวกับหิมะพุ่งเข้าหาหน้าอกของเฉินเป่ย ทันใดนั้น ก็มีแสงดำปรากฏขึ้น ตามมาด้วย เสียงระเบิดที่คมชัด ประกายไฟกระเซ็น
หู้สีหน้านิ่ง แสงดำปรากฏขึ้นทันเวลา ป้องกันการโจมตีของมีดที่แหลมคม
และแสงดำนี้ปรากฏขึ้นได้อย่างไร หู้ไม่ทันเห็น ราวกับว่าโผล่ออกมาจากกลางอากาศ
หู้มองไปที่เฉินเป่ย เจตนาฆ่าบนใบหน้าของเขาเย็นชาและคมชัดขึ้น ความเร็วของเขาถือว่าน่ากลัวแล้ว แต่เขาก็มองไม่เห็นการปรากฏตัวของแสงดำ
ดูเหมือน ความเร็วของเฉินเป่ยเร็วกว่าเขา
“ดูเหมือนคุณจะไม่ก้าวหน้ามากนักในหลายปีที่ผ่านมา เพียงพอสำหรับฉันกับการสู้ด้วยมือเดียว” เฉินเป่ยเหล่มองหู้ เต็มไปด้วยน้ำเสียงที่ดูถูก สีหน้าเอ้อระเหยลอยชาย เห็นได้ชัดว่าจงใจพยายามกวนประสาทหู้ นี่เป็นวิธีการเหยียดหยามที่ชัดเจนที่สุด
“เช่นนั้นฉันจะทำให้แขนสองข้างของคุณพิการ” หู้ตอบอย่างเย็นชา ก้าวเท้าออกมา พื้นเต็มไปด้วยรอยแตก
วินาทีถัดไป หู้ก็หายตัวไปจากจุดที่ยืนอยู่ ในมือถือมีด สับแทงเข้าไปที่เฉินเป่ยอย่างรวดเร็ว
เฉินเป่ยถอยหลังไปเรื่อยๆ มีดหลงหยาอยู่ในมือ แสงดำผ่านไปอย่างรวดเร็วในอากาศ ทั้งหมดสกัดกั้นการรุกรานอย่างดุเดือดของหู้
“ตัง ตัง ตัง (เสียงโลหะกระทบกัน)”
เฉินเป่ยถอยไปเรื่อยๆ หู้ก็เดินหน้าไม่ถอย ทุกก้าวที่ก้าวออกมา ด้วยความโมโหอย่างรุนแรง
“ไปตายซะ” หู้ยกมุมปากขึ้น เฉินเป่ยถูกต้อนเข้ามุมหน้าต่างโดยไม่รู้ตัว
“โครม” หู้ชกไปที่หน้าต่างขนาดใหญ่ หน้าต่างนั้นแตกเป็นชิ้นๆ ลมพัดเข้ามาอย่างแรง
“แม่งเฮ้ยทำไมถึงซวยขนาดนี้”
เฉินเป่ยมองไปด้านหลัง อดไม่ได้ที่จะหายใจเข้าหนึ่งที พึมพำกับตัวเอง
เฉินเป่ยยืนอยู่บนขอบหน้าต่างแล้ว ถ้าถอยอีกแค่ก้าวเดียว จะตกลงมาจากห้องนี้โดยตรงที่ระดับความสูงเกือบ 100 เมตร
“คุณไม่มีที่จะให้ถอยแล้ว คุณตายเองแล้วกัน ฉันจะสมทบให้คุณมีความสุขเอง” หู้พูดอย่างเย็นชา มองไปที่ดวงตาของเฉินเป่ยด้วยความดูถูก
“หุบปาก อนุญาตให้คุณพูดแล้วเหรอ” เฉินเป่ยอดไม่ไหวแล้ว จึงพูดออกไปตรงๆ
“คุณ…….” หู้ดวงตาเย็นชาทันที ถ้าเป็นคนธรรมดาทั่วไป กล้าที่จะต่อปากต่อคำกับหู้ ก็ต้องเจอกับความตายแน่นอน
และตอนนี้ ผู้ชายคนนี้ ไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน ด้วยความกล้าหาญของเขา ถึงแม้ประธานาธิบดีของประเทศอังกฤษจะอยู่ตรงนี้ เขาก็คงกล้าชี้หน้าด่าอย่างไม่เกรงกลัว
หู้รู้จักเฉินเป่ยดี เขาคลายคิ้วขมวดทันที ยังไงเฉินเป่ยก็ต้องตาย วันนี้เป็นเวลาที่เขาต้องชดใช้ให้เมื่อปีที่ผ่านมา
“ในเมื่อคุณไม่ยอมโดด เช่นนั้นฉันจะช่วยคุณเอง” หู้หัวเราะอย่างเย็นชา ยกมีดในมือของเขาขึ้น พุ่งตรงไปที่เฉินเป่ย
ในขณะที่มีดของหู้กำลังแทงมา ต่างคนต่างหลบ สีหน้าของหู้นิ่ง ทันใดนั้นเขาก็เห็นรอยยิ้มแปลก ๆ บนใบหน้าของเฉินเป่ย
หู้ตกตะลึง หรือว่ามีจุดไหนผิดพลาดไป แต่เขาคิดอยู่นาน แต่ก็คิดไม่ออกว่าผิดพลาดตรงไหน
