แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
บทที่ 562 การต่อสู้ที่แท้จริง
“เปลี่ยนค่าย!” ชายชราผมหงอกเห็นความน่ากลัวของเฉินเป่ยก็จ้องเขม็ง จากนั้นจึงตวาดออกมาโดยไม่ลังเล
“สวบบ” ลูกศิษย์ของตระกูลหวังคนหนึ่งถอยไปข้างหลัง จากนั้นก็ยึดพื้นที่โดนรอบ แต่ละคนยึดครองพื้นที่ในตำแหน่งที่พิเศษ พวกเขามีแส้เหล็กอยู่ในมือและจ้องไปที่เฉินเป่ยอย่างเย็นชา ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความอาฆาต
“คุณชายบอกว่าต้องจับเป็น นายยอมจำนนแล้วกลับไปกับเราเถอะ กลับไปอ้อนวอนร้องขอชีวิตกับคุณชาย คุณชายอาจจะไว้ชีวิตนายก็ได้” ตาเฒ่าเอ่ยขึ้น
“ร้องขอชีวิต?” เฉินเป่ยแสยะยิ้มมุมปาก “การที่ฉันไม่ฆ่าตระกูลหวังก็ถือว่าปราณีมากแล้ว”
“บังอาจ!” ชายชราจ้องเขม็ง คำพูดของเฉินเป่ยทำให้เขาโมโห
แววตาของลูกศิษย์ตระกูลหวังฉายแววน่ากลัว เฉินเป่ยกำลังดูหมิ่นทุกคน ไม่เห็นตระกูลหวังอยู่ในสายตา นี่มันเหิมเกริมยิ่งนัก!
“ค่ายกลแผนผังแปดทิศ ประทับ!” มือทั้งสองข้างของชายชราตวัดไปมาไม่หยุด คนที่อยู่ในนี้ไม่มีใครสามารถมองเห็นการกระทำของเขาได้อย่างชัดเจน เห็นเพียงเงาเลือนรางเท่านั้น
ตาทั้งสองข้างของเฉินเป่ยจ้องเขม็ง จากนั้นเขาก็หรี่ตาลงมองชายชราอย่างละเอียด มีเพียงเขาเท่านั้นที่ดูออกว่า สิ่งที่มือทั้งสองข้างของชายชราบีบอยู่ คือรอยฝ่ามือควบคุมที่สูญหายไปนานแล้ว!
รอยฝ่ามือชนิดนี้มีอยู่ในสมัยโบราณ แต่ตอนนี้มันได้สูญหายไปตั้งนานแล้ว ทว่าชายชรากลับรู้ถึงเคล็ดวิชานี้
เฉินเป่ยมีสีหน้าเคร่งขรึม เขาพูดพึมพำกับตัวเอง “ดูเหมือนว่าตระกูลหวังก็มีอะไรเหมือนกันนี่”
เมื่อชายชราเห็นสีหน้าของเฉินเป่ยเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่เพียงแต่จะได้ใจ แต่ยังพูดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “บรรพบุรุษของตระกูลหวังคือหวังสวี่ กุ่ยกู่จื่อของสำนักกุ่ยกู่ ไม่ใช่ราชาหลงที่เป็นอันธพาลอย่างนายจะสบประมาทได้!”
“กุ่ยกู่จื่อ…” เฉินเป่ยหรี่ตาลง สีหน้าของเขาดูเหมือนว่ากำลังสนุก
“บรรพบุรุษบุกเบิกแผนผังแปดทิศ มีอำนาจและความสามารถที่ไม่สามารถจับต้องได้ นายก็แค่ราชาหลงเท่านั้น!” ชายชราหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง
ทันใดนั้นสีหน้าของชายชราก็เปลี่ยนไป และตวาดใส่เฉินเป่ย เขายื่นมือออกไปในอากาศและกดมือลง “ประทับ!”
