บทที่522 ราชาหลงโดนต่อย!
รถตู้ที่ถูกระเบิดล้อรถคันนั้น หลังผ่านการระเบิดฉากนั้นแล้วก็มีบาดแผลไปทั่วทั้งตัว กระจกรถแตกละเอียด บนพื้นโดยรอบของรถตู้ ทุกที่ล้วนเป็นเศษกระจก ทหารชั้นยอดเหล่านั้นถูกควันหลงการระเบิดของลูกระเบิดมือแรงสูงโจมตี ร้อนแรงลวกเดือด อุณหภูมิสูงที่เดิมทีคนทั่วไปไม่มีทางรับไหว ทำให้ร่างกายพวกเขาแต่ละคนไหม้เป็นถ่าน ทั่วทิศทางล้วนมีแต่แขนขาดร่างบอบช้ำ ทหารชั้นยอดที่ไม่เป็นสองรองใครเหล่านี้ เป็นความภาคภูมิใจของกองทหารการป้องกันสงครามเยี่ยนจิง ทว่าเวลานี้แทบจะกลายเป็นคนพิการหมดแล้ว
มีเพียงทหารชั้นยอดไม่กี่คนที่อยู่ไกลสุด ห่างมาจากแรงระเบิดหลังสุด ยังกระเซอะกระเซิงสุดจะทนจนกระอักเลือด ต่อให้พวกเขาไม่โดนผลกระทบจากการระเบิด แต่แรงระเบิดที่สยองขวัญโหมซัดสาดเข้ามาเมื่อสักครู่นั้น ทำให้อวัยวะภายในของพวกเขาได้รับความเสียหายเช่นกัน
ระเบิดมือแรงสูงลูกหนึ่งชั่วขณะเดียว เกือบจะทำให้ทั้งหมดนี้สูญเสียกำลังต่อสู้ไปหมด
นี่เป็นไปได้อย่างไรกัน หัวหน้าจ้องมองฉากตรงหน้าตาไม่กะพริบ แทบจะพังทลาย ไม่มีทางรับได้
หัวหน้าใกล้จะหน้ามืดและเป็นลมลงแล้ว ระเบิดมือแรงสูงลูกนี้เป็นสิ่งที่สมาชิกทีมของตนเองใช้จัดการราชาหลง ผลปรากฏว่ากลับเป็นการหาเรื่องเดือดร้อนให้ตัวเองแทน
ในใจหัวหน้าขมขื่น ร่างกายสั่นเทารุนแรง เขามองทุกอย่างนี้เกิดขึ้นอย่างหน้าตาเฉย ทว่ากลับไม่มีทางหยุดยั้ง
นั่นคือฉากที่น่าเวทนาแบบหาที่เปรียบไม่ได้ กองทหารการป้องกันสงครามเยี่ยนจิงใช้ทรัพยากรนับไม่ถ้วนถึงมีทหารชั้นยอดเหล่านี้แบบในปัจจุบันได้ สำหรับกองทหารการป้องกันสงครามเยี่ยนจิงแล้ว มูลค่าของทหารชั้นยอดเหล่านี้มีความหมายมหาศาล แต่ละคนล้วนมีมูลค่าหลายล้าน
ทว่าตอนนี้ทหารชั้นยอดที่ค่าตัวหลายล้านเหล่านี้ ยามอยู่ต่อหน้าราชาหลง แค่ตีทีเดียวก็ล้มพังแล้ว
ความภูมิใจศักดิ์ศรีของพวกเขาหายเกลี้ยง อัปยศอดสูอย่างยิ่ง
“ฆ่าให้ฉัน…ฆ่ามันเลย…!” ทหารชั้นยอดที่เหลือรอดอยู่คนหนึ่งเอ่ยปาก เสียงของเขาสั่นเครือรุนแรง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความตกใจและโกรธเคือง เวลานี้บนหน้าเขาเปื้อนเลือดสดของตนเอง อัปลักษณ์ไร้ที่เปรียบ เขาต้องการฆ่าผู้ชายที่สมควรตายคนนี้อย่างไม่สนใจผลลัพธ์สักอย่าง
