บทที่490 ลงโทษเฉียบขาด!
“ปึง!”
เฉินเป่ยกระโดดขึ้น ทักษะวาร์ปหาย ก่อนจะกระโดดขึ้นกลางอากาศ
มีดหลงหยาในมือของเขายกขึ้นสูง ภายใต้ฉากยามค่ำคืนที่มืดมิดลึกล้ำ แสงจันทร์ที่ริบหรี่สาดส่องบนมีดหลงหยา ฉายแสงดำที่แวววาวออกมา
ด้านนอกกระจกรถที่มืดมิด เห็นเพียงร่างกายของเฉินเป่ยที่ดุจปีศาจร้ายนั้น วิ่งเร็วพุ่งจู่โจมบนถนนที่มืดมิด ความเร็วน่าสยองดุจสายฟ้าแลบ ไวเกินกว่ารถไมบัคอยู่หลายระดับ
“เร็ว! เพิ่มความเร็วสิ!” จิงนั่งอยู่ในรถ ตะโกนบอกเสียงดุ ในใจสับสนถึงขีดสุด
“หึ่ม!” รถไมบัคเพิ่มความเร็ว เครื่องร้องคำรามอย่างบ้าระห่ำ พยายามสะบัดเฉินเป่ยออกไม่หยุด
สายตาเฉินเป่ยหนาวเหน็บอย่างยิ่งประดุจปีศาจร้าย ร่างกายของเขาพุ่งจู่โจมฉับไว ทันใดนั้นเขากระโดดขึ้นมาฉับพลัน
“ตึง!” ร่างกายของเฉินเป่ยราวกับสายฟ้าแลบ ระเบิดโจมตีบดขยี้อย่างรวดเร็ว เหยียบบนหลังคารถไมบัคคันนั้นอย่างโหดเหี้ยม
ชั่วขณะนั้นพลังที่สยองขวัญระเบิดออก ทั้งหลังคารถถูกเหยียบจนบุบลงจังๆ
“วอนหาที่ตาย!” จิงตื่นตระหนกสุดๆ คว้ามีดยาวเล่มหนึ่งจากด้านข้างขึ้นมา ชักออกทันใด จากนั้นแทงไปทางหลังคารถ
“สวบๆ!” ทันใดนั้นมีดยาวแสงเงินเย็นเฉียบเล่มหนึ่งก็แทงออกมาจากบนหลังคารถอย่างรวดเร็ว อยากจะแทงทะลุหัวใจของเฉินเป่ย
มีดยาวเล่มนั้นลักษณะท่าทางดุดัน เกือบจะแทงโดนหัวใจของเฉินเป่ย
เฉินเป่ยคว้าปลายมีดยาวเล่มนั้นไว้ โยนไปด้วยพลังสยองขวัญทันที
“ปึก!” ทั้งร่างกายจิงถูกโยนออกเสียงดัง
“ปึง!”
จิงปักมีดยาวไว้บนหลังคารถ ทั้งตัวยืนอยู่บนรถยนต์ที่แล่นไปด้วยความเร็วสูง ประจันหน้ากันกับเฉินเป่ย
จิงโกรธเคืองมาก ร่างกายเขาสั่นไหวอย่างรวดเร็วกลางอากาศ มีดยาวในมือฟันไปยังเฉินเป่ยอย่างบ้าคลั่ง
“วันนี้ไม่ใช่นายตาย…ก็เป็นฉันที่ตาย!”