“ประทับ!” ตอนที่ชายชราเอ่ยปาก ลูกศิษย์ของตระกูลหวังที่ยึดครองพื้นที่อยู่ในตำแหน่งที่ได้เปรียบก็โยนแส้เหล็กออกไป มันกลายเป็นมังกรเหล็กและพุ่งไปยังเฉินเป่ย
มังกรตัวนี้พุ่งไปบนศีรษะของเฉินเป่ย จากนั้นมันก็แยกตัวออกจากมังกรหนึ่งตัวกลายเป็นมังกรแปดตัว และพุ่งเข้าไปหาเฉินเป่ย ภายในพริบตามันก็ปกคลุมไปทั่วร่างของเฉินเป่ยเอาไว้
มังกรแปดตัวรัดขาและแขนของเฉินเป่ยเอาไว้แน่นจนทำให้เขาไม่สามารถขยับตัวได้
ไม่เพียงแค่นั้น ลูกศิษย์ของตระกูลหวังยังเอาตาข่ายโลหะขนาดใหญ่มาคลุมตัวของเฉินเป่ยเอาไว้
พวกเขาปกป้องเอาไว้สองชั้น เพื่อรับประกันไม่ให้ราชาหลงหลุดรอดไปได้
เฉินเป่ยยืนอยู่ที่เดิมโดยไม่ขยับไปไหนแม้แต่น้อย เขาแค่มองชายชรากับเหล่าลูกศิษย์ของตระกูลหวัง แววตาของเขาฉายแววออกมาอย่างมีเลศนัย
หลังจากที่ตาข่ายโลหะคลุมตัวของเฉินเป่ย ชายชราและเหล่าลูกศิษย์ตระกูลหวังมองมายังเฉินเป่ยด้วยแววตาเยาะเย้ยและยิ้มอย่างร้ายกาจ
“พวกแกมีปัญญาแค่นี้เหรอ” เฉินเป่ยพูดประชด น้ำเสียงของเขาดูไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก
ชายชราชะงักฝีเท้าลง แววตาที่มองเฉินเป่ยเปลี่ยนไปทันที ความรู้สึกไม่ชอบมาพากลก่อตัวขึ้นมาในใจเขา!
“กึก กึก กึก” ตัวของเฉินเป่ยสั่นเบาๆ เสียงดังเหมือนอะไรแตกออกมาจากตัวของเฉินเป่ย มันคือเสียงของมังกรเหล็กที่พันตัวของเขาอยู่
“ยังไม่สำเร็จ!” เหล่าลูกศิษย์ตระกูลหวังเบิกตาโต พวกเขาเอาแต่จ้องเฉินเป่ย ความหวาดกลัวก่อตัวขึ้นในใจของพวกเขา
เกิดรอยแตกเล็กๆ ขึ้นบนตัวของมังกรเหล็กแต่ละตัว!
“นี่คือวิชาที่กุ่ยกู่จื่อถ่ายทอดให้พวกแกเหรอ อ่อนแอเสียไม่มี…” น้ำเสียงราบเรียบของเฉินเป่ยดังออกมาจากตาข่ายโลหะ จนทำให้ทุกคนรู้สึกขนหัวลุก
มังกรเหล็กแต่ละตัวสั่นเล็กน้อย จากนั้นรอยแตกก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เสียงกึก กึก ดังไปอยู่ในอากาศ
จากนั้นเมื่อมังกรเหล็กที่พันอยู่บนตัวเฉินเป่ยแตกกระจุย จู่ๆ ดวงตาของเฉินเป่ยก็เต็มไปด้วยความกระหายเลือด เฉินเป่ยใช้เท้าเหยียบอย่างรุนแรง
“ย้ากกก” เฉินเป่ยแผดเสียงออกมา จนทำให้เหล่าลูกศิษย์ตระกูลหวังเอามือปิดหูอย่างเจ็บปวด เลือดออกทางทวารทั้งเจ็ด!
“ฆ่ามัน!”
“กรอบบบ” มังกรเหล็กบนตัวของเฉินเป่ยแตกกระจุย แสงดำที่น่ากลัวเข้ามาภายในตาข่ายโลหะ
แสงดำตัดตาข่ายโลหะจดขาดกระจาย ใครบางคนเดินออกมาจากข้างใน
“อย่า!” ชายชรามีสีหน้าตกใจจนแทบจะดูไม่ได้
“มังกรปลอมๆ แค่ไม่กี่ตัว บังอาจมาสกัดกั้นฉันอย่างนั้นเหรอ!” มีดหลงหยาอยู่ในมือของเฉินเป่ย เขากวาดตามองไปรอบๆ แรงอาฆาตแผ่ออกมาจากตัวเขา
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็ตายสถานเดียว!” เฉินเป่ยกวาดตามองเหล่าลูกศิษย์ตระกูลหวังทีละคน ทีละคน และพูดออกมาอย่างเย็นยะเยือก มีดหลงหยาในมือพุ่งออกไปทันที
ราชาหลงปรากฏตัว ใช้เลือดบูชาหลงหยา!
