บทที่ 558 ราชาหลงควรตาย
หลังจากความเงียบผ่านไป เสียงมือถือดังขึ้นทำลายความเงียบ
เฉินเป่ยล้วงมือถือออกมากดรับสาย มีเสียงกระวนกระวายของชิงเหนียนดังออกมาจากปลายสาย “ตอนนี้ลูกพี่อยู่ที่ไหน”
“โรงแรม กำลังจะเข้าไป” เฉินเป่ยพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“อย่าเพิ่งเข้าไป!” ชิงเหนียนรีบพูดออกมา เฉินเป่ยชะงักเท้าลง แววตาของเขาฉายแววประหลาดใจ
“ทำไม”
“ในเว็บมืดมีคนประกาศให้เงินรางวัลค่าหัวของพี่พันล้าน ผมกำลังหาคนที่ประกาศข่าวนี้ พี่อย่าเพิ่งเข้าไปในโรงแรม มีนักฆ่าตามตัวพี่แล้ว” ชิงเหนียนพูดอย่างร้อนใจ
“ฉันรู้” เฉินเป่ยพยักหน้า “ทหารรับจ้างแบล็กฮอว์กมาที่นี่ โดนฉันจัดการแล้ว”
“ไม่ใช่ครับ ทหารรับจ้างแบล็กฮอว์กเป็นแค่ส่วนหนึ่ง ยังมีกลุ่มที่มีอำนาจกำลังมาถึง ถ้าลูกพี่เข้าไปในโรงแรมตอนนี้ จะทำให้พี่สะใภ้โดนร่างแหไปด้วย”
เฉินเป่ยถือโทรศัพท์เอาไว้ เขาเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพูดว่า “ฉันเข้าใจแล้ว ไม่ว่าจะมาวิธีไหนฉันก็สามารถรับมือได้”
“ลูกพี่ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น…” ชิงเหนียนยังไม่ทันพูดจบ ก็โดนเฉินเป่ยตัดสายใส่
…..
หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง
สี่แยกแห่งหนึ่งในเยี่ยนจิง รถยนต์คันหนึ่งจอดอยู่บนถนนอย่างไม่หวาดกลัว เฉินเป่ยยืนพิงอยู่ที่รถ เขาคาบบุหรี่อยู่ที่ปาก มือกอดอกอยู่และหลับตา ราวกับว่ากำลังรออะไรอยู่
จู่ๆ ก็มีจุดดำปรากฏอยู่ไกลๆ
จุดดำเคลื่อนไหวเร็วขึ้นเรื่อยๆ ไม่นานมันก็กลายเป็นร่างคนและพุ่งมายังเฉินเป่ย
มีคนแก่หลังค่อมที่อยู่ในชุดจีนโบราณปรากฏตัวต่อหน้าเขา มาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง ราวกับเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับอากาศ
ชายชราเดินเข้ามาตรงหน้าของเฉินเป่ยและมองเขาอย่างละเอียด แววตาดูมีอายุลึกลงไปจนดูเหมือนมีระยะเวลานานอันแสนยาวนาน
“ไหนบอกว่าคนที่อยากได้หัวของฉันมีเยอะมาก ทำไมถึงเป็นคนแก่ไปได้ล่ะ” เฉินเป่ยพ่นควันออกมาช้าๆ
“นี่ไอ้หนุ่ม ทำไมถึงผลีผลามแบบนี้ ฆ่าคนตามอำเภอใจ” หวงซานถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
เฉินเป่ยหรี่ตาลง เขาเห็นทักษะการปรากฏตัวของชายชราคนนี้อย่างชัดเจน มันงดงามและเบาบาง นี่คือคนที่ฝึกทักษะจนถึงขั้นสุดยอด เฉินเป่ยคิดไม่ถึงว่าจะโดนปรมาจารย์ด้านการต่อสู้ที่มีอายุกว่าครึ่งร้อยตามฆ่า
“ตาเฒ่า ทักษะของคุณช่างยอดเยี่ยมจริงๆ” น้ำเสียงของเฉินเป่ยราบเรียบ ไม่รู้ว่าเขากำลังชื่นชมหรือประชด
หวงซานทอดมองไปไกล ไม่รู้ว่าชายชรากำลังคิดอะไรอยู่
“ไอ้หนุ่ม ฉันขอเตือนนายไว้ รับโทษประหารเถอะ” หวงซานพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
