แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
บทที่ 553 มีดเดียวจบ
ช่วงดึก ภายในห้องใต้ดินลึกกว่าสิบเมตรที่อยู่ข้างล่างตึกองค์กรแห่งหนึ่ง จู่ๆ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น
ประตูห้องถูกเปิดออก คนที่มีสีหน้าเหนื่อยและอ่อนล้ายืนอย่างหลีหงยืนอยู่หน้าประตู เขามองคนที่ยืนอยู่ที่ประตูแล้วเอ่ยถาม “มีอะไร”
“ข่าวด่วนครับ คุณชายหลีถูกนักฆ่าลอบฆ่า สถานการณ์อยู่ในขั้นวิกฤติครับ!” คนนั้นเอ่ยขึ้น
“นักฆ่า” แววตาของหลีหงนิ่งไป จากนั้นรังสีแห่งความอาฆาตก็แผ่ออกมาจากตัวของเขา “ระบุตัวของนักฆ่าได้หรือยัง”
“จิงแจ้งมาว่าคือราชาหลง คนที่อาละวาดในเยี่ยนจิง และประกาศจะฆ่าคุณชายหลีให้ตายครับ”
“ราชาหลง?” เมื่อหลีหงได้ยินชื่อนี้ แววตาของเขาก็นิ่งไป ความหวาดกลัวฉายออกมาจากแววตาของเขา
“ทำไมเช่าเทียนถึงไปยั่วโมโหเขาได้” หลีหงก้มหน้าพึมพำ แต่ไม่นานเขาก็เงยหน้าขึ้น สีหน้าเย็นชา “แต่ว่าการที่ราชาหลงกล้ามาเหิมเกริมที่นี่โดยไม่คำนึงถึงกฎหมาย ถึงเขาจะเก่งที่ต่างประเทศแค่ไหน แต่ที่นี่ เขาต้องได้รับโทษตามกฎหมาย!”
ท่าทางของคนนั้นนอบน้อม “นายท่าน ผู้มีฝีมือในเยี่ยนจิงล้วนถูกส่งไปทำหน้าที่กำจัดศัตรู ในตอนนี้ไม่มีใครสามารถหยุดรั้งการอาละวาดของราชาหลงได้”
“ไม่ มีอยู่หนึ่งคน” แววตาของหลีหงลึกลงไป จากนั้นจึงพูดขึ้นอย่างเนิบๆ
คนนั้นอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงตั้งสติได้ “นายท่านหมายถึง…เขาเหรอครับ แต่ว่าตอนนี้เขาบ้าไปแล้วนะครับ”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ สองคนนั้นมีความแค้นมากถึงขั้นไม่อยากอยู่ร่วมใต้ฟ้าเดียวกัน ให้พวกเขามาร่วมมือกับเรากำจัดราชาหลง ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้แล้ว”
“ครับ!”
……
“ดูเหมือนพวกแกจะมีความภักดีมาก” เฉินเป่ยกวาดตามองพนักงานที่ยืนข้างหลีเช่าเทียน จากนั้นจึงพยักหน้าช้าๆ แววตาของเขาดูมีเลศนัย
“เอ๋อตงเฉิน แกกล้าแตะต้องฉัน ปู่ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่” หลีเช่าเทียนฝืนความกลัวเอาไว้และหันไปตวาดใส่หลีเช่าเทียน
แต่ทว่าช่วงที่เขาเอ่ยปาก เฉินเป่ยก็ลากพนักงานที่อยู่ข้างหลังแล้วโยนไปทางหลีเช่าเทียน
“สวบ!”
“พลั่ก!”
เสียงร้องอันน่าเวทนาดังขึ้น ร่างนั้นกระแทกจนทำให้เหล่าพนักงานหลีกทางออก จนทำให้หลีเช่าเทียนยืนอยู่อย่างโดดเดี่ยว
“อย่า!”
ร่างนั้นเหมือนกระสุนปืนใหญ่พุ่งออกไป แต่ทว่าหลีเช่าเทียนชะงักฝีเท้าลง
เพราะว่าเฉินเป่ยปรากฏตัวต่อหน้าของเขา
“ฉันควรจะเรียกแกว่าเอ๋อตงเฉินหรือราชาหลง” สีหน้าของหลีเช่าเทียนซีดเผือด หลังจากพนักงานเหล่านั้นตั้งสติได้ แต่ทว่าเมื่อพวกเขาเห็นภาพนองเลือดนั้น แต่ละคนก็พากันขาอ่อนจนไม่กล้าเข้าไป
“หนีพ้นเหรอ” เฉินเป่ยมองหลีเช่าเทียนด้วยสายตาเรียบเฉย และเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
หลีเช่าเทียนกัดฟันกรอดและเอาแต่จ้องเฉินเป่ย “ปล่อยฉันไป ฉันจะปล่อยเรื่องในอดีตไป!”