“เจ็บจนเดี้ยงไปทั้งตัวแล้ว ยังคิดเพ้อฝันอยู่อีกเหรอ?” เฉินเป่ยกวาดสายตามองแวบหนึ่ง สีหน้าหนาวเย็นเสียดสี
“อัยย่าห์—ตายซะ!” ทหารชั้นยอดคนหนึ่งในนั้นเลือดสดเต็มหน้า เขาล้มอยู่ในกองเลือด ขาทั้งคู่โดนระเบิดขาดไป ขาของเขา…อยู่ห่างจากเขาไปไม่ถึงห้าเมตร เขามองเฉินเป่ยอย่างสูญเสียสติสัมปชัญญะถึงที่สุด จากนั้นกระหน่ำยิงปืน
เฉินเป่ยใช้ทักษะหายตัวฉับพลัน ฝีเท้าเหยียบข้ามบนพื้นดุจเดินแบบประณีต ภาพเงาของเขาแทบจะกลายเป็นเงาเปล่า กระสุนเปลวไฟที่ระเบิดโจมตีมา…หลบผ่านทั้งหมด
ลูกตาบรรดาทหารชั้นยอดกลุ่มนั้นเบิกโต มีความตกใจที่ไม่อยากเชื่อ การแสดงออกของเฉินเป่ยผ่อนคลายราวกับเพียงแค่ทำเรื่องเล็กน้อยที่ไม่ได้สลักสำคัญสักนิด
“ปึง!” เฉินเป่ยเก็บมีดหลงหยาไว้ เข้าไปใกล้ทหารชั้นยอดคนนั้นฉับไว เขากุมหมัดขวาแน่น ภายในแขนมีเสียงกร๊อบที่ดังกังวานติดกันปรากฏขึ้นทันใด
“ปัง!”
เฉินเป่ยปล่อยหมัดหนึ่งไปบนร่างกายของคนคนนั้น พลังที่สยดสยองระเบิดออกฉับพลัน
หลังจากร่างกายของทหารชั้นยอดคนนั้นหมุนวนอยู่กลางอากาศหลายรอบก็ร่วงล้มที่พื้นอย่างแรง ในปากมีเลือดเหม็นคาว ทั้งตัวเขาถูกโจมตีไปทีเดียวจนพังทลายถึงที่สุด ลูกตาดูตื่นตระหนกตกใจ
“แก…แก…” ทหารคนนั้นพอเอ่ยปาก ก็กระอักเลือดสดออกมาเยอะ ยากจะพูดจาได้ชัดถ้อยชัดคำ และออกเสียงชัดเสียง…
“ลูกพี่รอง!”
ทหารชั้นยอดคนอื่นๆ ที่ได้รับบาดเจ็บไม่หนักสีหน้าแข็งทื่อ ความหมายเย็นเฉียบอาฆาตแค้นที่น่าตกใจปะทุขึ้นทันที
ปากกระบอกปืนของทหารชั้นยอดเหล่านี้เล็งเป้าไปยังเฉินเป่ยอีกครั้ง เปลวไฟกระสุนกระหน่ำยิง อากาศสั่นสะเทือน
ภาพเงาเฉินเป่ยแวบหายกะทันหัน กลายเป็นภาพวืดไปทันที
“ปังๆๆ!” ร่างกายของเขาเร็วจนถึงขีดสุด
ทหารชั้นยอดกลุ่มนั้นรู้สึกเพียงว่าด้านหน้ามีเงาคนแวบผ่านไป…ตามมาด้วยข้อมือของพวกเขาสั่นระบมไปหมด…อาวุธในมือร่วงลงทั้งหมดเช่นกัน
เฉินเป่ยบุกเดี่ยว มือเปล่าไร้อาวุธ เหมือนเข้ามาในดินแดนที่ไร้ผู้คน หมัดทั้งคู่สู้ได้ฉับไว แต่ทว่าทุกที่ที่เงาหมัดของเขาผ่านไป จะมีเลือดสดสาดกระจาย ภาพเงาคนนับไม่ถ้วนกระเด็นลอยกลางอากาศ
ภาพที่สั่นสะเทือนนั้นเหมือนว่าเป็นความทรงจำที่ชีวิตนี้ยากจะลืมเลือน นี่เทียบกับภาพยนตร์ไซไฟของฮอลลีวูดแล้วยังสั่นสะท้านยิ่งกว่า