เมื่อได้ยินคำพูดของชายชรา เฉินเป่ยหัวเราะออกมา
“ได้ยินที่คุณพูดแล้ว คุณเป็นนักเจรจาเหรอ” เฉินเป่ยถามด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย แต่แอบแฝงไปด้วยการยั่วโมโห
จู่ๆ เหมือนเวลาชะงักไป
บรรยากาศรอบๆ เย็นยะเยือกขึ้นมาทันที
ลมพัดมาเบาๆ ทำให้ต้นอู่พลิ้วไหว ใบไม้ลอยไปตามลมที่พัดผ่านมาเบาๆ มันลอยแกว่งอยู่ในอากาศ จากนั้นจึงหล่นลงมาตรงหน้าของหวงซาน
ทันใดนั้นหวงซานใช้สองนิ้วคีบใบไม้ พลังทะลุทะลวงออกมาภายในพริบตา
“สวบบบ” เกิดความแหลมคมที่ใบไม้สีเขียวใบนั้น มันตวัดอยู่ในอากาศอย่างรวดเร็ว และคำรามออกมาเบาๆ อย่างน่ากลัว จากนั้นมันก็พุ่งไปยังเฉินเป่ย
เฉินเป่ยยังคงยืนอยู่ที่เดิมจนแทบจะไม่ได้ขยับไปไหน เขาสะบัดนิ้วมือเพียงพริบตาเดียว
ใบไม้แหลมคมที่กำลังพุ่งเข้ามาหาเขาโดนเขาใช้นิ้วดีดออกไป พละกำลังทะลุทะลวงออกมา ใบไม้นั่นไม่สามารถต้านทานพลังมหาศาลได้ มันขาดเป็นชิ้นๆ หลงเหลือไว้เพียงก้านใบและตกลงบนพื้น
หวงซานอึ้งไปเล็กน้อยราวกับมีอะไรไม่ชอบมาพากล
“น่าสนุกนี่ ในโลกใบนี้น้อยคนนักที่จะต้านทานเคล็ดวิชาของฉันได้” น้ำเสียงของเขายืดยานบ่งบอกถึงอายุ แต่มันกลับแฝงไปด้วยพลังมหาศาล
เมื่อเฉินเป่ยได้ยินก็เบะปาก ราวกับไม่สบอารมณ์
“นี่ตาเฒ่า ความอดทนของผมมีขีดจำกัดนะ รีบให้ผมออกจากที่นี่ หรือไม่เราก็จากกันอย่างสงบ ไม่งั้น..ผมไม่แน่ใจว่ากระดูกของคุณจะทนรับแรงกระแทกได้หรือเปล่า…” น้ำเสียงของเฉินเป่ยนิ่งมาก แต่มันกลับแฝงไปด้วยพลังอำนาจ
บรรยากาศเย็นยะเยือกขึ้นเรื่อยๆ
สีหน้าของหวงซานนิ่ง เสียงของชายชราดังขึ้น
“ไอ้หนุ่ม รู้ตัวไหมว่ากำลังพูดอะไรอยู่”
เฉินเป่ยจ้องหวงซานอย่างไม่หวาดกลัว เขาพูดกวนๆ ออกมาว่า “รู้สิ คุณมาเพราะเงินรางวัล แต่แสร้งทำเป็นเคร่งขรึม”
“ไร้มารยาท!” เสียงของชายชราดังขึ้น แรงสังหารแผ่ซ่านออกมา พื้นใต้เท้าของเขาแตกออก พลังกำลังมหาศาลถูกปลดปล่อยออกมา!
“สวบบ” เขากวาดขาเตะต่ำ ใบไม้จำนวนมากที่อยู่บนพื้นลอยแกว่งอยู่ในอากาศ ราวกับกำลังบ้าคลั่ง
ร่างของชายชราเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เขาพุ่งเข้าไปตรงใบไม้ที่กำลังหมุนอยู่ในอากาศอย่างบ้าคลั่ง
“สวบๆๆ” ใบไม้จำนวนมากแฝงไปด้วยพลังมหาศาลพุ่งออกไปจากมือเขา ราวกับอาวุธอันแหลมคมที่น่ากลัว
เกิดความสั่นสะเทือนขึ้น ใบไม้พวกนั้นกลายเป็นเครื่องสังหารและพุ่งไปยังเฉินเป่ยอย่างรวดเร็ว
แววตาของเฉินเป่ยจ้องเขม็ง
พลังที่ตาเฒ่าคนนี้ปลดปล่อยออกมามันช่างแตกต่างกับรูปลักษณ์ภายนอกโดยสิ้นเชิง ทุกท่วงท่าล้วนสามารถปลิดชีพได้ มันน่ากลัวเป็นอย่างมาก
ณ ตอนนี้เฉินเป่ยไม่มีเวลามาคิดอีกแล้ว ตรงหน้าของเขาเต็มไปด้วยใบไม้ที่พร้อมจะสังหาร ตอนนี้เขาไม่มีทางหนี!
