บทที่ 517 น่ากลัวเป็นอย่างมาก
“ตูม!”
ทหารที่แข็งแกร่งพุ่งเข้าไปหาเฉินเป่ย ขณะที่มันกำลังจะถึงตัวของเฉินเป่ย จู่ๆ มันก็กระโดดขาคู่และกางขาออกกลางอากาศ ความเร็วดั่งสายฟ้าพุ่งเข้าไปที่ขมับของเฉินเป่ย มันกะจะฆ่าเขาให้ตายในครั้งเดียว
ทันใดนั้นบรรยากาศก็เย็นยะเยือก เหมือนเวลาหยุดเดิน
ขณะนั้นเองเฉินเป่ยยื่นมือออกมาอย่างรวดเร็ว และจับขาของอีกฝ่ายและฟาดลงกับพื้น ฉากนี้เหมือนกับเมื่อครู่ไม่มีผิด ทหารแข็งแกร่งคนนั้นถูกฟาดลงพื้นอย่างแรงอย่างไร้ความปรานี
“ตายซะเถอะ!” เมื่อทหารพวกนั้นเห็นเหตุการณ์ก็รู้สึกอับอาย ความโกรธพลุ่งพล่านออกมา พวกมันพากันพุ่งเข้าไปหาเฉินเป่ยอย่างน่ากลัว
ทหารคนหนึ่งซัดหมัดเข้าไปหาเฉินเป่ย บนนิ้วของมันมีวงแหวนเหล็กที่เห็นเพียงเล็กน้อย มันคือสนับมือ เมื่อใส่มันเข้าไปอานุภาพความรุนแรงจะเพิ่มขึ้นอีกเป็นเท่า
ถ้าเฉินเป่ยโดนจู่โจมที่ขมับ เนื้อสมองคงจะกระจายออกมา
ทันใดนั้นเฉินเป่ยก็เอี้ยวตัวหลบหมัดอันน่ากลัวนั่น จากนั้นทหารคนนั้นก็ปะทะสายตากับเฉินเป่ย เขาเห็นความเย็นชาและคาวเลือดในแววตาของเฉินเป่ย!
ทหารคนนั้นอึ้งไป แต่ทว่าขาของเฉินเป่ยก็ถีบไปที่มัน!
“ผลั่ก!” ตรงแขนเสื้อของทหารคนนั้นขาดวิ่นเพราะแรงมหาศาล อีกทั้งยังได้ยินเสียงกระดูกแตกอีกด้วย กระดูกแขนของมันแตกละเอียด
วินาทีต่อมา มันก็ลอยกระเด็นไปพร้อมเสียงร้องโอดครวญ
“ย้ากก!”
ทหารคนนั้นโดนเฉินเป่ยจู่โจมจนกระเด็นออกไป ส่วนทหารอีกคนอยู่ข้างหลังของเฉินเป่ย ในมือของมันถือมีดและกำลังพุ่งเข้ามาตรงหัวใจของเฉินเป่ย
ทักษะของเฉินเป่ยรวดเร็วมาก เขาหลบมีดที่หวังจะสังหารเขาได้ เขาจับมีดเล่มนั้นเอาไว้ ขณะที่ทหารคนนั้นกำลังตกตะลึง เขาก็ถีบมันอย่างแรงจนลอยกระเด็นไปสิบกว่าเมตร ร่างของมันกระแทกเข้ากับผนังจนทะลุ
หัวหน้าที่ยืนอยู่ไม่ไกลถึงกับหน้าเปลี่ยนสี เขาไม่สามารถอยู่นิ่งได้อีก มันน่ากลัวจนไม่อยากจะเชื่อ เขากับเพื่อนร่วมทีมคือคนที่โดดเด่นในกองทหารการป้องกันสงครามเยี่ยนจิง และถูกคัดเลือกอย่างละเอียด และถูกปรับเปลี่ยนให้มีพละกำลังที่แข็งแกร่งจนเกือบจะไม่มีใครสามารถต้านทานได้ แต่ทว่าตอนนี้เขาแทบไม่อยากจะเชื่อว่าจะโดนผู้ชายสวมสูทตรงหน้าถีบอย่างไม่เกรงกลัวอะไร เขารับไม่ได้จริงๆ
ท่ามกลางความวุ่นวาย หัวหน้าแผดเสียงออกมา เขาก้าวเดินอย่างรุนแรงจนพื้นแตก ร่างกายของเขากลายเป็นรูปร่างที่น่ากลัว และพุ่งเข้าไปหาเฉินเป่ย หมายเอาชีวิต!