“ตึง!” หมัดหนึ่งของเฉินเป่ยต่อยคนสุดท้ายลอยออกไปไกลหลายสิบเมตร หมัดทั้งคู่ของเขาเปื้อนเลือดคาวเต็มๆ ยืนอยู่กลางเลือดที่เหม็นคาวอย่างสงบนิ่งดุจปีศาจร้าย ทั้งสี่ด้านรอบกายเขา…ล้วนเป็นร่างกายอ่อนแอทั้งหมด…ร้องโหยหวนอยู่ทุกที่ ในอากาศตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นคาวเลือดที่เข้มข้น ทำให้คนสั่นสะท้านตื่นตกใจ
วันนี้เฉินเป่ยไม่ได้ฆ่าคน…แต่เขาในเวลานี้กลับน่าสยองขวัญกว่าเทพเจ้าแห่งการสังหารเสียอีก ทุกคนที่โดนหมัดทั้งคู่ของเขาโจมตี…ล้วนแล้วแต่พิการทั้งหมด
นั่นเรียกว่าเหมือนตายทั้งเป็น
“ปัง!” ทันใดนั้นเสียงปืนที่ชัดแจ๋วรุนแรงดังขึ้นทะลุผ่านท้องฟ้ายามค่ำคืน ดังสะท้อนอยู่ในที่ว่างกลางอากาศ ไม่รู้ว่าทหารชั้นยอดหนึ่งในนั้นหยิบอาวุธที่พื้นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไร กำลังเล็งยิงโจมตีทางเฉินเป่ย
แต่ตอนที่ลูกกระสุนยิงไปยังเฉินเป่ยด้วยความรวดเร็ว…เฉินเป่ยกลับกลายเป็นภาพวืดเฉียบพลัน กระสุนยิงเข้าสู่ความว่างเปล่า
เฉินเป่ยพุ่งจู่โจมทันที เหยียบไปบนแขนของคนคนนั้นโดยตรง ข้อมือของทหารชั้นยอดคนนั้นกระดูกหักแบบแตกละเอียด ชั่วขณะนั้นอาวุธที่อยู่ในมือคลายออก
“ตอนนี้แกจะยอมรึยัง?” เสียงเฉินเป่ยสงบไร้ที่เปรียบ แต่กลับมีความเย็นยะเยือกขั้นสุด
“ฉัน…ฉันยอมแกก็บ้าน่ะสิ! ฉันไม่ยอม” ทหารชั้นยอดคนนั้นเอ่ยปากดุร้าย ในฐานะบุคคลเข้มแข็งยอดเยี่ยมที่สุดของกองทหารการป้องกันสงครามของเยี่ยนจิง เขาครอบครองความหยิ่งในศักดิ์ศรีและไม่ยอมศิโรราบแบบที่ทหารควรมี เขาโกรธเคืองอย่างมาก ไม่พอใจที่สุด เขาจะไม่ก้มหัวให้เป้าหมายคนนี้
“ถ้าแกกล้าฆ่าพวกฉัน…กองทหารการป้องกันสงครามเยี่ยนจิงไม่ปล่อยแกไปเด็ดขาด!”
“กร๊อบ!” เขายังพูดไม่ทันจบ เฉินเป่ยก็เหยียบเท้าลงไปอย่างแรง
ไม่มีความเป็นไปได้ที่จะรักษาให้หายอีก
“อัยย่าห์——!” ทหารคนนั้นส่งเสียงเศร้าสลดร้องโหยหวน แขนทั้งสองเจ็บปวดอย่างยิ่ง ชั่วขณะนั้นสีหน้าซีดเซียวไร้ที่เปรียบ
“ตอนนี้…ยังไม่ยอมอีกเหรอ?” เฉินเป่ยสายตาล้ำลึกสงบ นิ่งสงบจนเหมือนสามารถมองทะลุส่วนลึกจิตวิญญาณของผู้คนได้
“แกจะยอมแพ้ไหม?” เฉินเป่ยไม่ได้สนใจเขา พูดซ้ำอีกครั้ง ในน้ำเสียงแฝงไปด้วยความหนาวเย็นที่เด็ดเดี่ยวแน่วแน่
วินาทีนี้… เทียนเหว่ยสั่นรุนแรงทั่วทั้งตัว…นั่นคือความตกใจสยดสยองถึงกระดูก เขาขยับถอยหลังแบบร่างกายสั่นเทา…พยายามหลบหนี แต่…เขาจะหนีรอดได้อย่างไรกันล่ะ?