ทักษะของเฉินเป่ยถูกปลดปล่อยออกมา เขาแยกฝ่ามือทั้งสองข้างออกจนกลายเป็นเหมือนภาพลวงตา
“พรึบๆๆๆ” มือเปล่าทั้งสองข้างตวัดไปมาในอากาศ เกิดแรงสั่นสะเทือนขึ้น ใบไม้ที่น่ากลัวกลายเป็นซากภายในพริบตาเดียว
หวงซานนิ่งไป เขาใช้สองเท้าเด้งตัวขึ้น
“กรอบบ” พื้นหินใต้เท้าของเขาแตกเป็นชิ้นๆ
“ไป!” ร่างของชายชราหมุนวนอยู่กลางอากาศ เขาใช้แรงตวัดขา
พื้นหินที่แตกกระจายบนพื้นกลายเป็นเครื่องสังหารอันน่ากลัว มันลอยขึ้นมาในอากาศและพุ่งไปยังเฉินเป่ย
แรงอาฆาตเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง มันล้อมรอบเฉินเป่ยเอาไว้ ต้องเกิดการฆ่าอย่างแน่นอน มันน่ากลัวเป็นอย่างมาก
เครื่องสังหารพุ่งไปยังทุกพื้นที่รอบตัวของเฉินเป่ย เขาไม่มีทางหนี
หวงซานดึงมือกลับช้าๆ แล้วเอามือพาดไว้ข้างหลัง เขาเหมือนดาบโบราณเล่มหนึ่ง มองไม่เห็นสิ่งผิดปกติอะไร
หลังจากที่พื้นปูนที่แตกกระจายลอยล่องในอากาศ มันก็ค่อยๆ หายไป
ร่างนั้นยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ราวกับรูปสลักที่โดดเดี่ยวและเย็นชา
เมื่อเห็นว่าเฉินเป่ยไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลย หวงซานจ้องเขม็งอย่างไม่อยากจะเชื่อ
หวงซานออกโรงด้วยตัวเองแต่อีกฝ่ายกลับไม่เป็นอะไรเลย
“ตาเฒ่า ความอดทนของผมมีจำกัด ศัตรูของผมมีมากมาย รีบไสหัวไปเถอะ” น้ำเสียงของเฉินเป่ยเย็นชาและกำลังยั่วโมโหอย่างไม่กลัว
สีหน้าของหวงซานเคร่งขรึม นี่คือคู่ต่อสู้ที่ลึกลับที่สุดตั้งแต่เขาเคยเจอมาตลอดครึ่งชีวิต ลึกลับจนทำให้เขารู้สึกกลัว
เฉินเป่ยยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ความอดทนของเขาหมดสิ้นลงแล้ว “ตาเฒ่า จะไปไม่ไป” พูดจบ เขาก็เดินเข้าไปช้าๆ
สีหน้าของหวงซานเคร่งขรึม พลังในร่างกายถูกปลดปล่อยออกมา ร่างของชายชราราวกับเสือที่เพิ่งออกจากกรง หมัดพุ่งไปหาเฉินเป่ย
วินาทีนี้สุดยอดเทพเจ้าสงครามที่หลบซ่อนอยู่ในเยี่ยนจิง ลงมืออย่างแท้จริง! หวงซานเป็นผู้มีฝีมืออันดับหนึ่งในเยี่ยนจิงเมื่อไม่กี่ปีก่อน
หมัดของหวงซานเต็มไปด้วยความแค้นและความอาฆาต
หมัดเดียวที่ไม่สามารถมีใครต้านทานได้ หมัดนี้ปลิดชีวิตของผู้มีฝีมือในโลกนี้มาแล้วไม่รู้กี่คนต่อกี่คน
เฉินเป่ยรวบรวมสติ แววตาของเขาแน่วแน่ เส้นเลือดที่แขนขวาของเขาปูดขึ้นมา กล้ามเนื้อปลดปล่อยพลังออกมาในพริบตา
“สวบบบ” เฉินเป่ยปล่อยหมัดออกไป เกิดแรงสั่นสะเทือนขึ้น
“พลั่ก!” เสียงอันน่ากลัวดังขึ้นอย่างกึกก้อง
ช่วงที่หมัดของทั้งสองคนปะทะกัน ความกดอากาศต่ำ ภายใต้พลังอันมหาศาล มันเปลี่ยนความตึงเครียดในอากาศอย่างรวดเร็ว อากาศเปลี่ยนไปเพราะพลังอานุภาพ
บรรยากาศรอบๆ เงียบสงัด ราวกับถูกแช่แข็งเอาไว้
เฉินเป่ยยืนอยู่ห่างไปไม่กี่เมตร แววตาของเขาเคร่งขรึม เขายอมรับว่าครั้งนี้เขาประเมินคู่ต่อสู้ต่ำไป
เฉินเป่ยแสยะยิ้มออกมา “คิดไม่ถึงว่าคุณมีพละกำลังพอสมควร เยี่ยนจิงยังมีคนมีฝีมือแบบนี้ คิดไม่ถึงจริงๆ”
เฉินเป่ยจ้องหวงซานด้วยสายตายียวน มันคือแววตาเมื่อเจอคู่ต่อสู้ ชายชราที่อยู่ตรงหน้า มีคุณสมบัติที่จะต่อสู้กับราชาหลงอย่างแท้จริง
สีหน้าของหวงซานเคร่งขรึมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ตอนนี้หมัดของเขายังคงสั่นอยู่เล็กน้อย เมื่อครู่ที่ปะทะหมัดกับเฉินเป่ย ราวกับเขาได้เจอศัตรูที่น่ากลัวที่สุดในชีวิต ความรู้สึกแบบนี้ มันช่างคุ้นเคย ราวกับว่าเป็นคนที่เขาไม่กล้าเทียบชั้นด้วยตลอดชีวิต
หวงซานเห็นรังสีอันน่ากลัวแผ่ออกมาจากตัวของเฉินเป่ย เขาช็อกมาก
