บทที่ 567 ตื่มเลือดราชาหลง
เสียงกระสุนที่ทำให้หูอื้อดังขึ้นอย่างสนั่นหวั่นไหว ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยความมืดเต็มไปด้วยเสียงของกระสุนปืน
นักฆ่าคนนั้นใช้อาวุธปืนขนาดใหญ่กราดยิงใส่เฉินเป่ย สีหน้าของนักฆ่าเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม เขาจะยิงไอ้เวรนี่ให้แหลกเป็นผุยผง ให้เละเป็นชิ้นๆ!
สีหน้าของเฉินเป่ยนิ่ง แสงดำสกัดกั้นกระสุนปืนที่กำลังพุ่งเข้ามา เขาเด้งตัวขึ้นไปกลางอากาศ
พื้นใต้เท้าของเขายุบเป็นหลุมขนาดใหญ่
เขาหมุนตัวอยู่กลางอากาศท่ามกลางความมืด แสงดำพุ่งออกไป
“ฆ่ามัน!” น้ำเสียงของเฉินเป่ยราบเรียบและเฉยเมย แฝงไปด้วยความเย็นยะเยือกจากนรก
นักฆ่าที่มีอาวุธขนาดใหญ่ถึงกับเบิกตาโต จู่ๆ เขาก็ได้กลิ่นแห่งความตาย
สีหน้าของนักฆ่าตกตะลึงและหวาดกลัว เขารีบเอาอาวุธบนไหล่มากันไว้ข้างหน้า
“ฉิ้ง!” เสียงโลหะดังขึ้นมา แสงดำฟาดฟันลงไปบนอาวุธขนาดใหญ่นั่น จากนั้นก็พุ่งไปที่กลางหน้าผากของนักฆ่าคนนั้น มันเร็วราวกับสายฟ้า จนทำให้เขาไม่สามารถตั้งตัวได้
แต่ในขณะนั้นเอง แสงดำลอยวนกลับมา และพุ่งทะลุท้ายทอยของนักฆ่า แสงดำมาพร้อมกับพลังที่ไม่สามารถต้านทานได้ จากนั้นมันก็ลอยกลับเข้าไปในมือของเฉินเป่ย
นักฆ่าคนนั้นเบิกตาโพลงเพราะไม่อยากจะเชื่อ จากนั้นเสียงแตกก็ดังขึ้น กะโหลกของเขาแยกออกจากกัน แต่ตอนนี้เขายังรับรู้ทุกอย่าง เพราะว่าความไวของมีดมันรวดเร็วมาก เร็วจนยังไม่ได้มีรอยมีดเกิดขึ้นบนหัวของเขา!
เหล่านักฆ่าที่อยู่นอกโรงแรมหน้าเปลี่ยนสี ทุกคนพากันตกตะลึงกับวิธีการสังหารของเฉินเป่ย
ภายในระยะเวลาสิบวินาที พวกเขาเสียเพื่อนไปราวกว่าสิบคน
“สถานการณ์ที่ต้องใช้แผนขั้น A” ขณะนั้นเองนักฆ่าต่างพากันตั้งท่าเตรียมพร้อม สีหน้าของพวกเขาเคร่งขรึม และตั้งท่าเตรียมพร้อมอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ตอนนี้พวกเขาเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด ก่อนหน้านี้อาจจะเรียกได้ว่าพวกเขายังทำเป็นเล่น แต่ทว่าตอนนี้มันคือสงครามที่แท้จริง!