“เอ๋อตงเฉิน…คิดว่าฉันกลัวนายจริงๆ งั้นเหรอ? ในเมื่อนายอยากตาย ฉันจะทำให้นายสมหวัง!” จิงกัดฟันแน่น ควงมีดที่น่าสยองเข้าไปหาเฉินเป่ย เจตนาอยากฆ่าระเบิดขึ้น อยากฆ่าฟันเฉินเป่ยทิ้งให้สิ้นซาก
ท้องฟ้าที่มืดมิดสั่นสะเทือน มีดคำรามเปล่งประกาย ปลายมีดสีเงินตัดลงที่วางกลางอากาศ เหมือนอยากจะแบ่งอากาศออกเป็นสองส่วน
เฉินเป่ยสีหน้าสงบแบบหาที่เปรียบไม่ได้ ในแววตาเขา…สะท้อนแสงมีดสีเงินวิบวับไร้ขอบเขตนับไม่ถ้วนออกมา…การสังหารอันยิ่งใหญ่ แต่เฉินเป่ยกลับไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ สักนิด…เขายื่นมือออกไปกะทันหัน จับไปแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยโดยตรง จับไปยังภาพลวงตาของมีดยาวที่มีความหนาวเย็นแสงแวววาวนับไม่ถ้วนนั้นทันที
“ชิ้ง!” โลหะสั่นร้องพักหนึ่ง…ภาพลวงตาดาบยาวที่สยองขวัญมากล้นนั้นหายไปทันที ภาพลวงตามีดยาวที่มลายหายไป เดิมทีถูกเฉินเป่ยจับไว้แล้ว
และมีดยาวเล่มนั้นกำลังโดนเฉินเป่ยกำไว้ในมือแน่น ไม่มีทางขยับเขยื้อนได้สักนิด ทำได้เพียงสั่นสะเทือนหึ่งๆ กลับไม่มีทางทำอะไรได้
“อัยย่าห์—”
เห็นมีดยาวในมือของตนเองโดนเฉินเป่ยกุมไว้ สีหน้าของจิงแข็งทื่อฉับพลัน
จิงสีหน้าบิดเบี้ยวอัปลักษณ์ กล้ามเนื้อแขนทั้งสองของเขาปูดขึ้น พยายามนำมีดยาวที่แตกร้าวแทงเข้าหัวใจของเฉินเป่ย
เฉินเป่ยสีหน้าหนาวเย็น จ้องจิงอยู่ มีดยาวเล่มนั้นถูกเขาจับไว้มือเดียว เหมือนแข็งค้างอยู่กลางอากาศ ไม่มีทางเข้าใกล้แม้แต่คืบเดียว
“จิง ฉันเคยพูดแล้ว…นายหนีไม่รอดหรอก” เสียงเฉินเป่ยเย็นชาหนาวเหน็บ ชั่วพริบตาเดียว…พลังแขนของเฉินเป่ยพุ่งขึ้นฉับพลัน มือที่บีบมีดยาวข้างนั้นปล่อยแรงทันใด
“ปัง!” เสียงโลหะสั่นสะเทือนแตกหักรุนแรงครู่หนึ่ง มีดยาวที่แหลมคมสีเงินแวววาวเล่มนั้นถูกหักทิ้งไปด้วยมือเปล่าเลยทีเดียว
แวบหนึ่งเฉินเป่ยถีบโจมตีที่หน้าอกของจิง
ร่างกายของจิงถูกถีบถอยกระเด็นออกไปโดยตรง
“ตึง!” จิงล้มลงบนพื้นอย่างโหดเหี้ยม เขาปีนขึ้นมาแบบกระเซอะกระเซิงสุดจะทน
ชั่วขณะนั้น ลูกตาของจิงหดลงรุนแรง…เขาถือโอกาสที่ร่างกายอยู่ในท่วงท่าล้มถอย หมุนตัวอย่างฉับพลัน ร่างกายวาร์ปรวดเร็ว แอบซ่อนเข้าในท้องฟ้ายามค่ำคืน…พยายามหลบหนี
ในเวลานี้นายน้อยที่เหนือขั้นของตระกูลหวงคนนี้ บุคคลที่สั่นสะเทือนทั้งเมืองหู้ไห่…คาดไม่ถึงจะเหมือนหมาจนตรอกตัวหนึ่ง หนีอย่างบ้าคลั่ง
ในค่ำคืนที่มืดมิด มุมปากเฉินเป่ยยกรอยยิ้มหนาวเย็นขึ้น…หนี?