“แกหนีไม่พ้นหรอก จะยอมหรือไม่ยอม ขาทั้งคู่ของแกก็ต้องขาด นี่คือสิ่งที่แกควรชดใช้” เสียงเฉินเป่ยดังสะท้อนอยู่ในท้องฟ้ามืดมิด
กระดูกแขนขาทั้งสี่หักแบบละเอียด ชีวิตนี้…ไม่มีโอกาสที่จะลุกขึ้นยืนอีกครั้งแล้ว นอกเสียจากกองทหารการป้องกันสงครามเยี่ยนจิงยังมีเทคนิคการทดลองด้านการแพทย์…
บรรยากาศเงียบงันแถบหนึ่ง สงบจนทำให้คนรู้สึกกลัว
ในอากาศตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นคาวเลือดจางๆ ทอดสายตามองไปทุกที่ล้วนเป็นกองเลือดกองแล้วกองเล่า เลือดไหลท่วมท้น ทำให้คนอดสั่นไม่ได้
……
เฉินเป่ยยืนอยู่ที่เดิมเงียบๆ บรรยากาศเงียบงัน มีเพียงเสียงร้องโหยหวนที่ไม่ชัดเท่าไรลอยมาและเสียงหายใจที่ฝืนกลั้นความเจ็บปวดสาหัส
ทั้งทีมบาดเจ็บจนพิการปางตาย เหล่าทหารชั้นยอดทั้งหมดสูญเสียความสามารถในการต่อสู้ไป ทำได้เพียงดิ้นรนด้วยความยากลำบาก บนหน้ามีความตกใจและตื่นตระหนกเต็มที่ พวกเขาคลานไปทางระยะไกลไม่หยุด พวกเขาต้องออกห่างจากเป้าหมาย ในที่สุดพวกเขาก็สำนึกได้แล้ว กองทหารการป้องกันสงครามเยี่ยนจิงให้พวกเขามาจัดการนั้น ไม่ใช่นักฆ่ามือสังหารอะไร แต่คือปีศาจร้ายยมทูตตนหนึ่ง
ในเวลานี้เอง ทันใดนั้นมีเสียงที่สงบดุจสายน้ำลอยมาจากด้านหลังของทหารชั้นยอดเหล่านี้ “หนี จะหนีรอดเหรอ?” เสียงที่มีความหมายเสียดสีจางๆ ด้วยนั้นลอยเข้าในหูของคนเหล่านี้ ทำให้พวกเขาสั่นไปทั้งตัว ดวงตาเผยความไม่พอใจและหมดหวังอย่างรุนแรง
“สรุปแกอยากทำอะไร ไม่สู้บอกพวกฉันแบบตรงไปตรงมาเลยล่ะ!” ในตอนนี้หัวหน้าที่สูญเสียความสามารถการเคลื่อนไหวสีหน้าหมดหวังซับซ้อนเอ่ยปากขึ้น “ทรมานพวกเราไม่มีประโยชน์อะไรกับนาย”
“พวกแกส่งคนมาฆ่าฉัน การที่ฉันไม่ได้ฆ่าพวกนาย ถือว่าตอบแทนบุญคุณของคนคนนั้นแล้ว…ตั้งแต่นี้ไป ฉันกับกองทหารการป้องกันสงครามเยี่ยนจิงไม่เกี่ยวข้องกันอีก ถ้ากองทหารการป้องกันสงครามเยี่ยนจิงลงมือกับฉันอีกครั้ง ฉันโต้กลับแน่!” ฝีเท้าเฉินเป่ยชะงัก ค่อยๆ หมุนตัว มองทางหัวหน้า เอ่ยปากชัดถ้อยชัดคำด้วยสีหน้าเย็นชา “บอกผู้บังคับบัญชาของพวกแกด้วย”
พูดจบ เฉินเป่ยก็เดินเข้าไปยังทิศทางหนึ่งด้วยความเร็ว ไม่นานเขาเดินเข้าสู่ความมืดมิดที่ไร้ขอบเขต จากนั้นถูกความมืดกลืนหายเฉียบไว
เวลานี้ ในห้องพักของโรงแรม หลีชิงเยียนยืนอยู่ที่ริมหน้าต่าง ดวงตามองออกไปยังระยะไกล ดวงตาเบิกโต ร่างกายสั่นเทารุนแรง เต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อและตื่นตระหนกแบบเข้มข้น