หัวหน้านักฆ่าอย่างหยางเห้อยังคงสีหน้าเย็นชา เขายืนอย่างโดดเดี่ยวอยู่ท่ามกลางความมืดและมองมาที่เฉินเป่ยอย่างเฉยชา
ขณะนั้นเองนักฆ่าก็ลงมือ ถึงแม้ที่นี่จะมั่นคงและแข็งแกร่ง ก็ต้องพังทลายลง พวกเขาคือนักฆ่าอันดับหนึ่งจากต่างแดน พวกเขาอยู่ท่ามกลางความเป็นความตายมากลายสิบปี ในสงครามนองเลือดพวกเขาถูกเรียกว่าแก๊งเทพมาร นี่คือบทพิสูจน์ว่าไม่มีใครมาเทียบพวกเขาได้
แกรกๆๆๆ เสียงกระสุนกำลังบรรจุเข้าไปในอาวุธหนัก อาวุธหนักทั้งหมดกำลังเล็งไปที่ตัวของเฉินเป่ย
“ฆ่าให้หมด!” หยางเห้อออกคำสั่งดังกึกก้องท่ามกลางความมืด แรงสังหารแผ่ซ่านไปทั่ว
“ปังๆๆๆๆ”
ขณะนั้นเองกระสุนปืนพุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว ลูกปืนลอยอยู่ในอากาศ
ลูกปืนสาดออกมาราวกับฝนและพุ่งไปที่ตัวของเฉินเป่ย
ขณะนั้นเองดวงตาของเฉินเป่ยก็แปรเปลี่ยนไปอย่างมาก
“เราไม่ลงนรกแล้วใครจะลงนรก” เหมือนเขากำลังพูดพึมพำกับตัวเอง ความโกรธอันน่ากลัวถูกปลดปล่อยออกมาอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
เส้นเลือดสีแดงค่อยๆ ปรากฏขึ้นในตาของเขา
ฉิ้ง! มีดหลงหยาคำรามอยู่ในมือขวาของเขา
“ตัดมังกร…” สีหน้าของเฉินเป่ยเย็นชา และเดินเข้ามาเหมือนภาพลวงตานับพัน!
“เก้าสังหาร!” ขณะนั้นเองร่างของเขากลายเป็นเงาที่น่ากลัว
แสงดำคำรามเบาๆ และตวัดไปมาอย่างบ้าคลั่ง
เสียงเนื้อถูกเชือดดังขึ้นมาอย่างกึกก้องท่ามกลางความมืด เลือดสาดกระจายไปทั่ว ชิ้นส่วนร่างกายกระจายระเกะระกะ
เฉินเป่ยถือแสงดำเอาไว้ ฝีเท้าปรากฏขึ้นในพริบตา
ที่ที่แสงดำพาดผ่านไป ร่างของเหล่านักฆ่าล้มลงบนพื้นพร้อมเสียงร้อง เลือดสาดกระจายไปทั่ว
ที่นี่ราวกับทะเลแห่งการนองเลือด
“ไอ้สวะ ฉันจะฆ่าแก” สีหน้าของเหล่านักฆ่าโหดเหี้ยมเป็นอย่างมาก ปืนนับไม่ถ้วนสาดกระสุนใส่เฉินเป่ย ราวกับจะให้ร่างของเขานอนตายจมกองกระสุน
“สวบ!” นักฆ่าคนหนึ่งไม่ทันตั้งตัว แสงดำแทงทะลุลำคอของเขา เขารู้สึกเพียงว่าภาพตรงหน้าหมุนเคว้ง จากนั้นหัวของเขาก็แยกออกจากตัว และหล่นลงไปบนพื้นอย่างแรง วินาทีที่เขาจะตาย เขาเห็นร่างไร้หัวของตัวเองอย่างชัดเจน
ศพของนักฆ่านับไม่ถ้วนล้มลงบนพื้น ศพกองอยู่มากมายและเลือดนองเต็มไปทั่วพื้น
“ไอ้เวร! อึก…” นักฆ่าคนหนึ่งสบถออกมา เขายังไม่ทันพูดจบ แสงดำแทงทะลุตรงขมับของเขา
“ป้องกัน ป้องกันขั้นสุดยอด!” ราวกับแก๊งเทพมารตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน นี่เป็นการป้องกันขั้นสุดยอดของกองทัพพวกเขา นอกจากจะอยู่ในช่วงวิกฤต สิบกว่าปีมานี้พวกเขายังไม่เคยใช้การป้องกันขั้นสุดยอด นี่แสดงว่าเป็นสงครามที่น่ากลัวเป็นอย่างมาก
กลิ่นเลือดลอยคละคลุ้งไปทั่ว เลือดเนื้อกระจุยกระจาย ศพกองอยู่บนพื้น เสียงร้องอันโอดครวญดังขึ้นมาท่ามกลางความมืด
สีหน้าของเหล่านักฆ่าเต็มไปด้วยความตกตะลึง นี่เป็นสงครามที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน พวกเขาไม่มีใครเคยคิดเลยว่าเงินรางวัลของภารกิจค่าหัวระดับ A จะน่ากลัวได้ถึงเพียงนี้ พละกำลังของคนเพียงคนเดียวทำให้กองทัพของพวกเขาแตกพ่าย!!