“ปล่อยแกงั้นเหรอ” เฉินเป่ยชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็หัวเราะออกมาเหมือนได้ยินเรื่องตลก “แกให้ฉันปล่อยแก แล้วแกจะปล่อยผู้หญิงของฉันไหม”
“เอ๋อตงเฉิน ถ้าฉันตาย ปู่ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่ แกต้องตายเท่านั้น!” หลีเช่าเทียนยังยืนอยู่ตรงนั้น เขาไม่ได้คุกเข่าลงเหมือนคนทั่วไป เพราะเขามีความเย่อหยิ่ง เขาคือนายน้อยแห่งบ้านตระกูลหลี!
“งั้นตอนที่แกลงนรกไปดูถ่ายทอดสดก็แล้วกัน เพราะคนที่พูดแบบแกมีเยอะแล้ว ก็แกรอคิวแล้วกัน” สีหน้าของเฉินเป่ยเย็นชา
หลีเช่าเทียนหรี่ตาลงเหมือนรับรู้ถึงแรงอาฆาตของเฉินเป่ย เขาพุ่งไปทางเครื่องบินส่วนตัวอย่างไม่ลังเล เขาอยู่ไม่ห่างจากเครื่องบินส่วนตัว อีกแค่ไม่กี่ก้าวเท่านั้นก็จะขึ้นไปบนเครื่องบินได้!
แต่เขาจะวิ่งไปตรงนั้นได้จริงเหรอ
เสียงคำรามดังขึ้นมาอย่างกึกก้อง หลีเช่าเทียนชะงักฝีเท้าลง จู่ๆ ระหว่างหัวคิ้วของเขาก็เป็นรูเลือด จากนั้นดวงตาของเขาก็มืดลงและล้มลงไปกองกับพื้น!
หลีเช่าเทียนนายน้อยที่ยโสโอหังของบ้านตระกูลหลี สิ้นลมอย่างกะทันหัน ตัวเขาเองยังไม่ได้เตรียมตัวตายมาด้วยซ้ำ เฉินเป่ยไม่ให้เขาได้มีโอกาสพูดจองหองอีก!
……
หน้าประตูสนามบิน ตัวของเฉินเป่ยเต็มไปด้วยคราบเลือด เขาพ่นควันบุหรี่ออกมาช้าๆ และยืนพิงอยู่ที่ข้างรถยนต์ ใบหน้าของเขามีความอ่อนเพลียที่นานครั้งจะได้เห็น
เสียงอึกทึกครึกโครมดังขึ้นท่ามกลางความวุ่นวายในช่วงค่ำ ประกายมีดสีขาวที่น่ากลัวสะท้อนออกมา มันพาดผ่านความมืดอันเงียบงันและพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว
ท่าทีของเฉินเป่ยยังคงนิ่งเฉย ไม่มีท่าทีหวาดกลัวแม้แต่น้อยเมื่อเห็นประกายมีดอันแหลมคม
“ฉิ้ง!” เขาเห็นมีดเล่มยาวกำลังพุ่งมา ขณะที่มันกำลังจะเคลื่อนเข้ามาใกล้ลำคอของเฉินเป่ยจนแทบจะหยุดหายใจ เพราะเฉินเป่ยใช้สองนิ้วจับตรงคมดาบเอาไว้!
ดาบเล่มนั้นหยุดอยู่กับที่โดยไม่สามารถขยับไปไหนได้อีก!
ชายคนนั้นชะงักไปจากนั้นจึงแผดเสียงออกมา “ตายซะเถอะ เอ๋อตงเฉิน!”
“นี่แกเป็นใครอีก สุนัขรับใช้ของหลีเช่าเทียนเหรอ” เฉินเป่ยพูดดูหมิ่น
“วันนี้ในปีหน้าคือวันตายของแก!” ชายคนนั้นเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว มีดเล่มยาวส่องแสงเหมือนมังกร ประกายอันน่ากลัวของดาบสะท้อนอยู่ในอากาศ มันน่ากลัวเป็นอย่างมาก!
