บทที่ 557 แรงสังหารไม่มีที่สิ้นสุด
“พวกเราไม่รู้ว่าในเว็บมืดประกาศค่าหัวของนายคือพันล้าน…” เทย์เลอร์ตัวสั่นเทิ้ม เขายังตกอยู่ในความหวาดกลัว
ท่ามกลางความมืดข้างนอกโรงแรม เต็มไปด้วยความตกตะลึงและความน่าสังเวช
ทหารรับจ้างเหล่านั้นขาอ่อนลงไปคุกเข่ากับพื้นและตัวสั่นเทิ้ม
แต่เฉินเป่ยยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม รังสีแห่งความอาฆาตแผ่ออกมาจากตัวเขา เขาเหมือนปีศาจที่มาจากนรก
“คนที่กล้ามากำเริบเสิบสานในหัวเซี่ย ไม่ว่าจะไกลแค่ไหนก็ต้องฆ่าให้ตาย วันนี้พวกแกมาเหยียบมาถึงที่นี่ งั้นก็ไม่ต้องกลับไปแล้วล่ะ” เฉินเป่ยกวาดตามองเหล่าทหารรับจ้างด้วยแววตาเย็นชา “ทุกคนจะต้องโดนเชือดคอที่นี่ และใช้เลือดบูชาแผ่นดิน ฉันจะเหลือศพไว้ให้แก”
เมื่อคำพูดออกมาจากปากของเฉินเป่ย เหล่าทหารรับจ้างตกใจจนตัวสั่นเทิ้ม
ทุกคนจะถูกเชือดคอที่นี่ เฉินเป่ยไม่คิดจะไว้ชีวิตพวกเขา
“เอ่อ…” เป้ากางเกงของเทย์เลอร์เปียกชื้น เขาสะกดกลั้นความหวาดกลัวภายในใจ และตะเกียกตะกายขึ้นมาอย่างสั่นระรัว จากนั้นก็วิ่งหนีอย่างหวาดกลัวไปท่ามกลางความมืด
เขาไม่อยากตาย เขารอดชีวิตมาจากสงครามต่างแดนไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง คืนนี้เขาจะต้องถูกฝังที่หัวเซี่ยเหรอ เขาไม่ยอม ถ้าวันนี้เขารอดไปได้ เขาจะปิดบังชื่อสกุลและหนีไปไกลสุดขอบฟ้า คนที่น่าสยดสยองแบบนี้จะได้หาเขาไม่เจออีกต่อไป!
ขณะเดียวกัน เหล่าทหารรับจ้างที่อยู่รอบๆ ต่างก็พากันหวาดกลัวจนตัวสั่นเหมือนกัน พวกมันต่างก็รีบตะเกียกตะกายขึ้นมาและหนีอย่างอุตลุด ความวุ่นวายเกิดขึ้นท่ามกลางความมืด
เหล่าทหารรับจ้างพยายามหนีกันให้วุ่น พวกเขาไม่อยากตาย!
ทหารรับจ้างแบล็กฮอว์กที่เคยบ้าระห่ำ ตอนนี้กลับเป็นเหมือนฝูงสัตว์ที่วิ่งหนีเพื่อเอาตัวรอด
“หนี?” เฉินเป่ยยังคงยืนอยู่ที่เดิม ความบ้าเลือดฉายออกมาจากแววตาของเขา “คิดจะหนีอีกงั้นเหรอ”
ทันใดนั้น เขาก็หมุนแขนซ้ายอย่างรวดเร็ว และยื่นฝ่ามือไปในอากาศ
“หลงหยา!”
ฉิ้ง! มีดหลงหยาที่ปักอยู่บนพื้นส่งเสียงคำรามออกมาเบาๆ เหมือนกับโดนอานุภาพวิเศษดึงดูดเอาไว้ มันลอยกลับเข้ามาอยู่ในมือของเฉินเป่ย
เฉินเป่ยถือมีดไว้ในมือขวา เขาแสยะยิ้มประหลาดออกมา
“ฆ่ามัน!” เมื่อเสียงของเฉินเป่ยดังขึ้น มีดพุ่งออกไป
มีดหลงหยาตวัดอยู่ในอากาศ และพุ่งเข้าไปที่คนที่กำลังหนีอย่างเทย์เลอร์
มีดหลงหยาสว่างวาบ ตัวมีดเสียดสีกับอากาศจนทำให้เกิดเสียงคำรามออกมาเบาๆ
มีดหลงหยาตวัดอยู่ในอากาศจนทำให้เกิดแสงดำและเสียงคำราม มันพุ่งไปที่เทย์เลอร์อย่างรวดเร็ว
เทย์เลอร์กำลังวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว
“สวบ!”