สีหน้าของหัวหน้าอย่างหยางเห้อเย็นชาและโหดเหี้ยม แววตาของเขาตกตะลึงอย่างแทบไม่อยากจะเชื่อ ครั้งนี้เขาประมาทคู่ต่อสู้เกินไป เขาคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าเป้าหมายในการสังหารจะน่ากลัวถึงเพียงนี้!
“ฉันไม่เชื่อ เป็นไปไม่ได้ วันนี้ฉันต้องทำลายผืนแผ่นดินต้องห้ามอย่างหัวเซี่ยให้ได้!” หยางเห้อตวาดออกมาด้วยความโกรธและแฝงไปด้วยความอาฆาต
“ทุกคนฟังคำสั่ง แผนผสานทัพ!!” หยางเห้อแผดเสียงออกมา
ขณะที่แก๊งเทพมารที่เหลืออยู่กำลังตกใจ อาวุธทั้งหมดถูกยิงออกไป จนกลายเป็นวงล้อมรอบที่น่ากลัว
แผนผสานทัพคือยุทธวิธีระดับสูงของแก๊งเทพมารที่เอาไว้สังหารศัตรูที่แข็งแกร่งในการทำสงคราม นี่เป็นวิธีการลับที่แก๊งเทพมารใช้ไปทั่วทุกสารทิศในต่างแดน
อาวุธหนักทั้งหมดเล็งไปที่เฉินเป่ย กระสุนจำนวนมากพุ่งไปที่ตัวของเขาหวังจะทำให้เขาแหลกเป็นจุณ!
“ทุกคน เล็งไปที่ทางหนีของมันทุกทาง อย่าให้มันมีโอกาสหนีรอดไปได้!”
แสงอินฟราเรดสีแดงสว่างขึ้นมา แสงอินฟราเรดส่องขึ้นมาราวกับใยแมงมุมแน่นหนาส่องไปที่ตัวของเฉินเป่ย และปิดหนทางหลบหนีของเขาทุกทาง รอบๆ ตัวเขาในระยะหนึ่งเมตร ถูกล้อมรอบไปด้วยกระสุนปืน
“ยิง!” หยางเห้อแผดเสียงออกมา
“ปังๆๆๆ” เสียงอันน่ากลัวดังกึกก้องขึ้นมา ลูกกระสุนจำนวนมากพุ่งออกไป
เหมือนเวลาถูกหยุดเอาไว้
สีหน้าของนักฆ่าที่อยู่รอบๆ เปลี่ยนไปทันที ต้องตายอย่างแน่นอน แสงอินฟราเรดสีแดงเล็งไปที่ตัวของเฉินเป่ย เขาไม่มีทางหนีแม้แต่น้อย
ในช่วงคับขัน แววตาของเฉินเป่ยเย็นยะเยือก ราวกับมีดหลงหยากำลังระบำอยู่อย่างไรอย่างนั้น มันลอยออกไปจากมือขวาของเขา!
“ฉิ้งๆๆ ฉึบๆๆ” ลูกกระสุนถูกฟันในอากาศ ประกายไฟสว่างวาบไปทั่ว มีดหลงหยาในมือของเฉินเป่ยกลายเป็นเครื่องป้องกันอันแสนน่ากลัวสกัดกั้นกระสุนปืนเหล่านั้นภายใต้แสงดำ!