ความน่ากลัวของมีดแผ่ซ่านไปทั่ว จนทำให้ท่าทีของเฉินเป่ยเปลี่ยนไปไม่น้อย
มีดอันน่ากลัวหมุนควงมายังตัวของเฉินเป่ย เขาสูดหายใจลึก ถ้าโดนมีดเล่มนั้นแทงเข้ามา ไม่ว่าใครก็ต้องเลือดสาดและไม่รอดอย่างแน่นอน!
เฉินเป่ยยืนอยู่ตรงนั้น ความน่ากลัวของมีดอันแหลมคมล้อมรอบเขาเอาไว้ในความมืด!
จู่ๆ เฉินเป่ยก็ยื่นมือออกไปในอากาศและคว้าอย่างรวดเร็ว
“ตู้ม!” เสียงอาวุธดังกึกก้องสั่นสะเทือนอยู่ในอากาศ ความน่ากลัวของมีดมลายหายไปทันที มีดยาวเล่มนั้นกลายเป็นสสารด้วยสองมือของเฉินเป่ยอย่างน่าตกใจ
แต่ทว่าสองมือของเฉินเป่ยกลับไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อย ที่แท้มีดอันแหลมคมฟันลงไปบนหนังหนาด้านของเฉินเป่ย!
“เอ๋อตงเฉิน ยังจำลูกฉันได้ไหม เพราะแกตระกูลหยางจึงไร้ผู้สืบทอด!” ชายคนนั้นจ้องเฉินเป่ยอย่างเย็นชา ความอาฆาตไม่มีที่สิ้นสุด มันคือสายตาที่จ้องจะฆ่าคน
เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ภายในความมืดที่เงียบสงัด ท่าทีของเฉินเป่ยไม่ได้เปลี่ยนไป แต่ในแววตาของเขาฉายแววอะไรบางอย่างที่ยากจะเดาได้
แววตาของเฉินเป่ยยังคงนิ่ง เขายืนอยู่ตรงนั้นราวกับไม่ใช่ผู้เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้
“ที่แท้ก็รุ่นพี่นี่เอง” เฉินเป่ยพูดเนิบๆ น้ำเสียงของเขาทุ้มลึกอย่างประหลาด “งั้นใครเป็นคนบอกเรื่องนี้กับแก?”
“เอาไว้แกตายแล้วไปถามยมบาลก็แล้วกัน!” ชายคนนั้นตวาดออกมาอย่างเย็นชา ถึงแม้เขาจะดูเป็นคนมีอายุแต่ยังเคลื่อนไหวได้อย่างคล่องแคล่ว พละกำลังฮึกเหิมยิ่งกว่าคนหนุ่มเสียอีก!
ทันใดนั้นร่างของใครบางคนก็หายไปต่อหน้าของเฉินเป่ย ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆ
เพียงชั่วพริบตาก็มีเงาสีดำปรากฏขึ้นข้างหลังของเฉินเป่ย ประกายของมีดพุ่งเข้ามาที่ด้านหลังของเฉินเป่ย
เฉินเป่ยจ้องเขม็ง นี่มัน…นินจุทสึ!
เฉินเป่ยขยับตัวอย่างไม่ลังเล ร่างของเขากลายเป็นภาพลวงตาและถอยไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว เขาหลบมีดเล่มนั่นได้ภายในพริบตา
“คิดไม่ถึงว่าคนตระกูลหยางจะมีความสามารถด้านนินจุทสึของประเทศหมู่เกาะ” น้ำเสียงของเฉินเป่ยดังขึ้นอย่างช้าๆ สีหน้าของหยางหลงเย็นชาเป็นอย่างมาก เขายืนนิ่งอยู่ท่ามกลางความมืด แต่ทว่าเหมือนความมืดกำลังหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว
เฉินเป่ยยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางความมืด
หยางหลงกวาดตามองเฉินเป่ยด้วยสายตาเย็นชา ในแววตาของเขาเต็มไปด้วยความอาฆาตที่ไม่มีที่สิ้นสุด
“เพื่อพละกำลัง ฉันท่องไปทั่วต่างแดน เพื่อรวบรวมและหล่อรวมเคล็ดวิชาที่ดีเลิศเข้าด้วยกัน แม้แต่ราชาหลงอย่างแกก็จะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย” น้ำเสียงของหยางหลงยังคงเย็นชาอย่างต่อเนื่อง มันเย็นยะเยือกราวกับเสียงจากนรก!