ร่างกายเขาวาร์ปหายฉับพลัน เปลี่ยนแปลงเป็นภาพวืด ดุจปีศาจร้ายออกโจมตี
“จิง! สังหารหมู่มากมาย…ฆ่าทำลายผู้คนที่ไร้ความผิด…ทำกับชีวิตคนราวกับเป็นต้นหญ้า วันนี้ โทษของนาย ปล่อยให้ฉันกำหนดเองแล้วกัน!” เสียงเฉินเป่ยเหมือนปีศาจร้ายคำราม ปกคลุมท่ามกลางอากาศยามค่ำคืน
ภาพเงาของจิงวิ่งหนีรวดเร็วไปด้านหลัง ระเบิดโจมตีสั่นสะเทือนเข้ามาอย่างน่าสยองขวัญ เฉินเป่ยโจมตีมาหมัดหนึ่ง ดุจปีศาจคำราม อากาศหดลงบิดเบี้ยวรุนแรง
จิงลูกตาหดฉับพลัน ความรู้สึกวิกฤติยิ่งใหญ่ผุดขึ้น เขาหมุนตัวรีบร้อนเลี้ยวกลับทันที มีดที่หักครึ่งในมือนั้นยกมาขวางที่หน้าอก สกัดไว้อย่างฉับไว
“ฉึก!” เสียงโลหะสั่นสะเทือนอย่างแรง หมัดหนึ่งที่น่าสยองมหาศาลของเฉินเป่ยต่อยไปที่มีดสั้นครึ่งหนึ่งนั้นโดยตรง มีดหักครึ่งนั้นสั่นสะเทือนวึ่งๆ เกิดรอยร้าวจนระเบิดออกเลยทีเดียว
“ตึง!” หมัดนั้นแข็งแรงทรงพลัง ระเบิดโจมตีไปที่หน้าอกของจิงด้วยความรุนแรง
“ปัง!” หน้าอกของจิงถูกต่อยมาโดยตรงจนยุบลงแตกหัก ทั้งร่างกายเขาราวกับว่าวที่เชือกหลุด ลอยออกไปรวดเร็ว
“ครืน!” จิงล้มลงที่พื้นอย่างโหดเหี้ยม ในปากกระอักเลือดเหม็นคาวออกมา
คนหนุ่มผู้แข็งแกร่งเหนือชั้นของเยี่ยนจิงที่ฝีมือสูงไม่เป็นสองรองใคร เวลานี้ผู้นำของเยี่ยนจิงกลับไม่มีกำลังโต้กลับแต่อย่างใดเมื่ออยู่ต่อหน้าเฉินเป่ย
การโจมตีแต่ละครั้งของเขา เห็นได้ชัดว่าซีดเซียวไม่มีแรง
“จิง ฉันเคยบอกแล้ว…นายหนีไม่รอดหรอก” สายตาเฉินเป่ยนิ่งเฉยหนาวเหน็บ ดุจปีศาจร้าย เดินมาทางเขาทีละก้าว แต่ละก้าวของเขาทำให้พื้นแตกร้าวเรื่อยๆ เหมือนนำการสังหารสั่นสะท้านที่สยดสยองอย่างยิ่งมาด้วย
จิงล้มลงบนพื้น ร่างกายสั่นเทาซวนเซ ในปากของเขา…บนเสื้อผ้าเปื้อนเลือดที่เหม็นคาวแถบหนึ่ง เศร้าสลดแบบหาที่เปรียบไม่ได้
“เฉินเป่ย!” นายแตะต้องฉันไม่ได้! ถ้านายกล้าแตะต้องฉัน หู้จะไม่ปล่อยนายไปแน่! จะต้องไล่ฆ่านายจนลามไปถึงทั้งครอบครัวแน่!” เสียงจิงสั่นเทาบิดเบี้ยว มีความโกรธแค้นที่น่ากลัวยิ่ง
เฉินเป่ยทำเสียงฮึดฮัด ในแววตามีความหมายเย็นชาดูถูก “อ่อ? งั้นเหรอ?”
ในขณะนั้นเอง ร่างกายของเขาแวบทันใด เกิดเป็นภาพวืดสยองขวัญขึ้นฉับไว
“นายอยากทำอะไร!” ชั่วพริบตาเดียว เฉินเป่ยจึงปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าของจิง
ในใจจิงสั่นรุนแรง ในใจของเขาเกิดความรู้สึกไม่ดีขึ้นกะทันหัน
“กร๊อบ!” เฉินเป่ยเหยียบลงไปเท้าหนึ่ง
“อ่าห์…!” จิงส่งเสียงร้องโหยหวนที่เศร้ารันทดออกมา ทะลุผ่านที่ว่างกลางอากาศ ดังสะท้อนบนท้องฟ้า กระดูกหน้าอกของเขาถูกเหยียบแตกหักถึงที่สุด เห็นได้ชัดว่าอัปลักษณ์บิดเบี้ยวอย่างยิ่ง
