บทที่537 มีดหลงหยาคืออะไร?
หน้าประตูใหญ่คฤหาสน์ เฉินเป่ยก้าวเข้ามาในคฤหาสน์ทีละก้าว
ชั่วพริบตาเดียวในคฤหาสน์ก็มีลูกน้องของตระกูลหลีนับไม่ถ้วน เหล่าลูกน้องตระกูลหลีนับไม่ถ้วนพุ่งจู่โจมมาอย่างโหดเหี้ยม…พยายามขวางกั้นเฉินเป่ยไว้ แต่ภายใต้หน้ากาก เฉินเป่ยแปลงร่างเป็นปีศาจร้าย ใช้ทักษะหายวาร์ป ทุกที่ที่ผ่าน…ล้วนแล้วแต่ฆ่ากระหน่ำเลือดสดกระจาย
เขาเหยียบย่ำที่เลือดสดและร่างบาดเจ็บของศัตรูทีละก้าว ค่อยๆ บดขยี้ลงไป
วินาทีนี้ เขาราวกับย้อนไปยังสนามรบที่คล้ายนรกนั้น การสังหารที่ศพคนตายดุจภูเขา และทะเลเลือดท่วมท้นนั้น…หน้ากากดุร้ายน่ากลัวราวกับเป็นประจักษ์พยานของปีศาจร้าย ราชาหลงที่ฆ่านองเลือด…ในที่สุดก็ปรากฏตัวบนโลก
ฝีเท้าของเขาสงบมั่นคงที่สุด แต่ละก้าว…ล้วนเหมือนมีเจตนาอยากฆ่าที่สยองขวัญไร้ขีดจำกัด ร่างกายของลูกน้องตระกูลหลีนับไม่ถ้วนนอนลงไม่ขาดสาย…ไม่มีใคร…เป็นคู่ต่อสู้ได้ เขาคล้ายกับกำลังทะยานขึ้นท้องฟ้าร่ายรำ ทักษะวาร์ปตัว เหมือนอยู่ในสถานที่ไร้ผู้คน
ตระกูลหลีของเยี่ยนจิง…คฤหาสน์ที่อิทธิพลเหนือชั้นหลังนี้…อยู่ต่อหน้าเขา…เหมือนเป็นเพียงปราสาทที่ก่อจากทรายแห่งหนึ่ง…โจมตีทีเดียวก็พังแล้ว จากนั้นก้าวเข้ามาอย่างกำเริบเสิบสาน ไร้ผู้คนสู้ได้
“ซู่!” ทันใดนั้น ในอากาศมีเสียงอาวุธที่ดุเดือดพอๆ กันกรีดทำลายที่ว่างกลางอากาศ
ทวนสีเงินล่องลอยจู่โจมเข้ามาราวกับมังกรคำราม
ใต้หน้ากากราชาหลง ลูกตาของเฉินเป่ยแข็งทื่อทันใด ใช้ทักษะวาร์ปตัว ก่อนจะพุ่งโจมตีขึ้นมาเฉียบไว
“ชิ้ง——!” มีดหลงหยาแหวกทำลายอากาศอย่างรวดเร็ว…ระเบิดโจมตีรุนแรงด้วยกันกับทวนสีเงินที่หนาวเหน็บน่าสะพรึงกลัวอันนั้น อากาศสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง
ทวนสีเงินเล่มนั้นค่อยๆ เผยตัวออกมากลางอากาศ—นั่นคือทวนสีเงินเรียบๆ เล่มหนึ่ง
ในมือชายหนุ่มรูปหล่อเย็นชาคนหนึ่งถือทวนสีเงินไว้ ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสายตาเย็นเฉียบ ล็อกเฉินเป่ยไม่ขยับ
“ตระกูลหยาง ลูกชายรอง หยางฉางคง!” ชายหนุ่มรายงานชื่อตนเอง จากนั้นยกทวนสีเงินชี้ไปยังเฉินเป่ยตรงๆ
ใต้หน้ากากราชาหลง ดวงตาของเฉินเป่ยแข็งเล็กน้อย
“ตระกูลหยาง? ตระกูลหยางอีกแล้ว…” เสียงของเฉินเป่ยเผยความหมายเย็นชาที่ล้ำลึก