เฉินเป่ยได้ยินก็ชะงักไป “อภัยให้ฉันด้วยที่ต้องพูดตรงๆ เคล็ดวิชาของประเทศหมู่เกาะ มันก็แค่เด็กน้อยเท่านั้น แกคงไม่ได้คิดว่ามันเป็นเคล็ดวิชาลับอะไรใช่ไหม”
“คนที่มาทำลายผู้สืบทอดตระกูลหยาง ต้องฆ่าอย่างไร้ความปรานี!” หยางหลงตวาดออกมาด้วยความโมโห
“ก่อนหน้านี้ฉันแค่อยากจะตัดเส้นเลือดที่แขนทั้งสองข้างของสองผู้กล้าตระกูลหยาง แต่ใครจะไปรู้ว่าสองคนนั้นจะรนหาที่ตาย ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน” เฉินเป่ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ยังมีลูกชายของฉัน พ่อของสองผู้กล้าตระกูลหยาง!” สีหน้าของหยางหลงนิ่ง เขาตวาดออกมา
“พ่อ…” เฉินเป่ยขมวดคิ้วและคิดอยู่ครู่ใหญ่ สุดท้ายก็ยักไหล่ขึ้นอย่างไม่แยแส “สงสัยจะอ่อนจนฉันจำไม่ได้แล้ว”
“ตายซะเถอะ!” คำพูดของเฉินเป่ยกระแทกใจของหยางหลง สีหน้าของหยางหลงเย็นยะเยือก ความอาฆาตแผ่ออกมา
หยางหลงจ้องเขม็ง วินาทีต่อมาเขาก็หายวับไป!
ภายในระยะเวลาอันรวดเร็ว เฉินเป่ยยังไม่ทันกะพริบตาก็มีมีดพุ่งเข้ามาตรงหน้า
นินจุทสึเป็นวิชาลับที่แข็งแกร่งของประเทศหมู่เกาะ พลังทำลายล้างที่ไม่สามารถจับต้องได้
หยางหลงจับมีดเล่มยาวตรงเอว จากนั้นก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว
“ตู้ม!” เสียงอันน่ากลัวดังกึกก้องในอากาศ
วินาทีที่มีดเล่มยาวออกจากฝักมันกลายเป็นแสงดาบที่ทำลายล้าง!
ลำแสงของดาบตวัดไปมาจนเหมือนกรอบดักศัตรู
ภายในพริบตาลำแสงของมีดก็กลายเป็นเส้นโค้ง ลำแสงของมีดรวมเป็นหนึ่งเดียว และฟาดฟันลงในอากาศ
“สวบ!” เสียงยังไม่ทันหายไป มีดกลับฟันลงมาแล้ว
เพียงมีดเดียวก็ระเบิดพลังมหาศาลออกมา
เฉินเป่ยถอยไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว ตัวของเขาเซไปมาอย่างรุนแรง ถึงจะหลบความน่ากลัวของมีดนั่นได้
จอนผมของเขาถูกมีดเล่มนั้นตัดออกจนลอยไปในอากาศ
“ดาบนี้น่าสนใจดีนี่” เฉินเป่ยแววตาลึกลงไป เขาแสยะยิ้มออกมา
ดาบเดียวสามารถตัดผมของราชาหลงไปกระจุกหนึ่ง หลงหยางมันเหิมเกริมนัก!
เฉินเป่ยคิดไม่ถึงว่าในประเทศหมู่เกาะจะมีวิธีการใช้มีดที่เร็วขนาดนี้ แค่เพียงดาบเดียวก็น่ากลัวได้ถึงเพียงนี้ ช่างน่าสนใจจริงๆ
สีหน้าของหยางหลงเย็นชาเป็นอย่างมาก แววตาของมันดูแปลกไป เขาไม่เคยพลาด ต้องตายเท่านั้น
แต่ทว่าวันนี้เขากลับพลาด มีดของเขาทำได้เพียงตัดผมของอีกฝ่ายเท่านั้น นี่มันทำให้หยางหลงรับไม่ได้!
เขาคือผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในเคล็ดวิชามีดเดียวจบ มีดของเขาเกือบจะเร็วเหนือแสง เขาร่ำเรียนวิชานี้มาทั้งชีวิต แต่ทว่าวันนี้เขากลับทำพลาด
เขาถือมีดเล่มยาวเอาไว้ในมือ รังสีแห่งความเย็นยะเยือกแผ่ซ่านไปในอากาศ มันคือความอาฆาต มันคืออานุภาพของมีด!
“สามารถรับมีดฉันได้ แสดงว่ามีความสามารถพอที่จะทำลายผู้สืบทอดตระกูลของฉัน” น้ำเสียงของหยางหลงราบเรียบ แต่กลับแฝงไปด้วยแรงอาฆาต!