ขณะที่กำลังต่อสู้กันท่ามกลางความมืด นักฆ่าสองคนรีบหยิบมีดทหารออกมา และพุ่งเข้าไปแทงเฉินเป่ย พวกเขาบุกเข้าไปข้างหน้าเหมือนผ่าลำไผ่
คมมีดเย็นยะเยือกทั้งสองเล่ม พุ่งไปที่ลำคอของหวังจะเอาชีวิต
“ฉิ้งๆ” เสียงโลหะดังกึกก้องขึ้นมา แสงสีเขียวสว่างวาบในมือของเฉินเป่ย ทหารรับจ้างสองคนกระเด็นออกไป เลือดกระจายออกมา
เหล่านักฆ่าที่อยู่รอบๆ ต่างพากันตกตะลึง แล้วมองเฉินเป่ยที่ยืนอยู่ท่ามกลางความมืด เขาฉันพละกำลังของตัวเองสกัดกั้นลูกกระสุนที่น่ากลัวขนาดนี้?
ท่ามกลางความมืดหยางเห้อสีหน้าเคร่งขรึมจนผิดปกติ เขาเอาแต่จ้องไปที่ชายลึกลับ ขนาดแผนผสานทัพยังไม่สามารถสังหารเขาได้ เฉินเป่ยเป็นเทพที่มาจากไหนกัน
นักฆ่าและเหล่าทหารต่างพากันตกตะลึงและเอาแต่มองชายคนนั้น พวกเขาเจอกับศัตรูที่แข็งแกร่งอย่างที่ไม่เคยเจอมาก่อน
“ยิง!” หยางเห้อแผดเสียงออกมาอีกครั้ง
แสงอินฟราเรดสีแดงปกคลุมตัวของเฉินเป่ยอีกครั้ง
“ปังๆๆๆ” ลูกกระสุนนับไม่ถ้วนพุ่งออกไปอย่างต่อเนื่องโดยไม่มีท่าทีที่จะหยุด
เกิดความสั่นสะเทือนขึ้น และเต็มไปด้วยแรงอาฆาตไม่มีที่สิ้นสุด
หยางเห้อสะบัดแขนอย่างรุนแรง มีดกองทัพซานหลิงส่องแสงวาบขึ้นมา ความคมของมีดเหมือนแฝงไปด้วยกลิ่นคาวเลือด มีดเล่มนี้เคยเปื้อนเลือดมาแล้วนับไม่ถ้วน
“สวบบบ” มีดกองทัพซานหลิงพุ่งไปยังตัวของเฉินเป่ย ขนาดอากาศยังถูกแหวกออก เสียงคำรามดังขึ้น
แสงดำในมือของเฉินเป่ยฟาดฟันลงมาอย่างรุนแรง
“ฉิ้งงง” เกิดเสียงและประกายไฟขึ้น มีดกองทัพซานหลิงถูกสะท้อนกลับไป
หยางเห้อรีบคว้ามีดที่ถูกสะท้อนกลับมา นึกไม่ถึงว่าจะมีพลานุภาพรุนแรงอยู่บนมีดเล่มนั้น หยางเห้อเหมือนโดนแรงปะทะอย่างรุนแรง เขาคว้ามีดกองทัพซานหลิงไว้ไม่อยู่และถอยกรูดไปข้างหลัง พื้นถูกเหยียบจนเป็นรอยเท้ายุบลงไป
“พรวด” เลือดพุ่งออกมาจากปากของหยางเห้อ
หยางเห้อแววตาสั่นไหว เขาจ้องชายที่ยืนโดดเดี่ยวท่ามกลางความมืด เขาเป็นใครกันแน่!
ขณะนั้นเอง เหล่านักฆ่าและทหารดวงตาแดงก่ำ อาวุธทั้งหมดเล็งไปที่ตัวของเฉินเป่ย แสงอินฟราเรดส่องออกไป
“ปังๆๆๆ” กระสุนจำนวนมากถูกยิงออกไป ราวกับสายฟ้าท่ามกลางความมืด มันถูกยิงออกมาจนเหมือนกับวงล้อมของไฟที่ทรงพลัง ราวกับจะกลืนกินเฉินเป่ยเข้าไปในม่านกระสุนทั้งเป็น
“สวบๆๆๆ” มีดนับไม่ถ้วนฟาดฟันอยู่ในอากาศและพุ่งไปยังเป้าหมายเดียวกัน นั่นก็คือเฉินเป่ย!