จู่ๆ ก็มีแสงดำทะลุเข้ามาที่หัวใจของเขา มันทะลุเข้ามาที่หัวใจห้องซ้ายของเขา
สีหน้าของเทย์เลอร์ซีดเผือด ฝีเท้าของเขาค่อยๆ ชะงักลง แววตาของเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึง เขารีบใช้มืออุดเลือดที่กำลังทะลักออกมาทางหน้าอก
แต่ทว่าเลือดก็ไหลออกมาทางหน้าอกไม่หยุด มันไหลออกมาทางร่องนิ้วของเขาจนมือทั้งสองข้างเต็มไปด้วยเลือด ท่อนบนของเขาอาบไปด้วยเลือด
ขณะเดียวกันมีดหลงหยาก็กำลังหมุนควงอยู่ในอากาศ มันหมุนตามแรงเฉื่อยและพุ่งเข้ามาตรงหน้าเขาอีกครั้ง
“สวบ!” มีดหลงหยาพาดผ่านไป ภายในพริบตาเดียว มีดหลงหยาแทงลงไปที่ระหว่างหัวคิ้วของเขา เลือดสีแดงปะปนกับสีเหลืองของเนื้อสมองสาดกระจายออกมา
ใบหน้าของเทย์เลอร์มีรอยแตกสีแดงเล็กๆ มันเป็นรอยแผลอันประณีตที่เกิดจากมีดและตอนนี้มันก็กำลังลามไปเรื่อยๆ
“อ๊ากกก” เทย์เลอร์ตัวสั่น เขาเอามือกุมหัวของตัวเอง ราวกับพยายามจะปกป้องมันเอาไว้
แต่ทว่าเหมือนกะโหลกของเขาไร้ซึ่งการควบคุม ชิ้นส่วนกะโหลกและเลือดหล่นหลงมาไม่หยุด เลือดสาดกระจายไปทั่ว!
เขาสัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงภาพที่น่ากลัวของน้ำในเซลล์สมองของเขาที่เอ่อล้นออกมา!
เสียงแตกดังขึ้นมาทันที กะโหลกของเขาแตกกระจาย
เทย์เลอร์ล้มลงบนพื้น เขาเหลือเพียงร่างไร้ศีรษะ
“กลับมา! หลงหยา” เฉินเป่ยแผดเสียงออกมา มีดหลงหยาลอยกลับเข้าไปในมือของเฉินเป่ยอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้เฉินเป่ยดวงตาแดงก่ำ มันถูกแทนที่เข้ามาด้วยความกระหายเลือด
เฉินเป่ยยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ดวงตาของเขาแดงราวกับปีศาจกวาดตามองเหล่าทหารรับจ้างที่วิ่งหนีกันไปคนละทิศคนละทาง
เขาแสยะยิ้มออกมาอย่างเย็นชา “ไม่ว่าใครหน้าไหนก็หนีไม้พ้น”
ทันใดนั้นพื้นตรงใต้เท้าของเขาแตกออก
วินาทีต่อมาร่างของเขาก็หายวับไป
ร่างของเขากำลังเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วอยู่ในความมืด
“สวบ สวบ สวบ” แสงดำคำรามอยู่ข้างกายเขา ความกระหายเลือดแผ่ซ่านอยู่ในความมืด
ตอนนี้มีดหลงหยา ต้องบูชาด้วยเลือด!
กลิ่นเลือดกระจายไปทั่ว
ทหารรับจ้างคนหนึ่งกำลังหนีอย่างบ้าคลั่ง จู่ๆ ก็มีแสงดำทะลุเข้ามาที่ตัวเขา
วินาทีต่อมา ตัวของเขาแตกกระจายออกมาเป็นชิ้นๆ และร่วงลงบนพื้น สุดท้ายมันก็กลายเป็นทะเลเลือด
มีดหลงหยาคำรามอยู่ท่ามกลางความมืด เสียงคำรามของมันช่างน่ากลัวมาก
เหล่าทหารรับจ้างต่างพากันล้มลงบนพื้น ตอนนี้ที่นี่เต็มไปด้วยเลือดราวกับนรก
เฉินเป่ยยืนอยู่ในทะเลเลือด มีดลงหยาในมือซ้ายขยับเบาๆ ตอนนี้เขาเหมือนกำลังแสดงโชว์ศิลปะ ศิลปะการสังหาร!