“พันปีก่อน ตระกูลหยางของราชวงศ์ซ่งชื่อเสียงสั่นสะเทือนโลก มีคุณูปการอันยิ่งใหญ่จากโบราณมาถึงปัจจุบัน…เพียงแค่ฉันนึกไม่ถึงว่ารุ่นหลังของตระกูลหยางในตอนนี้…จะมาช่วยคนชั่วก่อกรรมทำเข็ญ แยกผิดชอบชั่วดีไม่ออก” เสียงของเฉินเป่ยเรียบๆ แต่มีพลังอย่างยิ่ง ราวกับดาบแหลม มีการเยาะเย้ยถึงที่สุด แทงเข้าในใจของหยางฉางคงอย่างรุนแรง
ลูกชายคนรองหยางฉางคงสีหน้าเย็นชา ตวาดใส่ “โอหัง! ชื่อเสียงตระกูลหยางของฉัน…ให้แกมาเหยียดหยามได้เหรอ?” ระหว่างที่พูด ทวนสีเงินทะลุผ่านท้องฟ้าไปโดยตรง แทงมาทางเฉินเป่ยโดยตรง
“ฉึก…!” ราชาหลงระเบิดโจมตี ปะทะกับทวนสีเงินรุนแรง ประกายไฟแตกกระจาย
ช่วงพริบตาเดียว…ก็มีมังกรยาวประกายแวบมาอีก ที่กลางอากาศจู่โจมหมุนวนออกมา สั่นสะเทือนบนท้องฟ้า
เฉินเป่ยโบกขยับมีดหลงหยาในมือจู่โจมรุนแรงแล้วต้านทานไว้
“ชิ้งๆๆ…!” มีหลงหยาโจมตี ปะทะรุนแรงกับทวนสีเงิน
ทั้งตัวเฉินเป่ยถูกพลังมหาศาลสั่นสะเทือนจนถอยหลังหลายสิบก้าวไปโดยตรง บนพื้นปรากฏรอยเท้าที่ยุบลงลึกแต่ละรอยออกมา
เห็นเพียงผู้ชายที่สีหน้าหนาวเย็นเคร่งขรึมคนหนึ่งยืนอยู่กลางคฤหาสน์ ในมือเขาถือทวนมักรดำขลับเล่มหนึ่ง แสงสีดำน่าสะพรึงกลัวระเบิดออก คุมเชิงกันกับทวนสีเงินเล่มนั้นของหยางฉางคง ราวกับตั้งแนวรบ
“แกคือรุ่นหลังของตระกูลหยาง?” ใต้หน้ากากราชาหลง สายตาเฉินเป่ยหนาวเหน็บ จ้องผู้ชายมีทวนดำขลับคนนั้นอย่างสงบ
ทวนในมือของผู้ชายดูน่ากลัว ปลดปล่อยแรงอาฆาตแค้น
“ลูกชายใหญ่ หยางเย่นกั้ว!” เสียงของผู้ชายหนาวเย็นไร้ที่เปรียบ ดุจการสังหารสยองขวัญ
มุมปากของเฉินเป่ยยกเส้นรัศมีวงกลมที่ล้ำลึกขึ้น “น่าสนใจ…ทหารแห่งตระกูลหยาง…ลูกชายใหญ่ลูกชายรองมากันหมด…พวกแกอยากขวางฉันอย่างนั้นเหรอ?”
สายตาลูกชายใหญ่หยางเย่นกั้วหนาวเหน็บอย่างยิ่ง จ้องเฉินเป่ยตรงๆ เหมือนว่าอยากจะมองใบหน้านั้นของเขาภายใต้หน้ากากให้ทะลุปรุโปร่ง
“เห็นพวกฉันสองคนอยู่ที่นี่ แกยังจะมีทางรอดไปได้เหรอ?” เสียงหยางเย่นกั้วเย็นยะเยือกที่สุด สอบถามราวกับมีจิตสังหารจากนรกด้วย
ภายใต้หน้ากากราชาหลง สายตาของเฉินเป่ยสงบอย่างยิ่ง
“ไม่มีทางหนีรอด? พวกแกมีความสามารถนี้เหรอ?” เสียงเฉินเป่ยสงบไร้ที่เปรียบ…เต็มไปด้วยการเยาะเย้ยที่เข้มข้น
บรรยากาศเงียบงันส่วนหนึ่ง สะกดด้วยเจตนาอยากฆ่า….