ในขณะที่มีดของหู้จะแทงไปที่หน้าอกของเฉินเป่ย ทันใดนั้น เฉินเป่ยหลบการโจมตีครั้งนี้ได้
เมื่อหู้ตอบสนอง ก็สายไปแล้ว
ทันทีที่หู้หันมา ก็เห็นเฉินเป่ยยืนอยู่ด้านหลังของตัวเองแล้ว ยกขาขึ้น ถีบไปที่ร่างของเราอย่างรุนแรง
“บูม”
หู้บินออกจากห้องทันที ตกจากที่สูงอย่างรวดเร็ว
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก เหนือความคาดหมายของหู้
เดิมทีเขาคิดว่าจะจัดการกับเฉินเป่ยอย่างรุนแรง สามารถทำให้เฉินเป่ยตายตามความปรารถนา แต่คิดไม่ถึง จะจบลงด้วยเช่นนี้
เฉินเป่ยยืนอยู่ตรงหน้าต่าง มองดูหู้ที่ตกลงไปด้วยความเร็ว สีหน้าดูเฉยเมย มองไปที่ร่างที่หดตัวลงอย่างรวดเร็วของหู้ พูดเบาๆว่า “ไม่เจียมตัว”
เฉินเป่ยค่อยๆหันกลับมา หู้ที่ลอยอยู่ในอากาศ หัวใจเต้นแรง เขาล่วงลงไปเรื่อยๆ ความเร็ว เร็วขึ้นเรื่อยๆ
“ราชาหลง”
ดวงตาที่ปิดสนิทของหู้ก็เปิดขึ้นทันที ดวงตาของเขา เติมเต็มด้วยความโกรธอันเยือกเย็นที่ไร้ขอบเขตอีกครั้ง
หู้ตะโกนเสียงดัง ถือมีดไว้ เปลี่ยนทิศทาง พุ่งชนเข้าไปในกำแพงกระจกของโรงแรม
“ฉันสั่งให้หยุดเดี๋ยวนี้” หู้สีหน้าดูน่าเกลียด ชุดสูทส่วนตัวราคาแพงนั้นถูกเปลี่ยนรูปโดยสายลมที่โหยหวน สามารถมองเห็นได้อย่างคลุมเครือ กล้ามเนื้อของหู้ขยายออกอย่างต่อเนื่อง ทำให้สูทนั้นขยายตัวออก
“เพล้ง(เสียงกระจกแตก)”
มีดในมือหู้เสียบเข้าไปในผนังกระจก กระจกแตกเป็นชิ้นๆ แต่หู้จับมีดไว้อย่างแน่น นั่นคือฟางเส้นสุดท้ายของเขา
ความเร็วของหู้ค่อยๆลดลง แต่อย่างไรก็ตาม หู้ก็ใกล้พื้นดินแล้ว หู้ก้มลงมองบนพื้น ตกใจจนเกือบขวัญหนีดีฝ่อแล้ว
ถ้าเขาตกลงมาด้วยความเร็วเช่นนี้ เมื่อถึงพื้น ไม่น่าจะมีชีวิตรอดได้ จะต้องดับคาที่แน่นอน
“เฮอ” หู้ตะโกนเสียงดัง มีดในมือ แทงเข้าไปในกระจกลึกอีกนิดหนึ่ง และรองเท้าหนังคู่นั้น เตะผนังกระจกอย่างแรง จนกระจกแตก
ณ ขณะนี้ ด้านนอกโรงแรม จิงที่นั่งอยู่ในรถหรู มองไปในโรงแรมที่มีแสงสว่างจ้า จ้องมองลึก ๆ ไม่รู้ในใจเขากำลังคิดอะไรอยู่
ทันใดนั้น สายตาของจิงก็นิ่ง มองไปที่นอกผนังกระจกของโรงแรม เหมือนมีร่างคน กำลังตกลงมาด้วยความเร็ว
“กล้องส่องทางไกล” จิงพูด ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งรีบยื่นกล้องส่องทางไกลให้จิง
เมื่อจิงรับกล้องส่องทางไกลมา หลังจากที่เขาเห็นชัดเจนว่าร่างที่กำลังตกลงมาด้วยความเร็ว ในที่สุดสีหน้าก็เปลี่ยนไป
เขาได้คำนวณตอนจบต่างๆไว้หลายรูปแบบ แต่เขาไม่ได้คำนวณรูปแบบนี้ไว้ หู้จะใช้วิธีที่อันตรายและน่าอับอายเช่นนี้ออกจากโรงแรม
“ราชาหลง…..” จิงใจสั่นเล็กน้อย ในที่สุดเขายังคงประเมินราชามังกรต่ำเกินไป
นี่ใช้เวลาแค่ห้านาที หู้ก็ตกลงมาจากที่สูงแล้ว
ถ้าเวลานานกว่านี้อีกนิด ใครจะไปรู้ว่าราชาหลงจะสามารถทำอะไรได้บ้าง