“พรวด พรวด พรวด” เสียงกระอักเลือดดังขึ้น
เสียงแตกกระจายของร่างกาย
เสียงต่างๆ ดังขึ้นมาพร้อมกัน จนกลายเป็นท่วงทำนองจากนรก!
ฉิ้ง!
หลงหยาเคลื่อนผ่านคอของทหารรับจ้างคนสุดท้าย จากนั้นมันก็หยุดอยู่ท่ามกลางความมืด
หยดเลือดไหลลงมาจากปลายมีด
“ตู้มม” ร่างของทหารรับจ้างระเบิดออก เลือดสาดกระจายออกมา
……
บรรยากาศถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบ
ร่างของเฉินเป่ยยืนอย่างโดดเดี่ยวอยู่ท่ามกลางความมืด ราวกับปีศาจอย่างไรอย่างนั้น
มีดหลงหยาที่อยู่ในมือขวามีความเย็นยะเยือกแผ่ซ่านออกมาไม่หยุด บนมีดหลงหยามีสายเลือดไหลวนอยู่อย่างแปลกประหลาด จากนั้นเลือดก็ไหลลงมาจากปลายมีด
การนองเลือดยังเกิดขึ้นไม่หยุด
ศพที่อวัยวะไม่ครบนอนระเกะระกะอยู่บนพื้น กลิ่นคาวเลือดลอยคละคลุ้งไปทั่ว
ทหารรับจ้างต่างชาติกว่าสามสิบหกชีวิต ไม่มีใครมีชีวิตรอด!
ภายในโรงแรม เหล่ารปภ.ยืนแข็งเป็นหินอยู่ที่เดิม พวกเขามองภาพตรงหน้าด้วยความตกตะลึงจนอ้าปากค้าง
เมื่อไม่กี่วินาทีก่อนทหารรับจ้างพวกนี้ยังคงวิ่งหนีอย่างบ้าคลั่ง
แต่ภายในพริบตาก็กลายเป็นศพอยู่บนพื้น ทหารรับจ้างต่างชาติตายหมดแล้ว บนศพของทุกคนมีรอยมีดอันแหลมคม สภาพศพของพวกมันไม่สมบูรณ์สักคน
นี่มันน่ากลัวเป็นอย่างมาก
ท่ามกลางความมืด กลิ่นเลือดปกคลุมไปในอากาศ
เฉินเป่ยเงยหน้าขึ้นช้าๆ ดวงตาของเขาแดงก่ำราวกับปีศาจ เขามองไปข้างในโรงแรม
ยังมีคนรอด แรงสังหารของเขายังไม่สิ้นสุด
สงครามครั้งใหญ่ สติของเขาเริ่มพร่าเลือน
ฉิ้ง! มีดหลงหยาในมือขวาขยับเบาๆ เขาค่อยๆ เดินเข้าไปหารปภ.พวกนั้น
สีหน้าของพวกรปภ.เปลี่ยนไปทันที ทุกคนสัมผัสได้ถึงแรงอาฆาตมากมาย
“อย่าเข้ามา!” หัวหน้ารปภ. มีสีหน้าซีดเล็กน้อย เขาตะโกนออกมาด้วยความหวาดกลัว
แต่ทว่าเฉินเป่ยไม่ได้สนใจ เขาเดินเข้าไปหาพวกนั้นพร้อมมีดในมือราวกับปีศาจ
เหล่ารปภ. อกสั่นขวัญแขวน พวกนั้นตัวสั่นและถอยกรูดไปข้างหลัง
ตอนนี้เฉินเป่ยเป็นปีศาจที่ไร้ความรู้สึกและจะสังหารคนที่อยู่ตรงหน้า
“เมี้ยว” จู่ๆ ก็มีแมวดำโผล่ออกมาจากข้างซากปรักหักพัง เสียงร้องของแมวดังเข้ามาในหูของเฉินเป่ย
เขาชะงักไป ตัวของเขาโอนเอนไปมา ดวงตาอันแดงก่ำค่อยๆ หายไป
เขาค่อยๆ เงยหน้ามองความมืดอันว่างเปล่า แรงอาฆาตที่อยู่ในตัวหายไปในพริบตา
เขาเก็บมีดหลงหยาเข้าไปในแขนเสื้ออย่างรวดเร็ว จากนั้นก็หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด
เมื่อกวาดตามองไปรอบๆ ก็พบแต่ศพและเลือดเต็มไปหมด
ทหารรับจ้างแบล็กฮอว์กถูกสังหารจนหมดทีม
กลิ่นเลือดลอยคละคลุ้งอยู่ท่ามกลางความมืดที่แสนยาวนาน