“ตายซะเถอะ!” ทักษะของหัวหน้าน่ากลัวมาก เหมือนเขากลายเป็นสายฟ้า ขาของเขาเคลื่อนไหวอย่างน่ากลัว
เฉินเป่ยปรายตามองหัวหน้าคนนั้น สีหน้าของเขายังสงบนิ่ง ไม่แม้แต่จะมีอารมณ์ใด เขาง้างฝ่ามือขึ้นมา
“ผัวะ!” ฝ่ามือปะทะเขากับขาอันน่ากลัวของหัวหน้า
เกิดความสั่นสะเทือนขึ้น
หัวหน้ากระเด็นลอยออกไป ราวกับกระสุนปืนใหญ่ที่พุ่งออกไปอย่างรวดเร็วและตกลงสู่พื้น
คนที่เป็นหัวหน้าของทหารพวกนี้ กลับไม่สามารถตอบโต้เฉินเป่ยได้แม้แต่น้อย แถมยังโดนทำร้ายจนกระเด็นเพียงแค่ครั้งเดียว
ที่แห่งนี้ถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบ
……
ภายในห้องของหลีชิงเยียน ตอนนี้ประธานสาวจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เธอเอนตัวอยู่บนเตียง ได้เจอเรื่องน่ากลัวแบบนั้น เธอจะหลับลงได้อย่างไร
จู่ๆ หลีชิงเยียนก็นิ่งไป เหมือนเธอจะได้ยินเสียงวุ่นวายข้างนอกโรงแรม จนทำให้เธอลุกขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ เธอเดินมาข้างเตียงและเปิดผ้าม่านออก
จากนั้น เธอเห็นตรงพื้นโรงแรมมีคนกำลังยืนล้อมใครคนหนึ่งเอาไว้ ความน่ากลัวถูกปลดปล่อยออกมา
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้” ใบหน้าของหลีชิงเยียนเต็มไปด้วยความมึนงงและซีดเผือด ตาคู่สวยจ้องไปข้างนอกโรงแรม ในใจของเธอวุ่นวายไปหมด
ตอนนี้ทหารพวกนั้นตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก พวกมันเอาแต่จ้องอย่างไม่อยากจะเชื่อ หัวหน้าของพวกมันแข็งแกร่งมาก แต่กลับทำอะไรไม่ได้เมื่ออยู่ต่อหน้าของผู้ชายคนนี้ นี่มันเป็นไปได้ยังไง!
บรรยากาศเงียบเป็นอย่างมาก เหล่าทหารพวกนั้นแทบจะหายใจไม่ทั่วท้อง และมองภาพอันน่ากลัวตรงหน้า พวกมันอกสั่นขวัญแขวน
ขณะนั้นเองหัวหน้าก็สปริงตัวขึ้นมา เขาจ้องเฉินเป่ยเขม็ง สีหน้าโหดเหี้ยมเป็นอย่างมาก
“ให้ไว ไอ้เวร” สีหน้าของเฉินเป่ยเย็นชา เขาสบถออกมาไม่กี่คำ แต่มันช่างน่ากลัวเหลือเกิน
“ไอ้เวร? เรายังไม่ล้มเลิกภารกิจ พวกเราไม่ว่าจะต้องเสียอะไร ต้องทำภารกิจให้สำเร็จ!” หัวหน้าแผดเสียงออกมา เหล่าทหารที่อยู่รอบๆ ชะงักไป พวกเขามองไปยังหัวหน้าและเข้าใจทันที
หัวหน้าออกคำสั่งเช่นนี้ แสดงว่าต้องการให้พวกเขาสู้จนสุดชีวิต และเอาชีวิตของเฉินเป่ยมาให้ได้
“ฆ่ามัน!” เหล่าทหารยกปืนขึ้นแล้วจ่อไปยังเฉินเป่ย
ก่อนหน้านี้พวกเขาไม่สามารถใช้อาวุธปืนได้ เพราะกลัวว่าจะทำให้เกิดความโกลาหล จนทำให้ผู้บริสุทธิ์ในโรงแรมตกใจ แต่ทว่าตอนนี้พวกเขาหมดหนทางแล้ว
เฉินเป่ยต้องตาย!
เฉินเป่ยเกร็งไปทั้งตัวเหมือนกับคันธนู สีหน้าของเย็นยะเยือก
“ยิง!”
ลูกปืนนับไม่ถ้วนถูกส่งออกมาจากปลายกระบอกปืน หวังให้เขาพรุนไปทั้งตัว
ตอนนี้ร่างกายของเฉินเป่ยเหมือนดาบที่ออกจากฝัก เขาพุ่งไปกลางอากาศและจ้องไปยังตำแหน่งของหัวหน้า
หัวหน้าเงยหน้าขึ้น เขาเห็นเฉินเป่ยลอยอยู่บนอากาศและกำลังจ้องมาที่เขา เหมือนจ้องคนตายอย่างไรอย่างนั้น
วินาทีนั้น ไม่รู้ว่าทำไม ในใจและร่างกายของหัวหน้ารู้สึกถึงวิกฤตของชีวิต
เขาหันหลังวิ่งอย่างไม่ลังเล เขาต้องหนีเฉินเป่ย ยิ่งไกลเท่าไรยิ่งดี!
“สวบบ” แต่ขณะนั้นเองมีร่างของใครคนหนึ่งลงมาจากท้องฟ้า และขวางหน้าของเขาเอาไว้
ณ ตอนนี้ร่างกายของเฉินเป่ยมีกลิ่นคาวเลือดและความอาฆาตแผ่ซ่านออกมา
“ฉันบอกแล้ว แกหนีไม่พ้นหรอก” เสียงของเฉินเป่ยราวกับเสียงที่มาจากนรก
เมื่อเห็นร่างกายอันน่ากลัว ได้ยินเสียงอันเย็นยะเยือก ร่างกายของหัวหน้าสั่นเทิ้ม เพราะตอนนี้ในสายตาของพวกเขา เฉินเป่ยคือปีศาจชัดๆ
“ตายซะ!” หัวหน้ากัดฟันกรอด เหล่าทหารยิงไปยังตำแหน่งของเฉินเป่ย
เสียงปืนดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง แต่มันไม่สามารถโจมตีเฉินเป่ยได้ เฉินเป่ยราวกับปีศาจที่ไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลย
“ตูมมม” เฉินเป่ยเหมือนเทพสังหาร เขาไปโผล่อยู่บนหลังคารถคันหนึ่ง เมื่อเขาเหยียบขึ้นไปบนรถคันนั้น รถทั้งคันก็ยุบลงทันที!
วินาทีนั้นปืนทุกกระบอกเล็งไปที่เฉินเป่ย!