ชั่วขณะนั้น ลูกชายใหญ่ลูกชายรองพุ่งโจมตีเข้ามาอย่างรวดเร็ว จิตสังหารสยองขวัญท่วมท้น
“งั้นก็ตายซะ!” รูปร่างลูกชายใหญ่หยางเย่นกั้ววาร์ปหาย ทั้งตัวคนจู่โจมกระโดดขึ้นท้องฟ้า ทวนน่าสะพรึงกลัวเล่มนั้นกลายร่างเป็นมังกรยักษ์สะเทือนฟ้า แทงไปยังเฉินเป่ยตรงๆ
แววตาเฉินเป่ยแข็ง…ยกมีดหลงหยาขึ้นทันใด จากนั้นโบกมีดต่อสู้
ด้านหน้านั้น ภาพเงาคนคนหนึ่งพุ่งโจมตีเข้ามา ในมือลูกชายรองกุมทวนสีเงิน แหวกผ่านอากาศฉับไว สั่นสะเทือนเข้ามา
“วันนี้ต้องฟันหัวแกให้ได้!” เสียงลูกชายรองหยางฉางคงหนาวเหน็บเหี้ยมโหด ทวนประกายวาววับ
หน้าประตูคฤหาสน์ ภาพเงาสามคนกำลังปะทะกันรุนแรงกลางอากาศ เสียงโลหะดังลั่นสยองขวัญโจมตีไม่หยุด กลางอากาศ ประกายไฟแตกกระจายนับไม่ถ้วน ราวกับฆ่าฟันพอฟัดพอเหวี่ยง
…
ในขณะเดียวกัน ในตึกทำงานแห่งหนึ่งของเยี่ยนจิง
ผู้ทำงานลับเฉพาะนับไม่ถ้วนแต่ละคนที่สวมชุดจงซานออกเดินทางมากันทั้งหมด
หัวเซี่ยเป็นสถานที่ต้องห้ามของทหารรับจ้าง แต่วันนี้ราชาหลงผู้โดนหมายนำจับสีแดง…อยู่ที่นี่ คาดไม่ถึงจะปรากฏตัวอยู่ที่หัวเซี่ย โดยเฉพาะอย่างยิ่งยังกล้าบุกเข้าคฤหาสน์ตระกูลหลีอย่างกำเริบเสิบสานเช่นนี้ด้วย? นี่ท้าทายเส้นแบ่งของหัวเซี่ยกันเลยทีเดียว
รถตำรวจที่มีป้ายทะเบียนพิเศษหลายสิบคันแล่นมาตลอดทาง ขับไปยังทางตระกูลหลี
……
กลางดึก ณ งานเลี้ยงการกุศลแห่งหนึ่ง เวลานี้ในมือหลีเช่าเทียนถือแก้วไวน์แดง ทุกท่วงท่าล้วนมีเสน่ห์อย่างน่าประหลาดใจ
ทันใดนั้น ลูกน้องตระกูลหลีคนหนึ่งขยับไปกระซิบที่ข้างหูของหลีเช่าเทียนสองสามประโยค หลีเช่าเทียนที่แน่นิ่งมาแต่ไหนตาไรสีหน้าเปลี่ยนยกใหญ่ครั้งแรก
“แน่ใจเหรอ?” ความสดใสบนหน้าหลีเช่าเทียนไม่หลงเหลือทันใด สีหน้าอึมครึมเย็นยะเยือก
ลูกน้องแต่ละคนพุ่งเข้างานเลี้ยง นำทางหลีเช่าเทียนเดินเข้าในห้องแห่งหนึ่ง
หลีเช่าเทียนเสียอาการไปในช่วงสั้นๆ ทั่วทั้งตัวดูใจเย็นเป็นพิเศษ…ใจเย็นถึงขั้นสุดเลยล่ะ เขาล็อกประตูห้องเอาไว้ นั่งลงบนโซฟาอย่างนิ่งสงบไร้ที่เปรียบ…ทั้งตัว…จมสู่สภาพที่พิเศษ…จมสู่การครุ่นคิด
ในช่วงสำคัญเร่งด่วนที่ตระกูลโดนคนบุกแบบนี้…คาดไม่ถึงว่าหลีเช่าเทียนล็อกประตูไม่ได้ออกมา จมสู่การครุ่นคิดที่ใจเย็นต่อเนื่องไป ถ้าเป็นหลีเช่าเทียนที่หู้ไห่ในอดีต เกรงว่าคงสูญเสียสติสัมปชัญญะไปตั้งนานแล้ว
ปล่อยให้คนภายนอกมากระหน่ำโจมตี…เขายืนตระหง่านไม่ขยับ สุขุมเยือกเย็นถึงขั้นสุด
หลีเช่าเทียนอยู่ภายในห้อง สติสัมปชัญญะความคิดกำลังประมวลผลรวดเร็ว เขาในวินาทีนี้เปลี่ยนไปเคร่งขรึมอย่างยิ่ง
หนึ่งนาทีต่อมา หน้าผากของเขาผุดเม็ดเหงื่อเล็กๆ นับไม่ถ้วนออกมาแล้ว…ส่วนเขายังคงจมสู่การครุ่นคิด
ในที่สุดก็ผ่านไปสามนาที หลีเช่าเทียนลุกยืนขึ้นกะทันหัน หยิบโทรศัพท์บนโต๊ะขึ้นมาโดยตรง ต่อสายไปยังหมายเลขที่ไม่เหมือนปกติ
หมายเลขนี้ ไม่ใช่หมายเลขที่ใช้การในหัวเซี่ยโดยสิ้นเชิง
“ช่วยฉันติดต่อ…หัวหน้าหลี่!”