หยางเห้อสีหน้าโหดเหี้ยม เส้นเลือดสีเขียวบนแขนอันกำยำปูดขึ้นมา เขาสะบัดแขนอย่างรุนแรง มีดกองทัพซานหลิงส่งเสียงคำรามออกมา มันแทงทะลุความมืดอันเงียบสงัดและตรงไปยังลำคอของเฉินเป่ย
แรงอาฆาตยังคงไม่จบสิ้น นี่เป็นการสังหารที่น่ากลัว กองทหารและนักฆ่าหนึ่งกองทัพ กระสุนปืนนับไม่ถ้วนล้อมรอบเฉินเป่ยเพียงคนเดียว มันน่ากลัวเป็นอย่างมาก!
เหล่านักฆ่า ที่อยู่บริเวณรอบๆ ต่างพากันตกตะลึงและหวาดกลัว สีหน้าของพวกเขาซีดเผือด และมองภาพกระสุนที่ถูกยิงออกไปอย่างบ้าคลั่ง
การจู่โจมที่มากมายขนาดนี้ เฉินเป่ยทำให้ทุกคนใจหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่มและสีหน้าซีดเผือดราวกับคนตาย
มีเงาที่ยืนโดดเดี่ยวอยู่ท่ามกลางความมืดด้วยความโอหัง เขายืนอยู่ท่ามกลางความอันตราย เฉินเป่ยแสยะยิ้มออกมา แสงดำที่อยู่ในมือฟาดฟันอยู่ในอากาศอย่างบ้าคลั่ง ความไวของมันเหมือนจะหลอมรวมกับความมืด ความไวราวกับสายฟ้า!
มีดหลงหยาพาดผ่านในความมืดอย่างรวดเร็ว มันทะลุไปในอากาศจนทำให้เกิดเสียงคำรามออกมาเบาๆ
มีดหลงหยาเสียดสีกับอากาศจนทำให้เสียงที่คล้ายกับเสียงโหยหวนของผี
เสียงลมดังขึ้นมา เกิดความสั่นสะเทือนขึ้น ลมแรงพัดเข้าไปที่ด้านคมของมีดหลงหยา จนทำให้เกิดเสียงคำรามออกมา เสียงนั่นราวกับเสียงร้องโหยหวนของผี
หยางเห้อจ้องเขม็ง สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป
เสียงคำรามดังขึ้นอย่างกึกก้องและฟาดฟันอยู่ในความมืดอันเงียบสงัด
แสงดำสว่างวาบ เฉินเป่ยเดินเข้ามาช้าๆ ทุกก้าวของเขาทำให้พื้นแตกและเป็นรอยเท้ายุบลงไป
ดวงตาทั้งสองข้างเต็มไปด้วยริ้วเลือดสีแดง
การจู่โจมรอบๆ หยุดลง มันไม่สามารถเข้าไปที่ตัวของเฉินเป่ยได้เลย
เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด การสังหาร ซากศพ
มีดหลงหยาในมือของเฉินเป่ยคำรามออกมา และสว่างวาบอยู่บนท้องฟ้าราวกับนรก
หยางเห้อหน้าซีดเผือด เหมือนเขาเห็นร่างที่แทบจะไม่มีอยู่จริง มันทั้งแปลกและคุ้นเคย ทั้งน่ากลัวและตื่นตระหนก เงาร่างนั้นเหมือนกับเงาร่างของสิ่งต้องห้ามอันน่ากลัวในตำนาน มันค่อยๆ ซ้อนทับขึ้นมา
นี่สิคือราชาหลงที่แท้จริง
“สวบบบ” แสงดำระเบิดพลังออกมาพร้อมกับเสียงคำราม และพุ่งไปยังหยางเห้อ ราวกับปีศาจร้าย บรรยากาศโดยรอบแปรปรวนไปหมด!
หยางเห้อสีหน้าเปลี่ยนไปทันที เขารีบยกมีดกองทัพซานหลิงมากันไว้ที่หน้าอก
“ฉิ้งงง” มีดหลงหยากระแทกบนมีดกองทัพซานหลิง เสียงโลหะกระทบกันดังสนั่น
หยางเห้อกระเด็นออกไปเพราะอานุภาพของมีด!
“พลั่ก!” เฉินเป่ยกระแทกเข้ากับผนังของโรงแรมอย่างรุนแรง กำแพงไม่สามารถรับแรงกระแทกได้จึงแตกและยุบทันที!