ท่านประธานเทพธิดาเห็นทั้งกระบวนการด้วยตาตนเอง แต่การระเบิดและกองเลือดเมื่อสักครู่นี้ เธอเห็นอย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง
หลีชิงเยียนหายใจถี่ ร่างกายเธอพิงบนผนังอย่างหมดแรง เพราะความตื่นตกใจทำให้หัวใจเต้นแรง
ผ่านไปสักพักหนึ่ง หลีชิงเยียนถึงค่อยๆ สงบอารมณ์ลงได้บ้าง ดึงผ้าม่านมุมหนึ่งออกด้วยความระมัดระวัง ตอนที่เธอมองไปอีกครั้ง การต่อสู้ที่ไม่คำนึงถึงอะไรทั้งสิ้นฉากนี้ได้ปิดฉากลงเรียบร้อยแล้ว
ปฏิกิริยาแรกที่หลีชิงเยียนได้สติกลับมาคือมือที่สั่นเทารุนแรง คลำมือถือขึ้น โทรศัพท์แจ้งตำรวจแบบสั่นไม่หยุด
และหลังจากหลีชิงเยียนโทรศัพท์หาตำรวจเสร็จ ทันใดนั้นประตูห้องพักมีเสียงกริ่งดังขึ้น
หลีชิงเยียนเงยหน้าขึ้นทันใด ใบหน้าที่สวยเพริศพริ้งสง่างามปรากฏความตกใจและหวาดกลัวขึ้นฉับพลัน ในใจเต้นแรงขึ้นมา
เมื่อสักครู่เธอเห็นมากับตาตนเองว่าเกิดอะไรขึ้น…หรือว่าเป็นเจ้าพวกนั้น? ในใจหลีชิงเยียนผุดความคิดหนึ่งออกมา
หลีชิงเยียนกุมมือถือไว้ ทันใดนั้นนึกถึงอะไรได้ รีบล้วงกรรไกรด้ามหนึ่งออกมาจากในกระเป๋าแบบสั่นไม่หยุด มือทั้งคู่สั่นเทา ร่างกายสั่นเทิ้มเช่นกัน แต่ละก้าวดูประหม่า เดินไปทางหน้าประตูด้วยความระมัดระวัง
และตอนที่เธอเดินมาถึงหลังประตูห้อง ได้ยินเสียงของด้านนอกประตูลอยมา ใบหน้าตะลึง จากนั้นมองผ่านช่องตาแมวไปอย่างไม่เชื่อ จากนั้นวางใจลงมา เปิดประตูออก มองเห็นซูเหลยสีหน้าตื่นตัวยืนอยู่ที่หน้าประตู
หลังจากดึงประตูห้องออก หลีชิงเยียนมองเห็นซูเหลย ดึงซูเหลยเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าที่ประหม่าอยู่บ้าง ปิดประตูสนิทแล้วพูดว่า “ซูเหลย เมื่อกี้ฉันมองเห็นการสังหารหมู่ฉากหนึ่ง”
ซูเหลยพยักหน้าแล้วตอบว่า “ฉันรู้ค่ะ เมื่อกี้ฉันไปสำรวจดูมาหน่อยแล้ว”
“สรุปเกิดเรื่องอะไรขึ้น?” หลีชิงเยียนสอบถาม
“อาจจะมีนักฆ่าจู่โจม แต่ว่าถูกคนหยุดยั้งเอาไว้ ที่น่าแปลกคือ…ไม่มีใครตาย ภาพเหตุการณ์ดูเหมือนโหดเหี้ยมมาก ประธานหลีคะ คืนนี้คุณดึงปิดผ้าม่านให้ดี อย่าดูอีกเลยค่ะ” ซูเหลยพูดขึ้น
หลีชิงเยียนพยักหน้า หลังถอนหายใจยาวๆ ทันใดนั้นเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ ใส่รองเท้าส้นสูงพุ่งไปทางหน้าประตูทันใด……