หลังจากนั้นห้านาที ประตูห้องเปิดออก หลีเช่าเทียนใส่เสื้อทันที ผูกเนกไท แล้วเดินไปนอกห้องทำงานโดยตรง
“รีบเตรียมรถ ไปหาเจ้าบ้านเดี๋ยวนี้!” เสียงของหลีเช่าเทียนมีความเคร่งขรึมแบบไม่เคยมีมาก่อน
……
หน้าประตูคฤหาสน์ตระกูลหลี การสู้รบสะเทือนฟ้ากำลังเกิดขึ้นต่อเนื่อง
ตระกูลยอดเยี่ยมแห่งยุคที่สืบทอดมาพันปี…ตระกูลหยาง อัจฉริยะทั้งคู่ออกโจมตี
ลูกชายใหญ่ตระกูลหยาง ลูกชายรองตระกูลหยาง ผู้แข็งแกร่งด้านวิทยายุทธสองคนร่วมมือกันจู่โจม จิตสังหารท่วมท้นสยองขวัญ
ร่างกายลูกชายใหญ่หยางเย่นกั้ววาร์ปหาย แขนทั้งคู่กวัดแกว่งมังกรดำ ราวกับมังกรที่น่ากลัวตัวจริงมาร้องคำราม… แต่ละการโจมตีนำเอาพลังสยองขวัญมากมายมาด้วย
เฉินเป่ยกุมมีดหลงหยาไว้ รับการปะทะไม่หยุด
“ชิ้งๆๆ…!” อาวุธสองเล่มปะทะกันรุนแรง กลางอากาศสั่นสะเทือนแสงดาวประกายไฟที่สยองขวัญออกมา อากาศถูกเสียงดังก้องสั่นสะเทือน
ทวนสีเงินในมือของลูกชายรองหยางฉางคงประกาย จู่โจมมาจากด้านหลังเฉินเป่ยกะทันหัน…ชั่วขณะนั้นทวนสีเงินทะยานขึ้นท้องฟ้า… แล้วฟัน
ทันใดนั้น…ลูกตาเฉินเป่ยหดลง ร่างกายวาร์ปหายหลบออกไป
“ฉึก——!” ทวนสีเงินสยองขวัญด้านหลังเล่มนั้นฟันไปยังที่ว่างกลางอากาศ…ตามมาด้วยฟันลงที่หลังคอของเฉินเป่ยหลายเซนติเมตร นำพาเสียงลมที่แรงมากพอๆ กันมาด้วย
“ตึง…!” ทวนสีเงินร่วงลงพื้น…ชั่วขณะหนึ่งทั้งพื้นดินถูกระเบิดจนแตกร้าวยุบลง…ฝุ่นกระจายลอยขึ้น
ช่วงพริบตาเดียว ร่างกายเฉินเป่ย…มีมังกรสยองขวัญคำรามมาอีก… ลูกชายใหญ่หยางเย่นกั้วใช้ทักษะประกายวาร์ปดุจฝนดาวตก…พุ่งจู่โจมมารุนแรง… ทวนมักรดำปล่อยจิตสังหารที่น่าสะพรึงกลัวสยดสยองภายใต้แสงแดด
ทวนมักรดำไวดุจสายฟ้าแลบร้องคำราม…แหวกผ่านอากาศฉับไว…ชั่วพริบตาเดียวก็แทงมายังหน้าอกของเฉินเป่ย…โจมตีทีเดียว จะต้องตายแน่
ใต้หน้ากากราชาหลงที่ดุร้าย ลูกตาของเฉินเป่ยแข็งขึ้นฉับพลัน ชั่วเวลานี้…ความโหดเหี้ยมในใจของเขา…ไม่มีทางรักษาไว้ได้อีก เวลานี้เขา…กลายเป็นมังกร มังกร—ที่จิตสังหารโหดเหี้ยมตัวหนึ่ง
ด้านหน้า… ทวนมักรดำเล่มนั้นแทงมาอย่างรวดเร็ว…พุ่งไปยังที่หัวใจตรงหน้าอกของเฉินเป่ย…แรงอาฆาตสยดสยองน่าตกใจ
ทันใดนั้น เฉินเป่ยยกมือขึ้น…แขนของเขาแทบกลายเป็นภาพวืดสายฟ้าแลบเส้นหนึ่ง…
“ชิ้ง!” ฝ่ามือของเขา…กุมทวนที่แทงเข้ามาอย่างรวดเร็วเล่มนั้นไว้แล้ว