เสียงคำรามแห่งความอาฆาตราวกับปีศาจร้าย ที่แห่งนี้เต็มไปด้วยแรงสังหาร
มันคือมังกร มังกรที่เต็มไปด้วยความน่ากลัว
ความกระหายเลือดแผ่ซ่านไปทั่ว ทุกที่ที่ทักษะของราชาหลงเคลื่อนตัวผ่านไป จะต้องเต็มไปด้วยหายนะอันน่าสะพรึงกลัว!
ณ ตอนนี้ เหล่าลูกศิษย์ของตระกูลหวังพากันล้มระเนระนาด
เหล่าลูกศิษย์จำนวนนับไม่ถ้วน ถูกฆ่าตายไปกว่าครึ่งภายในระยะเวลาชั่วพริบตา นี่มันเป็นปีศาจที่เพิ่งถูกปลดปล่อยชัดๆ
เหล่าลูกศิษย์ของตระกูลหวังล้มระเนระนาด การต่อสู้ครั้งนี้พวกเขาแพ้อย่างราบคาบ อยู่ในเยี่ยนจิงมาเป็นเวลานานนี่คือช่วงเวลาที่ตระกูลหวังอัปยศอดสูที่สุด!
วันนี้เหมือนวันตัดสินประวัติศาสตร์ เหล่าลูกศิษย์ตระกูลหวังแตกพ่าย!
เหล่าลูกศิษย์ถอยไปข้างหลังอย่างรวดเร็ว และวิ่งหนีเอาชีวิตรอด
คิดไม่ถึงว่าเหล่าลูกศิษย์ตระกูลหวังจะหนีเอาชีวิตรอด
นี่เป็นความพ่ายแพ้ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน นี่เป็นการตอบโต้กลับอย่างแท้จริง พวกเขาไม่มีทางสู้แม้แต่น้อย ตอนนี้เขาทำได้เพียงหนีเท่านั้น
เหล่าลูกศิษย์ตระกูลหวังหนีหางจุกตูด พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะตอบโต้กลับ
ที่นี่เต็มไปด้วยเลือด มันมีเพียงเลือดสดที่นองเต็มพื้น และชิ้นส่วนของศพที่กองเป็นภูเขา ราวกับวมันกำลังพิสูจน์ความน่ากลัวจากนรกเมื่อครู่
บนสูทของเฉินเป่ยเต็มไปด้วยคราบเลือด เขาถือมีดหลงหยาอยู่ในมือขวา ความน่ากลัวยังคงแผ่ซ่านออกมา
เขากวาดตามองศพที่อยู่บนพื้น แรงอาฆาตแผ่ออกมาจากตัวของเขา
“ราชาหลง นายต้องได้รับความโกรธแค้นจากตระกูลหวังอย่างไม่มีที่สิ้นสุด!” ชายชราตัวสั่นเทิ้มและมองไปยังเหล่าลูกศิษย์ของตระกูลหวังที่ก่อนหน้านี้ยังแข็งแกร่ง กลับกลายเป็นศพภายในชั่วพริบตา เขาทั้งโกรธทั้งตกใจ
“ตระกูลหวัง?” เฉินเป่ยหันไปมองชายชราอย่างจะขำก็ไม่ขำ “ให้คุณชายของตระกูลพวกแกไสหัวมาขอโทษฉันที่นี่ ฉันจะไม่ตำหนิเรื่องความผิดในอดีต ไม่งั้นอย่ามาว่าฉันที่จะคิดบัญชีก็แล้วกัน”
เฉินเป่ยหันหลัง เสียงที่เย็นยะเยือกราวกับนรกดังเข้ามาในหูของชายชรา น้ำเสียงของเฉินเป่ยเต็มไปด้วยแรงอาฆาต จนทำให้ชายชราที่เป็นยอดฝีมือในเยี่ยนจิงรู้สึกขนหัวลุกอย่างอดไม่ได้