“เอ่อ…! นายกล้า! ล่วงเกินฉัน จะทำให้นายเสียใจทั้งชีวิต!” เสียงจิงผิดเพี้ยนดุร้าย ความเจ็บปวดทำให้ทั้งใบหน้าจิงใกล้บิดงอหมดแล้ว ดวงตาสีแดงเลือดเหมือนใกล้จะถลนออกมา
เฉินเป่ยสายตาแข็งทื่อ เผยความหมายที่เย็นยะเยือก เขาก้มหน้า จ้องมองจิงแบบอยู่เหนือสูงส่งกว่า จากนั้นค่อยๆ เอ่ยปากบอก “ที่ฉันรำคาญสุดคือคนอื่น…ข่มขู่ฉัน”
จากนั้นรองเท้าหนังใต้เท้าของเฉินเป่ยก็เหยียบลงมาแบบคลุ้มคลั่งอีกครั้ง
“กร๊อบ!” เสียงร้องโหยหวนยิ่งเศร้าขึ้น เท้านี้ของเฉินเป่ยทำแขนข้างหนึ่งของจิงพิการไปโดยตรง เหยียบจนกระดูกแตกละเอียด
“อ๊าก!” ข้อต่อกระดูกทั้งแขนซ้ายของจิงแหลกร้าวถึงที่สุด เลือดนับไม่ถ้วนไหลออกมาแล้ว ร่างกายของจิงสั่นเทารุนแรง เจ็บปวดดุจกระแสน้ำขึ้นโหมพัดเขาแล้ว
“เอ๋อตงเฉิน…! ฉันจะไม่ปล่อยนายไป! ฉันจะไม่ปล่อยเด็ดขาด!” เสียงจริงสั่นเครือผิดเพี้ยน มีความดุร้าย และความรู้สึกเกลียดดุเดือด ในใจเขาตัดสินใจได้ตั้งแต่นานแล้ว รอให้ตนเองหลุดรอดไปได้ จะต้องทำให้เฉินเป่ยได้ลิ้มรสความเจ็บปวดรุนแรงกว่าตนเองเป็นร้อยเท่าแน่นอน
มุมปากเฉินเป่ยปรากฏรอยยิ้มเยาะเย้ยขึ้นฉับพลัน “ไม่ปล่อย?”
เฉินเป่ยสีหน้าเย็นเฉียบ เขากระทืบลงอีกครั้งหนึ่งทันที
“กร๊อบแกร๊บ!” ไหล่ของจิงก็โดนเหยียบหักอย่างจัง
จิงปวดร้าวด้วยความเสียใจ ทำให้เขาเจ็บจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ ความเจ็บที่แขนหักทำให้เขาคลุ้มคลั่งพังทลาย
ร่างกายของจิงสั่นเทาอย่างรุนแรง แขนของเขาโดนทำพัง เดิมทียากจะยันตัวลุกขึ้นจากพื้น เขาไม่มีความสามารถในการขยับแล้ว ได้แต่กระตุกอยู่ที่พื้นไม่หยุด สีหน้าบิดเบี้ยวปวดร้าว เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดออกเต็มๆ ท่าทางของเขาในเวลานี้ดูขึ้นมายังย่ำแย่กระเซอะกระเซิงแบบหาที่เปรียบไม่ได้
“ก่อนหน้านี้ที่นายพูดถึงครอบครัวฉัน ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหน?”
เฉินเป่ยถอนหายใจออกมาทีหนึ่งช้าๆ ปลดกระดุมเม็ดแรกที่หน้าอกออก
“เอ๋อตงเฉิน นายฝันไปเถอะที่จะรู้…ต่อให้ฉันตาย ฉันก็จะไม่บอกนาย!” จิงจ้องเฉินเป่ยด้วยความโมโห สีหน้าของเขาบิดเบี้ยววิกลจริต เกือบใกล้ถูกความเจ็บปวดทรมานจนเสียสติ
ความรู้สึกเกลียดของเขาต่อเฉินเป่ยมหาศาลเสียแล้ว
“อ่อ? ขอโทษที กระดูกของคนมีทั้งหมด206ชิ้น…ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันจะเหยียบหักอีกชิ้นแล้วกัน” เฉินเป่ยพูดอยู่ก็เหยียบอีกที
“แกรก!” เสียงกังวานที่รุนแรงทีหนึ่ง ทั้งขาของจิงถูกกำลังที่สยองขวัญเหยียบแตกละเอียดโดยตรง ชั่วขณะนั้นกระดูกแตกเป็นเสี่ยงๆ เลือดพุ่งกระฉูด ทั้งร่างกายล้มลงจมกองเลือด
จิงร้องโหยหวนไม่เลิก สีหน้าบิดเบี้ยวถึงขีดสุด นั่นคือความรู้สึกที่เหมือนตายทั้งเป็น ทำให้เขาอยากรีบตายไปทันทีจนใจแทบขาด
